vampire academy t3 baiser de l'ombre -...
TRANSCRIPT
-
Chapitrepremier
Sesdoigtscaressaientmondos.Jesentisdesfrissonsparcourir
machairsousceteffleurement.Lentement,trèslentement,ses
mainsvoyagèrentsurmapeau,glissèrentsurlescôtésdemon
ventrepourfinalements’attardersurlacourbedemeshanches.Je
sentisseslèvresseposersurmoncou,justesousl’oreille,puisilme
donnaunautrebaiser,unpeuplusbas,puisunautreencore…
Seslèvresremontèrentlelongdemagorge,versmajoue,avant
detrouvermabouche.Nousnousembrassâmesennouspressant
l’uncontrel’autre.Jebrûlaisdedésiretmesentaisplusvivanteque
jamais.Jel’aimais.J’aimaistantChristianque…
Christian?
Ohnon!
Lapartrationnelledemoi-mêmecompritaussitôtcequiétait
entraindeseproduire,avecunefrancheexaspération.Lerestede
monesprit,néanmoins,ressentaitencorecetteunioncommesi
j’étaiscellequel’oncaressaitetembrassait.Cetteautrepartdemoi
étaitincapabledes’enarracher.Jem’étaistantfondueenLissaque
c’étaitvraimententraindem’arriver.
Non,m’assurai-jeavecfermeté.Cen’estpasréel,cen’estpastoi.
Sorsdelà.
Maiscommentpouvais-jeêtresensibleàlalogiquealorsque
moncorpsétaitenfeu?
Tun’espaselle.Cettetêten’estpaslatienne.Sorsdelà.
Seslèvres…Plusrienn’existaitaumondequeseslèvres.
-
Cen’estpaslui.Sorsdelà.
Sesbaisersétaientexactementlesmêmesquelessiens…
Non.Cen’estpasDimitri.Sorsdelà!
LenomdeDimitrimefitl’effetd’unseaud’eaufroidereçuen
pleinefigure.Jem’extirpaienfindel’espritdeLissa.
Jemeredressaidansmonlitavecl’impressiond’étouffer,
essayaiderejeterlescouverturesàcoupsdepiedetneparvinsqu’à
m’yentortillerdavantage.Lecœurbattantàtoutrompre,jetentai
d’inspirerprofondémentpourmecalmeretreprendrepieddans
maréalité.
Incontestablement,lestempsavaientchangé.Autrefois,
c’étaientlescauchemarsdeLissaquimeréveillaientenpleinenuit;
désormais,c’étaitsaviesexuelle.Direqu’ilyavaitunelégère
différenceentrelesdeuxseraituneuphémisme.J’avaisapprisà
bloquersesinterludesromantiques,dumoinslorsquej’étais
éveillée.Cettefois,LissaetChristians’étaientmontrés
(involontairement)plusmalinsquemoi.Pendantmonsommeil,
mesdéfensesaffaiblieslaissaientlesémotionslesplusintensesde
mameilleureamiem’atteindreparl’intermédiairedenotrelien
psychique.Celan’auraitpasétéunproblèmesicesdeux-làétaient
allésaulitcommedespersonnesnormales;etpar«alleraulit»,
j’entends«dormir».
—MonDieu,grommelai-je,lavoixétoufféeparunbâillement,
enbalançantmesjambeshorsdulit.
LissaetChristianétaient-ilsvraimentincapablesdeseretenir
-
desetoucherjusqu’àl’heureduréveil?
Letroublequipersistaitencoreenmoiétaitpirequed’avoirété
réveilléeenpleinenuit.Biensûr,riendetoutcelanem’était
réellementarrivé.Cen’étaitpasmapeauqu’oncaressait,nimes
lèvresqu’onembrassait.Pourtant,moncorpssemblaitressentirune
impressiondemanque.Celafaisaitbienlongtempsquejene
m’étaispasretrouvéedanscegenredesituation.Jemesentais
tendueetbrûlante.C’étaitstupide,maisj’éprouvaitoutàcouple
besoindésespéréquequelqu’unmetouche,oumeprenne
seulementdanssesbras.Quelqu’un,oui,maiscertainementpas
Christian.Lesouvenirdeseslèvrescontrelesmiennesresurgit
dansmonesprit.Jemerappelailessensationsqu’ellesm’avaient
procuréesetavecquelleévidencemoncorpsendormiavaitcruque
c’étaitDimitriquim’embrassait.
Jemelevai,lesjambestremblantes,enproieàlanervositéet…
àlatristesse.Jemesentaistristeetvide.J’avaisbesoindemarcher
pourdissipercetétrangeétatd’esprit;j’enfilaidoncunerobede
chambreetdespantoufles,puisquittaimachambreendirectionde
lasalledebains,auboutducouloir.Jem’aspergeailevisaged’eau
froideetobservaimonrefletdanslemiroir:j’avaislescheveux
emmêlésetlesyeuxrougis.Mêmesij’avaisl’airdemanquerde
sommeil,jenevoulaispasretournermecoucheretcourirlerisque
demerendormirtropvite.J’avaisbesoinquequelquechoseme
tienneéveilléeetm’aideàchassercesimagesdemoncrâne.
Jequittailasalledebainsetmedirigeaiversl’escalierqueje
-
descendisàpaslégers.Lerez-de-chausséedemondortoirétait
calmeetsilencieux.Ilétaitpresquemidi,c’est-à-direlemilieudela
nuitpourlesvampires,quiavaientdeshorairesnocturnes.Jeme
postaiprèsdelaportepourscruterlehalld’entrée.Àl’exception
duMoroïquibâillaitderrièresonbureau,ilétaitdésert.L’homme
feuilletaitmollementunerevue.Ils’enfallaitdepeuqu’ilcèdeau
sommeil.Parvenuàlafindumagazine,ilbâilladenouveau,fit
pivotersachaisepourjeterlarevuesurunetablederrièrelui,puis
sepencha,sansdoutepourchercherautrechoseàlire.
Profitantdufaitqu’ilmetournaitledos,jecourusversla
doubleportequidonnaitsurlacour,entrouvrisl’undesbattantsen
priantpourqu’ilnegrincepasetmeglissaidehors.Unefoissortie,
jerefermailaporteaussidoucementquepossible.Iln’yeutaucun
bruit.Aupire,lesurveillantnedevaitavoirsentiqu’unléger
courantd’air.Jemeretrouvaiàlalumièredujouravecl’impression
d’êtreuneninja.
Unventfroidmefouettalevisage,maisc’étaitexactementce
dontj’avaisbesoin.Lesbranchesdénudéesdesarbresdelacour
oscillaientetgriffaientlemurdepierredudortoiràchaquerafale.
Lesoleilquiperçaitentredesnuagescouleurdeplombmerappela
quej’auraisdûêtrecouchéeetendormie.Jeplissailesyeux,
resserrailespansdemarobedechambreetcontournailebâtiment
endirectiondel’espacequileséparaitdugymnase,moinsexposé
auxéléments.Laneigefonduedesalléesdétrempamespantoufles
sansquejem’ensoucie.
-
Oui,c’étaitunetristejournéed’hiver,typiqueduMontana,
maiscelameconvenaitàmerveille.L’airglacéfitdesmiraclespour
meréveilleretdissiperlesimpressionsquem’avaitlaisséesma
scèned’amourvirtuelle.Deplus,ilmemaintenaitfermementdans
mapropretête.Jepréféraisnettementmeconcentrersurla
températurequemesouvenirdessensationsquem’avaient
procuréeslesmainsdeChristian.Tandisquejeregardaisun
bosquetsansvraimentlevoir,jemesurprisàressentirunepointe
decolèreenversLissaetChristian.Qu’ildevaitêtreagréablede
pouvoirfairetoutcequ’onvoulait,songeai-jeavecamertume.Lissa
disaitsouventqu’elleaimeraitressentirmonespritetmonvécu
commejeressentaislessiens.Envérité,ellenemesuraitpassa
chance.Ellen’avaitpaslamoindreidéedecequel’onéprouvait
lorsquelespenséesdequelqu’und’autres’immisçaientdansvotre
têteetquesesexpériencesdevieseconfondaientaveclesvôtres.
Elleignoraitcequec’étaitdevivrelaparfaitehistoired’amour
d’uneautrelorsqu’onn’enavaitaucunesoi-même.Ellene
comprenaitpasquecelarevenaitàêtresubmergéeparunamoursi
passionnéqu’ilvousoppressaitlapoitrine,saufqu’onnepouvait
queressentircetamouretjamaisl’exprimer.J’avaisainsiapprisque
lerefoulercoûtaitautantd’effortsquederéprimerlacolère.Cela
vousdévoraitdel’intérieurjusqu’àvousdonnerenviedehurlerou
decognersurquelquechose.
Non,Lissanecomprenaitrienàtoutcela.Ellen’avaitpasàle
faire.Ellepouvaitcontinueràvivresonhistoired’amoursansse
-
soucierdecequ’ellemefaisaitsubiraupassage.
Jeremarquaialorsquej’avaisdenouveaudumalàrespirer,
saufquec’étaitlarage,cettefois,quienétaitlacause.L’impression
demalaisequem’avaitfaitressentirl’aventurenocturnedeLissaet
deChristianavaitdisparupourêtreremplacéepardelacolèreetde
lajalousie,néesdelafacilitéaveclaquelleelleobtenaitcequi
m’étaitrefusé.Nevoulantpaséprouverdetelssentimentsàl’égard
demameilleureamie,jefisdemonmieuxpourlesravaler.
Unevoixs’élevaderrièremoi:
—Es-tusomnambule?
Jesursautaietfisvolte-face.Dimitrim’observaitd’unairàla
foisamuséetcurieux.Ilfallaitdoncquecesoitlasourcedemes
problèmesquimedécouvrealorsmêmequej’enrageaissur
l’injusticedemavieamoureuse…Jenel’avaispasentendu
approcher.Mestalentsdeninjaenprenaientuncoup.Et,
sincèrement,est-cequeçam’auraittuéedemeservird’unebrosseà
cheveuxavantdesortir?Jem’empressaidepassermesdoigtsdans
meslonguesmèchesensachanttrèsbienquec’étaitunpeutard.
J’avaissansdoutel’aird’avoirunanimalmortposésurlatête.
—Jemettaislasécuritédudortoiràl’épreuve,déclarai-je.Elle
craint.
L’esquissed’unsouriresedessinasurseslèvres.Commençantà
êtrevraimenttransiedefroid,jenepusm’empêcherderemarquer
àquelpointsonlongmanteaudecuirsemblaitchaud.M’yblottir
nem’auraitpasdérangéeplusqueça.
-
—Tudoisêtregelée,remarqua-t-ilcommes’ilavaitludans
monesprit.Veux-tumonmanteau?
Jesecouailatêteenpréférantgarderpourmoilefaitquejene
sentaisdéjàplusmespieds.
—Çava.Maistoi,qu’est-cequetufaisdehors?Est-cequetu
metslasécuritédeslocauxàl’épreuve,toiaussi?
—Jesuislasécurité.C’estmontourdegarde.
Desgardienspatrouillaienttoujoursdansl’académiequand
toutlemondedormait.LesStrigoï,lesvampiresmorts-vivantsqui
traquaientlesMoroï,lesvampiresvivantscommeLissa,ne
s’exposaientjamaisàlalumièredujour,maislesélèvesqui
enfreignaientlesrègles,ens’échappantdeleurdortoir,par
exemple,constituaientunproblèmelanuitcommelejour.
—Ehbien,bontravail,lefélicitai-je.Jesuisravied’avoiraidéà
mettretontalentexceptionnelenévidence.Jeferaismieuxd’yaller,
maintenant.
—Rose…,ajoutaDimitrienmeretenantparlebras.(Une
vaguedechaleurmeparcourutmalgrélevent,lefroidet
l’humidité.Lui-mêmemelâchavivementcommes’ils’étaitbrûlé.)
Dis-moicequetufaisvraimentlà.
Puisqu’ilavaitemployéletonquisignifiait:«Arrêtedeme
prendrepourunidiot»,jem’efforçaideluifourniruneréponse
aussisincèrequepossible.
—J’aifaituncauchemar.J’avaisbesoindeprendrel’air.
—Alorstut’esprécipitéedehors.L’idéequetuenfreignaisles
-
règlesnet’apastraversél’esprit,pasplusquecelled’enfilerun
manteau…
—Çarésumeassezbienlasituation,luiaccordai-je.
—Rose,Rose…(Cettefois,ils’agissaitdesontonexaspéré.)Tu
nechangerasdoncjamais.Ilfauttoujoursquetuagissessans
réfléchir.
—C’estfaux!protestai-je.J’aibeaucoupchangé.
Sonamusementdisparutsoudainpourlaisserplaceàune
expressioninquiète,aveclaquelleilm’observalonguement.Parfois,
j’avaisl’impressionquesesyeuxpouvaientvoirlefonddemon
âme.
—Tuasraison.Tuaschangé.
