kiterie aine - créer un blog...

111

Upload: dinhthu

Post on 10-Sep-2018

216 views

Category:

Documents


0 download

TRANSCRIPT

KiterieAineCOFFEECAKE

Traduitdel'anglaisparChristineGauzy-Svahn

MxMBookmark

Lepiratageprivel'auteurainsiquelespersonnesayanttravaillésurcelivredeleursdroits.

Cetouvrageaétépubliésousletitre:

COFFEECAKE

MxMBookmark©2015,Tousdroitsrésérvés

Illustrationdecouverture©Archietheredcat

Relectureetcorrection©DanièleM.

AvantproposQu’est-cequ’uncoffeecake?Contrairementàcequel’onpourraitpenseruncoffee(=café)cake(=gâteau)n’estpasungâteauaromatiséaucafé,maisunepâtisseriequisedégusteenaccompagnementd’uncaféouquel’onmangelorsd’unepause-café.Maiscecin’estqueladéfinitiondebase,cardanslelangagefamilieranglais,celasignifiebiendeschoseset,combinéesensemble,touteslesdéfinitionsdecoffeecakecréentdessituationsrempliesdesous-entendusdontlespersonnagesdeceromanvontjoueravecdélice.Ilfautdoncsavoirquetocakeenanglaissignifie,entreautre«flirter,draguer»,maisaussiqueacoffeecakedésignedesébatssexuels,et–noixsurlegâteau–lorsqu’ilestquestiondecoffeecakewithnuts,onparlederelationhomosexuelle.Ainsilorsqu’unpâtissieroffreuncoffeecakeàunbarman,ilestévidentqu’ilchercheàfairepasserunmessage.Resteàsavoirsilebarmanenquestionsaisiratouteslesnuances.Bonnelectureàtousetàtoutes.

1—Jet’aime.Liamsouritintérieurementetroulasurlecôté,repoussantlacouette.Ilregardasonrencarddelanuitprécédenteparcourirmaladroitementlachambreentoutehâtedansunevolontéd’enfilersesvêtementsetdesortirdelàavantquequelquechosed’encoreplusterrifiantn’arrive,commelepetitdéjeuner.Cestroismotstoutsimplesfaisaienttoujoursceteffetsurleshommes.C’étaitunmoyenélégantetfiabledelesvoirprendrelapoudred’escampetteavantquelui-mêmenedoivepartirtravailler.Iln’avaitmêmepasbesoindesepresser;ilpouvaitprendresontempsdansladoucheetapprécierunpetitdéjeuneragréableettranquille.Ilaimaitquandçasedéroulaitainsi.Cettefois-ci,ilavaitmurmurécesmotsbienavantquesonalarmenesemetteàbraillerunehorriblechansonpopdontilneserappelaitpluslenom.Cependant,ildoutaitquecesoitl’alarmequiaitfaitbondirletypehorsdulit;cen’étaitjamaisl’alarme.Lecoupdelaveille,WillouWilliam,ouprobablementquelquechosedetotalementdifférentvulesévidentesorigineshispaniquesdutype,étaitmaintenanthorsdesonlitetbalbutiaitvaguementqu’ill’appellerait,toutenessayantdepasserunslip.Quelquesoitsonnom,etçaauraitpuêtren’importelequelvul’étatdepost-ébriétédeLiam,«Will»semblaits’enapprochersuffisamment,vusonintentiondeneplusjamaisrevoircethomme.Ilétaitvraiquel’hommeavaitdejoliesfesses,unsexeénorme,etLiamauraitprobablementpupasserl’éternitéaulitavecluiafind’explorerchaquecentimètredecesmusclesfermesetdecettepeauchaudeetdorée.C’étaittentant,celavasansdire,deselaisseralleràlefaire,maisLiamn’étaitpasdupe.Sivousleurdonniezlebonnumérodetéléphoneetleslaissiezvouscontacterpourunplanculoudeux,vousrisquiez,sansvousenrendrecompte,devousretrouverembarquédansunerelationinconfortableetmalsaineimpliquantdessentiments.Iln’avaitpasbesoindeça.Troisansplustôt?Peut-être.Maintenant?Horsdequestion.Maintenant,saseulemotivationàdraguerunmec,ouàselaisserdraguer,étaitphysique,etencoreuniquementquandlebesoinphysiqueenarrivaitaupointoùilnepouvaitpluss’enoccupertoutseul.C’étaitainsidepuistroisans,etilétaitparfaitementsatisfaitàl’idéedecontinuercommeçapendanttroisansdeplus,voiredavantage.Selibérantdelacouettevertsauge,Liams’étiraaveclangueuretpivotasurlelitjusqu’àcequesespiedsreposentsurlescoussins.—Tudoispartirtoutdesuite?roucoula-t-ildoucement.Jepensaisqu’onpourraitprendreunpetitdéjeuner.Encorefallait-ilqu’ilprennesonpetitdéjeunerencompagnied’undesmecsavecquiilavaitcouchéaucoursdesdernièresannées,maisc’étaithorsdepropos.Rampantjusqu’auboutdulit,débordantpresquedefiertéàsacapacitédechasserquelqu’undechezlui,Liamfitpassersespiedspar-dessuslerebordetsourit.Unjeanfutenfilépendantquesonpropriétairesautillaitsurunpiedetjetaitdescoupsd’œilfrénétiquesauréveil.—Voudrais.Peuxpas.T’appelle.Letyperemontasonpantalonentitubant,leboutonnaetattrapasontee-shirt.—Merde.Ilmitletee-shirtetfronçalessourcils.Liamramassaunechaussuredontleboutpointaitdedessoussonlitetlasouleva,undoigtcrocheté

autalon.—Oh,maisj’allaisfaireuneomelette.Jesuistrèsdouépourçaaussi.Ilétaittrèsdouépourça,maisiln’avaitaucuneintentiond’enprépareruneàquelqu’und’autrequelui-mêmeetquelquefois,peut-être,àsameilleureamieKari,sielleavaitdelachanceetsurveillaitsesmanières.Saisissantsachaussure,WillsepenchaenavantetembrassaLiamsurlesommetdelatête.—Laprochainefois,BeauxSaphirs.—Laprochainefois,répétaLiam.Biensûr,iln’yauraitpasdeprochainefois,maisiln’allaitpaslaisseréchappercetteinformation.Heureusement,sonimmeubleavaitunaccèslimitéetmêmesiletypeessayaitdes’arrêterpourune«prochainefois»,illuiseraitincapabled’entrer.L’interphonedel’immeubleavaitunsystèmeunpeudéfaillantqui,lorsqu’ilfonctionnait,envoyaitunmessageàsontéléphoneluipermettantd’ouvrirlaportepourlaisserentrerlapersonne.Ilignoraitl’appelàmoinsd’attendreunelivraison,etcommeKaripossédaitunpasse,iln’avaitpasbesoind’utiliserl’interphonepourluiouvrir.—Tee-shirt,pantalon,chaussures,sac…marmonnaWill,passantunemaindanssescheveuxbrunsondulésavantdesepencherpourramassersonautrechaussureetsesdeuxchaussettes.Ilseretourna,dansantd’unpiedàl’autrependantqu’ilenfilaitseschaussettes,sesyeuxfouillantlesrecoinsdelachambre.Liamsemitàrire,setorditetseredressa.—Tul’aslâchéprèsdelaporte.Iloffritl’infoetseleva.Sisessouvenirsétaientcorrects,c’étaitunsacàdosnoiretvert,etilsl’avaientfaittombersurlefauteuilaucoursdeleurprogressionplutôtmaladroiteverslachambre.LiampassadevantWilletsedirigeaverslaportemenantausalon.Desbrasglissèrentautourdesataille,etilfuttiréversl’arrière,toutcontreuntorseduretbienmusclé,celui-làmêmequ’ilavaitminutieusementassailliquelquesheuresplustôt.Étonné,Liamlaissaéchapperuncouinementdesurprisemanquantquelquepeudedignité.—Tuauraisdûrestercouché,loindelatentation,Beauté,ronronnaWill,déposantdelégersbaisersaucreuxdesoncou.IlglissasesmainssurledevantdeshanchesétroitesdeLiametcaressalapeaupâle,leboutdeseslongsdoigtseffleurantàpeinelespoilschâtaintaillésavecsoin.SapeausecouvritdefrissonslàoùWilll’embrassait,etuneboufféedechaleurmontaenlui,prenantnaissancedansseshanches.Merde.Ilestenvirontrentesecondestroptardpourréaliserqu’ilauraitdûsecouvrirouenfilerdesvêtements.Faisantglissersesmainssurcellesposéessurseshanches,Liamseretournaetlevalatêtepoursouriregentimentàcethomme.Ilnes’étaitjamaistrouvépetitmêmes’ilmesuraitàpeineunmètresoixante-treize,etilavaitoubliépendantuninstantàquelpointWillétaitplusgrandetlarged’épaulesquelui.Dansleurpositionactuelle,c’étaitabsolumentévident.—Jem’ensouviendraipourlaprochainefois,dit-ilenriant,nes’embêtantpasàpréciserqueceseraitsansaucundouteavecquelqu’und’autre.Jevaistecherchertonsac.Ilôtalesmainsquimaintenaientseshanches,lesrelâchaets’éloigna.Attrapantsonpeignoirsuspenduderrièrelaporte,ill’enfilaetsedirigeaverslesalon.Willapparutquelquesinstantsplustard,chaussuresauxpiedsetseslongscheveuxmaintenusenarrièreenunsemblantdequeue-de-chevaldésordonnée.Liamluitenditsonsacensouriant.—J’attendraitonappel.Ilneleferaitpas–pasvraiment–maisdireunetellechoseétaitcequ’ilsattendaient,aumoinsparcequeleuregoétaittelqu’ilsespéraientvraimentqu’ilattende.

Willpritlesac,lejetasursonépaule,sourit,passasonautremainderrièrelanuquedeLiametl’embrassa.Liamhaletadesurprise.Aumomentoùseslèvress’écartèrent,Willglissasalangueentreellesetcommençaàexplorerdemanièreexpertelesrecoinsdesabouche.LesgenouxdeLiammenacèrentdesedérobersouslui,etilsaisitl’encadrementdelaportepourgarderl’équilibre.Lefaitquel’hommenepuissepassecontenterd’attrapersesaffairesetfoutrelecampaulieudelepeloteretletouchercommençaitàl’agacer.Malgrésonénervement,LiamouvritlaboucheplusgrandetpoussasalanguecontrecelledeWill.Autantenprofiter,etl’hommeembrassaitmerveilleusementbien.Unlégereffleurementcontresonpalaislefitfrissonner.Wills’écartaenfin,plantaunbaisersurlenezdeLiametsourit.—Jedoisyaller,Chaton.IlretirasamaindelanuquedeLiametcaressaduboutdesdoigtssajoueetsamâchoire.RecourbantsesdoigtssouslementondeLiam,Willyfitcourirsonpouce.—C’estdommagequejenepuissepasrester,maisjevaispenseràtoitoutelajournée.Illuiembrassalenez,puissetournaets’esquivaparlaporte.Liamrestaplantélàquelquessecondes,leregardantdisparaîtredanslecouloir.Ilyavaituncertainniveaud’intimitédanscebaiser,danscesparoles,etmêmedanssonsourire.Lalégèredouleurquiétreignitsapoitrinelesecoua.Ilfermalaporteetsesjambessedérobèrentsouslui.—Reprends-toi.Iln’étaitpassiformidable.Unpeuquandmême,maisêtreformidableaulitn’impliquaitpasqu’ilfallaitgardercettepersonnedanssavie.Mattavaitétélapreuvevivantequ’iln’étaitpasnécessairequ’unepersonnetienneàvouspourquechaqueoncedevousdésireardemmentlamoindrepartied’elle.Lesannéesquiavaientsuiviavaientprouvéquepresquen’importequipouvaitremplirsuffisammentcetespacepourqu’iln’aitpasàsongeràceluioucequ’ilvoulait.—Enplus,cen’estpascommes’ilauraitvraimenttéléphoné,detoutefaçon,marmonnaLiamenserelevantlourdement.Ilverrouillalaporte,fitdemi-touretretournadanssachambre.Ilramassasesaffairesausoletlesdéposadansunepanièreprèsdesacommode.Ilétaitpresquesûrd’avoirentenduquelquechosesedéchirerhiersoir,maisiln’avaitpasletempsdes’enoccuper,aussineprit-ilpaslapeinederegardercequec’était.S’illepouvaitetenavaitletempsplustard,illeferait;sinon,ilsecontenteraitdeleremplacer.Ilneportaitjamaisrienqu’ilcraignaitd’abîmerquandilsortaitdraguerdesmecs.Lapremièrefoisqu’ilavaitcommencécepetitjeu,illefaisait,maisaprèsavoirrecoususatroisièmeouquatrièmechemisedéchiréeouayantperduunbouton,ilavaitdécidéqueçanevalaitpaslecoupdeporterunvêtementqu’ilnepourraitpassepermettrederemplacer.Enfindecompte,celasemblaitimporterpeuqu’ils’habillebienoupas;lesgarsluifaisaientdugringuemalgrétout.Liamouvritletiroirduhautetsortitunboxeretdeschaussettes.Illeferma,ouvritlesuivantetentiraunpantalonnoirpliéavecsoin.Ilseretournaetobservalesdrapsetlescouverturesfroisséessursonlit.UncoussinétaitposéàlatêtedulitoùWillavaitdormi,unautreétaitparterreducôtégauche,etlestroisautresétaientempilésaubout,menaçantdetomber.Ilsavaientétépousséslàpendantlanuit.Ilnel’avaitpasremarquéjusqu’àprésentparcequ’ils’étaitréveilléaveclatêtesurletorsedeWill.Ilétaitlegenredepersonneàavoirbesoindetendresseaprèslesexemêmes’iln’avaitjamaisaucuneintentionderevoirletype.Liams’yconnaissaitsuffisammentenmatièredepsychologiesexuellepoursavoirquec’étaitluiquis’attachaittropfacilement.Çal’ennuyaitd’êtreainsi,etc’étaitl’unedesraisonspourlesquellesilnefréquentaitpersonne.D’habitude,cen’étaitpasunechosesurlaquelleils’appesantissaitetiln’appréciaitpasqu’elletrottemaintenantdanssatête.Certainshommessefichaientqu’ilseblottisse

contreeux;d’autresvoulaientleurespaceprétextantqu’ilsavaientchaudaprèsunepartiedejambesenl’air.Maismêmeceuxquis’enmoquaientn’étaientpasparticulièrementenclinsauxcajoleries.Sapoitrineseserradouloureusement.Willavaitétédugenrecâlin.IlavaitattiréLiamdanssesbrasjusteaprèsetilavaitétéencorelàquandils’étaitréveillé.CesimplefaitavaitdonnélesentimentàLiamd’êtreunsaloppourlapremièrefoisdepuisqu’ilavaitcommencécepetitjeutordudecoupsd’unsoir.Repositionnantlacouettesurlematelas,ilfronçalessourcilsetétalaavecprécautionsesvêtementssurl’immensecoffreenboissombrequireposaitaupieddulit.Ilsedirigeaverslapenderieetsortitunechemiseblancheencoresursoncintreetlasuspenditaucrochetàl’arrièredelaportedel’armoire.Ouvrantlaportejusteàcôté,ilallumalalumièredelapetitesalledebainattenanteetquittasonpeignoir.Unedouchechaudeetquelquesjoursdetravail,etiliraitbien.

2Lecoffeeshopsentaitmerveilleusementbon.C’étaitunmélangeentrelasaveurpiquanteducafé,l’odeurapaisantedulaitchaud,leparfumdélicieusementsucrédespâtisseriesetl’arômeépicéduthé.Iln’yavaitnullementbesoindesodeursartificiellesdesbombesaérosoloudesbougies;chaquecoffeeshopcréaitsonpropreparfumdedésodorisantenfonctionnantdemanièrenormale.LeCheri’sCoffeen’étaitpasdifférent.Liamaimaitl’odeurqu’ildégageait.Elleluidonnaitenviedefermerlesyeuxetd’inspirerprofondément.Letravailétaitsouventchaotiqueetmêmestressant,maisilétaitégalementapaisant.Aprèscematin,ilenétaitreconnaissant.Mêmelechaosétaitappréciésicelasignifiaitqu’iln’avaitpasdetempspourruminersurdeschosesauxquellesilnevoulaitpaspenser.Soncollèguedetravail,James,s’occupaitducomptoirpendantqueLiamopéraitsamagiesurlesboissons.Liamétaitplusrapideaveccesdernièresetl’avaitétéenvirondeuxsemainesaprèsavoircommencéàtravaillerici.Ilavaitunrythmequiserapprochaitsacrémentduzen.S’occuperdesboissonsfaisaitaussipassersajournéeplusvite.Enconséquence,ilfourraittouslesautresderrièrelecomptoir,toutlemondesaufKari.Sameilleureamienesavaitpassetaire,etlamettrederrièrelecomptoir,c’étaitcommedemanderauxennuisdevoustomberdessus.L’autreavantaged’êtresous-directeurétaitqu’ilsavaitexactementavecquiiltravaillaitlelendemaind’uncoupd’unsoir,oudumoinsqu’ilpouvaits’arrangerpourtravailleravecJamesplutôtqu’avecKari.Ill’aimaitdetoutsoncœur,maiselleétaitgrandegueuleetdesquestionsdéplacéesaimaients’échapperdesaboucheàdesmomentsinopportuns.Sonsensdel’humoursarcastiquen’étaitgénéralementpasappréciéparlesemployésdebureaunerveuxoulesreinesdushoppingpassionnéesquifréquentaientlepetitcoffeeshopbondé.LeboncôtédelachoseétaitquelecharmedeKariopéraitsurtouteslespersonnesavecquielletravaillait,ycomprislapropriétaire,Cheri.Aucontraired’elle,Jamesétaitungénieaveclesclients.Cethommeétaitunacrobatesocial,cequeLiamattribuaitaufaitqu’illisaitaumoinstroisjournauxparjouretsemblaittoujoursplongédansuntasdelivres.Lesacqu’ilportaitenétaitremplietbeaucoupd’entreeuxparlaientdephilosophieetd’histoire.Biensûr,unegrandepartiedecettecapacitédevaitêtreattribuéeàl’expériencedelavie.Aprèssoixanteanspassésaucontactdesgens,onapprenaitàleurparler.Entreça,sonsouriresincèreetlacadenceétrangementbelledesavoix,iln’yavaitpasuneseulepersonne–d’aprèscequ’avaitvuLiam–quin’aimaitpasJames.Travaillericiétaitsonidéedelaretraite.IlavaitditunefoisàLiamquec’étaitàcausedel’atmosphère,etcelui-cicomprenaitparfaitement.Ilétaitheureuxquesonservicen’aitcommencéqu’aprèsledéjeuner.Leschosesétaientpluscalmesquandlesgensn’étaientpaspressésetqueleflotdesclientsralentissaitenfaveurdeceuxquiavaientdesemploisdutempsplusflexibles.Liamlesregardaittousdepuisl’arrièreducomptoir.Iln’avaitjamaisréaliséquelesaprès-midiétaientchargésdecouples.Deuxadolescentesétaientassisesdansuncoinaufond,partageantunlivreengloussant,etselançaientparfoisdescoupsd’œilembarrassés.CelafitréaliseràLiamqu’ilauraitaimégrandirici,enville,oùmêmesivosparentsetpairsn’approuvaientpas,vouspouvieztrouverunendroitoùêtretranquille.Pasloind’elles,uncoupleavecunbébéétaitpenchésurdescartestouristiques.L’hommesouriaitetsoupiraitd’unairsoumispendantquesonépouseoupetiteamiesautillaitpresquesurplace.Ellen’arrêtaitpasdepointerlacarteendisant«ondevraitallerlà».Ilyavaitd’autrescouples,faisanttousdeschosestoutaussimièvres.Ilyenavaitmêmeun,bienàl’abridansuncoinprèsdestoilettes,quis’embrassait.

Liamlesregardaetsedemandapourquoiiln’avaitjamaisremarquélafouledel’après-midipourcequ’elleétait.Ilauraitaiménepasl’avoirremarquémaintenantoupeut-êtrel’avoirremarquéplustôt.Sonestomacsenouadouloureusementetilattrapalatasselaplusproche,détournantdélibérémentleregardducouplequisecâlinaitdanslecanapédel’autrecôtédelapièce.Repoussantl’horriblesensation,ilseconcentrasurlaboissonqu’ilpréparait.S’ilpouvaitseconcentrersursontravail,ilpourraitsedétendreetoublierlafrustrationquisemblaitempireràchaquecouplequientraitdanslecaféd’unpasdésinvolte,l’airdétestablementheureux.Inspirantprofondément,Liamessayadenepasregarderau-delàdubar.Celal’aida,etlorsquevingtetuneheuresarrivèrent,ilavaitpresquetotalementoubliépourquoiilétaitstressé.Ilsétaiententrainderetirerlespâtisseriespourlesemballeretlesramenerchezeuxoulesjeter,lorsquecelalefrappaànouveau.Celaarrivapendantqu’ilentassaitlesdessertsdansunsacqu’ilhumait.Cannelle,sucreetlégèreodeurdevanilleenvahirentl’airautourdelui.Ils’arrêta,lamainàmi-cheminentreleboxdesdessertsetlesacqu’iltenait.—Ilsentlescookies.Cen’étaitpasleparfumd’unefemme,c’étaitceluidescookies…Lesoulagementl’envahit,comprimantsapoitrineetdesserrantlenœuddesonestomacenmêmetemps.—Quiça?demandaJamesd’unairabsent,écrivantunnombresurlebrouillarddecaisseavantdeprendreuneautrepiledebilletsetdecontinuersescomptes.—Personne,réponditLiamensecouantlatête.Unclienttoutàl’heureavaituneodeurfamilièreetjevienstoutjustederéaliserpourquoi.IlsedoutaitbienqueJamesnelecroiraitpas.Cedernierleregarda,lesourcilrelevé.—Vraiment?Personne…sourit-ild’unairentendu.Unclientsentaitlescookiesettutemetsdanscetétat?Ilricanadoucement.—Jesuiscurieuxdevoirdansquelétattuseraissic’étaitquelqu’un.—Etdansquelétatjesuis,exactement?Ildétestaitquececommentaireleperturbeautant.CelaressemblaitàcequeKariauraitditsielleavaitétélà,seulletonétaitplusdoux.Letonétait…entendu.Jamesnelecroyaitpas,etLiamauraitvraimentaiménepasavoirouvertlabouche.Biensûr,grognernefaisaitqueleconfirmer.—Tuasl’airheureux.Jamessecoualatêteetretournaàsesbillets.Ilsoupiraetlesrassemblaunenouvellefois,lesfaisantdéfilerunefoisdeplusentresesdoigts.—Jesuistoujoursheureux,grommelaLiam,sachantqueletondesaréponseétaitcontradictoireavecsesparoles.Jamesreposalesbilletsdanslacaisseetgribouillaànouveausurlafeuilledepapier.—Pasaujourd’hui.Tuesdéprimédepuisquetuesarrivé.Jesuisjustecontentd’avoirétéici,àlaplacedeKari.Çaauraitétéunemauvaiseidéequetufasseslacaisse,vuàquelpointtuavaislatêteailleurs.J’auraisétéinquietsitunesavaispaspréparerlesboissonsenmode«pilotageautomatique»commetulefais.Samatinéeavaitétéunpeufrustrante,maisiln’étaitpasdéprimé.—Jevaisbien.Etj’aiétébientoutelajournée,souffla-t-il.Jamesluilançaunregardducoindel’œil,soupiraetretournaàsafeuille.—Situledis.Peut-êtrequeJamesavaitraison,peut-êtrepas.Biensûr,celasignifiaitqu’ilavaitsimplementbesoind’unemeilleuredistractionpourdéconnectersoncerveau.AllervoirKariétaitunbonmoyenpoursedistraireàconditionqu’ilnelaisserienéchapper.Ilsuffisaitdebiendétournersonattentionpourqu’elleneremarquepasqu’illuicachaitquelquechose.Liamregardalesacdecookiesdanssamain

etsourit.Peuimportequ’ilstravaillenttouslesdeuxici,lespâtisseriesdefindejournéeétaienttoujourslesbienvenues.L’immeubledanslequelvivaitKariétaitloind’êtreextraordinaire,maisilétaitpeucheretrelativementsûr.Malheureusement,lecôté«peucher»impliquaitqu’ilnepossédaitpaslameilleureaérationniisolationphonique.Lebruitétouffédesdiscussionsdesvoisinsétaitunfondsonoreconstantdanslesmursquellequesoitl’heure,etmêmesisesvoisinsétaientrelativementsilencieux,lesfoisoùilsnel’étaientpas,toutlemondelesavait.Liamétaitreconnaissantqu’aujourd’huisoitl’undecesjoursetilespéraitquecelanechangepas.Ladernièrechosedontilavaitbesoinétaitd’êtreentraînédanslesdisputesd’autrui.Deboutdanslecouloir,ilpouvaitsentirlesodeursdeplusieursrepasencoursdepréparation,etmêmes’ilssentaienttousdélicieusementbonsséparément,lacombinaisonn’étaitpasparticulièrementappétissante.Ilenfouitsonnezdanslesacdecookiespendantunesecondeavantdetoqueràlaporte.Karivintouvrirquelquesinstantsplustard,vêtued’unlargepantalondesurvêtementetd’undesvieuxtee-shirtsdeLiamqu’elleavaitapparemmentchapardédurantl’unedesesvisites.Ilmontrait,surledevant,unephotodestroismusiciensformantl’undesesgroupesfavorisetilétaitdélavé,maisLiamsavaitduquelils’agissaitetilfronçalessourcils.Cen’étaitpaslapremièrefoisetiln’enétaitpassurpris.—C’estlemien.—Miam!Descookies!Karisourit,saisitlesacetfourraundescookiesauxpépitesdechocolatenentierdanssabouche.Liamsemitàrireetsecoualatêtefaceàl’évidentchangementdesujet.—Mâche.Ilsetrouvequejet’apprécieetjepréféreraisqueturestesenvie,pasquetusoisassassinéeparuncookieàdemi-avalé.Surtoutpaslorsquetuportesmontee-shirtquejenepourraisplusjamaisportersitumeursdedans;alors,jet’enprie,mâche.Sérieusement,j’ignorecommenttupeuxmangerautantdecookiesalorsquetulesvoistouslesjoursauboulot.Karimarmonnauntrucinintelligible,unsourcilcurieusementrelevéverslaracinedesescheveuxoùdesmèchessombress’échappaientd’unequeue-de-chevalfaiteentoutehâte.—Jenepeuxpast’apporterdenourrituresansarrière-pensée?Iltenditlebraspoursortirundescookiesdusacetmorditdedansavantdepasserdevantelleetdesedirigerverslacuisineouvertepourprendrequelquesboissons.—Peuimporte,j’avaisjustebesoindemedistraire…Ilouvritlefrigoetluisouritpar-dessussonépaule.—…ettuestoujoursdouéepourça.—Tedistraire?luirépondit-elleensouriant.Lesboutsdechocolatquitachaientsesdentsrendaientenfantinetespièglesonsourirehabituellementmalicieux.—Ettuveuxtedistrairedequi?«Merde.»Ilétaitlàdepuismoinsdecinqminutesetils’étaitdéjàtrahi.Liamfronçalessourcilsetsaisitdeuxverres.D’uncôté,ilavaitenviedeluiparler,parcequ’illuidisaittout,etdel’autre,ilnesouhaitaitvraimentpasentendrecequ’elleavaitàdire.—Personne.—Etpuis-jerencontrerce«personne»?demanda-t-elle,netombantclairementpasdanslepanneau.Ellesejetasurlecanapéensouriant.—Non.Commejen’aiaucuneintentiondelerevoir,non,tunepeuxpas.Ilrangealelaitetrevientverslesalon,déposantlesdeuxverressurlatablebasseavantdes’affalersurlecanapéàcôtéd’elle.Piquantunautrecookie,cettefoisaubeurredecacahuète,ilcommençaàletremperdanslelaitd’unairabsent.

Kariplongeasoncookiedansundesverressurlatablebasseetsemitàaspirerlelaitàgrandbruit.—Oh,maistudevrais.Ellerepoussaunemèchedesescheveuxteintsenrosededevantsesyeux.Lerestedesachevelurenoire,violetteetroseétaitmaintenuenunecouettedésordonnée.Liamlevalesyeuxaucielettirasursaqueue-de-cheval.—Çan’arriverapas.Jenefréquentepaslestypesrencontrésdansunbar.—Tunefréquentespersonne,cequiestlaraisonpourlaquelletudevraislerevoir.Ellesepenchaverslui,posasatêtesurlesgenouxdeLiametbalançasespiedssurlebrasducanapé.Lecoussindubrass’affaissaàpeinesoussonpoids,soncuirmarronuséjusteàcetendroit-là.—Lefaitquetul’aiesrencontrédansunbaresthorsdepropos.Destonnesdemecstedemandenttonnumérodetéléphoneauboulotettulesrepoussessimplementaveccecharmantpetitsourirequit’estpropre.Ilsn’ontpaslamoindrechance,alorspeut-êtrequeceM.Mystèredubarestleseulàenavoirune.Ilt’amisdanssonpieuetilestévidentquetuasaiméça.—Jel’aimisdansmonpieu,etunboncoupaulitnefaitpasunbonpetitami,réponditLiamenluipinçantlataille.Deplus,jeneveuxpasdepetitcopain.Kariluifrappalamainetlevalesyeuxauciel.—Vraiment?C’estpourçaquetubroiesdunoir,parcequetuneveuxpasdepetitami?—Oui,non,jeveuxdire,jenebroiepasdunoir.Liamlapinçaànouveau.—J’ailedroitdepasservoirmameilleureamie.Jepeuxmêmeluiapporterdescookiessansêtredéprimé.—Tupourrais,admit-elle.Maiscen’estpaslecas.Tuesdéprimé,ettunecessesderêveràM.Mystère.—Tumepompes,tulesais.C’étaitcommeadmettrequ’elleavaitraison.Ilnepouvaitrienyfaire;dansquelquesjours,ils’enseraitremisdetoutefaçon.Ellesemitàrireetpritunautrecookie.—Lesmecsapprécientçachezmoi.Mêmetoi.Liamrigolaetluipiquasoncookie.—Maispascommeeuxlefont.Kariluitiralalangueetattrapaunautrecookie.—Alors?…—Mm?Liamsavaitcequiallaitsuivre,maisilallaitluifaireposerlaquestion.Celaluidonnaitl’impressiond’êtreuneinquisitriceetelleadoraitcroirepouvoirobtenirn’importequoiden’importequi.Peut-êtrequ’àsamanièreellelepouvait,puisqu’enfaitilluidiraitn’importequoi.—Comments’appelle-t-il?demanda-t-elleensuçantsoncookieimbibédelait.D’accord,ilavaitcrusavoircequ’elledemanderait;ilavaitsupposéqu’ellevoudraitsavoircequiétaitsisexychezlui.—Jenem’ensouvienspasavecexactitude.Jecroisquec’estWill,maisçasonnefaux.Elleavalasabouchéedecookieetfronçalessourcils.—Ooh,etçatefrustre.Tuenpincesvraimentpourlui.Iladûêtrefantastiqueaupieu.—Oui.Liamlaissaéchapperunsoupiretpenchalatêteenarrière.—Etendehors.Ilavaittouscespetitssurnomsridiculespourmoi,etc’estprobablementparcequ’ilneserappelaitpasmonnom,maismalgrétout…Illesavaitappréciés.D’unecertainefaçon,çaavaitétéagréable.

Kariroulasurelle-mêmeetseredressapourleregarderdroitdanslesyeux,laboucheencœur.—Ooh!Ilvafalloirquejet’eninventedenouveaux,monpetitChouàlaCrème.Liamessayadelarepousserenriant.—Oh,pasquestion.C’esthorrible.—Ooh,monChouàlaCrèmen’aimepassonnouveaunom?roucoula-t-elle.Embrasse-moi,monpetitmacaron.Poursoulignersarequête,ellecommençaàfairedespetitsbruitsdebaisersquelesgensassociaientauxpropriétairesdepetitschiensd’appartementjappeurs.LestentativespeuenthousiastesdeLiampourlarepousseréchouant,ils’éloignad’ellesurlecanapé.—Baslespattes,espècedefolle!—Mais,mapetitedouceur,jenepeuxpasm’éloignertantquejen’aipaseumesbaisers,gloussa-t-elle,d’unevoixencoreplusaiguë.Réalisantqu’elleallaitcontinuersespitreriesridicules,ildécidaquechangerdetactiqueétaitnécessaire.—Tuveuxunbaiser?demandaLiamenluisouriantavecmalice.Ilattrapaseschevilles,ettira.—Bien!Ellesedébattitetatterritcontresontorse.Surprise,elleécarquillalesyeux,cessainstantanémentderireetsemitàrougircommeuneécrevisse.Illuiléchalajoueetrigola.Karifitlamoueets’éloignadelui.—Beurk!—C’esttoiquiasdemandé,rétorquaLiamentredeuxrires.Tuauraisdûvoirtatête.Kariluicognalebrasavantdeseretournersurlecanapé.Puisellesaisituncookie,s’appuyasurl’autrebrasetposasespiedssurlesgenouxdeLiam.—Gamin.Ravalantsonamusement,Liamsepenchaenavantets’emparaluiaussid’uncookie.—C’estsympadesavoirquetum’aimesautant.C’étaitlecas,ettouslesdeuxlesavaient.—Jemedemandebienpourquoiquandtuagiscommeunmôme,répliqua-t-elleavantdeluipiquersoncookie.—Tupeuxparler,semoqua-t-il.Levantlesyeuxauciel,ilattrapadenouveauuncookiedanslesac.IlôtalespiedsdeKaridesesgenoux,trempasongâteau,enavalaunebouchée,puiss’allongeasurlecanapéàsescôtés.—Tuesplusgaminequemoi.—Pasdutout.Jesuisunepersonnedouceetformidablequitesupporte.Elleluitiralalangue,maiscommençaimmédiatementàluipeignerlescheveuxdesesdoigts.—Tudevraislaissertomberlesgarçonsetm’épouser,letaquina-t-elle.Kariparvenaittoujoursàtrouverunmoyendelefairerire,mêmesilaréalitédelasituationretombaitbientropvite.Liamseplaisaitàpenserque,s’ilavaitétéhétéro,iltomberaitréellementamoureuxd’elle.S’ilavaitlechoix,illeferait.Maisrienn’étaitaussisimple.Ilsoupira.—Jeplaisante.Jesaisquetunepeuxpaslefaire.Elleluitapotalajoue.—Arrêtedefairecettetêteoujevaisêtreobligéedetrouverd’autressurnomsstupides.Liamlevalesyeuxverselleetseforçaàsourire.Kariplissalenezetsecoualatête.—Oh,c’estencorepire,nefaispasça.

—Jamaiscontente,ricanadoucementLiam.—Tusaiscequimerendraitheureuse?demanda-t-elle,souriantetcontinuantàluicaressersescheveux.Saréponseseraitcertainementuntrucidiotpourlefairerire,etmêmes’ilnesentaitpasvraimentlecœuràrireencemomentmême,ilneputretenirle«Quoi?»quis’échappadeseslèvres.—Quetusortesdenouveauavecquelqu’un.Ilsoupira.—Pasenvie.—Pourquoi?Ellepritunautrecookie,letrempadanslelait,puisl’engloutitrapidementenuneseulebouchée.—Tunetelanguisplusdececonnard,si?—Jenemelanguispas,maisoui,ilenseraitla«raison».Ilneselanguissaitvraimentpas;ilnevoulaitsimplementplusêtreblessé,cequin’étaitpaslamêmechose.Karileregarda,lessourcilsfroncés.—Mattétaitunvraicon.Liamobservasoncookieetfronçalessourcils.Cen’étaitpastoutàfaitjustededireçadelui,peuimportaitàquelpointilavaitétéblesséaprès;ilneparvenaitpasàblâmerMattunefoisqu’ilavaitprisletempsdevraimentyréfléchir.—Toutn’étaitpasdesafaute,etiln’étaitpasaussimauvaisquetuveuxlefairecroire.Elleluiplantaundoigtdanslescôtes.—Ceconnardt’atrompé,alorsjedisquec’enestun.Jen’arrivetoujourspasàcroirequetul’aieslaissés’entireraveccetteconneriede«c’estmacousine».—Tunepeuxpasprouverqu’ellenel’étaitpas.Ilavaitcruçaaussiàcetteépoque-là.IlsavaitégalementquetirertroprapidementdemauvaisesconclusionsavaitgâchéleschosesavecAdam,sonpetitamiavantMatt.IlavaitrompuavecAdampourdécouvrirquelquesmoisplustardquelafillen’étaitqu’unevieilleamie,lorsqu’ilétaittombésurelleencompagniedesonproprepetitcopain.Alors,iln’avaitpasvoulutoutfoirerlorsqueMattavaitditquelafilleétaitsacousine,ilavaitlaissécouler.Karimanifestasonapprobationparunpetitbruitcondescendantetlevalesyeuxauciel.—Jesuispersuadéequecen’étaitquesacousine.Unecousinedontiln’avaitjamaisparléetquis’estpointéejusteavantqu’ilnerompeavectoi.—Peut-êtrequ’ellel’aconvaincudelefaire,commetunecessaisd’essayeravecmoi,contraLiamd’untonplusnarquoisqu’ilnelevoulait.Àl’époque,ilavaitmisl’hostilitédeKarienversMattsurlecomptedesonbéguinpourlui,maisvusoninsistanceàcequ’ilrencontreànouveauquelqu’un,ilréalisaqu’ilavaitprobablementtort.Ilfarfouilladanslesacàlarecherched’unautrebiscuit.—J’aifaitçauniquementparcequ’ilétaitévidentqu’iln’étaitpasassezbienpourtoi,etils’estavéréquej’avaisraison.Kariluichipalecookiedesmainsetleregardalesyeuxplissés.—Nemegrognepasdessus.Detoutefaçon,jen’aijamaiscomprispourquoitul’appréciais,maisilesthorsdequestionquetulaissessacrétineriet’empêcherdefréquenterànouveauquelqu’un.Toutlemonden’estpascommeça.—Vraiment?Illevalesyeuxauciel.—J’aidenombreusespreuvesquivontdanscesens.Entroisans,pasunseultypen’avaitessayédeleretrouver.Lefaitqu’ilrendelachosedifficilene

signifiaitpasqu’ilneprouvaitrien.Ilspartaienttoustellementvitequ’ilsenpassaientpresqueàtraverslaporte.Biensûr,ledépartentrombeétaitenpartiesafaute,etils’enfichaitunpeu,oupeut-êtrepas,iln’enétaitplusvraimentsûr.—Jecroisquetespreuvessontbiaisées,etcetype,ceWillouquelquesoitsonnom,ilsembleadorable.Illevaunsourcildanssadirection.—Siadorablequ’ilnepouvaitmêmepasserappelermonnom?Elletiralégèrementsursescheveux.—Tuasditquetuaimaislessurnoms,tunepeuxpasrevenirenarrière.—C’estvrai,mais…Maisquoi?Maisçal’embêtaitd’aimerça.KarisoupiraetreplongeasesdoigtsdanslescheveuxdeLiam.—Deplus,tuignoress’ils’ensouvientoupas.Ilpourraittrèsbienserappelertonnom.—Etilpourraittrèsbienneigerenjuillet,maisc’estpeuprobable.Illuisouritd’unairsceptique,seslèvresseretroussantd’uncôté.—Ajouteçaaufaitqu’ils’estpratiquementenfuiencourantetildevientalorsévidentquejenedevraispasperdremontempsàregretterdenepasluiavoirdonnémonvrainumérodetéléphone.—Waouh.Ildoitvraimentêtredouéaupieu,parcequ’àl’évidence,turegrettesdenepasl’avoirfait.Ellefourralerestedesoncookiedanssabouche.Liamhaussalesépaules.C’étaitvrai.Maisçan’enétaitpasmoinsstupide.Iln’yavaitaucunebonneraisonpourqueçal’ennuieautantqueça.—Jesuisunidiot.—Oui,confirma-t-elle.Denepasluiavoirdonnétonvrainuméro.—Tuescenséemedistraire,fit-ilremarquer.Etjecroyaisqu’ilyavaitunerèglefémininesurlacompassionquiimpliquaitdeprendrelepartidesonamiqu’ilaittortouraison.Karirejetalatêteenarrièreetrit.Puisellebaissadenouveauleregardversluietluisouritàpleinesdents.—Désolé,moncœur,j’échouedansmonrôledefille.Jenemesuisjamaisembarrasséeàapprendrecessupposéesrègles,mêmesijesuispratiquementsûrequecelle-cis’appliqueauxruptures,pasauxrencontres.—Mm…marmonna-t-il,lessourcilsfroncés.Elleluipinçalenez.—Biensûr,situluiavaisdonnétonvrainuméroetqu’ilnet’appelaitpas,jecroisquejepourraistrouverunpeudecompassion.Liamlevalesyeuxauciel.—Mêmesijelevoulaismaintenant,c’estunpeutroptard.—Tupourraisretournerauclub.Ilserapeut-êtrelà.Karisouritettirasurl’unedespluslonguesmèchesdecheveux.—Jepourraismêmeveniravectoi.—Primo,iln’avaitpasl’aird’êtredéjàvenulà,alorsjedoutedel’yretrouver.Secundo,non.Pointfinal.S’iltombaitvraimentsurlui,ladernièrechosedontilauraitbesoin,c’étaitqu’ellesoitlà.Ill’aimaitdetoutsoncœur,mais…Liamsegiflamentalement.Maisrien.Lefaitqu’elleencourageraitleschoses,mêmes’ilétaitévidentqu’elleneledevraitpas,étaithorsdepropos.Iln’allaitpasrevoirWill,etiln’enavaitpasenvie.Karibaissalatêteverslui,sourcilsplissés,continuantàtirersurlescourtesmèchesdesescheveux.—Maisilpourraityallerpourteretrouver.Tuneveuxpasdécouvrirs’iltecherche?

Ignorantlaquestion,Liamseretourna,attrapalatélécommandesurlatablebasseetallumalatélé.C’étaitquelquechosequ’ilnevoulaitabsolumentpassavoir.Ilzappasurlesdifférenteschaînes.—Chaîneculinaireouanimalière?—Culinaire,répondit-elleensouriant.Sijeveuxobserverdejoliespetiteschosesquiaimentlescâlins,jen’aiqu’àteregarder.Liamlevalesyeuxaucieletmitlabonnechaîne.—Jen’aimepaslescâlins.Toi,si.—Mafoi,cescourbessupplientqu’onleurfasseuncâlin,rit-elle.—Etqu’onlesécraseetqu’onlesutilisecommecoussins,taquina-t-il,heureuxqu’elleaitenfinacceptéqu’ilnesouhaiteplusenparler.

3Entoutehonnêteté,lasemainedeLiamavaitéténulle.Karin’avaitplusabordélesujetdefréquenterquelqu’un,maisàchaquefoisqu’ilperdaitsonsang-froidpourdesbroutillesautravail,elleluilançaituncertainregard.Ilétaitquasimentpersuadéquec’étaitceàquoiellepensaitparcequeceregardsemblaitempreintdepitié,bienqu’ilveuilleplutôtvéhiculersacompréhension.Alors,lorsquel’undeleursclientsréguliers,Aleksander,luiavaitfaitdugringuedesafaçonnonchalantequidisaitqu’iln’étaitpassérieuxetqueLiaml’avaitremisenplace,ellel’avaitforcéàlalaissers’occuperdelacaisse.C’étaitlaraisonpourlaquelle,àlaminuteoùsonjourdereposétaitarrivé,ils’étaitrendudansl’undesclubs.D’ordinaire,ils’écoulaitdesmoisentredeuxviréesdansdesclubs.Ilnecessaitdesedirequecen’étaitqu’unemauvaisesemaineetquecelan’avaitrienàvoiraveclefaitqu’ilavaittravaillélesaprès-midi.Lescouplesnel’avaientjamaisennuyéauparavant,mêmelesvacancesneluiportaientpassurlesnerfs,alorsilnevoyaitpaspourquoiçacommenceraitàl’enquiquinermaintenant.Perchésurletabouretdubar,ilcommençaitàsedemandersic’étaitunebonneidéevusonhumeuractuelle,maisilseditquecelarégleraitleschoses.Willavaitrompul’équilibredesavie,etilluisuffisaitderemettreleschosesenplace.L’endroitqu’ilavaittrouvéétaitrelativementhautdegamme,pluscalmequelaplupartdesbarsgaysqu’ilavaitfréquentés.L’enseigneau-dessusdubarétaitéclairéepardesnéonsauxcouleursdel’arc-en-ciel,maisàpartça,c’étaittrèssobreetclasse.Iln’yavaitpastropdemonde,lamusiquen’étaitpasforte,ets’iln’étaitpasvenuicidanslebutdesefairedraguer,ilauraitsincèrementaimélelieu.Maisleschosesétantcequ’ellesétaient,ilnepouvaitpaspleinementl’apprécier.Lapremièretentativedelasoiréeprovintd’unhommededeuxfoissonâge.Lasecondefutdesapropreinitiative,maisildécouvritqueletypeattendaitsoncompagnon;l’hommeavaitmalgrétoutsuggéréunepartieàtrois.Généralement,cegenredechoseseterminaitmald’aprèscequeLiamavaitentendudirepardesamis,etcelanel’intéressaitpasvraimentdes’enassurer.Celasemblaitdemanderbienplusd’effortquecequ’ilétaitprêtàfournir.Pourlestroisièmeetquatrièmeessais,leshommesn’étaienttoutsimplementpassongenre.Ilvenaittoutjustedefinirsasecondebièrelorsquelebarman,ungrandgarsmaigre,s’appuyasurlebaretglissauneboissondevantlui.Petitverre,liqueurcouleurambreetcerise,servisurdesglaçonsavecunerondelled’orangesurlebord.Unwhiskysour.Passaboissonhabituelle,maispasunequ’ildétestaitnonplus.C’étaitunedecellesquevousbuviezpourvousenivrer.Liaml’observapendantunesecondeavantdesouleverunsourcilendirectiondubarman,dontlenomsurlebadgeindiquait«Evan».Iltrouvaquelenomallaitbienàl’homme.Evanétaitfinetgrand,etarboraitunlargesourire.Sescheveuxbrunfoncélégèrementdécoifféssesituaiententreunpeutroplongettropcourt.Ilsétaientvolontairementlongspourcouvrirsesoreillesdécollées.Entrelesoreilles,lavestequ’ilportaitetseslunettes,l’hommeavaitunelégèrealluredegeek.Pasdansunmauvaisstyle,maisiln’étaitvraimentpassongenre.Liamsourit,maisnerévélariendesespensées.Celasignifiaitseulementqu’iln’étaitpassurlalistedesespossibilités.—C’estdelapartdequi?demanda-t-ilàlaplace.Evanindiqual’extrémitédubar.—L’hommemassifaubout.Àvotreplace,jenel’accepteraispas,àmoinsquevousnecherchiezqu’uneaventured’unsoir.Ilvousdévisagedepuisunmomentetlefaitqu’ilvousaitcommandéunwhiskysanssesoucierdevousdemandercequevousvoulezimpliquequ’ilveutjusteboireet

s’envoyerenl’air.Iljetauncoupd’œilàl’hommeenquestion.«Massif»étaitlebonterme.Lescheveuxblondsdécolorésdel’hommeétaientpeignésenarrièreetbrillaientd’unelégèrelueurviolettesouslalumièredubar.Entresescheveuxetsavestedesport,letypeavaitl’aird’unevraiepoupéeKenvivante;maisplutôtunepoupéequifréquentaitlesclubsdegymetquibuvaitbientropdemilk-shakesprotéinés.Liamn’auraitpasétésurprisqu’ilportedumaquillagepourcamouflerseséventuellesimperfections.Iln’étaitpasexactementsongenre,maisils’enrapprochaitsuffisamment,etLiamnedoutaitpasqu’illuiseraitfaciledelemettreàlaportelelendemainmatin.Iln’yauraitcertainementpaslemoindresurnommièvreoulemoindrebaiservolépourconcrétiserl’aventure.C’étaitcequ’ilrecherchaitcesoir,plusquelesapparences.Quelqu’unquiferaitexactementcequ’ilétaitcenséfaire.—Vousdéduiseztoutçaàpartird’unesimpleboisson?demandaLiamenseretournantversEvan.Iln’étaitmêmepasunpeusurprisqu’onpuissedevinerautantdechosesàpartirdesipeu.Ilétaitcapabledelefaireaveclescommandesducoffeeshop,nonpasqu’ilenaitbesoinaussisouventqu’unbarman,maisc’étaitintéressantdelevoirdupointdevueduclient.C’était…plusimpressionnant.Evansouritethochalatête.—Oui.Mêmesi,aveccetype,jepeuxlefairesanslaboisson;ilestunpeutransparent.Jesuisplutôtdouépourlirelesgensetjeneleramèneraispaschezmoisij’étaisvous.Certainshommessontdepursconnards,etcelui-cimesembleindubitablementfairepartiedecettecatégorie.Sic’estcequevousrecherchezalorsjesupposequec’estbon,maisjem’abstiendrais.Deplus,vousavezplutôtl’airdequelqu’unquiabesoinqu’onlefassesourire.Vousn’êtespasobligédesuivremonconseil,maissij’étaisvous,jel’ignorerais.Lebarmanseredressa,puisattrapaunautreverreetpréparaunenouvellecommande.—Sivousavezbesoindequoiquecesoit,faites-le-moisavoir.—Mercipourleconseil.Iln’enavaitpasvraimentbesoin,nid’unrappeldelaraisonpourlaquelleilétaitici,maiscen’étaitpaslafautedubarman.Liamregardaleverredewhisky,puisl’hommeassisauboutdubarquiluiavaitcommandécetteboisson.Evann’avaitpeut-êtrepastortàproposdel’homme,maisilavaittortàsonpropos.IlsupposaitqueLiamrecherchaitquelquechosedeplus,alorsquecen’étaitpaslecas.Soulevantlewhisky,Liamsouritautypeetbutunegorgée.L’hommeselevaets’approcha,sonpropreverreenmain.—Nick.Joliechemise.Nickfitglisserunemainsurl’avant-brasdeLiam,sousleprétextede«toucherletissu».—J’aitoujoursadmiréleshommesquifontdebonnesaffairesenportantdesfringuesàlamodel’annéeprécédente.Maisçatevabien…c’estquoidéjàtonnom?Liameutdumalàresterimpassible.Ilétaitdifficiledeprendreausérieuxlescrétinsdesclubsquipensaientquelatechniquedu«negging»étaitefficace.Lepireétaitqu’ilallaitalimentersonidiotieenlalaissantfonctionner,parcequelescrétinsquitraînaientdanslesclubsétaientlesplusprévisibles.Ildescenditsaboisson,puisfitraclersonverresurlecomptoir.—C’estLiam,etsituveuxensavoirplus,alorsunautreverreseraitutile.Ilallaitavoirbesoind’unedeuxièmetournée,oud’unetroisième,s’ilvoulaitsupporter«M.Ego»pendantplusdecinqminutes.—Liam.Ilyaunacteurquiportecenom,non?Onnet’apasappelécommeçaàcausedelui,si?Ceseraitlaloose.Ont’adéjàappelé«LiamleLoser»?Jepariequesi.Nickrigolaetpritunegorgéedesaboissonavantdes’asseoiràsescôtésetdefairesigneaubarmanderesservirLiam.

