M
Quandj’étaispetite,jepassaistoutesmessoiréesdumercrediavecmamère,devant
unevieillecomédiemusicale.C’étaitnotrerituel.S’ilsétaientdanslecoin,monpère
oumonfrèreStevenenregardaientparfoisunboutavecnousmais,laplupartdu
temps,lemercredisoir,nousnousinstallionstouteslesdeux,mamèreetmoi,surle
canapéavecunecouvertureetdupop-cornsucré-salé.Auprogramme:TheMusic
Man,WestSideStory,LeChantduMissouri,autantdefilmsquej’aimaisbien;
Chantonssouslapluie,quej’appréciaisbeaucoup.Aucunn’arrivaitàlachevillede
ByebyeBirdiecependant.Macomédiemusicalepréféréeaumonde.Jelavisionnais
jusqu’àcequemamèren’enpuisseplus.Commel’héroïne,KimMacAfee,jerêvais
demettredumascara,durougeàlèvresetdestalons,jerêvaisdemesentirfemme,
biendansmoncorps,jerêvaisd’entendrelesgarçonssifflersurmonpassage.Je
voulaisluiressemblerplustard,posséderlesmêmesvêtementsqu’elle.
Àl’heured’alleraulit,jechantaisdevantlemiroirdelasalledebains,labouche
pleinededentifrice:«Weloveyou,Conrad,ohyeswedo.Weloveyou,Conrad,and
we’llbetrue.»Jem’endonnaisàcoeurjoie,duhautdemeshuit,puisneuf,puisdix
ans.Cen’étaitpasauConraddeBirdiequejem’adressais,non,c’étaitaumien.
ConradBeckFisher,legarçondemesrêvespréadolescents.
Jen’aiétéamoureusequededeuxgarçons.Etquiportaientlemêmenomdefamille.
Conradétaitlepremier,etjel’aimaiscommeonnepeutaimerquelapremièrefois.
Lesyeuxfermés,parcequ’onrefusedelesouvrir.Avecétourdissement,bêtiseet
ferveur.Ungenred’amourquinesereproduitjamais.
Ensuite,ilyaeuJeremiah.Danssonregard,jevoyaislepassé,leprésentetlefutur.
Ilneconnaissaitpasseulementcellequej’avaisété,maiscellequej’étaisdevenue,
etilm’aimaittoujours.
Lesdeuxgrandsamoursdemavie.J’aitoujourssu,jecrois,quejedeviendraisun
jourBellyFisher.J’ignorais,enrevanche,queçaarriveraitdanscescirconstances-là.
Chapitreun
Lorsque,lasemainedesexamensdefind’année,onatravaillécinqheuresd’affilée,
onabesoindetroischosespourresteréveillétoutelanuit.Leplusgrandgranitéde
laterre,moitiécerisemoitiéCoca.Unbasdepyjamaconfortable,legenrequiadéjà
étélavésisouventqu’ilestaussifinqu’unmouchoirenpapier.Enfin,despauses
danse.Untasdepauses.Dèsqu’onsentsesyeuxsefermertoutseulsetqu’onne
rêveplusquedesonlit,uneseulechosepermetdetenirlecoup:danser.
Ilétaitquatreheuresdumatin,etjerévisaispourledernierécritdemapremière
annéeàlaFinchUniversity,lafacultédemédecinedeChicago.Jecampaisdansla
bibliothèquedemondortoiravecmanouvellemeilleureamie,AnikaJohnson,et
monanciennemeilleureamie,TaylorJewel.Lesvacancesd’étéétaientsiproches
quejepouvaispresquesentirleurgoûtsurmalangue.Plusquecinqjours.J’avais
commencéledécompteenavril.
–Interroge-moi,m’aordonnéTaylord’unevoixrauque.
J’aiouvertunepagedemoncahierauhasard.
–Donne-moiunedéfinitiondel’animaparoppositionàYanimus.
Taylors’estmordillélalèvreinférieureavantderépondre:
–J’aidroitàunindice?
–Mmm...penseaulatin.
–Jen’enaijamaisfait!Ilvayavoirdulatinàcetexam?
–Non,j’essayaisjustedetemettresurlapiste.Enlatin,lesnomsmasculinsse
terminenten-us,lesnomsfémininsen-a.L’animaestl’archétypedelapart
fémininedel’âme,1’animusceluidelapartmasculine.Tuterappelleras?
Ellealaissééchapperunlourdsoupir.
–Non.Jevaissansdoutemeplanter.
Relevantlenezdesesnotes,Anikaalancé:
–Peut-êtrequesitupassaismoinsdetempsàenvoyerdestextosetdavantageà
bosser,tuauraisplusdechancesderéussir.
Taylorl’afoudroyéeduregard.
–J’aidemagrandesoeuràorganisernotrepetitdéjeunerdefind’année,c’estpour
çaquejesuisdegarde,cesoir.
–Degarde?arépétéAnika,l’airamusé.Commeàl’hôpital?
–Exactement,aripostéTaylord’untoncassant.
–Lemenuaétéarrêté?Pancakesougaufres?
–Painperdu,jeteremerciedet’yintéresser.
Noussuivionstouteslestroislemêmecoursdepsychologie;Tayloretmoipassions
notreexamenlelendemain,Anikalejourd’après.Avecsonespritnaturelde
compétition,Taylorétaitjalouse,trèsjalouse,demonamitiéavecAnika,mêmesi
ellenel’auraitavouépourrienaumonde.J’avaisdesrelationstrèsdifférentesavec
chacuned’elles.Anikaétaitdétendueetfacileàvivre.Ellenes’empressaitpasde
jugerlesautreset,surtout,ellenemereprochaitpasd’êtremoi.Nemeconnaissant
pasdepuistoujours,ellen’avaitniattentesnipréjugés.Cequimelaissaituneforme
deliberté.D’autantqu’elleneressemblaitàaucundemesamisd’enfance.Originaire
deNewYork,elleavaitunpèremusiciendejazzetunemèreécrivain.
Deuxheuresplustard,lesoleilpointaitsonnez,baignantlachambred’unelumière
bleutée;TayloravaitlatêtebaisséeetAnikaunregardvidedezombie.J’airoulé
deuxfeuillesdepapierenbouleetlesaijetéessurmesamies.
–Pause!ai-jelancéenallumantmonordinateuretenmedandinantsurmachaise.
–Qu’est-cequitemetd’aussibonnehumeur?m’ademandéAnika,leregardnoir.
–Dansquelquesheures,onseradébarrassées!ai-jerétorquéavantdetaperdans
mesmains.
L’épreuven’étantqu’àtreizeheures,j’avaisl’intentionderetournerdansma
chambre,dedormirunmomentpuisderéviserencoreunpeu.
Mêmesijen’aipasentendumonréveil,j’aiputravailleruneheuresupplémentaire.
N’ayantpasletempsdedescendreauréfectoirepourlepetitdéjeuner,j’aiacheté
unsodaaudistributeur.
L’écritétaitaussidurqueprévu,maisjepensaisobteniraumoinsunB.Taylor,elle,
pensaitnepasl’avoircomplètementraté,cequiétaitbonsigne.Tropépuiséespour
fêternotrelibération,nousnoussommescontentéesdenoustaperdanslamainet
derepartirchacunedenotrecôté.
J’aifiléàmachambre,décidéeàfermerlesyeuxjusqu’àl’heuredudîneraumoins;
enouvrantlaportej’aidécouvertJeremiah,assoupidansmonlit.Ilressemblaitàun
petitgarçondanssonsommeil,mêmeavecsabarbedetroisjours.Allongésurma
couette,lespiedsdépassantducadre,ilserraitmonourscontrelui.Aprèsavoir
enlevémeschaussures,jemesuisglisséeàcôtédelui.Ilabougéetsoulevéles
paupières.
–Salut,Belly.
–Salut.
–Commentças’estpassé?
–Plutôtbien.
IlalâchéDiaboloMenthe,mapeluche,pourmeprendredanssesbras.
–Tantmieux,alors.Jet’aiapportéleresteduSubwayquejemesuisachetépourle
déj.
–Tuesadorable,ai-jeditenenfouissantmatêtedanssonépaule.
Iladéposéunbaisersurmoncrâne.
–Jenepeuxpaslaissermacopinesauterdesrepassansarrêt.
–Jen’airatéquelepetitdéjeuner...etledéjeuner,ai-jeajoutéaprèsréflexion.
–Tuveuxlemangertoutdesuite?Ilestdansmonsac,avecmesbouquins.
Enl’entendantparlerdenourriture,jemesuissoudainrenducomptequej’avais
faim.Maislafatiguel’emportait.
–Peut-êtreunpeuplustard,ai-jefiniparrépondreenfermantlesyeux.
Nousnoussommesrendormis.Lorsquej’aireprisconscience,lanuitétaittombée,
DiaboloMentheavaitatterriparterreetJeremiahm’enlaçaittoujours.Ilnes’était
pasencoreréveillé.
Nousétionsencoupledepuisl’étéprécédantmaterminale.Enfin,jenecroispasque
l’expressionconvienne.Nousétionstoutsimplementensemble.Ças’étaitfaitsi
naturellementetsirapidementquenousavionsl’impressionqu’ilenavaittoujours
étéainsi.Uneminutenousétionsamis,lasuivantenousnousembrassionset,sans
quejeledécidevraiment,jem’inscrivaisdanslamêmefacquelui.Jerépétaisàqui
voulaitl’entendre–àmamèresurtout,maisaussiàluietàmoi-même–quec’était
unebonneuniversité,situéeàquelquesheuresdelamaisonseulement,etque
j’avaistouteslesraisonsdepostulerlà,quejenemefermaisaucuneporte.Autant
d’argumentsvalables.Envérité,jevoulaissurtoutêtreprèsdelui.Jevoulaispasser
touteslessaisonsàsescôtés,pasuniquementl’été.
Etvoilàcommentnousnousretrouvionscouchésl’unàcôtédel’autredansla
chambredemarésidenceuniversitaire.Ilterminaitsadeuxièmeannée,moima
première.Jen’enrevenaistoujourspasducheminquenousavionsparcouru.Nous
avionsbeaunousconnaîtredepuistoujours,jenepouvaispasm’empêcherd’être
encoresurprisequenoussoyonsensemble.D’unautrecôté,riennesemblaitplus
logique.
Chapitredeux
LafraternitéàlaquelleappartenaitJeremiahorganisaitunesoiréedefind’année.
Dansmoinsd’unesemaine,chacunrentreraitchezsoipourl’étéetnereviendraità
Finchquedanslesderniersjoursd’août.Lesvacancesestivalesavaienttoujoursété
mapériodepréféréedel’année;cependant,àl’idéedereprendreenfinlaroutede
lamaison,j’éprouvaisunmélanged’excitationetd’appréhension.J’avaisl’habitude
deretrouverJeremiahdansleréfectoirepourpetit-déjeunerchaquematinetde
fairemalessiveaveclui,lesoir,danslebâtimentqu’occupaitsafraternité.Iln’avait
passonpareilpourpliermestee-shirts.
Commel’étéprécédent,ilseraitstagiairedansl’entreprisedesonpère,etmoi
serveusedansunrestaurantfamilial,Behrs.Nousavionsl’intentiondenous
retrouveràCousinsdèsquepossible.L’annéeprécédente,nousn’yavionspasmis
uneseulefoislespieds,tousdeuxtropaccaparésparnosboulots.Jesautais
systématiquementsurl’occasiondefairedesheuressupplémentairesafin
d’économiserpourlafac.J’avaisressentiunvidepourtant;monpremierétéloinde
lamaisondeSusannah.
Ilyavaitquelquesluciolesdehors,lanuitvenaitdetomberetlestempératures
n’étaientpasencoretropchaudes.J’avaiseulamauvaiseidéedemettredestalons,
cequiétaitd’autantmoinsmalinqu’àladernièreminutej’avaisdécidéd’yallerà
piedplutôtqu’enbus.Ceseraitsansdouteladernièrefoisavantlongtempsqueje
pourraistraverserlecampusparunesoiréeaussiagréable.
J’avaisproposéàAnikaetShay,unedenoscopines,dem’accompagner,maisAnika
avaitprévuderetrouverlesfillesdesoncoursdedanse,etShay,débarrasséedeses
examensdepuisunmoment,avaitdéjàreprisl’avionpourleTexas.QuantàTaylor,
elleallaitàlafêtedesasororité.Ducoup,j’étaisseuleavecmespiedsendoloris.
J’avaisenvoyéuntextoàJeremiahpourleprévenirquej’arrivaisparmespropres
moyens,cequimeprendraitsansdouteunpeudetemps.Jedevaisconstamment
m’arrêterpourajusterl’arrièredemeschaussures,quimecisaillaitlapeau.Quelle
inventiondébile,lestalons!
Ilm’attendaitàmi-chemin,assissurmonbancpréféré.Ils’estlevédèsqu’ilm’avue.
–Surprise!
–Tun’étaispasobligédeveniràmarencontre,ai-jedit,pourtantraviequ’ill’aitfait.
Pendantquejem’installaisàcôtédelui,ilaremarqué:
–Tuescanon.
–Merci.
Nousavionsbeausortirensembledepuisdeuxans,jerougissaisencorelégèrement
lorsqu’ilm’adressaitcegenredecompliment.J’avaisempruntéunerobed’étéà
Anika,blancheàpetitesfleursbleuesavecdesbretellesàvolants.
–Tumefaispenseràl’héroïnedeLaMélodiedubonheur.Enplussexy.
–Merci,ai-jerépété.
Est-cequejeressemblaisvraimentàMaria?Jen’étaispassûrequecesoitunetrès
bonnechose...Parréflexe,j’aiaplatilesvolants.
DeuxgarçonsquejeneconnaissaispassesontarrêtéspourdiscuteravecJeremiah,
etjesuisrestéeassisepoursoulagermespieds.
–Prête?m’a-t-illancéunefoisqu’ilssesontéloignés.
J’aigrommelé:
–Ceschaussuresmefontunmaldechien.Jedétestelestalons!
Ils’estbaisséendisant:
–Enselle,mademoiselle!
Secouéed’unrirenerveux,j’aigrimpésursondos.Jegloussaischaquefoisqu’il
m’appelait«mademoiselle»,c’étaitplusfortquemoi.Ils’estredresséetj’aipassé
lesbrasautourdesoncou.
–Tonpèrevient,lundi?m’a-t-ildemandépendantquenoustraversionslapelouse
principale.
–Oui.Tunousfilerasuncoupdemain,promis?
–Jerêve!Jeteporteàl’autreboutducampus,etenplusilfautquejet’aideà
déménager?
Jeluiaidonnéplusieurstapessurlatête.Enesquivantlesdernières,ilacapitulé.
–D’accord,d’accord,jepromets!
Puisjeluiaisoufflédanslecouetilapousséuncridepetitefille.J’airitoutlelong
dutrajet.
Chapitretrois
Lesportesdelafraternitéétaientgrandesouvertesetlapelouseenvahie
d’étudiants.DesguirlandesdeNoëlmulticolores,suspenduesunpeupartout–surla
boîteauxlettres,leperronetmêmelelongdel’alléemenantdelarueàlamaison–,
l’éclairaient.Certainsseprélassaientdanstroispiscinesgonflablespourenfants
commes’ils’agissaitdevraisJacuzzi.Destypessecoursaientavecdespistoletsàeau
remplisdebièrepourselesviderdanslabouche.
JesuisdescenduedudosdeJeremiahetj’airetirémeschaussurespourmarcher
piedsnusdansl’herbe.
–Lesbizutsontbienbossé,a-t-ilremarquéd’unairsatisfaitendésignantlespiscines
gonflables.Tuaspristonmaillot?