Ilnesemblaitpasravidelereconnaître.Ilsongeait
certainementàcequis’étaitpassétroissemainesplustôt,lorsque
quelques-unsdemesamisetmoi-mêmenousétionsfaitcapturer
pardesStrigoï.Seulelachancenousavaitpermisdenous
échapper,etnousn’enétionspastousrevenusvivants.Mason,un
trèsbonamietungarçonquiétaitfouamoureuxdemoi,avaitété
tué.Mêmesij’avaisabattusesassassins,jesavaisqu’unepartde
moinepourraitjamaismepardonnersamort.
Celaavaitassombrimavisiondel’existence.Àvraidire,cela
avaitassombricelledetoutlemondeàSaint-Vladimir;mais
particulièrementlamienne.Certainsavaientdéjàremarquéqueje
n’étaispluslamême.Commejen’aimaispasvoirDimitri
s’inquiéterpourmoi,jerépondisàsaremarqueparune
-
plaisanterie.
—Net’enfaispas.Monanniversairearrivebientôt.Jevais
deveniradultelejourdemesdix-huitans,n’est-cepas?Jesuissûre
quejevaismeréveillermûreetresponsablecematin-là…
Commejel’espérais,unsourirediscretremplaçason
froncementdesourcils.
—J’ensuiscertain.Danscombiendetempsest-ce?Unmois,
c’estça?
—Danstrenteetunjours,annonçai-jebiensagement.
—Jevoisquetunefaispasledécompte…
Monhaussementd’épauleslefitrire.
—J’imaginequetuasaussifaitunelistedecadeaux
d’anniversaire.Laisse-moideviner:dixpages?avecunseul
interligne?classésparordredepriorité?
Ilarboraitlesouriredétendu,sincèrementamusé,quejenelui
voyaisquerarement.
Alorsquejem’apprêtaisàlancerunenouvelleplaisanterie,
l’imagedeLissaetdeChristians’imposadenouveauàmonesprit,
réveillantmonsentimentdevideetmatristesse.Toutceque
j’auraispuvouloir,commedenouveauxvêtements,uniPodou
n’importequoid’autre,meparuttoutàcoupsansintérêt.Qu’est-ce
quecesobjetsvalaientdoncencomparaisondelachosequeje
désiraisleplusaumonde?NomdeDieu!j’avaisvraimentchangé!
—Non,répondis-jed’unetoutepetitevoix.Jen’aipasfaitde
liste.
-
Lorsqu’ilinclinalatêtepourmieuxm’observer,quelques-unes
desesmèches,quiluiarrivaientàl’épaule,tombèrentsurson
visage.Ilavaitlescheveuxbruns,toutcommemoi,maismoins
foncés.Lesmienssemblaientparfoisnoirs.Ilécartalesmèches
rebellesquiretombèrentaussitôtdevantsesyeux.
—Jen’arrivepasàcroirequetun’aiesenviederien.Çavaêtre
unanniversairebienennuyeux…
Laliberté,songeai-je.C’étaitleseulprésentquejedésirais.La
libertédefairemespropreschoixetd’aimerquijevoulais.
—Peuimporte,préférai-jerépondre.
—Queveux-tu…?
Ils’interrompit.Ilavaitcompris.Ilcomprenaittoujours.C’était
l’unedesraisonspourlesquellesnousétionssiprochesmalgrénos
septansdedifférence.Nousétionstombésamoureuxl’undel’autre
àl’automneprécédent,alorsqu’ilétaitmoninstructeur.Lorsque
celaavaitcommencéàdevenirsérieuxentrenous,nousavions
découvertquecettedifférencen’étaitpasnotreseulsouci.Nous
étionstouslesdeuxdestinésàprotégerLissaunefoisqu’elleserait
diplômée.Elleétaitnotrepriorité,etnousnepouvionspaslaisser
lessentimentsquenouséprouvionsl’unpourl’autrenousdistraire
denotredevoir.
Biensûr,c’étaitplusfacileàdirequ’àfaire,puisquejedoutais
sérieusementdenotrecapacitéàsurmonternossentiments.Nous
avionseudesinstantsdefaiblessel’unetl’autre,quinousavaient
conduitsàéchangerquelquesbaisersouàdiredeschosesquenous
-
aurionsmieuxfaitdetaire.Lorsquej’avaiséchappéauxStrigoï,
Dimitrim’avaitavouéqu’ilm’aimaitetavaitpratiquementadmis
qu’ilnepourraitjamaisêtreavecquelqu’und’autreàcausedecela.
Maisilétaitaussidevenuévidentquenousnepouvionspasêtre
ensembleetnousétionstousdeuxrevenusànosanciensrôlesen
nousévitantautantquepossibleetenfaisantsemblantden’avoir
qu’unerelationstrictementprofessionnelle.
—Mêmesiturefusesdel’admettre,jesaisquetumeursde
froid,remarqua-t-ilententant,assezsubtilement,dechangerde
sujet.Rentrons.Jevaistefairepasserpar-derrière.
Jenepusm’empêcherd’êtreunpeusurprise.Dimitrin’était
pasdugenreàéviterlessujetsdélicats.Enfait,ilavaitlechicpour
mefaireparlerdechosesquejepréféraisnepasaborder.
Néanmoins,cejour-là,ilsemblaitnepasvouloirévoquernotre
relationbancaleetmauditeparlesort.Ilyavaitdécidémentdu
changementdansl’air…
—Jecroisplutôtquec’esttoiquiasfroid,letaquinai-jetandis
quenouscontournionsledortoiroùlogeaientlesgardiensnovices.
Nedevrais-tupasêtrehabituéauxbassestempératures,puisquetu
viensdeSibérie?
—JepensequelaSibérieneressembleguèreàcequetu
imagines.
—Jel’imaginecommeundésertarctique,précisai-je
sincèrement.
—Alorscen’estvraimentpascommetul’imagines.
-
—Est-cequetonpaystemanque?demandai-jeenluijetantun
coupd’œilpar-dessusmonépaule.
Jen’avaisjamaissongéàcela.Dansmonesprit,toutlemonde
voulaitvivreauxÉtats-Unisou,dumoins,personnenevoulait
vivreenSibérie.
—Toutletemps,répondit-ild’unevoixunpeumélancolique.
Parfoisj’aimerais…
—Belikov!
Lavoix,portéeparlevent,venaitdederrière.Dimitri
marmonnaquelquechose,puismepoussaàl’abridubâtimentque
nousvenionsdecontourner.
—Cache-toi!
Jeplongeaiderrièreunbuissondehouxquiflanquaitledortoir.
Ilneportaitpasdebaies,maissesfeuillespointuesetacéréesme
griffèrentlàoùmapeauétaitànu.Encomparaisondufroidglacial
etdurisqued’êtresurprisedurantmapromenadediurne,quelques
égratignuresétaientlecadetdemessoucis.
—Tun’espasdegarde,entendis-jeDimitrifaireremarquer
quelquesinstantsplustard.
—Non,maisj’avaisbesoindeteparler.(Jereconnuslavoix.
C’étaitcelled’Alberta,laresponsabledesgardiensdel’académie.)
Çaneprendraqu’uneminute.Nousallonsdevoirmodifierle
planningdestoursdegardetantquetuserasauprocès.
—Jem’endoute,répondit-il.(Letondesavoixétaitbizarre,
presquegêné.)Çavapesersurtoutlemonde,etàunmauvais
-
moment.
—Ehbien!lareinesuitsonpropreemploidutemps.
(Découvrantdelafrustrationdanslavoixd’Alberta,jetâchaide
comprendredequoiils’agissait.)Célestesechargeradetestoursde
garde,etEmiletelleserépartironttesheuresd’entraînement.
Desheuresd’entraînement.Dimitrin’allaitpasenavoirla
semainesuivanteparceque…Ah!jemerappelaisubitement:
l’exercicedeterrain.Lelendemaindémarraitunepériodedesix
semainespendantlesquellesnousautresnovicesallionsêtre
dispensésdenosentraînementshabituels.Noscoursseraient
suspendusetnousserionschargésdeprotégerdesMoroïnuitet
jourenétantmisàl’épreuveparlesadultes.Les«heures
d’entraînement»deDimitridevaientconcernersaparticipationà
cetexercice.Maisquelétaitceprocèsqu’Albertaavaitmentionné?
Parlait-elledel’évaluationfinaledesélèvesautermedel’année?
—Ilsm’ontassuréquelesheuressupplémentairesneles
dérangeaientpas,poursuivitAlberta,maisjemedemandesitune
pourraispasleurfaciliterlavieenprenantquelques-unsdeleurs
toursdegardeavanttondépart…
—Absolument,répondit-ilavecraideur.
—Merci.Çaaidera.(Ellesoupira.)J’aimeraisbiensavoir
combiendetempsceprocèsvadurer…Jen’aipasenviede
m’absenterlongtemps.OnauraitpupenserquelecasdeDashkov
seraitviteréglé,maisj’aientendudirequelareinehésitaità
emprisonnerunnobledesonimportance.
-
Jemeraidis,parcourued’unfrissonquin’avaitrienàvoiravec
leventd’hiver.Dashkov?
—Jesuiscertainqu’ilsprendrontlabonnedécision,larassura
Dimitri.
Jecomprisalorspourquoiilévitaitdeparler:ils’agissait
d’informationsquejen’étaispascenséeentendre.
—Jel’espère.Etj’espèrequeçanedureraquequelquesjours,
commeilsleprétendent.Ilfaitunfroiddeloup,là-dehors.Tuveux
bienm’accompagneruninstantdanslebureaupourqu’onregarde
l’emploidutemps?
—Biensûr.Laisse-moivérifierquelquechosed’abord.
—Trèsbien.Àtoutdesuite.
Lesilenceretomba,melaissantsupposerqu’Albertas’éloignait.
Defait,Dimitricontournal’angledubâtimentets’arrêtadevantle
buissondehoux.Jebondishorsdemacachette.Sonexpression
m’informaqu’ils’attendaitàcequiallaitsuivre.
—Rose…
—Dashkov?m’exclamai-jeentâchantdenepaséleverlavoix
pournepasêtreentendued’Alberta.Commedans«Victor
Dashkov»?
Ilnesedonnapaslapeinedenier.
—Oui.VictorDashkov.
—Etvousparliezde…Est-cequeçaveutdireque…?(J’étaissi
stupéfaite,siabasourdieparcettenouvellequej’arrivaisàpeineà
rassemblermesidées.C’étaitincroyable.)Jecroyaisqu’onl’avait
-
enfermé!Es-tuentraindemedirequ’iln’apasencoreétéjugé?
Oui.C’étaitvraimentincroyable.VictorDashkov.L’hommequi
avaittraquéLissa,puistorturésoncorpsetsonespritafinde
contrôlersespouvoirs.TouslesMoroïmaîtrisaientlamagiedel’un
desquatreéléments:laterre,l’air,l’eauoulefeu.Lissa,cependant,
s’étaitspécialiséedansuncinquièmeélément,appelé«l’esprit»,
dontpresquepersonnen’avaitentenduparler.Ellepouvaitguérir
n’importequoi,ycompriscequiétaitmort.C’étaitpourcetteraison
quej’étaisdésormaispsychiquementreliéeàelle:j’avaisreçule
«baiserdel’ombre»,commedisaientcertains.Ellem’avait
ressuscitéelorsdel’accidentdevoiturequiavaitcoûtélavieàses
parentsetàsonfrère,nousliantl’uneàl’autred’unemanièrequi
mepermettaitaujourd’huideconnaîtresespenséesetsonvécu.
Victoravaitcomprisbienavantnousqu’ellepossédaitledonde
guérisonetavaitvoululaséquestrerpouruserdesontalentcomme
d’unefontainedejouvencepersonnelle.Iln’avaitpashésitéàtuer
ceuxquis’étaientdresséssursonchemin,ou,danslecasdeDimitri
etmoi,àseservirdeméthodespluscréativespourneutraliserses
adversaires.Jem’étaisfaitbeaucoupd’ennemisendix-septans,
maisj’étaispresquesûredenedétesterpersonneautantqueVictor
Dashkov,dumoinsparmilesvivants.
L’expressiondeDimitrim’étaittrèsfamilière.C’étaitcellequ’il
prenaitlorsqu’ilavaitpeurquejecognesurquelqu’un.
—Ilestenfermémais,non,onnel’apasencorejugé.Les
procéduresjudiciairessontparfoistrèslongues.
-
—Maissonprocèsvabientôtavoirlieu?Ettuvasyassister?
Jeparlai,lesmâchoirescrispées,entâchantderestercalme.
J’avaissansdoutetoujoursl’airdevouloirfrapperquelqu’un.
—Lasemaineprochaine.Noussommesconvoquésavec
quelquesautresgardienspourtémoignerdecequivousestarrivé
cettenuit-là,àLissaetàtoi.
Sonexpressionchangeatandisqu’ilévoquaitlesévénements
quis’étaientproduitsquatremoisplustôt,etcelle-làaussim’était
familière.C’étaitl’expressionféroceetprotectricequ’ilavait
lorsqueceuxdontilsesouciaitétaientendanger.