EvanapprochaetposaunnouveauverredevantLiam.Ilneditrien,maisilleurlançaunregardcurieux,lesourciltellementrelevéqu’ildevenaitpresqueinvisiblesouslafrangetombante.—Pasquejesache.Alors,non.Nonpourlesdeux.LaraisonpourlaquelleEvanneramèneraitpascethommechezluidevintévidentepourLiam.Celasignifiaitdevoirl’écouter.—Jedoisfairefairemeschemisessurmesure.Quandonestcapabledesouleverdeuxhaltèresdetrente,peudechemisessontàlabonnetaille.Nickseredressaetbombalégèrementletorsecommesicelarendaitl’argumentplusvalable.—Etavecmonboulot,jedoisêtredanslevent.Apparemment,c’étaitaussiparcequel’egodutypenepasseraitaucuneportedetaillenormale.Liamavaitenviedesefrapperlatêtecontrelecomptoir,maisilréussitparmiracleàsecontenir.Aulieudeça,ilsourit.—Dequelboulots’agit-il?NickpassaunbrasautourdesépaulesdeLiametluifitungrandsourire.—Tunemereconnaispas?Jesuismannequin.Moncorpsaétéencouverturedemagazinesplusd’unefois.Celaexpliquaittout.Liamseforçaàsourirepourfeindrel’intérêt.—Désolé,jenelispasbeaucoupdemagazines.Maisc’estimpressionnant.Çanel’étaitpasvraiment,maismentiretdirecequ’ilsvoulaiententendrefaisaitpartiedujeu,etl’hommen’étaitpaspirequelesautres.—J’auraisdûm’endouter.Jeveuxdire,tun’espasmal,mais…NicklaissasaphraseensuspenscommesilefaitqueLiamneliseaucundesmagazinesdanslequelilapparaissaitexpliquaittout.—Pourquoinenouscommandes-tupasuneautretournéeavantdetoutmedire?demandaLiam.Illaissale«tout»ouvertàlibreinterprétation.L’hommepourraitluidonnerdestuyauxpourcomblerlesmanquesqu’ilpensaitqueLiamavaitouluiparlerdesonmétierdemannequin,ils’enmoquait.Liamn’étaitpasaussipeuenformequececrétinl’avaitinsinué,maisiln’allaitpaslereprendrepuisqueceseraitcontre-productifpourobtenircequ’ilvoulait.Nickregardaendirectiond’Evan,puismontradudoigtleursverresvides.—Hé,monvieux,remets-nouslamêmechose.GlissantunemainsurlacuissedeNick,LiamsouritetfitintentionnellementdescendresonregarddepuislevisagedeNickjusqu’àsesgenoux,enpassantparsontorse,avantderemonterensensinverse.Ilsavaientàpeuprèslamêmetaille,maisNickétaitbienplusmuscléquelui.Ilavaitvraimentunbeaucorpsmêmes’ilalimentaitlemythequelesmannequinsétaientdescrétinsécervelés.Trouverdeschosesàdireétaitétonnammentdifficilepuisqu’ilsefichaitdecequel’hommeavaitàraconter,alorsilsedécidapourdesquestionsencoreplusennuyeusesquientretiendraientl’egoduconnard.—Pourquelgenredemagazinesest-cequetuposes?—Principalementdesmagazinesdefitness,maisàl’occasionjefaisdanslamode.Nickcontinua,racontantcombienêtremannequinétaitdifficile.Etpendantqu’ilparlait,sesmainssebaladaientetilfrottaitavecinsistancesonentrejambecontrelajambedeLiam.PendantqueNickparlaitettâtait,Liambuvait,etaprèssontroisièmeouquatrièmeverredewhisky,ilavaitdumalàseconcentrersurcequisedisait.Ilavaitdesdifficultésàseconcentrersurquoiquecesoit,exceptésurlamainquicaressaitsonsexeàtraversletissuraidedesonjean.Liamglissasamainverslaceinturedupantalondel’autrehomme,insérantundoigtsouslebord.—Alors,cheztoiouchezmoi?NickpassasamainderrièrelesfessesdeLiametserra.

—Pasbesoindel’unoudel’autre.Onpeutseprendreunechambreouprofiterdelabanquettearrièredemavoiture.Lamentiondelavoitureoudelachambred’hôtelrendittoutça…plussale.Etpasdelabonnefaçon,maiscelafitégalementréaliseràLiamqu’ilnevoulaitvraimentpasdecethommechezlui.Celan’auraitmêmepasdûluiimportervusonétatd’ivresse,maiscelaluifitpenserqu’Evanavaitraisonlorsqu’ildisaitdenepasramenercetypechezlui.Nonpasqu’ilneveuillepluss’envoyerenl’air,illefallaits’ilvoulaitqueleschosesredeviennentcommeellesétaient.—Vapourlavoiture.Liamretirasamain,pivota,attrapasavesteàl’arrièredesonsiège,puissedirigeaverslaporte.Enrèglegénérale,c’étaitunebonneidéederappelerauxcrétinsprétentieuxqu’ilsvousdésiraientetquepeut-êtreilsavaientenviedevousplusquevousn’aviezenvied’eux.Leurfairepayerlesboissonsetlesfairevous«chasser»àtraverslapièce,mêmesic’étaitendirectiondelaporte,étaitlamanièrelaplussubtiledeprocéder.Nicklerattrapaavantqu’ilneparvienneàlaporteetenroulasonbrasautourdelatailledeLiam.Àl’instantmêmeoùilsfurentdehors,ilfitglissasamainverssesfesses,serraetlepoussaversleparking.LavoitureverslaquellelemenaNickétaituneberlinemodifiéepartuning,bleueavecuncapotnoiretdesflammesviolettessurlecôté.—Waouh,bellecaisse!Liamétaittropivrepoursesoucierdepasserpourunsalaud.Entrelapeinture,lesplaquesd’immatriculationenLED,lesvitresteintéesetlesjantestape-à-l’œil,cefichuvéhiculehurlait«enfaittrop».C’étaitlesseulséquipementsqu’ilpouvaitvoir,maisl’hommen’avaitclairementaucunenotiondusubtil.LafaçondontlevisagedeNicks’illuminaindiquaqu’iln’avaitpascomprislesarcasme.—J’aifaitlesmodifsmoi-même,sevanta-t-il,poussantrudementLiamcontrelaportièreavantdel’embrasseravecforce.Lemouvementbrusqueretournal’estomacdeLiamquidétournalatêteafindepouvoirravalerl’horriblegoûtdebilequiremontaitdanssagorge.Ilretintsarespiration,avalantunegrandegouléed’airfrais.Nick,n’ayantapparemmentpasfaitattention,attaquasagorgeetsecollaàLiam.Ilfrottaleurshanchesl’unecontrel’autreettirasurlachemisequeLiamportait,lalibérantdesonjean.—T’esunevraiechaudasse,t’esmêmepasfoutud’attendred’arriveràl’hôtel.Jel’aisudèsquejet’aivu.Lesparolessalacesn’avaientjamaisétéletrucdeLiam;celaluisemblaitsoitcomplètementridicule,soitcarrémentdéplaisant.Àl’heureactuelle,c’étaitlesdeux.S’iln’avaitpasautantbesoindeçaous’ilavaitétémoinssaoul,ilauraitenvoyéletypesefairefoutre.Maislà,ilfermalesyeuxetpoussaseshanchesenavantpourtenterdeseconcentrersurautrechosequelesmotsetlemétalfroidquiaspiraitlachaleurdesoncœur.Ilgémit.Lafrictionétaitagréable.—Petiteputeimpatiente.ToutenléchantetmordantlagorgedeLiam,Nickfitglissersesmainsderrièreluietattiraseshanchesplusprèsdessiennes.—Tuveuxquejeteplieetquejetebaiseicietmaintenant?Hein,salope?Jepariequet’aimeraisça.Liamn’étaitpasexhibitionniste.Ladernièrechosequ’ilsouhaitait,c’étaitquequelqu’unlesvoit.—Pasdehors.Nickl’ignoraetportasesmainssurledevantdujeandeLiam.Iltirasurleboutonetlabraguetteavantd’enfoncersesmainssousletissu.—Çameparaîtplutôtdur,grogna-t-ilenserrarudementlesexedeLiam.Etsitutemettaisàgenoux

etquetumesuçaisavantdegrimperdanslavoiture?Jepariequetuseraisbeauàgenoux,àmeregarderdetesyeuxbleusdenana.Lerefusévidentdel’hommedelaissertombercetteidéeénervaLiamplusquetoutleresteetillerepoussa.—Vatefairefoutre!Nickreculadeplusieurspasenchancelant,samainattrapantLiametl’entraînantavecluiavantdelerelâcher.Ilplissalesyeux,sessourcilss’abaissantetsonvisagesetordantenungrognement.—Jecroyaisquec’étaitcequetuvoulais,espècedepetitepute!Liammitlamainsurlavoiturepoursestabiliser,prisdevertiges,etlefusilladuregard.Sonestomacsesoulevaetsecontractatandisquelabileremontaitjusqu’àsagorge.Ilsepenchasurlecapotdelavoiture,fermantlesyeuxetessayantderefoulerlanausée.Cefutinutileetsagorgeseresserramomentanémentavantdevidertoutlecontenudesonestomacsurlecapot.—Saletraînée!luihurlaNickenl’attrapantparl’épaulepourl’éloignerdelavoiture.Putain,t’asgerbésurmacaisse!Incapabledegardersonéquilibre,Liamatterritsurlesfesses.Iltournalatêtesurlecôtéetvomitdenouveau.Iln’avaitpasréaliséplustôtàquelpointilétaitsaoul.D’uncoupdepied,NickôtalesjambesdeLiamdesonchemin,ouvritlaportièreetgrimpadanslavoiture.—Vatefairefoutre,enfoiréd’allumeur.Pasquestionquejetesautemaintenant,mêmesitumesuppliais.Ilclaqualaportière.Liaml’ignora.Sonestomacétaitvide,maisilessayaitencoredefairedesnœudsetsatêterésonnaitmaintenantcommeuntambour.Iln’auraitvraimentpasdûboireautant,maisletypeétaituntelidiotqu’ilétaitdifficiledelesupportersansalcool.Cependant,l’alcooln’étaitpasresponsabledesonmaldetête;cette«merveilleuse»sensationétaitdueaufaitqu’ilavaitdéballésaviedeAàZ.Mêmeavecl’alcool,ilétaitapparemmentinsupportable.Lavoiturequittaleparkingterreux,soulevantdelapoussièredanssonsillage.Liamtombadosàterre,peucertaindepouvoirseleverpourl’instant.Lebruitdepasattirasonattentionetilrenversalatêteenarrièresuffisammentpourvoirdequiils’agissait.Evans’approcha,soufflantlafuméedesacigarette.—Çava?—Non.Liamignoraitpourquoiilavaitditça.Ilauraitdûmentir.LaréponsefutaccueillieparunrireetEvansepenchapourluioffrirsamain.—Vousavezraison,questionstupide.Laissez-moivousreleveretappeleruntaxi,puisquejenepensepasquevoussoyezenétatdemarcher.Liampoussaungémissement,levalamain,aperçutlevomisurlecôtéetl’essuyasursachemise.Ilgrimaça,puissaisitlamaind’Evan.—Désolé.—Vousaviezl’airplutôtéméchéquandvousêtesparti,déclaraEvanensouriantetenl’aidantàseremettresursespieds.Alorsj’aiprismapause.J’enavaisbesoindetoutefaçon.—Vousêtestoujoursaussisympa?Letypeétaitgentil,maisLiamn’appréciaitpaslefaitqu’ilimpliquequ’ilnepouvaitpassedébrouillerseul.Mêmesiàcetinstant,iln’enétaitpascapable.EvansemitànouveauàrireetpassaunbrasautourdeLiam.—Oui,enquelquesorte.Maiscen’estpaspourcetteraisonquejesuissorti.Liamgémit.Satêtelefaisaitatrocementsouffriretàlafaçondontsonestomacseretournait,iln’était

pasconvaincudenepasseremettreàvomir.—Pourquoialors?—Jevousaidittoutàl’heurequecetypeétaitunconnardetjecroyaisquevousalliezluivomirdessus,réponditEvand’unevoixamusée.IlsouritàLiamavantdetirerunenouvelleboufféedecigarette.—Jesuisdéçu.C’était,enréalité,assezdrôle.Liamricanaetleregrettaimmédiatementquandcelaempirasonmaldecrâne.Ils’arrêta,attrapasatêteentresesmainsetfermalesyeux.Inspirantfortement,ilattenditquelasensationdetournisdiminue.—Désolé.Evanrestaplantélà,lemaintenantetricanant.—Jesuisquandmêmeunpeusurprisquevousl’ayezlaissévousfairedugringue;qu’est-cequis’estpassé,vousavezrompuavecvotrepetitami?—Non.Liamdéglutit,essayantdechasserl’horriblegoûtdanssagorge.—Merde,j’ailabouchedégueulasse.—Alorspourquoi?demandaEvanenpoussantdenouveauLiamàavancer.Ilsatteignirentlaportedeservicequ’Evanouvrit.LaquestionglissasurLiam.Ilobservalesdeuxmarchespendantuninstantavantdegrimperetd’entrerdansl’airfraisdelaréserve.—Putain.—Quoi?Evanentraderrièrelui,fermalaporteetlaverrouilla.—Est-cequevousveneztoutjustederéaliserquec’étaituneidéestupide?—Non.C’étaitmoncoupdecesoir.Lasoiréetoutentièreétaitdugâchis.Ilavaitvraimentperdusonéquilibre,etpasparcequ’ilétaitivre,maisàcausedeWill.Ilnesavaitcependantpasvraimentcomment,maisd’unecertainefaçon,c’étaitdesafaute.Cethommeavaitréussiàfoutreenl’airsacapacitéàdraguerdestypes.Liamseditquec’étaitpeut-êtreàcausedessurnoms.—CrétindeWill.—JesaisquelegarsavecquivousétiezsenommaitNicketsivousn’avezpasrompuavecvotrepetitamialorsj’endéduisquece«Will»estceluiquivousfaitcraquer?Evanleguidaàtraverslescaissesdebièresetautresliqueurs.—Non,c’est…commençaLiamavantdefaireunepausepourréfléchiràlafaçondeprésenterlachose.C’estjusteunautrecoupd’unsoir.J’ignorepourquoi,maismaintenantjenepeuxplusm’envoyerenl’air.Jenesupportepluslescrétins.Evanleconduisitjusqu’aubaretl’installasurl’undestabourets.—Jake,empêche-ledetomberletempsquej’appelleuntaxi.Ungrandtypenoirportantdesdreadsetdestatouagespoussauncafédevantlui.Liambaissalesyeuxverslatasse,fronçalessourcils,unpeuconfus,maisl’accepta.—Jel’avaisfaitpourEvan,maisjesupposequ’ildevrasecontenterdepartagerlemienoupréparerunautrepot.Ilsecoualatêteensouriant.—Alors?Est-cequevousavezvomisurl’andouillecommeEvanpensaitquevousleferiez?—Oh,ilatoutbienbalancé;ilvisemal,c’esttout.Ilabaptisélavoitureàlaplace.C’étaitquandmêmedrôle,semoquaEvanavantdesepencheretd’embrasserJakesurlajoue.Etjen’arrivepasàcroirequetuaiesrefilémoncafé.Neleboispasenentierpendantquejepassececoupdefiloujete

percerailesexependantquetudormiras.Liamfronçaànouveaulessourcils,cettefois-cifaceàlamièvreriedelascènequeluijouaientlesdeuxhommes,etbutunegorgée.Celal’aidaàchasserl’horriblegoûtdanssabouche.C’étaitunAmericano,pluslégerqu’ilnel’aimait.IlnevalaitpasceluidechezCheri,ilsn’étaientpasouvertsaussitard,maiscen’étaitpasunemauvaisemouture.Engénéral,iln’aimaitpastroplecafédeSumatraetpréféraitlesgrainesd’AmériqueCentraleoud’AmériqueduSud,maisilsintroduisaientpetitàpetitlecaféAmericano.Seglissantderrièrelebar,Evansedirigeatoutauboutdecomptoir,oùuntéléphonenoirétaitfixéaumur,etdécrocha.Lecaféfutd’unegrandeaide.Cen’étaitpasforcémentbonpoursonestomac,maislecafél’apaisait.Parfois,leschosesquifonctionnaientétaientcellesquin’étaientpascenséeslefaire.Leréconfortqu’ellesoffraientavaitplusàvoiraveccedontonavaitbesoinauplusprofonddesoi-mêmeetmoinsaveccedontonavaitbesoinphysiquement.Siquelquechosefonctionnaitainsiaveclui,c’étaitbienlecafé.LiamsouritàJake.—Merci.Jakehochalatêteetsirotasonproprecafé.—Evanselajouelégère,maisilestdouépourlirelesgens,etcetypeétaitunsalaud.Jecroisqu’ils’inquiétaitqueleschosestournentmal.Ilvousdiraitsansdoutequ’ilveutjustequeçan’arrivepasici,maisc’estunmensonge;c’estvraimentunmecbien.—J’apprécie,maisjesaisprendresoindemoi.Liamsavaitqu’ilavaitl’aird’unemauviette,surtoutfaceaupetitamid’Evanet,ehbien…àl’autrecrétin,maiscen’étaitqu’uneimpression.Ilavaitdûsedéfendretoutseuldepuisqu’ilétaitgaminetilétaitenréalitéplutôtdouépoursebattre.Maispersonnenes’yattendait.Apparemment,lesgenscroyaienttoujoursqu’ilseferaitmassacrer.—Peut-être,maisvousétiez…non,vousêtesplutôtivre.LesyeuxsurEvan,Jakehaussalesépaules.—Quoiqu’ilensoit,vousêtesungarsmignon,vousdevriezprobablementvoustrouverquelqu’unailleursquedansunbar.Vousaurezplusdechance.Evanraccrochaletéléphoneetrevintverseux.—Ilseraicidansquinzeminutesenviron.Alors,aumoins,çavavouslaisserletempsdefinirmoncafé.Ilpassalamainsouslebaretensortitunkitdepremierssecours.—Jenesuispasblessé.Ils’étaitàpeineéraflélecoudeentombant.Soulevantlecouvercle,Evansemitàrire.—Vousêtessûrdenepasvouloiruneoudeuxaspirines?C’estàpeuprèstoutcequecontientcekit;del’aspirineetdestrucsdumêmegenre.Sivousvousétiezréellementblessé,j’auraisdûallerrécupérerlaboîtedelacuisine.Ilsouritetsoulevaquelquessachetsremplisdepoudres.—C’estlekit«gueuledebois».IldonnaunpetitsachetzippéàLiam.—Pourquoi?demandaLiamenregardantlecontenu.Ilyavaituneboissonenpoudresoluble,plusieurscachetsdevitamineC,unpaquetdecrackersetunautred’aspirine.—Sijesaisquequelqu’unvarentrerchezluibourréetquejel’aimebien,alorsjeluiendonneun.Lesgenssesouviennentdetrucscommeçaetquandilsreviennentici,ilsdonnentdebonspourboires.

Evanfermalaboîteetlaremitsouslecomptoir.—Personnellement,jetrouvequec’estplusefficacedeleprendreavantd’allersecoucher,avecautantd’eauqu’onpeutavaler.JakedonnaunlégercoupdecoudeàLiam.—Vousvoyez.Ilpassalamainpar-dessuslebar,nouasesdoigtsàceuxd’Evanetrit.—Toiettespourboires.Liamhochalatête.Illevoyaitvraimentluiaussi.Celanel’aidaitpasbeaucoupfaceausentimentglobaldefrustrationvis-à-visdecettesoirée,maisilnepouvaitrienyfaire.Iln’allaitpass’envoyerenl’airmaintenantetildoutaitdepouvoirprendreunautreverred’alcool.Liamsoulevasatassedecaféetseleva.—Merci.Écoutez,jevaisattendredehors.L’airfraisvamefairedubien.Evanluisouritavantd’acquiescer.—D’accord.Jen’aipasd’autrepause,alorsnevomissezpassuroudansletaxi.Levantsatassedecafédesamainlibre,JakeagitaplusieursdoigtsendirectiondeLiam.—Àbientôt.Liamréussitàsortirsansseprendreunmuroutomber,aussisedit-ilquelesrisquesderendresescookiesétaientminces.Nonpasqu’ilaitencoregrand-chosedansl’estomacdetoutefaçon.Ilavalal’aspirinependantqu’ilattendait.Çaetl’airfraisfurentd’unegrandeaide.Letempsqueletaxiarrive,sonestomacallaitbienetsonmaldetêtes’étaitapaisé.Cependant,ilétaitépuiséetlecafénefaisaitpasgrand-chosepourcombattresafatigue.Lorsqu’ilparvintenfinàsonappartement,ilétaitprêtàs’effondrer.Ilréussitàpréparerlaboissonsolubleetl’avalaavecdeuxcomprimésdeparacétamolavantderenonceretdes’affalersurlecanapé.Lamatinéeapportal’haleinepostémétiqueetunesensationdecrassequeLiamdécidad’attribueraufaitd’avoirlaissécecrétindeNickletoucher.C’étaitprobablementjusteliéaufaitd’avoiréliminél’alcooldesoncorpsentranspirantetdormantdanssesvêtements,maisilsemoquaitd’enfairemalgrétoutporterlechapeauàcetype.Ilselevaetsedirigeaverslasalledebains.Ilmitladoucheenroute,sedéshabilla,etcommençaàselaverlesdentspendantquel’eauchauffait.Puisilrinçasabrosseàdents,lajetadanssongobeletetsautadansladouche.L’eauchaudes’écoulasurlui,formantdepetitsruisseauxquisuivirentlescourbesdesesmuscles.Liamrestaplantélà,àlesregarderglissersursontorseetsesabdos,jusqu’àsesorteils.Ilavaitremarquéunsuçonenseregardantdanslemiroir,maiscelasemblaitêtreleseul.D’habitude,lelendemaindecoupsd’unsoir,ilyavaitdesmarques.Parfoisdessuçons,parfoisdesbleusoudesgriffures,maisilyavaitsouvent–non,toujours–desmarques.LematinoùilavaitmisWillàlaporte,iln’yenavaitpaseu.Iln’yavaitpassongéjusqu’àcequ’ilvoielesuçon,etmaintenantilnesavaitpasquoienpenser.Will,lenomsonnaitfauxàchaquefoisqu’illeprononçait,mais«Will»étaitplusgrand,plustrapu,ettoutsimplementpluscostaudquen’importelequeldestypesqu’ilavaitramenéschezluijusqu’àprésent.Malgréça,iln’avaitpaslaisséuneseulemarque.Iln’yavaitrieneuàpartunetrèsvaguedouleurauxfessespourindiquerqu’ilsavaientcouchéensemble.D’unecertainefaçon,çal’ennuyait.Ildevraityavoirdesmarques.Leshommesétaientcensésvouloirbaiserrudement,êtrepossessifsetexigeants,etl’acteenlui-mêmeétaitcensélaisserdestracesphysiques,surtoutlorsquelesdeuxpartenairesétaientsaoulsetnesecontrôlaientplusentièrement.UnepartiedelafichueraisonpourlaquelleLiamchoisissaientdetelshommes,deshommesplusmusclésetfortsquelui,étaitparcequ’ildésiraitêtrebaisésansaucuneretenue.Celaavaittoujoursincluslesmarques.

Ilnel’avaitpasréalisécettenuit-là,maisWillavaitététrèsdouxaveclui.L’épuisementavaitquandmêmeétélà;sesmusclesavaientmalgrétouteucettesensationd’êtreflageolantsetàpeinecapablesdelesoutenir,maiscelaavaitaussiétéunesensationétrangementapaisante.QuandWilll’avaittouché,celas’étaitfaitpardescaressesfermesetsûres.Liampouvaitpresqueencorelessentirquandilfermaitlesyeux;lafaçondontcesmainslemaintenaient,l’unesursapropremain,l’autreàplatcontresondospendantqu’ilsdansaient,etpuisplustard,touteslesdeuxpartout,l’attirantcontrelui,lesoulevant,déchirantpresquesesvêtements.Willavaitprissontempspourlepréparer,élargissantlepassageetlemasturbant,refusantdeseprécipitermalgrél’insistancedeLiam–etpourtant,ilavaitinsisté.Liamn’étaitpasdugenreàsupplier,maisilavaitétéàdeuxdoigtsdelefairecettenuit-là.IlavaitjouiavantmêmequeWilllepénètre,etavaitrecommencélorsqu’ilavaiteul’imposantsexedel’hommeenlui.Celaavaitétépossessif,maisdecettemêmefaçonlenteetexigeantequel’avaitétélebaiserlelendemainlorsqueLiaml’avaitmisdehors.CoucheravecWillavaitétépossessifparcequecelui-ciavaitrefusélecontrôleàLiametluiavaitfaitenvouloirplus.Mêmes’iln’avaitaucuneintentiond’allerplusloin,ilnepouvaitnierqu’ilenavaitvraimentenvie.Qu’iln’aitlaisséaucunemarqueluidonnaitl’impressiondes’êtrefaitavoir.Cesmarquesavaienttoujoursétéunsignedeleurenviedelui.Lestypesqu’ilramenaitchezluivoulaientqu’illesdésire,qu’ilpensesansarrêtàeuxlorsqu’ilsnel’appelaientpas,etilssouhaitaientêtreceuxquimenaientlejeudansunlit.Ilétaitplusfortetloind’êtreaussisoumisquelaplupartd’entreeuxs’yattendaient.Ilaimaitl’impressiondecontrôlequ’ilressentaitàchevaucherunhomme,àleslaisserjouirenpremier,puisàlesfoutreàlaportesansqu’ilssachentquelamoindredécisionavaitétésienne.Leurrefusertoutvraicontrôleluidonnaitunsentimentdesatisfaction.Liamfronçalessourcils,attrapalabouteilledeshampoingetenversaunegrossenoisettedanslecreuxdesamain.Ilreposaleflacon,passasesmainsdanssesépischâtainenbatailleetfrotta.L’odeurpiquantedushampoingàl’huileessentielledemélaleucal’aidaàseréveiller,cequiétaitlaraisonpourlaquelleill’avaitacheté,enplusdufaitquec’étaituntrèsbonproduitpourlaversescheveux.Celaôtal’odeurdelafuméedecigarettequiempestaitsapeauetsachevelure.Ilnefumaitpas,etiln’étaitpasenchantédeportercetteodeurcommes’ilétaitfumeur.Willn’avaitpassentilafumée,sonparfumavaitétécelui…d’unmélangedevanilleetdecannelle.Celaavaitétéétrangementdouxetsucré,etLiamavaitcruqu’ilétaitpeut-êtrehétérooudumoinsqu’ilétaitengagédansunerelationhétéroetavaitconfondulabouteilledeparfumdesapetiteamieavecsoneaudeCologneavantqu’ilnesoittroptard.Oualors,letypeétaitpeut-êtreplusefféminéqu’iln’endonnaitl’airetaimaitsimplementsentircommelesgâteaux.Toutefois,l’odeurétaitirrémédiablementféminine.Liamn’allaitpasseplaindre,parcequec’étaitagréablemêmesic’étaitinhabituelpourunhomme.Surlemoment,celanel’avaitpasdérangéquel’hommesouhaitetrompersapetiteamie,etçaneledérangeaitpasplusmaintenant.MaisilaimaitvraimentleparfumdeWill,etilétaitdommagequel’odeurpénétrantedel’huiledemélaleucal’aiteffacé.—Putain!Liamabattitsonpoingcontrelaparoideladouche,réalisantqu’ilétaitobsédéparuntypequ’iln’allaitjamaisrevoir.Normalement,ilnerepensaitpasauxhommesqu’ilramenaitchezluiouchezquiilallait.—Ils’estpratiquementenfuiencourant,alorspourquoiest-cequejerepenseàlui?rouspéta-t-il.Frustré,ilserinçalescheveuxetajoutadel’après-shampoing.—Jedoisjusteavoirunfaiblepourlesmecsàgrossequeue,marmonna-t-il,irritécontrelui-mêmedelaisserWilll’atteindreàcepoint.Pourtantcen’étaitpasça,c’étaitsesmains.L’effetqu’ellesluifaisaient,lemasturbant,l’excitantdecettemanièredoucemaisfermepropreàWill.LedessousdestesticulesdeLiams’échauffaàce

simplesouvenir.Ilfermalesyeuxetglissaunemainpleinedesavonjusqu’àsonsexe.Ilcommençaitàdurcirrienqu’enpensantauparfumdeWilletàcequ’ilavaitressentienletouchant,etilneluifallutquequelquesva-et-vientpourêtreentièrementaugarde-à-vous.Ils’étaittrouvédanslebargaydepuisdeuxbonnesheuresàrepousserdenombreuxcrétinsquiessayaientdeleconvaincrededanseroudeluioffrirunverre.Laplupartd’entreeuxs’étaientapprêtésdansunstylecountry-BCBG.Ilsportaientleurchemisewesternfaitesurmesurequicoûtaitplusquecequ’ilgagnaitenunjour,unjeanquiavaitétépréalablementdéchiréenusineafinderessembleraupantalond’un«hommequitravailledur»,desbottesdecow-boyquin’avaientjamaisvuriend’autrequeleparquetparfaitementciréd’unepistededanseet,biensûr,unchapeauquisemblaitaugmenterdetaillepours’accommoderàleurego.Plusilsétaientbruyantsetpluslaphrased’accrocheétaitidiote,pluslechapeauétaitgrand.Ilsavaienttousdesonglesparfaitementmanucurésetdescoupesdecheveuxélaborées,cequiconfirmaitl’évidenceetsignifiaitqu’ilsn’étaientclairementpascequ’ilsprétendaientêtre.Liamsefichaitroyalementdecequ’ilsvoulaientfairecroired’eux,ilsouhaitaitjustequelqu’unquin’avaitpasl’aird’avoirpassésesderniersjoursderrièreunbureaudansunboxquelconque.Ilavaitvouluquelqu’unquil’auraitBAISÉetaucund’euxn’avaitparuenêtrecapable.LorsqueWillétaitentré,ill’avaitremarqué.Peut-êtreétait-cesesépauleslargesetmuscléesoulefaitqu’ilportaitunjeanbonmarchéetuntee-shirtnoirdélavéavecunnomàpeinevisiblesurledevantquil’avaitfaitsortirdulot.Peut-êtreétait-cel’absencedechapeauouleslongscheveuxbouclésquin’avaientàl’évidencepasvudeciseauxdepuisunbonmoment.Mêmelefaitqu’ilaitclairementbesoindeseraserdonnaitl’impressionqu’iln’étaitpasàsaplace.Quoiquecesoit,Liaml’avaitimmédiatementdésiré.Liams’appuyacontrelaparoideladouche,del’après-shampoingtoujoursdanslescheveuxetdel’eaus’écoulantlelongdesontorse.Faisantdescendresonautremainverssahanche,Liamcaressal’endroitoùseshanchesrejoignaientsacuisse.Avantcettenuit-là,iln’avaitpasréalisécombienc’étaitagréabled’êtretouchéàcetendroit-là.Ilsemasturbalentement,essayantd’imaginerlamaindeWillsurluietsesouvenantdeceàquoiilressemblait,deboutdevantlaported’entréedubar.Willn’avaitpashésité,ilavaitregardétoutautourdeluiuneseulefoisets’étaitavancédroitversLiam.Avecunsourire,ilavaitlaissétombersonsacentoilenoiretuséqu’ilportaitsuruneépaule,ets’étaitassisàcôtédelui.—Tuasl’airaussipeuàtaplacequemoiici,alorspourquoiest-cequetusemblesunpeuplusàl’aiseavecça?LaquestionamicaleavaitétérendueplusintimeparlafaçondontWills’étaitpenchéversluilorsqu’ill’avaitposée.Liamavaitréponduavectoutelaconfianced’unhommeàl’aiseaveclefaitquec’étaitunmensongeetqu’iln’étaitpasplusàl’aisequen’importequid’autredanscetendroit.—Offre-moiunverreetjetediraipeut-êtremonsecret.Celaavaitétélapriselaplusfaciledecettedernièreannée,peut-êtremêmelaplusfaciledestroisdernières.Convaincreuntypedevenirchezluinerequéraitjamaisdegrosefforts.Iln’avaitgénéralementpasbesoindefaireplusqueboirequelquesverresaveceuxpoursavoirs’ilslebaiseraient.Willavaitétéleplusfacilepourlasimpleraisonqu’ilavaitsuàlasecondemêmeoùleursregardss’étaientcroisésqueWillvoulaitcoucheraveclui.Ilavaitdésirélamêmechose.LiamdevaitreconnaîtrequedeprèsWillavaitétéencoreplusbeau.Letee-shirtavaitsembléunpeupetit,maispasdecettefaçonquiindiquaitquec’étaitvolontaire;Liampensaitplutôtquec’étaitundecestee-shirtsfavorisquetoutlemondepossède.Celuiqu’onrefusedejetermêmeaprèsavoirrétréciaulavage.Lafaçondontils’étiraitsursontorseavaitlaissépeudedouteàLiamsurlefaitqu’iladoreraitpassersesmainspartoutsurcecorps.Celaavaitétélecasetilavaitlaissédesmarquespour

leprouver:griffures,morsuresetmêmeunsuçondansquelquesendroitsdechoix…Liamgémitetmassasestesticulesàcettepensée.BienqueWillfûttoutcequ’ilaimaitphysiquement,Liamavaitgardésonsang-froidetluiavaitditquecontrairementàtousceuxprésentsdanslapièce,ilsemoquaitdecequepensaientlesautres.Celaavaitétéàlafoislavéritéetunmensonge.C’étaitvraiparcequ’ilsefichaitréellementdecequepensaientlesgensiciprésents.Maisc’étaitaussiunmensongeparcequelaraisonpourlaquelleilétaitsidétendusurlesujetavaittoutàvoiraveclefaitqu’aprèstroisansdedraguedanslesbars,c’étaittropdevenuuneroutinepourenfairetoutunehistoire.Àpartirdelà,laconversationavaitdéviéetilss’étaienttouslesdeuxmisàinventerdeshistoiressurlesdifférentespersonnesprésentesdanslebaretcequ’ellesfaisaient.LiamavaitfaillimourirderirelorsqueWillavaitsuggéréquel’undeces«cow-boys»,àl’allureparticulièrementguindée,étaitlàdansl’espoirderejoueruncertainfilmbienconnuavecdescow-boysgays,etavaitfaitremarquerqu’ilressemblaitunpeuàl’undesacteursetquesatenueétaitquasimentidentiqueàcelledel’affichedufilm.Mêmemaintenant,appuyécontrelaparoideladouche,l’idéedeWillentrainderegardercefilmétaitbandante.Celaendisaitlongsurlaconfianceenluiquecethommepossédait,etaussidangereusequ’étaitcettepensée,LiamsedemandaavecquiWilll’avaitvuets’ilétaitdugenreà«fairedeschoses»dansuncinéma.Iln’étaitpasungrandfandufilmlui-même,maisallervoiruneromancegayavecWilljustepourbatifolerétaitplustentantquecelanedevraitl’être.Cetteidéeréchauffatoutsoncorps.Liampoussaungémissementdefonddegorgefaceàsonintenseexcitation.C’étaitinjuste.Ilavaitsuffisammentjouipourneplusavoiràêtreaussienflamméetsansaucundoutesurunsujetaussistupidementromantique.Maisill’était.Willétaitsexyquandilsouriaitouriait,etmaintenantqueLiamavaitdessaouléetysongeait,ilréalisaàquelpointcelal’avaitémoustillé.Àpeuprèsaumilieudutroisièmecocktail,ilavaitlaisséWillletirersurlapistededanse.Iln’avaitpaspenséàapprendrel’unedesdansesavantd’allerdansunbargayàthématiquecountryetaussifacilequesoitletwo-step,satentativemaladroiteavaitétéplusqu’embarrassante.Cen’étaitpasqu’ilavaitvraimentl’intentiondedanser,c’étaitjustearrivéparcequ’ilvoulaitqueWillrentreavecluietWillavaitsouhaitédanser.Unedeceschansonsd’amourcountrystéréotypéesétaitentraindepasser,etWill,toutcharmedehors,l’avaitguidépendantletwo-step.Sesmusclesavaientétémisencoreplusenévidencependantqu’ildansait,sondosdroitetsonpasassuréaccentuantcela.Celaavaitétéunebatailledifficilepourgardersamainsurl’épauledeWill,làoùcedernierl’avaitinitialementpositionnéequandill’avaitmenésurlapistededanse.Ilsentitlagênel’envahir,etsapeaudéjàbrûlantechauffaencoreplussoussoneffet.Illuiavaitpratiquementsautédessussurlapistededanse.Ilauraitpumentiretdirequecelafaisaitpartiedujeudedrague,maisiln’yavaitpersonneàquimentirsousladouche.Ilavaitvoulu,plusquetoutautrechose,toucherWilletladanseétaitpresqueunefrancheinvitation.Danssonexplorationpublique,LiamavaitfaitglissersamainsurletorsedeWillettrouvél’undesestétons,bienqu’iln’aitpasétéaussisubtilqu’ill’avaitcruàl’origine.Lapaumedesamainavaitfrôléleboutonérigé,etilavaitcontinuéàdescendresamainafindepouvoirlepincerentresonpouceetsonindex.Willavaitretenusonsouffle,sesjouess’étaientcoloréesenunrougeprofondàcegeste,etilavaitattiréLiamplusprèsdelui.Leurscorpsplaquésl’uncontrel’autre,ils’étaitpenchéenavantpourparleràl’oreilledeLiam,seslèvresl’effleurantàchacundesesmots.—Jecroisquetunefaispasattentionàmesinstructionsdedanse.Liamrejetalatêteenarrière,haletant,lavapeurdeladoucheetl’eauchaudeempêchant

complètementsoncœurderalentir.Ilnevoulaitpasjouir,pasencoreetpasàcaused’unflirtsurlapistededanse.Lâchantsestesticules,ilfitremontersesdoigtsetenappuyadeuxsurlaveineàlabasedesonsexe.Celaaida…unpeu.Sitoutlemondeautourd’euxétaitentraindelesregarder,iln’avaitpaseul’attentionnécessairepourleremarquer.Oualors,iln’avaitsimplementpasvoulufaireattention.Aulieudeça,ilavaitpincéletétonetri.—Tuveuxquejeretiremamain?L’expressionqu’ilavaitrecueillieluiavaitapprisquelaréponseétait«non».Willavaitinspiréungrandcoup,s’étaitmordulalèvreetl’avaitregardéenarquantunsourcil.Puis,d’untonquidisaitqu’ilconnaissaitdéjàlaréponseàlaquestion,ilavaitdemandésiquelqu’unluiavaitdéjàditàquelpointc’étaitunvilaingarçon.Tropoccupéàrire,un«peut-être»avaitétélaseuleréponsequeLiamavaitréussiàoffrir.D’habitude,onluidisaitqu’ilétaitadorablemais,biensûr,d’habitudeill’était.Pouruneraisonqu’ilignorait,Willfaisaitressortircettefacettedeluiquilemontraitcommeunpetitallumeurmalélevé.Laremarqueluiavaitvaluunautredecesriressexy,etensuiteWillluiavaitsourietavaitglissélamaindanssondos,puisjusqu’àsesfesses.L’hommeétaitpassédedouxetcharmantàsexyetdragueurenmoinsdetempsqu’ilnefallaitàunchanteurcountrypourterminerunseulcouplet.Àpartirdelà,celas’étaittransforméenunjeudesurenchèresentresespropresmainsquisebaladaientpartoutsurledevantducorpsdeWilletcellesdeWillquiluipelotaientlesfessesetlemaintenaientsifermementquechaquemouvementfaisaitfrotterleurshanchesl’unecontrel’autre.LecorpsdeLiamseraiditetilralentitsesva-et-vient,essayantdeprolongerlemoment.Cettefois-ci,larusenefonctionnapas.Duspermejaillitsursonventrepourêtreimmédiatementlavéparl’eaus’écoulantlelongdesontorse.Sesgenouxcédèrent,etilselaissaglisserlelongdelaparoi.Sapoitrineétaitlourde,maisd’unefaçondifférentequelesoufflecourtconsécutifàuneéjaculation.—Merde.