J’aisecouélatête.
–Tuveuxquejedemandesiunedesfillesenaunàteprêter?
–Non,merci.
SiàforcedetraîneravecJeremiahj’avaissouventvusescopains,jeconnaissaismal
lesfillesdugroupe.Laplupartd’entreellesappartenaientàZetaPhi,lasororité
jumeléeàsafraternité–ilsorganisaientrégulièrementdessoiréescommunes.
Jeremiahavaitsouhaitéquejeposemacandidaturepourendevenirmembre,mais
jem’yétaisrefusée.J’avaisprétextéquejenepouvaispasmepermettredepayerle
droitd’entréenileloyerexigépourvivredansunemaisondecegenre;enréalité,je
nevoulaissurtoutpaslimitermonhorizon.Jetenaisàdécouvrirles«différentes
facettes»dumondeuniversitaire,pourreprendreuneexpressiondemamère.
D’aprèsTaylor,ZetaPhiétaitleroyaumedesfêtardesetdesfillesfaciles,tandisque
sasororité,plusexigeante,triaitsesmembressurlevolet.Etconsacraitdavantage
detempsauxactionsbénévoles,avait-elleajouté.
LesfillessesuccédaientpourvenirserrerJeremiahdansleursbras–aupassagenous
échangionsunsalutpoli.Jesuismontéedéposermonsacdanssachambreetc’est
enredescendantquejel’aivue.LacieBarone.
Vêtued’unjeanskinny,d’untopensoieetdetalonsencuirvernirougeavec
lesquelselledevaitculmineràunmètresoixante-deuxmaximum,ellediscutaitavec
Jeremiah.Lacie,responsabledel’organisationdetouslesévénementssociauxde
ZetaPhi,étaitentroisièmeannée–elleavaitunandeplusqueJer ’.Sescheveux
brunfoncéétaientcoupésenuncarrédégradé,elleavaitunesilhouettegracileet
personnenepouvaitcontesterqu’elleétaitsublime.ÀencroireTaylor,elleen
pinçaitpourJeremiah;jem’enfichaisroyalement.Pourquoiaurais-jeétéjalouse?
Çanem’étonnaitpasqu’ilplaiseauxfilles,ilétaitcegenredegarçon.Maismême
Lacie,aussiravissantefut-elle,nepouvaitpasnousséparer.Notrehistoirese
consolidaitd’annéeenannée.Jeleconnaissaismieuxquepersonne,et
réciproquement:jesavaisqu’ilneposeraitjamaislesyeuxsuruneautre.
Dèsqu’ilm’aaperçue,Jeremiahm’afaitsignedelesrejoindre.
–Salut,Lacie!ai-jelancé.
–Salut.
–LaciepartétudieràPariscetautomne,m’aexpliquéJeremiahenm’attirantcontre
lui,avantd’ajouteràsonintention:Oncomptefaireletourdel’Europel’été
prochain.
Aprèsavoiravaléunegorgéedebière,ellearépliqué:
–Chouetteidée.Vousvoulezvoirquelspays?
–LaFrance,évidemment,a-t-ilrépondu.Bellyparlecourammentfrançais.
–Pasdutout,ai-jerectifié,gênée.C’étaitjusteunedemesmatièresaulycée.
–Jesuisnulle,moiaussi,a-t-elleriposté.Jenevaislà-basquepourm’empiffrerde
fromageetdechocolat.
Savoixrauque(fumait-elle?)tranchaitétonnammentavecsapetitetaille.Ellem’a
sourietjemesuisaussitôtfaitlaréflexionqueTaylorsetrompaitàsonsujet:c’était
unechicfille.
–Elleestsympa,ai-jeditàJeremiahquelquesminutesplustard,quandellenousa
laisséspourallersechercheràboire.
–Ouais,a-t-ilconvenuenhaussantlesépaules.Tuveuxunverre?
–Avecplaisir.
Ilm’apousséeverslecanapé.
–Assieds-toilàetnebougepas,jerevienstoutdesuite.
Jel’aiobservépendantqu’ilsefrayaituncheminàtraverslacohue,fièredepouvoir
direqu’ilm’appartenait.Monamoureux,monJeremiah.Lepremiergarçonàcôté
duqueljem’étaisendormie.Lepremiergarçonàquij’avaisavouéavoir
accidentellementsurprismesparentsentraindelefaireàhuitans.Lepremier
garçonàêtresortim’acheterdesanti-douleurslorsquemesrèglesmevrillaientle
ventre,lepremieràm’avoirvernilesonglesdesorteils,àm’avoirtenulescheveuxla
foisoùj’avaisvomiaprèsm’êtresaouléedevanttoussesamis,àm’avoirlaisséun
motd’amoursurletableauaccrochéàcôtédelaportedemachambre,dansle
couloir.
Sanstoi,mavieseraitunmilk-shakesanslait,
Depuistoujoursetpourtoujours,
TonJ
C’étaitlepremiergarçonquej’avaisembrassé.Etc’étaitmonmeilleurami.Plusle
tempspassait,plusjecomprenaisquenousétionsfaitsl’unpourl’autre.C’étaitle
bon.L’hommedemavie.
Chapitrequatre
Lanuitétaitbienavancée.
Nousdansions;lesbraspassésautourducoudeJeremiah,jesentaislamusique
vibrerautourdenous.Échauffée,j’avaislatêtequibourdonnaitsousl’effetde
l’excitationetdel’alcool.Lapièceavaitbeauêtrebondée,lorsqueJer ’plongeaitses
yeuxdanslesmiens,iln’yavaitpluspersonned’autre.Rienqueluietmoi.
Ilaramenéunemèchederrièremonoreilleavantdedirequelquechosed’inaudible.
–Quoi?ai-jehurlé.
–Netecoupejamaislescheveux,d’accord?a-t-ilvociféréàsontour.
–Jen’aipaslechoix!Jefiniraiparressemblerà...àunesorcière.
–Jenet’entendspas!a-t-ilrépliquéensetapotantl’oreille.
–Sorcière!
Pourl’aideràcomprendre,j’aisecouélatêteetfaitsemblantderemuerlecontenu
d’unchaudronenricanant.
–J’aimebientoncôtésorcière,m’a-t-ilcrié.Etsitutecontentaisdelesfaire
égaliser?
–Jeteprometsdenejamaisavoirlescheveuxcourtssitumeprometsderenoncerà
tabarbe!
IlmenaçaitdeselalaisserpousserdepuisThanksgiving–sescopainsdelycéeetlui
s’étaientlancécedéfi.J’étaiscontrecetteidée,çamerappelaittropmonpère.
–Jevaisyréfléchir,a-t-ilditenm’embrassant.
Seslèvresavaientungoûtdebière,lesmiennesaussisansdoute.Uncopainde
Jeremiah,Tom–surnomméRedbirdpourdesraisonsquim’échappaient–,l’a
chargé,têtebaissée,unebouteilleenplastiqueàlamain.Ilétaitensous-vêtement
(nonpasencaleçonmaisenslipblanctrèsmoulant).
–Poussez-vous!Poussez-vous!hurlait-il.
Ilsontcommencéàchahuteret,lorsqueJeremiaharéussiàl’immobiliser,labière
contenuedanslabouteilles’estentièrementrenverséesurmoi.Surlarobed’Anika.
–Désolé...désolé...a-t-ilmarmonné.
Sousl’effetdel’alcool,Tomrépétaittoujourstoutdeuxfois.
–C’estbon,ai-jeditenessorantlebasdelarobeetenm’efforçantdenepasposer
lesyeuxsurlapartiedesonanatomietrèsexposée.
J’aivouluallermenettoyerdanslasalledebains,pourtantdevantlalonguefile
d’attentej’aioptépourlacuisine.Plusieurspersonnesenchaînaientlesverresde
Tequila.UndescopainsdeJeremiah,Luke,léchaitleselsurlenombrild’unerousse
allongéesurlatable.
–Salut,Isabel!s’est-ilécriéenrelevantlatête.
–Euh...salut,Luke.
J’aialorsrepéréunenanaentraindevomirdansl’évieretmesuisaussitôtcarapatée
verslasalledebainsdupremier.Ausommetdel’escalier,ungarsetunefilleétaient
entraindes’embrasser.J’aiaccidentellementmarchésurlamaindumecetmesuis
répandueenexcusesmaisiln’avaitvisiblementrienremarqué–ilfautdirequ’ilavait
sonautremainsouslachemisedelafille.
Lorsquej’aifiniparrejoindrelasalledebains,j’aiverrouillélaportederrièremoiet
pousséunpetitsoupirdesoulagement.Cettesoiréeétaitencoreplusdinguequeles
autres.Sansdoutequ’aveclaperspectiveprochainedesvacancesetlafindes
examens,toutlemondeselâchait.J’étaiscontentequ’Anikan’aitpaspuvenir
finalement.Elleneseseraitpassentietrèsàl’aise,ellenonplus.
J’aiaspergélestachesdesavonliquideencroisantlesdoigtspourqueçanelaisse
pasdemarques.Quelqu’unaessayéd’ouvrirlaporte.
–Uneseconde!ai-jelancé.
Pendantquejeterminais,j’entendaisdesfillesdiscuterdel’autrecôtédubattant.Je
neprêtaisqu’uneoreilledistraiteàleuréchangejusqu’àcequej’identifielavoix
caractéristiquedeLacie.
–Ilestcarrémentcraquantcesoir,non?observait-elle.
–Ilesttoujourscraquant,arenchériuneautre.
Avecdesaccentstramantsdusàl’alcool,Lacieaconfirmé:
–Jenetelefaispasdire.
–Quandjepensequetutel’estapé...
–Cequis’estpasséàCaboresteàCabo,achantonnéLacie.
Prised’unvertigesubit,jemesuisadosséeàlaportepourmesoutenir.Ellene
pouvaitpasparlerdeJeremiah.Impossible.
Quelqu’unacognéetj’aisursauté.Sansréfléchir,j’aiouvert;Lacieaplaquéune
mainsursaboucheenmedécouvrant.Sonexpressionm’afaitl’effetd’uncoupde
poingenpleinventre,etunedouleurquasiphysiquem’afrappéedepleinfouet.J’ai
entendulesautresfillesretenirleurrespiration,maisellesmesemblaientloin,très
loin.Commeuneautomate,jelesaidépasséesetairemontélecouloir.
Jen’enrevenaispas.C’étaitimpossible.PasmonJeremiah.
Arrivéedanssachambre,jemesuisenferméeàdoubletour,puisjemesuisassise
sursonlit,lesgenouxramenéscontrelapoitrine,etj’airejouélascènedansma
tête.«Cequis’estpasséàCaboresteàCabo.»L’expressiondeLacie,lagênedes
autresfilles.Leurdiscussionentête-à-tête,plustôtdanslasoirée.
Lafaçonqu’ilavaiteuedehausserlesépaulesquandj’avaisremarquéqu’elleétait
sympa.
Jedevaissavoir.Jedevaisl’entendredesabouche.
PendantquejecherchaisJeremiah,j’aisentimasurprisevireràlacolère.Je
bousculaislesgenssurmonpassage.Unefille,ivremorte,s’estemportéemollement
quandjeluiaiécrasélepied,etjenemesuismêmepasarrêtéepourm’excuser.J’ai
finiparlerepérerdehors,oùilpartageaitunebièreavecsesamis.Depuis
l’encadrementdelaporte,jel’aiinterpellé:
–J’aibesoindeteparler.
–Uneseconde,Bells.
–Non.Immédiatement.
Toussescopains,hilares,ysontallésdeleurs:«J’enconnaisunquivaavoirdes
ennuis»,«Fisherestunvraitoutou».
Jen’aipasbougé.Jeremiahadûliredansmonregardquejeneplaisantaispas,caril
m’asuivieaupremier,danssachambre.
–Qu’est-cequ’ilya?m’a-t-ildemandé,l’airinquiet.
J’aipratiquementcrachélesmots:
–TuessortiavecLacieBaronependantlesvacancesdeprintemps?
Ilestdevenulivide.
–Quoi?
–Est-cequetutel’estapée?
–Belly...
–Jelesavais,ai-jemurmuré.Jelesavais.
Enréalité,jen’ensavaisrien.Jenesavaisplusrien.
–Attendsuneseconde,Belly...
–Attendrequoi?mesuis-jeépoumonée.Lavache,Jer ’!Commenttuaspu?
Jemesuisécrouléeparterre;mesjambesnepouvaientmêmeplusmesoutenir.Il
s’estagenouilléàcôtédemoipourm’aider,maisjel’airepoussé.
–Nemetouchepas!
Ils’estlaisséglisseràsontourausol,aabandonnésatêteentresesgenoux.
–C’étaitàl’époquedenotrepause,Belly.Onétaitséparés.
Jel’aifusilléduregard.Notreprétendueséparationavaitduréunesemaine
maximum.Çan’avaitjamaisétésérieux,pourmoientoutcas.J’avaistoujourspensé
quenousnousremettrionsensemble.Pendantquejepassaismontempsàpleurer,
lui,ilembrassaitLacieBaroneàCabo.
–Tusavaisqu’onn’étaitpasréellementséparés!Tulesavais!
Piteusement,ilarétorqué:
–Etj’étaiscenséledevinercomment?
–Moi,jelesavais!Tuauraisdûlesavoiraussi!
Iladéglutiavantd’essayerdesejustifier:
–Lacienem’apaslâchéd’unesemelle.Jetejure,jenevoulaispassortiravecelle.Et
puisc’estarrivé...
Ilaprononcélesderniersmotsd’unevoixtraînante.Jemesuissentieterriblement
salieparcequ’ilvenaitdedire.Dégoûtée.Jen’avaisaucuneenviedepenseràça,de
lesimaginerensemble.
–Tais-toi,ai-jelancé,jeneveuxpasenentendreparler.
–C’étaitunebêtise.
–Unebêtise?Tuappellesçaunebêtise?Unebêtise,c’estlejouroùtuasoublié
mesbasketsdansladouche,qu’ellesontmoisietquej’aidûlesjeter.Ça,c’estune
bêtise,grosnul.
J’aiéclatéensanglots.Iln’apasdécrochéunmot,ilestrestéassis,encaissanttout,
l’échinecourbée.
–Jenetereconnaisplus,ai-jeajoutéensentantmonestomacsesoulever.Jecrois
quejevaisêtremalade.
Jeremiahm’atendulacorbeilleàcôtédesonlitetj’aivomi,secouéedespasmeset
depleurs.Ilatentédemefrictionnerledos,maisjemesuisdérobée.
–Nemetouchepas,ai-jegrommeléavantdem’essuyerlabouchedureversde
l’avant-bras.
C’étaitabsurde.Toutecettehistoireétaitabsurde.Çanecorrespondaitpasau
Jeremiahquejeconnaissais.MonJeremiahnem’auraitjamaisblesséedelasorte.Il
n’auraitjamaisneserait-cequeposélesyeuxsuruneautrefille.MonJeremiahétait
fidèle,fortetstable.Jemeretrouvaisfaceàunétranger.
–Jesuisdésolé,a-t-ildit,jesuistellementdésolé.
Ilpleuraitaussi,àprésent.Bien,ai-jepensé.Tuméritesdesouffrirautantquetum’as
faitsouffrir.
–Jetiensàêtreparfaitementhonnêteavectoi,Belly.Jeneveuxplusdesecrets
entrenous.
Ils’estalorseffondréensanglots.J’enétaispétrifiée.
–Onacouchéensemble.