—Tumejugeraspeut-êtrefolledeposercettequestion,mais
est-cequeLissaetmoisommescenséesvousaccompagner?
J’avaisdéjàdevinélaréponseetellemedéplaisait.
—Non.
—Non?
—Non.
Jeposaimesmainssurmeshanches.
—Dis-moi:sil’onestcenséesparlerdecequinousestarrivé,
nesemble-t-ilpaslogiquequenoussoyonsprésentes?
Dimitri,quiavaitpleinementretrouvésonpersonnage
d’instructeursévère,secoualatête.
—Lareineetcertainsgardiensontestiméqu’ilvalaitmieux
quevousnesoyezpaslà.Nostémoignagesconstituerontune
chargesuffisanteet,crimineloupas,ilest,ouplutôtétait,l’undes
nobleslespluspuissantsdumonde.Ceuxquisaventqu’ilvaêtre
-
jugépréfèrentquesonprocèssedéroulediscrètement.
—Parcequevouscroyezqu’onvaleraconteràtoutlemondesi
vousnouslaissezyassister?m’exclamai-je.Allons,camarade!tule
pensesvraiment?Laseulechosequenousdésirons,c’estvoir
Victorderrièrelesbarreaux.Pourtoujours.Pluslongtempsencore,
sic’étaitpossible.S’ilyalemoindrerisquequ’onlelibère,tudois
nouslaisservousaccompagner.
LorsqueVictoravaitétéarrêté,onl’avaitmisenprisonet
j’avaiscruquel’histoireétaitfinie.J’imaginaisqu’onl’avaitenfermé
quelquepartpourqu’ilycroupissejusqu’àlafindesesjours.Je
n’avaisjamaissongé,etpourtantj’auraisdû,qu’ilallaitd’abord
falloirlejuger.Surlecoup,sescrimessemblaientsiévidents…
Mais,mêmesilegouvernementdesMoroïexistaitsecrètementet
enmargedeceluideshumains,ilfonctionnaitd’unemanièreassez
semblable,avecdesprocéduresrégulièresettoutcequis’ensuit.
—Cen’estpasàmoideprendrecettedécision,déclaraDimitri.
—Maistuasdel’influence.Tupourraisplaidernotrecause,
surtoutsi…(Macolèrefaiblitlégèrementpourlaisserplaceàune
peursoudaineetsaisissante.Jepusàpeineprononcerlafindema
phrase.)…Surtouts’ilyaunrisquequ’ils’ensorte.Est-celecas?Y
a-t-ilvraimentunrisquequelareinelelibère?
—Jen’ensaisrien.Parfois,ilestimpossiblededevinerce
qu’elleoulesnoblesdehautrangs’apprêtentàfaire.(Ileutsoudain
l’airtrèsfatigué;ilfouilladanssapocheetentirauntrousseaude
clés.)Écoute…jesaisquetuesbouleversée,maisonnepeutpasen
-
discutermaintenant.JedoisallerretrouverAlbertaettudois
rentreraudortoir.Laclécarréeouvrelaportedederrière;tusais
laquelle.
Jesavais.
—Oui.Merci.
Jefaisaislatêteetjedétestaiscela,d’autantplusqu’ilétaiten
traindem’épargnerdesennuis,maisjenepouvaispasm’en
empêcher.VictorDashkovétaituncriminel,unscélérat,même.Il
étaitassoiffédepouvoir,cupide,etsemoquaitbiendesgensqu’il
écrasaitsursonpassage.S’ilrecouvraitlaliberté…ilétait
impossibled’imaginercequirisquaitd’arriveràLissaouà
n’importequelMoroï.J’étaisfollederageàl’idéequej’auraispu
aideràlefairecondamneretqu’onnem’enlaisseraitpasl’occasion.
Jem’étaiséloignéedequelquespaslorsqueDimitrimerappela.
—Rose?(Jetournailatête.)Jesuisdésolé.(Ils’interrompit,
puissonexpressionviraduregretàlaméfiance.)Ettuasintérêtà
merendrelesclésdèsdemain.
Jedétournailatêteetreprismaroute.C’étaitsansdouteinjuste,
maisunepartpuériledemoi-mêmecroyaitDimitricapabledetout.
J’étaiscertainequ’ilauraitpuobtenirqueLissaetmoiassistionsau
procèss’ill’avaitvraimentvoulu.
J’avaispresqueatteintlaportequandj’aperçusunmouvement
ducoindel’œil.Monhumeurs’assombrit.Génial.Alorsque
Dimitrim’avaitfournilemoyenderentrerdiscrètement,ilfallait
quequelqu’und’autremetombedessus.C’étaittypiquedema
-
veine.M’attendantàmoitiéàvoirunprofesseurmedemanderce
quejefaisaisdehors,jemeretournaiencherchantuneexcuse.
Saufqu’ilnes’agissaitpasd’unprofesseur.
—Non,murmurai-je.(Cedevaitêtreuneillusiond’optique.)
Non.
Uncourtinstant,jedoutaid’êtreréellementéveillée.Peut-être
étais-jeencoredansmonlit,endormieetentrainderêver.
Parcequec’étaitévidemmentlaseuleexplicationdelavision
quis’offraitàmoi,surlapelousedel’académie,dissimuléedans
l’ombred’unvieuxchênenoueux.
C’étaitMason.
-
Chapitre2
Ouplutôt,celaressemblaitàMason.
Il,oupeuimportaitdequoiils’agissait,étaitdifficileà
observer.Jedevaisplisserlespaupièresetclignerdesyeuxpour
arriveràlevoirnet.Ilsemblaitdépourvudesubstance,presque
transparent,etnecessaitd’apparaîtreetdedisparaîtredemon
champdevision.
Pourtant,d’aprèslepeuquejepouvaisvoir,ilressemblaitbelet
bienàMason.Sestraitsflousrendaientsapeauencorepluspâle
quedansmonsouvenir.Sescheveuxrouxétaientdésormaisd’un
orangeclair,délavé.Jedevinaisàpeinesestachesderousseur.Il
portaitlesmêmesvêtementsqueceuxdanslesquelsjel’avaisvu
pourladernièrefois:unjeanetunevestepolairejaune,sous
laquelleondevinaitlebordd’unsweat-shirtvert.Leurscouleurs
étaientaffadies,ellesaussi.Ilressemblaitàunephotographie
oubliéeausoleilquiauraitperdusonéclat.Unhalopresque
imperceptibleentouraitsasilhouette.
Cequimefrappaleplus,endehorsdufaitqu’ilétaitcenséêtre
mort,futsonexpression.Ilétaittriste,sitriste…Jesentismoncœur
sebriserencroisantsonregard.Touslessouvenirsdesévénements
quis’étaientproduitsàpeinequelquessemainesplustôtrefirent
surfacedansmatête.Jerevistoutelascène:soncorpsqui
s’effondrait,lesexpressionscruellesdesStrigoï.Magorgeseserra.
Jerestaiabasourdie,incapabledefairelemoindregeste.
Luiaussim’observait,sanschangerd’expression.Triste.
-
Sinistre.Sérieux.Ilouvritlabouchecommes’ilvoulaitparler,puis
lareferma.Delonguessecondess’écoulèrentainsi,jusqu’àcequ’il
bougelebrasetletendedansmadirection.Sonmouvementmetira
demastupeur.Non,c’étaitimpossible…Jedevaismetromper.
Masonétaitmort.Jel’avaisvumourir.J’avaisserrésoncorpsdans
mesbras…
Lorsquesesdoigtsremuèrentlégèrement,commepourmefaire
signed’approcher,jefussaisiedepanique.Jereculaidequelques
paspouraccroîtreladistancequinousséparaitl’undel’autreet
attendisdevoircequiallaitsepasser.Ilnemesuivitpas.Ilresta
plantélà,lamaintoujourssuspendueenl’air.Lecœuraffolé,jefis
demi-touretmemisàcourir.Alorsquej’avaispresqueatteintla
porte,jem’arrêtaipourjeteruncoupd’œilderrièremoietlaisser
marespirationsecalmer.Lapelouseoùilsetrouvaitétaitdéserte.
Jeremontaidansmachambre,claquailaportederrièremoi
d’unemaintremblante,puism’écroulaisurmonlitpourréfléchirà
cequivenaitdeseproduire.
Ques’était-ilpassé?Celanepouvaitpasêtreréel.C’était
impensable.Masonétaitmort,ettoutlemondesavaitbienqu’onne
revenaitpasd’entrelesmorts.Certes,j’enétaisrevenue…mais
c’étaitunesituationentièrementdifférente.
Jel’avaisforcémentimaginé.C’étaitcela.Ilfallaitquecesoit
cela.J’étaisépuiséeetjenem’étaispasencoreremisedel’aventure
deLissaetChristian;sansparlerdelanouvelleduprocèsdeVictor
Dashkov.Lefroidavaitaussidûm’engourdirlecerveau.Oui,plus
-
j’ysongeais,plusj’étaiscertainequ’ildevaityavoirdescentaines
d’explicationsàcequivenaitdem’arriver.
Pourtant,j’eusbeaumelerépéter,jeneparvinspasàme
rendormir.Jerestaiallongéedansmonlit,lacouverturetirée
jusqu’aumenton,àessayerdechasserl’imagequihantaitmon
esprit.Envain.Jenevoyaisquelesyeuxinfinimenttristesde
Masonquisemblaientmedire:Rose,pourquoilesas-tulaissémefaire
ça?
JeserrailespaupièresentâchantdenepluspenseràMason.
J’avaisfaittantd’effortsdepuissesfunéraillespourmemontrer
forteetallerdel’avant…Àlavérité,j’étaisbienloind’avoir
surmontésamort.Jemetorturaisjouraprèsjouravecdesquestions
quicommençaientpar«etsi».Etsij’avaisétéplusrapideetplus
fortelorsdemoncombatcontrelesStrigoï?Etsi,enpremierlieu,je
neluiavaispasditoùsetrouvaientlesStrigoï?Etsij’avais
simplementétécapablederépondreàsonamour?Chacunedeces
hypothèsesauraitpuluisauverlavie,maisaucunenes’était
produite.Ettoutétaitmafaute.
—Jel’aiimaginé,chuchotai-jedansl’obscuritédemachambre.
(Jedevaisl’avoirimaginé.CommeMasonhantaitdéjàmesrêves,je
n’avaispasbesoindelevoirégalementlorsquej’étaiséveillée.)Ce
n’étaitpaslui.
Cenepouvaitpasêtrelui,puisquelecontraireauraitsignifié…
quelquechoseàquoijen’avaispasenviedepenser.Car,sije
croyaisauxvampires,àlamagieetauxpouvoirspsychiques,j’étais
-
biencertainedenepascroireauxfantômes.
Jenedevaispasnonpluscroireausommeil,apparemment,
puisquejedormistrèspeucettenuit-là.Jemeretournaisanscesse
dansmonlit,sansparveniràapaisermonesprit.Jefinispar
m’assoupir,maismonréveilsonnasiviteaprèsquejeneduspas
dormirplusdequelquesminutes.
Chezleshumains,lalumièredujouraideàdissiperles
cauchemarsetlespeursdelanuit.Jen’avaispascettechance,
puisquejemeréveillaisdansuneobscuritécroissante.Néanmoins,
lefaitdemeretrouverparmidesêtresvivantseutpresquelemême
effetsurmoi.Lorsquejemerendisauréfectoirepourlepetit
déjeuner,puisàmonentraînementdumatin,cequej’avaisvula
veille,ouplutôtcequejecroyaisavoirvulaveille,s’effaçapeuà
peudemamémoire.
L’étrangetédecetterencontrefutaussiremplacéeparunautre
sentiment:l’excitation.C’étaitlegrandjour:ledébutdenotre
exercicedeterrain.
Durantlessixsemainessuivantes,jen’auraisplusaucuncours.
J’allaispassertoutesmesjournéesàtraîneravecLissaetjen’aurais
riend’autreàfairequ’unrapportquotidiend’environunedemi-
page.Facile.Biensûr,j’assureraislafonctiondegardienmaisje
n’étaispasinquiète.C’étaitunesecondenaturechezmoi.Lissaet
moiavionsvécupendantdeuxansparmileshumains,période
durantlaquellejel’avaisprotégéenuitetjour.Avantcela,lorsque
j’étaisenseconde,j’avaisvuàquelgenred’épreuveslesgardiens
-
adultessoumettaientlesnovicespendantcettephase.Ellesétaient
difficiles,c’étaitincontestable.Lesnovicesdevaientsemontrer
vigilantsetnejamaisrelâcherleurattention.Ilsdevaienttoujours
êtreprêtsàsedéfendreouàattaquersinécessaire.Àvraidire,jene
m’ensouciaisguère.Lissaetmoiavionsétéabsentesdel’académie
pendantdeuxans,cequim’avaitfaitprendreduretard,mais
j’avaisrapidementrattrapéleniveaudesautresgrâceàmes
entraînementssupplémentairesavecDimitrietj’étaisàprésent
l’unedesmeilleuresélèvesdemaclasse.