4—Alors,c’estça,tontravail.Jem’étaisposélaquestion.LavoixsensuelleluiparvintderrièreluietLiamseretourna.D’épaiscilsnoirsourlaientdesyeuxmarronfoncéetdelongscheveuxbrunsondulaientautourdestraitssecsetvirilsduvisagedel’hommepourretombersurdesépaulesbientropfamilières.Lavoix,ilauraitdûreconnaîtrelavoix.D’unautrecôté,ilsn’avaientpastantparléqueça.Lavoixavaitétéplusgrave,lourdededésiretrenduerauqued’avoirdûcriertroplongtempspoursefaireentendrepar-dessuslamusiquedubar.Celafaisaitaussiplusdedeuxsemaines.Liamclignadesyeuxetdévisageal’homme.—W-Will?bégaya-t-il,sesentantunpeuidiotdesentirsagorgesecontractersurcenom.Combiendefoisl’avait-ilchuchotéenjouissantaucoursdesdeuxsemainespassées?Maintenant,ilsemblaitétrangléparl’étroitessedesagorge.«Will»semitàrireetsecoualatête.—Whitney.Pourquelqu’unquiseproclamaitamoureux,tudevraisaumoinsessayerdetesouvenirdunomdel’objetdetonaffection,Li.Soudainénervé,Liamtenditlegobeletdecaféetlevalesyeuxauciel.—C’estLiam.Jeporteunbadgeoùc’estécrit,alorsarrêtedeprétendrequetut’ensouviensvraiment,etexcuse-moid’avoirfaitcequej’aipupourtemettreàlaporte.Oh,etregarde…Ilagitalamainendirectiondel’entréeducoffeeshop.—Ilyenauneautrepourtoi.Whitneyseremitàrire.Contournantlatabletterelevéeoùlesboissonsétaientdéposées,ils’appuyasurlebar.—Jecroisquejevaisrestericietprofiterdemoncaféunpetitmoment.Ilsemitàrire,etlaprofondevoixdeténorenvoyadesfrissonsdanstoutlecorpsdeLiam,cequil’agaçaencoreplus.Ilnedevraitpasêtreici,pasmaintenantqu’ilavaitpresqueoublié.Presquesignifiant«quandiltravaillait».Etplusimportant,ilétaitenfinparvenuàcequeKariarrêtedel’asticoteravecça.Liamnettoyalamachine,sesyeuxpassantd’elleàWhitney.—Bien,alorstrouveunetable,grogna-t-ilentresesdents.—Allons,c’estcommeçaquetutraitesunclient,Li?répliquaWhitney,sontonrecouvrantlesparolesdenotesd’amusementetdetaquinerie.Lefaitqu’onsemoqueclairementdeluiparcequ’ilétaitcoincén’améliorapassonhumeur.—Quandceclientestuncon,oui,rétorqua-t-il,sifflantlesmotsafinqu’ilsaientpeudechancesd’êtreentendusparquelqu’und’autrequ’eux.—J’aiessayéd’appeler,maisunefilledénomméeJuliem’aréponduetditquec’étaitsonnumérodepuisquatreans.Elleaaussiparutrèscontrariéequ’untypen’arrêtepasdedonnersonnumérodetéléphone.Ilseremitàrire,montrantdesdentsparfaitementblanchesàLiam.—Apparemment,jenesuispasleseulprétendantàavoiressayédet’appeleretêtrehorriblementdéçuparunefemmetrèsencolère.Levantdenouveaulesyeuxauciel,Liamsoufflaetnettoyalecomptoir.Quequelquestypesaientprétendumentappelénevoulaitriendire.Siçasetrouvait,Whitneyinventait,etsicen’étaitpaslecas,c’étaitprobablementparcequ’ilsvoulaientsimplementunebaiserapideetfacile.Laminusculepointedeculpabilitépersistantequ’ilressentaitétaitprobablementprovoquéeparledérangementqu’il

causaitàlafille,sielleexistait.—Fiche-moilapaix.Jetravaille.Ilsetourna,sepenchaetouvritlefrigopourprendredulait.—Jepeuxvoirçaetmmm…j’appréciegrandementlavued’oùjesuis.Mêmetotalementhabillé,tuesunvrairégalpourlesyeux.Liamserralesdentsetseredressa.Plissantlesyeux,ilregardaWhitney.—Vatefairefoutre,gronda-t-il,gardantuntonaussibasquepossible.—Branler,peut-être,gloussaWhitney,inclinantlatêtesurlecôtéetsepenchantunpeuplusau-dessusducomptoir.SesyeuxglissèrentsurLiamdemanièretrèsévidenteettrèsintentionnelle.Grinçantdesdentsetsoufflantparlenezavecirritation,Liamsoulevalabusevapeurenmétal.—Écoute,jesuis…Lemotsecoinçadanssagorge.Ildétestaitdevoirprésenterdesexcusesaucrétindeboutdel’autrecôtéducomptoir,maissiçaluipermettaitdelefairepartiralorsçavalaitprobablementlecoup.—…désolé,réussit-ilenfinàdire.J’aimenti.J’aiheurtétesprécieuxpetitssentiments,etc’étaitmal.Illevalesyeuxauciel.—Maisici,c’estmonlieudetravail,etj’enaibesoinpourpayermonloyeralorss’ilteplaît,va-t’en.S’ilteplaît.C’étaituneautrephrasequiretournaitsonestomacrienqu’àdevoirladire.—Humm…Whitneyplissaleslèvres,l’amusementétirantlégèrementlescommissures.—Tun’aspasl’airvraimentdésolé.—Jelesuis,réponditfaiblementLiam.LesouriregagnasapetiteguerreetilluminalevisagedeWhitney.—Prouve-le.—Quejeleprouve?Quoi?Liampassaunemainsursonvisage.—Commentsuis-jecenséleprouver?Cen’estqu’unmot:commentexactementsuis-jecenséleprouver?—Tuestellementadorablequandtuescontrarié,ditWhitneyenriant.Ilpritdeuxsachetsdesucredansledistributeuretlesvidadanssoncafé,avecunebonnedosedecrème.—Jecroisquetumedoisunrencard,continuaWhitney,lesourireéclatant.Ilsaisitunetouilletteetl’agitadanssoncafé.Liamsentitsesyeuxs’écarquillerlégèrementetsecoualatête,enpartiepourdonneruneréponseetenpartiepourchasserlesentimentdeperplexitéquecettequestionprovoquaitenlui.—Non.Ilnedonnaitpasderencards.Unrendez-vousgalantétaitlapremièreétapemenantàunerelationetilavaitl’intentiondeneplusjamaiss’impliquerdansunedeceschoses-là.Lesrelationsétaientdifficiles;cequ’ilfaisaitétaitfacile.—Ah,maissituétaissincèrementdésolé,tuauraisditoui.Bon,situvoulaisvraimentquejeparte,tuauraisaussiditoui.Jecroisquetudoisvouloirquejeresteetc’estpourçaquetujoueslemecduràavoir.Whitneyléchalatouillette.Liamsuivitsalangueduregardetdéglutit.Lesmotss’insinuèrentenfinetilluilançaunregardnoir.—Jenesuispasduràavoir,jesuisimpossibleàavoir,etjenejouepas.Lecartondelaittoujoursenmain,ilpointaundoigtfurieuxendirectiondeWhitney.

Cedernierprituncouvercleenplastique,leplaçasursongobeletetbutunegorgée.—Rienn’estimpossible,etl’autresoir,tuétaisvraimentdur.LesjouesdeLiamsemirentàchaufferetilposalelaitd’uncoupsec.—James,jerevienstoutdesuite,lança-t-ilpar-dessussonépauleàsoncollèguedetravaild’untonprochedugrognement.Contournantleboutducomptoircommeunfou,ilattrapalebrasdeWhitneyettiral’hommeverslaporte.Ill’ouvrit,poussaWhitneydehorsetlesuivit.Ilfitletourdubâtimentenletraînantderrièrelui,horsdevueetd’oreilledesautresclients.—Écoute-moibien,espècedecrétin,jetravailleici!LiamrelâchasaprisesurlebrasdeWhitneyetattrapaàlaplacelecoldesachemise,tentantdelebaisserauniveaudesonregardoualorsdesehisserjusqu’ausien.—Cen’estpasparcequejet’ailaissémebaiserunefoisquejesuistapute,etilestplusquecertainqueçanesignifiepasquejeveuillequetutraînesdanslesparagesàmesifflerouennuyerlesclients!explosa-t-ilenpointantdudoigtd’unairrageurl’endroitd’oùilsétaientvenus.Non,jenesuisvraimentpasdésolédenepast’avoirdonnémonvrainuméro,etnepasl’avoirfaitdevraitêtreunputaind’indicesurlefaitquejeneveuxpasderencardavectoi!Whitneygloussa,baissalesyeuxsurlamainaccrochéeautissudesachemise,puislesrelevaverslevisagedeLiam.—Tuessexyquandtuesencolère,BeauxSaphirs.Whitneysouritetsepenchajusqu’àcequeseslèvresnesoientqu’àunsouffledecellesdeLiam.—Carrémentirrésistible.Liamrecula,cognalemurenbriquedubâtimentetsefigea.LesyeuxdeWhitneyluisaientd’undésiràpeinecontenu,unregardqueLiamneconnaissaitquetropbien.Ill’avaitvutellementdefoisquec’enétaitimpossibleàignorer.Bonsang,ill’avaitvudanslesyeuxdeWhitneyjusteavantquecelui-cinelepoussesurlelitetlepossèdeàenperdrelatête.Maisilyavaitautrechoseici,quelquechosesurlequeliln’arrivaitpasàmettreledoigt,quelquechosedanssavoix.Ilsentitsespropresyeuxs’écarquilleretsesjouesseréchauffer.Illuiapparutqu’êtresortispourcontinuerlaconversationn’avaitpeut-êtrepasétéuneidéedesplusbrillantes.Lesgensseretenaientdavantagequandilsétaientobservés;ycomprislui.—Je…Ilcherchauneissuedesecours,unmoyendedistraireWhitney.Luttantpourtrouverlabonnechoseàdire,Liamouvritlabouche,puislarefermaimmédiatementavantd’essayerànouveauetd’échouerencoreunefois.Whitneyricanaetfitunpasenavant,écourtantladistanceentreeux.IlglissalamainquinetenaitpaslecaféderrièrelatêtedeLiametposasonautreavant-brascontrelemur.—Tevoirsansvoixmefaittoutautantsaliver,chuchota-t-ilavantdepresserseslèvrescontrecellesdeLiam.Celui-ciretintsonsouffleetsaprotestationmourutdanscemouvement,lechoclabalayantcommesiellen’avaitjamaisexisté.Iln’yeutplusaucunehésitationdelapartdeWhitney,etilinsinuasalangueentreleslèvresdeLiam,entrouvertesparlechoc,aveclemêmesavoir-fairequ’ilavaitdémontrélapremièreetdernièrefoisqu’ilss’étaientrencontrés.Illéchadélicatementseslèvresuneseulefois,puispénétrasabouchedesalangue.LegoûtdeWhitneyétaitsemblableàsonodeur,sucréavecunefaibleamertumeprovenantducafé.Unfrissonremontalelongdesondos,sesyeuxsefermèrentetsesgenouxsetransformèrentlittéralementencoton.LiamraffermitsaprisesurlachemisedeWhitneyafindenepastomber,attirantdavantagel’hommeàlui.Ungenouseglissaentresescuissesetunlonggémissementgrave

pritnaissanceaufonddesagorge.LeglissementdelalanguedeWhitneycontrelasienneprovoquaunnœuddanssonestomac.Aulieud’essayerdecontrôlerleschosescommelapremièrefoisqu’ilss’étaientembrassés,ilselaissaaller,laissantWhitneymenerlabarque.Sonventresemitàchauffercommes’ils’emplissaitdelaveetLiamfrottaseshanchescontrelajambequilemaintenaitpratiquementdebout,envoyantdespetitessecoussesdeplaisirdanstoutsoncorps.Ilfitglissersamainlibreplushautetlapassaautourdesépauleslarges,désirantpresquedésespérémentêtreencoreplusprès,etnudepréférence.Whitneys’écarta,seléchaleslèvres,mordillacellesdeLiametmurmuraquelquesmots.Ilfallutquelquessecondesetplusieursrépétitionspourimprimerlesparoles.Liamsaisissaitunmot,puissoncerveaul’oubliait,tropembruméparlebesoinquis’ancraitenlui.—Hmm…—Dîneavecmoi.Liamlescompritenfin,etcelachassaunepartiedubrouillarddanssoncerveau,pasassezpourl’empêcherdecontinueràsefrottercontreWhitney,maisassezpourrépondre.—Non.Ilétaitduretsiexcitéquel’airfraisrecouvritsesbrasnusdechairdepoule.Tirantsurletissudanssonpoing,Liamessayad’attirerWhitneyplusprèsdelui.Whitneys’écarta,seredressaets’éloignad’unpas.—Bon,jenevoudraispasrenversermoncafé.Letonétaittoutaussitaquinetdouxquelorsdeleurconversation,àl’intérieurdelaboutiqueetdehors.LemouvementprojetaLiamversl’avantetledéséquilibralégèrementtandisqu’illuttaitmomentanémentavecladifférencedetaille.Ilhoqueta,sesmainstoujourssurWhitney.—Je…Ilrestaleregardfixequelquessecondesdeplus,essayantdereprendresesesprits,puisildétachasesmainsdeWhitney.Ilestimpossiblededireaveccertitudes’ilsemoquaitdeluioupas,maisildécidaqu’ils’enfichait.—Vatefairefoutre.IlcontournaWhitneyetsedirigeaverslaportedeservice.—Pasavantquetuacceptesunrendez-vousavecmoi,rétorquaWhitneyavecentrain.Liampivotaetlefusilladuregard.—Alors,démerde-toitoutseulparcequeçan’arriverajamais!Ilouvritbrusquementlaporteetentraentrombe.—Putaindecrétin,manipulateuretinsistant!Lesgrainsdecafé,lesboîtesetautreséquipementsquiremplissaientlaréserven’offrirentriendeplusqu’unsilenceréconfortantàsonhumeurdésastreuse.Lepiredetoutétaitqu’ilétaitencoredur.—Putain!Liamchangeadedirection,avançad’unpasrageurverslaportedestoilettesàpeinevisibleentreleshautesétagèressurchargéesetl’ouvrit.Illaclaquaderrièreluiavantdes’appuyercontrelemur,lafraîcheurduplâtreabsorbantunepartiedesachaleuràtraverssachemise.Unfrissontraversasoncorpsetilsecolladavantageaumur,maiscelan’étaitpastrèsefficacepourarrangersasituation.Ilfermalesyeuxetselaissaglisserausol.SespenséesconvergèrentverslejouroùMattétaitpartietLiamsoupira,déprimé.—Ilfiniratoutsimplementparpartir…Mattn’avaitpasétélepremierpetitamiàlequitter,justeleplusdifficileàoublier.S’ilavaitétécapabledeleblâmerpourça,peut-êtrequecelaauraitétéplusfacile.SiçaavaitétélafautedeMatt…Liamauraitsouhaitéqueleschosesaientétéaussisimples.Qu’ellesaientcesséparcequ’ilyavaitmis

finouparcequ’ilssedisputaient,maiscelan’avaitpasétélecas,pasvraiment.MattétaitpartidînerchezsesparentsetLiamn’avaitpasétéinvité.Ilnes’étaitpasattenduàl’être.LesparentsdeMattavaientclairementfaitcomprendrequ’ilsnel’aimaientpasetquecelaavaittoutàvoiraveclefaitqu’ilétaitgay.Lapremièrefoisqu’illesavaitrencontrésenpersonne,ilavaitmerdéetlaissééchapperqu’ilétaitgay.CelaleuravaitétésuffisantpourcomprendrelesimplicationsetdéduirequeMattétaitplusquesoncolocataire.Etilétaitévidentqu’ilsn’approuvaientpascetteidée.Sonpèreavaitditqueprendreunecuiteàl’universiténesignifiaitpasqu’onétaitalcoolique.C’étaitcommes’ilpensaitquelesdeuxchosesétaientcomparablesetilavaitétéévidentpourLiamquel’hommetrouvaitqu’êtregayétaitdétestableetqueceladétruiraittouteunevie.Cen’étaitpastrèsdifférentdecequepensaientsespropresparents,alorsill’avaitsimplementacceptéetconsidérécommeinsignifianttantqueMattn’étaitpasd’accord.Ilnel’avaitpaspousséàleurtenirtêteetilneluiavaitpastenurancunedeleursnon-invitationsàleursdîners;ilsetrouvaitsimplementd’autresendroitsoùallerpendantcetemps-là.IlétaitrentréchezluietavaittrouvéMattsurlecanapéentraindelirel’autobiographied’undesathlètesdontilétaitfan.Rienquinesortedel’ordinaire,etiln’enavaitrienpensé.Quandils’étaitavancéetavaitpassésesbrasautourdesépaulesdeMattpourl’embrasser,cederniers’étaitdégagéetéloigné.Mêmeça,çan’avaitrieneud’inhabituel.Ildégageaitcetteauraquidisait«nemetouchepas»depuisunmoment,presquetroismoisavantl’incidentquiavaitmisfinàleurrelation.Lefaitquecelan’aitpasétéunegrossesurprisen’avaitpasrendulasituationmoinsdouloureuse;dansunecertainemesure,celaavaitmêmeétépire.Cen’étaitmêmepasçaquil’avaiténervé.Aussipathétiquesoit-il,ils’yétaithabitué,às’entendredirequ’ilétaitcollantetqu’ildevaitlelâcher.Mattavaiteuraison,ilavaitétéunidiotfouamoureuxetilavaitparfaitementsouhaitélerester,mêmesiMattneressentaitplustoutàfaitlamêmechose.Mêmesileschosesavaientempiré,Liamdoutaitqu’ilyauraitmisunterme.Ilétaittêtuetilavaitprisladécisiondefaireensortequeçafonctionne.Peut-êtreyaurait-ilmisuntermeunjouroul’autre,maisiln’avaitpaseul’occasiondeledécouvrir.Matts’étaitlevépourprendreunebière.IlenavaitmêmeprisunepourLiam.Puis,commesiçan’avaitpasplusd’importancequedechangerdevêtement,ilavaitdéclaréqu’ildéménageait.Malgrétout,Liamnes’yétaitpasattendu.Ladésinvolture,lafroideurn’avaientfaitques’ajouteràl’effetqu’avaientprovoquélesparoles.Ilétaitrestéplantélà,abasourdietcomplètementperduàcaused’elles.Iltrouvaçaamusantquecesoitmaintenantlabasedetout.Silapersonnequ’ilaimait,lapersonnequiétaitcenséel’aimeraussipouvaitlequitteretconsidérercelacommeanodin,toutlemondepouvaitlefaireetladernièrechosequevoulaitLiamétaitderessentircelaànouveau.Lesrupturesfranchesétaientplusfaciles.Ellesneblessaientpasautant.D’habitude,çanefaisaitpasmaldutout,pasvraiment.Mattavaitpoursuivienluidisantqu’ilenavaitassezd’êtresonpetitami,assezd’êtregaypourluietquecen’étaitprobablementqu’unepassade.Qu’iln’étaitpasvraimentgay.Comparerdeuxansdesavieàcequedesfillesfaisaientparfoisaucoursdesoiréesdebeuverieavaitétéinsultant.Mattavaitditçaavantdesemettreàrirecommesic’étaitunesortedeblaguehorriblementtordue.Mêmeaujourd’hui,Liamserappelaitàquelpointilavaitététellementencolèrequ’ilnevoyaitmêmeplusnet.Ilavaitvoululecogner.Illuiavaitfallutoutesaretenuepournepaslefaire.Àcemoment-là,LiamavaitpresqueétécapabledecroirequetoutétaitpartienvrilleàcausedeMatt.Quec’étaitlafautedeMatt.Celaauraitétéplusfaciledel’accuserdetout.IlauraitmêmepuseconvaincrequeKariavaitraisonetqueMattletrompait,commeelleledisaitàchaquefoisqu’unefillebattaitdescilsdevantsonpetitami.Ilseseraitpeut-êtrelaisséconvaincreparsameilleureamiesiças’étaitarrêtélà,siMattneluiavaitalorspasjetélesparolesdesonpèreàlafigure.Ilyavaiteuunelutteacharnéeetilnel’avaitmêmepasréalisé.Maisc’étaitévidentmaintenant,qu’il

avaitperdu.Ilavaitrévélél’homosexualitédeMattàsesparents,etparcequeMattn’avaitpasvouluenparlerparlasuite,Liamavaitsupposéquecen’étaitpassiproblématiquepourlui.Quoiqu’ilsluiaientditaucoursdeleurspetitsdînersprivés,celaavaitfonctionnéetillesavaitlaisséfaireparcequ’iln’avaitpasvoululutteraveceux.Liamsesouvenaitd’êtrerestépiquélà.Ilsesouvenaitd’avoirabandonnéàcesmotsetd’avoiratterrichezKari.Toutleresteétaitflou.Ils’étaitfaitrecaleràdeuxdesescoursetn’avaitréussilesautresqueparcequeKariluiavaitbottélesfessespourqu’illesait.Maisriendecequ’elledisaitnepouvaitounepourraitminimisersafaute.Pasàcetteépoque-là,etildoutaitquecelaarrivebientôt.Elleavaitapprouvésesaventurespassagèresaudébut,etcen’étaitquedepuisWhitneyqu’elleavaitchangédediscours.Liamnepouvaitpasprendrecerisque,pasensachantcommentcelaallaitseterminer.RienneseraitprobablementpirequeledépartdeMatt,maisilendoutait.Lafaçondontseterminaientsesrelationssemblaitempireràchaquefoisetilnevoulaitplusjamaisentendrecesparoles.Whitneypartiraitparcequec’étaitjusteainsiqueçasedéroulait.Liamouvritlesyeuxetregardafixementlalumièreau-dessusdumiroir.Celanefaisaitplusaussimalqu’avant.Aulieudesentir,commed’habitude,sapoitrinesecomprimeràchaquefoisqu’ilypensait,ilnerestaitqueduvideetunlégernœuddanssonestomacquiindiquaitqueçaarriveraitencore.Cen’étaitriendeplusqu’unfaibleéchodedouleur,unsouvenirdumalquecelapouvaitfaire.SaruptureavecMattn’avaitpasétésapremière,maisavantlui,leschosesavaienttoujoursprisfinaprèsunedispute.Quelquechosequirendaitlesfaitsplusfacilesàaccepterpourlui.Celaavaitprobablementunrapportaveclefaitqu’ilavaitvulafinarriver.MaispasavecMatt,pasvraiment.D’habitude,c’étaitmêmesafaute,parcequ’ilavaitmauvaiscaractèreetétaitbassementenclinàlajalousie.AvecMatt,ilavaitétédéterminéàfaireensortequecelafonctionne,ànepassedisputer,etpeuimportaitcombiencelaleblessait,ilavaittoujoursréussiàs’yaccrocher.Enfindecompte,celan’avaitfaitaucunedifférence.C’étaitpourcetteraisonqueledépartdeMattl’avaitblesséplusquen’importequoid’autre.Enfait,avoirététentédebrisersespropresrèglesdenepascoucherdeuxfoisaveclamêmepersonnel’effrayait.WhitneyétaitdangereuxetbienqueLiamnecessed’essayerdeserappelerleprixélevéqu’illuifaudraitpayer,unepartiedeluiétaitcurieusedesavoircequecethomme,àl’évidencedéterminé,allaitfaireparlasuite.Liamserelevaets’épousseta.—Curieuxoupas,jen’aiquandmêmepasl’intentiondetelaissergagner,espèced’idiot.Seslèvressesoulevèrentenunsourire.Surprenantsonrefletdanslemiroir,ilsecoualatêteetseditquec’étaitsapropredétermination,etpascelledeWhitney,quienétaitlacause.

5QuandLiamarrivaautravaillelendemain,Whitneyétaitdéjàlà,souriantetbuvantunimmensegobeletdecafédansuncoinsurlecanapé,lespiedsposéssurlatable.Ilportaitunjeanquiressemblaitàceluiqu’ilavaitlorsqueLiaml’avaitrencontré.Letee-shirtétaitdifférent,toujoursnoir,maisavecuntexteinscritdessusaulieud’uneimage.Liampritunesecondepouradmirerlascène.Mêmes’iln’avaitaucuneintentiondefréquenterWhitney,iln’yavaitaucuneraisondenepaspouvoirprofiterduspectacle.Ildécidaalorsdenepaslemettredehorstantqu’ilcontinuaitàsetaireetlelaissaitfairesontravail.Whitneycroisasonregard,sourit–sesdentsblanchesetéclatantesserévélantdansunimmensesourire–etluifitsignedelamain.Liamlevalesyeuxauciel,sesjouesseréchauffantunpeutropàsongoût,etsedirigeaverslaréservepourprendreuntablier.—Alors…pépiaKariderrièrelui.—Quoi?Ilsavaitoùellevoulaitenvenir,maiss’ilfaisaitsemblantdenepascomprendre,ellelaisseraitpeut-êtretomber.Ilyavaitpeudechancesquecelaarrive,maisilpouvaittoujoursespérer.Elleluidonnaunpetitcoupsurl’arrièredelajambeavecsonpied.—Est-cequeM.SexyestlefameuxM.Surnom,ouest-cequec’estunnouveaucanonquetuasdragué?—Necommencepasavecça,Kari.Ilretirasaveste,lasuspendit,nouauntablierautourdesatailleetseretourna.—C’estlui?souritKari,lesyeuxéclairésd’unelueurmalicieuseàcetterévélation.Waouh,maisqu’est-cequit’aprisdenepasluidonnertonvrainumérodetéléphone?Etpuispourquoilestypeslesplussexysonttoujoursgays?Parfois,elleétaitunpeutropperspicace.—Oui,c’estlui.Celadit,ilm’a«pris»quejeneveuxpasderelationetc’estprobablementmieuxdenepasluidonnerdefauxespoirs.Deplus,ilsepourraitqu’ilsoitbi.Jecroisquetudevraisallerledécouvrir.Elles’appuyacontrel’encadrementdelaporte,croisalesbrasetfitlamoue.—Maisilestvenupourteretrouver.Liamsecoualatête.—Non.Ilm’aretrouvéparaccidenthier,etj’aidécidéquemêmesij’étaisunpeuintéresséauparavant,çan’envalaitpaslapeine.Ilestlourdetjen’aivraimentpasenvied’unerelation.Ilétaitfierdel’aircalmeetposéqu’ilréussissaitàdégager.Karisoupira,levalesyeuxaucieletfronçalessourcilsdanssadirection.—Ilestrevenu,alorsmêmesihiern’étaitqu’unecoïncidence–etj’endoute–aujourd’huin’enestpasune.Jecroisquec’estlapreuvequ’ilt’aappelé,cequisignifiequ’ilmériteaumoinsunpeudecrédit.Tunepeuxpasledétesterpoursesefforts.Cen’étaitpasqu’illedétestait;sil’onexcluaitlefaitquecethommeétaitunchieurperversquin’allaitpasauboutdeschosesd’aprèsl’incidentdelaveille,ilneleconnaissaitpasassezpourledétester.Liamcroisasespropresbrassursapoitrineetluiretournasonfroncementdesourciletsonsoupir.—Bon,d’accord.Cen’estpasuncrétinfini,maisjenevoispasenquoiçaimpliquequejedevrais

sortiraveclui.Malgrécequetupenses,Mattn’étaitpasuncrétinfini,etregardecommentças’estterminé.Franchement,jerendsserviceàWhitneyenluidisantnon.LessourcilsdeKarisesoulevèrentetellesourit.—Whitney?Tuasapprissonnom?Jecroisquetuesplusintéresséquetunetelepermets.—Jenel’aiapprisqueparcequ’ilm’acorrigé.Ilétaithorsdequestionqu’iladmettedevantellequ’ils’étaitmasturbéenpensantàluidepuisqu’ilsavaientcouchéensemble,etquesavoirsonvrainométaitenréalitémoinsfrustrant.Iln’avaitaucundoutesurlefaitqu’elledécideraitquec’étaitlapreuvequ’ilsdevraientsortirensemble,alorsquecelaprouvaituniquementqu’ilavaitenviederemettrelecouvertaveclui.Biensûr,çaluiétaitimpossible,parcequecetidiotpénibleavaitdécidéd’entireravantagepourlepousseràaccepterunrendez-vousamoureux.Unrendez-vousquin’arriveraitjamais.Jamesvints’appuyercontrelechambranledelaporteetlesregardatouslesdeux,lesyeuxplissés.—Vousvoulezbiensortird’iciquejepuisserentrerchezmoi?—Ilaraison.Retourneautravail,toi.C’étaitunediversionbienvenue,bienquetemporaire.—Esclavagiste,rétorquaKarienluifaisantlamoue.Ellesoupirad’unairdramatiqueavantdedisparaîtreparlaporte.Jamesl’observapendantuninstant,puissetournaversLiam.—Justepourtagouverne,tonpetitamiapassépresquetoutesajournéeici,dit-ilàvoixbasse.Jetesuggéreraisdeluidonnertonemploidetempsafinqu’ilnepassepaslasemaineprochaine,ouplus,àessayerdelereconstituer.—Cen’estpas…commençaLiam.Jameslevalamain.—Avantquetutemettesàprotestersurlasémantique,tudevraispeut-êtreréfléchiràcequirisqued’arrivers’ilpassedutempsseulavecelle.Ilindiquad’unmouvementdetêteladirectionqueKarivenaitdeprendre.Iln’avaitpasréfléchiàça,aussilefit-ilpendantquelquessecondes,avantdeprendreunedescopiesdesonemploidutempssurleporte-blocsuspenduaumur.—Merci.LiamsedirigeaàgrandspasversWhitneyetluitenditlafeuille.—Jen’aiaucuneintentiondedireoui,maistiens.Whitneysourit,pritlepapieretseréinstalladanssonsiège.—Çan’apasétéaussidifficilequejel’auraiscru.—J’espèrequeturéalisesquetuperdstontemps.Iln’essayaitpasdel’encourager,maisJamesavaitraison,etc’étaitvraimentlasolutionlaplussimplepourlimiterlesproblèmeséventuels.—Jenelevoispascommeça.Whitneyôtasespiedsdelatable,lesposaparterreetsepenchaenavant.Soulevantunepetiteboîteencartonblanc,ilselevaetlatenditenlatenantparlaficellejolimentnouée.—C’estpourtoi.Jel’aiconfectionnécematin.Liamclignadesyeuxetpritlaboîte,notantseulementàcemoment-làqueletee-shirtdisait«LesVraisHommesPâtissent».Iljetauncoupd’œilverslaboîtesurlaquelle«LesPâtisseriesdeWhitney»étaitinscritengrandeslettresdoréescursives.Ilconnaissaitl’endroit,etcen’étaitmêmepasloind’ici,justequelquespâtésd’immeubles,maisiln’avaitpasfaitlelienentrelesdeux.Biensûr,ilavaitsupposéquelepropriétairedeslieuxétaitunefemme,etjusqu’àhier,ilignoraitcommentWhitneys’appelait.—C’estpourçaquetusenslescookies.

LescommissuresdeslèvresdeWhitneys’incurvèrentetsessourcilssesoulevèrent.—Vraiment?Jen’aijamaisremarqué,maisc’estsympadesavoirquetoi,oui.LesjouesdeLiamsemirentàchaufferetilfronçalessourcils.—Jesuispersuadéquen’importequipassantquelquesminutesàtescôtésleremarquera.—Peut-être,maisilsnel’ontjamaismentionné.Tueslepremieràlefaire,Beauté.WhitneysepenchaetappuyaseslèvrescontrecellesdeLiam.Celui-cireculaetlefusilladuregardaussidurementquepossible;sesjouesétaientpresqueenfeu.—Nefaispasça!siffla-t-il,àpeinecapabledeparleràvoixbasse.Whitneyricanaetplial’emploidutempsavecsoinavantdelerangerdanslapochearrièredesonjean.—Jen’aipaspurésister.Tuesadorable,ettuasembellimajournée.Deuxfois.—Tunepeuxpasembrasserdesgensauhasardcommeça.LesmusclesdesesépaulessecontractèrentetLiamreculad’unautrepas,unpeuinquietqueWhitneyveuilleréessayer.Iln’avaitjamaisétédouépourmontrersonaffectionenpublicmêmelorsqu’ilfréquentaitquelqu’un.Ilnesavaitjamaisvraimentcommentilétaitcensérépondre,etçalerendaitmalàl’aiseàmoinsqu’ilnesoitdansunendroitoùçaluiétaitégalqu’onlevoie,commeunbargay.—Net’inquiètepas,jenevaispaslefaire.Laseulepersonnequej’ail’intentiond’embrasser,c’esttoi.Ilsepassalamaindanslescheveuxenriantethaussalesépaules.—Cen’étaitpasauhasard,mêmesilehasard…Ilfitunepause,poussaunpetitgémissementetsourit.—…peutêtreamusant,dumoinssic’estcegenrederéactionquejerécolte.LapoitrinedeLiamsecomprimaetildéglutit.—Jet’interdisderecommencer.—D’accord,BeauxSaphirs,jeprometsdenepast’embrasserautravail…àunecondition,déclara-t-ilensouriant.—Arrêtedemedonnercessurnomsridicules,etsitut’apprêtesàmedirequejedoissortiravectoi,c’estinutile;jenemelaveraipluslesdentsetjemangeraipleind’ail,c’esttout.Horsdequestionqu’ilsubisseunchantage.Whitneysecoualatêteenriant.—Quandj’auraienviedet’embrasser,jeteposeraiunequestionàlaplace,etsituréponds,jeprometsdenepast’embrasser.Liamsouffla,irrité.—Quelgenredequestions?Iln’allaitpasrépondreàdesquestionstordues,maistantquecen’étaitriendeterrible,ilseditqueceseraitlasolutionlaplussimple.—Riendeméchant.Certainespourraientêtreaussisimplesquetacouleurpréférée.Lamienne,c’estlebleu,d’ailleurs.Whitneyfitunpasdanssadirection,seslèvrestoujoursincurvéesdansunpetitsourire.Liamlevalesyeuxaucielàcettetentativedeséduction,maisilnereculapas.Whitneyavaitpromisdenepasl’embrasseralorsilpouvaitsedétendreunpeu.—Bien,tantquetumelaissestravaillerquandilyadumonde.—Çameva.Jenevoudraispastropperturbertontravaildetoutefaçon.Whitneysepenchaenavantjusqu’àcequeseslèvresfrôlentpresquelajouedeLiametglissaunemaindanssondos.UnfrissonremontalelongdesacolonnevertébraleetLiamsefigea,pasvraimentcertainqueWhitneynesemettepasàl’embrasser.

—J’auraisvraimentaiméquetudisesoui,hier.J’auraisvolontiersbalancémoncafépourtoi,justepourinfo,chuchotaWhitneyavantdereculerànouveau.IlinclinalatêtesurlecôtéetregardadenouveauLiam.Sonsourires’affinaets’étirasuruncôté,devenantunpeuplustaquinetdragueur.LerougeremontaauxjouesdeLiamàcausedutonetdelafaçondontWhitneyleregardait.—J’aiduboulot.C’étaituneexcuseminable,maisc’étaitaussivrai,etaumoinscelaluidonnaituneraisonpours’échappermêmesic’étaitjustepourseréfugierderrièreuncomptoir.Ladernièrechosedontilavaitbesoin,c’étaitdecommenceràpenseràcebaiseretàlafrustrationqu’ilenressentait.—C’estquoitacouleurpréférée?l’interpellaWhitney.Liamgémitetsoupira,maisilneseretournapas.—Leviolet.Avecunpeudechance,celaseraitsuffisantpourpousserWhitneyàpartirouaumoinsàlelaissertranquille.Kariluipinçalescôtesàlasecondemêmeoùilfutàportéedemains.—Merde,Liam,commentest-cequetupeuxrefuserça?Chassantsamaind’unetape,LiamsecoualatêteetsedirigeaverslacaissepourprendreofficiellementlarelèvedeJames.—C’estfacile,c’estparcequejenousrendsserviceàtouslesdeuxenfaisantça.Jamestenditlafeuilledepapieraveclescomptesdecaisse.—Jedoutequecegarçonpartagetonavissurlaquestion.Liamhaussalesépaules,posalaboîtesurlecomptoir,pritlafeuilleetcommençaàfairelacaisse.Iljetauncoupd’œilrapideetfurtifàWhitney,soulagédelevoirouvrirlaportepourpartir.—Ungarçon?Ça,c’estunhomme,soulignaKarienpassantunbrasautourdesépaulesdeLiam,sonregardoscillantdesonamiàWhitney.Unhommequiauntrèsjolipostérieur.—Vousêtestousdesgaminspourmoi,ricanaJames.Ilpritlaboîteetjetauncoupd’œilàl’intérieuravantdelareposer.—Jetesuggèrederéfléchirsic’estcequiestpourlemieuxousituesjusteeffrayé.Jepensequetut’embrouillesunpeusurlesujet.Quandils’agitderomance,c’estsouventlecas.Toutlemondesortiralepremierargument,maiscequ’ilspensentvraiment,c’estlesecond.—Oh,c’estplusquecertainementlesecond,enchéritKariensecouantlatête.Liamestungrosfroussard.Liamn’avaitpasgrand-choseàdire,alorsilnedaignapasrépondre.Àlaplace,ilremitlesbilletsqu’iltenaitdanslacaisse,setournaetpoussaKariverslamachineàexpresso.—Nettoiequelquechoseetlaisse-moicompter.Karichouinaunpeu,maisattrapaunchiffon.LiamretournafairesacaisseetessayadechasserdesonespritlaremarquedeJames.Malheureusement,celaluilaissatoutloisirderepenseraubaiser.Lefaitquecedernieraitétéchasteetàmillelieuesdeluigrillerlecerveaucommeceluidelaveillenesemblaitpascompter,ilréussissaitmalgrétoutàaccaparersespensées.Ilessayadelerepousser,deseconcentrersursoncompte,etladifficultédelachosel’ennuyagrandement.Ilremitlesbilletsdanslacaisseetsoulevalecouvercle.—Uncoffeecake?Jecroisqu’ilessayedefairepasserunmessage,luiditKariavecunclind’œiltoutencontinuantdenettoyerlamachineàexpresso.—Iln’yamêmepasdecafédedans.Cependant,ilcontenaitdelacannelleetpleindesucre,cequisignifiaitqu’ilavaitlamêmeodeurqueWhitney.Ilfermalecouvercledelaboîteetlarangeasouslecomptoirentrelecoffreetunecaissede

fourchettes.Karilaissatomberlechiffondansl’évier,setournaetsortitlaboîtedesfiltresàcafé.—C’estquandmêmemignon,etjecroistoujoursqu’ilessayedefairepasserunmessage.Elleavaitprobablementraisonetc’étaitadorable,maisiln’allaitpaslalaissermarquerdespoints.—Oui,ehbiendanscecas,jevaisjustedevoirlemangertoutseuletréfléchiràl’hypothétiquesignification.—Tuestropméchant!Elleluitiralalangueetcommençaàmoudreducafépourlancerunnouveaupotdeleurpréparationmaison.Ledébutdel’après-midiétaittoujoursunpeumort,cequirendaitleschangementsdeservicesplusfaciles,maiscelalaissaitaussibeaucoupdetempsàKaripourl’asticoter.Iln’avaitqu’àfrapperungrandcouptoutdesuiteetillesavait.Lescommissuresdeseslèvressesoulèventetilrangealecomptoir.—Apprendsànepasfairederemarquesaussisarcastiquesàl’avenir,etpeut-êtrequelaprochainefois,jepartagerai.—Ellesnesontpassarcastiques,ellessontvraies!protesta-t-elleenfronçantlessourcilsetenversantlemarcdecafédanslefiltre.—Mmmhmm…Jem’ensouviendraipendantquejedégusteraimongâteau,lataquina-t-ilenjetantuncoupd’œilauxtablespourvoirsil’uned’ellesavaitbesoind’uncoupdechiffon.Karisemitàrireetcontournalecomptoir,ayantclairementl’intentiond’effectuerlamêmetâcheingratequ’ilenvisageaitdefaire.Unefoisdel’autrecôté,elles’arrêtaenfacedeLiametsepenchapar-dessuslecomptoir,seslèvresincurvéesdansunsourireamuséetmalicieux.—Tusais…jet’aidéjàditquejenetevoleraisaucundetesgâteaux,alorsvas-y,faisça.Dégustechaquepetitbouttoutenpensantàl’hommeincroyablementsexyquil’aconfectionnérienquepourtoietquiveutdetouteévidencetedévorer.Samétaphorenesemblapasvraimentfonctionner,dumoinspasexactement.Liamfronçalessourcilsetgrognadanssabarbe.—Est-cequeçanedevraitpasêtrelecontraire?Jeveuxdire,c’estmoiquimangelegâteau.—C’esttoiquil’asdit,pasmoi,ricana-t-elled’unairmoqueuravantdefilerverslatabledanslecoin.Illuiauraitjetéquelquechoseàlafigure,commel’undeleursbiscuitsfourrésàlaconfiture,maislaportechoisitcemoment-làpours’ouvriretunedizainedefemmesd’undesbureauxvoisinsdébarquèrent.Ilfermarapidementlacaisseetaffichasonplusbeausourire.Kariattenditqu’ilaitinscritlescommandessurtroisgobeletsetaitposécesderniersàcôtédesonpostedetravailavantderetournerrapidementl’aider.Ileutàpeineletempsdeluilancerunregardnoiravantquelaclientesuivanteneluidébitesacommandeexagérémentcomplexe.Laréunionimpromptuedecesfemmesdanslecoffeeshopdurapresquejusqu’àlafinducoupdefeu.C’étaitépuisant,maisLiamétaitheureuxcarcelasignifiaitquelerestedelajournées’écouleraitàtoutevitesse.Letempsqu’ilsnettoientetrenfermenttout,ilavaitpresqueoubliépourquoiilétaitsiénervécontreKari.Celadurajusqu’àcequ’elleouvrelabouche,puisilserappela.—Alors?Pourquoinepassimplementsortiraveclui?Tul’aimesbien,tuasregrettédenepasluiavoirdonnétonnuméro,etmaintenant,tuvasregretterdenepasluilaisserunechance.Ellesesoulevapours’asseoirsurlecomptoir.LiamretiralaboîteàgâteaurangéesouslacaisseetlaposasurlecomptoiràcôtédeKari.Ilsetournaetpritdeuxassiettessurl’étagère.—Peut-êtrequetuasraisonetquejedevraislemangerseul.—Jesuissérieuse.

Elleécartalesjambesetouvritletiroirsituéentreelles.—N’essayemêmepasdemedirequetun’enaspasenvie.Liamattrapauncouteaudansletiroiretcommençaàcouperlegâteau.—Jerefuseparcequec’estunemauvaiseidée.Deplus,s’ilestsimerveilleux,çasignifieseulementquej’airaisonendisantquecen’estpasunebonneidéeetqu’ilestmieuxsansmoi.Kariplongealamainpoursortirdeuxfourchettesdutiroiravantdelefermer.—C’estvraimentuneexcuseminable.Lavien’estfaitequedemauvaisesidées.Cesontpresquetoujourslesplusamusantes,etdetoutefaçon,ilestévidentquecoucheravecluiunefoisn’apassuffiàtel’ôterdelatête.—Jecroisquetuteméprendssurl’identitédelapersonneintéressée.Jevaistedonnerunindice,cen’estpasmoi.Cen’estpasparcequelelendemainj’airegretté…quelquechose,queçaveutdirequejeleregretteencore.Ils’interrompit,essayantderéfléchiràunefaçond’expliquerqu’ilavaitvraimentperdulatêteàcemoment-là.—J’étaisshootéauxendorphines.Detoutefaçon,quandilestvenuhier,ils’estcomportéenvraiconnard.—Vraiment?Qu’a-t-ilfaitdesihorrible?demanda-t-elleensouriantetenbattantdescils.Est-cequ’ilt’aadresséundesesmagnifiquesregardsdechienbattu?Liamlevalesyeuxauciel,luitenditunedesassiettesàgâteauetluipiquaunefourchette.—Silorgnermesfessesetfairedescommentairesobscènesestcequetuappelles«fairedesyeuxdechienbattu»,alorsoui.Karisepenchaenarrièreetinclinalatêtesurlecôté.—Mafoi,jecomprendspourquoiilleferait.Exaspéré,Liams’appuyacontrelemur.—Jel’aifoutudehorsàcausedeça.Toi,jevaistefairenettoyerleschiottes.—Pfft!Toiettesmenaces.Ellepritunebouchéedegâteauetsemitàrire.—Tunelesmetsjamaisàexécution.Bon,dumoins,tunelefaispasquandtuappréciesvraimentlapersonne,etjesuistameilleureamie,alorsjepensequejenerisquerien.Deplus,Jamess’enestdéjàoccupécematin.—Rends-moimongâteau.Cependant,ilnecherchapasàlereprendre;elleavaitraison,ilavaitréellementtendanceàfairedesmenacesenl’air.Liamfronçalessourcilsetpritunebouchée.C’étaitunbongâteau,moelleux,sucréetavecdesnoisettes.Iln’avaitjamaismangédecoffeecakeauxnoisettes,maisilapprouvaitabsolumentl’ajout.Ilseléchaleslèvres.—Alors,tuasdelachancequejet’apprécie.Maissij’avaissuàquelpointcegâteauétaitbon,jenel’auraispaspartagé,mêmeavectoi.—PasautantquetuappréciesWhitney,ricana-t-elle.Tunel’asmêmepasmenacé,tuluiasjustefaitlamoueavectonadorablepetitvisageboudeur.—Maisnon!rétorqua-t-il.Jenel’appréciepas,etjeneluiaiabsolumentpasfaitlamoue.Jel’aifoutuàlaporte.—Pasaujourd’hui,réponditKarienplissantleslèvres.Çaparaîtdifficiledecroirequesitunel’appréciaispas,tulelaisseraist’embrassersanslejeterdehors.Etpuis,tuasvraimentfaitlamoue.C’estmignonetgrognoncommesitun’arrivaispasàdécidersituétaisencolère.Liamposasonassiette,pritlemorceaudegâteauetleremitdanslaboîte.Puisilsedirigeaentrombeverslaportedeservice.—Jenel’aipaslaissém’embrasser,etjen’aipaseubesoindelemettredehorsparcequ’ilestparti.

Commejelefaismaintenant.—Net’enfaispas,jeverrouilleraiquandj’auraiterminé,l’interpellaKari,enriantbruyamment.Etnet’inquiètepas,jenediraipasquetuasbandéenmangeantsongâteauetquetuasdût’enfuir.—C’estpasvrai!C’étaituneréponseenfantine,etpasunetrèsbonneréplique,cequidonnal’aird’unmensonge.Liamattrapasaveste.—Jejurequejevaistecollertoutlenettoyage,lasemaineprochaine,souffla-t-ilensortantàtoutevitesseavantqu’ellenepuisserépondre.Leboncôtédeschosesétaitqu’ilauraitaumoinsquelquesjoursdepaixetdetranquillité.