Mamainl’agifléavantquej’aieeuletempsdeledécider.Àpleineforce.Jene
réfléchissaisplus,j’étaisentièrementdansl’action.Mesdoigtsontlaissédes
marbruresrougessursajouedroite.
Nousnoussommesdévisagés.L’étonnementquejelisaissursestraitsdevaitêtre
présentsurlesmiens.Jen’avaisjamaislevélamainsurpersonne.
Ensefrottantlajoue,ilalâché:
–Jesuisvraimentdésolé.
Meslarmesontredoublé.Jelesavaisjusteimaginésentraindes’embrasser,je
n’avaismêmepaspenséausexe.J’étaisfranchementdébile.
–Çanesignifiaitrien.Jetejure,Belly,çanesignifiaitrienpourmoi.
Ilaeffleurémonbrasetj’aitressailli.Jemesuisessuyélesjoues.
–Peut-êtrequepourtoicoucheravecquelqu’unnesignifierien,maiscen’estpas
moncas.Ettulesavais.Tuastoutgâché.Jenepourraiplustefaireconfiance.
Ilavoulum’attirerversluietjel’airepoussé.
–Jet’assure,cettehistoireavecLacien’aaucunevaleuràmesyeux.
–Elleenauneauxmiens.Etdetouteévidenceelleenauneauxsiensaussi.
–Jenesuispasamoureuxd’elle!s’est-ilexclamé.Jesuisamoureuxdetoi!
Ils’esttraînéjusqu’àmoietm’aagrippéeparlesgenoux.
–Neparspas,m’a-t-ilimplorée,jet’ensupplie,neparspas.
J’aivoulumedégager,seulementilétaittropfort.Ils’accrochaitàmoicommeun
naufragéàsonradeau.
–Jet’aimetant,a-t-ilrepris,tremblantdelatêteauxpieds.Çaatoujoursététoi,
Belly.
J’auraisvoulucontinueràcrieretàpleurer,j’auraisvoulutrouveruneissue.Saufque
jen’envoyaispas.Enl’observant,j’aieul’impressionquemoncoeurs’étaitmuéen
pierre.Jeremiahnem’avaitjamaisdéçueauparavant.Cettetrahisonsubiteétait
encoreplusdureàencaisser:jen’avaisrienvuvenir.J’avaisdumalàcroireque
quelquesheuresplustôtilmefaisaittraverserlamoitiéducampussursondoset
quejel’aimaisplusquetout.
–Onnepeutpasrevenirenarrière,ai-jeditpourleblesser.Onaperducequ’on
avait.Onl’aperducesoir.
D’untondésespéré,ilariposté:
–Biensûrquesi,onpeut.Jet’assure,Belly.
J’aisecouélatête.Leslarmescoulaientànouveausurmonvisage,pourtantjene
voulaispluspleurer,surtoutpasdevantlui.Niaveclui.Jemerefusaisàêtretriste.Je
merefusaisàressentirquoiquecesoit.Jemesuisessuyélesjouesavantdeme
lever.
–Jem’envais.
Ilaaussitôtbondisursespieds.
–Attends!
Jel’aiécartédupassagepourrécupérermonsacaupieddulit,puisj’aifranchile
seuildesachambreetdévalélesescaliers.J’aicourujusqu’àl’arrêtdebus;monsac
cognaitcontremonépaule,mestalonsclaquaientsurlebitume.J’aibienfailli
m’étalerdetoutmonlong.Lechauffeurm’aaperçueaumomentoùilallait
redémarrer.Jen’aipasjetéunseulregardenarrièrepourvoirsiJeremiahm’avait
suivie.
Lafilleavecquijepartageaismachambre,Jillian,étaitrepartiechezelleplustôt
danslajournée;aumoinsj’étaisseuleetjepouvaispleurertranquillement.Comme
Jeremiahm’appelaitsansarrêtetm’envoyaittextosurtexto,j’aicoupémon
téléphone.Avantdemecoucherpourtant,jel’airallumépourvoircequ’ilm’avait
écrit.
«J’aitellementhontedemoi.»
«Parle-moi,jet’enprie.»
«Jet’aimeetjet’aimeraitoujours.»
J’aiversédestorrentsdelarmes.
Chapitrecinq
Notreséparation,enavril,étaittotalementinjustifiée.Oui,çanousarrivaitdenous
chamaillerdetempsàautre,maisçaviraitrarementàlavraiedispute.
JemesouviensdelafoisoùShayavaitorganiséunesoiréedanslamaisonde
campagnedesamarraine.Elleavaitinvitédestonnesdepersonnesetm’avait
proposédeveniravecJeremiah.L’idéeétaitdenousmettresurnotretrenteetunet
depasserlanuitàdansersouslecielétoilé.Shayétaitprêteàtousnousaccueillir
pourleweek-endcomplet.«Ceseradément»,avait-ellepromis.J’étaistellement
heureusedefairepartiedelafête.J’enavaisparléàJeremiah:ilavaitunmatchde
footetm’avaitditd’yallersanslui.
–Tunepeuxpasraterunpetitmatch?luiavais-jedemandé.Personneneverrala
différence.
J’avaisbeausavoirquecen’étaitpassympa,j’avais,àl’époque,peséchacundemes
mots.Çaavaitéténotrepremieraccrochage.Nousnenousétionspasvraiment
battus,iln’yavaiteunicrisnilarmes,maisilavaitboudé,etmoiaussi.
Nousétionsconstammentfourrésavecsesamis.Dansunsens,c’étaitlogique.Ilen
avaitplusieurs,etmoijen’étaisàl’universitéquedepuispeu.Ilfallaitdutempspour
sesentirprochedesgens,etcommejepassaismavieàlafraternité,j’étaisexclue
desliensquevoulaientlesfillesdemarésidence.J’avaisl’impressiond’avoir,
involontairement,renoncéàmapropreviesociale.L’invitationdeShayrevêtait
beaucoupd’importanceàmesyeux;j’auraisaiméqu’elleenaitautantàceuxde
Jer ’.
Ilyavaitd’autreschosesquim’agaçaient,chezlui.Desmaniesquejen’auraisjamais
soupçonnées,nelevoyantquependantlesvacancesd’été.J’ignorais,parexemple,
qu’ildevenaittotalementinsupportabledèsqu’ilfumaitdel’herbeavecsescopains
ouqu’ilsegoinfraitensembledepizzasàl’ananasetaujambonenécoutant
Gangsta’sParadisedeCoolioetensebidonnantpendantdesheures.
Ilsouffraitd’allergiessaisonnières,aussi.Cequejenepouvaissavoir,nel’ayant
jamaiscroiséauprintemps.Àpartirdumoisdemars,ilmetéléphonaitlenezbouché
pours’apitoyersursonsort,àgrandrenfortdereniflements.
–Tupeuxvenirt’occuperdemoi?m’a-t-ildemandéunjouravantdesemoucher
bruyamment.Etm’apporterdesKleenex?Etdujusd’orange?
J’aidûmemordrelalanguepournepasluirétorquer:«Tuaslerhumedesfoins,
paslagrippeporcine.»
Laveille,j’étaisalléelerejoindreàlafraternité.Ilavaitfaitdespartiesdejeuvidéo
avecsoncolocatairependantquejebossais.Puisnousavionsregardéunfilmde
kung-fuetcommandéindien,mêmesicegenredenourrituremerestetoujourssur
l’estomac.Jeremiahm’avaitexpliquéquec’étaitlaseulechosequiréussissaitàle
consolerquandilavaituneallergiecarabinée.Jen’avaismangéquedesnaansetdu
riz,alorsqueJeremiahavaitengloutidesmorceauxentiersdepoulettikkasans
quitterdesyeuxlefilm,cequim’avaithorripilée.Ilsemontraitsiégoïsteparfoisque
jenepouvaism’empêcherdem’interroger:illefaisaitexprèsouquoi?
–J’aivraimentenviedeterejoindre,maisjedoisrendreundevoirdemain,ai-je
réponduenm’efforçantdeparaîtredéchiréeparlasituation.Ceneseraitsansdoute
pastrèsraisonnable,désolée.
–Ah...Danscecas,jedoispouvoirvenir.Jemebourreraid’antihistaminiquesetje
mereposeraipendantquetubosseras.Etaprès,onpourracommanderàmanger
chezl’Indienunenouvellefois.
–Ouais,ai-jerétorquéavecaigreur,onpourraitfaireça.
Jen’aipaseuàprendrelebus,aumoins.Néanmoinsilafalluquej’aillerécupérerun
rouleaudepapiertoilettesauxWCdel’étage,parcequeJillianauraitétéfuraxsi
JeremiahluiavaitvidéencoreunefoissaboîtedeKleenex.
J’ignoraisàl’époquequecespetitsagacementspréparaientleterraindenotre
premièrevéritabledispute.Unedisputeavecdeshurlementsetdespleurs,legenre
quejem’étaisjurédenepasavoir.J’avaisentenduJillians’emporterautéléphone,
desfillesdemarésidence,Taylor.Maisjen’avaisjamaispenséquejeme
comporteraisunjourcommeelles,persuadéequeJeremiahetmoinous
comprenionstropbien,nousconnaissionsdepuistroplongtempspourfaireune
scène.
Unedisputeestunincendie.Oncroitlacontrôler,oncroitêtrecapabledel’éteindre
àtoutinstantetpourtant,sansqu’onaitletempsderéagir,elleaacquissapropre
existenceetsepropage;impossiblealorsdel’endiguer.Depuisledébutonse
berçaitd’illusionsencroyantlepouvoir.
Jeremiahetsescopainsavaientdécidé,àladernièreminute,d’allerpasserleurs
vacancesdeprintempsausudduMexique,àCabo.Ilsavaienttrouvéunepromotion
hallucinanteenligne.
Demoncôté,j’avaisdéjàprévuderentreràlamaison.J’enprofiteraispourallervoir
unballetenvilleavecmamère,etStevenseraitlà.Jemeréjouissaisdepasserdu
tempsaveceux,vraiment.Pourtant,àmesurequeJeremiahpréparaitsondépart,
marancoeurn’acessédecroître.Ilétaitcenséretournerchezluiégalement.À
présentqueConradétudiaitenCalifornie,M.Fisherétaitsouventseul.Jeremiah
comptaitluirendrevisiteet,peut-être,l’accompagnersurlatombedeSusannah.
NousavionsaussienvisagédenousrejoindreàCousinspourquelquesjours.
Jeremiahsavaitcequecetendroitreprésentaitàmesyeux.J’yavaisdécouvertplus
dechosessurmoi-mêmequedansmapropremaison.Etdepuisladisparitionde
Susannah,ilmesemblaitencoreplusimportantdecontinueràyaller.
Saufqu’ilpartaitpourCabo.Sansmoi.
–Tucroisvraimentquec’estunebonneidée,cevoyage?luiai-jedemandé,cejour-
là.
J’étaisassisesursonlit.Avachisursonordinateur,àsonbureau,ilarelevélatête,
surpris.
–L’occasionesttropbellepourlalaisserpasser.Onneretrouverajamaisuntarif
pareil.Ettousmespotesyvont,jenepeuxpasmedéfiler.
–Ouais,maisjecroyaisquetuvoulaisvoirtonpère.
–Jeleferaicetété.
–C’est-à-diredansplusieursmois,ai-jerétorquéavantdecroiserlesbraspuisdeles
décroiser.
Jeremiahs’estrenfrogné.
–Qu’est-cequiteprend?Çat’inquiètequejepartesanstoi?
J’aiaussitôtsentimesjouesvireraucramoisi.
–Non!Tupeuxalleroùtuveux,jem’enfiche.Jetrouvejustequeceseraitsympade
passerdutempsavectonpère.Etlapierretombaledetamèreestinstallée
maintenant.Jecroyaisquetuavaisenviedelavoir.
–Oui,biensûr,maisjepourraitrèsbienfairetoutçaàlafindel’annéeuniversitaire.
Tupeuxvenir,situveux.
Aprèsm’avoirdévisagée,ilaajouté:
–Tuesjalouse?
–Non!
Unlargesourireluibarraitlevisageàprésent.
–Tuaspeurdesconcoursdetee-shirtsmouillés?
–Non!
Jeluienvoulaistellementdeprendrelasituationàlarigolade.Çamemettaithors
demoid’êtrelaseuleàm’énerver.
–Situt’inquiètesautant,viens.Ceserasympa.
Ilnem’apasdit:«Tun’asaucuneraisondet’inquiéter.»J’avaisbeausavoirqu’ilne
fallaityvoiraucunsous-entendumalveillant,c’étaitplusfortquemoi.
–Tusaistrèsbienquejen’aipaslesmoyens.Etjenetiensabsolumentpasàallerà
Caboavectespotes.Jeneveuxpasêtrelaseulefillequiplomberal’ambiance.
–Tuneseraspaslaseule,lacopinedeJosh,Alison,nousaccompagne.
Alisonavaitdoncétéinvitéeetpasmoi?Jemesuisredresséepourriposter:
–Alisonestdelapartie?
–Pasvraiment.Disonsqu’elleyvaavecsasororité.Ellesontlouédeschambresdans
lemêmehôtelquenous.C’estparellesqu’onaentenduparlerdelapromo.Maison
nevapaspassernosjournéesensemble.Onal’intentiondefairedestrucsdemecs,
genrequaddansledésert.Etaussiduquatre-quatre,del’escalade,ettout.
Jel’aifusilléduregard.
–Alorspendantquetucourserastespotesdansledésert,tuvoudraisquejetraîne
avecunebandedefillesquejeneconnaispas?
Ilalevélesyeuxaucielavantderétorquer:
–TuconnaistrèsbienAlison,vousétiezdanslamêmeéquipedeping-ponglorsdu
tournoidelafraternité.
–Peuimporte,jen’iraipasàCabo.Jerentrechezmoi,mamèreatropenviedeme
voir.
Jen’aipasajouté:«Commetonpèreaenviedetevoir,toi.»LorsqueJeremiahs’est
contentédehausserlesépaules–l’airdedire:«Faiscequetuveux»–,jen’aipas
tergiversé.
–Tumanquesàtonpère.
–Purée,Belly!Reconnaisqueçan’arienàvoiraveclui.Tutefaisjustedesfilms
parcequejeparssanstoienvacances.
–Etpourquoitunereconnaîtraispasaussiquetun’asaucuneenviequejevienne?
Ilamarquéunehésitation.Suffisammentpourquejelaremarque.
–D’accord,c’estvrai,çanemedéplaîtpasquecesoituntrucentremecs.
Enmelevant,j’ailancéd’untoncinglant:
–J’aicommel’impressionqu’ilyaurapleindefillesavecvous.Amuse-toibienavec
lesZeta.
Soncouacommencéàvireraurouge.
–Situnemefaispasconfiance,jenevoispascequejepourraistedire.Jenet’ai
jamaisdonnél’occasiondedouterdemoi.Et,Belly,jen’aivraimentpasbesoinque
tumeculpabilisesausujetdemonpère.
J’étaistellementfuraxquemesmainstremblaientpendantquejelaçaismesbaskets.
–Jen’enrevienspasquetusoisaussiégoïste,Jeremiah.
–Moi?C’estmoiquisuiségoïstemaintenant?
Ilasecouélatête,leslèvrespincées.Puisilaouvertlabouchepourajouterquelque
choseavantdeseraviser.
–Oui,c’esttoilepluségoïstedenousdeux.Touttournetoujoursautourdetoi,de
tesamis,devotrefraternitédébile.Jet’aiditquejelatrouvaisdébile?Parceque
c’estlecas.
Toutbas,ilademandé:
–Qu’est-cequ’elleadedébile?