—Salut,Rose!
EddieCastilemerejoignitalorsquejemedirigeaisversle
gymnase,oùallaitdémarrernotreexercicedeterrain.Pendantun
brefinstant,lavued’Eddiemebrisalecœur.J’eusl’impressionde
contemplerdenouveaulevisagetristedeMason.
Eddie,ainsiqueChristian,lepetitamideLissa,etuneMoroï
nomméeMia,étaitavecnouslorsquenousavionsétécapturéspar
lesStrigoï.Eddien’étaitpasmort,biensûr,maisiln’enétaitpas
passéloin.LesStrigoïquinousretenaientprisonniersavaientbu
sonsangtoutlelongdenotrecaptivitéafindetenterlesMoroïet
d’effrayerlesdhampirs.Celaavaitfonctionné:j’avaisététerrifiée.
Heureusement,lespertesdesang,associéesauxendorphines
contenuesdanslasalivedesvampires,avaientplongéEddiedans
l’inconsciencependantlamajeurepartiedel’aventure.C’étaitle
meilleuramideMason,etungarçonpresqueaussidrôleetjoyeux
quelui.
-
Aprèsenavoirréchappé,Eddieavaitchangé,toutcommemoi.
Ilétaittoujourspromptàsourireetàrire,maisquelquechosede
lugubreémanaitparfoisdelui:sonregards’assombrissaitalorset
devenaitgrave,commes’ils’attendaittoujoursquelepirese
produise.C’étaitcompréhensible,biensûr.Defait,ilavaitdéjàvu
lepireseproduire.Jemesentaistoutautantresponsabledela
transformationd’Eddieetdessouffrancesqu’ilavaitenduréesentre
lesmainsdesStrigoïquedelamortdeMason.J’étaissansdoute
injusteenversmoi-même,maisjenepouvaispasm’enempêcher.
J’avaisl’impressiond’avoirunedetteenversluietj’éprouvaisle
besoindeleprotégeroudetrouverunmoyendel’aideràaller
mieux.
C’étaitassezbizarre,parceque,desoncôté,jecroisqu’Eddie
essayaitégalementdemeprotéger.Ilnemesuivaitpas,niriende
cegenre,maisj’avaisremarquéqu’ilgardaittoujoursunœilsur
moi.J’avaisl’impression,aprèscequis’étaitpassé,qu’ilcroyait
devoiràMasondeveillersursapetiteamie.Jenem’étaisjamais
donnélapeined’expliqueràEddiequejen’avaisjamaisétéla
petiteamiedeMason,pasauvraisensduterme,toutcommejene
luiavaisjamaisreprochésoncomportementdegrandfrère.J’étais
parfaitementcapabledeveillersurmoi.Pourtant,lorsque
j’entendaisEddiedissuaderd’autresgarçonsdes’intéresseràmoi
eninsistantsurlefaitquejen’étaispasencoreprêteàsortiravec
quelqu’und’autre,jenevoyaisaucuneraisond’interférer.C’était
vrai.Jen’étaisprêteàsortiravecpersonne.
-
Eddiem’adressaunsourireencoinquidonnaituncharme
enfantinàsonlongvisage.
—Es-tuimpatiente?
—Tuparles!répondis-je.(Noscamaradess’installaientdéjà
surlesgradinsquioccupaienttoutuncôtédugymnaseetnous
trouvâmesdesplaceslibresàpeuprèsaumilieu.)Jevaisavoir
l’impressiond’êtreenvacances.Lissaetmoi,ensembledumatinau
soirpendantsixsemaines…
Notrelien,mêmes’ilétaitparfoisperturbant,faisaitdemoison
gardienidéal.Jesavaistoujoursoùellesetrouvaitetcequilui
arrivait.J’allaisluiêtreassignéeofficiellementdèsquenousaurions
reçunotrediplômeetquittél’académie.
Ildevintpensif.
—Oui,jesupposequetun’aspasbesoindet’enfaire.Tusais
auservicedequituentrerasàlafindetesétudes.Nousn’avons
pastouscettechance.
—Tuasunnobleenvue?letaquinai-je.
—Peuimporte.Cesdernierstemps,laplupartdesgardiens
sontaffectésàdesnobles.
C’étaitvrai.Lesdhampirs,desdemi-vampires,commemoi,
étaientunedenréerareetlesnoblesétaientengénérallespremiers
àsevoirattribuerdesgardiens.Parlepassé,lorsquedavantagede
Moroï,noblesouroturiers,désiraientbénéficierdelaprotectionde
gardiens,lesnovicestelsquenousselançaientdansuneâpre
compétitionafind’êtreassignésàquelqu’und’important.À
-
présent,ilétaitpresqueacquisquetouslesgardiensallaient
travaillerpourunefamilleroyale.Nousétionsdésormaissipeu
nombreuxquelesfamilleslesmoinsinfluentesdevaientse
débrouillerseules.
—Quandmême,luifis-jeremarquer,toutdépenddunoble
auquelonestaffecté,n’est-cepas?Jeveuxdirequ’ilyenaquisont
complètementsnobs,maisilyenaaussibeaucoupdesympas.Situ
tombessurquelqu’undericheetdepuissant,tupeuxvivreàla
Courroyaleouvoyagerdansdespaysexotiques…
Cettedernièrehypothèseétaitcellequimeséduisaitlepluset
j’avaissouventrêvédeparcourirlemondeavecLissa.
—C’estvrai,reconnutEddieavantdedésignerdumenton
quelquesgarçonsaupremierrang.Tun’imaginespasàquelpoint
cestrois-làontléchélesbottesdesIvashkovetdesSzelsky.Ça
n’influencerapasleurassignationpendantl’exercice,évidemment,
maisonsentqu’ilsessaientdéjàd’assurerleuravenir.
—L’exercicedeterrainpeuttoutchanger.Notreévaluation
pèseralourddansnotredossier.
Eddieacquiesça.Ilcommençaitàmerépondrelorsqu’unevoix
féminine,forteetclaire,interrompitnotrebavardage.Nouslevâmes
lesyeux.Tandisquenousparlions,nosinstructeurss’étaient
rassemblésdevantlesgradins,faceànous,enuneligne
impressionnante.Dimitrisetrouvaitparmieux.Ilétaitténébreux,
imposantetirrésistible.Leseffortsd’Albertapourattirernotre
attentionfinirentparimposerlesilenceàtous.
-
—Bien,commença-t-elle.(Alberta,quidevaitavoirla
cinquantaine,étaitsècheetcoriace.Lavoirmerappelala
conversationqu’elleavaiteueavecDimitrilanuitprécédente,mais
jerésolusdelaisserceproblèmedecôtépourl’instant.Iln’étaitpas
questionqueVictorDashkovmegâchecemoment.)Voussavez
touspourquoivousêtesici.(Nousétionsàprésentsicalmes,si
tendusetsiexcitésquesavoixrésonnaitdanstoutlegymnase.)Ce
jourestleplusimportantdevotrescolaritéavantvosderniers
examens.Aujourd’hui,nousallonsvousdireàquelMoroïvous
avezétéassigné.Lasemainedernière,nousvousavonsdistribué
unfasciculeexpliquantendétailcequivousattenddurantlessix
prochainessemaines.Jeparsduprincipequevousl’aveztouslu.
(C’étaitbienmoncasetjen’avaissansdoutejamaisrienlusi
attentivementdemavie.)Pourrécapituler,legardienAltovavous
exposerlesrèglesprincipalesdecetexercice.
ElletendituncarnetaugardienStanAlto.C’étaitl’undenos
instructeursquej’aimaislemoins,maislatensionqu’ilyavaitentre
nouss’étaitunpeucalméedepuislamortdeMason.Nousnous
comprenionsmieux.
—Allons-y,annonçaStand’untonbourru.Vousserezdegarde
sixjoursparsemaine.Gardezbienàl’espritquec’estunefaveur
quenousvousfaisons.Danslemonderéel,vousallezleplus
souventtravaillertouslesjours.VousaccompagnerezvotreMoroï
partout:danssescours,sondortoir,lasalledessources.Vous
assisterezàtout.Àvousdedéterminerlameilleuremanièrede
-
vousintégreràsavie.CertainsMoroïtraitentleursgardienscomme
desamis,d’autrespréfèrentqu’ilssoientdesfantômesinvisibles
quineleurparlentjamais.(Avait-ilvraimentbesoind’employerle
mot«fantôme»?)Chaquesituationestsingulière.Àvousde
trouverlaformed’interactionquiassureraaumieuxlasécuritéde
votreMoroï.
»Desattaquespeuventseproduiren’importequand,n’importe
où.Nousseronstoujourshabillésennoirdanscescas-là.Vous
devrezêtresurvosgardesàchaqueinstant.Mêmesivoussavez
quec’estnousquivousattaquonsetnondevraisStrigoï,vous
devezréagircommesivotrevieétaitsouslamenaced’undanger
terribleetimmédiat.N’ayezpaspeurdenousfairemal.Jesuis
d’ailleurssûrquecertainsd’entrevousn’aurontaucunscrupuleà
vengerdesaffrontspassés.(Cetteremarquefitrirequelques
élèves.)Néanmoins,d’autresrisquentderetenirleurscoupsde
peurdes’attirerdesennuis.Forcez-vous:c’estaucontraireen
retenantvoscoupsquevousrisquezdevousattirerdesennuis.Ne
craignezrien.Nouspouvonsencaisser.(Iltournaunepagedeson
carnet.)
»Vousserezdegardevingt-quatreheuressurvingt-quatre
pendantvotrecycledesixjoursmaisvousaurezlapossibilitéde
dormirpendantlajournée,enmêmetempsquevotreMoroï.
Gardezseulementàl’espritque,mêmesilesattaquesdeStrigoï
sontrareslorsqu’ilfaitjour,ellesnesontpasimpossiblesen
intérieur.Parconséquent,vousneserezpasnécessairementen
-
«sécurité»pendantvosheuresdesommeil.
Stanrappelaensuitequelquesdétailstechniquesqueje
n’écoutaipas.Jeconnaissaistoutcelaparcœur,commenoustous.
Enjetantdescoupsd’œilalentour,jem’aperçusquejen’étaispasla
seuleàm’impatienter.L’excitationetl’appréhensionétaient
palpablesdanslafoule.Lespoingsétaientcrispés,lesyeux
écarquillés.Nousdésirionstousconnaîtrenotreaffectation.Nous
voulionstousquel’exercicecommence.
StanachevasondiscoursetrenditlecarnetàAlberta.
—Trèsbien,reprit-elle.Jevaisvousappelerunparunetvous
communiquerlenomduMoroïauquelvousserezassocié.Lorsque
vousentendrezvotrenom,présentez-vousetlegardienChasevous
remettrauneenveloppecontenantdesinformationssurl’emploidu
tempsdevotreMoroï,sonpassé,etc.
Nousnousraidîmestoustandisqu’elletournaitlespagesde
soncarnet.Quelquesélèveschuchotèrent.Àcôtédemoi,Eddie
soupiraprofondément.
—J’espèrequejevaistombersurquelqu’undebien,murmura-
t-il.Jen’aipasenviedevivreunenferpendantlessixprochaines
semaines.
Jepressaisonbraspourlerassurer.
—Çaseralecas,chuchotai-je.Quetutombessurquelqu’unde
bien,jeveuxdire.Pasquetuvivesunenfer.
—RyanAylesworth,appelaAlbertad’unevoixclaire.
Eddietressaillitetjecomprisaussitôtpourquoi.Auparavant,
-
MasonAshfordavaittoujoursétélepremierquel’onappelaiten
classe.Celan’arriveraitplusjamais.
—VousaurezlachargedeCamilleConta.
—Zut!marmonnaquelqu’underrièrenousquiespérait
visiblementêtreassociéàCamille.
Ryan,quiétaitl’undespetitslécheursdebottesdupremier
rang,allaprendresonenveloppeavecunsourireradieux.Les
Contaétaientunefamilleroyalepleined’avenir.D’aprèslarumeur,
lareinesongeaitàchoisirl’und’euxcommehéritier.Deplus,
Camilleétaitparticulièrementjolie.Aucungarçonn’estimeraitque
lasuivrepartoutétaitunecorvée.Ryanmarchaitenroulantdes
mécaniques,visiblementtrèscontentdelui.
—DeanBarnes,poursuivitAlberta.VousêtesassignéàJesse
Zeklos.
Eddieetmoieûmeslamêmeréaction.
—Lepauvre…
Sij’avaisétéaffectéeàJesse,ilauraiteubesoind’ungardien
supplémentairepourleprotégerdemoi.
Tandisqu’Albertacontinuaitlalecturedesaliste,Eddie
commençaàtranspirer.
—Pourvuquej’aiequelqu’undebien…,répéta-t-il.
—Çaseralecas,luiassurai-je.Tuverras.