6—Est-cequetut’esdéjàfaitarrêterparlapolice?demandaWhitneyenluilançantunsourirepar-dessuslebar.Liamlevalesyeuxauciel,tenditlecaféfrappéàl’adolescentquil’avaitcommandé,etsoupira.Whitneyétaiticidepuisdixminutestoutauplusetillebombardaitdéjàdequestions.Sescheveuxétaientretenusenunequeue-de-cheval,etilportaitencoresatenuedepâtissier,cequeLiamespéraitêtreunsignequ’ilneresteraitpaséternellement.Ildevaitadmettrequelavestecroiséed’unblancimmaculéluiallaitbien.ElleaccentuaitsesépauleslargesqueLiamn’avaitpasoubliées.—Non.Jesuisvraimentbanal.—Moinonplus,çanem’estjamaisarrivé,etjen’envisageaisvraimentpasquelaréponsesoit«oui»,maismasœurvoulaitsavoir.Ilritetpritunegorgéeducaféqu’ilavaitcommandé.—Jesupposequesijeneposepaslaquestion,ellevavouloirenquêtersurtonpassé.Ellepourraitlefaired’ailleurs.Nenaestunpeucurieusedanssongenre.Lamainpresqueposéesurlechiffonquiluiservaitànettoyerlabusevapeur,Liamsuspenditsongeste.Ilnesavaitpasquoipenserdeça.—Tuasparlédemoiàtafamille?—Oui,quelquesjoursaprèsnotrerencontre,quandj’airéaliséquetum’avaisdonnéunfauxnuméro.Jenesavaispastoutàfaitquoipenserdeça.Enfait,cequis’estréellementpassé,c’estquej’aidemandéconseilàmonfrèreJavieretqu’ill’aracontéàtoutlemondeparcequ’ilnepeutpass’enempêcher.Whitneylevalesyeuxaucieletsecoualatête,ricanantdoucement.Celan’avaitpasfrappéLiamplustôt,maisWhitneyavaitunprénométrangevusonévidenteapparencehispanique.Ilavaitconsidéréçasansimportancepuisqu’iln’avaitaucuneintentiondesortiraveclui,maislamentiondesonfrèreetdesasœurlerenditcurieux.—Javier,Nena,Whitney…c’estquoil’histoire?Whitneysouritethaussalesépaules.—Mamèreestblanche.Jeportelenomdesonpère,monfrèreportelenomdenotrepère,etNenas’appelleenréalitéMagdalenaetelleportelenomdenotregrand-mère.IlyaaussiMatías,GraceetÁngel.Autrechosequetusouhaitessavoir?—Non,c’estjusteque…commençaLiam,prenantlechiffonetessuyantlelaitsurlabusevapeur.Tonnomestbizarre.—WhitneyEliMarin…Whitneyplissaseslèvres,réfléchissantdetouteévidenceàsonpatronyme.—Jenesaispas,çameconvient.SimonnomdefamilleétaitRodriguezouGarcia,jepartageraispeut-êtrecetavis,maisjel’aimebien.—WhitneyMarin?Liamneputs’empêcherderireunpeuoud’essayerdeluifaireravalersonego.—Quecesoitunpeuféminin,çanetedérangepas?Whitneysemitàrireplusfortqu’avant,commes’ilétaitprisparsurprise.—Féminin?Whitneyestunprénomtrèsviril.Seulunvraihommeveutporterunnompareil.—Onnesemoquaitpasdetoiàcausedeçaquandtuétaispetit?Ilétaitdifficiled’imaginerWhitneysebattre,maisc’étaittoutaussidifficiledelevoirperdreun

combat.—Pasvraiment,maisc’estpeut-êtreparceque,letempsquelesgarçonscommencentàs’intéresseràcegenredechoses,ilsauraientdûs’opposeràmoietàlamoitiédemafratrie.JavieretNenasesontretrouvésmêlésàplusdebagarresquej’enaijamaiseues.Ilsecoualatêteetjouaaveclecouvercledesoncafé.—Ettoi?—Quoimoi?Liamsavaitqu’ilnevoulaitpassous-entendrequesonnométaitféminin,cequin’étaitpaslecas,alorsilseditquesoitWhitneyvoulaitluidemanders’ils’étaitdéjàbagarré,soitilvoulaitensavoirplussursafamille.Ilnepouvaits’empêcherd’êtrelégèrementjalouxqueWhitneyaitunefamilleaveclaquelle,detouteévidence,ils’entendaitbien.Remettantlecouvercleenplace,Whitneybutunenouvellegorgée.—Jepariequetut’esbeaucoupbagarré.Desfrèresoudessœurspourtedonneruncoupdemain?Ill’avaitbeaucoupfait,pasàcausedesonprénom,maisàpeuprèspourtoutlereste.Cependant,sasœurnel’avaitjamaisaidé.Peuimportaitquiavaitcommencéetpourquoi,elleluidisaitquelesfillesnesebattaientpasoubienqu’ilfallaitêtredeuxpourentreteniruncombatetques’ilignoraitl’autrealorsilarrêterait.Lorsqu’elleavaitdécouvertqu’ilétaitgay,elleluiavaitdittoutnetquec’étaitluileresponsableetqu’ildevaitarrêters’ilnevoulaitpasqu’onlefrappetrop.Liamfronçalessourcilsdevantlamachine,sedemandants’ilvoulaitrépondreounonàlaquestion.—Lacycroyaitquej’étaislacausedesbagarresetquedoncc’étaitàmoidelesgérer.Whitneycessadesourireetplissalesyeuxdecontrariété.—J’endéduisquetesparentsétaientd’accordavecelle?—J’aidelachancequ’ilsnem’aientpasjetédehorsquandelleleleuradit.Laseuleraisonpourlaquelleilsnel’avaientpasfaitétaitqu’ilsnevoulaientpasquequelqu’unlesache.Ilsneluiavaientpasrendulaviefacile;ilsnel’avaientsimplementpasmisàlaporte.Laseulefoisoùilavaitessayédeleurrendrevisiteaprèsêtreparti,sonpèreavaitétéplusqueclairsurlefaitqu’iln’étaitpluslebienvenujusqu’àcequ’ilse«décide»àneplus«être»gay.—Jesaisquej’aiditquejerépondraisàtesquestionssitupromettaisdenepasm’agresseràtoutva,maisest-cequetupeuxjusteéviterdem’interrogersurmafamille?—Jepeuxlerespecter.Jamesposaàcôtédeluitroisgobeletssupplémentairesaveclacommandegribouilléesurlecôté.—Merci.IlétaitheureuxqueJamesn’aitpasfaitplusqueleursouriredecetairquidisaitquetouslesdeuxl’amusaient.Whitneyreportasonpoidsducorpssurl’autrejambe,lesyeuxtoujoursfixéssurLiam.Sessourcilsrestèrentfroncésquelquesinstantsavantqu’ilseremetteàsourire,cetairtaquinderetour.—Alors,tonpremierbaiseraétéavecqui?Liamenvisageadeluidired’allersefairevoir,maisilseravisaquandilréalisaqu’ilpourraitunpeuagacercethomme.Ilfittoutsonpossiblepournepasricaner.Ilréussitàcontenirsonamusement,maisdejustesse;ilparvintquandmêmeàconserveruntonaussineutrequepossible.—Quelqu’unquiembrassaitmieuxquetoi.Cen’étaitpasvrai,cepremierbaiseravaitétéhorribleetill’avaitéchangéavecsonmeilleuramidel’époque,Jason.Çaavaitmisfinàleuramitié,maisildoutaitquel’admettreferaitdescendreWhitneydupiédestalsurlequelilavaitgrimpé.—Tumens.LescoinsdelabouchedeWhitneytressaillirentlégèrement.—Qu’est-cequetuensais?Tun’étaispaslà.

SoitWhitneybluffait,soitilétaitsûrdesespropresaptitudesàembrasser.MaisLiamn’avaitaucuneintentiondereconnaîtrequ’ellesétaientextraordinaires.Ladernièrechosedontcethommeavaitbesoin,c’étaitqu’onflattesonego.—Ilyauntrucquitetrahitquandtumens,ricanaWhitneyensecoualatête.—Pasdutout!Personned’autren’avaitjamaisétécapabledesavoirquandilmentait,alorsl’idéequeWhitneylevoyaitl’ennuyait.—Si,tuasuntic.Whitneytenditlebraspar-dessuslecomptoirettapotalenezdeLiam.—Jel’airéaliséquandj’aidécouvertquetuavaismentipourtonnumérodetéléphoneetpourtapropositiondepetitdéjeuner.Jenejoueraisjamaisaupokersij’étaistoi,jerisqueraisdeperdremachemise.Liamremuasonnez,puisretournapréparerlesboissons.—Tun’esqu’unmenteur.—Tuhésitesjusteavantdeparler,rétorquaWhitney,unsourcilrelevé.Commesituréfléchissais,seulementçanedurepasassezlongtempspourquecesoitvraimentlecas.Mêmetoncorpsseraiditlégèrement.—Maisnon,bougonnaLiam,pasvraimentcertaindefairecequeWhitneyluiracontaiteténervéparlapossibilitéqu’ildiselavérité.—Jet’assurequesi.Ilyaunautretrucquitetrahit,maiscen’estpasquandtumens,ajoutaWhitneyenplissantleslèvresetenleregardantavecinsistancedehautenbas.—Dequoituparles?demandaLiamsansêtrevraimentsûrdevouloirsavoir.WhitneyscrutatoutelasalleavantdereportersonregardsurLiam.—Plustuesexcité,plustesyeuxsontgris.Liamsefigea,lerougeluimontantauxjoues.—Tuviensdel’inventer,siffla-t-il,àmoitiéreconnaissantquepersonnenesoitsuffisammentprèspourlesentendre.Seslèvrestressautèrentetsessourcilss’arquèrent,puisWhitneysepenchaenavant,murmurantpresque.—Jepeuxleprouver,situveux.Leurbaiserdanslaruellefut,biensûr,lapremièrechosequiluivintàl’esprit,suivideprèsparlasensationdesmainsdeWhitneysurtoutsoncorps.Lachaleursursesjouesplongeajusqu’àsonventre.Celal’ennuyaitd’êtreplusquetentédemettreWhitneyaudéfid’essayerdelefaire.—Tun’aspasunepâtisserieàfairetourner?LaquestiontiraunéclatderireàWhitney.—Si.Maisj’aiundéjeunertrèsproductifencemomentmême.Liamposalesboissonssurlecomptoir,barralacommandeetattrapaunchiffon.Ilcontournalebarsousleprétexted’alleressuyerdestablesetpoussaWhitneyverslaporte.—Ehbien,ledéjeunerestterminé.Àlaporte,Whitneyfitdemi-touretpassaunbrasautourdelatailledeLiam.—Enfait,tun’aspasréponduàmaquestion.—Quoi?Ilbaissalatêteets’emparadeslèvresentrouvertesdeLiam,salangueseglissantentreelles.Ilrompitlebaiserquelquessecondesplustardetsourit.—J’aimequetusoisaussifacileàdevineretaussifacileàsurprendre.Liamclignadesyeux,lapoitrinecomprimée.—Tuasditquetuneferaispasça.

—J’aiditquejeneleferaispassiturépondaisàmesquestions,etcommejel’aimentionnéàl’instant,tunel’aspasfait.Lesouriresefitlégèrementsuffisant.—Cequisignifiequej’avaisledroitdet’embrasser.Iln’avaitpasfaitparticulièrementattentionàl’énoncéexact,etmaintenantqu’illuttaitpourtrouveruncontre-argument,ilsouhaitaitavoirmieuxécouté.—J’aiseulementacceptéafinquetuarrêtestestentativesd’agressionsurmoi,çaneveutpasdirequetuasledroitdem’embrasseràchaquefoisquejen’aipasenviederépondre.—Interdictiondechangerlesrègles.Soittuaccepteslestermesdéjàdéfinis,soitjemeremetsàt’embrasser«n’importequand»enpublic,réponditWhitneyenembrassantLiamsurlenez.Celadit,s’ilyaunequestionàlaquelletuneveuxvraimentpasrépondre,tun’asqu’àmeledireetjepourraistelaissert’entirer.Peut-être.LiamrepoussaWhitneyauniveaudutorse,lechiffondanssamainimbibantl’épaistissublancdesachemise.—Va-t’en.—D’accord,maisseulementparcequej’aipromisàAndyquejeseraisderetouràtempspourleglaçagedescupcakesdestinésàunefêtecesoir.IlembrassaLiamsurlefront,puisdisparutparlaporte.—Idiot,jet’aiditd’arrêterça,marmonna-t-ildanssabarbeavantdejeterlechiffonverslaportepouraccentuersesparoles.Celaimpliquait,biensûr,qu’ildevaitallerleramasseretqu’ilnepouvaitmêmeplusl’utiliservuqu’ilavaittouchélesol;maiscelaluifitdubien.Ilretournad’unpaslourdderrièrelecomptoiretlejetadansleseaudedétergent.—Jet’interdisdedirequoiquesoit,James.Cederniersemitàrireetposadeuxgobeletsdevantlamachine.—Qu’est-cequ’onditsurlesgensquiprotestenttrop?—Queçaveutdirenon.Dumoins,c’estcequ’ondevraitdire,maisjecroisquelesgenssonttousdécérébrés,quelsqu’ilssoient.Ilpritundesgobeletsetyjetauncoupd’œilavantd’ymettreunsachetdethéetdeleremplird’eauchaude.—Deplus,jesuispersuadéqueçafaitréférenceauxfemmes,cequejenesuispas.—Jecroisqueçafaitsimplementréférenceàunepersonnequiestamoureuseetquirefused’admettredetelssentimentsparcequ’ellen’estgénéralementpasencoreprêteàselesavoueràelle-même.Jamessecoualatête,puissetournaversleprochainclientdelafiled’attente.—Cen’estpasmoncas.Liamsemoquaitquecetteréponselefassepasserpourungamin,jouerlejeudedirequechaquerefusn’étaitpasvalableétaitinjuste.IlfusillaJamesduregardpendantunedemi-secondesupplémentaireavantderetournertravailler.

7Liamregardauneautretabled’employéesdebureaubavardesquitterleslieux.Lecoupdefeududéjeunerétaitofficiellementterminéetilnerestaitplusquequelquespersonnes.Unefilledontilignoraitenfaitlenom–mêmes’ilpensaitqu’elles’appelaitSarah–étaitassisedansuncoinetregardaitKarienbattantdescilstoutendessinant.Soitellecraquaitpourelle,soitelletrouvaitsimplementqueKarireprésentaitunsujetintéressantparcequ’ellevenaiticiassezfréquemment.Ilespéraitvraimentpoursonbienquec’étaitpourladeuxièmeraisonparcequeKariétaithétéro.Martin–ilsavaitsonnom–étaitassissurlecanapéencuirprèsdestoilettes;sesécouteursétaientenfoncésdanssesoreillesetilécoutaitl’enregistrementd’undesgroupeslocaux.IlétaitgénéralementheureuxdeparlerdesontravaillorsqueLiaml’approchait.Puisilyavaittoujours,biensûr,undecesgeeksplanquédansuncoin,leportablesurlatable.Peuimportaitleuridentité;ilsnevoulaientpasêtredérangés.C’étaitlemomentdelajournéequeLiampréférait.Lecalmeaprèslatempête,parcequecelasignifiaitqu’ilavaitquelquesheuresdevantluiavantqu’uneautrevaguedepersonnesn’arrive,fuyantleurboxdetravail.Ilsaisitlebalaietcommençaàbalayerderrièrelecomptoirensedisantquec’étaitprobablementlaseuleoccasionqu’ilauraitdelefaireavantunmoment.Laportes’ouvritetWhitneyentra,unbouquetdefleurssauvagesdansunemainetunpetitsaccadeaubleudansl’autre.Lesirisvioletvifétaientassortisàsachemise.LesyeuxdeLiamsefixèrentsurlatoutenouvellechemiseviolette,puissurlesfleursavantderemonterversWhitney.—Jenesuisabsolumentpasunefille.Lesfleursnemarchentpasavecmoi.LecommentaireprovoquaunéclatderirechezWhitneyquisoulevaunsourciletavançad’unpaslentverslecomptoir.—Ehbien,çatombebienqu’ellesnesoientpaspourtoi,M.lePrésomptueux.—Ouais,c’estça.Ilretournaàsonbalayage,allantàl’autreboutducomptoiretnefaisantintentionnellementpasattentionàWhitneyetàsesfleurs.—Quoi?Est-cequetuasdécidéçaspontanémentparcequej’aiditquejenelesaimaispas?—Non,soufflaWhitney.Ellessontpourunefilleincroyablementbellequi,jelesais,valesapprécier.Liamlevadenouveaulesyeuxauciel,mitlebalaidecôtéetdéplaçalesbouteillesrangéesauboutducomptoir,resserrantlecouvercledupotdemieletvérifiantleniveaudessirops.—Qui?Tamère?—Mmmm…non,bienplusjeune,plusdetonâge.Whitneys’appuyasurlecomptoir,unlargesourireauxlèvresetagitantvaguementlesfleurs.—Jaloux?Latactiquedelerendrejalouxn’allaitpasmieuxfonctionnerqueluioffrirunetonnedefleurs.Detoutefaçon,ildoutaitqu’ilyaituneoncedevéritédanscettedéclaration,vul’insistancedel’hommeàl’enquiquiner.—Pasmêmeunpeu.Kariricana.—Oh,jel’aimedéjà.—Sansblague,rétorquaLiam,exaspéré.

Ilsortitlesboîtesd’aspartameetingrédientsdiversdesouslecomptoir.—Alorspourquoit’iraispasvoirtapetiteamiepourlesluioffrir?Whitneyseremitàrire,cettefoisplusamusé.—C’estpourçaquejesuisici.Alors,est-cequejedevraislirelacarteoujustelesluidonner?—Jem’enfiche.IllançaunpaquetdesucreàlatêtedeWhitney,lamanquaetcommençaàremplirlepotdecacaoenpoudre.Whitneysoulevalebattantdelacarte.—ChèreetdouceKari,j’aimeraistedéclarermaplussincèrecompassion,carj’ail’intentiondetelevoler,maisjeprometsdetelaisserl’emprunteraussisouventquepossible.Signé,lefuturpetitamidetonmeilleurami,Whitney.Karifitletourducomptoirenriantetpritlebouquet.—Lesfleursmarchentdutonnerreavecmoi,maislaprochainefois,jeveuxaussideschocolats.—Jeteferaiunsouffléauchocolat,promitWhitney.Liamlevalesyeuxaucielenlesvoyanttouslesdeux.Ildétestaitl’admettre,maisc’étaitmignon.—Achetermesamis?Vraiment?Etpuis,quiaditquec’étaitmameilleureamie?—J’aiintérêtàl’être!Kariramassabrusquementlepaquetdesucrequ’ilavaitjetéetlebalançasurLiam.Ilrebonditsursonépaule,etLiamsemitàriredesonamieavantdelejeterdanslapoubelle.—Mmmm,lespots-de-vinsontimportants,etJamesmel’aditl’autrejourquandjet’attendais.Iladitquejedevaisêtredanssespapierssijevoulaist’apprivoiser.Luietmoiavonseuunebonneetlongueconversationl’autrematin.Etpuis,jet’aiquandmêmeapportéuncadeau,continuaWhitneyentendantlesac.Liamsoupira,puisfitletourducomptoirpourleprendre.Tantpispourl’avertissementdeJames,l’hommeétaitbienplussubtilementtorduqueKari,etilauraitvraimentdûserendrecomptequ’onlemanipulait.Iljetauncoupd’œildanslesac:untoutpetitcactusenpotsetrouvaitàl’intérieur,entourédepapierdesoiebleuvif.—Tum’offresuncactus.Pourquoi?Whitneyappuyasahanchecontrelecomptoiretcroisalesbras.—Ehbien,j’étaisentraindechoisirlesfleurspourKariquandjel’aivu,etj’aipenséàtoi.—Uncactust’afaitpenseràmoi?Çaneressemblaitpasvraimentàuncompliment,mêmesivulescirconstances,ilétaitpresquesûrquec’étaitcenséenêtreun.Whitneysepenchaversluietsourit.—Ilestpleindepiquants,maismignon.Liamlevalesyeuxauciel,maisilneputs’empêcherdesourire.Ilétaitvraimentcharmant.Dangereusementcharmant.—Peut-êtrequejeneveuxpasêtremignon.Peut-êtrequec’estcommelesfleursetqueçadevraitêtreréservéauxfilles.—Hmmm…non.Tuesmignon.Adorablemême.Ilsepenchaunpeuplusprès,seslèvrestoutprèsdelajouedeLiam.—Biensûr,çafaitpartiedecequiterendsiincroyablementsexy,BeauxSaphirs.Unfrissonluiparcourutledos,etLiamdétournalatête,désespéréd’êtrecertainderougir.Çal’énervaitderéagiraussiviolemmentàdeschosestellementsimplesàchaquefoisqu’ellesimpliquaientWhitney.—Bonsang,arrêteça.—Arrêterquoi?demandaWhitneysansmêmes’éloigner,l’amusementégayantsavoix.

—Arrêtetout.Lessurnoms,ladrague,lescadeaux,lesquestions,lessurnoms.Jedétestelessurnoms.Ildétestaitl’effetqu’ilsavaientsurlui.Ildétestaitlefaitqu’illesaimait,qu’ilsluidonnentenvied’apprécierWhitney,quetoutçaluidonnecetteenvie.—N’écoutepasM.Grincheux,iladorelessurnoms;surtoutlestiens,pépiaKaridel’autrecôtéducomptoir.Ilmel’adit.Liamseretournaetlafusilladuregard,plusquefâchéqu’elleaitmouchardéàcesujet.—Tufaischier,Kari.Ellegrimaçaouvertement.—Ilm’aoffertdesfleurs,etilestgentil.Tudevraisarrêterd’êtreaussiméchantavecluietsortiraveclui,ouaumoinsluidonnerunosàronger.Ellesemitàrire.—Luidonnerunosàronger,ha!Bonsang,jesuisdouée.—Tuestellementdouéequetoiettagrandegueulepouvezgérerlesclientspendantunmoment.Liamposalesacderrièrelacaisseenregistreuseetserenditàgrandspasauboutducomptoir.Iltiralapoubelleetôtalesac,puisfitlamêmechoseaveclesorduresrecyclables.Aucunedesdeuxn’avaitvraimentbesoind’êtrevidée,maisàcetinstant,ils’enfichaitpasmal,ilvoulaitjusteuneexcusepoursortiravantdesemettreréellementencolèrecontresameilleureamie.Lessacsenmain,Liamsedirigeaverslaportedeserviceetsortit.Laporteserefermabruyammentderrièrelui,puisunesecondeplustard,ilentenditunclicindiquantquelaporteétaitbienfermée.Lâchantlessacsparterreàcôtédulocalàpoubelles,Liamsoulevaleloquet,ouvritlaporte,ignorantdélibérémentlefaitqueWhitneyl’avaitsuividehors.MêmesansqueWhitneydisequoiquecesoit,ilsavaitquec’étaitlui;Karisavaitquandlelaissertranquille.Ilsedéplaçapourattraperdenouveaulespoubelles,maisnetrouvapluslessacs.Whitneylesjetad’uneseulemain,puisfermalaporte.—Tusaisqu’elleadebonnesintentions.Liamserralepoingetfronçalessourcils.—Biensûrquejelesais!Elleadelachancequejelesache!Sisesintentionsétaientmauvaisesousijenesavaispasqu’ellesétaientbonnes,elleetmoineserionsplusamis.Çaneveutpasdirequej’apprécielefaitqu’elleestincapabledelafermer.Parfois,elleétaittotalementimpassibleetparfoisilsedemandaitsicen’étaitpasdélibéréparcequ’ellepensaitl’aideretsavaitqu’elles’entireraitsansencombre.Ilnevoulaitvraimentplusypenserparcequ’ilsoupçonnaitunpeulesdeux.—Pourquoiest-cequetumesuis?—Jevoulaism’assurerquetuallaisbien,etjenevoulaispasqu’elleaitdesproblèmesàcausedemoncomportement.WhitneyattrapalepoignetdeLiam,lesoulevaetembrassasesjointures.—Sorsavecmoi.Liamretirabrusquementsamainettentad’ignorerlefrissonqueluiavaitprocurécebaiser.—Non.Whitneys’approchad’unpas.—Pourquoi?Liamregardaladistancequ’ilyavaitentreeux.Iln’étaitpascertainquereculerluidonneraitl’espacesuffisantousicelainviteraitjusteWhitneyàenvahirdavantagesonespacevital.Illevalatête,plissalesyeuxetreculaprudemmentd’unpas.—Parcequejeneveuxpas.

—Vraiment?demandaWhitney,faisantunautrepasenavant.Mêmesiellen’avaitpaslaissééchapperquetum’adores,jedoutequejecroiraiscequetudis.Ehbien,celarépondaitàsaquestionsursonespacevital.Iln’allaitluienlaisseraucun.Whitney,deboutaussiprèsdelui,letoisaitpresque,etLiamsedemandas’ilétaitconscientqu’ilessayait,mêmeinvolontairement,del’intimider.C’étaitdifficileàdéterminervulapersonnalitéautrementdésarmantedeWhitney.Ilsoupira,serésignaàdevoirtendrelecouetseconcentrasurlaconversation.—Est-cequec’estsidifficileàcroire?—Oui,réponditWhitneysansmêmehésiteruneseconde.Imaginonsuninstantquejetecroie,cequin’estpaslecas,pourquoineveux-tupassortiravecmoi?Liamneputs’empêcherd’êtreagacéparsaréponse,mêmesivenantdeWhitney,celanesemblaitpasprétentieux.Commentcetemmerdeurdepremièreréussissaitàêtreaussisûrdelaréponse,aussiarrogantesoit-elle,celaledépassait.—Jenesaispas.Illesavait,maisiln’avaitaucuneintentiond’expliquerl’histoiredesoncœurbriséàquelqu’unqu’ilrefusaitdefréquenter.—Pourquoiest-cequetutienstantàcequ’onsorteensemble,d’ailleurs?Whitneyluisouritavecmalice.—Tuveuxvraimentlesavoir?C’étaitprobablementunemauvaiseidée,vusonexpression,maispeut-êtrequesic’étaitquelquechosed’absolumentstupide,ilpourraitl’utiliseràsonavantage.—Oui.LesyeuxdeWhitneysefermèrentuninstantetilricanadoucementavantdelesouvrirànouveau.IlpritlementondeLiamdanssamainetl’attiralégèrementversluiavantdebaisserlatêtepourdéposerunbaisersurseslèvres.Desdoigtsfrôlèrentsesjoues,unemainglissaderrièresanuqueetl’autresoussonmenton,l’emprisonnantetl’empêchantdereculer.C’étaitpourcetteraisonqu’ilnelefitpas,oudumoinsc’étaitcedontLiamseconvainquait,etlepouceappuyantsursonmentonverslebasétaitlaraisonpourlaquelleilouvritlabouchesouslapressioninsistantemaisdoucedeslèvresdeWhitney.Lefrôlementdelalanguedel’autrehommecontrelasienneluiarrachaungémissement,etLiampenchalatêtesurlecôté,ouvritlaboucheplusgrandetappuyasalangueetseslèvrescontrecellesdeWhitney.Toutessesexcusesétaient,aumoinstemporairement,oubliéesàcetinstant.WhitneyrompitlebaiseretendéposadélicatementunautresurlenezdeLiam.—Voilàpourquoi.Liamclignadesyeux,déglutitetravalasasensationd’êtreàboutdesouffle.Mêmeàcemoment-là,illuifallutquelquessecondespourserappelercedontilsparlaient,qu’ilavaitétéquestiondesortieenamoureux.Unefoisquecelaluirevintenmémoire,ilfronçalessourcilset,réalisantqu’ilétaitplantébêtementlàaveclesmainspendantesàsescôtés,ilrepoussaWhitney.—Maistuvasarrêterça?—Tuasditquetuvoulaissavoir.Whitneybaissalesmains,lesfourradanslespochesdesonjeanetsetintfaceàluienluisouriant.SapeauétaitpluschaudelàoùlesmainsdeWhitneyl’avaienttouchéetleventfraisluiprocuraunfrissondansledoslorsqu’illecaressa.Liamrésistaàl’enviedesefrotterlevisageetfutdégoûtéqu’unepartiedeluiaitenviedes’approcherdeWhitney,deseréfugierdanssesbras.Ilpritunregardmauvais,visantlachemiseviolettedeWhitneyaulieudeleregarderdirectementdanslesyeux.—Çanet’autorisaitpasàfourrertalanguedansmabouche.Whitneyrit.

—Jen’aipasfaitça.Jerépondaissimplementàtaquestion.L’amusementétaittoujoursprésentdanssavoix.Irrité,Liamlevalatête.—Enquoiçarépondaitàmaquestion?demanda-t-ilencroisantlesbras.Ildétestaitsesentirtentéd’attraperWhitneyetdel’attireràluipouruneautreséancedebaisersenvoûtants.—Tuvoulaissavoirpourquoi.Voilàpourquoi.Seléchantleslèvres,Whitneyrelevaunsourcil.—J’aipenséqu’unedémonstrationseraitunpeuplusefficace.Celal’ennuyaitqueWhitneysembleéviterderépondreàlaquestion,etlefaitquecelal’ennuiel’ennuyaitaussi.—Unedémonstrationdequoi?Whitneysecoualatêteensourianttendrement.—Dis-moiquetunel’aspasressenti.Ilfronçalessourcils,serrantlesdents.—Jenevoispasdequoituparles.—Admets-le,jeteplais.Savoixnefaiblitpas,maiselleperditdesonamusementetdevintplustendre.Liamlevalesyeuxauciel.—Tunemeplaispas.—Menteur.Tunepeuxmêmepasl’admettrequandnoussommesseulstouslesdeux,hein?soupiraWhitney.Jesupposequejevaisaussidevoirréglerlefaitquetutemensàtoi-même.Maisj’auraisbienaiméqueçanesoitpaslecas.—Jenemenspas!Jeneveuxrienavoiràfaireavectoi!LessourcilsdeWhitneysesoulevèrentuninstantetilpenchalatêtesurlecôté.—Nejouepasàçaavecmoi.Jetel’aidéjàdit,tuasdesticsquitetrahissentetmêmelorsquetuessayesdelescacher,ilssontlà.Ilhaussalesépaulesetlescommissuresdeseslèvress’incurvèrentenunpetitsourire.—Deplus,mêmesitupouvaismasquertesticsjusteparcequetulesconnais,jesauraisquandmêmequetumens.—Etcomment?Quoiencore,tuasunmoyenmagiquedediresijemens?LiamserappelalecommentairedeJamesetfronçalessourcils.—Etl’argumentquejeprotestetropesttoutaussistupide,alorsn’essayemêmepasdet’enservir.Whitneyplissalessourcilsuninstant,visiblementconfus,puisilsecoualatête.—Non,jelesais,etjelesauraismêmesitunetetrahissaispas,parcequetufondsquandjet’embrasse.—Pasdutout.Ilpouvaitadmettrequ’ilaimaitembrasserWhitney,quecethommeembrassaitbien,maispasqu’il«fondait».—Si,tufonds…hésitaWhitney.Etmoiaussi.Liamouvritlabouchepourprotesterets’interrompit,cetaveuleprenantdecourt.Ilétaitdifficiled’imaginerWhitneyautrementquefieretconfiant.Ilétaitplusquecertaindenepasavoirremarquélecontraire.Leton,l’hésitationetlafaçondontWhitneyleregardaitpresquedansl’expectative,commes’ilvoulaitserassurerqu’ilavaitraison,disaientqu’ilétaitsincère.LiamnesavaitpascommentilétaitcensérépondreetseretrouvasimplementàdévisagerWhitney,incapablededirequoiquecesoit.—Sicen’étaitpaslecas,crois-tusincèrementquejem’obstineraisàreveniraprèsavoirété

repousséautantdefois?Sijenesentaispasqu’ilyavaitquelquechosed’indéniableentrenous,j’auraiscommencéàremettreleschosesencausedepuislongtemps.Whitneysouritànouveau,etunriretrèsdouxluiéchappa.—Maisjelesais,etjesaisquetuleressensaussi,ouj’auraispeut-êtrelaissétomber.—Tunemeplaispas,alorslaissetombertoutdesuite.Lesmotssortirentdesabouche,bienqu’iln’aitpasprévudelesdire.Maisc’étaitmieuxainsi,etilleréalisaavantdepouvoirravalersesparoles,alorsiln’enfitrien.Ilavaitlechicpourtoutfoirerenmatièrederelationshumaines.—Jenesaispascommentlaissertomber.Alors,pourquoiest-ceque,toi,tuneleferaispas?Lesparolesétaienttendresetétaientprononcéesaveclesourirequicorrespondait.—Tudevraisjustelaissertomberetaccepterlefaitquejevaistefairetomberamoureuxdemoi.Çanousferagagnerdutempsàtouslesdeux.—Non.Liampivotapourretourneràl’intérieuretunemainsaisitsonpoignet,interrompantsonmouvementtandisqu’uneautrel’attrapaitparl’épaulepourlefairereculer.—Tuestellementtêtu.WhitneyposaundoigtsurlatempedeLiametluifitdoucementtournerlatête.Liamnerésistapas,secontentantdefroncerlessourcilsetdeplisserlesyeux.Whitneysourit.—Sorsavecmoi.—Non.Celal’énervaitqu’iln’arrivepasàfaireentrerdanslecrânedeWhitneyqu’iln’accepteraitjamaisdesortiraveclui.—Tuestellementmignonquandtudis«non»commesitulepensais,BeauxSaphirs.IlritetembrassalefrontdeLiam.Liamlibérasamainetsaisitlapoignéedelaporte.—Jelepensevraiment.—C’estencoreplusmignonquandtunelepensespas,maisquetudisquandmêmelepenser,seremitàrireWhitney.Liamlevalesyeuxauciel,rentraetabaissaleloquet.SiWhitneyvoulaitencorel’ennuyer,iln’avaitqu’àfaireletour.Kariluitapotalatêtedepuislaportededevant.—M.Sexyestpartiaprèsvotrepetiteséancederoulagedepelles?—Onneseroulaitpasdespelles,maisoui,j’espèrebien.Techniquement,unbaisern’équivalaitpasàunroulagedepelles,alorsilnementaitpas.—Oui,c’estça.Sil’undevousétaitunefille,jesuissûrequetuauraisdurougeàlèvressurtoutlevisageencemomentmême,dit-elled’unairexaspéré.Enfin,peuimporte.J’aiposétoncactusprèsdetonmanteau,etc’estmortdechezmortdanslasalle,alorssituveux,jevaisfilernouschercherdequoidîner.—Çamarche,acceptaLiam.Çalatiendraitloindelaboutiqueetpeut-êtrequeceseraitsuffisammentpleinquandellereviendraitpourqu’ellerenonceàluiposerdesmillionsdequestions.

8Liamgémitetpressaplusfortementseshanchescontrelematelas,sonespritrecherchantencorelesdernièresbribesderêvedansunetentativedesemaintenirendormi.LesmainsdeWhitneyglissèrentsursonventreetsescuissestandisqu’ilrecouvraitledosdeLiamdebaisersimmatériels.DesdoigtsglissèrentautourdesonsexeetLiamgémit,désirantplus.Ilétaitprochedeladélivrance,lebesoindejouirtendantsestesticulesetlesdoigtsl’incitantdeplusenplus.Maiscen’étaitpassuffisant;ilavaitbesoindeplusquedecontactsaguicheurs.IlluifallaitWhitneyàl’intérieurdelui,lepilonnantetl’emplissantdesamagnifiqueverge.—Plus.Cesmotssortirentdansunsouffle,unesuppliquechuchotée.—Sorsavecmoi.Lesparolesétaientdouces;lafrustrationqu’ilscausèrentnelefutpas.Liamexprimasondésespoirdansungeignement,refusantdecéder.Ilnevoulaitpasrépondresachantcequecelasignifierait.«BIP!BIP!BIP!»—Merde!Liamouvritlesyeuxetregardad’unœilnoirsonréveil.Sapropremainétaittoujourssursonsexe,maislerêveavaitdisparu.Retirantsamaind’entrelui-mêmeetlelit,iltenditlebraspourappuyersurleboutonARRÊT.Ilauraitaimépouvoirlebalanceràtraverslachambreetleregarders’écrasercontrelemur.Biensûr,illuifaudraitalorsleremplaceretcen’étaitpaslafautedesonréveils’ilétaitfrustré.Whitneyenvahissaitsesrêvesetréussissaitmême–ilignoraitcomment–àcontrôlersesorgasmesoniriquesavecsafichueidéedesortieenamoureux.Iln’avaitpaseudepollutionsnocturnesdepuissonadolescence,etàcetteépoque-làellesconcernaienttoutesTy.Avoirdesrapportssexuelsassezréguliersavaitrégléceproblème.Liamrepoussalescouverturesetouvritlaportedesatabledenuit.Ilauraitpuprendreunedouchefroide,maisàl’instantoùWhitneysepointerait,ilauraitunenouvelleérectionrienqu’enrepensantàcefichurêve.Dénichantlelubrifiantetsonvibro,ilselaissaretombersurledos.—Tusais,tun’esvraimentpasassezgros.IlaimaitlepetitjouetenformedeU.Ilétaitflexibleetfaisaitparfaitementsonoffice,maiscen’étaitpascedontilavaitenvieàl’instantprésent.Lesmettant–luietlelubrifiant–decôté,ilretirasonboxerensetrémoussantetjetalesous-vêtementausol.Ilsoulevalecouvercledelabouteilleetfitcoulerlelubrifiantdirectementsursavergeavantdelerefermer.Leproduitétaitcommedelaglacesursapeausurchauffée,maisc’étaitagréable.Fermantlesyeux,Liamsemasturbalentementetétalalelubrifiantsursapeau.Lesyeuxfermés,ilétaitplusfaciledeprétendrequec’étaitlesmainsdeWhitneyquiétaientsurlui,etnonlessiennes.MêmeavantqueWhitneynefassesaréapparition,ilavaitcessédeluttercontrelui-mêmeàcausedesonimagination.Sonfantasmepréféréétaitenréalitéleurnuitensemble.Ilétaitdifficiled’imaginerquelquechosequisurpassaitça,mêmes’ilavaitessayé.Ilsouritenrepensantàlafaçondont,aprèsavoirdanséensemble,ilsavaientessayédeboireencoreuncoup,etavaientabandonnéleursverresàmoitiépleins.Vuqu’ilsregardaienttouslesdeuxendirectiondelaportependanttoutcetemps,ilavaitétéévidentqu’ilsnelesfiniraientpas.LiamavaitlaissétomberetavaitsimplementsaisilamaindeWhitneyavantdeletirerverslaporte,

luidonnantàpeineletempsd’attrapersonsac.IlyavaittoujoursuntaxienattenteetLiamavaiteuuneérectionquifrôlaitladouleur.Auvudelasituation,boireetdansern’avaientpasseulementsembléinutile,maismasochiste.Liamfitroulersestesticulessoussesdoigtsetlaissaéchapperunrirehaletant.ConnaissantdésormaisWhitney,ilétaitcertainquel’hommeavaitdestendancessadiquesétrangementdoucesenlui.LiamétaitconvaincuquesiWhitneyavaitréaliséquecelaauraitétéunetorturepourlui,ilauraittraînédespieds.Lasecondeportièredutaxis’étaitrefermée,WhitneyavaitpassésesbrasautourdelatailledeLiametl’avaitattirétoutcontrelui.Unemains’occupaitdesondos,lecaressantdescôtesjusqu’àsesfesses,tandisquel’autreserraitsacuisseetlemaintenaitimmobile.Illuiavaitfallufaireuneffortincroyablepourrassemblersesespritsetêtrecapablededonnersonadresseauchauffeur.Ilsn’étaientpassiloinqueça,maisilétaitd’avisqueplusviteilsarriveraient,mieuxceserait.Quandletaxicommençaàsemettreenroute,WhitneyattiraLiamsursesgenouxetleblottitcontrelui,luiplantantdesbaiserslelongducoujusqu’àsonoreille.Çal’avaitchatouilléd’unemanièreétonnammentexcitante,etils’étaitmisàriretoutenessayantdes’écarter.Aussiamusantsoit-il,celaavaitétéunpeudéconcertantdedécouvrirqu’ilétaitchatouilleuxetqueçal’excitait,etencoreplusenprésenceduchauffeurdutaxi.WhitneyavaitsesmainspartoutsurluietàchaquefoisqueLiambougeaitpourtenterdes’échapper,ellessemblaients’accommodersansluilaisserplusdequelquescentimètresdedéplacement.Enquelquespâtésdemaisonsseulement,ilss’étaientretrouvésaffaléssurlabanquettearrièreavecWhitneyau-dessusdelui,entraindeluivolerdesbaiserspendantqu’ilessayaitdereprendresonsouffle.Liamfitglissersamainviergedetoutlubrifiantjusqu’àsoncouetl’effleuradesdoigts,légerscommedelaplume,avantdedescendresursontorse.Iltiralégèrementsurunmamelon,puispassasamainsursonventrequisemblaitnouéparleplaisir.Lechauffeuravaitdûseraclerlagorgepourleurfairecomprendrequ’ilsétaientarrivés.Unefoisdehors,Liamavaitsortiunbilletdevingtdesonportefeuille,presquetroisfoisleprixdelacourse.Terriblementgêné,ill’avaittenduauchauffeuretluiavaitditdegarderlamonnaie.Whitneyluiavaitprislamain,luiavaitfaitfairevolte-face,l’avaitembrasséfermementsurlaboucheetmurmuréàsonoreille:—Jecroisqu’ilaappréciélespectacle,BeauxSaphirs.Iln’apasarrêtédejeterdescoupsd’œildanslerétroviseur.Liamavaitsecouélatêteenriant.—Maisnon.Nonpasqu’ilaitvraimentremarqué.IlavaitplutôtfaitattentionàcequelesmainsdeWhitneyrestentsages,maisilavaitétécertainquecederniernefaisaitqueleprovoquer.Voulantluirendrelapareille,ilavaitsortisesclésetlesavaitagitéesdevantWhitneyavantdedemander:—Alors?Tuveuxmonter?Lamontéedesmarchesdevantl’immeuble,latraverséeduhall,levoyageenascenseuretletrajetjusqu’àsonappartementavaientpresqueétéunecourseàl’excitation.Avecluis’échappantjusqu’àcequeWhitneylerattrape,suividebaisersendiablésqu’ilacceptaitetrendaitavecenthousiasme.Àplusieursreprises,ilavaitoubliéoùilssetrouvaient,quesondosétaitappuyécontrelemurducouloiroudel’ascenseuretquesesvoisinsledétesteraientdenepassavoirseretenirsuffisammentlongtempspouratteindresonpropreappartement.Celaavaitétépuériletamusant.Ilcaressasavergeavecsonpouce,puisfitglissersesdoigtsdel’autrecôtéavantdefaireremontersamainlelongdelahampe.Sonbas-ventres’échauffadavantageetLiampoussaungémissementdefonddegorge.

Ilsétaientmiraculeusementparvenusànonseulementouvrirlaporte,maisàentreretlafermerderrièreeux.WhitneyavaitfaittombersonsacsurlefauteuilprèsdelaporteetavaitànouveauattiréLiamdanssesbras.Ilss’étaienttouslesdeuxbattusaveclesboutonsdesachemisependantleurpetittrajetdusalonàlachambre.Plusieursboutonsfurentperduspendantleprocessus,boutonsqu’iln’avaitpasencoreretrouvés.LeslèvresdeWhitneyavaientàpeinequittélessiennesentrelaporteetlemomentoùl’arrièredesesgenouxavaitrencontréleborddulit.Liams’ensouvenaitparcequ’undesesbrasétaitpasséautourducoudeWhitneyuniquementpourlegardercontrelui.Ilnesavaittoujourspassic’étaitWhitneyquil’avaitpousséousic’étaitluiquil’avaittiré,sonattentionfocaliséesurlegoûtetlasensationdesabouchesurlasienne.Çan’avaitétéquelorsqueWhitneys’étaitécartéqu’ilavaitreprissuffisammentconsciencepourserappelerquelesvêtementsdevaientêtreenlevésetqu’ilavaitcommencéàsouleverletissunoirdutee-shirtdeWhitney.Mêmeaveclesboutonsdéjàdéfaitsetarrachés,retirersaproprechemises’étaitavérédifficile.Dansleuravancéemaladroitepourarriverjusqu’aulit,elles’étaitcoincéesousluietretrouvéebloquéesousleurspoidscombinés.S’iln’avaitpasdésirésiardemmentêtretouché,avoirlesmainsdeWhitneysurchaqueparcelledesapeau,celaluiauraitmêmeétéégal,maisenl’étatdeschoses,celaluiimportait.IlavaitfalluqueWhitneyseredresseetl’aideàlibérersespoignetsdecettefichuechosepourqu’ellenelesgêneplus.Toujoursàgenouxau-dessusdeluietclairementdéterminéàêtrenustouslesdeux,Whitneyavaitcommencéàdéboutonnersonproprejean.Liamavaitimmédiatementattrapéletissupourlebaisserlelongdeseshanchesàlajoliecouleurlatte.Contrairementàlui,Whitneyportaitdessous-vêtements.Liamavaitpassésesdoigtssousl’élastiqueetlesavaitbaissésenmêmetempsquelejean.Ilgémitdoucement,semasturbantlentementàsesouveniretfaisantcourirsesdoigtssursespropreshanches.MisàpartsesdifférencesavecWhitney,l’hommeavaitunepeauincroyableautoucher.Quandlebordducaleçons’étaitprisdanslabossedeWhitney,ilavaitglissésesdoigtssousletissu.Ilavaitdûsemordrelalèvrepours’empêcherdegémirensentantcombienWhitneyétaitgâtéparlanature.Lecaressantdélicatement,ilavaitlibérésonsexe.Liamétaitdetaillemoyenne,etcelaluiconvenait,maisilavaitunlégerfantasmepourleshommesquinel’étaientpas,oudumoinspourceuxquiétaientplus«généreux»quelui.Whitneydevaitfaireprèsdevingtcentimètresetétaitassezépaispourquesesdoigtsenfassenttoutjusteletour.Gémissant,Liamversaplusdelubrifiantsursesdoigtsetsesoulevalégèrementafindepouvoirl’étalersursonentrée.Ilpoussaleboutdesondoigtàl’intérieurdeluietlaissaéchapperundouxsoupiremplidedésir.Cequ’ilvoulait,etcequ’ilnepouvaitadmettrequ’àlui-même,étaientlesdoigtsdeWhitneyenlui.Sesdoigts,puisdavantage.AveclesmainsdeLiamsurseshanches,Whitneyavaitpassésamainderrièreluietretiréseschaussures.Puisilavaitbougéetôtéégalementsonjean.Liamavaitétélesuivant.Aprèss’êtredébarrassédeseschaussuresetchaussettes,ilavaittortillédeshanchespoursehisserjusqu’enhautdulitetseretrouvertemporairementloindeWhitney.IlavaitàpeinedéfaitleboutondesonjeanqueWhitneyavaitcommencéàleluiretirer.Leursvêtementshors-jeu,ilavaitglissésesjambessouslui,s’étaitredresséetavaitpassésesbrasautourdesépaulesdeWhitney.Mêmemaintenant,ilaimaitcesépaules.Liamdevaitreconnaîtrequ’ilavaitaussiaimélafaçondontcesbrass’étaientimmédiatementenroulésautourdesataille.Laréactions’étaitaccordéeàlaperfectionavecsespropresdésirs.—Jesuisnumaintenant,Sexy.Quelleestlasuite?LaquestiondeWhitneys’étaitaccompagnéed’autresbaisersetdecesmainsmagiquesqui

parcouraienttoutsoncorps.Ellesavaientcaressésondosdebasenhaut,sesfessesetentresescuisses.Toutsoncorpsavaitvibrédeplaisird’avoirramenéWhitneychezlui.C’étaitLiamquiavaitrompulesbaisers,puiss’étaittournéàquatrepattespoursortirlelubrifiantetunpréservatifdelatabledenuit.LesmainsdeWhitneyn’avaientjamaisquittélecorpsdeLiametils’étaitpenchéenavantpourchuchoteràsonoreille.—Restecommeçaetdonne-moilelubrifiant,Beauté.IlavaitdonnélesdeuxobjetsàWhitneyavantdereposersamainsurlelit.IlavaitétéparfaitementdésireuxdefairetoutcequeWhitneysouhaitait.Lapositionluiimportaitpeutantqu’ilfinissaitparavoirlesexedecethommeenlui.Liamseléchaleslèvres.Mêmemaintenant,siWhitneyvoulaitbienarrêtercettehistoirede«rendez-vousamoureux»,illelaisseraitlebaiserquellequesoitlafaçondontilvoudraitlefaire.Ilsaisitsonjouet,lerecouvritdelubrifiant,lemitenmarcheetl’appuyadoucementcontresonouverture.Finalement,c’étaientlesmainsdeWhitneyquiavaientglissépartoutsursoncorps.Ellesavaientcaressésesfesses,sondos,sescuisses…Touslesendroitsqu’ellespouvaientatteindre.Ellesl’avaientabandonnéuninstant,puisdesdoigtslubrifiésavaientlongélaraiedesesfesses,frôlantàpeinel’étroitanneaudemuscles.Liams’étaitreculéàlarencontredecesdoigts,ayantenviedeplusetnesouhaitantpasréellementêtrepatient.—Dépêche-toi.Ilavaitétédurcommedelapierredepuisavantleurpremièredanseetcedontilavaitenvieétaitplusquedesimplesattouchementsprovocateurs.—Unpeudepatiencenevapastetuer.Letondesparolesavaitétélégèrementréprobateur.—Maisbaise-moi,putain!QueWhitneycontinueaumoinsdelepréparer!Ilavaitentenduunricanementdanssondosets’étaitretournépourjeterunregardnoirpar-dessussonépaule.Whitneys’étaitremisàrire,puisavaitenfoncéundoigtjusqu’àlapremièrephalange.Poussantlevibrounpeuplusàl’intérieur,Liamgémit.Aumoins,maintenant,iln’avaitpasàattendre.Illeretiraunmomentplustard,appréciantlejeumalgrélui.Celaavaitétémeilleurqueçan’auraitdûl’êtreàcausedesonimpatience,etilavaitgémiensereculant,forçantledoigtàentrerplusprofondémentenlui.Ledoigtavaittournéàl’intérieurdelui,avaitétéretirépuislentementenfoncédenouveau.Cettetortureluiavaitseulementfaitendésirerplus,nel’amenantqueplusprèsd’unelimitedéjàprécaire.Quandundeuxièmedoigtrejoignitlepremier,Liamavaitpousséunsoupirquis’étaittransforméenunlonggémissementgrave.Puisilétaittombésursesavant-brasetavaitappuyésonfrontsurlecoussin.Sonsexepulsait,unegouttedeliquideséminalpendantauborddupetitreplidepeau.Whitneyn’avaitpasdepetitesmainsetLiamenavaitétéreconnaissant.Whitneyavaittournéetrepliésesdoigtsàl’intérieurdeLiam.Desonautremain,ilavaitcaressél’intérieurdesescuisses,puissestesticules,etenfinsonsexe.Cejeuavaitprovoquédesfrissonslelongdesacolonnevertébrale,etLiamavaitsoupiréetgémi,incapabledefaireautrechose.Ilsesouvintd’avoirsentisoncouchaufferetsonestomacsetordrejusqu’àsestesticules.—Arrête.Ilavaithaletélemot,maisilavaitdéjàététroptardetàpeineavait-ilprononcélemotqu’ilavaitjoui.—Merde!Celal’avaiténervéparcequ’ilvoulaitdavantage.