–Cen’estqu’unebandedegossesderichesquidépensentlefricdeleursparents,
trichentauxexamsetsemettentlatêteàl’enversmêmepourallerencours.
–Onn’estpastouscommeça,a-t-ilrépliqué,visiblementblessé.
–Jeneparlaispasdetoi.
–Biensûrquesi.Alorsquoi,parcequejenesuispasinscritenmédecineçafaitde
moiuntypeparesseuxquinepensequ’às’amuser?
–Nerejettepassurmoitoncomplexed’infériorité,Jer ’.
Çam’avaitéchappé.J’avaisfaitcetteanalysedepuisunmoment,maisnel’avais
jamaispartagéeaveclui.C’étaitConradquiétaitinscritenmédecine.Conradqui
étaitàStanford,unedesmeilleuresfacsdupays,etquibossaitàmi-tempsdansun
laboratoire.Jeremiah,lui,répétaitàl’enviqu’ilétaiten«bièrologie».
–Çaveutdirequoi,«complexed’infériorité»,hein?a-t-illancé,leregardluisant.
–Oublie.
Troptard,leschosesétaientalléesplusloinquevoulu.J’auraisdonnén’importequoi
pourpouvoirretirermespropos.
–Puisquetumetrouvesaussidébile,égoïsteetinintéressant,qu’est-cequetufiches
avecmoi?
Avantquej’aieletempsdeluirépondre,deluidire:«Tun’esriendetoutça»,de
mettreuntermeàcettedispute,ilaajouté:
–Etpuismerde,jevaist’éviterdeperdretontemps.Toietmoi,c’estfini.
–Trèsbien.
J’aiprismesaffairesmaisjenesuispaspartieimmédiatement.J’attendaisqu’ilme
retienne;ilnel’apasfait.
J’aipleurétoutlelongdutrajetjusqu’àmachambre.Jen’arrivaispasàcroireque
nousavionsrompu,çamesemblaitirréel.JepensaisqueJeremiahm’appelleraitce
soir-là.C’étaitunvendredi.IlestpartiàCaboledimanchematinsansm’avoir
téléphoné.
J’aipassémesvacancesàmemorfondre:jetraînaiscommeuneâmeenpeineàla
maison,occupantmontempsàmangerdeschipsetpleurer.Stevenm’arassurée.
–Calme-toi,Belly.S’ilnet’apasdonnédenouvelles,c’estseulementparcequeça
coûteunmaxd’appelerduMexique.Vousvousremettrezensemblelasemaine
prochaine,jetelegarantis.
J’étaispersuadéequ’ilavaitraison.Jeremiahavaitseulementbesoind’unpeud’air.
Etjepouvaislecomprendre.Àsonretour,jeluidiraiscombienj’étaisdésolée,
j’arrangeraisleschosesettoutredeviendraitcommeavant,nousoublierionstout.
Stevenavaiteffectivementvujuste.Nousnoussommesréconciliésunesemaineplus
tard.Jeluiaiprésentémesexcuses,etluilessiennes.Jenel’aijamaisquestionnésur
Cabo.Çanem’avaitmêmepastraversél’esprit.C’étaitlegarçonquim’aimaitdepuis
toujours,etj’étaislafillequicroyaitàcetamour.Àcegarçon.
Jer ’m’avaitrapportéunbraceletencoquillages.Despetitsgrainsdecaféblancs.Ça
m’avaitfaittellementplaisir!Jetenaislapreuvequ’ilavaitpenséàmoi,quejelui
avaismanquéautantqu’ilm’avaitmanqué.Qu’ilsavait,aussibienquemoi,queça
n’étaitpasterminéentrenous,quec’étaitimpossible.Lasemainedelareprise,il
étaittoutletempsfourrédansmachambre,préféranttraîneravecmoiqu’avecses
copainsdelafraternité.ÇarendaitJillianchèvre,maisjem’enfichais.Jemesentais
plusprochedeluiquejamais.Ilmemanquait,mêmequandilétaitencours.
Àprésentjeconnaissaislavérité.Ilm’avaitachetécevulgairebraceletpar
culpabilité.Etmoi,prêteàtoutpouroubliernotredispute,jen’avaisrienvu.
Chapitresix
Dèsquejefermaislesyeux,jelesvoyaisensemble,entraindes’embrasserdansun
Jacuzzi.Surlaplage.Dansuneboîtedenuit.LacieBaronesavaitsansdoutefairedes
trucsdontjen’avaismêmepasentenduparler.Évidemment.
J’étaisencorevierge.
Jen’avaisjamaiscouchéavecungarçon;niavecJeremiah,niavecpersonne.Plus
jeune,jemereprésentaistoujoursmapremièrefoisavecConrad.Nonqueje
l’attendaisencore.J’espéraisjustelesconditionsidéales.Jetenaisàcequecesoit
spécial,queçaarrivepileaubonmoment.
Dansmonidée,nousfinirionsparpasseràl’acteàCousins,àlalueurdebougies
pourquejenesoispasintimidée.Jeremiahseraitincroyablementtendreetdoux.
Cesdernierstemps,jecommençaisàmesentirprête.Jem’étaisditquecetété-là
quandnousnousretrouverionsdanslamaisondevacances...Jem’étaisditquele
momentseraitvenu.
C’étaithumiliantd’yrepensermaintenant,deréaliseràquelpointjem’étaisbercée
d’illusions.J’avaiscruqu’ilpatienteraitaussilongtempsqu’ilfaudraitpourquejeme
senteprête.J’yavaiscrusincèrement.
Commentrecommencerquelquechoseàprésent?Quandjel’imaginaisavecelle,
Lacie,lafilleplusmature,plusséductriceetplusexpertequejeneleseraisjamais,
madouleurétaittellequej’avaisdumalàrespirer.Lefaitqu’elleconnaisseunepart
deluiqu’ilmerestaitàdécouvrir,qu’ilsaientencommunquelquechosequeje
n’avaispasavecluim’apparaissaitcommelapiretrahison.
Unmoisauparavant,àpeuprèsàladateanniversairedelamortdesamère,nous
étionsallongés,luietmoi,sursonpetitlit.Ilaroulésurlecôtéetm’acouvéedeses
yeuxquiressemblaienttantàceuxdeSusannah;j’aiposélamaindessus.
–Parfois,çafaitmaldeteregarder,ai-jesoufflé.
J’aimaispouvoirluidireça,j’aimaisqu’ilcomprenneaussitôtcequemesmots
signifiaient.
–Fermelesyeux,m’a-t-ilrépondu.
Jemesuisexécutée;ils’estrapprochéjusqu’àcequenosvisagesnesoientplusqu’à
quelquesmillimètresl’undel’autreetquejepuissesentirsonhaleinechaudeet
mentholée.Nousavonsemmêlénosjambesetj’aiétésubmergée,soudain,parun
besoindelegarderéternellementcontremoi.
–Tucroisqueceseratoujourscommeça?luiai-jedemandé.
–Pourquoivoudrais-tuqueçachange?
Nousnoussommesendormisdanscetteposition.Deuxenfants.Deuxâmes
innocentes.
Nousnepourrionsjamaisrevenirenarrière,jamais.Notrehistoireportaitunetache
indélébile.Toutelapériodedemarsàaujourd’huiétaitsalie.
Chapitresept
Quandjemesuisréveillée,lelendemainmatin,j’avaislesyeuxsigonflésquej’aieu
dumalàlesouvrir.Jemesuisaspergélevisaged’eaufroide,cequin’apasservià
grand-chose,avantdemelaverlesdents.Puisjesuisretournéemecoucher.
Régulièrementtiréedusommeilparlecharivaridesgensquidésertaientlarésidence
pourl’été,jen’aipaspourautantquittémonlit.J’auraisdûpréparermesvalises,
maisjen’avaisqu’uneenvie:dormir.C’estd’ailleurscequej’aifaittoutelajournée.
J’airouvertlesyeuxplustard;lanuitétaittombée,pourtantjen’aipasalluméles
lumières.Jesuisrestéesouslacouettejusqu’àcequelesommeilm’emporteà
nouveau.
L’après-midiétaitdéjàbienentamélorsquej’aifiniparmelever.Ou,plus
exactement,parm’asseoirdansmonlit.Jemouraisdesoif.J’étaisdéshydratéeà
forced’avoirpleuré.Çam’adonnélaforcedeparcourirlemètrecinquantequime
séparaitduminifrigopourprendreunedesbouteillesd’eaulaisséesparJillian.
Monregardesttombésursonmatelasnu,surlesmurssansposters,etmon
désespoirs’estencoreapprofondi.Hier,j’avaisbesoind’êtreseule.Aujourd’hui,
j’avaispeurdedevenirdinguesijeneparlaisàpersonne.
J’aiététrouverAnikadanssachambre,unpeuplusloindanslecouloir.Dèsqu’elle
m’avue,ellem’ademandécequin’allaitpas.Jemesuisaffaléesursonlitetj’ai
serrésonoreillercontremoi.J’étaisvenueavecl’intentiondeluiparler,deme
confier,maisàprésentlesmotssedérobaient.L’humiliationmerendaitmuette.
J’avaishontedeluietpourlui.ToutesmesamiesadoraientJeremiah,lecroyaient
parfait.Jesavaisquedèsquej’ouvriraislabouche,leregardd’Anikachangerait
définitivement.Pouruneraisonétrange,j’avaisencoreenviedeleprotéger.
–Iz,qu’est-cequis’estpassé?
J’étaissincèrementpersuadéed’avoirépuisétoutesmeslarmes,pourtantquelques-
unesontroulésurmesjoues.Jemesuislancée:
–Jeremiahm’atrompée.
Anikas’estlaisséetomberàcôtédemoi.
–Fermelaporte,a-t-ellemurmuré.Quand?Avecqui?
–LacieBarone,unefilledeZetaPhi.C’estarrivépendantlesvacancesdeprintemps.
Quandonétaitséparés.
Elleahochélatête,signequ’elleintégraitl’information.
–Jeluienveuxtellement,ai-jepoursuivi.Nonseulementilestsortiavecuneautre
fillemaisilnem’ariendit.C’estcommes’ilavaitmenti.Jemesenssibête...
Anikam’atendulaboîtedeKleenexposéesursonbureau.
–Jet’écoute,Iz,videtonsac.
Jemesuismouchéeavantdereprendre:
–J’ailesentiment...j’ailesentimentdeneplusleconnaître.J’ailesentimentdene
pluspouvoirluifaireconfiance.
–Mentiràlapersonnequel’onaime,c’estsansdoutelepire.
–Pirequ’êtreinfidèle?
–Oui.Biensûr,c’estmochedet’avoirtrompée,maisilauraitdûtel’avouer.C’estle
secretquirendl’acteaussicruel.
Laréponsed’Anikam’aréduiteausilence.J’avaisunsecretmoiaussi.Jen’enavais
parléàpersonne,pasmêmeàmesamies.Jem’étaisconvaincuequ’ils’agissaitd’un
événementsansimportanceetjel’avaisrangétoutaufonddemamémoire.
Cesdeuxdernièresannées,ilm’arrivaitparfoisderepenseràConrad,deconvoquer
unsouveniroùilfiguraitetdem’yplongeravecautantdedélicequejecontemplais
encoremavieillecollectiondecoquillages.Ilyavaitquelquechosedeplaisantà
toucherchacunedecescoquilles,leursreliefsetleurdouceurnacrée.Mêmedepuis
quenoussortionsensemble,Jeremiahetmoi,detempsàautre,encours,àunarrêt
debusoudansmonlitlesoir,avantdem’endormir,jeravivaisunlointainsouvenir.
Lapremièrefoisquejel’avaisbattuàlanage.Lejouroùilm’avaitapprisàdanser.Sa
façondesemouillerlescheveux,lematin.
Pourtantilyenavaitunquejenepouvaispasréveiller.Jemel’étaisinterdit.
Chapitrehuit
C’étaitlelendemaindeNoël.MamèrepassaitunesemaineenTurquie–elleavait
repoussécevoyageàdeuxreprises,lapremièrelorsquelecancerdeSusannah
s’étaitànouveaudéclaréetlasecondeàlamortdecelle-ci.Monpèreétaitdansla
familledesacopine,Linda,àWashington,etStevenauskiavecdescopainsdelafac.
JeremiahetM.Fisher,eux,setrouvaientàNewYorkaveclesleurs.
Etmoi,restéeseuleàlamaison,jeregardaispourlatroisièmefoislemêmefilmàla
télé.JeportaismonpyjamadeNoël,celuiqueSusannahm’avaitenvoyédeuxans
plustôt–enflanellerougeavecunimpriméreprésentantduhoux.Ilétaitbeaucoup
troplongpourmoietc’étaitd’ailleursunedesraisonspourlesquellesjel’aimais
autant:ilfallaitroulerlesmanchesetlesjambes.Jevenaisdefinirdedîner–une
pizzaauxpepperonissurgeléeetlerestedescookiesqu’uneétudianteavait
confectionnéspourmamère.
Deplusenplus,jemesentaiscommeKevindansMaman,j’airatél’avion.Àvingt
heuresunsamedisoir,jen’avaisriendemieuxàfairequemetrémoussersurdes
chantsdeNoëldanslesalonetm’apitoyersurmonsort.Mesrésultatsdupremier
semestreétaient...humhum.Mafamillem’avaitabandonnéeetjemangeaisdela
pizzatouteseule.LapremièrechosequeStevenavaitditeenmedécouvrantautout
débutdesvacances,c’était:
–Waouh,jecroyaisquelescinqkilosdelapremièreannéeétaientunelégende!
Jeluiavaisdonnéunebourradeetilavaitrépliquéqu’ilplaisantait,pourtantilétait
trèssérieux.Enquatremois,j’avaisprisprèsdequatrekilos.Sansdoutela
conséquenced’uneconsommationrégulièred’ailesdepouletfrites,denouilles
sautéesetdepizzasàquatreheuresdumatinaveclesgarçons.Aprèstout,pourquoi
nepasvoirdanscesquelqueskilosentropunritedepassage?
Horsdequestiondemelaisserabattre.Soudain,uneidéem’estvenue.Filantau
premier,j’aijetéquelquesaffairesdansmonsacàdos–leromanquemamère
m’avaitoffertàNoël,unleggingetd’épaisseschaussettes.Pourquoiresterseuleici
quandjepouvaisêtredansl’endroitquejepréféraisaumonde?
Quinzeminutesplustard,aprèsavoirfaitlavaisselleetéteinttoutesleslumières,je
montaisdanslavoituredeSteven,plusbellequelamienne.Detoutefaçoniln’en
sauraitrien.Etceseraitl’occasiondemevengerdesaremarquesurmesnouvelles
rondeurs.
J'aiprisladirectiondeCousinsausondePleaseCorneHomeforChristmas(laversion
deBonJovibiensûr),engrignotantdesbretzelsauchocolatsaupoudrésde
vermicellesrougesetverts(unautrecadeaud’unélèvedemamère).C’étaitla
bonnedécision,jelesavais.JeseraisàCousinsenmoinsdetempsqu’ilnefallait
pourledire.J’allumeraisunfeu,jeprépareraisduchocolatchaudpouraccompagner
lafindesbiscuitset,lelendemainmatin,j’ouvriraislesvoletssurlaplagebaignée
d’unelumièrehivernale.Naturellement,jelapréféraisenété,maisjeluitrouvaisun
charmeparticulieràcettepériodedel’année.J’avaisrésoludeneparleràpersonne
demonescapade:ainsi,quandilsrentreraienttousdeleursvoyages,j’auraismon
petitsecretàmoi.
JesuisarrivéeàCousinsenuntempsrecord.Iln’yavaitpasunchatsurlesroutes.