—EdisonCastile,appelaAlberta.(Ildéglutit.)Vasilisa
Dragomir.
Eddieetmoirestâmesuninstantpétrifiés,puislesensdu
-
devoirlefitseleverpourrejoindreAlberta.Toutendescendantles
gradins,ilmejetaunregardpaniquépar-dessussonépaule.Son
expressionsemblaitmedire:Jenelesavaispas!Jenelesavaispas!
Nousétionsdeux.Lemondesebrouillaautourdemoi.Alberta
continuaàappelerdesnomsquejen’entendispas.Quesepassait-
il?Detouteévidence,quelqu’unavaitcommisuneerreur.Lissa
étaitmonaffectation.Elledevaitl’être.J’allaisdevenirsagardienne
àlasortiedel’académie.Celan’avaitaucunsens.Lecœur
tambourinantdanslapoitrine,jeregardaiEddiesedirigerversle
gardienChasepourrecevoirsonenveloppeetsonpieu
d’entraînement.Enlevoyantouvriraussitôtl’enveloppe,jedevinai
qu’ilvérifiaitlenom,certain,toutcommemoi,qu’ils’agissaitd’une
erreur.Leregardqu’ilmejetam’appritquec’étaitbienlenomde
Lissaqu’ilavaitlu.
Jeprisuneprofondeinspiration.Trèsbien.Iln’étaitpasencore
tempsdepaniquer.Quelqu’unavaitfaituneerreuradministrative
qu’ilétaitpossibledecorriger.D’ailleurs,ilsallaientbientôts’en
apercevoir.Lorsqu’ilsenviendraientàmonnometliraientceluide
Lissaunesecondefois,ilscomprendraientqu’ilsavaientdonnéune
doubleaffectationàl’undesMoroï.Ilsrectifieraientl’erreuret
donneraientquelqu’und’autreàEddie.Aprèstout,lesMoroïne
manquaientpas.Ilsétaientplusnombreuxquelesdhampirsdans
l’académie.
—RosemarieHathaway.(Jemeraidis.)ChristianOzéra.
JeconsidéraiAlbertasanspouvoirnibougernirépondre.Non.
-
Ellenepouvaitpasavoirditcequejevenaisd’entendre.Quelques
novices,remarquantmastupeur,tournèrentlatêteversmoi.J’étais
abasourdie.Cen’étaitpaspossible.L’apparitiondeMasonlanuit
précédentemesemblaitplusréellequecettescène.Quelques
instantsplustard,Albertas’aperçutàsontourquejenedescendais
pas.Ellelevalesyeuxdesoncarnetetscrutalafouled’unregard
contrarié.
—RoseHathaway?
Quelqu’unmedonnauncoupdecoude,pensantsansdoute
quej’avaismalentendu.Jedéglutis,melevaietdescendisles
gradinsd’unedémarchemécanique.Ilyavaituneerreur.Ildevaity
avoiruneerreur.JemedirigeaiverslegardienChaseenayant
l’impressiond’êtreunemarionnetteaniméeparquelqu’und’autre.
Ilmetenditmonenveloppeetunpieud’entraînementaveclequel
nousétionscensés«tuer»lesgardiensadultes,puisjem’écartaidu
cheminpourlaisserapprocherl’élèvesuivant.
Jerelustroisfoislesmotsécritssurl’enveloppesansencroire
mesyeux.«ChristianOzéra».Jel’ouvrispourvoirsavies’étaler
sousmesyeux.Ilyavaitunephotorécentedelui,sonemploidu
temps,sonarbregénéalogique,sabiographie.Celle-cidonnait
mêmedesdétailssurl’histoiretragiquedesesparents,en
expliquantqu’ilss’étaientvolontairementtransformésenStrigoïet
avaienttuéplusieurspersonnesavantd’êtrepourchassésetabattus.
Àcestadedel’exercice,nousavionspourconsignesdelire
attentivementnotredossier,depréparerunsacetderetrouver
-
notreMoroïaudéjeuner.Tandisqu’Albertapoursuivaitsonappel,
beaucoupdemescamaradess’étaientattardésdanslegymnase
pourdiscuteravecleursamisetexhiberleurenveloppe.Je
m’approchaid’ungroupepourattendrediscrètementuneoccasion
deparleràAlbertaetDimitri.Lefaitquejen’aillepasdirectement
meplanterdevanteuxpourexigerdesréponsesétaitunepreuvede
mesprogrèsenmatièredepatience.Croyez-moi,j’enmourais
d’envie.Pourtant,jeleslaissaiacheverlalecturedeleurliste,qui
meparutinterminable.Maiscombiendetempsfallait-ildoncpour
lireunepoignéedenoms?
Lorsquelederniernoviceeutreçusonaffectation,Stannous
ordonnad’allerfairenotresacencriantpourcouvrirlebrouhahaet
tentadefairesortirmescamaradesdugymnase.Jefendislafoule
entraquantDimitrietAlbertaqui,parchance,setenaientl’unprès
del’autre.Ilsdiscutaientd’unequestionadministrativeetneme
remarquèrentpasimmédiatement.
Quandilstournèrentlatêteversmoi,jetendismonenveloppe
enlatapotantdudoigt.
—Qu’est-cequec’estqueça?
Albertasemblasurprise.Enrevanche,l’attitudedeDimitrime
laissadevinerqu’ils’attendaitàunetelleréactiondemapart.
—C’estvotreaffectation,mademoiselleHathaway,répondit
Alberta.
—C’estfaux,rétorquai-jeentremesdents.C’estl’affectationde
quelqu’und’autre.
-
—Lesaffectationsdanslecadredevotreexercicedeterrainne
sontpasoptionnelles,mefit-elleremarquerd’unevoixsévère.Pas
plusqueneleserontvosaffectationsdanslemonderéel.Vousne
pouvezpaschoisirselonvotrefantaisieouvotrecapricequelMoroï
vousprotégerez,niaujourd’huiniaprèsvotrediplôme.
—SaufquejevaisdevenirlagardiennedeLissaaprèsmon
diplôme!m’écriai-je.Toutlemondelesait.J’étaiscenséela
protégerpendantcetexercice.
—Jesaisqu’ilestcommunémentadmisquevousluiserez
attribuéeaprèsvosétudes,maisjenemesouviensd’aucun
règlementstipulantquevousêtes«censée»laprotéger,elleou
quelqu’und’autreenparticulier,ici,àl’académie.Vousallezvous
chargerdelaprotectiondelapersonneàlaquelleonvousa
assignée.
—Christian?m’exclamai-jeenjetantmonenveloppeparterre.
Vousdevezavoirperdulatêtesivouspensezquejevaisle
protéger.
—Rose!aboyaDimitrienintervenantenfindansladiscussion.
(Savoixétaitsidure,sitranchantequejetressaillisetenoubliaiun
instantcequej’étaisentraindedire.)Tudépasseslesbornes.Tune
doispasparlercommeçaàtesinstructeurs.
Jedétestaismefaireréprimander,etencoreplusparDimitri.
Par-dessustout,jedétestaismefaireréprimanderparDimitri
lorsqu’ilavaitraison.Maisjenepouvaispasmeressaisir.J’étais
tropfurieuseetlemanquedesommeiln’arrangeaitrien.Mesnerfs
-
étaienttendusetàvif.Encemoment,leschoseslesplus
insignifiantesmesemblaientintolérables.Alors,desénormités
commecelle-ci?C’étaitimpossibleàencaisser.
—Jesuisdésolée,répondis-jeàcontrecœur,maisc’eststupide.
Presqueaussistupidequedenepasnousemmenerauprocèsde
VictorDashkov.
Albertaclignadesyeuxdesurprise.
—Commentsavez-vous…?Peuimporte.Nousrégleronscette
questionplustard.Pourlemoment,cetteassignationestlavôtreet
vousallezdevoirvousyconformer.
Toutàcoup,Eddieintervintprèsdemoid’unevoixpleine
d’appréhension.Jenem’étaisplussouciéedeluicesdernières
minutes.
—Voussavez…çam’estégal…nouspouvonséchanger…
Leregardsévèred’Albertapassademoiàlui.
—Certainementpas.VasilisaDragomirestvotreassignation.
(Ellerevintàmoi.)EtChristianOzéraestlavôtre.Findela
discussion.
—C’eststupide!répétai-je.Pourquoivoulez-vousquejeperde
montempsavecChristian?C’estLissaquejevaisprotégeràla
sortiedel’académie.Sivousvoulezquejefassedubontravail,il
meparaîtlogiquequejem’entraîneavecelle.
—Tuferasdubontravailavecelle,intervintDimitri.Parceque
tulaconnais.Etgrâceàvotrelien.Maisilestpossiblequetusois
unjourchargéed’unautreMoroï.Tudoisapprendreàprotéger
-
quelqu’unavecquitun’asaucuneexpérience.
—J’aidel’expérienceavecChristian,grommelai-je.C’estle
problème.Jelehais.
D’accord,j’exagéraisbeaucoup.Christianm’agaçait,c’était
certain,maisjenelehaïssaispasvraiment.Commejel’aidéjàdit,le
faitdenousentraiderpouraffronterlesStrigoïavaitchangé
beaucoupdechoses.Denouveau,jem’aperçusquelemanquede
sommeiletmonirritabilitédonnaientuneampleurdémesuréeà
tout.
—C’estencoremieux,commentaAlberta.Tousceuxquevous
protégerezneserontpasvosamis.Vousnelesaimerezpastous.
C’estquelquechosequevousavezbesoind’apprendre.
—J’aibesoind’apprendreàmebattrecontrelesStrigoï,
rétorquai-je.C’estcequ’onm’aapprisencours.(Prêteàjouerma
cartemaîtresse,jelesconsidéraiavechauteur.)Etjel’aifaiten
personne.
—Cetravailexigeplusquedescompétencestechniques,
mademoiselleHathaway.Ilyatouteunedimensionpersonnelle
quenousn’abordonsguèredanslescours.Vousdevezêtreàleur
chevet,enquelquesorte.Nousvousenseignonsàaffronterles
Strigoï,maisvousdevezapprendreparvous-mêmecommentvous
comporterenverslesMoroï.Etvousdevezapprendreplusque
n’importequiàvousadapteràquelqu’unquinesoitpasvotre
meilleureamiedepuisdesannées.
—Tudoisaussiapprendreàprotégerquelqu’unsanssavoir
-
instantanémentqu’ilestendanger,ajoutaDimitri.
—Exact,insistaAlberta.C’estunhandicap.Sivousvoulezêtre
unebonnegardienne,voireuneexcellentegardienne,vousdevez
fairecequenousvousdemandons.
J’ouvrislabouchepourcontestercetteidée,pourfairevaloir
quejeprogresseraisplusviteavecquelqu’undontj’étaistrès
proche,etquecelaferaitdemoiunemeilleuregardiennepour
n’importequelautreMoroï.Dimitrinem’enlaissapasl’occasion.
—LefaitdetravailleravecunautreMoroït’aideraaussià
protégerLissa,déclara-t-il.
Celameréduisitausilence.C’étaitsansdouteleseulargument
quipouvaitavoirceteffet,etillesavaitbien.
—Queveux-tudire?luidemandai-je.
—Lissaaussiaunhandicap:toi.Siellen’ajamaisl’occasion
d’apprendreàêtreprotégéeparquelqu’unavecquiellen’apasde
lienpsychique,elleseraplusmenacéeencasd’attaque.Larelation
entreunMoroïetsongardienestvraimentréciproque.Ton
affectationpourcetexercicedeterrainluiseraaussiutilequ’àtoi.
Jemetusletempsdebienintégrersonidée.Elleavaitpresque
dusens.
—Etnousnevousdonneronspasd’autreaffectation,ajouta
Alberta.Sivouslarefusez,vousserezexcluedel’exercicede
terrain.
«Exclue»?Avait-elleperdulatête?Cen’étaitpascommeun
coursd’oùonpouvaitêtrerenvoyée.Sijeneparticipaispasàcet
-
exercice,jen’avaisaucunechanced’obtenirmondiplôme.Jevoulus
m’insurgercontrecetteinjustice,maisDimitrim’enempêchasans
direunmot.Leregardcalmeetinsistantdesesyeuxsombresme
domptaetm’encourageaàacceptercettesituationavecgrâce,
autantquecelam’étaitpossible.
Jeramassail’enveloppeàcontrecœur.
—Trèsbien,répondis-jed’unevoixglaciale.Jevaislefaire.
Maisjeveuxqu’ilsoitpréciséquejelefaiscontremavolonté.
—Nousl’avionsdéjàcompris,mademoiselleHathaway,
répliquasèchementAlberta.
—Peuimporte.Jepersisteàpenserquec’estunemauvaise
idée,etvousn’allezpastarderàlecomprendreaussi.