Whitneyavaitri,puisavaitretirésesdoigtsducorpsdeLiam.—Zut.Désolé.Liams’étaitexcuséalorsqu’ilrestaitallongélà,nesachantpass’ilpouvaitbougersanss’écrouleroupiretomberdulit.Whitneyl’avaitredressépourleprendresursesgenouxetavaitmurmuréàsonoreillequetoutallaitbien.Cetteassurancenel’avaitpasfaitsesentirmieux.Contrarié,épuiséetprisdevertiges,iln’avaitpasprotestécontrecetactedetendresse.Ilrestaassislàpendantuninstant,laissantWhitneyletoucheretletenir.D’habitudeiléjaculaituneseulefois,àquelquesoccasions,iljouissaitdeuxfoisetils’étaitditques’ilreprenaitsonsouffle,alorsilpourraitrecommencer.Liamgémitetplongeaànouveaulejouetenlui.Illelaissavrombirdanssoncorpspendantqu’ilcaressaitsonsexe,duliquidepré-éjaculatoireglissantsursesdoigts.Quelquesinstantsplustard,Whitneyl’avaitallongésurledosets’étaitétenduàcôtélui.—Prendtontemps.LiamavaittendulamaineteffleurélemembredeWhitneydureversdesdoigts.Puisilavaitprislepréservatifsurlelitetl’avaitouvert.—Jeveuxquetumebaises.Mêmesijen’arrivepasàjouir,jeteveuxenmoi.Ceseraitagréablemalgrétoutetilétaitprêtàparierqu’iléjaculeraitencoreunefoisdetoutefaçon.LiamavaitrecouvertlesexejolimentérigédeWhitneyaveclepréservatif,l’avaitcaressédoucementetavaitétérécompenséd’unprofondgémissementguttural.Whitneys’étaitécarté,redresséetpositionnéau-dessusdeLiam,entresescuisses.LiamavaitsoulevélesfessesetguidéWhitneyversl’endroitoùilledésirait,avantd’enroulerlesjambesautourdesataille.LasensationdeWhitneyplongeantenlui,l’emplissantlentement,avaitétéincroyable.IlavaitfalluuncertaintempspourqueWhitneysoitcomplètementinstalléenlui,maisentre-temps,lesexedeLiamavaitretrouvétoutesavigueur.Whitneys’étaitpenchéenavantetl’avaitembrassédoucement.—Tumeplais,BeauxSaphirs.—Alorsbaise-moi,quejeleressente.Ilavaitparlédeleurébatsexueletnes’étaitpasembêtéàréfléchiraucontexteouaufaitqueWhitneyparlaitdeplusqueça.Mêmemaintenant,ilnevoulaitvraimentpasypenser,maisilnesemblaitpaspouvoirlesoublieretilseconcentrasurlevibromasseurdanssesfessesetsurlesouvenirdeWhitneylepilonnant.Whitneyreculaseshanches,puispousserudementenlui,ettouslesmotstendress’étaienttransformésengémissementsetenclaquementsdepeaucontrelapeau.Toutrisquequ’ilaitenvisagéquelquechosedepluss’étaitaussienvolé.Dumoins,momentanément.AvecWhitney,cettesensationqu’ilavaitardemmentdésiréed’êtreétiréetempliavaitétébienmeilleurequ’ilnes’yétaitattendu.ChaquepousséeavaitenvoyédesétincellesdeplaisirdanslecorpsdeLiam,luitordantlesentraillesetremontantsondosenvaguesintenses.Ilavaithaletéets’étaitaccrochéàWhitney,faisantcourirsesmainssurcesépaulesqu’iladoraitetcetorsequienétaitlecomplémentparfaitaupointqu’iln’auraitpasétécapabledemaintenirlongtempssesmainsàunseulendroits’ilavaitessayé.IlavaittirésurlesmamelonsdeWhitneyetcaressésesbicepsmusclés.Lebesoinavaitrapidementprisnaissanceenlui,etLiams’étaitcambrécontreWhitney.Ilavaitfrottésonsexecontrecesabdosfermesavantdeseprendrefinalementenmainetdesemasturberenrythmeaveclespénétrationsvigoureuses.Sansgrandesurprise,Whitneyavaitjouienpremier,maisilavaitcontinuéàbougerenluijusqu’àcequeLiamtrouveladélivranceàsontour.Liamsemorditlalèvre,haletaetsecambra.Duspermechaudjaillitetatterritsursontorse.Cen’était

pasaussibonquedanssonsouvenir,maiscelaluiconvenait.Ilavaitjoui,cequiétaitcedontilavaitbesoin.Ilsoupiraetdécidaderesterallongélàunpeupluslongtemps,puisquittalentementsonlitpourallerprendreunedouche.Probablementunedoucheglacée.

9Latableétaitcouvertedepapiers,etLiamlesdisposaitenplusieurspilesdevantlui,classantlesreçusetlesfeuillesdeprésence.Cheriluiavaitconfiélapaperassecettesemaine,etcommec’étaitaussilafindumois,ilyavaitbeaucoupàfaire.Techniquement,c’étaitsonjourderepos,maisils’ennuyait,alorsilétaitvenupours’enoccuper.Ilavaitsortilapaperassedubureaudel’arrière-boutiqueetl’avaitamenéedanslasalleprincipalejusteparcequ’iln’yavaitpasdefenêtrelà-basetqu’ildétestaitsesentirenfermé.Latableoùilavaitdécidédeseplanquerétaitaussiloinquepossibledupassage,maiselleétaitbienpluséclairéequelebureaudederrière.Ilfouilladanslecartonqu’ilavaittransportéetquicontenaitlesdifférentesfournituresdebureau,cherchantlestyloqu’ilaffectionnait.Lebruitd’unechaisetraînéesurlesolledéconcentraetillevalatête.Whitneys’assitàcôtédelui,àchevalsurlachaisequ’ilavaittirée.Ilposaungobeletdecafésurlatableprèsd’eux.—Tuasl’airoccupé.—Mmm.Liamsoupiraetrepartitàlarecherchedesonstylo.—Tuasconvenudenepasm’embêterquandjetravaillais.—Jenevaispast’embêter.Jenesavaismêmepasquetuétaisiciavantquej’arrive,fitremarqueWhitney.Jet’aivuetjemesuisjusteditquej’allaistedemandersituvoulaisdel’aideoupeut-êtreunpeudecompagnie.Sesdoigtstrouvèrentlestylo,etillesortitducarton.PuisilrelevalatêteetaperçutlejeandeWhitney.—Est-cequetonjeanestviolet?demanda-t-il,incrédule.Biensûr,ilposaitcettequestionpourlaforme,maisiln’auraitpasimaginéqueWhitneysoitlegenred’hommeàacheterdelahaute-couture.—Ouip,réponditcedernierenbougeantdesachaisepourselever.Lesvendeusesonttoutestrouvéqu’ilmettaitmesfessesenvaleur.Qu’est-cequetuenpenses?IltournaledosàLiametleregardapar-dessussonépaule,unimmensesouriresurleslèvres.—Je…Ildevaitreconnaîtrequelesvendeusesavaientvujustesurlaquestiondesfesses.Lacoupeétaitétroite,maiselleneleboudinaitpas;aucontraire,lejeansemblaits’adapteràsoncorps.Whitneyn’avaitpaslesfessesplatescommecertainshommes.Ellesn’étaientpasaussirebondiesquecellesdesfilles,maisc’étaitprobablementparcequ’ilavaitdeshanchesétroites.Lepireétaitqu’illesavaitpelotéesunbonnombredefoislanuitdeleurrencontreetqu’ilsavaitsacrémentbienàquelpointellesétaientbelles.Liamdéglutit,lachaleurremontantlelongdesoncou.Vendeusessignifiaitquelejeanétaitneuf.Ilnefaisaitaucundoutequ’ilavaitl’airneuf.Sionajoutaitàçalachemisedel’autrejouretle«show»d’aujourd’hui,celasignifiaitqueWhitneyl’avaitprobablementachetéenpensantàlui.C’étaitautrementplusefficacequelesfleurs.Whitneysemitàrire,fituntoursurlui-mêmeetretombasursachaise.—J’endéduisqu’ilteplaît.Tantmieux,parcequ’iln’étaitpasdonné,ettunem’asjamaisdittonsecretpourêtreaussiconfiantlorsquetun’espasdutoutàtaplace,alorss’ilneteplaisaitpas,jenesaispascequej’auraisfait.Ilsecoualatête.

—Etjecroisquetumedoisunverre.—Tuesallét’acheterdesvêtementshorsdeprixuniquementparcequej’aiditquelevioletétaitmacouleurpréférée?Savoirquelejeanétaitcherlefitculpabiliser.Lafoisprécédente,lachemiseluiallaittoutaussibien,etilnes’étaitpasembêtéàfairetropattentionouàdirequoiquecesoit.—Ilaattirétonattentionett’afaitmeregarder,alorsjediraisquec’étaitdel’argentbiendépensé.J’avaisbesoindetrucsneufsdetoutefaçon.Whitneyéclataderireetappuyasesavant-brassurledessusdelatable.—Deplus,c’estchouetted’avoirquelquesaffairesquemamèren’apaschoisies.Çadevaitêtreuneblague.—Tamèrechoisitencoretesvêtements?LesjouesdeWhitneysecolorèrentimmédiatementenrouge.Ilsoupira,puisseraclalagorge,malàl’aise.—Jedétestefairelesboutiqueset,engénéral,elleprenddestrucspourmesfrèresetmoiquandelleetlesfillesvontacheterdenouveauxvêtementspourlesgamins.—Tuvisencorecheztesparents?Liamnesavaitpass’ilavaitenviederireous’ilétaitunpeu…jaloux.Maislevoirrougirétaitadorable.Whitneyhaussalesépaules.—C’estunegrandemaison.GraceetAngelviventencorelà,euxaussi;Nenapossèdelamaisonvoisine,etMativitavecJavietsonépousejustedel’autrecôtédelarue.C’estpratique,c’esttout.J’aimemafamille,etenville,partagerlesfacturesestplutôtsensé.Situajoutesàçalefaitquejetravaillebeaucoupetque,quandjenetravaillepas,jepassedetoutefaçonmontempsavecelle,prendreunappartement,uniquementpournejamaisyêtre,sembleêtrelemeilleurmoyendegâchersonargent.C’étaitstupide,maisLiamétaitréellementjaloux.—Oui,jesuppose.Ilpritlapiledefacturesetlesfeuilleta,lesclassantdelaplusancienneàlaplusrécente.—JesuissurprisquetoietKarinesoyezpascolocataires.Pourquoi?demandaWhitney,soulevantsoncafépourenprendreunegorgée.—Ceseraitgênant,jecrois.Liamouvritlecarnetdechèques,enremplitunetleglissadansl’enveloppeaveclafacture.—Pourquoi?—Parcequ’elleetmoin’avonsjamaisappréciélespetitscopainsdel’autre.IlrédigeaunautrechèqueetregardabrièvementWhitneyavantd’ajouter:—Etpuis,jenesuispassûrquej’aimeraisrameneruntypechezmoipourm’envoyerbruyammentenl’airavecluiensachantqu’ilyaquelqu’und’autredansl’appartement.Whitneyrit,unsourireamusésoulevantseslèvres.—Ellem’aimebien,etonn’avraimentpasfaittantdebruitqueça.Liamlevalesyeuxaucieletfourralechèquedansl’enveloppe.—Etalors?Tucroisquetuesleseulmecquej’airamassédansunbar?Vraiment?Combiendecoupsd’unsoirtut’estapé?—Jenesaispascequejecroyais,maisçanerendpascequejeviensdediremoinspertinent,ditsimplementWhitney,prenantunegorgéedecaféavantdecontinuer.Etpuis,ehbien…aucun.Liamsentitsesyeuxs’écarquilleretseforçaàgarderunvisageneutre.—Bah,maintenantsi.Etonaétéplusbruyantsquetunelepenses.Jesuispersuadéquemavoisinededessousnousaentenduspuisqu’ellem’avraimentregardédetraversquandjesuispartitravaillerle

lendemain.Etpuis,Karivitunpeucommeunporcalors,mêmesijel’aimeénormément,jenevoudraispasd’ellecommecolocataire—Cequ’onapartagén’étaitpasuncoupd’unsoir.Ladéclarationétaitfactuelleetaccompagnéed’undouxsourire.—Puisquetun’enasjamaiseuavantmoi,ilestclairquetuesunexpertenlamatière.Bienqu’ilnefaillepasêtreexpertpourcomprendrequesitubaisesquelqu’ununefois,alorsc’estuncoupd’unsoir.Liampritleformulairedecommandespourlespâtisseriesetcommençaàlecompareraveclalistedecequ’ilsavaientvenduetsesnotessurcequis’étaitépuisétropvite.—Çasous-entendaussidenepasrevoirlapersonneetdenepoursuivreaucunerelationavecelle;engros,dusexesansintérêt.Vuquecen’étaitabsolumentpasinsignifiant,quenousnousvoyonsdepuisetquetuvasaccepterdesortiravecmoi,alorscen’estpasuncoupd’unsoir.Whitneybougeasachaiseetsepenchaenavant,regardantlepapierdanslesmainsdeLiam.—Vouspayezbeaucouptrop,etleursproduitsnelevalentvraimentpas.Liamgriffonnaunnombre,puispassaàl’articlesuivantsurlaliste.—C’estCheriquidécidedeça,c’estsaboutique.Illevalesyeuxau-dessusdelafeuille.—Jen’accepteraipas.Jamais.Pointfinal.—Tudisça,maistuneremetspasenquestionslesdeuxautrespoints,enparticulierlepremier,cequim’indiquequetuvasdireoui.Whitneyluivolalestyloetlebloc-notes,etécrivitdessus.—Jenedispasqu’elledoitfaireaffaireavecmoi,maisnoussommesplusprèsetjepourraislivrerdespâtisseriesfraîchestouslesmatins.Jereprendsmêmelesrestespuisquej’enfaisdonàunrefugeducoin.—Karin’aimeraitpasça,elleappréciesonstockgratuitdecookiesrassis,semitàrireLiam.—Ehbien,danscecas,jepourraisnepasmentionnerledernierpointàCheri.JenevoudraispasqueKaridécidequejesuisl’ennemiparcequejeluicoupelesvivres.Ilsouritetluirenditlepapieretlestylo,maisilattrapalepoignetdeLiamquandcedernierlesrécupéra.Soncœuraccéléra,etLiamsedemandasiWhitneyallaitdenouveaul’embrassermêmes’ilavaitpromisdenepaslefaireautravail.Whitneynebougeapaspourl’embrasser:ilnefitqueledévisager.—Tusaisquelaraisonpourlaquelletunediscutespassurlefaitquec’étaitounoninsignifiant,c’estparcequetusaisqueçanel’étaitpas.Liamretirasamainetsecoualatête.—Faux.Jenediscutepasparcequec’étaitvraimentsansimportance.Dumoins,çal’étaitpourmoi,cequisignifiequ’iln’yaaucuneraisondediscuterdeça.Cen’étaitquedusexe–etc’étaitbien–maisriendeplus.—Sic’estvrai,alorsest-cequetuastraînéquelqu’und’autrecheztoidepuisquenousl’avonsfait?Portantsongobeletàseslèvres,Whitneyleregardapar-dessuslebord.Liamposalebloc-notesetlevaundoigtdevantWhitney.—Primo,jenetraînepersonnenullepart.Illevaunseconddoigt.—Secundo,cen’estpasparcequejen’airiencontrelescoupsd’unsoirquej’enaiconstamment.Jesuisprudent,aussi.Jenesuispasunstupidepetitracoleurquiacceptetoutlemondeetn’importequidansmonlitsansaucunebonneraison.Cependant,ilnepouvaitpascomplètementreprocheràWhitneydeprésupposerqu’ilétaitunmec

facile.Vuceàquoiils’étaitpresquerésolulasemainesuivantWhitney,iln’étaitpasentièrementconvaincuqu’iln’yeutpasunbrindevéritélà-dedans.Ilnel’avaitpasnonplusréaliséjusque-là,maisenfaisantremarquerqu’ilavaitl’habitudedescoupsd’unsoir,ilinsinuaitlui-mêmequec’étaitunracoleur.Dumoins,enunsens.—Jepourrais,maisjenelefaispas,alorscen’estpasparcequ’iln’yaeupersonnequeçasignifieimmédiatementquec’estàcausedetoi.Mêmes’ilenavaitvouluàWhitneypourçaetqu’ilyavaitunpeudevéritédanscetteidée,ilnepouvaitlaisserl’autrehommelesavoir.CedernierposasongobeletetpritlamaindeLiamdanslessiennes,enluirepliantlesdoigts.—Pardon.Jemesuismalexprimé.Jenesaispassijevoulaisessayerdeprouvermonraisonnementousij’étaisjustejalouxàl’idéequepeut-être,peut-être,c’étaitsansimportancepourtoi.Etsiçal’était…Ilfitunepauseetinspirarapidement.—…Sic’étaitsansimportancealorstuauraispeut-êtrecouchéavecquelqu’und’autre.IlcaressalesarticulationsdeLiamdesonpouceetsoupira.—Cen’étaitpasinsignifiantpourmoi.Jecontinueraiàconsidérerquecequenousavonspartagén’étaitpasuncoupd’unsoir,mêmesitunemedisjamaisoui.LasensationdesoufflecoupéfrappalapoitrinedeLiametsonventresetorditdouloureusement.IlobservalonguementWhitney,nesachantpasvraimentquoidire.Ilsesentaitàlafoisgênéparladouceurdecette«presque»déclarationetcoupablepourdesraisonsauxquellesilnevoulaitpaspenser.Lefaitqu’iln’avaiteffectivementrienfaitouqu’ilavaittouslesdroitsdefairecequ’ilvoulaitn’étaitpasvraimentd’unegrandeaidenonplus.Repoussantlesdeuxsentiments,Liamsoupira.—Excusesacceptées,dit-ilavantdedéglutir.Tupeuxmelâcherlamainmaintenant.—Jesupposequetupeuxlareprendre.LeslèvresdeWhitneysesoulevèrentets’écartèrentenunsouriretimide.—Maisuniquementparcequetudoisterminertescomptes.IlserralamaindeLiam,baissalesyeuxverselle,semorditlalèvre,puislâchalamain.Liampritsonstyloetregardalecarnet.LepetitmotdeWhitneyetsonnumérodetéléphonelenarguaient.Lesmots«Appelle-moi»ressortaientplusqueleresteetLiamsegiflamentalement.—JeparleraiàCheridetonoffre.Whitneybougeaetrepritsoncafé.—Est-cequetuasaimélegâteauquejet’aifait?—Oui.Etoui,ilestmeilleurquelecoffeecakequenousavonsici.Ilneluienrestaitplus,bienqu’iln’aitdonnéqu’uneseulepartàKari.—Kariacruquetufaisaisallusionànous.Prenantunegorgée,Whitneys’appuyasursoncoudeetposasajouesursamain.—C’étaitlecas,ettudoisreconnaîtrequec’estunadorablejeudemots.—Saufqu’enfait,iln’yapasdecafédanslescoffeecake,alorsiln’estpastrèsréussi.Ilnepouvaitrésisteràl’opportunitédelefaireressortircommeunéchec.Jetantderapidescoupsd’œilàWhitney,Liamsaisitleformulairedecommandesrempli,etlemitdansuneenveloppeprêteàêtreenvoyéemalgrésapromessededireàCheridel’appeler.Mêmesielledécidaitdepoursuivreavecluiaulieudeleurfournisseurhabituel,ilsauraientquandmêmebesoindepasserdescommandesentre-temps.Whitneyricanadoucementetsecouatrèslégèrementlatête.—Pasdansceluiquejet’aidonné,maiscommejenet’aipasencorefaitcraquer,jem’étaisditqueceseraitplusappropriépuisquec’estdestinéàêtremangéenaccompagnementd’uncafé.

Personnellement,jeconnaisplusieursgâteauxquicontiennentducafé,dontletraditionnelStreusel,cequiferaitdecesgâteauxdescoffeecakeaucafé.—Jen’avaispasréaliséqu’ilyavaitplusd’untypedecoffeecake.Biensûr,iln’yavaitjamaisvraimentréfléchi.—Cen’estpasgrave.Jesuissûrquelaplupartdesgensl’ignorent.Jeneréfléchispasnonplusauxdifférentstypesdecafé.Liamrigolaetsecoualatête.—Engénéral,laplupartdesgensneréalisentpasqu’ilenexisteplusieursgenresetqueçavabienplusloinquedesavoirsic’estunlatteous’ilestaromatiséaucaramel.Letypedegrain,l’endroitoùilapoussé,commentetcombiendetempsilaététorréfiéontleurinfluence.Mêmelafaçondontilestmouluestplusimportantequ’onlecroit.Réalisantqu’ilfulminait,Liamsetut.Sesjouessemirentàchaufferdegênefaceàsonpropreenthousiasme,etiljetauncoupd’œilversWhitneysansreleverlatête,s’attendantgrandementàcequ’ilsemoquedelui.Whitneyneriaitpas,ilnefaisaitqueleregarderfixement.—Commentest-cequetuboistoncafé?—Jel’aimenoir.Lachaleurdesesjouesn’avaitpasfaiblivuladéterminationaveclaquelleilétaitregardé.—Torréfactionmoyenne,ajouta-t-il.Whitneysemorditlalèvreethochalatête.—Etlesautrestrucs?Leslatteetdérivés,tulesaimes?C’étaitunpeuétranged’êtreainsifixéduregard,etLiamgigotasursachaise.—J’aimeaussilescapuccino,maisprincipalementparcequejetrouveamusantdefairedesdessinsaveclamousse…—C’estquoitonplatpréféré?Laquestionétaittellementinattenduequ’ellelesurprit.—Hein?—Tonplatpréféré?répéta-t-il.—Lapizza,pourquoi?—Quelgenredepizza?demandaWhitney,leregardtoujoursfixeetsonexpressiontoujourssérieuse.Liamtournaunpeupluslatêteetfronçalessourcils.—Unepizzaavecdelaviandedessus.Jenesaispas.C’estquoitoutescesquestions?Whitneysepenchaenavantetsourit.—C’estsimple,Beauté,c’estjustequejemeursd’enviedet’embrasser.LafaçondontWhitneyleregardaitavecunetellerésolutionluifitsedemanders’iln’allaitpaslefaire.—Arrête.Ildétestaitça,maiscelaressemblaitdavantageàunesuppliquequ’àunordre,commeçaauraitdûl’être.—Jenevaispaslefaire.Jel’aipromis.Whitneyritdoucementetsirotasoncafé.—Mêmesic’esttrèstentantquandtuesadorablecommeça.—Commequoi?IlétaitévidentqueWhitneyavaitdedrôlesd’idéessurladéfinitiondumot«adorable».—Lafaçondonttuessi…passionné…LavoixdeWhitneys’abaissaàcemot,luidonnantunegravitéévidente.

—…parlecafé.UnfrissonremontalelongdesondosetLiamdéglutit,unpeumalàl’aisefaceàl’intensitédelasituation.—C’étaitadorable.Whitneyricanadenouveau,allégeantl’atmosphère,etramenaunemèchedecheveuxderrièresonoreille.—Etencoreplusquandtut’enesretrouvégêné.Çaterendencoreplustentant,maisjesaisquetutravailles,alorsj’essayedemeretenir.Etpuis,jesuisconvaincuquesijelefaisais,tumechasseraiscommetuesenclinàlefaire.Liamsoupira,enréalitésoulagéàlafoisparlefaitqueWhitneyn’allaitpasl’embrasseretparlefaitqu’ilneletrouvepasbizarre.D’habitude,lesgensletrouvaientplusqu’étranged’autantsesoucierdedétailsconcernantsontravail.MêmeKaripensaitqu’ilenfaisaittropparfois,etpourtantellesavaitqu’ilsouhaitaitouvrirsonpropresalonunjour.C’étaitdommagequeWhitneys’obstineautantàvouloirsortiraveclui,ilsauraientpuêtreamissileschosesavaientétédifférentes.—Jedevraistechassermalgrétoutpuisqueturesteslààmedistraire,çavameprendretoutelajournéepourfinirtoutça.—Jemetiensbien,cen’estpasmafautesituesdistrait.Whitneyrepritunegorgéedecaféetlaissaéchapperun«hum»pensif.—Àmoins,biensûr,quecenesoitlepantalon.—Cen’estpaslepantalon,répondit-ilsèchement.Whitneyplissaleslèvresetfitdenouveau«hum»,d’unairsceptiquecettefois-ci.—Jecroisquec’estlepantalon.Liamlevalesyeuxaucieletsignalechèquequiaccompagnaitlacommandeavantdelesmettretouteslesdeuxdansuneenveloppe.—C’esttoi.Tumedistrais.Whitneyleperturbaitvraiment,etbienqu’iln’eûtpasétéréellementsérieuxenluidisantdepartir,iln’étaitprobablementpasloindelavéritéendisantqu’illuifaudraittoutelajournées’ilnepartaitpas;bon,dumoins,çaluiprendraitbienpluslongtempsquenécessaire.—Tuessûr?Jecroisplutôtquetuasenviequejepartepourpouvoirjeterunautrecoupd’œilaupantalon.Unenotemoqueuseégayasonton.—Cen’estPASlepantalon.IlregardalonguementWhitney,sedemandants’ildevaitvraimentlefairepartir.—Tuesvraimentpénible.—Jepartiraisijepeuxavoirunbaiser,rigoladoucementWhitney.—Alors,reste,parcequeçan’arriverapas.Liamremplitledernierchèqueetmitlapiledecôté.—Tais-toietlaisse-moitravailler.—D’accord.Liamfeuilletalesdiversemploisdutempsetdemandesdejoursdecongé,notantquiétaitdisponibleetquand.Whitneyétaitvraimentsilencieux,etaprèsvingtminutes,celacommençaàdeveniraussiennuyeuxquelesquestions.—Tunet’ennuiesvraimentpasàresterassissansrienfaire?Whitneysecoualatêteensouriant.—Sérieusement?Liamn’arrivaitsincèrementpasàs’imaginerresterassisetregarderquelqu’und’autretravailler.—Ettupeuxparler,pasjustem’observeretsecouerlatête.

Whitneyreposasongobelet,danslequelilnerestaitquequelqueslarmes.—Jenem’ennuievraimentpas.Enfait,c’estagréablederesterassisetdenerienfaire,parcequechezmoi,ilyatendanceàavoirconstammentdubruitetdel’agitation.Çanemegênepasnonplus,maisj’enappréciedavantagelecalme.—Oh.Whitneycontinuadel’observer,unminusculesourireauxlèvres.—Est-cequelecalmetedérange?—Non,c’estjustequetumeregardesfixement,etjecommenceàmedemandersijedevraisfaireuntourdepasse-passe.Cen’étaitpassimplementlefaitd’êtreobservé,maisaussilafaçondontWhitneyleregardait.Liamn’arrivaitpasàdéterminerlanaturedeceregard.Iln’étaitpasniais,maispresque.—Etlebruit?Jeveuxdire,est-cequ’êtreentouréd’ungrandnombredepersonnestedérange?Whitneyjouaavecsongobelet,lefaisanttournerd’unairabsent.—Tum’asrencontrédansunbar.Àtonavis?C’étaitégalementvrai–ils’enfichait;c’étaitjusteleregardquiledérangeait.C’étaitpeut-êtreaussidûaufaitqueWhitneynedisaitrien,etilenétaitvenuàattendrequ’illedragueetqu’illuiposedesquestions,alorslesilenceluisemblaitétrangeencomparaison.Whitneyricana.—Ehbien,tuétaislàpourflirter,alorsjen’étaispascertaindepouvoirutiliserçacommepreuve.Mais,jesuissoulagéqueçanetedérangepas.Çasignifiequemafamilleneteferapasfuirquandtucéderasenfinetquetudirasoui.Liamlevalesyeuxauciel.—Finalement,jepréfèrequandtutetais.Laremarqueprovoquaunautrerire,maisWhitneyseleva.—Jevaistelaisseràtontravail.Cen’étaitpaslaréponsequ’ilattendait.IllevalesyeuxversWhitney,pascomplètementsûrqu’illefassemarcher,maisaussiétrangementdéçu.Whitneysepenchaetl’embrassadoucementsurleslèvres.Liamlerepoussaparl’épauleetfronçalessourcils.—Arrêtedefaireça!Whitneyreculaenluiadressantunclind’œil.—Parfoislesquestionsnesuffisentpas,etj’aibesoindugoûtdeteslèvressurlesmiennes.Arrivantverseux,KariregardaWhitneyetLiamàtourderôle.—Ilt’aencoreembrassé?Etj’aimanquéça?Ellelevalesyeuxauciel.«Laisse-lesunpeuseuls.Ilsontbesoindepasserdutempsensemble.»StupideJames.—Jel’embrasseraisencorerienquepourtoi,Kari…maisjecroisqu’ilmefrapperaitsijelefaisais,ditWhitneyenriant.Elleluioffritunlargesourire.—Tudevrais.—J’aiunstylo.LiamlebranditdevantWhitneyd’unairmenaçant.—Jenemecontenteraipasdetefrapper,jeteleplanterai.—Jetel’aidéjàdit,situveuxfaireça,alorstuvasd’aborddevoiraccepterunrendez-vousavecmoi,réponditWhitneyenluipiquantlestylodesmainsetenluivolantunautrebaiser.Liamenfonçarudementletalondesamaindansl’épauledeWhitneyetlevalesyeuxaucielàsapathétiquetentatived’humour.

—Rends-moimonstylo.—Tuvoiscequetum’asobligéàluifaire?Maintenantprotège-moietneluirendspasçaavantquejesoisensécuritéhorsdesaportée.WhitneytenditlestyloàKarienrigolant.—Chut…Jesorsavecluiencachette.Ilsetourna,fitunclind’œilàLiam,puissedirigeaverslaporte.Cen’étaitpeut-êtrepaslepantalon,maisLiamdevaitreconnaîtrequelavueluiplaisaitbien.Cejeanluiallaitsacrémentbien,etcen’étaitpassafautes’illeregardait,iln’étaitqu’unhumain.Kari,biensûr,seretournaaussipourregarder.Dumoinsbrièvement,puisellerenditlestyloetcroisalesbras.—Tuesvraimentdansledéni,déclara-t-elleensecouantlatête.Tuesaussiunidiot,etpasuniquementparcequenoussavonstouslesdeuxqu’ilestcanondanscejean.Cen’estpeut-êtrepaslaraison,maisjesuisd’accordavectoi;cen’estpaslejean,c’estluitoutentier.Cetypeestunedistractionambulanteparcequ’ilteplaît.Liamfronçalessourcilsetbaissalesyeuxsurleplanning.—Jesuisentraindefairelesplannings,alorstunedevraispasfairedetoiuneciblepourlesmatinées.Ellelevalesyeuxauciel.—TucroisqueJamesetmoisommessourds?Onvousaentendusdelà-bas,toutheureuxetenpleinflirt.—Ilflirtait.Moi,non.Aumieux,ilsemontraitjustegentil.—Ettunemataispasnonplussesfesses,peut-être?demanda-t-elled’unevoixtraînante.—Çanecomptepas.Jen’aijamaisditquejenevoulaispasrecoucheraveclui.Oupeut-êtrequ’ill’avaitdit,ilnes’ensouvenaitplus,maisc’étaitmoinsproblématiquequel’idéedurendez-vous.Kariricana.—C’estpourçaquetunel’aspasfaitpartir?—Je…Iln’avaitaucunargumentàluiopposercettefois,ilnesavaitmêmepaspourquoiill’avaitautoriséeàrester.—Jevaistecollertouteslesmatinées,çat’apprendra!—Faisçaetjevaisluirendrevisitedanssapâtisseriepourluiracontertoustespetitssecretshonteux.EllepritlegobeletdecafédeWhitneyetretournaderrièrelecomptoir.Liamsoupira,repassalesplanningsenrevueetfitdesonmieuxpournepluspenseràcequ’elleavaitdit.Leseulrésultatquiendécoulafutquecelaluilaissaplusdetempspourpenseràcefichujean.Liamétaitentraind’attraperuncouteauàbeurrededessouslatablelorsqueCheriarrivaaveclesnouveauxabat-joursenverresouffléàlabouche.Elleentra,lecartonnichéentresesbrasetavecsesépaissesbouclesnoiresetserréesrebondissantàchaquepas,etlesdéposasurlatableàcôtédelaquelleLiamtravaillait.Puis,ellesedirigeaverslecomptoir,pritleseaudedétergentetunrouleaud’essuie-toutetlesrapportasansunmot.Cheriétaitunepersonnebavardeetsonsilenceétaitdetouteévidencevoulu.Ellelesposaetcommençaimmédiatementàlaverlesabat-jours.Iln’yavaitvraimentpasmoyendel’ignorer.C’étaitunefemmenoiredefortecorpulence,etquandellesetenaitàcôtédevousetvousregardait,saprésenceétaitsimplementimpossibleàignorer.Liamessayamalgrétout.Ilétaitévidentqu’elleavaitquelquechoseàluidireetquandvotrepatronneavaitquelquechoseàdire,ilvalaitpresquemieuxtoujourslalaissercommencerlaconversation,surtout

sionn’avaitaucuneidéedusujet.Cherileregardaenfronçantlessourcils,sesyeuxmarronfoncéseplissant.L’expressionapprofondissaitlesridesdesonvisage,effaçantl’avantagequeluidonnaitsapeaubrune,etlafaisantparaîtredavantagesonâgequelestrente-et-quelquesannéesquetoutlemondeluidonnait.—Tuluidisnonettuinsistesqu’iln’estpastonpetitami,maistulelaissestedévorerduregardetflirteravectoisanslamoindreprotestation.Jenevaismêmepasparlerdecepetitjeudesmillequestionsauquelvousjouez.C’étaittellementinattenduqu’ilenrestabouchebéeetquesamainglissasurlecouteau,etcognarudementlecoinenmétaldupieddelatable.—Putain!Liamsefrottalamainetessayadecomprendred’oùelledétenaitcetteinformation.Iln’avaitpratiquementvupersonnedetoutelasemaineendehorsdeJamesetdeKari,alorsc’étaitcertainementl’und’eux,mêmesiçaavaitdûsefaireindirectementpuisqu’illesvoyaittrèsbienleraconteràn’importequi.—Ilvafinirparserendrecomptequejenediraijamaisouietlaissertomber.Etilnemedévorepasduregard.—Maisoui,biensûr!Elleluidonnaunpetitcoupdepieddanslajambe.C’étaitunefemmeronde,maiselleétaitégalementgrandeetqu’ellesetiennedeboutsiprèsdeluialorsqu’ilétaitaccroupiluidonnaitl’impressionqu’elleledominaitpresque.Letonennuyédesavoixnefaisaitrienpouratténuerceteffet.—Ilvapeut-êtrecomprendre,oupeut-êtrepas;l’uncommel’autre,tuluidonnesdefauxespoirs.Celalemitencolère.L’idéequecesoitluileresponsabledelasituationétaitinjuste;iln’avaitrienprovoqué,c’étaitWhitney.—Jeluiaiditnon!Jeluiaiditqu’ilperdaitsontemps,qu’est-cequejesuiscenséfairedeplus?Ellelevaunsourcilenréponseàsonaccèsdecolèreetposaleluminaireenverreavantd’enprendreunautre.—Ignore-le.—Cen’estmêmepaspossible,Cheri.Whitneyluiavaitmontrédèslepremierjouroùils’étaitpointéquel’ignorerseraitinterprétécommeundéfi.—Jedoisluirépondre.Àlasecondemêmeoùjecessedefaireattentionàlui,ilm’embrasse!ContrairementàJamesetKari,Cherinemontrapaslepluspetitamusementàcettedéclaration.—Alorsarrêtederépondreàsesquestionsoudis-luidepartir.Tuasmêmel’autoriténécessairepourlemettredehors.Decequej’aicompris,tul’asmêmelaissét’embrassersanslamoindreprotestation.Liamsoupira.—Jesuissûrqueçaferaitbienfaceauxautresclients.Lesgensprendraientprobablementsonparti,etjepasseraispourunsalaud.Ramassantlecouteauàbeurre,ilcommençaàcharcuterunmorceaudequelquechosecomplètementinidentifiable.—C’estassezbizarrequetuprennesmonpartialorsqueKarietJamesl’encouragentsansarrêtàmepourrirlavieouessayentdemeconvaincredesortiraveclui.—Karitrouvequec’estmignon,etJamesestunromantique.Jesuisréaliste.Aussimignonquecelapuisseêtre,tuesrelativementéquilibrémaintenantetjepréféreraisnepastevoirredevenirlegaminquej’airencontréilyatroisans.—Jenesorspasaveclui,alorsçan’arriverajamais.Lesmotslaissèrentuneétrangedouleurdanssapoitrine,etiln’étaitpasvraimentsûrquecesoit

parcequ’ilpensaitàMatt.Unepetitepartiedeluiinsistaitsurlefaitquec’étaitreliéàWhitney.Cherinettoyaledernierabat-jouretremitlestroisdanslecarton.—Jenedispasquetunedevraispaslefréquentersituenasenvie,maislejeuauquelvousjoueztouslesdeux…Tuvasfinirpartefairedumal,oualorsc’estlui,etjenepensepasquetusouhaitesl’unoul’autre.Soncœursefitlourddeculpabilité,etLiamsoupira,pasvraimentsûrdecequ’ilétaitcenséfaire.Mêmes’ilnevoulaitpassortiravecWhitney,ilneledétestaitpas.—Pasvraiment.—Alorstrouveunesolution,monpetit.NelaissepasKariouJamesdéciderçaàtaplace.Ellepritlecartonetserenditdel’autrecôtédelapièceoùlesabat-joursdevaientêtrechangésenfaveurdenouveaux.

10Lecoffeeshopétaitbondéetn’avaitpasdésemplidepuislemomentoùilétaitarrivé.Alexs’étaitfaitporterpâlepourcausedegrippeetWhitneyétaitvenuenvironuneheureavantsonsecondservice.Ilavaitjetéuncoupd’œilàlaronde,attrapéletabouretdebarlibreleplusprocheetl’avaittiréauboutducomptoir.Lerythmeneralentissaitpas,maisWhitneyresta.Liams’étaitattenduàlevoirpartirquandilauraitréaliséqu’iln’avaitabsolumentpasdetempsàluiconsacrer.Aulieudeça,àunmoment,Whitneyavaitcommencéàchantonnerensuivantlamusique.Cenefutqu’auboutdelatroisièmeouquatrièmechansonqu’ilremarquauneredondance.«BeauxSaphirs»et«beauté»serépétaientdanslesparoles.IlpouvaitdevinerqueleschansonsluiétaientadresséespuisqueWhitneychantaitenrythme,maisiln’avaitpasréaliséjusqu’alorsqueWhitneyavaiteudel’aide.Ilétaittellementoccupéqu’iln’avaitmêmepasremarquéqueMarks’étaitglissédansl’arrière-boutiquepourchangerlamusique.CelafaisaitunepersonnedeplusqueWhitneyavaitmisedanssapochegrâceàsoncharme.Liams’approchaetposasurlecomptoirlelattequ’ilvenaittoutjustedepréparer.IlsemoquaitbienqueWhitneychante,ilavaitunebellevoix,maisCheriavaitraison.Ildevaitvraimentmettrefinàtoutça.—Arrête.Whitneyfinitsoncouplet,pritunegorgéed’eauetsourit.—Embrasse-moietj’arrêterai.Liamseléchaleslèvres,inspiraprofondément,puispritdélibérémentuneexpressionaussifroideetdéterminéequepossible.—Soittuarrêtes,soitj’appellelesflicspourqu’ilst’embarquent.—Jeprendslerisque,réponditWhitneyavantdeseremettreàchanter,unsourires’étirantsursonvisageàchaqueparole.Lajeunefilleblondequiavaitcommandélelattelesregardal’unaprèsl’autreetsourit.—Sivousvoulezvraimentqu’ilarrête,iladitqu’illeferaitenéchanged’unbaiser.Maisçanedérangeaucundenouss’ilcontinue.Ellesourit,puissedirigeaversungrouped’étudiantsavecquielleétaitarrivée.WhitneyluiadressaunsourireradieuxavantdeseretournerversLiam.—Tuvois,jen’embêtepersonne.—Tum’embêtes,moi.Cen’étaitpastotalementvrai,maisc’étaitlemeilleurargumentqu’ilpouvaittrouver,etladiscussioncommençaitàlerendrevéridique.—Jetefaislacour.Ilfredonnaenmusiquetandisqu’elleglissaitverssesderniersaccords.—Enétantinsupportable?Liamsefrottal’arêtedunez.Ilessayadefaireresurgirtoutelacolèreetl’énervementqu’ilavaitressentislepremierjour,maisn’yparvintpas.Toutcequ’ilréussitàéprouverfutunvagueagacement.LescommissuresdeslèvresdeWhitneyserelevèrentetilseléchaleslèvresavecprécision.Celan’effaçapasl’amusementsursonvisage,maiscelal’adoucitunpeu.—Ennel’étantpas.Jenepeuxpascéderàtespetitesruses,pourautantquejelevoudrais,oujeperdraistoutmonavantage.

TendantlebrasdevantLiam,Markattrapalesiropauchocolatpourlatouchefinaleducacaochaudqu’ilpréparait.—Pourquoiest-cequetunetecontentespasdel’embrasser?—Arrêtedeconspireravecl’ennemi.C’étaitfrustrantpourlui,danstoutecettehistoire,d’êtreplusembêtéparMarkqueparWhitney.—Maisjel’aimebien.Markposalecacaosurlecomptoiretretournaverslacaisseenregistreuse.—Tuvois,onm’apprécie.Uneautrechansondébuta;encoreunefois,lechanteursusurradeschosessurdesyeuxbleuscommes’ilyavaitquelquechosedemagiqueet,àl’évidence,tristeeneux.—Alorssorsaveclui!craqua-t-il.C’étaitvraimentinjustequetoutlemondeprennelepartideWhitneyouqu’ilsveuillenttousluidirequoifaire.Whitneysoupiraetsecoualatête.—Aussiséduisantsoit-il,iln’estpastoi,BeauxSaphirs.Alorsçanemarcheraitpas.—Pfff.Liamneputrésisteraubesoindeleverlesyeuxaucielàcetteréplique.Whitneyvoulaitdonnerl’impressionqu’ilsétaientdesâmessœursetquepersonned’autreneleserait,maislaréalitéétaitbiendifférente.Laréalitéétaitqu’ontrouvaitquelqu’und’assezbienjusqu’àcequ’ilchange.Ilavaitpourhabitudedetoutgâchercequisignifiaitquelapirepartiedecetteéquationétaitquec’étaitentièrementsafaute.Iln’étaitvraimentpas«assezbien»enfindecompte.PourpersonneetassurémentparpourWhitney.—Tuveuxseulementcequetunepeuxpasavoir,etsitum’avais,tunemevoudraispas.Aumomentoùcesparolesquittèrentsabouche,soncœurseserradouloureusementdanssapoitrine.—J’aimeraisaumoinsavoirl’occasiondetestercettethéorie,réponditWhitney.Ilbutunenouvellegorgéeetseremitàchanter,regardantdanslesyeuxdeLiamdemanièredélibérée.Cedernierdétournaleregardetsaisitundesgobelets.—Oui,ehbien,çan’arriverapas,dommagepourtoi.Ilréfléchitpoursavoirs’ildevaitréellementappelerlapoliceoujustefoutreWhitneyàlaportelui-même.Cependant,ladernièrefoisqu’ilavaitfaitça,çaluiétaitrevenuenpleinvisage.—Ilyadumonde,tunepeuxpastoutsimplementpartir?S’ilteplaît.—D’accord.Whitneyseleva,finitsonverred’eauetjetalegobeletàlapoubelle.—Jedoisallertravaillerdansquelquesheuresdetoutefaçon.Jeseraijusteenavance.Ladéceptionsefitressentirdanssavoix.LaréponsesurpritLiametletonn’aidapas.Ildétestasesentirainsicoupable,cequ’ilpritcommeunepreuvesupplémentairequeCheriavaitraison.Iln’étaitpastoutàfaitcertainqu’iln’étaitpastroptardpouréviterdeblesserWhitney.Liamserrasavestecontresoncorps,remontantlafermetureéclairetrelevantlacapuchesursatête.Ilfouilladanssespochesavantd’ensortiruntrousseaudeclésetdesebattreavecellesquelquesinstantspourtrouverlabonne.IlauraitaiménepasavoirmisMarkdehorsavantd’avoirréaliséqu’ilpleuvait.Cetypen’étaitpastoujourslameilleurepersonneavecquifairelafermeture,maisilauraitpuprofiterdesavoiture.Normalement,lapluienel’ennuyaitpas,maisledoubleservicequ’ilavaitdûeffectueraujourd’hui–complétéparlajournéechargée–l’avaitépuisé,cequirendaitlapluieencoreplusfroide.Ilverrouillalaporte,puisremitlesclésdanssapocheetsoupira.Ilfitdemi-touretobservalesgouttestomberau-delàdustore.C’étaitunpeuplusqu’unebruinerégulière.Liam

plissalenezetsoupira.—Hey,Beauté.Liamtournalatêteetregardapar-dessussonépaule.LasilhouettereconnaissabledeWhitneyavançaitversluiàgrandspas,lapluierebondissantsurleparapluierougevifqu’iltenait.—Jecroyaisquetudevaistravailler?IlavaitcruquecelasignifiaitqueWhitneynereviendraitpasoudumoinsill’avaitespéré,pourleurbienàtouslesdeux.Arrivésouslestore,Whitneybaissasonparapluieetlesecouapourenchasserlesgouttesd’eau.—Lapâtedoitreposerpendantdeuxoutroisheuresalorsjemesuisditquej’allaisvenirboirequelquechose.J’aicruquejet’avaisraté.IlsedemandasiWhitneyn’avaitpas,parhasard,espéréattraperMarkjusteavantqu’ilneparte.SicelaavaitétéKariouJames,ilsluiauraientprobablementpréparéquelquechosemêmesil’endroitétaitdéjàfermé.Celanel’auraitpasétonnédevoirWhitneyl’éviteraprèscequis’étaitpasséplustôtetçaauraitprobablementétéunebonnechosequ’illefasse.—C’estlecas.Jeviensjustedefermer.Whitneyleregardaensouriant.—Jeteraccompagnecheztoi.—C’estinutile,réponditLiamendétournantleregard.—Cettevestevaseretrouvertrempéeenquelquesminutesettun’aspasdeparapluie.Moi,si.Ils’approchaunpeuplusdeLiam,rentrantdélibérémentdanssalignedemire.—Jen’airiendemieuxàfaireencemoment.MalgrélerefusdeLiamdeleregarder,Whitneysouriait;Liampouvaitl’entendredanssavoix.Lesoulagementqu’ilenressentitn’amélioraenriensonhumeur,aucontraireill’empiraparcequesatentativedechasserWhitneyavaitéchoué.Maisilétaittropfatiguépoursedisputer.—Bien.WhitneysoulevaànouveausonparapluieetpassaunbrassurlesépaulesdeLiam,leguidantsouslapluie.—Tusais,tuauraisprobablementdûlaisserl’autretypefairelafermeture.—Ilfaitmalleménageetj’auraisdûrecommencerdemainmatin.Enplus,ilparletrop.Markétaitunfandesports,unfanenthousiaste.CelafaisaitdeluiunatoutleslendemainsdegrandesrencontresparcequeleshommesquivenaientlaissaientdebonspourboiresquandMarkétaitprésent.Sionajoutaitlefaitquetouteslesfemmesadoraientcegarçon–simplementparcequ’ilpratiquaitunsportquelconque–travailleravecluisignifiaitpresquetoujoursd’excellentspourboires.Maiscesoir,ladernièrechosedontsesouciaitLiam,c’étaitlespourboires.—Tudoisrevenirdemain?Jecroyaisquetonplanningdisaitquetuavaisunjourderepos.Whitneycaressal’épauledeLiametl’attiraplusprèsdelui.Liamhochalatêteetlafitroulersursesépaules.Lemouvementprovoquaplusieurscraquementsbruyants.—Undesautresgars,Alex,estmalade.Marktravailledéjàdemainsoir,ainsiqueJames.Karivaprendretoussesservicesàpartird’après-demain,alorsjeprendsceluidedemain.—Ceciexpliquecela.IldéposaunbaisersurlatempedeLiam,puiss’arrêtaàl’angledelarue.—Alors…quelestlecheminpourallercheztoiàpartird’ici?—Tuyesdéjàallé.Tunet’ensouviensvraimentpas?Liamétaitsurprisqu’ill’ignore,bienquecelaexpliquepourquoiWhitneyn’avaitpasessayédeleharcelerchezlui.—J’étaisunpeusaouletjenefaisaisattentionàriend’autrequ’àtoicesoir-là.