Aumomentdecouperlecontact,j’aipousséuncridevictoire.C’étaitsibond’être
là.Jen’avaispasremislespiedsicidepuisplusd’unan.
J’aitrouvéletrousseaudeclésàsaplacehabituelle,souslaplancheamovibledela
véranda.Latêtemetournaitunpeuquandj’aifranchileseuiletalluméleslumières.
Lamaisonétaitglacialeetfaireunfeum’adonnébeaucoupplusdefilàretordreque
cequejem’étaisimaginé.J’airapidementabandonnéetjemesuispréparéun
chocolatchaudenattendantquelesradiateurschauffent.Puisj’aisortiplusieurs
couverturesduplacardetjemesuisconfortablementlovéesurlecanapé.Jen’avais
oubliénimesbretzels,nimonchocolatchaud,biensûr.LeGrinchpassaitàlatéléet
jemesuisendormiedevant,bercéeparlesWhoquichantaientWelcomeChristmas.
J’aiétéréveilléeensursautpardescoupsàlaported’entrée;lapersonneagitaitla
poignéefurieusement.Dansunpremiertemps,j’étaistellementterroriséequeje
suisrestéeplanquéesouslescouvertures,m’efforçantderespirerleplus
silencieusementpossible.Jemerépétaisenboucle:«Oh,non!Oh,non!comme
dansMaman,j’airatél’avion.»QueferaitKevin?Jen’avaispasletempsd’installer
despièges.Puislecambrioleuralancé:
–Steven?C’esttoi?
Mince!Unpremiertypes’étaitdéjàintroduitdanslamaisonetils’appelaitSteven!
JemesuiscachéesouslescouverturesavantdemerendrecomptequeKevinne
feraitjamaisunechosepareille.Ildéfendraitlaplace.Arméedutisonnierencuivre
etdemontéléphoneportable,j’airejointl’entréesurlapointedespieds.J’avaistrop
leschocottespourjeteruncoupd’oeilparlafenêtre,j’aidonccollél’oreilleàla
porte,prêteàappelerlapolice.
–Ouvre,Steven,c’estmoi.
Moncoeurafaillis’arrêterdebattre.Jeconnaissaiscettevoix.Cen’étaitpascelle
d’uncambrioleur.C’étaitcelledeConrad.
J’aiouvertengrand.Jen’avaispasétévictimed’unehallucination:jel’aidétailléde
latêteauxpieds,etilm’aimitée.Jenem’attendaispasàéprouveruntelchocenle
revoyant.J’ignoraisquej’auraislagorgenouée,quej’auraisdumalàrespirer.
Durantcesdeuxpremièressecondes,j’aitoutoublié,iln’yavaitplusquelui.Il
portaitunmanteaud’hiverbeigequejeneconnaissaispasetsuçaitunminisucre
d’orge,quiluiaéchappé.
–Qu’est-ceque...a-t-ildébuté,lamâchoiredécrochée.
Jel’aiserrédansmesbras,ilsentaitlamentheetNoël.Sajoueétaitfroidecontrela
mienne.
–Pourquoituasuntisonnieràlamain?m’a-t-ildemandé.
–Jet’aiprispouruncambrioleur,ai-jeréponduenreculantd’unpas.
–Biensûr.
Ilm’asuiviedanslesalonets’estassisdanslefauteuilfaceaucanapé.Lasurprisese
lisaittoujourssursonvisage.
–Qu’est-cequetufabriquesici?
J’aihaussélesépaulespuisposéletisonniersurlatablebasse.Lapoussée
d’adrénalinesedissipaitrapidementetjecommençaisàmesentirridicule.
–J’étaistouteseuleàlamaisonetj’aieuenviedevenir,ettoi?Jenesavaismême
pasquetuétaisrevenusurlacôteest.
ConradvivaitenCaliforniedésormais.Jenel’avaispasrevudepuissoninstallation
là-bas,l’anpassé.Iln’avaitpasdûseraserdepuisplusieursjours,cependantsa
barbeavaitl’airdouce,paspiquante.Ilétaitbronzéaussi.J’aimisquelquessecondes
àmerappelerquelesoleilbrillaitàlongueurd’annéedansl’Ouest.
–Monpèrem’aenvoyéunbilletauderniermoment.Àcausedelaneige,l’aviona
tournédesheuresavantdepouvoirseposer,etjesuisarrivéenretard.CommeJer ’
etmonpèresonttoujoursàNewYork,j’aidécidédevenirici.
Ilm’adévisagée.
–Quoi?ai-jelancé,mesentantsoudaintrèsvulnérable.
J’ailissémescheveuxébouriffés,aprèsmonsommesurlecanapé,ettouché,
discrètement,lescommissuresdemeslèvres.Jen’avaispasbavé,quandmême?
–Tuasduchocolatpartout.
Aprèsm’êtreessuyélabouchedureversdelamain,j’airétorqué:
–Non,pasdutout.Çadevaitêtreunpeudesaleté.
Amusé,ilahaussélessourcilsetbaissélesyeuxsurlaboîtedebretzels,presque
vide.
–Tuasplongédirectementlatêtedanslepaquet,ouquoi?
–Laferme,ai-jeripostésanspouvoirretenirunsourire.
Laseulelumièredanslapièceprovenaitdufaibleéclatdelatélé.C’étaittellement
surréalisted’êtrelàaveclui!Çaressemblaitàuncouptordududestin.Réprimantun
frisson,j’airesserrélescouverturesautourdemoi.
–Tuveuxquej’allumeunfeu?a-t-ilproposéenretirantsonmanteau.
–Oui!J’aiessayémaisjen’aipasréussi.
–Ilfautavoirl’habitude,a-t-ilrépliquéavecsasuffisancehabituelle.
–Saufquejesavais,maintenant,quesonairdesupérioritén’étaitqu’unefaçade.
Lascènemesemblaitsifamilière.Nousnousétionstrouvésexactementaumême
endroit,deuxNoëlplustôt.Tantd’événementss’étaientproduitsdepuis.Savie
d’aujourd’huin’avaitplusrienàvoiraveccelledel’époque,etlamiennenonplus.
Malgrétout,d’unecertainefaçon,c’étaitcommesiniletempsniladistance
n’avaienteud’effetsurnous.Commesinousétionsrestéslesmêmes.
Peut-êtreserappelait-il,luiaussi;ils’estempresséd’ajouter:
–Ilestsansdoutetroptardpourcesoir.Jevaisplutôtallermecoucher.
Aussitôtils’estlevé.Arrivéaupieddel’escalier,ils’estretournépourme
demander:
–Tudorsenbas?
–Yep,jesuiscommedansuncocon.
Ilagravilapremièremarcheavantdeconclure:
–JoyeuxNoël,Belly.Çamefaitvraimentplaisirdetevoir.
–Moiaussi.
Lelendemainmatin,dèsquej’aiouvertl’oeil,j’aieulepressentimentétrangequ’il
étaitdéjàparti.Jenesaispaspourquoi.Jemesuisprécipitéeversl’escalieret,au
momentdecontournerlarambarde,jemesuisprislespiedsdansmonpantalonde
pyjamaetmesuisétaléedetoutmonlongsurledos,mecognantviolemmentla
tête.
Jesuisrestéeàterre,lesyeuxembuésdelarmesetrivéssurleplafond.Ladouleur
mesemblaitirréelle.Soudain,levisagedeConradasurgidansmonchampdevision.
–Çava?m’a-t-ildemandé,labouchepleine(sansdoutedecéréales).
Ilavoulum’aideràm’asseoir,maisjel’airepoussé.
–Laisse-moitranquille,ai-jemarmonné.
J’espéraisqu’enclignantdespaupièresassezrapidement,meslarmes
disparaîtraient.
–Tut’esfaitmal?Tupeuxbouger?
–J’aicruquetuétaisparti.
–Nan,jesuislà.
Ils’estagenouilléàcôtédemoiavantd’ajouter:
–Jevaist’aideràteredresser.
J’aisecouélatêteetils’estallongéàcôtédemoi,surleplancher.Onauraitditque
nousnousapprêtionsàfairedesangesdanslaneige.
–Suruneéchelledeunàdix,a-t-ilrepris,oùsituerais-tutadouleur?Tuas
l’impressiondet’êtredéplacéquelquechose?
–Suruneéchelledeunàdix...jediraisonze.
–Tuesunvraibébé!C’estunpetitboboderiendutout.
Ilavaitl’airinquietcependant.
–Pasdutout,ai-jeriposté.
Jem’apprêtaisàluidonnerraison,pourtant:j’étaisauborddeslarmesetmavoix
tremblantemetrahissait.
–Eh!Belly,tuasfaitunesacréechute.Onauraitditundecespersonnagesde
dessinaniméquiglissesurunepeaudebanane.
Jen’avaisplusdutoutenviedepleurertoutàcoup.
–Tumetraitesdepersonnagededessinanimé?mesuis-jeindignéeentournantla
têteverslui.
Ils'efforçaitdeconserversonsérieux,cependantlescoinsdesabouchese
soulevaient.Ilaalorsinclinésonvisageversmoietnousavonstouslesdeuxéclaté
derire.Sifortquej’aieuencoreplusmalaudos.
–Aïe!mesuis-jeécriéeaumilieud’unéclat.
Ils’estassisetm’adéclaré:
–Jevaisteporterjusqu’aucanapé.
–Non,ai-jeprotestéfaiblement,jesuistroplourdepourtoi.J’iraitouteseuledans
uneminute,laisse-moiicipourlemoment.
J’aibienvu,àsonexpressionrenfrognée,qu’ilétaitvexé.
–JesaisquejenesuispascapabledeleverdelafontecommeJer ’,Belly,maisje
peuxtrèsbienporterunefille.
–Cen’estpascequejevoulaisdire.Jesuispluslourdequetunecrois.Tusais,les
fameuxcinqkilosdelapremièreannéedefac.
J’aiaussitôtpiquéunfard,oubliantmomentanémentquej’avaisledosenmietteset
queConradavaitplacéJeremiahdanslaconversation.Jenesentaisplusquema
gêne.
D’unevoixdouce,ilarépliqué:
–Moi,jenevoispasdedifférence.
Puisilm’adélicatementsoulevéecontrelui.Enpassantunbrasautourdesoncou,
j’aimurmuré:
–C’étaitplutôtquatrekilos.
–Net’enfaispas,jenetelâcheraipas.
Aprèsm’avoirdéposéesurlecanapé,ilaannoncé:
–Jevaistedonnerdel’Advil,çadevraittesoulagerunpeu.
Aumomentoùj’aiposélesyeuxsurlui,j’aisoudainprisconsciencedequelque
chose:jel’aimaisencore.Jecroyaisquemessentimentspourluiétaient
soigneusementremisés,commemesvieuxrollersoulapetitemontredoréeque
monpèrem’avaitachetéequandj’aisulirel’heure.Seulement,cen’estpasparce
qu’onenterrequelquechosequ’ilcessed’exister.Monamourpourluiavaitsubsisté.
Toutcetemps.Jedevaisregarderlaréalitéenface:ilfaisaitpartiedemonADN.
J’avaislescheveuxbruns,destachesderousseuretConradauraittoujoursune
place,mêmeminuscule,dansmoncoeurdepetitefillequicroyaittoujoursaux
comédiesmusicales.Riendeplus.Jeremiahauraitlereste,l’essentiel,laBellydu
présentetdufutur.C’étaittoutcequiimportait.Paslepassé.
Peut-êtreest-celeprivilègedespremiersamours.Ilspossèdentàjamaisunepartde
votrecoeur.JecontinueraisàpenseràConradavectendressejusqu’àlafindemes
jours,demêmequel’oncaresselesouvenirdesonpremieranimalfamilieroudela
premièrevoiturequel’onaconduite.Sonimagedeluiàdouze,treize,quatorze,
quinze,seizeetdix-septansnemequitteraitpas.Lespremièresfoiscomptent.Etles
dernièresaussi,j’enétaispersuadée.Jeremiahseraitmondernieramour,celuide
chaqueinstantetdetoujours.
Conradetmoiavonspassélerestantdelajournéeensemble.Sionpeutdire.Ilafait
unfeudanslacheminéeavantdes’installerdanslacuisinepourlirependantqueje
regardaisLaVieestbelle,deFrankCapra.Pourdéjeuner,nousavonsréchaufféune
boîtedesoupeàlatomateetterminémesbretzelsauchocolat.Puisilestsorticourir
surlaplageetjemesuisplantéedevantCasablanca.J’étaisentraindeme
tamponnerlesyeuxaveclamanchedemontee-shirtquandilestrentré.
–Cefilmmefendlecoeur,ai-jegémi.
–Pourquoi?s’est-ilétonnéenretirantsonpolaire.Çasefinitbien,pourtant.Elleest
mieuxavecLaszlo.
Jel’aiconsidéréavecsurprise.
–TuasvuCasablanca?
–Biensûr,c’estunclassique.
–Enfin,apparemment,tun’étaispastrèsattentif.JetesignalequeRicketLlsa
étaientfaitsl’unpourl’autre.
Ilaricanéavantderétorquer:
–TuessaiesdecomparerleurpetiteamouretteinsignifianteautravaildeLaszlo
commerésistant?
Aprèsm’êtremouchée,j’airépliqué:
–Pouruntypeaussijeune,tuesbeaucouptropcynique.
–Etpourunesoi-disantadulte,tuesbeaucouptropémotive,a-t-ilripostéenlevant
lesyeuxauciel.
Tandisqu’ilsedirigeaitversl’escalier,jeluiailancé:
–Robot!Coeurdepierre!
Ilaéclatéderireenfermantlaportedelasalledebains.
Lelendemainmatin,ilétaitparti.Exactementcommejem’étaisimaginéqu’ill’avait
faitlaveille.Pasd’aurevoir,rien.Évaporé,tellefantômeduChantdeNoël,de
Dickens.Conrad,c’étaitlefantômeduNoëldupassé.
Surlarouteduretour,j’aireçuuncoupdetéléphonedeJeremiah.Quandilm’a
demandécequejefaisais,j’airéponduquejerentraisàlamaisonsansluipréciser
d’oùjevenais.J’aipriscettedécisionenunquartdeseconde.Surlecoupjen’aipas
comprispourquoijeluimentais.Jesavaisjustequejenevoulaispaslemettreau
courant.
J’aifiniparmerangeràl’avisdeConrad:LlsaétaitfaitepourêtreavecLaszlo.Les
histoiresd’amourdevraientsystématiquementseterminerainsi.Rickn’étaitqu’un
minusculefragmentdesonpassé,unfragmentqu’ellechériraittoujours,maisqui
n’auraitsaplacequ’auseindesessouvenirs.Parcequ’ilfallaitquelepassérestele
passé.
Chapitreneuf
Enquittantlachambred’Anika,j’airallumémontéléphone.J’avaisreçuplusieurs
textosetmailsdeJeremiah.Blottiesousmacouette,jelesailus,lesunsaprèsles
autres–ilscontinuaientàarriver.Puis,aprèslesavoirparcourusunesecondefois,
j’aifiniparluiécrire:Laisse-moiunpeudetemps.Ilm’arépondu:OK,etnem’aplus
contactéedelajournée.J’aivérifiérégulièrementmonportablepourtant,etj’étais
déçuedevoirqu’ilnemedonnaitpasdenouvelles,mêmesijesavaisquejen’avais
aucuneraisondel’être.Jevoulaisàlafoisqu’ilmefichelapaixetqu’ilessaiedese
racheter.Maispuisquejen’yvoyaispasclairmoi-même,iln’auraitrienpufairequi
puissemeréconforter.