Jetournailestalonsettraversailegymnasecommeunouragan,
sansleurlaisserletempsderépondre.Toutenlefaisant,jeme
rendaisbiencomptequejedevaisavoirl’aird’unesalegosse.Mais,
s’ilsavaientdûsupporterlaviesexuelledeleurmeilleureamie,vu
unfantômeetaussipeudormiquemoi,euxaussiauraientétéde
mauvaisehumeur.Deplus,j’allaispassersixsemainesavec
ChristianOzéra.Ilétaitsarcastique,désagréableetneprenait
jamaisrienausérieux.
Àvraidire,ilmeressemblaitbeaucoup.
Lessixsemainessuivantesallaientêtrelongues.
-
Chapitre3
—Pourquoies-tusimaussade,petitedhampir?
Jetraversailapelouseendirectionduréfectoirelorsqueje
détectaiuneodeurdecigaretteauxclousdegirofle.Jesoupirai.
—Tuesladernièrepersonnequej’aienviedevoiràcetinstant,
Adrian.
AdrianIvashkovmerattrapaensoufflantunnuagedefumée
qu’uncourantd’airrabattitversmoi.Jelechassaienagitantlamain
ettoussaiavecexagération.AdrianétaitunMoroïdesangroyal
aveclequelnousavions«faitconnaissance»lorsdenotrerécent
séjourauski.Ilavaitquelquesannéesdeplusquemoietnousavait
suiviesàSaint-Vladimirpourétudierl’espritavecLissa.Pourle
moment,ilétaitleseulautrespécialistedecetélémentquenous
connaissions.C’étaitunenfantgâtéarrogantquipassaitleplusclair
desontempsàfumerdescigarettes,àboiredel’alcooletà
fréquenterdesfemmes.Ilavaitégalementlebéguinpourmoi,ou
dumoinsilcherchaitàmemettredanssonlit.
—Apparemment,répondit-il.Jenet’aipresquepasvuedepuis
notreretour.Sijeneteconnaissaispassibien,jediraisquetu
m’évites.
—Jet’évitevraiment.
Ilsoufflabruyammentetfitcourirsesdoigtsdanssescheveux
châtainstoujourssavammentdécoiffés.
—Écoute,Rose…tun’aspasbesoindejouerlespimbêches
avecmoi:jesuisdéjàfouamoureuxdetoi.
-
Adriansavaitparfaitementquejenejouaispaslespimbêches,
maisilprenaittoujoursgrandplaisiràmetaquiner.
—Jenesuisvraimentpasd’humeuràgoûtertonprétendu
charmeaujourd’hui.
—Ques’est-ildoncpassé?Tusautesdanstouteslesflaques
d’eauquetucroisesettuasl’airdevouloircognersurn’importe
qui.
—Pourquoit’approches-tu,alors?N’as-tupaspeurdeprendre
uncoup?
—Tun’oseraisjamaismefrapper.Jesuisbeaucouptrop
mignon.
—Pasassezmignonpourcompenserlafuméepuanteet
cancérigènequetumesoufflesàlafigure.Commentpeux-tufaire
ça?Ilestinterditdefumeràl’académie.AbbyBadicaaécopéde
deuxsemainesderetenuequandelles’estfaitpincer.
—Jesuisau-dessusdesrègles,Rose.Jenesuisniunélèveniun
membredupersonnel,simplementunespritlibrequisepromène
dansvotrebelleacadémieselonsonbonvouloir.
—Alors,peut-êtredevrais-tuallertepromenermaintenant…
—Situveuxtedébarrasserdemoi,dis-moicequisepasse.
Jenepouvaisplusmedéfileretiln’allaitpastarderà
apprendrelanouvelle,detoutemanière.Toutlemondeallaitle
savoir.
—J’aiétéaffectéeàChristianpourmonexercicedeterrain.
Aprèsuncourtsilence,Adrianéclataderire.
-
—Ehbien!jecomprendsmieux.Comptetenudelasituation,
jetetrouvemêmeremarquablementcalme.
—J’étaiscenséeprotégerLissa,grognai-je.Jen’arrivepasà
croirequ’ilsm’aientfaitça.
—Pourquoil’ont-ilsfait?Ya-t-ilunrisquequetuneluisois
pasattribuéeàlasortiedel’académie?
—Non.Ilsontsimplementl’airdepenserquecelaconstituera
unmeilleurentraînementpourmoi.Dimitrietmoisommes
toujourscensésdevenirsesgardiensdansl’avenir.
Adrianmejetaunregardoblique.
—Jesuiscertainqueceseraunevéritableépreuvepourtoi…
C’étaitsûrementl’unedeschoseslesplusbizarresdumonde,
maisAdrianavaitimmédiatementdevinémessentimentspour
DimitrialorsqueLissan’avaitjamaisriensoupçonné.
—Commejetel’aidéjàdit,tescommentairesnesontpasles
bienvenusaujourd’hui.
Ilnesemblaitpasdemonavis.Jememisàlesuspecterd’avoir
déjàbualorsquenousétionsàpeineàl’heuredudéjeuner.
—Oùestleproblème?Detoutemanière,Christiannequitte
jamaisLissa.
Ilmarquaitunpoint.Saufquejen’étaispasprêteàl’admettre.
Tandisquenousapprochionsdubâtiment,sonattention
papillonnantelefitchangerdesujet.
—T’ai-jedéjàparlédetonaura?medemanda-t-iltoutàcoup.
Sontonétaitétrange:hésitant,curieux.Venantdelui,c’était
-
trèsinhabituel.Toutcequ’ildisaitétaitironique.
—Jenesaisplus.Oui,unefois.Tum’asditqu’elleétaitsombre,
ouquelquechosecommeça.Pourquoi?
Lesaurasétaientdeshaloslumineuxquientouraientlesgens,
dontlacouleuretlabrillanceétaientsupposéesrefléterleur
personnalitéetleurénergie.Seulslesspécialistesdel’esprit
pouvaientlesvoir.Adrianenétaitcapabledepuistoujours,mais
Lissan’yparvenaitpasencoreets’efforçaitd’apprendre.
—C’estdifficileàexpliquer.Cen’estpeut-êtrerien.(Ils’arrêta
prèsdelaporteettiraunelongueboufféedesacigarette.Ils’écarta
ensuited’unpaspoursoufflersonnuagedefuméeloindemoi,
maisleventlerabattitdenouveausurmonvisage.)Lesaurassont
deschosesétranges.Ellesontdesfluxetdesreflux,changentde
couleuretdeluminosité.Certainessontdecouleurvive,d’autres
trèspâles.Detempsàautre,l’aurad’unepersonnesefixedansune
couleursipurequ’ildevientpossible…(Ilrejetasatêteenarrière
pourregarderlecieletjereconnusdanscecomportementl’undes
signesdudéséquilibrementalétrangedontilsemblaitfrappépar
moments.)Qu’ildevientpossibled’ensaisirinstantanémentla
signification.C’estcommesionvoyaitl’âmedelapersonne
concernée.
Jesouris.
—Maistun’arrivespasàcomprendrelamienne,c’estça?Tu
necomprendspascequesignifientmescouleurs.
Ilhaussalesépaules.
-
—J’ytravaille.Àforced’interrogerlesgenspoursavoirce
qu’ilsressentent,oncommenceàpercevoirdessimilitudesentreles
couleursetlescaractères…Auboutd’uncertaintemps,lescouleurs
semettentàavoirdusens.
—Àquoiressemblemonauraàcetinstant?
Ilbaissalesyeuxversmoi.
—Jen’arrivepasbienàlavoir,aujourd’hui.
—Jelesavais.Tuasbu.
Certainessubstances,commel’alcooloulesmédicaments,
engourdissaientleseffetsdel’esprit.
—Seulementdequoimeréchaufferunpeu.Maisjepeux
devineràquoitonauraressemble.D’habitude,elleestcommecelle
desautres:c’estuntourbilloncoloré,saufque,cheztoi,ilest
égalementbordéd’obscurité.Commes’ilyavaittoujoursune
ombrederrièretoi.
Quelquechosedanssavoixmefitfrissonner.Mêmesijeles
avaissouvententendusparlerd’auras,Lissaetlui,c’étaitunsujet
quinem’avaitjamaisvraimentinquiétée.Jelesconcevaisunpeu
commeuntourdemagie:quelquechosedecoolmaisdepeu
d’intérêt.
—Çaremontelemoral,commentai-je.As-tudéjàsongéàfaire
desconférencesdemotivation?
Sonairégarésedissipapourlaisserplaceàsagaietéhabituelle.
—Net’inquiètepas,petitedhampir.Tuespeut-êtreenvironnée
denuages,maistuestoujourslesoleildemavie.(Jeluifislesgros
-
yeux.Adrianlaissatombersacigaretteetl’écrasaduboutdupied.)
Ilfautquejefile.Àplustard.
Ils’inclinagalammentavantdes’éloignerendirectiondu
bâtimentréservéauxinvités.
—Tuaslaisséundétritusdansl’allée!luicriai-je.
—Jesuisau-dessusdesrègles,Rose,répliqua-t-il.Au-dessus
desrègles…
Jesecouailatête,puisramassailemégotfroidpourlejeterdans
unepoubelle,prèsdelaporte.J’entraidanslebâtimenteten
appréciailachaleuraccueillantetoutenfrappantmesbottespour
endécollerlaneige.Dansleréfectoire,ledéjeunerseterminait.
DhampirsetMoroïétaientassiscôteàcôteetproduisaientun
tableaucontrasté.Lesdhampirs,àmoitiéhumains,étaientplus
largesetpluscharpentés,maisnonplusgrands.Lesfillesnovices
avaientplusdeformesquelesMoroï,trèsminces,etlesgarçons
novicesétaientplusmusclésqueleurshomologuesvampires.Les
Moroïavaientleteintpâleetdélicat,quirappelaitlaporcelaine,
tandisquenotrepeauétaittannéeàcausedenosfréquents
entraînementsenextérieur.
Lissa,assisetouteseuleàunetable,avaitl’airsereineet
angéliquedanssonpullblanc.Sescheveuxd’unblondpâle
cascadaientsursesépaules.Ellelevalesyeuxàmonapproche,etje
sentisparl’intermédiairedenotrelienqu’elleétaitcontentedeme
voir.
—Regarde-toi!medit-elleavecungrandsourire.Alorsc’est
-
vrai?Ont’avraimentassignéeàChristian.
Jeluijetaiunregardfurieux.
—Çatetueraitd’avoirl’airunpeumoinsmalheureuse?(Elle
avalaladernièrecuilleréedesonyaourtàlafraiseenmejetantun
regardàlafoisréprobateuretamusé.)C’estmonpetitami,après
tout.Onesttoutletempsensemble!Cen’estpassidramatique.
—Tuaslapatienced’unesainte,grommelai-jeenmelaissant
tombersurunechaise.Etpuis,tun’espasavecluivingt-quatre
heuressurvingt-quatreetseptjourssursept.
—Tuneleseraspasnonplus.Tun’escenséeleprotégerque
vingt-quatreheuressurvingt-quatre,sixjourssursept.
—Çanefaitpasunegrossedifférence.Çapourraitaussibien
êtrevingt-quatreheuressurvingt-quatre,dixjourssurdix…
Ellefronçalessourcils.
—Çan’apasdesens.
Jechassaimaremarqueabsurded’ungestedelamainet
balayaileréfectoired’unregardvide.Lasallebourdonnaitde
discussionssurl’exercicedeterrain,quiallaitcommencerdèslafin
dudéjeuner.LemeilleuramideRyanavaitétéassignéàla
meilleureamiedeCamille,ettousquatredevisaientjoyeusement
enayantl’aird’êtresurlepointd’embarquerpourunedouble
romancedesixsemaines.Aumoins,certainsallaientbienen
profiter…Jesoupirai.Christian,monfuturprotégé,étaitauprèsdes
sources:deshumainsquifournissaientleursangauxMoroïdeleur
pleingré.
-
JesentisgrâceànotrelienqueLissavoulaitmedirequelque
chose.Elleneseretenaitqueparcequemamauvaisehumeur
l’inquiétaitetqu’ellevoulaitd’abordêtrecertainequejemesente
assezsoutenue.Jesouris.
—Arrêtedet’inquiéterpourmoi.Quesepasse-t-il?
Ellemerenditmonsouriresansquesescaninesapparaissent
entreseslèvresmaquilléesderose.
—J’aiobtenulapermission.
—Lapermissionde…?(Laréponsejaillitdanssonespritplus
vitequ’ellelaprononça.)Quoi?m’écriai-je.Tuvasinterrompreton
traitement?
L’espritconstituaitunpouvoirstupéfiant,dontoncommençait
àpeineàpercevoirlaportée.Cependant,ilprovoquaitdeterribles
effetssecondaires,quiallaientdeladépressionàlafolie.SiAdrian
buvaitautant,cen’étaitpasseulementàcausedesontempérament
hédoniste,maisaussiparcequel’alcoolneutralisaitceseffets
secondaires.Lissaavaitunemanièrebienplussainedeles
combattre.Elleprenaitdesantidépresseursquiinhibaienttousles
effetsdelamagie,positifscommenégatifs.Ellesupportait
difficilementdenepluspouvoirseperfectionnerdanssonélément,
maisc’étaitunecontrepartieacceptablepourgardersasanté
mentale.C’étaitdumoinscequejepensais.Ellenedevaitpasêtre
dumêmeavispuisqu’elleenvisageaitdetentercetteexpérience
insensée.Jesavaisqu’elleavaitenviederecommenceràpratiquerla
magie,maisjenepensaispasqu’elleenarriveraitlà,niqu’onla
-
laisseraitfaire.