IlfitglissersamainlelongdudosdeLiametlapassaautourdesataille,l’attirantcontrelui.Whitneyplantaunautrebaisersursonfront,justeau-dessusdel’œil.—Etj’aisiffléuntaxilelendemainmatinparcequej’étaisenretardauboulot.J’étaisoccupéautéléphoneàm’assurerqueDevinmaîtrisaittoutlà-basetjen’aivraimentpasfaitattention.LevisagedeLiamlebrûlaitmalgrél’airfraisdelasoirée.IldétestaitlafaçondontilréagissaitauxgestesaffectueuxdeWhitney;celalefaisaitsesentiraffreusementcoupablequoiqu’ilfasse.—Nefaispasça,cracha-t-ilenluidonnantuncoupdecoudedanslescôtes.Etc’estparlà.Whitneygrogna,puisritetleserraunpeuplusfort.—C’estleprixàpayerpourrestersousmonparapluie.—Donctuadmetsêtreuntroll?Ilneputs’empêcherderireàcetteidée.—Carrément,etceparapluieestlepontsouslequeljevis1.Souriantavecsatisfaction,Whitneyfittournerlemancheetenvoyavolerdesgouttessouslapluie.Ilétaitdifficiledenepasrireetungloussementluiéchappamalgrétousseseffortspourleretenir.—Donctumetrollesquandtum’embrasses?—Peut-êtreunpeu,reconnutWhitney.Ilfitunclind’œiletembrassalenezdeLiam.—Maisjeprometsquel’herbeestplusvertedel’autrecôté.Liamritetsecoualatête.—Alors,iltefauttrouverunboucàtroller2ouaumoinsquelqu’unquiportelabarbe.—Outupourraisjustearrêterdeteraserpendantquelquesjours,suggéraWhitney,unenoteamuséedanslavoix.Unautrebaiseratterritsursonnez,etLiamsecoualatête.—Jecroisquej’auraismieuxfaitdemelaissertremper.Aumoinsnoussommesarrivés.Ilindiquadupoucelesmarchesmenantàsonimmeubleetsortitlesclésdesapoche.S’intercalantentrel’immeubleetLiam,Whitneyl’attiracontreluietl’embrassaunenouvellefois,cettefoissurleslèvres.Liamauraitdûs’yattendre,ilauraitdû,maisnon.Sabouches’ouvritsousl’effetdelasurpriseoupeut-êtresousl’envie,iln’enétaitplussûr.Ilétaitvraimentunehorriblepersonne,etillesavait,maiscelanel’empêchapasdeparticiperaubaiser.LéchantetsuçantleslèvresdeWhitney,Liamgémitdecontentement.Illesmordillaetaspirasalèvreinférieure.Sescléstoujoursenmain,ilpassasesdeuxbrasautourducoudeWhitney.Ungémissementsefitentendreentreeux,etpendantuninstant,ilnesutpasvraiments’ilprovenaitdeWhitneyoudelui,maislebrasseresserraautourdelui,etilentenditl’autrehommegémirànouveau.LiampoussasalanguecontrecelledeWhitney,pritsontee-shirtentresesdoigts,etfrottaleurshanchesl’unecontrel’autre.Sestesticulessemirentàchaufferetsecontracter.IldésiraitWhitney,ilenavaitassezd’avoirenviedelui,etsilepâtissiervoulaitjoueraveclui,alorsluiaussipouvaitlefaire.WhitneyfitglissersamaindelatailledeLiamjusqu’àsesfessespourlessaisir.Puis,ilserraetsoulevaLiamsurlapointedespieds.Sicelan’avaitpasrisquédelesfairetombertouslesdeux,LiamauraitenroulésesdeuxjambesautourdelatailledeWhitney,maisvulasituation,illuttapourrestersurlapointedespiedsetpousserseshanchesversl’avant.Déjàdur,lafrictionenvoyadesétincellesdeplaisiràtraverstoutsoncorps.Descléscliquetèrentcontreleciment,maisilremarquaàpeinelebruitetsefichacomplètementdelesavoirlâchées.Aucontraire,ilétaitsoulagéd’avoirsesdeuxmainslibres.Bougeantlégèrement,WhitneypoussaLiamenarrièreendirectiondesmarches.IlavaitpassélamainquitenaitleparapluieautourdesépaulesdeLiam,lesabritantàpeine.Lapluietombasureux,provoquantdesfrissonsdefroidens’écoulantsurlapeausurchaufféede

Liam.Cedernierfitunautrepasenarrière,entraînantWhitneyaveclui.—Monteavecmoi.—Jenepeuxpas.Lesmotsjaillirentdansunhalètementessouffléentredeuxbaisers.—Tuasditquelapâtedevaitlever,plaidaLiamencaressantletorseetlecoudeWhitney.Tuasditdeuxoutroisheures.Mêmeencomptantletempsqu’ilsavaientpassépourarriverjusqu’ici,ilyavaitencoreassezdetempspourprendreunpeudeplaisir,surtoutvulescirconstances.—Non,gloussaWhitneyavantdedéposerunnouveaubaisersurleslèvresdeLiam.Tuvois?Tun’espasleseulàconnaîtrecemot.Onauraitditunjuron,pasuneplaisanterie.Cequetouslesdeuxdésiraientetcedontilsavaientbesoinétaitévidentàcemoment-là,etpourtantWhitneylerefusait.C’étaitrageant.—Etpourquoiça?—Parcequejeveuxplus.Jecroisquetoiaussi,maistut’obstines.Whitneyfrottaleurnezl’uncontel’autre,secouantlatêted’unairtaquin.—Acceptedesortiravecmoi,etjemonteavectoisur-le-champ.—Monteetj’yréfléchirai,boudaLiam.—Tuestropmignon,àcroirequetupeuxmementircommeça.Whitneyl’embrassaànouveau,puislibérasapriseetseredressa.Retombantàplat,LiamlâchaWhitneyetsebaissapourramassersesclés.—Tantpis.Ilpivotaetmontalesmarchesàviveallure,enfonçalaclédanslaserrureetentra.Unefoisàl’intérieur,Liamjetauncoupd’œilàWhitneypar-dessussonépaule.Pourchanger,Whitneynesouriaitpas.L’expressionsérieuseravivasaculpabilitépassée,etLiamsedétestaencoreplusd’avoirlaisséWhitneyleraccompagnerchezlui.Repoussantcesentiment,ilsetournaetsedirigeaversl’ascenseur.S’ilvoulaitparveniràdormircesoir,ilallaitdevoirsoitjouir,soitprendreunedouchefroide.QuecesoitlafautedeWhitneys’ilétaitépuisélelendemainmatinapaisalégèrementsaculpabilité.

11—Tuasenviedemoiautantquej’aienviedetoi.Osemedirelecontraire,lemit-ilaudéfi.—Envie,besoinetamoursontdeschosestotalementdifférentes,semoquaLiam.Envie?Oui.Besoinouamour?Non,etcommejen’aimêmepasenviedetoiautrementquedanslesensphysiqueduterme,jepeuxcarrémentvivresansobtenircedontj’aienvie.IlpassalechiffonsurledessusdelatableetfitdesonmieuxpournemêmepasregarderWhitney.Toutefois,malgrétoutessestentatives,ilpouvaittoujoursvoirl’hommeducoindel’œil.«Pourquoifaut-iltoujoursqu’ilsoitaussiprèsdemoiquandjetravaille?»—Maistuasvraimentenviedemoi,déclaraWhitneyavecunlargesourire.Iln’auraitvraimentpasdûl’admettre,maisaprèslanuitprécédente,lenierauraitététoutaussiidiot.IlnedoutaitpasuneseulesecondequeWhitneyl’auraitpriscommeundéfietauraittentédeluiprouverqu’ilavaittort.LepiredanstoutçaétaitqueWhitneynesemblaitpaslemoinsdumondeembêtéparlesévénementsdelaveille.—Pasassezpourdevoirtesupporter.Est-cequetusaisàquelpointtuespénible?—C’estméchant.Salèvreinférieures’affaissaenunsemblantdemoue.—Malgrétout,c’estl’undestrois.Pourledeuxième,jepensejustequetun’espasassezhonnêteavectoi-même.Pourletroisième,jepeuxattendre.—Oh,grandisettire-toid’ici.Ilesttroptôtpourcesconneries.Whitneyavaitétélepremierclientàouvrirlaporte.Ilavaitprissonlattevanille,puisavaitcommencéàlesuivrepartout.Ilétaitrestésilencieuxparcequ’ilyavaiteudumonde,maismaintenantqu’iln’yavaitpluspersonne,iln’avaitapparemmentpasl’intentionderestersansriendire.Aprèstoutcequis’étaitpassélaveille,Liamavaitespéréqu’iln’auraitpasàlevoiraujourd’hui.Ladouchefroideavaitétélasolutionlaplusrapide,maiscelan’avaitabsolumenteuaucuneinfluencesursonhumeur.Ilétaitallésecoucherenfrissonnantets’étaitréveilléfrustré,grognonetfatigué.Ladeuxièmedouchefroiden’avaitfaitquerenforcersonhumeurgrincheuse.—J’aibesoindematassedetoipourbiencommencermajournée,déclaraWhitneyensepenchantenavantpoursourireàLiam.Mêmesiledébutdemajournéeconsisteàrentrerchezmoipourmecoucher.Aumoins,commeça,jerêveraidetoi.Liamluilançaunregardnoir.—Tusaisquet’escon?Ilfitunpassurlecôtéetcommençaàrécurerl’unedeschaises.Liamaimaitlesenfants,maisilsconstituaientuneclientèlesalissanteetlapetitefillequiétaitvenueavecsamèreavaitréussiàétalerduchocolatetdesbananesécraséespartoutsurlachaiseetlatable.—Çaretienttonattention.Whitneyseleva,sachaisegrinçantbruyammentausol.—Cependant,jenepensaisvraimentpasêtreméchant,reprit-il.—J’aiàpeinedormicettenuitetc’estàcausedetoi.Cen’étaitvraimentpasjustequeWhitneypuisseallersecoucher,etlefaitquelanuitdernièrenesemblepasaffectersacapacitéàdormirétaittoutaussiinjuste.—Bonlesenfants,setirerlescheveuxetsetraiterdetouslesnomssontdesméthodesdedraguequinefonctionnentqu’enprimaire,lesgrondaCheridepuislecomptoir.Whitney,j’auraiscruqu’un

adultequipossèdesapropreentreprisesauraitseretirerlorsquequelqu’unfaitdesheurestriples.Vousdevriezsavoirquandprendrevotreboisson,direbonjouretpartir.Liam,tun’esqu’ungaminronchonetsusceptible.Arrête.Situesfatiguéaupointdenepaspouvoirtravailler,vadansl’arrière-boutiqueetfaisunesieste,commeça,tupourrasarrêterdetecomportercommeunmômedetroisansquin’apaseusesheuresdesommeil.Jeteréveilleraiquandj’auraibesoindetoi.Liamsoulevalechiffon.—Mais…—Pasde«mais»quitienne;j’enaiassezdevousécouter.Ellefitletourducomptoir,luipritlechiffondesmainsetindiquadudoigtladirectionqu’ellevoulaitqu’ilprenne.—Arrière-boutique.Toutdesuite.Liamhochalatêteetserenditverslapiècedufond.Ilétaittropfatiguépourargumenterousesentircoupable.S’esquivantparlaporte,ils’échouasurlefauteuilrembourréqueKariavaitramenéjusqu’iciafinquetoutlemonde,ycompriselle-même,puisses’ydétendrependantlespauses.Cheriavaiteuraisonsursonbesoindefaireunesiesteetilsavaitquecelasignifiaitprobablementqu’ilavaitétésalaudavecWhitney.Ilsesentittellementcoupablequesonestomacsefitaussilourdqueduplomb.Ildevraits’excuserplustard;pourl’instant,ilétaittropfatigué.Ilpenchalatêteenarrièreetfermalesyeux,selaissantimmédiatementemporterparlesommeil.—Pourquoiest-cequeturegardessanscesselaporte?demandaMarkenpoussantleseauremplid’eaupropreverslaporte.Tuattendstonpetitami?Poussantavecsonbalailapoussièredanslapelle,Liamfronçalessourcils.—Cen’estpasmonpetitami.Marklaissaleseauprèsdelaporte,traversalasalleetcommençaàsouleverleschaises.—Pourtantc’estbiencetypequetucherches,non?—Enquelquesorte.Jepensaisjustequ’ilpasserait.IlavaitespéréqueWhitneylefasseafinqu’ilpuisses’excuser.—Onapresqueterminé.Situveuxpartir,vas-y.Toutcequ’illuirestaitàfaireétaitdeviderlapoubelleetpasserlaserpillière.—Tuessûr?demandaMarkensoulevantuneautrechaise.Ilespéraitpeut-êtrequeWhitneysepointeraitcommeill’avaitfaitlaveille,maiscelanel’ennuyaitvraimentpasdefairelafermeturetoutseul.—Oui,c’estbon.Marksouritetpartitpresqueencourantverslaportedeservice.—Àbientôt.—Mmm…Liamvidalapelledanslapoubelle,unpeuennuyédenepasavoirbalayéavantdesortirlesordures.C’étaitunsignemineur,maistoutefoisévident–dumoinspourlui–qu’ilavaitlatêteailleurs.Aprèss’êtreréveilléetavoirprisletempsd’yréfléchir,ilsefaisaitl’effetd’unvraicon.Ilsavaitqu’ilfallaitqu’ils’excuseet,aussibizarrequecelaparaisse,ilavaitespéréqueWhitneyarrivepourqu’ilpuisselefaire.Chaquefoisquelaportes’étaitouverte,sonestomacavaitfaitd’étrangespetitsbondsd’anxiété.Liamregardalaportependanttoutletempsqu’ilpassaàlaverlesolaveclaserpillièreetàremettreleschaisesàleurplace.Letempsqu’ilnettoielestablesetcommenceàdéchargerlelave-vaisselle,l’heureàlaquelleilpartaitd’habitudeétaitdépasséedetrenteminutes.SiWhitneyavaitprévudevenir,ill’auraitdéjàfait.Ilsentitunpoidsétrangesurlui,deladéceptionsemêlantàautrechosequ’ilneparvenaitpasànommer.Ilempilalesassiettesetlesportajusqu’àl’étagère,lesposantdessus.

Despetitscoupsdonnéssurlaportevitréelefirentsursauterdepeur.IlseretournaetvitWhitneydeboutdel’autrecôté,tenantunsacenpapierdanslamain.Ilétaitsoulagédelevoir,heureuxmême,parcequecelavoulaitdirequ’ilauraitl’occasionqu’ilavaitespéréetoutelajournée.Liams’avança,déverrouillalaporteetouvrit.L’odeurdeviandeépicéeluifrappalesnarinesetilregardalesac,curieux.IlportasonregardsurlevisagedeWhitneyetfitsemblantdefroncerlessourcils.—Noussommesfermés,letaquina-t-il.—J’aidesempanadas,etjepourraistrèsbienlespartagersitumelaissesentrer.Whitneysouritenagitantlégèrementlesac.—Humm…Liampenchalatêtesurlecôtéetfitsemblantd’yréfléchirpendantquelquesminutesavantdefinalements’écarterdupassageetd’ouvrirlaporteengrand.—Bien,maisc’estuniquementparcequej’aifaim.Whitneyfitunpasàl’intérieurethésita.IlregardaLiampendantunlongmoment,puissoupiraetpassadevantlui.—Oùveux-tut’asseoir?IlavaitétécertainqueWhitneyallaitl’embrasser,maiscederniernel’avaitpasfait,etmaintenantilnesavaitplusvraimentcommentréagir.Celalaissaituneétrangesensationaucreuxdesonestomacetcelal’inquiétaitréellement.—Lecanapé,jesuppose.Tuveuxboirequelquechose?Jepourraisnousfairedessodasàl’italienne.—Aucitronvert?demandaWhitneyensedirigeantverslecanapé.—Oui.Liamseglissaderrièrelecomptoiretpréparalesboissons.—Tusais…sijen’avaispasétéaussilentànettoyer,jeseraisdéjàpartiàcetteheure-ci…Whitneyposalesacsurlatablebasseettraversalapiècepours’appuyersurlebar.—Pourêtrehonnête,jepensaisqueceseraitlecas.Jeseraissimplementvenucheztoi,alors.—Tuattendaisquetoutlemondeparte?IltenditlesodaàWhitneyetenpréparaunsecondpourlui.LesjouesdeWhitneyrosirentlégèrement.—Enfait,j’évitaistapatronne.Liamplantaunepailledanssonverre,reposalesiropàsaplaceetcontournalecomptoir.—Oh.Celaexpliquaitpourquoiilnel’avaitpasvudetoutelajournée;elleleuravaitcriédessusàtouslesdeux.Iltraversalasalleets’assitsurlecanapé.—Nousnetravaillonspassouventensemble,elleetmoi.Habituellement,justeunefoisparsemainepourfairelepointsurleboulot.Celaassureplusdeprésenceautravails’ilyadeschosesàsigner.—Ah,jesupposequec’estlogique.Jen’étaispassûr,etellen’étaitpassurtonplanning,saufunpetitnombredefois.Whitneys’assitàcôtédeluietouvritlesac.—Jenesavaispassielledevaits’occuperd’autrestrucsetsielleseraitlà…Ilhaussalesépaules.—Jenecroispasqu’ellem’aimebeaucoup.Whitneyavaitprobablementraison.—Elleestjusteprotectriceenversmoietsesautresemployés.ÀpartJames,ellenousvoitcommesesenfants,maisellem’aplushurlédessusqu’àtoi.—Tunel’aspasentenduelorsqu’ellem’amisàlaporte,ditWhitneyensecouantlatête.Jenevaispasrépétercequ’elleadit,maisj’aidansl’idéequ’ellesesouciepeudemafaçond’essayerde

gagnertonaffection.Liamsemitàrire,sanspouvoirs’enempêcher.—C’estpourçaquetunem’aspasembrasséquandtuaspassélaporte,hein?Jelerépètedepuisquoi,unesemainemaintenant,ettunem’aspasécouté.Elleteleditunefoisetçafonctionne?—C’estparcequetunelepensespas.Elle,si.WhitneysortitunempanadaetletenditàLiam.—Lesempanadassontlesdouceursquesortmagrand-mèrepours’excuser.Ellenousenfaisaittoutletempslorsquenousnousbattions,etensuiteellenousfaisaitprésenternosexcuseslesunsauxautres.Whitneysouritetsirotasaboisson.—Elledisaitquec’étaitplusfaciledepardonnersinotreestomacétaitbienrempli.—Alorstut’excusesmaintenantdem’avoirembrassé?Liamn’étaitpasvraimentsûrdecequ’ilressentait;sonestomacsetorditdouloureusementetilregardal’empanadaqu’ilavaitenmain.—Pasexactement.Whitneyensortitundeuxième,s’appuyaenarrièreetpassasonbrassurledosducanapé.—Mangetonempanada.Liamfronçalessourcils,perdu.Ilsoupiraetmordit.C’étaitsavoureuxetàpeineépicé,etcelaatterrissaitprobablementdansletopdixdesmeilleursplatsqu’ilavaitjamaismangés.—C’estbon,déclara-t-illabouchepleine.Whitneysecoualatêteenriantlégèrementetluitapotadélicatementl’épaule.—Évidemmentquec’estbon,c’estlarecettedemagrand-mèreetj’enpréparedepuisquej’ail’âgedetenirunecuillère.Liampritsonsodaenriantetbutunegorgée.—Pardon,jenevoulaispassous-entendrelecontraire.WhitneysouritetserradoucementLiamdesonbras.—Jenesuispasdésolédet’avoirembrassé.Pasuneseulefois.—Etpourquoidonc?demandaLiam,faisantdesonmieuxpourfeindrelemécontentement.Fourrantlerestedesonempanadadanslabouche,Whitneysecoualatête.Ilavala,puisseléchalesdoigts.—Tum’asrendulaplupartd’entreeuxetquandtunel’aspasfait,c’étaituniquementparcequejesuismalinetquejet’avaisprisparsurprise.Mêmesiçan’avaitpasétélecas,jerefusedem’excuserpourquelquechosequejeneregrettepas.Iln’étaitvraimentpassurprisparlaréponse,mêmesicelaleperdaitencoreplusquantàlaraisonpourlaquelleWhitneys’excusait.—Alors,dequoiest-cequetut’excuses?—D’êtreinsistant.—Est-cequeçaveutquetuvasarrêterd’insisterpourquejesorteavectoi?Liamsedemandasicelasignifiaitaussiqu’ilarrêteraitdeveniraucoffeeshop,maisiln’étaitpascertaindevouloirsavoir.Whitneysepenchaenavant–sonbrastoujourspasséautourdesépaulesdeLiam–etpritsaboisson.—Çaveutdirequejevaisessayeretêtreunpeupluspatientetattendrejusqu’àcequejepensequetuvasvraimentaccepter.—Alorstuvasarrêterdem’embrasser?Celalesurpritdenepascomplètementsavoircequ’ilressentaitsurlesujet.Ilétaitévidentquemêmes’ilnevoulaitpassortiravecWhitney,cethommesavaitembrasser,etLiamvoulaitquandmêmeunpeucoucheraveclui.Bon,plusqu’unpeu.Ilréalisaalorsquemalgrélafrustrationetlenombrede

foisoùilavaitrépétéàWhitneydenepaslefaire,ilaimaitsesbaisers.—Jenesaispas.Seslèvresreflétèrentsonamusement,etWhitneysepenchaversLiamjusqu’àn’êtrequ’àquelquescentimètresdelui.—Est-cequetuveuxquejet’embrasse?Illesouhaitait,etenmêmetemps,non.Liamespéraitàmoitiéqu’illefasseàl’instantmême.—Non.Lesmotsluiéchappèrentetsesjouessemirentàchauffer.Ildétournalevisageetregardafixementlesacdenourriture,pasvraimentsûrdecequ’ilvoulaitdire.—C’estjusteque…Qu’ilsnedevraientpaslefaire.Cesbaisersluidonnaientenviedeplus,etc’étaitunproblème.Whitneysoupira,d’unlongsoupir.—Mange.Letonrenfermaitunebonnedosed’exaspération,oupeut-êtrequec’étaitsimplementdelafrustration,Liamn’enétaitpascertain.Ilrestaassislàunmoment,mangeantsonrepasetperdudanssespensées.Ilsortitunautreempanadadusac,reposasonverreetserenfonçaunpeuplusdanslecanapé.IlréalisaquelapartielaplusstupidedelasituationétaitqueWhitneys’excusealorsqueçaauraitdûêtreàluidelefaire.Iln’avaitpasvolontairementévitédelefaire,c’étaitseulementqu’iln’enavaitpaseul’occasion,etmaintenant,ilnesavaitpasvraimentcomments’yprendre.Toutenmâchant,Liamréfléchitàlamanièredelancerlaconversationsurunsujetunpeumoinsintenseafindepouvoirlefaire.LiamregardaWhitneyensouriant,observantsonvisageavecattention.—Jen’arrivetoujourspasàcroirequetuaiespeurdeCheri.Whitneyrelevaunsourciletluirenditsonregard.—Peurn’estpaslebonmot.—Mmmhmm…C’estpourçaquetun’aspasvouluneserait-cequepointerleboutdetonnez?Parcequetun’avaispaspeurqu’elletedonneuneclaquesurlatêteparcequetuflirtesavecmoipendantquej’essaiedetravailler?Cequ’elle…Liamsourit,finitsonempanadaetseléchalesdoigts.—…auraitfait.—Non,soufflaWhitney.Jenevoulais…simplementpas…tecauserdeproblèmesavecelle.—Alors,c’estvrai!TuasvraimentpeurdeCheri!Liamhurladerire,tellementfortqu’ilenfermalesyeux.Desdoigtssefaufilèrentderrièresoncouetunemaininclinasatêtesurlecôtéjusteavantquedeslèvresviennents’accrocherauxsiennes,mettantfinaurire.Ilretintsonsouffleetouvritlesyeuxsousl’effetdelasurprise.LalanguedeWhitneycaressaseslèvresetLiamrefermalesyeux.Ilsemoquaitdesavoirqu’ilnedevraitpasembrasserWhitney;lorsqueleslèvresdecedernierétaientsurlessiennes,ilétaitincapablederésister.Liamluirenditchaquecaressedelangue,coupdedentetmouvementdeseslèvressurlessiennes.LesdentsdeWhitneytirèrentsursalèvreinférieureetLiamgémit,unfrissondescendantlelongdesondos.Illuimordillalalèvresupérieureenéchange.Sesmainss’étaientreferméesenpoingssurletee-shirtdeWhitney,etsansmêmeyréfléchir,illesfitglisserjusqu’au-devantdesonjean.Whitneys’écarta,rompantlebaiser.—Désolé,Beauté,maisnon.IlrecouvritlesmainsdeLiamdesamainlibre.—Cen’estpasparcequej’aiditquejenetedemanderaisplusdesortiravecmoipourl’instantquejevaistecéder.

Liamclignadesyeuxetbaissaleregardsursesmains.Illeséloignaetsaisitsonsoda.Haussantlesépaules,ilpritunelonguegorgéeettentadesereprendre.—C’esttoiquiascommencé.—Jesuispresquesûrquetesadorablespetitesfessesontunepartderesponsabilité.Jedevaistefairetaired’unemanièreoud’uneautre,etcelle-ciparaissaitlaplusefficacepouryparvenir.Ilébouriffal’arrièredescheveuxdeLiamenriant.—Ehbien,c’étaitassezamusant,ricanaLiam,laissantéchapperunautrericanement.Jeveuxdire,jesaisqueCheriestunefemmecorpulente,maisellen’estpassiintimidantequeça.Whitneyluifitunlargesourireetsecoualatête.—Ditl’hommequin’apaspuplacerautrechosequ’un«mais»…—Çanecomptepas…Ellepeutmevirer.Nonpasqu’elleleferaitpourunetelleraison.Elleluiauraittoutauplusdonnéuneclaquesurlecrâne,maisiln’allaitpasadmettrequ’ilnevoulaitpasqu’ellelefrappe.—Deplus,tufaisquoi?Unmètrequatre-vingt-dix?Quatre-vingt-quinze?—Unmètrequatre-vingt-douze,etc’estmoiquiaideuxsœurs,unemèreetdeuxgrands-mèresquiprendraientvolontierslerelaispourmebattrecommeplâtrepouravoirlevélamainsurquelqu’undepluspetitquemoi,etencoreplussic’estunefemme.LesdoigtsdeWhitneycaressèrentl’épauledeLiamàtraversletissudesachemise,traçantinconsciemmentdepetitscercles.LecontactchatouillaLiamquiserapprochaunpeuplusdeWhitneydansunetentativepouréchapperàsesdoigts.—Qu’est-cequet’aditCheri?LesjouesdeWhitneysecolorèrentenrouge.—Quejedevaism’éloigner.C’étaituneréponseunpeutropsimple;ilsavaitqu’ildevaityavoirplusqueça.—Et…l’encouragea-t-il.Lerougissementsefitplusintense,etWhitneyréponditdansunsouffle.—Elleaditqu’ellen’entendaitleschosesqu’indirectement,maisquejedevraisêtreconscientquejepassepourunperversdétraquévulafaçondonttoutlemondeluienparle.—T’essérieux?semoquaLiam.Whitneyfronçalessourcils,bienquecelan’allègeenrienlerougesursesjoues.—Commesij’allaisinventerça.Lericanementsetransformaenéclatderire.Whitneylefusillaalorsduregardetretirasonbras.Ilseleva.—Jeferaismieuxd’yaller.Liamgrimaça,sesentantunpeumald’avoirrialorsqueWhitneyétaitàl’évidencegênéparcespropos.—Désolé,c’estmarrantuniquementparcequel’autrejour,ellem’aditquej’étaisunsalaudetquejetedonnaisdefauxespoirs.LesouriredeWhitneyrevintetsaposturesedétenditdemanièrevisible.—C’estvrai?—Pasvolontairement,réponditLiammêmes’ilsedemandaitàquelpointc’étaitvrai,maintenantqu’ilavaitinvitéWhitneychezluil’autrenuitetqu’ilnerefusaitpasexactementsesavances.Cettepenséeluilaissaunesensationétrangedanslapoitrine;ilmitçasurlecomptedelaculpabilitéetfitdesonmieuxpourlachasser.—Non,répliquaWhitneyenlevantlesyeuxauciel,riantetsecouantlatête.Est-cequetuesdésolé?Deriresurmondoset,jesuppose,demedonnerdefauxespoirs.

—Deriresurtondos,unpeu,pasbeaucoup.Jenetevoispascommeundétraquéouunpervers,jetetrouvejusteunpeupénible.Liamricanaànouveau,trouvantencorehilarantel’idéequeWhitneyavaitpeurdeChéri.Ilselevaetattrapalesac.—Quantàêtredésolédetedonnerdefauxespoirs…Lesmotssebloquèrentdanssagorgeavantqu’ilpuisselesprononcer.Liampritunebonneinspiration,déglutitetessayadenouveau.—Ehbien,jenelefaisaispasvolontairement,etjet’aidéjàditquetuperdaistontemps,maisjemesensquandmêmemal,alorsoui.Whitneysouritdenouveau.—Net’enveuxpastrop.Jen’envisagepastoutcequetuasfaitcommemedonnerdefauxespoirs,parcequeçaimpliqueraitquecelanemènenullepart,alorsquec’estfaux.Soitjevaiscéder,soitc’esttoi,maisçairaquelquepart.—Etpuis…Liamprituneprofondeinspiration.—Jesuisdésolédem’êtreemportécontretoihier.Cheriavaitraisonendisantquej’étaisunsalaud.Celafaisaitdubiendetoutlâcher,s’excusern’avaitpasétéaussiterriblementdouloureuxqu’ill’avaitcraint.—Ellet’atraitédegaminronchonetsusceptible,corrigeaWhitney.Maisc’étaitcompréhensible;tuétaisfatiguéetjelesavais.—Nem’enparlepas.Ellem’afaitpasserpourunmôme.Liamluifourralesacdanslesbras,puislepoussaendirectiondelaporte.—Etquejesoisfatiguén’excusepasmoncomportementd’hier.Jen’auraisvraimentpasdûm’enprendreàtoi.Arrivéàlaporte,Whitneys’arrêtaetseretourna.—Jelesaifaitspourtoi.IlrenditlesacàLiam.—Oh…Merci.Maisilfautvraimentquetupartes.Ilmefautencoreterminer,ditLiamenouvrantlaporte.Whitneysepenchaetl’embrassasurlefront.—Dorsbiencesoir.—Ouste!Liamsouritetlepoussadehors.Ilétaitdebienmeilleurehumeurmaintenantqu’iln’avaitpasbesoindesesentircoupable.Cetétrangesentiment,presquejubilatoire,ilnepouvaitpasl’expliquer–etilnelevoulaitvraimentpas–nimêmeysongersérieusement.IlregardaWhitneys’éloignerendirectiondelapâtisserie,puisilverrouillaunenouvellefoislaporteetretournaauxtâchesqu’ilavaitabandonnéesquandWhitneyétaitarrivé.

12Lajournéeavaitétépresqueparfaite.Ellen’avaitpasétéhorriblementchargée,niincroyablementcalme,cequiétaitagréable.Quandonyajoutaitlefaitquesonhumeurétaittoujoursaubeaufixedepuislaveilleausoir,lajournéesepassaitbeaucoupmieuxqu’ilnes’yétaitattendu.Ilsavaientmêmeeudroitàdebonspourboires.Liamfitletourducomptoirpourrapporteràunclientlacartebancairequ’ilavaitoubliésurlebar,etlorsqu’illevalesyeux,touteslesraisonsquiavaientfaitdesajournée,unebonnejournée,s’envolèrent.Àlaminuteoùillesvit,soncœurseserra.Ladouleurétaitpresqueinsupportable;ilnepouvaitplusrespirer.Liamnesavaitpascequiluifaisaitleplusmal,l’allianceàleurdoigtoulavoirelle,Courtney,auxcôtésdeMatt.Lamoindrepossibilitéqu’ellesoitsacousinedisparut.Leursdoigtsétaiententrelacés,etelleétaitcolléeàlui,souriantetluivolantdesbaisers.CequileblessaitleplusétaitqueMattnesemblaitmêmepass’ensoucier.Ileutl’impressionquelesolsedérobaitsoussespieds.Troisans,etvoirMattluifaisaittoujoursmalaucœur.Liamdétestaitça,maisilavaitréellementenviedeseroulerenboulepourpleurer.Ilsesentaittrahi.Peuimportequ’ilsnesoientpasensemble–ilsl’avaientété–etilsavaitquelarelationavecCourtneyn’avaitpasdébutéaprèsleurrupture,passiMattavaitressentilebesoindementircommeill’avaitfait.—Salut,Beauté.Illuifallutunesecondepourcomprendrelesparoles,etWhitneyfutlà,contournantMattetsonépouse.SesbrasglissèrentautourdelatailledeLiam,ilbaissalatêteetpressaseslèvrescontrelessiennes.Ilavaittoujourslecœurserré,maislasensationdouloureusedechagrinetdetrahisonsetransformaenl’excitationfamilièreetgrandissantequiluidonnaitdesfrissonsdansledosàchaquefoisqueWhitneyl’embrassait.Sesgenouxtentèrentdesedérober,sonestomacsetorditettoutlerestedisparut.LiamfitremontersesmainslelongdutorsedeWhitneypourlerepousser,pourreprendrepied.Àladernièreseconde,ilserappelaqueMattétaitlàetfitplutôtglissersesbrasautourducoudeWhitney,l’attirantplusprèsdelui,etselaissaabsorberparcebaiser,cetteproximitéquinefaisaitpasmal,etparcettedouceurquifaisaitpresquemalpourdesraisonsauxquellesilnevoulaitpassonger.IlétaitfaciledeseperdredanslebaiserdeWhitney,dangereusementfacile.Lepâtissieravaitencoremeilleurgoûtqu’ilnesentaitbonetlacaressedesalanguesurcelledeLiamfitsenouerdeplaisirsonestomac,réchauffantsoncorpsjusqu’auplusprofonddesesentrailles.Whitneyrompitlebaiserets’écartajusteassezpourluisourire.—Jet’aimanquétantqueça,BeauxSaphirs?semoqua-t-ilenricanantdoucement.—Jet’aiditdenepasfaireça.Sonagacementchassaladoucesensationdechaleur.Ladifférenceétaitbiensûrquecesentimentétaitdirigécontrelui,pascontreWhitney.Iln’auraitpasdûfaireça;c’étaitégoïste.—Jesais,jesais,pasdebaisersquandtutravailles.Mais,situpréfères,jepeuxtesuivredansl’arrière-boutiquepourt’aideraveccepetitproblème.Lesouriretoujoursauxlèvres,Whitneybaissalesyeux,appréciateur,etsoulevaunsourcild’unairinterrogateur.Liamouvritlabouchepourprotester,maiss’interrompit.Ilréalisaalorsqueceregardétait…delapitié.WhitneyavaitdûentrerjustederrièreMatt,voirl’expressiondesonvisageetdécider

d’intervenir.IlétaitreconnaissantqueWhitneysoitvenuàsonsecours–sinonilnesavaitpascequ’ilauraitfait–maisilnes’étaitpasattenduàdelapitié.Soncœurlefitdenouveausouffriretilouvritlabouchepourlarefermerjusteaprès,réussissantàpeineàmasquerl’airblesséquiavaitdûenvahirsonvisage.Fronçantlessourcils,iltirasurlescheveuxdeWhitneyetfitdesonmieuxpourfairesemblantdebouderparjeu.—Nedispasdestrucspareils.C’estterriblementgênant.Whitneygloussaetluivolaunbaiser.—Pourtanttuesadorablequandtuesgêné,alorsc’estdurderésister.Liamsecoualatêteensoupirant.—Jevoulaisdirequec’esttoiquidevraistesentirgêné.Karileurjetaunstyloetcelui-cirebonditsurlebrasdeLiam.Cedernierbaissalesyeuxsurl’objetquiavaitatterriausol,puisrelevalatêtepourlaregarder.—Quoi?Deboutderrièrelecomptoir,elleluisourit.—Est-cequ’ilyabeaucoupdemonde,d’aprèstoi?VaprendretapausependantqueM.Sexyestici.—M.Sexy?demandaWhitneyensoulevantunsourciletenriantdoucement.—C’estlesurnomqu’elletedonne,pasmoi,alorsnemeregardepascommeça.LiamlevalesyeuxaucielensetournantversKari.—Ilfallaitquetul’appellescommeça.Ellelechassadureversdelamain.—Tuesenpause;jen’entendsrien.—Bien,maisc’estuniquementparcequec’estmort,etquejen’arrivepasàmeconcentrerquandilmefixeduregard.LiamglissasonbrasautourdelatailledeWhitneyetattrapalaceinturedesonpantalon.Puisilluisouritetluifitunclind’œil.—Qu’est-cequetuveuxboire?C’estmoiquit’offretaboissonpuisquetuasditquejet’endevaisune.WhitneysaisitlamaindeLiametlaportaàseslèvres.—Unlatteàlavanille.Ilembrassasesarticulations.—Etj’aiditçaparcequec’estvrai.Liamrigolaensecouantlatêtefaceàcegestestupidementromantique.Ilsedemandacependantcequ’ildevraitd’autreàWhitney,vul’incroyableetparfaittimingdel’homme.Libérantsamain,ilseglissaderrièrelecomptoiretcommençaàpréparerlesboissons.—Jenem’enétaispasrenducompte,maistuprendssouventça.—C’estmaboissonpréféréeici,réponditWhitneyensouriantavantdes’appuyercontrelebar.Surtoutquandc’esttoiquilaprépares.Jenesaispascequetufaisdifféremment,maisc’estabsolumentlameilleure.—J’aimapetitetouchemagique.Liamsemitenriretoutenfaisantmousserlelait.IlpouvaitvoirMattetCourtneycommanderleurboissondanssonchampdevisionpériphérique.Mattl’observait,etLiamluijetaitdescoupsd’œilprudents,n’osantpasleregarderdirectement.IlsouritàWhitneyetluitenditlaboissonterminée.—Tuessûrd’aimerça,oubientemontres-tusimplementadorablecommeaveclecoffeecake?Whitneysoulevaunsourcil,sonvisageaffichantuneexpressiondecuriositéetdeconfusion.—Commentça?—Ehbien…Liamsentitsesjoueschauffer.Iln’avaitpasenvisagéquecelanesoitpascomplètementévident.Il

contournadenouveaulecomptoiretsedirigeaverslecanapé.C’étaitsansdanger.Iln’avaitpasàcroiserMattpouryarriver,etcommelesofaétaitsituédansuncoin,ilpouvaitprétendrequeMattn’étaitmêmepasici.Liamselaissatombersurlescoussinsetseblottitaumêmeendroitquelaveille.Whitneylesuivitetseglissasurlecanapé,prèsdelui.—Jesuisvraimentcurieuxmaintenant.IlsouritetpassasonbrasderrièreLiam.Cedernierbaissalesyeuxsurlegobeletpendantquelquesinstants,tentantdedéciders’ilvoulaitréellementrépondre.Ilnepouvaits’empêcherd’êtrelégèrementgênéparlefaitqueçaluisoitmêmearrivé.—C’estjustequetapeau…hésita-t-il,lesjouesbrûlantes…J’aitoujourstrouvéquetapeauavaitlacouleurd’unlatte,etjesuisquelqu’undeplutôt«vanille»alorsj’aicruquepeut-êtretut’enamusais.Quel’étrangefaçondepenserdeWhitneydéteignesurluiétaithorriblementgênant,etqu’illereconnaissenefaisaitqu’empirerleschoses.IlpritlegobeletdeWhitney,butunegorgée,lereposaàsaplaceetrelevalatête.—Çafonctionnemêmesituleprendsensensinverse.Jetravailledansuncoffeeshopettoidansunepâtisserie,tusensmêmelavanille.Jemedisaisjustequetuétais…toi.—Mmm…LeslèvresdeWhitneys’étirèrentenunlargesourireetilricanatrèsdoucement.—Jen’avaismêmepaspenséàça,vraiment.Maintenant,jel’aimeencoreplus.Surtoutparcequec’esttoiquiasremarquécejeudemotssurnotresituation.Jeneseraiplusjamaiscapabledeleboiresanspenseràtoi.Ilpritunelonguegorgée,puisseléchaleslèvresetsouritàLiamd’unairtaquin.—Alors…quandexactementas-tupenséàmasublimepeaulatte?Liamgigotad’inconfort,nesouhaitantvraimentpasexpliquerquec’étaitreliéàlapremièrefoisqu’ilsavaientcouchéensembleetquec’étaitrestécoincédanssoncerveau.Tellementcoincéqu’ilétaitplusquesurprisdenepasavoirpenséplustôtàWhitneychaquefoisqu’ilpréparaitunlatte.Ilseraclalagorge.—Heu…j’aiditsublime?Jenecroispasavoirditsublime.—Mmmm,jel’aientendu…réponditWhitneyensepenchantversLiampourl’embrassersurlajoue.J’aimecettefacettedetapersonnalité,mêmepeut-êtreplusquecelledel’adorablepetitcactussusceptible.J’aiunpeudetempslibreàlapâtisserieauxalentoursdedix-neufheures.Situviens,jeteprépareraiquelquechosedespécial.—Jenel’aipasentenduetilestcertainquejenelevoispas,maisencoreunefois,Lis’esttoujoursfaitbeaucoupd’illusions.Mattétaitappuyésurunetableàquelquepasd’euxetsirotaituncaféfrappé.Liamseraidit.Iln’avaitmêmepasbesoindetournerlatêtepourlevoir.Matts’étaitdélibérémentinstallédevanteuxetjusteassezau-dessuspourqueLiamlevoiemêmelorsqu’ilregardaitWhitney.—Etvousêtes?demandaWhitney,faisantglissersonbrasplusbas,autourdelatailledeLiam.—Matt.Lietmoiétions…colocatairesàl’université.Mattsepenchaenavantetsourit.—Tuneluiaspasparlédenous,Li?Jecroisquej’ensuisblessé.LiamdéglutitetregardaenfinMatt.—Pourquoiest-cequejel’auraisfait?Aprèstout,tul’asdittoi-même,nousn’étionsquecolocataires.Alors,oùesttacousine?Ohattends,j’aioubliéqu’enréalitécen’estpastacousine.—Courtneyestauxtoilettes.Lesodeursfortesluiretournentl’estomac.Lepremiertrimestreestdifficilepourelle,mêmesic’estladeuxièmefois.

Sonsouriresefitplusnarquois,etMattseredressa.—OnadumalàréaliserqueJaimeapresquetroisans.C’estincroyable.Liamn’avaitpasbesoindefairedegrandscalculspourcomprendrelemessage.Ilnesavaitpass’ilétaitplusencolèreoublessé.Cen’étaitpassimplementlefaitévidentqu’ilavaitcouchéavecellependantqu’ilsétaientencoreensemble,maisqu’ilressentelebesoinderemuerlecouteaudanslaplaie.WhitneyresserrasaprisesurlatailledeLiam,letirantdavantagecontrelui.—Ehbien,Matt,vousdevriezprobablementvérifierqu’ellevabien.—Ah,maisjevoulaisrevoirmonvieilami,etilnenousamêmepasprésentés.Mattsecouasoncaféetnemanifestaaucuneintentiondepartir.—JesuisWhitney,lepetitamideLiam,etmêmesijesuispersuadéqueLiamnesouhaiteraitriendeplusquerattraperletempsperdu,luietmoisommesoccupésàorganisernotresoiréepourcélébrernotrepremiermoisensemble.Jesuissûrquevouspouvezcomprendrecombienceschosessontimportantesvuquevousêtesmarié.WhitneyembrassaLiamsurlajoue.—Commejeledisais,jesaisquenousavonstouslesdeuxdutravail,maisjemesuisassuréd’avoirdutempslibreet…—C’estunrencard,l’interrompitLiam,sesyeuxplissésrivéssurMatt.IlsetournaalorsversWhitneyetluioffritunsourire.—Jenemanqueraiçapourrienaumonde.Pivotantsursonsiège,LiamglissaunemainsurlacuissedeWhitneyetcoinçal’autreentreeux.Ellestremblaient,etilespéraitqueçan’enétaitpasarrivéaupointd’enêtreremarquable.Ladernièrechosequ’ilsouhaitaitétaitqueMattlevoiecontrarié,mêmes’iln’étaitpassûrd’avoirplusenviedelecognerquedepleurer.Whitneyreposasongobeletsurlatablebasse.—J’aichoisilamusique,leplatprincipalestdéjàcommencé,etledessertdéjàprêt.LiamremarquaalorsqueWhitneyportaitsablousedepâtissieretsourit.—C’estpourçaquetuesvenuicienpleintravail?—Mmhm…Whitneysepenchaenavantetfrôlaseslèvresenundouxbaiser.—Ça,etlefaitquej’avaisvraimentbesoindetevoir.—Alors,vousallezjustefairesemblantquejenesuispaslà?lançaMatt.Ilsetenaitlà,attendantvisiblementuneréponse.Liamdutfaireuneffortpournepasleregarder;ilpouvaitpratiquementsentirMattledévisager,maisilsecontentadesourireàWhitney.—Tuesirrémédiablementnunuche.Etpuisaussi,jesuisquasimentsûrd’avoirdit«pasdebaiser»auboulot.Tuadoresbrisercetterègle.Ilconservauntonaussilégerettaquinquepossible.—Oui,c’estvrai,maisilestévidentqueçafonctionnealorsjecroisquejevaiscontinuerdanscettevoie.WhitneyglissaunemainsurcelledeLiametlaserradélicatement.—Attendsderencontrermesfrères,tuserascontent.Mabelle-sœurrépèteconstammentàJavideprendreexemplesurmoi.Jesuispluspropre,jecuisine,etlefaitquejesoisnunucheprovientsimplementdemonentichement,alorsc’estmignon.Deplus,noussavonstouslesdeuxquetuaimesça.—J’ignored’oùtutirescetteidée,semoquaLiam.D’accord,peut-êtrejusteunpeu.Mattpoussaunsoupirennuyéets’éloignaendirectiondestoilettes.