J’aipréparémesvalises.Jecommençaisàavoirfaim.Ilmerestaitducréditsurma
cartedecantine,seulementjecraignais,enquittantmarésidence,detombersur
Lacie.Oupire,surJeremiah.Heureusementj’avaisdequoim’occuperetjepouvais
mettrelamusiqueàfond–Jilliann’étaitpaslàpourseplaindre.
Quandjen’aiplussupportélesgrognementsdemonestomac,j’aiappeléTayloretje
luiaitoutraconté.Saréactionaétésisonorequej’aidûécarterletéléphonede
monoreille.Elleaaussitôtdébarquéavecunburritoauxharicotsnoirsetun
smoothiefraise-banane.
–CettepouffedeZetaPhi,répétait-elleensecouantlatête.
–Jeterappellequ’ellen’estpaslaseulefautive,ilyestaussipourquelquechose,ai-
jerétorquéentredeuxbouchées.
–Oh!jen’oubliepas.Ilneperdrienpourattendre:jevaisledéfigurerquandjele
verrai.Ilauratellementdecicatricesqueplusaucunefillen’accepterade
l’embrasser.
Elleainspectésesonglescommes’ils’agissaitd’armesdedestructionmassiveavant
d’ajouter:
–Demain,àl’institutdebeauté,jediraiàDanielledeleslimerenpointe.
Unpoidss’estsoulevédemapoitrine.Ilyacertainsmotsqueseuleuneamiequi
vousconnaîtdepuistoujourspeuttrouver,etilsm’ontaidéeàmesentirmieux.
–Tun’espasobligéedeledéfigurer,Taylor.
–Jen’auraipasbesoindemeforcer.
Elleaenroulésonpetitdoigtautourdumien,puisapoursuivi:
–Çava,Belly?
–Beaucoupmieuxdepuisquetueslà.
Aumomentoùj’avalaisladernièregorgéedemonsmoothie,ellem’ademandé:
–Tucomptesluipardonner?
Surprise,etsoulagée,denepercevoiraucunjugementdanssaquestion,j’ai
répliqué:
–Àmaplace,tuferaisquoi?
–Iln’yaquetoiquipeuxrépondre.
–Jesais,mais...tuluipardonnerais?
–Entempsnormal,non.Siunmecmetrompaitparcequ’onvenaitdesedisputer,
s’ilnefaisaitmêmequeposerlesyeuxsuruneautrefille,non.Jeledégagerais.
Enmordillantsapaille,elleaconclu:
–SeulementJeremiahn’estpasn’importequelmec.Votrehistoire,c’estdusérieux.
–Jecroyaisquetucomptaisledéfigurer?
–Nemefaispasdirecequejen’aipasdit.Jeluienveuxàmortàl’heurequ’ilest.Il
avraimentexagéré.Maistunepourrasjamaisleregardercommeunmec
quelconque.Soyonsréalistes.
Jesuisrestéemuette;jesavaisqu’elleavaitraison.
–Jepeuxtoujoursréunirungroupedefillesetcreverlespneusdesavoiturecette
nuit.Hein?T’endisquoi?
Ellem’adonnéunebourradedansl’épaule:elleessayaitdemefairerire.Etçaa
marché.J’airipourlapremièrefoisdepuiscequimesemblaituneéternité.
Chapitredix
J’étaispersuadéequ’aprèsnotredisputel’étéprécédantlarentréedeterminale,
Tayloretmoinousnousrabibocherionsrapidement,selonnotrehabitude.Jecroyais
quelatensionmettraitunesemaineauplusàdisparaître.Quellesraisonsavions-
nousderesterfâchées,aufond?Jelereconnais,nousnousétionsbalancédes
chosesblessantes–jel’avaistraitéedegamine,elle,delâcheuse–,maiscen’était
paslapremièrefoisquenousnousprenionslatête.Lesmeilleuresamiessecrêpent
toujourslechignon.
ÀmonretourdeCousins,j’airangéleschaussuresetlesvêtementsdeTaylordans
unsac,prêteàlesluirapporterdèsqu’ellemedonneraitlesignal.Elleétaittoujours
cellequiprenaitl’initiativedelaréconciliation.
J’aiattendu,pourtantriennes’estpassé.JesuisalléechezMarcyuneoudeuxfois
dansl’espoirdelacroiseretd’avoirunediscussionavecelle;ellen’ajamaispointé
leboutdunez.Lessemainesontdéfilé,l’ététouchaitàsafin.
Jeremiahcontinuaitàmerépétercequ’ilm’avaitditpendantl’essentieldesmoisde
juilletetd’août:
–Net’enfaispas,vousneresterezpasfâchées.Çanedurejamaisentreelleettoi.
–Tunecomprendspas,c’estdifférent,cettefois,ai-jerétorquéunjour.Situl’avais
entendue...
–Toutçapourunesoiréeenplus.
Sarépartiem’amisehorsdemoi.
–Leproblèmenevenaitpasuniquementdelasoirée.
–Jesais,jesais...attendsuneseconde,Bells.
Jel’aientenduparleravecquelqu’unavantqu’ilreprenneletéléphone.
–Notredînervientd’arriver.Tuveuxquejeterappellequandj’auraifinide
manger?Jen’enaipaspourtrèslongtemps.
–Non,c’estbon.
–Nem’enveuxpas.
–Jenet’enveuxpas.
Cequiétaitvrai,oupresque.Commentaurait-ilpucomprendrecequisepassait
entreTayloretmoi?C’étaitunmec.Ilnepigeaitpas.Ilnesaisissaitpasl’importance
vitale,àmesyeux,d’entamercettedernièreannéedelycéeauxcôtésdema
meilleureamie.
Pourquoin’ai-jepastoutsimplementdécrochémontéléphonealors?Parorgueil,
maispasseulement.J’étaiscellequiavaitprisdesdistancespendanttoutl’étéet
elle,cellequiavaitcherchéàmeretenir.Peut-êtrenoscheminsétaient-ilsentrain
deseséparer,peut-êtrecelavalait-ilmieux.Nousnousdirionsaurevoiràl’automne
suivant,uneséparationprogressiveseraitsansdouteplusfacile.Peut-êtreétions-
noustropdépendantesl’unedel’autre,moisurtout,etpeut-êtreavais-jebesoin
d’apprendreàmedébrouillertouteseule.Voilàcequejemerépétais.Lorsquej’ai
faitpartdemesréflexionsàJeremiah,ilm’arépondu:
–Appelle-la.
Convaincuequ’ilenavaitjusteassezdem’entendreluirebattrelesoreillesavecmes
histoires,j’aiconclu:
–Peut-être.Jevaisyréfléchir.
Lasemaineavantlarentrée–jerentraishabituellementdeCousinsàcemoment-là
–,nousallionstoujoursfairelesmagasinsensemblepourcompléternosgarde-robes.
C’étaitnotreritueldepuisl’écoleprimaire.Taylorn’avaitpassapareillepourchoisir
lesjeans.Nousprofitionsdespromotionsdugenre«ledeuxièmeproduitoffert»
chezBodyShopet,unefoisàlamaison,nouspartagionstout:nousgardions
chacuneunlaithydratant,ungeldoucheetunexfoliant,cequinouspermettaitde
tenirjusqu’àNoëlaumoins.
Cetteannée-là,mamèrem’avaitaccompagnée.Pourtantelledétestaitlecentre
commercial.NousfaisionslaqueuepourpayermonnouveaujeanlorsqueTayloret
lasiennesontentréesdanslaboutique,lesbraschargésdesacs.
–Luce!s’estécriéemamère.
MmeJewelaaussitôtfondusurnousenagitantlamain,tandisqueTaylorlui
emboîtaitlepassansconviction.Elleportaitdeslunettesdesoleiletunshorten
jean.Mamèrel’aserréedanssesbraspendantqueMmeJewelm’étreignait.
–Çafaitlongtempsqu’onnes’estpasvues,machérie,m’a-t-ellesouffléavant
d’ajouteràl’intentiondemamère:Laurel,tut’habituesàl’idéequenospetitesfilles
sontdevenuesaussigrandes,toi?MonDieu,jemesouvienscommesic’étaithierde
l’époqueoùellesréclamaientdetoutfaireensemble.Lesbains,lescoupesde
cheveux,tout!
–Jemesouviens,oui,arépondumamèreavecunsourire.
JemesuistournéeversTaylor.Nosmèrescontinuaientàdiscuter,etnous,nous
restionsplantéeslàsansvraimentnousregarder.Auboutd’uneminute,elleasorti
sontéléphoneportable.Jenevoulaispaslaisserpassercetteoccasiond’échanger
deuxmotsavecelle.
–Tuescontentedecequetuastrouvé?luiai-jedemandé.
Elleahochélatête.Avecseslunettesdesoleil,j’avaisdumalàlirel’expressionde
sesyeux,maisjelaconnaissaisparcoeur:elleadoraitfairedebonnesaffaireseten
parler.Elleaàpeinemarquéunehésitationaumomentderépondre:
–J’aiachetédesbottinescanonàmoinsvingt-cinqpourcent.Etdeuxrobesd’été
quejepourraimettrecethiveravecuncollantetunpull.
Notretouràlacaisseétantarrivé,j’aiacquiescéetlancé:
–Bon,onsevoitaulycée.
–Àplus,a-t-ellerépliquéentournantlestalons.
Sansréfléchir,j’aitendulejeanàmamèreetrattrapéTaylor.Nousnenous
reparlerionspeut-êtrejamaissijenefaisaisrien.
–Attends.Tuveuxpasseràlamaisoncesoir?J’aiachetéunenouvellejupe,maisje
nesaispasvraimentavecquoilaporter...
–Elleapincéleslèvresunesecondeavantdemedonnersaréponse:
–Entendu,appelle-moi.
Elleestdoncvenuechezmoi,cesoir-là.Ellem’amontrécommenttirerlemeilleur
partidemajupe,avecquelleschaussuresetquelshautsl’associer.Leschoses
étaientpourtantdifférentesentrenous,etj’ignoresinotreamitiéestjamais
redevenuecequ’elleétait.Nousgrandissions.Noustâtonnionsencorepour
apprendreàfairepartiedel’existencedel’autretoutenacceptantdeneplusêtre
toutpourelle.
Leplusironiquedanstoutça,c’estquenousavonsatterridanslamêmefac.Alors
quelemondeencomptedesmilliers.J’yaivuunsignedudestin:nousétionsfaites
pourêtreamies,pouravoiruneplaceclanslaviedel’autre.Etvoussavezquoi?Ce
coupdusortm’aréjouie.Sinousnepassionsplusautantdetempsensemble
qu’avant–elleavaitsaviedanssasororité,moidansmarésidence–,nouspouvions
toujourscompterl’unesurl’autre.
Chapitreonze
Lelendemainj’aicraqué.J’aiappeléJeremiah.Jeluiaiditquej’avaisbesoindele
voir,qu’ilpouvaitvenir.Mavoixtremblait.J’aiperçusonsoulagementàl’autrebout
dufil,sonenviedefaireamendehonorable.Jetentaisdejustifieràmespropres
yeuxmoncoupdefilprécipitéenmerépétantquejedevaisl’affronterenchaireten
ospourêtrecapabledepasseràautrechose.Lavérité,c’estqu’ilmemanquait.Je
voulais,sansdouteautantquelui,trouverlemoyend’oubliercequiétaitarrivé.
Dèsquej’aidécouvertsonvisage,enouvrantlaporte,lasouffranceestrevenued’un
seulcoup,avecunerapiditéetuneviolenceincroyables.Jeremiahl’aaussitôt
perçue.L’anéantissementdetoussesespoirss’estpeintsursestraits.Lorsqu’ila
tentédemeprendredanssesbras,j’auraisaimémelaisserfaire,maisj’enétais
incapable.J’aisecouélatêteetl’airepousségentiment.
Nousnoussommesassissurmonlit,ledoscontrelemur,lesjambesballantdansle
vide.
–Commentpourrais-jeavoirlacertitudequetunerecommenceraspas?Comment
voudrais-tuquejetefasseànouveauconfiance?
Ils’estlevé.L’espaced’uneseconde,j’aicruqu’ilallaitpartir,etmoncoeurafailli
s’arrêterdebattre.Alorsilaposéungenouparterre,justedevantmoi,etdittout
bas:
–Tupourraism’épouser.
J’aid’abordcruquej’avaismalentendu.Pourtantilarépétélamêmechose,unpeu
plusfort:
–Épouse-moi.
Ilasortiunebaguedelapochedesonjean.Unanneauenargentavecunpetit
diamantaumilieu.
–C’estprovisoire,s’est-ilempressédedire.Jusqu’àcequejepuisset’enacheterune
plusbelle.Avecmonargent,pasceluidemonpère.
J’étaiscommeenapesanteur.Jeremiahcontinuaitàparleretjen’entendaisrien.
Toutemonattentionétaitaccaparéeparl’anneaudanssamain.
–Jet’aimetant,Belly.Cesdeuxderniersjoursontétéunenfersanstoi.
Ilaprisuneinspirationpuispoursuivi:
–Jem’enveuxtellementdet’avoirblessée,Bells.Jesuisimpardonnable.Jesaisque
jenousaifaitdumal,quejevaisdevoirtravaillerdurpourregagnertaconfiance.Je
suisprêtàtoutsitumedonnesunechance.Tu...tuseraisprêteàmelaisser
essayer?
–Jenesaispas,ai-jemurmuré.
Iladéglutiavantd’insister:
–Jeredoubleraid’efforts,jetelejure.Onprendraunappartementendehorsdu
campus,onl’aménageraensemble.Jem’occuperaidelalessive,j’apprendraià
cuisinerautrechosequedesnouillesetdescéréales.
–Verserdescéréalesdansunbol,çanes’appellepascuisiner,ai-jeironiséen
détournantlesyeuxpourtenterdechasserl’imagequ’ilétaitentraindeplanter
dansmonesprit.
Jenousyvoyaisdéjà.Ceseraitincroyable:nousdeuxdansnotreproprechez-nous.
Jeremiahm’aprislesmainsetjemesuisdégagéevivement.
–Tunesaisispas,Belly?C’estécritdepuisledébut.Toietmoi,pourlavie.
J’aifermélespaupièrespourfairelevidedansmatête.
–Tucherchesseulementàeffacercequetuasfaitavectademande,ai-jeripostéen
lesrouvrant.
–Non.Pasdutout.L’autresoirj’airéalisé...J’airéaliséquelquechose.Jeneveux
plusjamaisêtreséparédetoi.Jamais.Tueslaseulequicomptepourmoi.Jel’ai
toujourssu.Iln’yapasuneautrefilleaumondequejepourraisaimerautant.
Ilm’aserrélamainet,cettefois,jen’aipascherchéàlaretirer.
–Tum’aimesencore?m’a-t-ildemandé.
–Oui,ai-jerépondu,lagorgeserrée.
–Alors,jet’ensupplie,deviensmafemme.
–Tun’asplusledroitdemefairesouffrircommeça,ai-jedit,moitiémenaçante,
moitiéimplorante.
–Promis.
Jelesavaissincère.Ilmeconsidéraitavecunetelledétermination,untelsérieux.Je
connaissaissonvisageparcoeur,mieuxquen’importequelautre.Lemoindrepli,le
moindrecreux.Lapetitebossesursonnez,quidataitdelafoisoùilsel’étaitcassé
ensurfant,lacicatricepresqueinvisiblesursonfront,quiremontaitaujouroù
Conradetluis’étaientbattusetavaientrenverséuneplanteverte.J’avaisétéle
témoindetouscesévénements.Peut-êtremêmeconnaissais-jesestraitsmieuxque
lesmiens–j’avaispassédesheuresàl’observerpendantqu’ildormait,àsuivredu
boutdudoigtlalignedesapommette.Peut-êtreavait-ilfaitdemêmeavecmoi.