—JedoisfairelepointavecMmeCarmacktouslesjourset
m’entretenirrégulièrementavecunepsychologue.(Lissafitune
grimaceenévoquantcettedernièreexigence,maissessentiments
étaientglobalemententhousiastes.)Commej’aihâtedevoirles
progrèsquejevaisfaireavecAdrian!
—Adrianaunemauvaiseinfluencesurtoi.
—Cen’estpasluiquim’yaincitée,Rose.C’estmoiquil’ai
décidé.(Commejenerépondaispas,ellem’effleuralebras.)
Écoute…net’inquiètepas.Jevaisbeaucoupmieux,etjeseraibien
entourée.
—Partoutlemondesaufparmoi,répondis-jetristement.
(Christianpoussal’unedesdoublesportesduréfectoireetse
dirigeaversnous.D’aprèslapendule,ledéjeuners’achevaitcinq
minutesplustard.)MonDieu…c’estbientôtl’heureH!
Christiantiraunechaisedenotretableetlaretournapour
pouvoirposerlementonsurledossier.Ilécartasescheveuxnoirs
desesyeuxbleusetnousdécochaunsouriresuffisant.Jesentisle
cœurdeLissas’allégerensaprésence.
—Jesuisimpatientquecetteaventurecommence,déclara-t-il.
Nousallonstellementnousamuser,toietmoi,Rose.Onvapouvoir
vivreensemble,secoifferl’unl’autre,seraconterdeshistoiresde
fantômes…
Sonallusionaux«histoiresdefantômes»metouchaunpeu
plusquejel’auraisvoulu,mêmesilaperspectivedechoisirdes
-
rideauxoudebrosserlescheveuxdeChristiann’étaitpastrès
attrayantenonplus.
Exaspérée,jemelevaiensecouantlatête.
—Jevouslaissevosderniersinstantsd’intimité.
Ilséclatèrentderire.
Jemedirigeaiverslafiled’attentedubuffetenespérantmettre
lamainsurquelquesdoughnutsrescapés.Delàoùj’étais,
j’apercevaisdescroissants,delaquicheetdespoirespochées.Ce
devaitêtrejourdefêteauréfectoire.Était-cetropdemanderqu’un
peudepâteplongéedansdel’huilebouillante?Eddie,quise
trouvaitdevantmoi,pritunaircontritdèsqu’ilmevit.
—Jesuisvraimentdésolé,Rose…
Jelevailamainpourlefairetaire.
—Net’enfaispas.Cen’estpastafaute.Promets-moi
seulementdebienlaprotéger.
C’étaitidiotpuisqu’ellen’étaitpasvraimentendanger,maisje
nepouvaispasm’empêcherdem’inquiéterpourelle,etcetteidée
d’interrompresontraitementn’arrangeaitrien.
Àenjugerparsonsérieux,Eddienetrouvapasmarequête
stupide.Ilétaitl’undesraresàconnaîtrelespouvoirsdeLissa,ainsi
queleurseffetssecondaires,etc’étaitprobablementpourcette
raisonqu’illuiavaitétéassigné.
—Ilneluiarriverarien.Jetelepromets.
Malgrémonhumeurmaussade,jenepusm’empêcherde
sourire.SonexpériencedesStrigoïluifaisaitprendrecetexercice
-
plusausérieuxquen’importequelautrenovice.Aprèsmoi,c’était
sûrementlemeilleurgardienquel’onpouvaitattribueràLissa.
—Dis-nous,Rose,est-cevraiquetuasfrappélagardienne
Petrov?
JetournailatêtepourdécouvrirlesvisagesdedeuxMoroï,
JesseZeklosetRalfSarcozy.Ilsavaientprislafiled’attentederrière
Eddieetmoietsemblaientencorepluscontentsd’euxetplus
agaçantsqued’ordinaire.Jesseétaitunbeaugossehâléàl’esprit
vif.Ralf,soncomparse,étaitunpeumoinsbeauetunpeumoins
intelligent.Ilsétaientsansdoutelesdeuxpersonnesquejehaïssais
leplusàl’académie,essentiellementparcequ’ilsavaientfaitcourir
devilainesrumeurssurmoncompteenprétendantquej’avaisfait
certaineschosesaveceux.C’étaitlapoignedeMasonquilesavait
forcésàrévélerlavéritéet,depuis,ilssemblaientnepasmel’avoir
pardonné.
—FrapperAlberta?Çam’étonnerait.
Alorsquejecommençaisàdétournerlatête,Ralfinsista.
—Onaentendudirequetuavaisfaituneméchantescènedans
legymnasequandtuasapprisàquituétaisassociée.
—Une«méchantescène»?Vousavezsoixanteans,ouquoi?
Jemesuiscontentéede…(jem’interrompispourchoisirmesmots
avecprudence)…faireentendremonopinion.
—Ehbien,commentaJesse,siquelqu’undoitgarderàl’œilce
tarédeStrigoï,j’imaginequ’ilvautmieuxquecesoittoi.Après
tout,tueslaplusdangereuseducoin.
-
Laréticencequejesentisdanssavoixdonnaàsaremarqueune
alluredecompliment.Jenel’entendispasdecetteoreille.Sanslui
laisserletempsd’ajouterquelquechose,jemeplantaidevantluien
nelaissantpresqueaucunespaceentrenousetconsidéraicomme
unepreuvededisciplinelefaitquejenel’étranglepas.Sesyeux
s’écarquillèrentdesurprise.
—Christiann’arienàvoiraveclesStrigoï,grognai-je.
—Maissesparents…
—…sontsesparents.Lui,c’estChristian.Nelesconfondspas.
Jesseavaitdéjàaffrontémacolère.Ils’ensouvenait
manifestement,etsapeurledisputaitàsondésirdedénigrer
Christiandevantmoi.Étrangement,sondésirl’emporta.
—Toutàl’heure,tut’escomportéecommesilefaitd’être
associéeàluiétaitlafindumonde,etmaintenanttuledéfends?Tu
saispourtantcommentilest…Ilpassesontempsàenfreindreles
règles.Crois-tuvraimentqu’iln’yaaucunrisquequ’ildécideun
jourdesetransformerenStrigoïcommesesparents?
—Absolumentaucun.Christianestsansdoutebienplus
déterminéàaffronterlesStrigoïquetouslesMoroïiciprésents.
(JessejetaunregardétonnéàRalfavantdeseretournerversmoi.)
Ilm’amêmeaidéàcombattreceuxdeSpokane.Iln’yaaucun
risquequ’ilveuillesetransformerunjourenStrigoï.(Jefouillai
dansmamémoirepourtâcherdemesouvenirquiavaitétéassigné
àJessepourl’exercicedeterrain.)Et,sijet’entendsencorerépandre
detellesconneries,jetejurequeDeannepourrarienfairepourte
-
protégerdemoi.
—Etdemoi,ajoutaEddiequiétaitvenuseplaceràmoncôté.
Jessedéglutitetreculad’unpas.
—Menteurs…vousnepouvezpasleverlamainsurmoi.Si
vousvousfaisiezsuspendremaintenant,vousn’obtiendriezjamais
votrediplôme.
Ilavaitraison,biensûr,maiscelanem’empêchapasdesourire.
—Çapourraitenvaloirlapeine…Nousverronsbien.
Àcestadedeladiscussion,JesseetRalfprirentconscience
qu’ilsnetenaientpasplusquecelaàpasserdevantlebuffet.
Lorsqu’ilss’éloignèrent,j’entendisquelquechosequiressemblait
beaucoupà«Salopecinglée».
—Pauvrestypes,grommelai-jeavantdesentirlajoie
m’envahir.Oh!desdoughnuts!
J’enprisunavecunglaçageauchocolat,puisEddieetmoinous
dépêchâmesderejoindrenosMoroïpourallerencours.Ilme
décochaungrandsourire.
—Sijenecroyaispasçaimpossiblevenantdetoi,jediraisque
tuviensdedéfendrel’honneurdeChristian…Cen’estdoncplus
unemmerdeur?
—C’enesttoujoursun,répondis-jeenléchantlesucrequime
restaitsurlesdoigts.Mais,pourlessixprochainessemaines,c’est
monemmerdeur.
-
Chapitre4
L’exercicecommença.
Audébut,celaressemblaassezàn’importequelautrejour.Les
dhampirsetlesMoroïsuivaientdescoursdifférentslematinetse
retrouvaientenclasseaprèsledéjeuner.Commej’avaissuivila
plupartdescoursdeChristianlesemestreprécédent,j’avais
presquel’impressionderecommencermonprogramme.Saufqueje
n’étaisplusuneélève.Jen’étaisplusassiseàunetableetn’avais
plusdedevoirsàfaire.Mapositionétaitbeaucoupplus
inconfortable,puisquejedevaisresterdeboutaufonddelaclasse
aveclesautresnoviceschargésdeMoroï.C’étaitàcelaque
ressemblaitlaviehorsdel’académie.LesMoroïpassaientavant
tout.Lesgardiensn’étaientqueleurombre.
Latentationétaitgrandedeparlerauxautresnovices,surtout
lorsquelesMoroïtravaillaientengroupeetdiscutaiententreeux.
Néanmoins,aucundenousnecraqua.Lapressionetl’adrénaline
dupremierjournousincitaientàbiennoustenir.
Aprèslecoursdebiologie,Eddieetmoicommençâmesà
employerunetechniquedeprotectionenduo.Entantquegardien
rapproché,jemepromenaisavecLissaetChristian,prêteàles
défendreencasdedangerimmédiat.Eddie,quitenaitlerôledu
gardienéloigné,restaitàdistanceetscrutaitlepérimètreàla
recherchedemenacespotentielles.
Noussuivîmesceschémajusqu’auderniercoursdelajournée.
EnvoyantLissadéposerunbaisersurlajouedeChristian,jepris
-
consciencequ’ilsseséparaient.
—Vousn’avezpluslemêmeemploidutempsàcetteheure-ci?
leurdemandai-jeavecconsternationenfaisantunpasdecôtédans
lecouloirpourm’écarterdupassage.
Eddie,quiavaitdéjàdéduitquenousnousséparions,avait
abandonnésonpostedegardienéloignépourvenirnousparler.
J’ignoraisquelscoursLissaetChristianavaientencommunce
semestre.
Lissaremarquamonairdéçuetm’offritunsourire
compatissant.
—Désolée.Nousferonsnosdevoirsensembletoutàl’heure,
maisjevaisd’abordàmoncoursd’écriture.
—Etmoiàmoncoursdescienceculinaire,déclaraChristian
avechauteur.
—«Scienceculinaire»?m’écriai-je.Tuaschoisiuncoursde
scienceculinaire?C’estsûrementlecoursleplusidiotqu’onait
jamaisproposé!
—C’estfaux,sedéfendit-il.Etmêmesic’étaitlecas…c’estmon
derniersemestre,non?
Jegrognai.
—Allons,Rose,intervintLissaenriant,çanedurequ’une
heure.Çanevapasêtresi…
Ellefutinterrompueparunesoudaineagitationunpeuplus
loindanslecouloir.Commetousceuxquisetrouvaientdansles
environs,nousnousarrêtâmespourregarder.L’undemes
-
instructeurs,Emil,étaitapparudenullepartpoursejetersurune
Moroï.JouantlesStrigoï,ill’avaitattrapéeetlaserraitcontreson
torse,toutendécouvrantsagorgecommes’ilvoulaitlamordre.
N’apercevantdela«victime»qu’unetouffedecheveuxbruns,je
nereconnuspasdequiils’agissait,maisc’étaitShaneReyesqui
étaitchargédelaprotéger.L’attaquel’avaitprisparsurprise–
c’étaitlapremièredelajournée–maisiln’hésitaqu’uninstant
avantdedonneruncoupdepieddanslescôtesd’Emiletdelui
arracherlafilledesbras.Lesdeuxadversairessejaugèrentdu
regard,captivantl’attentiongénérale.Quelquescrisetsifflets
s’élevèrentmêmeenfaveurdeShane.
L’undessiffleursétaitRyanAylesworth.Ilétaitsiconcentrésur
labagarre–queShane,manianthabilementsonpieu,avaitpresque
gagnée–qu’ilneremarquapaslesdeuxgardiensqui
s’approchaientfurtivementdeluietdeCamille.Eddieetmoiles
repérâmesaumêmeinstantetnousnousraidîmesinstinctivement,
prêtsàintervenir.
—Resteaveceux,meditEddie.