Liamsedétenditets’enfonçadanslecanapé.IllibérasesmainsdecellesdeWhitneyetsemassalestempes.Ilavaitmalàlatêteetunedouleuraiguësefaisaitsentirentresesomoplatesàcausedelatension.Troisans,etMattparvenaitencoreàleblesser.Beaucoupplusqu’ilnel’avaitmêmeréalisé.Whitneytenditlebrasversluietluipritlesmains;ilmassadoucementlesdoigtsdeLiam.—Jevoispourquoituneparlespasdelui.—Etjen’aipasenviedelefairemaintenant.C’étaitdéjàassezdurdelevoir,etdepenseràluietàtoutcequivenaitavecça.Ladernièrechosedontilavaitbesoinpourquel’amusementsoitcompletétaitd’essayerd’expliquerlasituation.—Jesuiscontentd’êtrevenuàcemoment-là…Ilnemesemblepasêtrelegenredetypeàpartirdelui-même.WhitneylevalesmainsdeLiametembrassasesdoigts.—Aumoins,ilsaitcomprendrelesallusions.LecœurdeLiamseréchauffaetilsemitàrire.—Cen’estpascommesitun’enavaispasfaitunetrèsclaire.Jesuispersuadéquemêmeleplusgrosdesimbécilesl’auraitcomprise.—Commetoi?semoquaWhitneyavantd’embrasserànouveaulesdoigtsdeLiam.—Cen’estpasparcequejerefusedecomprendretesallusionsquejenesaispasavecprécisionoùtuveuxenvenir.Deplus,medemanderdesortiravectoin’estpasvraimentuneallusion.WhitneyétaitàpeuprèsaussisubtilqueRuPaulétaithétéro.Nonpasqu’ilyaitquelquechosedemalàça;Liamaimaitçachezlui.Ilyavaitaussilesimplefaitques’ilsavaientétésubtils,Mattneseraitcertainementpaspartiaussifacilement.Biensûr,LiamsedemandaitaussisiMattn’étaitpaspartiuniquementparcequ’ils’étaitfaitremonterlesbretelles.Liamlibérasesmains.Whitneysecoualatêteenrigolant.—Lefaitquetunelavoiespasentantquetellesignifiequ’ellet’acomplètementéchappé.Liamjetauncoupd’œildanslasalle;plusqu’inquietqueMattvienneseplanquerdansuncoin,commelui-mêmel’avaitfaitavecWhitney,dansleseulbutdeletourmenter.Iln’avaitvraimentpasenviededevoirlesregardertoutelasoirée.Ilessayaitdefairesemblantquetoutallaitbien,maiscelafaisaittoujoursmal.Sesnerfsparaissaientàvif,etsepelotonnercontreWhitneyavaitlaisséaucreuxdesonestomacuneétrangesensationdontilnesavaitpasquoifaire.L’endroitétaitvide,exceptéuntypequilisaitunjournaldanslecoinopposé.—Jecroisqu’ilestparti,alorsjeferaismieuxderetournertravailler,dit-ilenselevantpourretournerverslecomptoir.—N’oubliepas,Li,dîner,cesoir,àdix-neufheures.—Non,réponditLiamenseretournant.Ilsecoualatêteetsoupira.—Jenepensaispasquetuétaisvraimentsérieuxlorsquetumel’asdemandé,autrementj’auraisétéplusclair.—Jesuistoujourssérieuxquandçateconcerne,Beauté.Whitneygloussaetpritunegorgéedelatte.—Non,répétaLiam,sérieux.Ilavaitappréciéd’êtresauvé,maislefaitqu’ilenavaiteubesoinn’étaitqu’uneraisondepluspourjustifierquefréquenterWhitneyétaitunemauvaiseidée.QueWhitneyutilisecetincidentpourparveniràluifaireaccepterunrendez-vous,aprèsluiavoirpromisdeneplusluidemanderdesortiravoirlui,lemettaitencolère.—Jet’aidéjàditquejen’allaisjamaisaccepter,etsitut’imaginesquetupeuxmemanipulerpouryparvenir,alors…tun’espasmieuxquelui!

ToutamusementdisparutduvisagedeWhitneyquiseleva.—Situchangesd’avis…—Jamais!Whitneysoupira.—D’accord,maissic’estlecas,tusaisoùmetrouver.Sapoitrineluifaisaitmal.Mattétaitunsouvenirtrèsfortdelaraisonpourlaquelleilenétaitincapable.Iln’auraitmêmepasdûflirteravecWhitney.—J’appréciecequetuasfait,maisjeneveuxpasd’unrendez-vousavectoi.Jeneveuxderendez-vousavecpersonne.Rentre-toidanslecrânequeçan’arriverapas.Nimaintenant.Nijamais.—Jesuisheureuxd’avoirput’aider.Whitneysaisitsongobelet,leregarda,puislejetadanslapoubelle.Ils’approchadeLiam,s’arrêtadevantluietl’observaunpetitmomentavantdesoupirer.—Bon,BeauxSaphirs,jedoisretournertravailler.J’espèrequelerestedetajournéeseraplustranquille.Liamdéglutit,nesachantpastropquoidire.Malàl’aise,ilhochalatête.Whitneyl’embrassasurlefront,puisilpivotaets’éloignaverslaporte.LecœurdeLiamseserraetlejeunehommesecontentadel’observerpartir,unsentimentdeculpabilitécommençantàleronger.—Jen’arrivepasàcroirecequetuviensdefaire!s’exclamaKarienluidonnantuneclaquesurlesommetducrâne.—Aïe!Liamsefrottalatête,momentanémentdistraitparlefaitqu’ellel’avaitfrappé,etqu’ellel’avaitfrappéfort.Kariluidonnaunenouvelletape,puiscroisalesbrasenluijetantunregardnoir.—Alorsquoi?TuneluiaccordesaucuncréditàcausedececrétinfinideMatt?Ilajouépourtoilepetitamiaimantetattentionnéafinquececonnardnesachepascequ’ilt’afait,etmalgréça,iln’estpasassezbienpourtoi?Pourquoi?Parcequ’iln’estpasaussiconquecette…enflureignareetinfidèledeMatt?TuesunIDIOT!Liamladévisagea.Elleavaitraison,illesavait,etmalgrésonenviedelacontredire,iln’yarrivaitpas.Ildéglutit,puishaussasimplementlesépaules,impuissant.—Ilestmieuxsansmoi.Leregardnoirs’adoucitenunfroncementdesourcilattristéetKarisecoualatête.—Oui,maistoi?Ilcroyaitquec’étaitlecas,dumoinsjusqu’àcequ’elleluiaitposélaquestion.Ilclignadesyeux,etsavisionsebrouillalégèrement.—Non.—Bonsang,cen’estpasjuste!Tun’aspasledroitdemefairesentirmalpourtoi!Kariluisaisitlamainetluifitfaireletourducomptoirenletirantjusqu’àl’arrière-boutique.—Prendstavesteetvat’excuseravantquejetebottelesfesses,ouquejeteréconforteàcoupsdecâlins.Liamfermalesyeuxetdéglutit.Ilavaitbeauenavoirenvie,ilrefusaitdecraqueretdesemettreàpleurer.—Jenepeuxpas.Jetravaille,iltravailleetqu’est-cequejesuiscenséluidiredetoutefaçon?Hé,jesaisquejesuiscon,maissorsquandmêmeavecmoi?Kariplissaleslèvresetfitmined’yréfléchir.—Oui,jecroisqueçapourraitvraimentfonctionneraveclui.—Non.

Ilavaitbesoindetempspourréfléchiràtoutçaettrouverquoidire,oudumoinsilavaitbesoindetempspourcontrôlersessentiments.—Commentça«non»?—Jeveuxdire«non».Pasmaintenant,alorsquejemesensmerdique.Ilpourraits’excuserplustard,quandilsneseraientpastouslesdeuxautravail.Cen’étaitpasobligéquecelasefassemaintenant.Kariposasesmainssurseshanchesetsecoualatête.—Oh,biensûr,commeça,tupourrasteconvaincredenepaslefaire?Non!Vat’excuser!—Jedoistravailler!Liamdétestaitl’admettre,maisilavaitpeuraussi.CelaneconcernaitpasseulementlefaitqueWhitneyacceptesesexcuses,cequ’ilneméritaitpas,maistoutcequiétaitliéàça.Karilâchaunlourdsoupir.—C’estcalme,etjenedispasquetudevraissortirenamoureuxavecluiouluisauterdessusouquoiquecesoitd’autre.Vajusteluidirequetuesdésolé.Tuveuxpeut-êtreattendre,maisçasignifiequ’ilvaaussidevoirattendre,etcen’estvraimentnigentil,nijuste.—Je…LapartdeluiquiavaitpeurquetoutseterminedésiraitlaisserdutempsàWhitneypourréfléchiretespéraitenréalitéqueWhitneydécidequ’ilnevalaitpaslecoup.Celaferaitmoinsmalmaintenant.—Penseàcequeluiressent.Elleregardaletéléphonesuspenduprèsdeluietseslèvress’étirèrentenunlongsouriredélibérémentsournois.—Situnevaspasluiparlertoutdesuite,jevaisl’appeleretlefairevenirici.Jepariequ’ilviendra.Liamluilançaunregardnoir,maisattrapasavesteetserenditverslaportedeservice.Liamobservalebâtimentdel’autrecôtédelarue.«LesPâtisseriesde»étaitinscritenpetiteslettresd’imprimeriedoréessurlapancartebleucielau-dessusdelaported’entrée.«Whitney»étaitgriffonnéjusteendessousenimmenseslettresmanuscritesblanches,etlebleucontinuaitau-delàdurebord.Untailleurpourfemmesaiséessetenaitd’uncôtédelapâtisserieetfaisaitclairementpartiedugrandbâtimentattenantàceluideWhitney,tandisqueladevanturedumagasindel’autrecôtéfaisaitpartiedel’immeublequiabritaitlapâtisserie.Ilétaitvide,maislecontourdeslettresrévélaitquecelaavaitétéunsalondethé.Ilconnaissaitcetteboutique,bienqu’iln’aitpasréaliséplustôtoùellesetrouvaitexactement,etilsavaitqu’elleavaitfermé.C’étaitunechaînealorsiln’avaitpasvraimentfaitattention,maismaintenant,ilsedemandaitsilafermeturen’avaitpasunrapportaveclefaitqueWhitneyvenaitchezCheri.Letimingconcordaitetleurboutiqueétaitlaplusproche,exceptéecellesituéedansl’immenseimmeubledebureaux,àmi-chemin.Ilréalisaalorscombienleschosesauraientétédifférentessicesalonn’avaitpasferméous’ill’avaitfaitàunautremoment.Quec’étaitpeut-êtrel’uniqueraisonpourlaquelleWhitneys’étaitpointéànouveau.Ilsupposaqu’ilavaitdelachancesic’étaitvraimentparcequel’endroitavaitfermé,maisuneautrepartiedeluiespéraitquecen’étaitpasça.Toutcequidépendaitd’unecoïncidenceluidonnaitl’impressionquecelacomptaitmoins.Ilsetenaitlà,gigotantdanstouslessenstandisquelefeupourpiétonschangeaitplusieursfoisdecouleur.L’endroitneparaissaitpassurchargédetravail,seulsquelquesclientsentraientetsortaientpendantqu’ilrestaitlà.Liamsedemandasicelapouvaitsignifierqu’ilnedérangeraitpastrop.Nonpasqu’ilnepuissepasrenvoyerl’ascenseuràWhitneypourtouteslesfoisoùilétaitvenutraîneraucoffeeshopalorsqueluiétaitoccupé,maisilnetenaitpasàavoircetteconversationsiWhitneyn’enavaitpasletemps.Prenantuneprofondeinspiration,iltraversaenfinetpénétradanslapâtisserie.

—BienvenuechezWhitney.L’hommederrièrelecomptoirportaitunechemiseblanchesimplemaisbienrepasséeetunpantalonnoir,etillançasesmotsavantdeseretourner.Quandillefit,sonvisages’illuminaenunimmensesourirequidonnaunairencoreplusdouxàsestraitsdéjàféminins.—Ehbien,bonjour!Vousêtesnouveau.Dumoins,jesuispersuadéquejevousreconnaîtrais.Liamsefigeasurlepasdelaporte.IlavaitespéréqueWhitneyseraitdansl’avant-boutiqueetiln’avaitpasenvisagécela,çan’avaitpasbeaucoupdesens.NonseulementWhitneyétaitlepropriétairedecetendroit,maisilycuisinaitdemanièreactive,alorsilétaitplusquelogiquequ’ilyaitquelqu’unpours’occuperdesclientspendantqu’ilgéraittoutcequisedéroulaitderrière.Iln’avaitsimplementpasenvisagélefaitd’avoirdesspectateursetavaitespérépouvoirglissertoutçaentredeuxclients.—Oh,nevousinquiétezpas,jenemordspas.L’employéluioffritunimmensesourire,passaunemaindanssescheveuxrouxvif,lesrepoussantderrièresonépaule,etindiquadedeuxdoigtsletablierblancàvolantssurledevantduquelétaitbrodé«Devin»delamêmecouleurbleucieldontétaitdécorél’endroit.—Jem’appelleDevin.Quepuis-jefairepourvous?Liamsecoualatêteensoupirant.—Jeneveux…Jenesuispas…Illaissasesparolesensuspensquelquesinstantsavantd’inspirerprofondémentetderecommencer.—Jenesuispasunclient.JesuisvenuvoirWhitney.—Oh,pourquoiest-cequetouslestypesmignonsleréclament?Devinfitlamoue,puisfitvolte-faceetserenditversl’arrière-boutique.—Tous?MaisLiamneprononçacemotqu’unefoisl’hommedisparu,etiln’eutaucuneréponseàsaquestion.Iln’appréciaitpascetteidée,maisiln’étaitpascertaind’avoirledroitd’êtrecontrariéparcequecelaimpliquait;cequileblessaitencoreplus.Liamregardaautourdeluitoutenavançant.Lescouleursextérieuresseretrouvaientàl’intérieur,bienqu’ilyaitplusdejaune.Destournesolsemplissaientunimmensevasetransparentsurunetableprèsd’unecarafed’eaupleinederondellesdecitronetd’orange.Destassesàthéenporcelainepeinteétaientsuspenduessurunprésentoiretdesverresétaientposéssurunplateaudoréàcôtéd’elles.Lanappeendentelleendessousétaitmêmebordéed’or.Desphotographiesdepaysagesdemontagneornaientlesmurs.C’étaitsimpleetjoli,maisLiamtrouvaitqueçadonnaitunairunpeutrop…féminin.Cen’étaitpasdutoutceàquoiils’attendait.—Magrand-mèreadécorécetendroit,expliquaWhitney.Laporteserefermabruyammentderrièreluiàsonarrivée.LiamsetournaendirectiondelavoixdeWhitney.—C’est…Ilhésita,peucertaindubonmotàutiliser.—…charmant.Whitneyhaussalesépaules.—J’aimeassezlescouleurs.Celadit,jecroisqu’elleenaunpeutropfait,maisjen’aipaslecœuràleluidire.Devinseglissaderrièrelui,pritrapidementunchiffonetcommençaànettoyerlescomptoirsdéjàparfaitementpropres.Derrièrelui,Liampouvaitvoirlatêted’unefilleblondedépasserdel’encadrementdelaporte.—Est-cequ’onpeutdiscuterailleursqu’ici?Celaluiprenaitdéjàplusdetempsqu’ilneluifallait,maisilnevoulaitvraimentpasavoirde

spectateurs.IlsouhaitaitqueWhitneyaitaumoinsl’opportunitédedirequ’ilenavaitmarredesesconneriessanspasserpourunidiotdevantdesgensqui,ill’espérait,n’étaientaucourantderien.Whitneyhochalatêteetpoussalaportedederrière,l’ouvrantentièrement.Lafillesursautaetsesjouessecolorèrentdeplusieursnuancesderouge.Liamcontournalecomptoiretsedirigeaversl’arrière-boutique.Sonestomacsenouadavantageàchaquepasetilmâchouillal’intérieurdesalèvre.—Amber,vapréparerlescookies.Ons’occuperadugâteautoutàl’heure,luiordonnaWhitney,laissantlaporteserefermerderrièrelui.Ilsedirigeaverslagrandeporteenmétald’unechambrefroide,tiradessuspourl’ouvriretfitsigneàLiamd’yentrer.Liamregardapar-dessussonépaule.Devinimitaitlapositionprécédented’Amberetpassaitlatêteparlaporte.MaisàlasecondeoùilvitlesyeuxdeLiamsurlui,ildisparut.Ambersourit,frottasesmainssurledevantdesonpropretablierbrodé,etattrapaunbolsurleplandetravail.Ilestplusqu’évidentquecesdeux-làaimaientbienfouineretessayaientd’espionner.Liaminspiraprofondémentetentradanslachambrefroide.Iln’yavaitpasquedulaitetdesœufsàl’intérieur.Desfruits,deslégumes,mêmedelaviande,emplissaientlesétagères,letoutsoigneusementrangé.Laporteserefermaderrièreluietilseretourna,sansleverlesyeux.IlregardafixementlesjambesdeWhitney,l’angoissecontractantànouveaulesmusclesdesesépaules.—Monbureauestàpeuprèsaussiinsonoriséquedupapierjournal,expliquaWhitneyd’unevoixdouceetamusée.Liamseforçaàreleverlatête.LesourireflagrantdeWhitneyétaittoujoursfermementenplace.—Alors,pourquoies-tuici?Lefaitqu’aucunsurnomn’accompagnaitlaquestionl’inquiéta,maisilavaitdéjàprissadécisionalorsimpossibledefairemarchearrière.Déterminé,Liamlevalesbras,saisitledevantdelachemisedeWhitneyetletiraverslebaspourl’embrasser.Sesyeuxsefermèrentavantmêmequeleurslèvresnesetouchent,etsaseulepenséefut:«Pitié,faitesqueçanesoitpasuneerreur!»LeslèvresdeWhitneys’écartèrent,maisilnefitaucunmouvementpourprendrelerelaisouluirendrevraimentsonbaiser.LesjambesdeLiamsemirentàtrembleretilfutpersuadéqu’ellesallaientcéder.IlcaressaleslèvresdeWhitneydesalangue,insinuantlentementlapointeentreelles.Unsoufflechaudpassaentreeux,etLiamsereculajusteunpeuafind’inspirerluiaussi.Desbrasglissèrentautourdesataille,letirantcontrelui,etleslèvresdeWhitneyrecherchèrentlessiennes,sepressantcontreelles.LesoulagementenvahitLiamàceretourd’affection,etilpassaunemaindanslanuquedeWhitney.Ilpoussasalangueàl’intérieur,désirantplusetn’étantpluseffrayédeleréclamer.Whitneyavaitungoûtdebeurredecacahuèteetdesucre.LiamappuyasalanguecontrecelledeWhitney,profitantdugoûtpendantunlongmomentavantdereculeretdemettrefinaubaiser.Ilrit,incapablederésisteràl’enviedeletaquiner.—Etalors,iln’yapasderègleinterdisantdemangertoutleproduit.—Quoi?demandaWhitneyenclignantdesyeuxetenleregardantfixement.—Tuasmangédelapâteàgâteau,l’accusaLiam,déposantunautrebaiserlégersurseslèvres.—Liam,c’estlapremièrefoisquetum’embrasses.Seslèvressesoulevèrentlégèrementauxcommissures.—Pasquejem’enplaigne,mais…L’estomacdeLiamsetordit,etcedernierdéglutit,essayantdegardersonsang-froid.Ilfit

redescendresamainsurletorsedeWhitneyetsaisitletissudureversentresesdoigts,l’observantpendantunlongmomentavantdeseforceràregarderànouveaulepâtissier.—Nerenoncepasàmoi.Celaressemblaitplusqu’ilnel’auraitvouluàunesupplique,maisils’enfichait.—Jesuisdésoléd’avoirété–d’être–ungroscon,ettudevraisprobablementrenoncerparcequejen’arrêtepasdeteledire,maisnelefaispas.S’ilteplaît.Whitneyfermalesyeux.—Tunecomprendsvraimentpas,n’est-cepas?demanda-t-ilavantdelesrouvriretderiredoucement.Ilexisteunproverbeespagnolquidit:«Ojosazulesdicen,ámameomemuero:ojosmorronesdicen,ámameotemato»etjetrouvequ’ilatoutàfait,toutàfaitraison.—Qu’est-cequeçaveutdire?Ilnevoyaitpasvraimentlerapportquecelaavaitaveccequ’ildemandaitàWhitney.—Ehbien…jenesuispascomplètementsûr.Onletraduitpar«lesyeuxbleusdisentaime-moioujemeurs,etlesyeuxmarronsdisentaime-moioujetetue.»Magrand-mèrel’utilisaittoutletempsenparlantdesnouveau-nésquiontbesoinquel’onprennesoind’eux,maisjesupposequ’ellevoulaitdirequenousautres,plusâgés,enavionsbesoinaussi,aurisqued’exploserdecolère.Cetteréponsen’avaitpasplusdesenspourLiamquelaprécédenteetilfronçalessourcils,perplexe.—Alorstuquoi…metraitesdebébé?Whitneysecoualatêteenriant.—Non,maisçam’estvenuàl’espritcematin-làlorsquetum’asditquetum’aimais.—Jementaisquandjedisaisça.Ilsedemandasicen’étaitpasuneerreurdelefaireremarqueràWhitneyetdeluirappelerqu’ilneleméritaitvraimentpas.WhitneydéposaunbaisersurlesommetdelatêtedeLiametsourit.—Peut-être,maisjevaistefairecroireàcemensonge,BeauxSaphirs.Jecroisquequelqu’unenabesoin.IlembrassaànouveauLiametsourit.—Biensûr,c’estàl’autrepartieduproverbequetudevraisfaireattention.—Tuvasmetuer?Liamsoulevaunsourciletessayadeseretenirdesourire.Vul’expressiondeWhitney,ilsemblaitplutôtévidentqu’ilfaisaitréférenceautermede«petitemort»quidésigneunorgasmeenfrançais.—N’est-cepasmélangerdesproverbesespagnoletfrançais?—J’aimeraisbien.Plusieursfoismême,ditWhitneyenriant.Etjedoutequecesdeuxpayssesoucientquejemélangecesdeuxchosesenparticulier,mêmesilapartiefrançaisen’estpasunproverbe,justeuneexpressionconnue.—Probablementpas,reconnutLiam.Donc,çaveutdirequetoutvabienentrenous,non?Ilsemblaitquecesoitlecas,ilavaitjuste…besoind’uneconfirmation.Whitneyacquiesça.—Jenecroispasquejepourraisrenonceràtoi,mêmesijelevoulais.Sesjouessecolorèrentderougeetilsoupira.—Biensûr,celasignifieprobablementquetapatronnearaison.Riantdoucementsouscape,LiamsemitsurlapointedespiedsetembrassaWhitneysurlenez,imitantdefaçondélibéréelegesteétrangementrassurantdontson…petitamiraffolait.Cettepenséeluilaissaunesensationdechaleurdanssapoitrineetilsourit.—C’estsouventlecas.C’estennuyeux,ajouta-t-ilenlevantlesyeuxauciel.Maiscen’estpasgrave.Jecroisquesituavaisétémoinsinsistant,oudifférent,onneseraitallésnullepart,parcequejesuisidiotettoutaussibuté.

—C’estvrai,admitWhitneyenrigolant.Beauté,j’adoreraisrestericiavectoi,maisilfaitfroid,tufrissonnes,etjedoisretournertravailler.—Mmhmm…Retournermangerdelapâteàgâteau,semoqua-t-il.C’étaitpourtantlavérité.Ilétaitpartipluslongtempsqu’iln’auraitdû,etilespéraitvraimentqu’iln’yaitpaseuuncoupdebourrependantsonabsence.—Cen’estpasdelapâteàgâteau,ditWhitneyenseléchantleslèvres,c’estunglaçageàbasedebeurredecacahuètepourdescupcakesetpourungâteaud’anniversairetrèsélaboréaubeurredecacahuèteetàlaconfiture.Jetravailleencoresurlafaçondelecolorer.Ilsesentitunpeucoupabledel’avoirinterrompu,mêmesic’étaitimportant.—Jedevraistelaisseryretourneralorsetramenermesfessesàlaboutique.Whitneyl’enlaçaplusfortpendantquelquessecondes,puislerelâchaethochalatête.—Sijeveuxfinirça,onvadevoirsauterledîner.Oubienmangerquandj’auraifini.—Tun’asqu’àpasseraprèsnotretravailàtouslesdeux.Aumoins,ainsi,ilsneseferaientpassurprendreetilsn’auraientpasàs’inquiéterquecelaempiètesurleursresponsabilités.—J’aimecetteidée,réponditWhitneyenouvrantlaporte.Maisilserapeut-êtretard;jen’auraisprobablementpasterminéavantvingt-deuxheures,ettoutdoitêtreprêtpuisquelafêtedugaminestdemain.L’airtièdedelapâtisseriel’atteignitetLiamfrissonna.Ilavaitététellementdistraitqu’iln’avaitpasréaliséàquelpointilavaitfroid.Ilsortitdelachambrefroideetfrottasesmainssursesbras.—Ehbien,jecroisquejetedoisunpeudepatience,alorsjepensequejepeuxgérerça.Whitneyl’accompagnajusqu’àlaported’entrée,l’ouvrantpourlui.—Alorsàplustard,BeauxSaphirs.Liamacquiesça,embrassadélicatementWhitney,etretournaaucoffeeshop,sesentantbeaucoupmieuxqu’ilnel’avaitétéunedemi-heureplustôt.LaporteserefermaderrièreluietLiamfutsoulagédedécouvrirquebienqu’ilyaitplusdeclients,ilsrestaientpeunombreux.Karilevalatêteversluietluisourit.Maisellenebougeapas.Unjournalétaitétalésurlecomptoirdevantelleetelleétaitpenchéedessusàlirelesbandesdessinées.—Jen’arrêtepasdemedirequ’unjourilscomprendrontqu’ilsdoiventpublierunwebcomic.Ellesecoualatêted’unairtriste,puissemorditlalèvre,leregardantattentivement.Ilsourit,sedirigeaverslecomptoiretsoupira.—Tupeuxdemander.—Alors,est-cequ’ilesttonpetitami,maintenant?Elleagitasessourcilsdanssadirectionetluisouritcommesielleconnaissaitdéjàlaréponse.LesjouesdeLiamsemirentàchaufferàcemotetilseléchaleslèvrespours’empêcherdesourirebéatementcommeunidiot.—Jecroisqueoui.Jeveuxdire,jen’aipasposéspécifiquementlaquestion,maisjesuispresquesûrquec’estcequ’ilveutetonaunrencardcesoir,alorsoui…probablement.L’expressiondeKaris’adoucit.—Jesuppose,alors,quetut’esexcuséd’avoirétéuncrétinabsolu?Liamrigolaettiraunemèchedecheveuxquis’étaitéchappéedelaqueue-de-chevaldesonamie.—Oui,toutçaenmegelantleculdanslachambrefroideparcequ’iladeuxpersonnesquitravaillentavecluiquimefontbeaucouppenseràtoi.Kariritàcetteremarque.—Personnen’estaussiformidableouextraordinairequemoi,maisjevaisprendreçadanslesensoùtulesaimesdéjà.Quandalieutonrencard?

—Aprèsnotrejournéedetravail.Ilpasseraetapporteralerepas,jecrois,d’aprèscequ’iladittoutàl’heure.Sinon,jesupposequ’oncommanderauntrucàemporter.Ilyavaitunepizzeriaouvertejusqu’àminuitquin’étaitpasmauvaise,etLiamn’étaitpasplusinquietqueçapourlanourriture.Kariricana,plialejournaletlereposasurlecomptoir.—Commesivousalliezvousembêteràmanger.Jesuissûrequevousallezpasservotretempsàvousdévorerlabouche.—Peut-être,maisjen’ensaisrien.Laquestionn’étaitpasdutoutdesavoirs’ilavaitenviedecoucheravecWhitney,carilétaitpresquesûrqueçan’arriveraitpas.—Jel’aidéjàinvitéàmonterchezmoiunefois,etilveutunvrairendez-vousamoureux.Legenrequiimpliquedemangeretdediscuter,etpassimplement…—Devousenvoyerenl’aircommedesbêtes?compléta-t-ellepourl’aider.Liamsoupiraetlevalesyeuxauciel.Ilespéraitsincèrementqu’aucundesclientsnefasseattentionàleurconversation.—J’allaisdirefairel’amour,maisoui.Jecroisquesijeluisautaisdessus,ilnediraitpasnon,maisçadonneraitl’impressionquejel’aimanipulépourlefoutredansmonlitetquec’esttoutcequejesouhaite.Jeneveuxpasqu’ilcroieça,etj’aidéjàunpeuessayéalorsilyadesrisquesquecesoitcequ’ilimagine.Kariluipinçalajoue.—Oh!Tuesunpetitamitellementattentionnémaintenant.—Bonsang,arrête.Illuidonnauneclaquesurlamainetdétournaleregard,lesjouesenfeu.—Jenesuispascertaindevouloirm’habitueràcequ’onm’appellecommeçaalorsquejenesaismêmepassiçavamarcher.—Arrêtedet’inquiéterautantetprofitesimplementdel’instantprésent.Elleluifitungrandsourire,puisregardalapancartedestoilettes.—Etpourmeremercierd’êtreuneamiefantastique,tudevraisnettoyerlestoilettespuisquec’estlachosequejedétestefairepar-dessustoutetquec’estmontourdem’enoccuper.Liamrigola,nullementsurprisparsasuggestion.Maisc’étaitunesensationagréableetildutadmettrequ’elleavaitprobablementraison.C’étaitunesacrémentbonneamie,mêmesiellel’avaitditelle-même:c’étaitvrai,etilslesavaienttouslesdeux.Sanselle,ilseseraitcertainementdissuadéd’allervoirWhitney.—Bien,maissituesréellementunebonneamie,alorstuferaslafermeturecesoirafinquejepuisseallerchezmoipourmedoucheretnepasempesterlestoilettesaprèslesavoirnettoyées.Karisemitàrireetplissaleslèvresd’unairfaussementpensif.—JesupposequejepeuxfermerpourquetupuissestepomponnerpourM.Sexy,puisqu’ilapparaîtclairementquecetypeestcarrémentbaisablequandilsortdulit.Ilouvritlabouchepourprotesterqu’ilnese«pomponnait»pas,maisiléclataplutôtderire.—Oui,cen’estpasfaux.—Ducoup,jenecomprendspastroppourquoitul’aslaisséquittertonlitaprèsl’yavoirattiré,ditKariensecouantlatêteetenfronçantlessourcils.—Enfait,jenecroispaslesavoirnonplus.Toutesalogiquecontrel’idéedesimplementgarderWhitneypourtoujoursparaissaitbienstupideaprèstoutça.—Ilestévidentquej’avaiscessédepenseràcemoment-là.Kariretirasonélastiqueetlissasescheveuxenarrièreavecsesdoigtsavantderefairesaqueue-de-

cheval.—Tuvasluipréparertonomelette,pasvrai?—Çaimpliqueraitdesortirdulit,fit-ilremarquerenriant.CelasupposaitaussiqueWhitneyresteraittoutelanuit,cedontiln’étaitpassûr,maisilespéraitqu’illeferait.—Primo,ellevautlecoupdeselever,etsecundo,çaimpliqueseulementquetusortesdulit.Elleluilançaunregardlubriqueetagitasessourcils.Liamsecoualatêteenricanant,résistantàl’enviedeleverlesyeuxaucielfaceàcequ’ellesous-entendaitsiexplicitement.Ilétaitencoreplusreconnaissantquecesoitunejournéecalmeetqu’ilyaitsipeudegenspourentendreleurhorribleconversationdéplacée.—Alorsmaintenanttusuggèresquoi…quejeleligoteaulit?Ledireluimitl’imageentêteetildutréprimerlegémissementquimenaçaitdes’échapperdesagorgeàlasimpleidéedeWhitneymenottéàsonlit.Enfait,ilpossédaitunlitquiluipermettraitdelefaire,cequin’étaitpasd’unegrandeaide.Leregardlubriquesechangeaenamusement,etKarilâchaunriretrèspeudigne,quelquechoseentrelegloussementetlericanement.—Ohoui,carrément!Omeletteoupas,jecroisquetudevrais.—Tueshorrible.Ilfitletourducomptoiretsefaufiladansl’arrière-boutiquepourallerchercherseauetserpillière.Ellepassalatêteparlaporte.—Si«horrible»signifie«géniale»,alorsoui,jelesuis.—Jevaisallernettoyerlestoilettes,peut-êtrequetudevraisfairelamêmechoseavectatête,lataquina-t-il.—Bien,maissituleligotes,jeveuxtoutsavoiraprès.Kariluifitunclind’œiletdisparutdel’encadrementdelaporte.Liampoussaleseauverslestoilettesdesemployésafindepouvoirenjeterl’eauetleremplir.Ildécidaquecen’étaitpasunemauvaiseidée:ilavaitbesoindesedistrairel’espritetbienqueleurconversationsoitamusante,elleétaitvraimentdéplacéeetillesavait.Ilespéraitsincèrementquepersonnen’enparleraitàCheri;elleluiarracheraitsûrementlatêtesiellel’apprenait.Vucombienc’étaitcalme,ilpourraitaumoinsfairelemaximumdenettoyageafinqueKarin’aitpastropàfaireunefoisqu’ilsauraientfermélaboutiquepourlanuitetqu’ilseraitparti.Celaluioccuperaitaussil’esprit,cedontilavaitbesoin.

13LasonnetteretentitetLiampoussaleverrou.Ilouvritlaporteets’appuyacontrel’encadrement,attendantaussipatiemmentquepossiblevusonétatdenervosité.Croisantlesbrassursapoitrine,ilregardal’ascenseur.Ils’étaitréellementpomponné;mêmes’ilnel’admettraitjamais,etsurtoutpasàKari.Ilavaitscrupuleusementfrottéchaquecentimètrecarrédesapeau,s’étaitraséetavaitpasséplusdetempsàchoisirsatenuequ’iln’enavaitmisàachetern’importequelvêtementdesagarde-robe.Enfindecompte,ils’étaitdécidépourunvieuxjeanmoulantquimettaitsesfessesenvaleuretuntee-shirtbleu.Sesnerfsluijouaientdestoursdepuisqu’ilavaitquittéletravailetseprépareravaitétésafaçondepasserletemps.Ilavaitréglésastéréosurl’unedesesplay-listlesplusdouces.Lavoixnasillardeetaiguëdelachanteused’undesesgroupesderockalternatifpréférésrésonnadanstoutl’appartementetdérivajusqu’aucouloir.Ilnes’attendaitpasàentendrelecarillondel’ascenseurpar-dessuslebruit,alorsilobserval’ampouleendessusetsouritquandelles’éclairaenfin.Laportes’ouvritetWhitneyensortit,deuxboîtesencartonblancenmain.—Salut,Beauté.—Salut.IlregardaWhitney,sedemandants’ildevaitluiproposerdeprendrelesboîtes.C’étaitprobablementcequ’ilétaitcenséfaire,maisLiamappréciaitsimplementdeleregarder.Whitneyavaittroquésonuniformeblancdepâtissierpouruntee-shirtnoirtoutsimpleet–auplusgrandamusementdeLiam–sonjeanviolet.Malgrélechangementdevêtements,ilétaitévidentqu’ilnes’étaitpasraséànouveauetsamâchoireétaitparseméedecourtspoilsnoirs.—Est-cequetuesrentrécheztoiaprèsletravailjustepourlerécupérerouest-cequetulegardestoujoursàportéedemainsafindepouvoirlemettreetmenarguer?Whitneys’arrêtasurlepasdelaporteenriant.—Jenesuispasrentréchezmoi.Lapâtisseriepossèdeunstudioavecdouchejusteendessus.Jel’avaisapportéunpeuplustôtpourleporterquandj’avaisprévuàl’originededînerensemble,alorsjel’avais.Ilsepenchaenavant,embrassadélicatementLiam,puispassadevantluipourentrerdansl’appartement.LapoitrinedeLiamseserrasouslebaiser.S’iln’yavaitpaseulesboîtes,celaauraitétéplusquetentantdetirerWhitneyversluipourenavoirunautre.Ilquittal’encadrementdelaporteetferma.—Çamefaitpenseràunechose;jecroyaisquetuavaisrenoncéàmedemanderdesortiravectoijusqu’àceque…jesoisplusàl’aiseaveccetteidée,maistuétaisvenupourfaireexactementça.Jenemeplainspas,jemeposejustedesquestions.Whitneysedirigeaverslecomptoirquiséparaitlacuisineduséjour.—Cen’étaitpaspourça.J’aijuste…IlposalesboîtesencartonetseretournaversLiam.—J’airéaliséquecelafaisaitunmoisqu’ons’étaitrencontrésetjenevoulaispaslaisserpasserçasansmarquerlecoup,ditWhitneyavantdesoupirer.Jenevoulaispasleprésentercommeça.Commeunrencard.J’allaisinviterKari,etAmberetDevinauraientétélàaussi,alorsçan’auraitrieneuàvoiravecunrepasenamoureux,justeundînerentreamis.Liamfixasespiedsduregard,rongéparlaculpabilité.Iln’auraitvraimentpasdûdemander,onne

débutaitpasunrendez-vousamoureuxenrappelantàl’autrepersonnepourquoiellenedevraitpasvousfréquenter.—Et,jen’aimêmepasput’offrirça.J’enaitirémespropresconclusionsetmêmesij’avaiseuraison,j’aiétécon.Quetuaieseu,malgrétout,l’intentiondemelaissertranquillesignifiequej’aiétéencoreplusconquejenelepensais.—Arrêteça,lesermonnaWhitneyd’untonexaspéréavantdecontinuerd’unevoixplusdouce.Etviensicipourmedireoùturangestesassiettes.Liams’approcha,contournantWhitneyetlecomptoir.Ilouvritleplacardetpritdeuxassiettes.—Désolé,jenesuispasdouépourlesrendez-vousamoureux;c’estpourçaquejenem’embêteplusavecça.Jefaistoujoursquelquechosequivatoutgâcher.Desbraspassèrentautourdelui,etils’appuyaenarrière,selaissantalleràcetteétreinte,glissantsesmainssurcellesdeWhitney.—J’aienfinrenoncéànepast’apprécieretjeneveuxpasmerder.Maisj’ailesentimentdel’avoirdéjàfait.Sansarrêt.—Donc,tuastoutgâchéavecMatt?LavoixdeWhitneyétaitchargéededouteetcontenaitunenotedesarcasme.—Cen’étaitpasmonpremierpetitami,etjenedispasquecen’estpasuncrétinouquecen’étaitpaspourlemieux,maisoui.Aumoins,maintenantqu’ilsavaittout–etmaintenantqu’ilavaitWhitney–ilnesouhaitaitpasqueleschosessoientdifférentes.Whitneyluiembrassalatempeetnoualeursdoigtsensemble.—Vraiment?Parceque,vucequej’aientendu,çan’enavaitpasl’air.Liamsoupira.—J’airévélésonhomosexualitéàsesparents.Celan’avaitpasétéintentionnel,maisdirequecen’étaitpassafauterequéraitd’ignorerl’informationetpourcertainespersonnesc’étaitplutôténorme.—Avantouaprèsqu’ilt’atrompé?Whitneynebougeapaspourallerfinirdepréparerleurdîner;ilsetintjustelà,sesbraspassésautourdeLiam.—Etn’essayemêmepasdemedirequej’aimalcompriscettepartie-là,ils’envantaitpresque.—Après,mais…—C’estadorablecommetulaissesauxautreslebénéficedudoute,l’interrompitWhitney.Tudevraisessayersurtoi-mêmedetempsentemps.Tudevraisaussiprendreenconsidérationqu’ilfautdeuxpersonnespourfairefonctionneruncouple,alorsc’estlafauteauxdeuxsiçanemarchepas.Dumoins,c’estvraidanslaplupartdescas.Jedouteaussique,danscecas-ci,celaaitétéinitialementdetafaute.Liamsecoualatête.—Ceseraitplusfacileàcroiresijen’avaispascettetendanceàtoutgâcher.J’aifoirémarelationprécédenteenétantjalouxetenimaginantplusdechosesqu’ilnes’enpassait.Celled’avant,jel’aidétruiteàcausedemonmauvaiscaractère.J’aimêmeréussiàfoutreenl’airmonamitiéavecmonmeilleuramiparcequejel’aiembrasséetquejeluiaiditquej’étaisamoureuxdeluialorsquej’auraisprobablementdûsavoirqu’ilétaithétéro.C’étaitmonmeilleuramiet,parcequejedésiraisquelquechose,jen’aimêmepasenvisagéqu’ilnelesoitpas.—Oh,BeauxSaphirs,est-cequetuesobligéetdéterminéàreportertoutleblâmesurtoi?Whitneysoufflad’unairexaspéréetappuyasonfrontcontrelatempedeLiam.—Onmerdetous;çaneveutpasdirequec’estentièrementnotrefaute.Sifairedeserreurssignifiaitquetoutestfini,nousserionstousdespersonnestrèsseules.

L’estomacdeLiamgargouilla,etcederniersemitàrire,malàl’aise.—Ondevraitpeut-êtremangeraulieudeparlerdemesrelationsamoureusesratéesethorriblementdéprimantes.Jesuispersuadéquelespremiersrencardsnesontpascensésinclurelesex.—Cen’estpasnotrepremierrencard.Whitneylerelâcha,pritlesassiettesetrecula.—Notrepremierrendez-vousaeulieulemoisdernier.Liamfitdemi-tourets’appuyacontrelecomptoir.—Jepourraistecontredire,maisjen’enaipasvraimentenvie.Est-cequeçaveutdirequetoutcequis’estpasséentrecemoment-làetmaintenantétaitunrendez-vousamoureux?Whitneyouvritl’undescartonsetladouceodeursavoureusedeviandegrilléeaubarbecueenvahitlapièce.—Lesrendez-voussontfaitspourapprendreàseconnaîtremutuellementetàconstruireunerelation,alorsjesupposequ’onpourraitlescomptersionlevoulait.Jet’aidéjàditquejesortaisavectoiencachettealorsjecroisquemapositionsurlesujetestplutôtévidente.—Sic’estvrai,alorstuauraisdûacceptermapropositiondecoucheravecmoiquandjet’aiinvitéàmonter.Ilsortitdeuxbièresdufrigo,retiralacapsuleetlesposasurlebar.—Unbarbecuepourunrencard?Çapourraitdevenirsalissant.—Non,parcequemonpointdevueétaitquetudevaisaccepterunrendez-vous,fitremarquerWhitney.Ilsortitplusieursmorceaux,lesplaçadanslesassiettes,puisselécharapidementlesdoigts.—J’avaisenvisagédefaireunepizzaavecdelaviandedessus,repritWhitneyenriant,maisensuitej’aidécidéqu’unbarbecueseraitunemeilleureidée.C’étaitplusfacile,etj’aimequandc’estsalissant.—Tutelècheslesdoigts?Vraiment?Liamneputs’empêcherderire.—J’espèrequetunefaispasçaauboulot.WhitneytenditlebrasensouriantettouchaleboutdunezdeLiamavecl’undesesdoigtssales.—Non,maisjeveuxjustequetusoiscomplètementaucourantdemesmauvaiseshabitudesquandjesuischezmoi.LiamsaisitlamaindeWhitneyentrelessiennesetsuçal’undesdoigts,lesyeuxplantésdansceuxdeWhitneypendantqu’ils’exécutait.Illéchalesuivant,faisanttraînersalanguetoutlelong.UngémissementgraveglissadeslèvresdeWhitneyetilrestalààregarderLiampendantqu’ilnettoyaitchacundesesdoigts.—Jenesaispassijeconsidèreçacommeunemauvaisehabitude,semoquaLiam,abaissantlamaindeWhitneyavantdefinalementlalâcher.Ilpritlesdeuxbièresetlerouleaudepapierabsorbantderrièrelacuisinière,puisserenditverslecanapé,trèsconscientduregarddeWhitneyposésurlui.—Jemetsmespiedssurlatablebasse,maisjesuisaussiunesortedemaniaquedelapropreté.Whitneyarquaunsourcil,puispritlesassiettesets’approcha.—Jemonopoliselescouvertures.—Jeconnaisdéjàcelle-là,etaucasoùtunet’ensouvienspas,jelespiquejusteaprès,rétorquaLiamenrigolant.Ilposalepapierabsorbantetunedesbières.—Jemâchonnedestrucs–habituellementdesstylos,etj’aidesenviessubitesdemordre.—Tumordsbeaucoup,alorsjenesaispassionpeutconsidérerçacomme«subit»,letaquinaWhitneyenposantlesassiettessurlatableetenselaissanttombersurlecanapé.Parfois,jeportelemêmevêtementplusieursjoursd’affilée.S’ilal’airpropreetqu’ilnepuepas,jenevoispas

pourquoijenepourraispaslefaire.Liamritets’affalasurlecanapéàcôtédeWhitney.—Ettoiquisemblaissiparfait.C’estbondesavoirquetuasaumoinsquelquesdéfauts.IlsepenchaetembrassadélicatementWhitneysurleslèvres.Celui-ciseléchalepouceetlefrottasurlenezdeLiam,làoùilavaitétalélasauceunpeuplustôt.Whitneyfutlégèrementembarrasséenserendantcomptequ’ilnel’avaitpasencorenettoyé,maisLiambalayasagêned’unhaussementd’épauleetl’embrassa.Cettefois-ci,ilécartaunpeuseslèvres,etilluifutdifficiledenepassourireàlafaçondontWhitneyyréponditenfaisantlamêmechose.Ildonnauncoupdelangue;ellecaressacelledeWhitney,etcecontactlefitfrissonner.Whitneysetourna,seplongeantunpeuplusdanslebaiseretl’approfondissantenglissantsalanguedanslabouchedeLiam.IlposasamainsurlegenoudeLiam.LamaindeLiamatteignitseulementletee-shirtdeWhitneyavantqu’ilneseperdedanslebaiseretnes’accrochesimplementautissu.Liamgémitetpenchalatête,désirantgoûterdavantageàcettebouchesurlasienne.Ilauraitdéjàdûmémoriserchaquerecoinàcetinstant-là,pourtant,cen’étaitpaslecas.Étourdi,ilrompitfinalementlebaiseretseredressa.«Neluisautepasdessus,parle-lui,»seremémora-t-il.IlaimaitdiscuteravecWhitney,ilétaitjustedifficiledes’ensouveniralorsqu’illedésiraitcommeunfoudepuissilongtemps.—Jenelesuispas.—Hein?LetonsérieuxlepritparsurpriseetLiamsedemandacequ’ilavaitditpourleprovoquer.Ilavaitdumalàserappelercedontilsparlaient.Illuifallutunmoment,maisilsesouvintenfinqu’ilsplaisantaientsurleursdéfauts.Whitneypritsabièreetbutuncoup.—Jenesuispasparfait,Liam.Tunedevraispasmefairepasserpourtel.—Ilnemesemblepasvraimentquetuaiesbeaucoupdedéfauts.Iln’avaitpasétécomplètementsérieux,maisilnepensaitpasavoirsitortqueça.—Ilestévidentquecen’estpasvrai,sinonjeneseraispascélibataireàpresquetrenteans.Tun’espasleseulàavoireudesrelationsquiontéchoué.Whitneybutunegorgéeetretiraseschaussuresavecsespieds.Entoutelogique,Liamsavaitquelepâtissieravaitdûfréquenterd’autrespersonnes,maisilavaitdumalàvisualisercesrelations.—C’estdurdetevoirdansunehistoirequisetermine.Ilpouvaitseulementimaginerquelqu’untomberamoureuxdeWhitney,maisilneparvenaitpasàvoircettepersonnecesserdel’aimer.—C’estainsiquefonctionnentlesrelations,etmêmemoi,j’aifaitdestrucsstupides.Jenesaispassijesuivraistavoieetdiraisquec’estmafautesiellesontprisfin,maisjenesuispasentièrementinnocent.WhitneysouritetembrassaLiamsurlajoue,puissoulevaunedesassiettesdenourriture.—Jeneveuxpasquetucroiesçaparcequeçarevientàdirequejesuisvouéàl’échecmêmesicen’estpastonintention.—Alorstudevraismeparlerdetesrelationsafinquejenelefassepas.Iln’étaitvraimentpassûrdevouloirsavoir.L’idéequeWhitneysoitamoureuxoumêmejusteénamourédequelqu’und’autrel’ennuyait.Whitneymangealemorceaudevianded’unairsongeur.—J’aifréquentédeuxfilles,etc’étaitdeparfaitespetitesamies,saufquejen’étaispasdutoutattachéàellesémotionnellement.Lapremièreétaitlameilleureamiedemasœur,etjeluiplaisais,alorsNenam’aconvaincudesortiravecelle.