Jenevoulaispasdécouvrirunjourunemarquesursonvisageetenignorerl’origine.
Jevoulaisêtreàsescôtés.C’étaitcevisagequejevoulaisvoirtouslesjours.
Sansunmot,j’airetirémamaingauchedelasienneetils’estdécomposé.Puisjela
luiaitendue,etsonregards’estilluminé.Lajoiequej’aiéprouvéeàcetinstant
précis...Jenetrouvepasdemotspourladécrire.Iltremblaitenmepassantlabague
audoigt.
–IsabelConklin,acceptes-tudem’épouser?a-t-ildemandéavecunegravitéqueje
neluiconnaissaispas.
–Oui,j’accepte,ai-jerépondu.
Ilm’aenlacéeetnousnoussommesétreintscommesinousétionschacunlaplanche
desalutdel’autre.Uneseulepenséem’obnubilait:sinousréchappionsdecette
tempête,nouspouvionsréussir.Ilavaitcommisdeserreurs,moiaussi.Maisnous
nousaimions,c’étaitlaseulechosequicomptait.
Nousavonsfaitdesprojetstoutelanuit–l’endroitoùnousallionsvivre,lafaçon
dontnousannoncerionslanouvelleànosparents.Notredisputemesemblait
remonteràuneautrevie.Nousvenionsdedéciderquelepasséétaitlepassé.Seulle
futurnousimportait.
Chapitredouze
Cettenuit-là,j’airêvédeConrad.J’avaismonâgemaisluibeaucoupmoins,peut-être
dixouonzeans.Jecroismesouvenirqu’ilportaitunesalopette.Nousavionsjoué
jusqu’àlatombéedelanuitdanslejardinetdevantmamaison.
–Susannahvas’inquiéter,luidisais-je.Tudevraisrentrer.
–Impossible,jeneconnaispaslechemin.Tuveuxbienm’aider?
Latristessem’envahissaitalors:jeneleconnaissaispasdavantagequelui.Nousne
noustrouvionsplusdevantchezmoietilfaisaittropnoir.Nousétionsdansune
forêt.Perdus.
Jemesuisréveilléeenpleurant.Jeremiahétaitendormiàcôtédemoi.Jemesuis
assise.L’obscuritén’étaittrouéequeparlalumièreduréveilquiindiquait4h57.Je
mesuisrallongée.Aprèsm’êtreessuyélesyeux,j’airespirél’odeurdeJeremiah,puis
jemesuisrepuedeladouceurdesestraits,dumouvementdesapoitrinequise
soulevaitaugrédesarespiration.Ilétaitlà.Ilétaitfort,ilétaitréeletilétaittout
contremoi–onn’apasvraimentlechoixquandonpartageunpetitlit.
Lematin,quandj’aiémergé,jenemesuispasimmédiatementsouvenuedemon
rêve.Ilétaitdansunrecoindemamémoire,dansunendroitquejenepouvaispas
atteindre.Ils’estompaitàtoutealluremaisn’avaitpasencoreentièrementdisparu.
Jedevaismeconcentrerpourlereconstituer,etpourlegarder.Quandj’aivoulume
redresser,Jeremiahm’aattiréeversluiendisant:
–Encorecinqminutes.
Ilétaitlacuillèreàsoupeetmoilacuillèreàcafé,pelotonnéetoutcontrelui.Les
paupièrescloses,j’aifaitappelàmessouvenirs.J’avaisl’impressionquemonrêve,
tellesoleil,allaitdisparaîtred’unesecondeàl’autreàl’horizon.Ildéclinait,déclinait,
déclinait...bientôtilneseraitpluslà!Souviens-toi,Belly,souviens-toi,oulerêvese
déroberapourtoujours.
Jeremiahs’estmisàgrommelerquelquechose,ausujetdupetitdéjeunerjecrois,et
jel’aibâillonnéendisant:
–Chut,laisse-moiuneseconde.
Jeletenaisenfin.Conrad,sidrôledanssasalopetteenjean.Lesheuresquenous
avionspasséesàjouerensembledehors.J’ailaissééchapperunsoupir;jemesentais
sisoulagée.
–Qu’est-cequetudisais,Jer ’?
–Lepetitdéjeuner,a-t-ilréponduenplantantunbaisersurmapaume.
Meblottissantcontrelui,j’ailancé:
–Encorecinqminutes.
Chapitretreize
Jetenaisàl’annonceràtoutlemondeenmêmetemps.Lehasardfaisantbienles
choses,l’occasionidéalenetarderaitpasàseprésenter:nosdeuxfamillesse
réuniraientàCousinslasemainesuivante.Uneassociationpourfemmesbattues,où
Susannahtravaillaitentantquevolontaireetpourlaquelleelleavaitréunidesfonds,
avaitplantéunparterredefleursàsamémoire.Unepetitecérémonieauraitlieule
samedisuivant.Nousserionstousprésents–Jer ’etmoi,mamèreetSteven,M.
Fisher.EtConrad.
Jenel’avaispasrevudepuisNoël.Censérevenirpourlescinquanteansdemamère,
ils’étaitexcuséàladernièreminute.
–DuRadtoutcraché,avaitremarquéJeremiahavantdecherchermonassentiment
duregard.
Jen’avaisriendit.
MamèreetConradentretenaientdesliensprivilégiés,etcedepuistoujours.Leur
complicitém’avaittoujourséchappé.ÀlamortdeSusannah,ilss’étaientencore
rapprochés,sansdouteparcequ’ilsfaisaientleurdeuildelamêmefaçon:dansleur
coin.Ilssetéléphonaientsouvent;j’ignoredequoiilsparlaient.Bref,lorsqu’ils’est
désisté,j’aiperçuladéceptiondemamère,mêmesiellen’enariendit.J’aurais
voululamettreengarde:«Aime-leautantquetuleveux,maisn’attendsrienen
retour.Onnepeutpascomptersurlui.»Illuiavaitfaitlivrerunbeaubouquetde
zinniasrouges,cependant.«Mesfleurspréférées»,avait-elleobservé,auxanges.
Commentprendrait-illanouvelle?Jen’enavaispaslamoindreidée.Dèsqu’ilétait
questiondeConrad,toutecertitudemedésertait.
Jem’inquiétaisaussidelaréactiondemamère.Àsonhabitude,Jeremiahnese
faisaitaucunsouci.
–Unefoisqu’ilsaurontcomprisquenoussommessérieux,ilsdevrontaccepternotre
décision,parcequeriennenousarrêtera.Noussommesdesadultesmaintenant.
Nousrevenionsduréfectoire.Jeremiahm’alâchélamainpourbondirsurunbanc;il
arejetélatêteenarrièreethurlé:
–Écoutezbientous!BellyConklinvadevenirmafemme!
Quelquesétudiantsonttournélatêteversnoussanspourtants’arrêter.
–Descendsdelà,ai-jeditenpouffantetenrabattantlacapuchedemonsweat-shirt
surmonvisage.
Ilasautéàterreetfaitletourdubanc,lesbrasécartéscommelesailesd’unavion.
Puisilafondusurmoietm’asoulevéeparlesaisselles.
–Allez,envole-toi,Belly!
J’ailevélesyeuxaucielavantdebattredesbras.
–Heureux?
–Très,a-t-ilaffirméenmereposant.
Jel’étaisaussi.C’étaitleJeremiahquejeconnaissais.Legarçondelamaisonde
vacances.Notreengagementmutuel,lapromessed’êtreéternellementtoutl’un
pourl’autre,medonnaitlesentimentqu’endépitdetousleschangementsdeces
dernièresannées,ilrestaitlemêmegarçon,etmoilamêmefille.Àprésent,plus
personnenepourraitnousenleverça.
Chapitrequatorze
Jesavaisqu’ilfallaitquejeparleàTayloretAnikaavantquemonpèrepasseme
chercherlelendemainmatin.J’hésitaisàleurannoncerlanouvelleensemble,maisje
medoutaisqueTaylorleprendraitmalsijelamettais,elle,maplusancienneamie,
danslemêmesacqu’Anika,quejeconnaissaisdepuismoinsd’unan.Jelaverrais
doncenpremier.Jeluidevaisbiença.
Ellenoustrouveraitdingues.Uneréconciliationétaitunechose,unmariageunetout
autre.Contrairementàlamajoritédesfillesdesasororité,Taylorcomptaitattendre
d’avoiraumoinsvingt-huitanspoursemarier.
Jeluiaitéléphonépourluidonnerrendez-vousaucafépréférédesétudiants.Jel’ai
prévenuequej’avaisuneannonceàluifaire.Elleatentédemetirerlesversdunez,
j’aitenubon.
–C’estvraimentlegenredechosequ’ilfautdiredevivevoix.
Jel’aitrouvéeattabléederrièreunlatteglacéà0%.SesRay-Bansurlenez,elle
écrivaituntexto.Elleaposésontéléphoneenmevoyant.Jemesuisaffaléesurla
chaiseenfacedelasienne,bienattentiveàgardermamaingauchesouslatable.
–Tuasbienmeilleuremineaujourd’hui,a-t-elleditenôtantseslunettesdesoleil.
–Merci,Tay,jemesensbeaucoupmieux.
–Alors,quoideneuf?a-t-elledemandéenmedétaillant.Vousvousêtesremis
ensemble?Ouc’estfinipourdebon?
J’aibrandilamaingauched’ungestetriomphal.Ellel’aregardéesanscomprendre
jusqu’àcequ’elleremarquemonannulaire.
–Tutemoquesdemoi?a-t-ellelancé,lesyeuxécarquillés.Tuesfiancée?s’est-elle
écriée.
Deuxpersonnessesonttournéesversnous,l’airagacé,etjemesuislégèrement
tasséesurmonsiège.
–Oh,lavache!a-t-ellepoursuivienm’attrapantlamain.Montre-moicettebague!
Jevoyaisbienqu’ellelatrouvaittroppetite,maisjem’enfichais.
–Oh,lavache!a-t-ellerépétésansquittermondoigtdesyeux.
–Jesais.
–Enfin,Belly...ilt’atrompée.
–Onrepartdezéro.Jel’aimevraiment,Tay.
–Tureconnaîtrasquandmêmequelemomentestdrôlementchoisi,non?a-t-elle
rétorquéavecprudence.Çaparaîtunpeuprécipité.
–Ouietnon.Tul’asdittoi-même:ils’agitdeJer ’,l’hommedemavie.
M’observantavecdesyeuxrondscommedessoucoupes,elleabredouillé:
–Mais...maispourquoivousn’attendezpasaumoinsd’avoirterminélafac?
–Onnevoitpasl’intérêtd’attendre:onal’intentiondesemarierdetoutefaçon.
J’aiavaléunegorgéedesonlatte,puisajouté:
–Onvaprendreunappartement.Tupourrasm’aideràchoisirlesrideauxetlestrucs
danslegenre.
–Biensûr...Ettamère?Ellen’apaspétéuncâble?
–Onaprévudel’annonceràmamèreetàsonpèrelasemaineprochaineàCousins.
Onenparleraaumienaprès.
Elles’estaussitôtrengorgée.
–Tuveuxdirequepersonnen’estaucourantàpartmoi?
J’aihochélatête;jevoyaisbienqueçaluifaisaitplaisir.Tayloradoraitêtremise
danslaconfidence,c’étaitmêmeunedeschosesqu’ellepréféraitaumonde.
–Çavaêtreapocalyptique,a-t-elleconcluenreprenantsonlatte.Ilvayavoirdes
morts,etdusangdanslesrues.Quandjeparledesang,jeparledetonsang.
–Mercibeaucoup,Tay.
–Jesuisréaliste,c’esttout.Laurelestlaplusgrandeféministequejeconnaisse.Ça
nevapasdutoutluiplaire.Ellevasetransformerenexterminatrice.Àlaplacede
Jeremiah,jesurveilleraismesfesses.Àlatienneaussi.
–MamèreadoreJeremiah.Susannahetellerépétaientsansarrêtquej’épouserais
undesgarçonsFisherplustard.Enquelquesorte,sonrêvevadevenirréalité.Jesuis
sûrequ’elleprendraçabien.
Jen’encroyaispasuntraîtremot,pourtant.Taylorn’étaitpasdavantageconvaincue.
–Peut-être...Vousvoulezfaireçaquand?
–Enaoût.
–Aussivite?Çanouslaisseàpeineletempsdenousorganiser.
Toutenmâchouillantsapaille,ellem’ajetéunregardendessous.
–Ettuasréfléchiauxdemoisellesd’honneur?Àtestémoins?
–Pasencore.Onaenviedequelquechosedetrèssimple.Çaauralieuàlamaisonde
Cousins.Unefêtedécontractée,riendespécial.
–Riendespécial?Tutemariesettuneveuxriendespécial?
–Cen’estpascequejevoulaisdire.Simplement,jemefichedesdétails.Toutcequi
compte,c’estquejesoisavecJeremiah.
–Quelsdétails?
–Lesdemoisellesd’honneuretlegâteaudemariage.Cegenredetrucs.
–Menteuse!s’est-elleécriéeenpointantsonindexversmoi.Tuvoulaiscinq
demoisellesd’honneuretungâteauàlacarotteàquatreétages.Sansoublierune
sculpturedeglacereprésentantuncoeurhumainavecvosinitialesgravéesdessus.
D’ailleurs,jetrouveçarépugnant.
–Tay!
Elleabrandilamainpourm’interrompre.
–Tuvoulaisaussiunorchestre,desbeignetsdecrabeetunlâcherdeballonsaprèsla
premièredanse.Quellechansonavais-tuchoisidéjà?
–Stay,deMauriceWilliamsetlesZodiacs,ai-jeréponduparautomatisme.Taylor,je
devaisavoirdixansquandj’aiditça.
J’étaiscependanttrèstouchéequ’elles’ensouvienne.Pourmapart,jemerappelais
lemoindredesessouhaits:lescolombes,lespetitsgantsendentelle,lestalons
aiguillesrosevif.
–Tudevraisavoirtoutcedontturêvais,Belly,a-t-elleinsisté,lementonrelevé.On
nesemariequ’unefois.
–Jesais,seulementonn’apasd’argent.Et,detoutefaçon,jen’aiplusdixans.Jene
rêveplusdesmêmestrucs.
Maispeut-êtren’avais-jepasbesoindetoutavoir,peut-êtreunepartiesuffisait-elle.
Peut-êtrepouvais-jeavoirunvraimariage,bienquesimple.Parcequejen’avaisrien
contrel’idéedeporterunerobedemariéeetdedanseravecmonpère.
–JecroyaisquelepèredeJeremiahétaitpleinauxas.Ilnepeutpasvousoffrirune
cérémoniedignedecenom?
–Mamèrenelelaisserajamaisfaire.Detoutefaçon,jetel’aidit,onneveutpasun
tructrèschic.
–D’accord,alorsonoublielaglacesculptée.Lesballons,parcontre,çanecoûterien,
onpeutdoncgarderl’idée.Etlegâteauàlacarotte.Onsecontenteradedeux
étages.Ah!etjetepréviens,tupeuxdirecequetuveux,tuporterasunerobede
mariée.
–Çameva,ai-jerépliquéenreprenantunegorgéedesonlatte.
Çamefaisaitdubiend’avoirlabénédictiondeTaylor.Grâceàelle,j’éprouvaisde
l’excitation–cequejenem’étaispasautoriséjusqu’àprésent.
–Ettuaurasdesdemoisellesd’honneur.Ouaumoinsuntémoin.