IlfonçaversRyanetCamille,quivenaientseulementde
comprendrequ’ilss’étaientfaitpiéger.Ryann’eutpasd’aussi
bonnesréactionsqueShane,d’autantqu’ilaffrontaitdeux
adversaires.L’undesgardiensl’occupapendantquel’autre–je
m’aperçusqu’ils’agissaitdeDimitri–saisissaitCamille.Ellehurla
sansfeindresapeur.Apparemment,ellenetrouvaitpasaussi
excitantquemoideseretrouverdanslesbrasdeDimitri.
-
Eddiesedirigeaverseux,s’approchapar-derrièreetfrappa
Dimitrisurlecôtédelatête.Mêmesilecoupl’ébranlaàpeine,j’en
restaistupéfaite.Jen’avaispresquejamaisétécapabledel’atteindre
pendantnosentraînements.L’attaqued’EddieforçaDimitrià
lâcherCamillepourfairefaceàcettenouvellemenace.Ilfitvolte-
face,aveclagrâced’undanseur,etavançasurEddie.
Shane,quivenaitde«tuer»sonStrigoï,vintàlarescousse
d’EddieenseplaçantderrièreDimitri.Jelesregardaifaire,les
poingsserrésd’excitation,curieused’observerlecombatengénéral,
etDimitrienparticulier.J’étaistoujoursémerveilléedeconstater
quequelqu’undesidangereuxpouvaitêtresibeau.Jemourais
d’enviedeplongeràmontourdanslabataille,maisjesavaisque
mondevoirétaitdesurveillerlesenvironsaucasoùunautre
«Strigoï»auraitdécidéd’attaquer.
Cenefutpaslecas.ShaneetEddieparvinrentà«achever»
Dimitri,cequimechagrinaunpeu.J’avaistoujoursenviedevoir
Dimitritriompher.NéanmoinsRyan,mêmes’ilavaitessayédeles
aider,avaitéchoué.Dimitril’avaittechniquement«tué»,cequime
consola.Ils’étaitquandmêmemontrédangereuxetconvaincanten
Strigoï.EmiletluifélicitèrentShanepoursarapiditéd’actionet
Eddiepouravoircomprisquecettemenacedevaitêtretraitée
commeunproblèmedegroupeetnoncommeunesimplemiseà
l’épreuveindividuelle.Jereçusunhochementdetêteapprobateur
pouravoirsurveillélesarrièresd’Eddie,etRyanfutréprimandé
pouravoirrelâchésonattentionetnégligésonMoroï.
-
Ravisdenousêtredistinguéslorsdenotrepremièremiseà
l’épreuve,Eddieetmoiéchangeâmesunsourire.J’auraispréféré
jouerunrôleunpeuplusimportant,maisl’exercicedeterrain
commençaitbien.Jefrappaidanslamaind’EddieetvisDimitri
secouerlatêteennousregardantavantdes’éloigner.
Lascèneterminée,notregroupesescindaendeux.Lissame
décochaunderniersourirepar-dessussonépauleetmeparlapar
l’intermédiairedenotrelien.
Amuse-toibienenscienceculinaire!
Jeluifislesgrosyeux,maisEddieetelleavaientdéjàdisparuà
l’angleducouloir.
Letermeronflantde«scienceculinaire»n’étaitenréalité
qu’unemanièrefantaisistededésignerunsimplecoursdecuisine.
Mêmesij’avaistaquinéChristiansurlastupiditédececours,lefait
qu’ilyparticipeforçaitmonrespect.Aprèstout,jesavaisàpeine
fairebouillirdel’eau.Néanmoins,cecoursétaittrèsdifférentde
ceuxquiformaientàl’écritureouàl’artdudébat,etj’étaiscertaine
queChristianl’avaitchoisipoursonaspectrécréatifetnonparce
qu’ilaspiraitàdevenirungrandchef.Aumoins,j’avaisunechance
dem’amuserunpeuenlevoyantréaliserungâteauouautrechose.
Peut-êtremêmeallait-ilporteruntablier…
TroisautresnovicesétaientchargésdeprotégerdesMoroïclans
cecours.Commelasalledescienceculinaireétaitvasteetexposée,
avecsesnombreusesfenêtres,nousdécidâmesd’unirnosefforts
pourassurerlasécuritédetoutlepérimètre.Lorsquej’avais
-
observélesnovicespendantleurexercicedeterrain,lesannées
précédentes,jen’avaisprêtéattentionqu’auxbagarres.Letravail
d’équipeetl’aspectstratégiquequeleurmiseàl’épreuveimpliquait
m’avaientéchappé.Enthéorie,nousn’étionslà,touslesquatre,que
pourprotégerleMoroïauquelnousavionsétéassignés,maisnous
jugeâmesplusadaptédenousassocierpourprotégerlaclasse
entière.
Monrôleconsistaitàsurveilleruneissuedesecoursquiouvrait
surl’extérieur.Parpurecoïncidence,celle-cisesituaitprèsduposte
detravaildeChristian.Lesélèvesétaientcenséscuisineren
binômes,maisleurnombreétaitimpair.Christianavaitpréféré
travaillerseulplutôtquedeformerungroupedetrois.Cela
semblaitconveniràtoutlemonde.Laplupartdesélèvesavaient
encorelesmêmespréjugésqueJesseàsonégardetàceluidesa
famille.Àmagrandedéception,Christiannefitpasdegâteau.
—Qu’est-cequec’est?luidemandai-jeenlevoyantsortirun
boldeviandehachéed’unréfrigérateur.
—Delaviande,répondit-ilenrenversantlecontenudubolsur
uneplanchedetravail.
—Jelesais,idiot.Quelgenre?
—Dubœuf.(Iltiraundeuxième,puisuntroisièmeboldu
réfrigérateur.)Ça,c’estduveau,etçaduporc.
—Est-cequetuasuntyrannosaureànourrir?
—Seulementsituenveuxunpeu.C’estpourfaireunetourteà
laviande.
-
J’écarquillailesyeux.
—Avectroisviandesdifférentes?
—Pourquoiappelerunplat«tourteàlaviande»sionnemet
pasdeviandededans?
Jesecouailatête.
—Jen’arrivepasàcroirequecen’estquemonpremierjour
avectoi.
Ilbaissalesyeuxpourseconcentrersurlatâchedemélanger
lestroisviandesdesacréation.
—Assurément,tuenfaistoutunplat.Medétestes-tuvraiment
àcepoint?J’aientendudirequetuavaishurléàpleinspoumons
danslegymnase.
—C’estfauxet…jenetedétestepas,reconnus-je.
—Tutedéfoulesdoncsurmoiseulementparcequetun’aspas
étéassignéeàLissa.(Jenerépondisrien.Iln’étaitpastrèsloindela
vérité.)Tusais,cen’estpeut-êtrepasunesimauvaiseidéequetu
t’entraînesavecquelqu’und’autre…
—Jesais.C’estaussicequem’aditDimitri.
Christianmitsaviandedansunboletajoutad’autres
ingrédients.
—Alorspourquoinel’admets-tupas?Belikovsaitcequ’ilfait.
J’aiuneconfianceaveugleenlui.C’estdommagepourl’académie
qu’illaquittelorsquenousauronsachevénosétudes,maisjesuis
contentqu’ilsoitchargédelaprotectiondeLissa.
—Moiaussi.
-
Ils’interrompitpourleverlesyeuxetsoutenirmonregard.
Nouséchangeâmesunsourire,amusésdenousvoiraussisurpris
l’unquel’autred’êtretombésd’accordsurquelquechose.Ilse
remitaussitôtautravail.
—Tuesdouée,toiaussi,dit-ilsanstropderéticence.La
manièredonttut’esoccupée…
Iln’achevapassaphrase,maisj’avaiscomprisdequoiilparlait.
Spokane.MêmesiChristiannem’avaitpasvuetuerlesStrigoï,il
avaitaidéànotreévasion.Luietmoiavionsagiensemble,etc’était
samagiedufeuquim’avaitpermisdeneutralisernosravisseurs.
Enoubliantnotreanimositéréciproque,nousavionsfaitunebonne
équipe.
—J’imaginequenousavonsmieuxàfairel’unetl’autrequede
nousdisputerenpermanence…,songeai-jeàvoixhaute.
NousdevrionsplutôtnousinquiéteràproposduprocèsdeVictor
Dashkov,prenais-jesoudainconscience.J’envisageaiuninstantde
raconteràChristiancequej’avaisappris.Aprèstout,ilétaitlàla
nuitoùlesévénementss’étaientprécipitésavecVictor,àl’automne
précédent.Maisjedécidaifinalementdenerienluidireencore:
Lissadevaitêtrelapremièreàêtreinforméedelasituation.
—C’estvrai,réponditChristian,àquimondébatintérieur
avaitéchappé.Tiens-toibien,maisjecroisquenousnesommespas
sidifférentsl’undel’autre,tusais.Jesuisplusintelligentetplus
drôlequetoi,biensûr…maisnousvoulonstouslesdeuxlasavoir
ensécurité,auboutducompte.(Ilhésita.)Tusais…jenevaispaste
-
lavoler.Jenepeuxpas.Personnenelepeut,tantquecelien
existeraentrevous.
Jefussurprisedel’entendreabordercesujet.J’étaispersuadée
quenousavionsdeuxraisonsdenousdisputerautant.Lapremière
étaitquenotretempéramentnousyincitait.Laseconde,etlaplus
importante,étaitquenousétionstouslesdeuxjalouxdelarelation
quel’autreentretenaitavecLissa.Néanmoins,commeilvenaitdele
dire,nouspartagionslemêmesujetdepréoccupation:Lissaétait
notrepremiersouci,àl’uncommeàl’autre.
—Tunedoispasnonplusavoirpeurquenotrelienvous
sépare.(Jesavaisquecelalecontrariait.Commentpouvait-on
réussiràvivrepleinementunehistoired’amourquandlapersonne
aiméeavaitcegenredelienavecuneautre,mêmes’ilnes’agissait
qued’uneamie?)Elletientàtoi.(Jenemesentispascapabledelui
dire:«Ellet’aime.»)Touteunepartdesoncœurn’estréservée
qu’àtoi.
Christianmitsonplataufour.
—Jenepeuxpascroirequetuaiesditcela.J’ail’impression
qu’onestsurlepointdeseprendredanslesbrasetdes’attribuer
dessurnomsaffectueux.
Ilessayaitd’avoirl’airdégoûtéparmonsentimentalisme,mais
jesentaisbienqu’ilétaitcontentd’entendrequeLissasesouciaitde
lui.
—Jet’aidéjàtrouvéunsurnom,saufquejevaisavoirdes
problèmessijeleprononceencours.
-
—Ah!s’exclama-t-iljoyeusement.VoilàlaRosequeje
connais!
Ilallaparleràl’undesesamispendantquesatourtecuisait,et
cefutsansdouteaussibien.Laportequejesurveillaisétaitun
pointsensibleetj’avaiseutortdebavardermêmesitoutlemonde
lefaisait.Del’autrecôtédelasalle,JesseetRalftravaillaient
ensemble.ToutcommeChristian,ilsavaientchoisides’offrirun
coursrécréatif.
Iln’yeutaucuneattaque,maisungardiennomméDustinentra
danslasallepourprendredesnotessurlamanièredontnous
tenionsnospositions.IlétaitjusteàcôtédemoilorsqueJesse
décidadesepromener.Jecrusqu’ils’agissaitd’unecoïncidence…
jusqu’àcequ’ilouvrelabouche.
—Jeretirecequejet’aidittoutàl’heure,Rose.J’aicompris.Tu
n’espascontrariéeàcausedeLissaoudeChristian.Tues
contrariéeparcequelerèglementt’obligeàprotégerunélèveet
qu’AdrianIvashkovesttropvieux.D’aprèscequej’aientendudire,
vousvousêtesbeaucoupentraînésàsurveillervoscorpsrespectifs.
Cetteplaisanterieauraitpuêtrebeaucoupplusdrôle,mais
j’avaisapprisànepastropenattendredelapartdeJesse.J’étais
certainequ’ilsemoquaitéperdumentdecequisepassaitentre
Adrianetmoi.Ilnedevaitmêmepascroireàcequ’ildisait.Mais
Jessemegardaitrancunedel’avoirmenacétoutàl’heureetpensait
tenirunebonneoccasiondeprendresarevanche.Dustin,quiétait
assezprèspourentendre,n’avaitaucuneraisondes’intéresseraux
-
moqueriesstupidesdeJesse.Enrevanche,ilnemanqueraitpasde
s’intéresseràmoisijecognaislatêtedeJessecontrelemur.
Cependant,riennem’obligeaitàgarderlesilence.Lesgardiens
parlaientsouventauxMoroï.Simplement,ilslefaisaientpoliment,
sansjamaiscesserdesurveillerlesenvirons,pourautant.
—Vousêtestoujourssispirituel,monsieurZeklos,lui
répondis-jeenesquissantunsourire.J’aibeaucoupdemalànepas
metordrederire.
Surcesmots,jedétou