Liamsoulevasonassiette.Ilpouvaitdevinerpourquoiilsavaientrompu.—Pourtant,tuesgay.Tunelesavaispas?—Non.Pourêtrehonnête,jen’yavaispasvraimentréfléchi.Ons’imagineraitqu’aprèslapremièrefille,jel’avaiscompris,maisnon,jedevaisessayerencoreunefois.Cequiaseulementserviàenfairepleureruneautre.Ellesétaientamoureusesdemoi,etlemieuxquejepouvaisdire,c’étaitquej’étaisdésolé.Lepire,c’estqu’ilafalluquelefrèred’Amy,masecondepetiteamie,m’embrassepourquejemerendecomptequej’étaisgay.Bizarrement,çanel’apasmiseencolèreetelleamêmeessayédemeconvaincredesortiraveclui.—Tunel’aspasfait?Liamespéraithonnêtementquenon;l’idéeluiretournaitl’estomac.Whitneyfronçalessourcilsetsecoualatête.—Çaauraitétéembarrassantetm’auraitpromupetitamidel’année,c’estcertain,maisnon,jenel’aipasfait.Onnes’entendaitpasvraimentbien,alorsmêmesijen’avaispasfréquentésasœur,jeneseraispassortiaveclui.Maintenantquejesuisplusâgé,jesuissûrquesonattitudeenversmoiavaitunrapportaveclefaitqu’ilenpinçaitpourmoipendantquejesortaisavecsasœur.Maisàl’époque,jetrouvaissimplementqu’ilétaitcon.—Tuvois,mêmequandtufoiresleschoses,tuesunebonnepersonne.Liamsaisitunedescôtelettesetmorditdedans.C’étaitsucculent.Ilgémitetpritunenouvellebouchée.—J’enconclusquetuaimes,ditWhitneyavecunlargesourire,toutenluidonnantuncoupd’épaule.Jesuisdangereusementdouédansunecuisine.J’espèrequetuasunbonprogrammed’entraînementphysique.—Toutàfait,réponditLiamavecunsouriretaquinenseléchantleslèvres.Untoutnouveau;Karil’asuggéré.Whitneyarquaunsourciletricana.—Oh,etc’estquoi?—Toi.Elleamêmesuggéréquejeteligoteaulit.Liammâchonnal’os,lenettoyantcomplètementdetouteviande.—Elleaditça?demandaWhitneyensouriant.Ettuvaslefaire?—Ettesautresrelations?enchaînaLiam,ramenantvolontairementlesujetsurlesexdeWhitneypourledétournerdesesintentions.Àl’évidence,ilyenavaiteud’autres.IlétaitimpossiblequeWhitneysoitpresquearrivéàtrenteanssansfréquenterpersonne.Vuqu’iln’étaitclairementpasviergeetqueLiamsavaitqu’ilnepratiquaitpaslescoupsd’unsoir,alorsilavaitdûsortiravecquelquestypes.—Ilsétaientpluscompliquéspourcertaineschosesetmoinspourd’autres,réponditsimplementWhitney.—Commentça?—Réaliserquej’étaisgayn’apasvraimentrégléleproblèmequejenesoispasunbonpetitami.J’aimapropreaffaire,etelleestrelativementprospère,cequianécessitébeaucoupdecompromis.Whitneyfitunepause,pritunenouvellebouchéedeviandeetlamâchalentement.—Montemps,principalement.J’aichoisimonrêveaudétrimentdespersonnesquicomptaientpourmoi.Peut-êtrequej’aieutort,etpeut-êtrequejesuiségoïsteàcausedecechoix,maisjeneleuraijamaismentisurcequejevoulaisoucequej’étaiscapablededonner.Certainsd’entreeuxnesontpasallésplusloinquequelquesrendez-vousetjenemesuisjamaissouciéqu’ilsnelefassentpas.D’autres…Iln’étaitpasdifficilepourLiamdecomprendrepuisqu’ilpouvaits’imaginerfairelamêmechosesic’étaitcequ’ilfallaitpouraccomplirsonrêvedepossédersonproprecoffeeshop.—Quoi?demanda-t-il.

Ilnepouvaits’empêcherdesedemandersileschosesseseraientdérouléesdifféremments’ilss’étaientrencontrésplustôt.S’ilss’étaientrencontréslorsqueWhitneyavaitmoinsdetemps,l’alchimieévidentequ’ilyenavaitentreeuxaurait-elleétésuffisante?Ill’ignorait,alorsilétaitheureuxquecelanesesoitpaspasséainsi.—Jecroisques’ilsavaientétépluspatientsetcompréhensifsousij’avaiseuplusdetempsàleurconsacrer,ilsauraientduré.Whitneyseléchaleslèvresetpoussaunsoupirrésigné.—Jelesaimaisvraiment,etçameblessaitqu’ilsnepuissentpasm’offrirlesoutienetletempsdontj’avaisbesoin.S’ilsavaientattenduquelquesannées,j’auraiseuplusdetemps,maisilsnel’ontpasfaitetjenepouvaispasleurdonnercedontilsavaientbesoinalorsçan’apasfonctionné.—Commentfais-tuça?—Fairequoi?Sourcillevé,Whitneypritunegorgéedebièreavantdelareposersurlatablebasse.—Tu…Ilnesavaitpasvraimentcommentl’expliquer.—Tuessimaturesurcesujet.Çamefaitpresquemesentiridiotoujusteimmature.Whitneyrigola.—Jesuisvieux.Crois-moi,quandjetraversaisça,jen’étaispasdutoutcommeça.Jesuisloind’êtreaussicooletsexyquandjepleureouquejesuisdemauvaisehumeuretquejeboudeparceque…Illevalesmainsetmimadesguillemetsaveclesdoigts.—…ilsnecomprennentpas.Ilsecoualatêteetrepritsafourchette.—Avoirunepetitesœurquisemoquedetoit’aideàprendreunpeuderecul.Elleestunedecesrarespersonnesàavoirtrouvél’amourdesavieaupremieressaietàl’avoirépousé,alorselleatendanceàriredespetitsdramesdesautres.—Tun’espasvieux.AvantqueWhitneynementionnesonâge,Liamn’auraitmêmepasréaliséqu’ilétaitaussivieuxquelui.—Etilsauraientvraimentdûêtrepluspatients,tuesformidable.Ilmorditunenouvellefoisdanssaviandeetsourit.Whitneysepenchaversluietl’embrassasurlajoue.—Jesuisheureuxquetulepenses.WhitneyétaitplusquetalentueuxetLiamsedemandaitcommentilétaitpossiblequepersonneneleréalise.Lefaitqu’ilsoitaussiunhommegentilluidonnaitenviedecognerquiconquel’avaitfaitpleurer,peut-êtreàplusieursreprises.Ilserenditcomptebrusquementqu’ilétaitpeut-êtreaussimauvaisqu’euxetfronçalessourcils.—Est-cequetu…quandj’ai…Whitneyluidonnaunlégercoupd’épaule.—Qu’est-cequ’ilya,Beauté?—Toutàl’heure,quandjet’airejeté…Ilprituneprofondeinspiration.—…est-cequejet’aifaitpleurer?C’étaitprobablementunequestionstupideetLiamn’auraitpasétésurprisqueWhitneyrefusedeluirépondre.—Oh.Lepâtissierreposasonassiettesurlatablebasse,pritsabièreetseredressa.—Ceseraitassezpeuviril;peut-êtremêmeunpeupitoyabledemapart.Jen’auraisprobablement

pasdûadmettrecetteabsurditéalorsquej’avaisréussiàteconvaincredema«maturité»,hmmm?—Laissetomber,soupiraLiamenposantsapropreassiette.Jen’auraispasdûdemander.—Non,maisseulementparcequejedevaisretournerbosser.C’étaitàpeineplusfortqu’unmurmure.—Maisjenevaispasmentir,çam’afaitmal,etj’étaisàdeuxdoigtsdelefaire.Jecroyaissincèrementquej’avaisréussiàteconvaincre.Çam’afaitmaldecomprendrequecen’étaitpaslecasetjemesuisditquec’étaitunsignequejen’avaispaslamoindrechance.LiampivotasurlecanapéetregardadirectementWhitney.Ceslèvresquiétaientpresquetoutletempsrelevéesensourirenel’étaientpasetcelaluidéchiralecœur.—C’estpourçaquetuétaissidistantquandjesuispassé.Jeveuxdire,jelesavais,mais…Àcemoment-là,ilcroyaitqu’ilétaitfurieux.Whitneypoussaunsoupirethochalatête.—Oui,jenevoulaispasmefairedefauxespoirsetj’essayaisencoredem’enremettre.Jenesavaispasàquoim’attendrequandtuesvenuetcebaisern’étaitpassurlalistedespossibilités.Liamseléchalesdoigtsetsourit.—C’étaitunbonmoyendem’excuser.—Effectivement,acquiesçaWhitney.Ilpritl’autremaindeLiametcommençaàluilécherlesdoigtsjusqu’àcequ’ilssoientpropres.LiamsentitlachaleurremonterlelongdesoncouetilrestaassislààregarderlalanguedeWhitneyglissersursonindex.Iln’avaitaucundoutequec’étaitunevengeancepoursongesteaguicheurunpeuplustôt.WhitneyplongealedoigtdeLiamdanssaboucheetlesuça,faisantdescerclesavecsalangueautourdelapointe.SesyeuxrestèrentancrésdansceuxdeLiampendanttoutleprocédéetilgémittrèsdoucementsoncontentement.Ilnettoyachaquedoigtavecsoin,puissepenchaenavantetléchaceuxquisetrouvaientencoredanslabouchedeLiam.—Tuasratéunendroit,ronronna-t-ilencaressantànouveaulesdoigtsavecsalangue.LesdoigtsdeLiamglissèrenthorsdesaboucheetilluiléchaleslèvres.LecorpsdeLiams’échauffaetilluifallutplusieurslonguessecondespourremettresoncerveauenroute.IlétaitassezévidentqueWhitneynesouhaitaitpasplusqueluiqueleschosesseterminentsurundîner.—Jenesuispasleseul.IlinclinalatêtesurlecôtéetléchalalèvreinférieuredeWhitney,ainsiquelacommissuredesabouche.—Tusaisquej’aiapportéundessert,ditWhitneyd’unevoixgrave,accompagnantsesparolesd’unlégerbaiser.—Mmm…LiammordilladélicatementleslèvresdeWhitneyetfitglissersesbrasautourdesoncou.Ilétaitplusquetentédetirerlepâtissierpours’allongersousluioualorsdegrimpersursescuisses.—Tuveuxdirequecen’estpasledessert?demanda-t-il.Whitneyluivolaunautrebaiserenriantetsecoualatête.—Çapeutledevenir,sic’estcequetudésires.IlsefichaitdecequeWhitneyavaitapportédansl’autreboîte;desonpointdevue,ilavaittoutcequ’ilvoulaitjusteici.LiamsehissaàcalifourchonsurlesgenouxdeWhitney,fitglissersesmainsverslebasdesontee-shirtettirapourlefairesortirdesonjean.PosantàsonregardsurlesyeuxdeWhitney,ilsourit.—Çal’est.WhitneycaressalescuissesdeLiametluiadressaunlargesourire.—Jelesavais.C’estlepantalon.

—Cen’estpaslepantalon.Ilétaitdifficiledenepasrire,etillaissaéchapperunricanementmalgrélui.—Enfait,jecroisquelepantalonetletee-shirtpeuventtouslesdeuxs’enaller.IlsoulevalebordavecinsistanceetleremontalentementlelongdutorsedeWhitney.PlaçantsesmainssurcellesdeLiam,Whitneyl’aidaàretirerletee-shirtetlejetaderrièrelui.—Est-cequeçaveutdirequetun’aimespaslepantalonquej’aiachetéuniquementpourtoi?demandaWhitneyenabaissantsalèvreinférieurepourbouder.—Jel’aime.LiampassasesmainssurlaceinturedujeandeWhitneyetsourit.Illedéboutonnaetglissalesdoigtsdesamainsousletissuépais,abaissantlafermetureéclair.Desonautremain,ilécartalejeandeshanchesdeWhitneypourdonnerplusdeplaceàsesdoigtsbaladeurs.LiamcaressaWhitneypar-dessuslefincotonblancdesoncaleçonetseléchaleslèvres.—C’estjustequej’aimeencorepluscequ’ilyadessous.—Mm…Whitneyfermalesyeuxenronronnantetretintsonsouffle.—Jevois.IlenveloppalatailledeLiamdesesbrasetlesfitglisserdanssondos,remontantsontee-shirtparlamêmeoccasion.Liambaissalatête,laissaWhitneyluiôtersontee-shirt,etretirapresqueàregretsamaindupantalondupâtissierafinqu’ilpuisseluienlevercomplètementlevêtement.IlsepenchaenavantetembrassadoucementWhitney.—Tun’avaispasbesoindupantalon.Tutranspiraisdéjàlesexe,mefaisanttedésireravectesirrésistibles,fichus,baisers.—Irrésistibles?WhitneypassaunemainsouslanuquedeLiametcaressadesonpoucelefildesamâchoire.Approchantlevisage,ilcapturaleslèvresdeLiamdansunbaiserbrefquiressemblaplusàunsoufflechaudqu’àautrechose.Ilrompitlebaiser,maisnes’écartapasetseslèvresfrôlèrentencorecellesdeLiamlorsqu’ilparla.—Tuasplutôtbienrésisté.Lesyeuxmi-clos,Liamsecouafaiblementlatêteetseléchaleslèvres.—J’aiessayé,maisilsembleassezévidentquej’aiperduàchaquefois.LiambaissalesmainsversleshanchesdeWhitneyettirasurletissu.Ildésiraitfairedavantagequel’embrasser,maisilétaitsansarrêtdistraitparceslèvres.WhitneypassalesdoigtssurlespetitscheveuxàlabaseducoudeLiam.—Cen’étaitpas…IlouvritunpeupluslaboucheettitilladesalangueleslèvresdeLiam.—…évident.Faisantglissersesmainsjusqu’àlatailledeLiam,Whitneysebattitavecleboutonetlabraguette.LiampoussasalanguecontrecelledeWhitney,approfondissantlebaiser.Sapoitrineseserraetsoncœurcognaàtoutromprecontresescôtés.IlplialalangueetlafrottacontrecelledeWhitney,appréciantlegoût,désespérantd’enobtenirplus.Déplaçantsesmainssurlelargetorse,ilsoulevalégèrementseshanchespourdonnerplusd’ampleuràsonjeanafinqueWhitneyaituneplusgrandemargedemanœuvre.Letiraillementetledouxfrôlementdesdoigtslefirentpousserungémissementdefonddegorge.Ilfutreconnaissantlorsquecesmêmesdoigtscommencèrentàabaisserletissusurseshanchesetilbougeaànouveau,essayantdefaireglissersesgenouxverslebordducanapé.Liamrompitlebaiser,posasespiedsparterre,etaidaàretirersonproprejean.Reportanttoutsonpoidssurunejambe,Liamcommençaàbaisserle

jeandeWhitneysurseshanches.Whitneyleretiraetlerepoussad’uncoupdepied,puisilattiradenouveauLiamcontreluietluicaressaledos.—Bonsang,Beauté,unbaiserdeplusetjecroisquej’auraiscédérienquepourt’avoirànouveaucommeça.—Jesuiscontentquetunel’aiespasfait.Celan’auraitpeut-êtrepasfaitdedifférenceenfindecompte,maiscelaauraitétéinjustepourWhitney.—Jenesavaispascequejevoulais.Jeveuxdire…LiamfronçalessourcilsetpassasesdoigtsdanslescheveuxdeWhitneyquis’étaientéchappésdesoncatogan.—Jesavaisquej’avaisenviedecoucheravectoi,maisjenesaispassic’esttellementdifférentquedechoisirunhommeauhasarddansunbarparcequej’aijustebesoindequelqu’undansmonlitpourunenuit.Whitneytournalatête,embrassalesdoigtsdeLiam,puissourit.—C’estpourçaquetudraguaisdesmecs?LebaiserluiprocuradesfrissonsetLiams’installaunpeuplusconfortablementsurlesgenouxdeWhitney.—C’eststupide.Jesouhaitaisseulementcettesensation,cedésircharnelquivientlorsquequelqu’unaenviedemoi,mêmesicen’estpasspécifiquementdemoiqu’ilaenvie.—Cen’estpasstupide.Tuétaisseul,ettuavaisbesoind’êtredanslesbrasdequelqu’unmêmesic’étaitjustepourunenuit.WhitneyembrassaLiamsurlecoindelabouche.Liamétaitsoulagéqu’iln’yaitpasdepitiédanscesparoles;celarendaitlavéritéqu’ellesexprimaientplusfacileàaccepter.Illuirenditsonbaiser,endéposantunsursajouejusteau-dessusdelalignededémarcationbroussailleusedesabarbedetroisjours.—Çaexpliquepourquoitun’arrêtaispasdemerepousser.AprèsMatt,tuavaistroppeurpouradmettremêmeàtoi-mêmequec’étaitcequetudésiraisréellement.IlembrassalamâchoiredeLiam,puisplusbas,justeendessous.—Net’enfaispas,jenevaisplustelaisserseulettuesexactementceluiquejesouhaite.Jenemeseraispasembêtéàpasserautantdetempsàterecherchersitunel’étaispas.UnfrissondescenditlelongdudosdeLiametilpenchalatêtesurlecôté,offrantàWhitneyunmeilleuraccèsverssoncou.—Tum’asrecherché?Jecroyaisquec’étaitunecoïncidencequetusoisentrédanslaboutiquecejour-là.—Non,déclaraWhitneyens’écartantetensecouantlatête.Aprèsm’êtreremisdufaitquetum’avaisdonnéunfauxnuméro,j’aicherchédescoffeeshopsenessayantderetrouverceluiquiavaitlebonlogo.Jen’avaisjamaisréaliséjusqu’alorscombienilsétaientnombreuxdanscetteville.Cheriavraimentbesoindesecréerunbeausiteinternet.Liamfutsurpris.Ilnesesouvenaitpasd’avoirmentionnésaprofession.—Commentest-cequetuasdevinéquejetravaillaisdansuncoffeeshop?Whitneyluivolaunautrebaiseravantdesemettreàrire.—J’aivutontablierenpartantcematin-là,maisjen’aipasfaitattentionaunom.Maisjemesouvenaisdulogo.Lefaitquecelan’aitpasétéunecoïncidencerenditencoreplusréellel’idéequeWhitneyledésiraitvraimentlui.Celan’auraitpasdûêtreimportant,çanel’étaitpasvraiment,maiscelafaisaitdubienqueçan’aitpasétéunesimplechance.Liamsourit,puisembrassaunenouvellefoisWhitney.Sa

déterminationétaittoutaussiincroyablementsexy.IlpoussaseshanchescontreleventredeWhitney,désirantplusdebaisersetdecaressesdansledos.—Tusais…que…moiaussi,j’aienviedetoi,reconnut-il,lesparolessortantdemanièrequelquepeuhachéeethaletante.Whitneyglissaunemainentreeux,enroulasesdoigtsautourdelavergedeLiametlacaressalentement.—Est-cequ’ondevraitsedéplacerverslachambre,alors,Beauté?Lesyeuxmi-clos,Liamretintsonsouffleetsecoualatête.Puisilemplitsespoumonsdeplusieursinspirationssaccadéesetsepenchasurlecôtépourfouillerentrelecoussinetlebrasducanapé.Illuifallutunmomentpourtrouverlabouteille,sonattentionnecessantdesefocalisersurlamainquitaquinaitsonsexe,maisilparvintàlasortir.Whitneystoppasonmouvement,soulevaunsourcil,puissaisitlapetitebouteillebleue.—Tugardesdulubrifiantcoincédanstoncanapé?Liamacquiesçaenriantavantdehausserlesépaules.—Laplupartdemespornossontdansmachambre,maislatéléestici.C’estpratiqued’avoirplusd’untubesouslamain.Seslèvress’étirèrentd’uncôtéenunpetitsouriredetraversmaisamusé,etWhitneygloussatrèsdoucement.—C’estunhorriblejeudemots.LiamsouritetembrassaaffectueusementWhitneysurlenez.—Jecroisquec’estunsigneévidentquetunem’aspasdistraitconvenablement.Situveuxteprotégerd’autresblaguesetjeuxdemotshorribles,tudevraisterésoudreàchangerça.WhitneydéposaunbaiserlégersurleslèvresdeLiametsourit.—Alorsjevaisdevoirmesouvenirdemaintenircetteboucheoccupée.Liamhochalatête,puisluirenditsonbaiser,mordillantdélicatementleslèvresdeWhitneyetglissantsesbrasautourdesesépaules.—Mmm,jecroisquetuastoutintérêtàlefaire.Ilentenditlepetitbruitducouvercledulubrifiant,souritetvolaunautrebaiser.Liamdoutaitdefinirparselasserunjourd’embrasserWhitney.Ceslèvresétaientplusgrisantesquecellesdequiconque.LebrasautourdesatailleseraffermitettiraleshanchesdeLiamcontreleventredeWhitney,envoyantunagréablerappelqued’autreschosesnedevraientpasêtreignorées.Ilfitglissersamainentreeuxetfrôladesesdoigtslesexepleinementérigéquiappuyaitsursacuisse.LeslèvresdeWhitneylaissèrentéchapperunsoupirquiseterminaengémissementgrave.Reculantlégèrementseshanches,Liamenroulasesdoigtsautourdelacolonnedechairturgescente,puisfitremontersamainversleglandtoutenserrantdoucement.LemouvementprovoquaunautregémissementessouffléetLiamfitredescendresesdoigtsjusqu’àlabase.C’étaitunepositionquelquepeuinconfortable,avecWhitneyquiletenaitaussiprès,maischaquesonenvalaitl’effort.Ilétaitdistrait,etlorsquedesdoigtsfraisethumideslongèrentlaraiedesesfesses,ilhaletasouslechoc.Chaquefoisqu’ilspassaientsursonorifice,Liambalançaitseshanchesversl’arrièreavecentrainetpoussaitdesgeignementsdefonddegorge.Ilfaisaittoutsonpossiblepourpoursuivresespropresattouchements.LarespirationdeWhitneyétaitsaccadéecontreseslèvresetLiamsouritavantdeluivolerplusieursautresbaiserstoutaussiessoufflés.—Oh,Beauté,situn’arrêtespas,tuvasmefairejouiravantmêmequejenesoisentoi.Lesparolessortirentavecprécipitationetfurentsuiviesparunprofondgémissementguttural.—Alorstuferaismieuxd’arrêterd’êtreaussiaguicheur.Malgrécesmots,ilfitremontersesdoigtspourcaresserlegland.IlnevoulaitpasréellementqueWhitneyjouissedéjà,maisilnesouhaitaitpasnonplusarrêterdeletaquiner.

—Çam’amusaitbiendetevoirtetortiller,semoquaWhitney,lesoufflecourt,avantd’enfoncerundoigtdanslecorpsdeLiam.Liamallaàlarencontredel’intrusengémissant,désespéréd’obtenirdavantage.Sonestomacsetorditdeplaisiràchaquemouvementdudoigtenluietilgémitànouveau.Ilposalefrontcontrel’épauledeWhitneyetgeignit,oublianttoutlerestependantunmoment.Whitneyneperditpasdetempsetglissaunautredoigtencompagniedupremier.Ilfittournersonpoignet,retirapresqueentièrementsesdoigts,lespoussaànouveauàl’intérieur,puisrépétalemouvementpresqueaussilentementquelapremièrefois.LiamembrassaWhitneydanslecreuxducou,suçotantlapeauetprofitantdesongoûtetdelasensationsoussalangue.C’étaitleseulmoyendesedistrairedecebesoinenivrantquimontaitenluibientropviteàchaqueinvasiondesdoigtsdeWhitney.D’autresgémissementss’échappèrentdeseslèvresetilbalançaseshanchesenarrière,désespéré.Liamsemorditlalèvreets’écartadutorsedeWhitney.Prenantuneprofondeinspirationpoursestabiliser,ildescenditdenouveausamainentraeuxetenroulasesdoigtsautourdelasolideérectionqu’ilrêvaitd’avoirenfouieauplusprofonddeluidepuisunmoismaintenant.Illacaressadehautenbas,puisfitdescendresesdoigtsunpeuplusbasetfitroulerlestesticulesdeWhitneydanssamain.Lesdoigtsàl’intérieurdeluis’immobilisèrentetLiamregardaWhitneyfermerlesyeux,haletantdemanièreaudible.IlpassalamaindanssondosettiralepoignetdeWhitney.—Terminé,lejeu.Ilenseraitpeut-êtreendolori,maisilétaitsurlepointdecraqueretilavaitenvie–non,besoin–deplusquequelquesdoigtsenluiquandiljouiraitenfin.Whitneyouvritlesyeux,hochalatête,retirasesdoigtsetcaressaleshanchesdeLiam.Cederniersepenchasurlecôtépourprendresonportefeuilleposéàl’autreboutdelatableetensortirunpréservatif.Ilôtal’emballage,sepenchalégèrementenarrièreetlefitglissersurlemembretendudeWhitney.Ledésirqu’ilressentaitdel’avoirenluifrôlaitledésespoiretLiamsehissasursesgenouxpourpermettreàWhitneydeseplacerunpeuplussouslui.Unemainposéesurledosducanapépoursetenir,ilpassaunemainentresesjambesetguidaleglanddeWhitneyaubonendroit.Ilinspiraprofondémentetcommençaàs’abaisserlentement.C’étaitbonetilnes’arrêtaquelorsquesesfessestouchèrentledessusdescuissesdeWhitney.C’étaitcequ’ildésiraitdepuisunmoisetlasensationd’êtreentièrementempliparWhitneyluicoupalesouffle.Soncœurseserraetlachaleurquipritnaissancedanssestesticulessemblaremontersacolonnevertébralepoursediffuserdanstoutsoncorps.WhitneygémitetenfonçasesdoigtsdansleshanchesdeLiam.—Bonsang,BeauxSaphirs,tuvasmetuer.LiamappuyasonfrontcontreceluideWhitneyenriantetessayadereprendresonsouffle.—Qu’est-cequej’ypeux?J’aimaistonplanalorsjel’aivolé.—Jem’ensouviendrai.Whitneyfermalesyeuxetsemorditlalèvreinférieure.Profitantdel’expressionévidentederetenuesurlevisagedupâtissier,LiamglissasamainsurlebicepsdeWhitneyetsoulevaàpeineseshanches.IlfutrécompenséparunpetithoquetdelapartdeWhitneyetilsesoulevaimmédiatementunpeuplus.Whitneyouvritlesyeuxetleregardaautraversdeseslongscilsnoirs,lecouetlesjouesenfeu.—Gamin.Gloussant,Liamsesoulevaencoreplus.Ilétaitcertainques’ilfaisaitunmauvaismouvement,lesexedeWhitneylequitteraitentièrement.Celanel’empêchapasderoulerlégèrementdeshanches.Lemouvementagaçalapeausensibleetenvoyadesétincellesdeplaisiràtraverssoncorps.Ilfermales

yeux,appréciantlasensationdes’exciterlui-mêmeaveclemembredeWhitney.Lesdoigtssurseshanchesseserrèrentetcefutleseulsignald’alertequereçutLiamavantqueWhitneynelefasseredescendre.—Ah!Liamrejetalatêteenarrière,cambraledosetserralesdoigts;lechocduplaisirintensequil’envahitlefithaleter.Ilinspiraunboncoupettentadecalmerlesbattementseffrénésdesoncœur.—Putain.C’étaitbon,étourdissantmême,maisilnes’yétaitpasattendu.WhitneyricanaetrecouvritlecoudeLiamdebaisers,légersfrôlementsdelèvressursapeau.—Tuleméritais,saleprovocateur.LesbaisersprovoquèrentdesfrissonssurlapeausurchaufféedeLiamquigémitdoucementàcettesensation.—Peut-êtreunpeu,reconnut-il.Cependantc’étaitagréable,toutétaitagréable.Sesoulevantunenouvellefois,Liambougeaseshanches,lechevauchantlentementetjouissantsimplementdelasensationquelemoindremouvementengendrait.—Mmm…WhitneytransformasesbaisersensimplescoupsdelangueetdedentscontrelagorgedeLiam.Ilfitglissersesmainslelongdudospâle,dessinantlentementdelargescercles,etilgémitdoucement.Liamsentitduliquideséminalglisserlelongdesonpropremembreets’étalersurleventredeWhitneyàchaquefoisqu’illefrôlait.Ilenfouitànouveaulevisagedanssoncou,luirendantlesbaisersquiglissaientverssonépaule.UnbrastoujourspasséautourdeLiam,Whitneypassasamainentreeuxetprit,sanslaserrer,lavergedeLiamentresesdoigtstoujoursenduitsdelubrifiant.Ils’appuyaunpeupluscontreledossierducanapéetpoussaseshanchesverslehaut,lepénétrantaveclemêmerythmelentqueLiamavaitinstauré.—Regarde-moi.Jeveuxtevoirjouir.—Tuveux…justevoir…situasraison,haletaLiam,sepenchantlégèrementenarrièremalgrécetteaffirmation.Lanouvellepositionneluipermettaitpasautantd’appui,etildevaitsesoulevertoutseulunpeuplushaut,maisl’angleétaitmeilleur.ÀchaquefoisqueWhitneycambraitlesreinsetplongeaitauplusprofonddelui,ilsentaitdespetitessecoussesdeplaisirtraversersoncorps.Lamainlemasturbantnefaisaitquerenforcerceteffet.Lebesoins’accumulaenluietilressemblatoutessesforcespourmaintenirsesyeuxneserait-cequemi-clos.Ilperditcetteluttequelquessecondes,puisseforçaàlesrouvrirpourWhitney,mêmesisonregardrestaitvagueetqu’iln’arrêtaitpasdeclignerdesyeux.Lamaindanssondosglissajusqu’àsesfesses,stabilisantlégèrementsesmouvements.Lerythmelentetrégulierprovoqualacontractiondesestesticules.Liampoussaunelégèreplainte,nevoulantpasquecettesensationprennefinetsachantqu’ilétaitprèsdelajouissance.Whitneycaressadesesdoigtscalleuxlapeausensibleetglissanteettiralégèrementlereplidelapeau.L’excitationsupplémentaireétaittroppourluietLiamretintsonsouffle.Soncorpsseraiditetsesyeuxsefermèrent,duspermechauds’écoulantentrelesdoigtsquimasturbaienttoujourslesommetdesonsexe.Liamhaletaets’appuyasurletorsedeWhitney,remuanttoujoursseshanchesetchevauchantsonorgasme.Ilnes’arrêtapasdebougerlorsquelasensations’apaisaendouleursourde,seresserrantmêmevolontairementautourdeWhitney.Cedernierfrissonnasouslui,lesyeuxfermés,lesouffleerratiqueethaletantàchaquepoussée.Liamleregarda,embrassaseslèvresetfitglissersamainpouragacerleboutd’undesestétons.

—Commentpeux-tudiresimesyeuxdeviennentgrissitufermeslestiens,letaquina-t-il.Whitneysourit,frémitetsecambraànouveauverslui,tendu.Soncorpssedétenditànouveau,etilplongeaunenouvellefoisenLiamavecunrythmeirréguliermarquéparl’épuisement.L’expressioncomateuseduvisagedeWhitneylorsqu’iljouit,induiteparlesendorphines,provoquaundouxsentimentdepossessivitéquiluiréchauffalecœur.Liamsourit,l’embrassaencore,posalatêtecontreunelargeépaulemuscléeetentouradesesbrasletorsedeWhitney.CedernierbougeaseshanchesetquittalecorpsdeLiam,avantdelibérersamaincoincéeentreeuxetdepassersesdeuxmainsdansledosdeLiam.—J’airegardéavantdefermerlesyeux,chuchota-t-il,àboutdesouffle.C’estpourçaquetudevaisjouirenpremier.—Mmhm…Liamsecoualatêteetcontinuaàlecâliner,contentdenepasavoiràsedéplacerpendantaumoinsquelquessecondes.Ilsselèveraientdansuneminute,iraientsenettoyer,puisiltraîneraitWhitneydanssonlitaveclui.

14Liamremua,sepelotonnantdanslescouverturesetlescoussins,confortablementinstalléettoujoursàmoitiéendormi.Lalumièredusoleilsefitsentiràtraverssespaupières,etlorsqu’ilouvritlesyeuxàdemi,ilputlevoiréclairerlesstores.Ilsourit,encoreendormi,heureuxdenepasêtreautravail.Letravail.Ilfallutunlongmomentàsoncerveaupouranalyserlemot.—Merde!Ilseredressabrusquementenquelquessecondesàpeine.Ilétaitdeservicedebonneheurecematin.Liamregardasonréveil,sachantbienavantquesesyeuxneseposentsurleschiffresques’ilfaisaitdéjàjourdehors,alorsilavaitplusieursheuresderetard.Unemainremontadesatailleàsontorseetleforçaàserallonger–àmoitiéentirant,àmoitiéenpoussant–avantdeglisserunenouvellefoisautourdelui.—Jedoisallertravailler.Iln’enavaitpasenvieetsouhaitaitplusquetoutnepasavoiràlefaire,maisillefallait.—Non,pasbesoin,etjenecroispasqu’aprèscequ’ils’estpasséladernièrefoisjevaislaissercetteraisonnousséparerpourl’instant.WhitneyresserrasaprisesurlatailledeLiametl’attiraàlui.—Jenepeuxpasnepasallertravaillermêmesij’arriveenretard.Jesuislecodirecteur.Iln’enavaitpasenvie,maisessayerdegérerleschosestoutseuln’étaitpasmarrant,etc’étaitinjusted’attendrequequelqu’und’autrelefasseàsaplaceuniquementparcequ’ilavaitenviederesterblottidanssonlitavecWhitney.Celui-cil’embrassasurl’épaule.—Jenousaidéjàfaitporterpâlestouslesdeux,alorsc’estréglé.Jamesaditqu’ilferaitappelàAlexpourteremplacerpuisqu’ildevaitdetoutefaçonrattraperlesheuresoùilaétémalade.Liamsouffladoucementetsedétenditunpeu;aumoins,Jamesnegéreraitpastoutseullafouledélirantedumatin.Ilfermalesyeuxetsetortillalégèrement,profitantdelachaleurquiessayaitencoredel’attirerdenouveauverslesommeil,puisilfronçalessourcils.Zut!Ildevaitquandmêmeselever.Iltentadeseredresserunenouvellefois,maisneréussitqu’àfaireremontercesbrasmusculeuxsursontorseetresserrerleurétreinte.—Jedoismelever.—Jet’aidéjàditquec’étaitinutileetquetunesortiraispasdecelit.—Jemeursdefaim,alorsàmoinsquetun’aiesl’intentiond’avoirdelonguesconversationsphilosophiquesavecmonestomac,tuvasdevoirmelâcher.SonestomacsemitàgargouillercommesurdemandeetLiampoussaungémissementdedésespoir.Êtredistraitenpleinmilieududîneravaitvalulecoup,maissauterlepetitdéjeunern’étaitpasuneoption.Whitneyrit,embrassal’épauledeLiam,puislelâcha.Liamseglissahorsdulitettraversasansbruitlachambrejusqu’àlaporte.Ildécrochasonpeignoirdelapatère,l’enfilaetsortit.Lelitgrinçaderrièrelui,etLiamsecoualatête.Ilpritlesassiettes,bouteillesetserviettesenpapierposéssurlatablebasseetlesportaàlacuisine.Ildéposalavaisselledansl’évieretjetalesbouteillesetlesserviettesusées–mêmesiellesn’avaientpasserviàessuyerlasaucebarbecue,elless’étaientavéréesutiles.Seslèvress’étirèrentsousl’amusement,etLiamétouffalerirequimenaçades’échapper.Ilsortitsapetitepoêleàfrire,laposasurlagazinièreetouvritlefrigo.Ilregardalaboîteencartonblancunlongmoment,puislasaisit,

ainsiquelaboîteàœufs,etlesposasurlebar.Whitneyramassasonjeanetsessous-vêtementssurlesoldusalon,lesenfilaets’avançaàgrandspas.Ils’appuyasurlebaretregardaLiamsansdireunseulmot.Cederniersortitunsaladier,leremplitd’eauchaudedurobinet,puisydéposaunedemi-douzained’œufs.Ilpritdeuxautresassiettesetlesmitsurlecomptoir,trèsconscientdusilenceetdufaitqu’ilétaitobservé.Cen’étaitpastantqueWhitneyleregardequiledérangeait,c’étaitqu’ilnediserien.LafaçondontWhitneyplissaitlessourcilsoulefaitqu’ilsemordillelalèvreinférieurelerendaitnerveux.—Quoi?demanda-t-ilenfin.Whitneytenditlebrasetramenalaboîteencartonàlui.—Rien.C’étaituneréponsevraimentinutilequinefaisaitabsolumentrienpourdissiperlesincertitudessurcequisepassaitdanslatêtedeWhitney.—Alorspourquoiest-cequetumedévisagescommeça?Whitneyricanaetsoulevalecouvercledelaboîte.—Jen’aipasl’intentiondetequitterduregarddesitôt,c’esttout.Liamsedétenditunpeuàcetteréponse,etilluifutdifficiledenepassourirefaceàaurireetàlataquineriedeWhitney.—Etpourquoidoncexactement?Peurquejem’enfuiedemonpropreappartement?Liamsepenchaetjetauncoupd’œilàl’intérieurdelaboîte.Quandilsl’avaientdéposéedanslefrigolaveille,iln’avaitmêmepassongéàdemandercequec’était,maismaintenantcelapiquaitsacuriosité.Àl’intérieur,setrouvaitungâteaucarrérecouvertdecrèmeblancheetsaupoudrédecacao.Dessillonsétaienttracésdanslecacao,formantunespirale,etaucentreétaientposéesdeuxpetitesfleursenchocolatnoir.—Untiramisu?—Oui,ettupourraistrèsbienlefaire.Tum’asjetédehorsladernièrefoissansquejem’enrendecompte,alorscettefois,jemedisquesijenegardepasunœilsurtoi,ilestpossiblequetuenprofitespourt’enfuir.Whitneypritunedesfleurs,fitletourducomptoiretlatenditàLiam.—J’aieulesboulesprêtesàexploserunpeutropsouventàcausedetoidernièrementpourquejeprennecerisque.LiampritlafleuretsoulevaunsourcilendirectiondeWhitney.—J’aifaitça?Jet’auraislaissémebaiserplusd’unefois.C’esttoiquiasfaitmarchearrière.WhitneyhochaénergiquementlatêteetpassasesbrasautourdelatailledeLiam.—C’estentièrementtafaute.—C’estd’unelogiqueimplacable!Levantlesyeuxauciel,Liammitlafleurdanssaboucheetlasuça.—Net’inquiètepas;jevaistelaissertefairepardonner,réponditWhitneyenpressantseslèvressurcellesdeLiam.LiamaccrochasesdoigtsàlaceinturedujeandeWhitneyetsesoulevasurlapointedespieds.Ilselaissaallerdanscebaiser,écartantleslèvresetl’approfondissantenuninstant.LegoûtduchocolatsediffusaetlorsquelalanguedeWhitneyglissacontrelasienne,ilgémitdebonheur.LiamrompitlebaiserquelquessecondesplustardetseblottitcontreWhitney.Ilaimaitça,désiraitça,êtredeboutdanslacuisine,àpeinevêtuencompagniedeWhitney.Iln’avaitjamaisvécuça–niavecMatt,niavecpersonne.Lasensationtenaceétaittoujoursprésente,etmêmes’ilrefusaitdel’admettre,ilyétaitobligé.—Maisilyabienplusqueça,non?

—J’aimeàlecroire,réponditWhitneyavantdeleserrercontreluietdeluiembrasserlatempe.—Quoi?demandaLiamenrelevantlatête,confusparsaréponse.Non,jeveuxdirequetunemedévisageaispasuniquementparcequetuavaispeurquejesauteparlafenêtre,tupensaisàquelquechose,non?Whitneyouvritlabouche,s’interrompitetsoupira.—Enpartie,oui.C’estjusteunpeupluscompliquéqueçaaussi.—Commentça?Ilétaitévidentquec’étaitimportantsiWhitneyévitaitd’enparler.L’estomacdeLiamsemitàgrognerd’impatienceetcedernierfronçalessourcils.Whitneys’écartaenrigolantetfitcourirsesmainssurlesbicepsdeLiam.—Tuasunpetitdéjeuneràpréparer.Liamrestaplantélà,lesmainstoujoursaccrochéesaujeandeWhitney,etessayad’ignorersafaim.—Mais…Whitneysoupira.—Tuastesincertitudes,etj’ailesmiennes.Liamyréfléchituninstant;dansl’ensemble,Whitneyétaitplutôtconfiant,maislafaçondontilavaitréagiàcequeCheriavaitditinterpellaLiam.—Etjet’aiditlesmiennes.—C’est…commençaWhitneyavantdesemordrelalangueetdefroncerlessourcils.Jesuisstupide,etjelesais,maispourcommencer,jesuisunpeuinquietquetuteréveillesdemainendécidantdetoutreprendre.Ensuite,ilyalefaitquecen’estpasmoiquipourchassel’autred’habitude,etdoncc’estdifficiledesavoiravecexactitudequej’aiobtenucequejesouhaitais.—Jecroyaisquec’étaitévidentquandj’aiacceptécerendez-vous.Étonnamment,celaleblessaitunpeuqueWhitneydoutedeça.Cedernieracquiesça.—Jel’aicompris.Sesjouesrosirentetilsemitàgigoter.—Jenetedemandepasdetomberfouamoureuxdemoiaprèsunseulrencard,j’aijustebesoindesavoirquec’estpossi…—Jecroyaisqu’onavaitdéjàconvenuquecen’étaitpasnotrepremierrencard?l’interrompitLiam.IlpréféraitlargementquandWhitneyétaitsûrdeluiaupointd’êtreàlalimitedelaprétention.—Et,jelesuisdéjà,j’aijuste…hésita-t-il.Ilbaissalesyeuxetregardafixementsesmainsjoueravecleborddutissuviolet.C’étaitlesmots.Lesmotscoincésdanssagorge.C’étaitunesensationhorribledenepasêtrecapabledelesdire,pasparcequ’ilnelespensaitpas,maisparcequ’illesavaitditstropdefoissanslespenser.Qu’ilhésitemaintenantcompliquaitleschosesparcequ’ilnesavaitpass’ilallaitpouvoirlesfairesortir,oudansl’hypothèseoùilyarriverait,siWhitneyallaitparveniràycroire,àvraimentycroire.Ilsedemandaitaussisinepasdirecesmots,maintenantqu’ilavaitcommencéàlesprononcer,nedonneraitpasl’impressionqu’ilregrettaitleschoses.Letoutformaitunebouledouloureuseetlourdedanssapoitrine.WhitneyembrassalesommetdelatêtedeLiam,puissoulevasonmentondesamain,leforçantàleregarderànouveau.—Moiaussi,jet’aime.Lesjouesbrûlantes,Liamdétournaleregard.—Jenevaispasdisparaîtresitumequittesdesyeux,etjenevaispaschangerd’avisnonplus,alorsilestinutiledet’inquiéter.Iljetauncoupd’œilversWhitneyetluifitungrandsouriremoqueur.

—Karimetueraitdetoutefaçon.Whitneyricanaensecouantlatête.IlglissaunenouvellefoissesbrasderrièreLiam,luiembrassalenezetsourit.—Dis-le.—Jet’aime.Malgrétouteladifficultéqu’ilavaiteueàdirecesmotsquelquesinstantsplustôt,cen’étaitpluslecas.Ilsluiéchappèrentavantmêmed’avoireuletempsd’ypenser.Whitneyluioffritunimmensesourireetl’embrassaànouveau.—Jet’avaisditquejeteferaiscroireàcemensonge,Beauté.Cequiauraitdûlesurprendre,c’étaitqu’ilycroyaitvraiment–ilnerépondaitpassimplementàlademandedeWhitney–maiscesentimentluiparuttellementnaturelaufonddesoncœurqu’iln’enfutmêmepaschoqué.Ilavaitluttécontrecesentimentpendanttrèslongtemps,etpourtantcelui-cis’étaitdoucementéveilléenluiquelquepartentrelanuitdesarencontreavecWhitneyetmaintenant.Ils’étaitéveilléquelquepartentredeuxbaisers.

Lexique1NdT:Enréférenceaux«légendes»racontantquelestrollsvivaientautrefoissouslespontsetqu’ilsréclamaientunpéageàtousceuxquivoulaienttraverser.2NdT:Enréférenceaucontenorvégien«Lestroisboucsbourrus».

Avantpropos1234567891011121314Lexique