–Jen’auraiquetoi.
Visiblementflattée,Taylorademandé:
–EtAnika?Tuneveuxpasqu’ellesoittademoiselled’honneur?
–Mmm...peut-être.
Lavoyantserembrunirlégèrement,jemesuisempresséederectifier:
–Maisjeteveux,toi,pourtémoin,d’accord?
–Ceseraungrandhonneur,a-t-ellerépondu,lesyeuxembuésdelarmes.
TaylorJewel,maplusancienneamie.Nousavionstraversédespassesdifficilesetje
recevais,désormais,commeuncadeauducielcetteamitiéquiavaitsurvécuàautant
detempêtes.
Chapitrequinze
Anikaétaitlasuivantesurlalisteetjeredoutaissaréaction.Ayantbeaucoupde
respectpoursonjugement,jenevoulaispasqu’elleaitunemauvaiseopinionde
moi.Laperspectivededevenirdemoiselled’honneurn’auraitaucunimpactsurelle.
Demanièregénérale,cen’étaitpaslegenredechosesauxquelleselleaccordait
beaucoupd’importance.
Nousavionsdécidédenousinstallerensembleàlarentrée,avecdeuxautresdenos
amies,ShayetLynn,danslanouvellerésidenceàl’autreboutducampus.Ilétait
questiond’acheterdelajolievaisselle,Anikadevaitapportersonfrigo,moimatélé.
Toutétaitprévu.
Cesoir-là,jel’airejointedanssachambrepourl’aideràemballersesaffaires.Je
plaçaisseslivresdansunegrandecaisse,etelleroulaitsesposters.Laradio,réglée
surlastationducampus,diffusaitThePowerofGood-ByedeMadonna.C’étaitpeut-
êtreunsigne.
Assiseentailleurparterre,jetentaisderassemblermoncourageenrangeantles
dernierslivres.Jemesuishumectéleslèvrespourapaisermanervosité.
–Ani,j’aiquelquechoseàtedire.
Elleétaitentraindesedébattreavecl’affichedefilmfixéesurlaportedesa
chambre.
–Quoi?
«There’snogreaterpowerthanthepowerofgood-bye»,disaitlachanson.«Iln’ya
pasdeplusgrandpouvoirqueceluidesaurevoir.»
–Jemesensvraimentmaldetefaireuncouppareil,ai-jelâché,lagorgenouée.
–Quelcoup?s’est-elleenquiseenseretournantversmoi.
–Jenevaispaspouvoirhabiteravectoiàl’automne.
–Quoi?Pourquoi?Ils’estpasséquelquechose?s’est-elleaussitôtinquiétée,les
sourcilsfroncés.
–Jeremiahm’ademandéeenmariage.
J’aibiencruqu’elleallaits’étouffer.
–IsabelConklin!Tutepayesmatête?
Lentement,j’ailevémamaingauche,etelleasifflé.
–Waouh!C’estdingue.
–Jesais.
Elleaouvertlabouche,puisl’areferméeavantdedire:
–Tusaiscequetufais?
–Oui.Enfin,jecrois.Jel’aimevraimenttrèsfort.
–Vousallezvivreoù?
–Dansunappartementàl’extérieurducampus...Jemesenssupermaldetelaisser
tomber.Tuesfâchée?
–Pasdutout,a-t-elleréponduensecouantlatête.Enfin,biensûr,c’estnulqu’onne
puissepass’installerensemble,maisjetrouveraiunesolution.JeproposeraiàTrina,
demoncoursdedanse.OuàmacousineBrandy,quiviendrapeut-êtreicil’an
prochain.Ellepourraitêtrelaquatrième.
Madéfectionn’avaitpasl’airdeposerderéelproblèmeaprèstout.Laviesuivaitson
cours.J’aiéprouvéunepointedemélancolieàl’idéequej’auraispuêtrecette
quatrièmepersonne.ShayétaitunecoiffeusehorspairetLynnadoraitconfectionner
descupcakes.Onseseraitbienamusées.
Aprèss’êtreassisesursonlit,Anikaarepris:
–Çanem’embêtepas,Iz,jesuisjuste...surprise.
–Moiaussi.
Commeelleconservaitlesilence,j’aiajouté:
–Tucroisquejecommetsuneerreur?
Avecsadélicatessehabituelle,ellearépondu:
–Monavisn’apasd’importance,si?
–Si.
–Jenesuispasenpositiondejuger,Iz.
–Tuesmonamie.Jerespectetonopinion,jeneveuxpasquetuaiesunemauvaise
imagedemoi.
–Tuaccordesbeaucouptropdecréditauregarddesautres,a-t-elleripostéavecun
mélangedefermetéetdetendresse.
Danslaboucheden’importequid’autre–mamère,Taylor,Jer ’même–,cesmots
m’auraienthérissée.Pasdanscelled’Anika.Venantd’elle,jenepouvaispasle
prendremal.D’unecertainefaçon,j’étaisflattéedeconstaterqu’ellemeconnaissait
sibienetcontinuaitmalgrétoutàm’apprécier.Ença,lesamitiésnouéesàlafac
étaienttrèsdifférentes.Nouspassionstoutnotretempsensemble,desjournées
entières,lemoindrerepas.Impossibledecachersavéritablenaturedansces
conditions.Onétaitànu.Surtoutenprésencedequelqu’uncommeAnika,franche,
ouverteetincisive,quilivraittoujourslefonddesapensée.Rienneluiéchappait.
–Aumoins,tun’aurasplusàporterdetongspourprendretadouche.
–Niàretirerlescheveuxdesautresdelabonde,ai-jeajouté.CeuxdeJeremiahsont
tropcourtspourrestercoincés.
–Tun’aurasplusàplanquertanourriture.
Sacolocataire,Joy,seservaittoujoursdanssesréserves,etAnikaavaitfinipar
cacherdesbarresdecéréalesdanssessous-vêtements.
–Peut-êtrequesi,ai-jerétorquéenjouantavecmabague.Jer ’mangecommedix.
Jemesuisattardée,l’aidantàremballerlerestedesesposters,àattraperles
moutonsdepoussièresoussonlit,àl’aided’unevieillechaussetteenfiléesurma
main.NousavonsdiscutédumagazineauseinduquelAnikaferaitunstagecetété-là
etdelapossibilitéquejeviennepasserunweek-endavecelle,àNewYork.
Jesuisensuiteretournéedansmachambre.Pourlapremièrefoisdel’année,rien
n’envenaittroublerlecalme,nisèche-cheveux,niétudiantependueautéléphone
danslecouloir,nipop-cornéclatantdanslemicro-ondesdelasallecommune.La
plupartdesfillesétaientdéjàpartiespourl’été.Lelendemain,jem’enirais,moi
aussi.
Lavieuniversitaire,tellequejelaconnaissais,neseraitplusjamaislamême,ellenon
plus.
Chapitreseize
Jen’avaispasprévudemefaireappelerIsabelàlafac.C’estarrivéparaccident.
Toutemavie,onm’avaitsurnomméeBellyetjen’avaispaseumonmotàdire.Pour
lapremièrefoisdepuislongtemps,jepouvaisyremédier,etpourtantjen’yavaispas
penséavantdemeretrouverdevantlaportedemachambre,lejourdemon
emménagement,encompagniedemesparentsetdeJeremiah.Monpèreetluise
coltinaientlatélé,mamèrelavaliseetmoiunpanierdelingeremplid’affairesde
toiletteetdephotosencadrées.Lasueurdégoulinaitdansledosdemonpèreetsa
chemisemarronétaitauréoléed’humidité.Jeremiahtranspiraitaussi:toutela
matinéeilavaitcherchéàimpressionnermonpèreeninsistantpourporterlesobjets
lespluslourds.Cequi,visiblement,mettaitcelui-cimalàl’aise.
–Dépêche-toi,Belly,a-t-ilhaleté.
–C’estIsabeldorénavant,aremarquémamère.
Jemesouvienstrèsbiendumomentprécisoù,toutenessayantd’enfoncerlaclé
danslaserrure,j’airelevélatêteetposélesyeuxsurmonnom.ISABEL.Leslettres
étaientconstituéesdepetitsstrasscolléssurunétuiàCDvide.Commeceluidema
colocataire,JillianCapel.MariahCareypourelle,Princepourmoi.
LesaffairesdeJillianétaientdéjàdéballées;elleavaitprispossessionducôtégauche
delachambre,justeàl’entrée.Unecouverturebleumarineetrouille,flambant
neuve,ornaitsonlit.Elleavaitdéjàaccrochédesaffiches–celledufilm
Trainspottingetcelled’ungroupedontjen’avaisjamaisentenduparler,Running
Water.
Monpères’estassisaubureauvide–lemien–etatiréunmouchoirdesapoche
pours’épongerlefront.Ilavaitvraimentl’airépuisé.
–C’estunebellechambre,a-t-ilobservé,trèslumineuse.
Jeremiah,quines’étaitpasencoreposé,alancé:
–Jevaisdescendrechercherlegroscarton.
–Jevaist’aider,aproposémonpèreenselevant.
–Nebougepas,alancéJeremiahendisparaissantdanslecouloir.
Soulagé,monpères’estrassis.
–Jevaisfaireunepausealors.
Desoncôté,mamèreinspectaitdéjàleslieux,ouvrantlapenderie,lestiroirs.Jeme
suisaffaléesurlelit.C’étaitdonclàquej’allaispasserl’année.Danslachambre
voisine,quelqu’unécoutaitdujazz.Plusloindanslecouloir,unefillesedisputait
avecsamèreausujetdel’emplacementdupanieràlingesale.J’avaisl’impression
quelesportesdel’ascenseurn’arrêtaientjamaisdes'ouvriretserefermeren
tintant.Çanemedérangeaitpas;j’aimaislebruit.J’étaisréconfortéedesavoirqu’il
yavaitdesgenstoutautourdemoi.
–Tuveuxquejedéfassetavalise?aproposémamère.
–Non,c’estbon.
J’avaisenviederangermesaffairesmoi-même.Après,jemesentiraisvraimentchez
moi.
–Alorslaisse-moifairetonlit,aumoins.
Lemomentvenu,j’aieudumalàleurdireaurevoir.Jepensaisquejeseraisprête;
cen’étaitpaslecas.Monpèrerestaitplantélà,lesmainssurleshanches.Ses
cheveuxparaissaientvraimentgrissousl’éclairage.
–Bon,ondevraityallersionveutéviterlesembouteillages,a-t-ilfinalementsignalé.
–Onaletemps,arépliquémamèreavecirritation.
Àlesvoirainsiensemble,onauraitpresquepucroirequ’ilsn’étaientpasdivorcés,
quenousformionstoujoursunefamilleunie.Unélansoudaindegratitudem’a
envahie.Touslesdivorcesneressemblaientpasauleur.Dansl’intérêtdeStevenet
dumien,ilsentretenaientdesrapportscordiaux,sansavoirbesoindeseforcer.Ils
restaientliésparuneaffectionsincère,maisaussietsurtoutparl’amourqu’ilsnous
portaient.Etquirendaitpossiblesleursprésencesconjointesunjourcommecelui-ci.
J’aiserrémonpèredansmesbrasetj’aiétésurprisedevoirqu’ilavaitlesyeux
mouillésdelarmes.Ilnepleuraitjamais.Mamèrem’aétreinterapidement,jesavais
quec’étaitparcequ’ellenevoulaitpascraquer.
–Lavebientesdrapsaumoinsdeuxfoisparmois,m’a-t-elledit.
–D’accord.
–Etessaiedefairetonlitlematin.Ceseraplusagréable.
–D’accord.
Elleajetéuncoupd’oeilausecondlitavantdeconclure:
–Jeregrettesimplementqu’onn’aitpasrencontrétacolocataire.
Installéàmonbureau,Jeremiahjouaitavecsontéléphonependantquenousnous
faisionsnosadieux.Toutàcoup,monpèrealancé:
–Jeremiah,tuyvasaussi?
Surpris,ilaredressélatêteetrépondu:
–Non,jecomptaisemmenerBellydîner.
Mamèrem’adécochéunregardappuyé.Deuxjoursplustôt,ellem’avaitserviun
longlaïussurl’importancedefairedenouvellesconnaissancesetdenepaspasser
toutmontempsavecJer ’.D’aprèselle,lesfillesencouplelimitaientleurhorizon,se
privantdeplusieursaspectsdelavieuniversitaire.Jeluiavaispromisdenepas
entrerdanscettecatégorie.
–Nelaramènepastroptard,arépliquémonpèred’unairchargédesous-entendus.
J’aipiquéunfardet,cettefois,c’estmonpèrequemamèreaconsidéréavec
sévérité,cequin’afaitqu’accroîtremonmalaise.Jeremiah,lui,s’estcontentéde
répondre,avecsadécontractionhabituelle:
–Oui,oui,biensûr.
J’aifaitlaconnaissancedeJillianplustardcesoir-là,enrentrantdudîner.C’était
dansl’ascenseur,Jeremiahvenaitdemelaisserdevantlarésidence.Jel’aiaussitôt
reconnue,d’aprèslesphotosqu’elleavaitdisposéessursacommode.Beaucoupplus
petitequejenemel’étaisfiguré,elleavaitdescheveuxbruns,bouclés.J’aimisun
momentàtrouverlemoyend’engagerlaconversation.Lorsquelesautresfillessont
descenduesaucinquièmeetquenousnoussommesretrouvéesseules,jemesuis
raclélagorge.
–Excuse-moi,tuesbienJillianCapel?
–Oui,a-t-ellelâchéd’untonsuspicieux.
–JesuisIsabelConklin.Tacoloc.
J’hésitaisentreluifairelabiseetluitendrelamain,maiscommeellemedévisageait,
jen’aipasbougé.
–Ah,salut.Çava?
Sansattendremaréponse,elleaajouté:
–Jerentred’undîneravecmesparents.
Plustard,jedécouvriraisqu’ellelançait«Çava?»àtoutboutdechamp,sans
espérerderéactionparticulière.
–Bien,ai-jealorsdit,jeviensdemanger,moiaussi.
L’ascenseurétaitarrivéànotreétage.Moncoeurbattaitlachamaded’excitation.
C’étaitmacolocataire!Lafilleavecquij’allaisvivrependantunan!J’avaisbeaucoup
penséàelledepuisquej’avaisreçumonaffectation.JillianCapeldeWashington,
non-fumeuse.Jenousimaginaisdéjàpassantdesnuitsentièresàdiscuter,àpartager
aussibiendessecretsquedespairesdechaussuresetdessaladiersdepop-corn.
Unefoisdanslachambre,Jillians’estassisesursonlitetm’ademandé:
–Tuasuncopain?
–Oui,ilestinscritici,ai-jeexpliquéenglissantmesmainssousmescuisses.Il
s’appelleJeremiah,ilestendeuxièmeannée.
Impatiented’envenirauxconfidences,j’aibondipourrécupérerunephotodenous
deuxsurlebureau.Elledataitdelaremisedesdiplômes;Jeremiahportaitune
cravatedessus,ilétaitmagnifique.Jelaluiaitendued’unemaintimide.
–Ilesttrèsmignon.
–Merci.Ettoi,tuasuncopain?
Elleaacquiescé.
–ÀWashington.
–Cool,ai-jeditparcequejenevoyaisriend’autreàrépondre.Commentil
s’appelle?
–Simon.
Commeellenedéveloppaitpas,j’aienchaîné:
–Alors,çaarrivequelesgenst’appellentJill?OuJilly?Ouc’esttoujoursJillian?
–Jillian.Tutecouchestôtoutard?
–Tard.Ettoi?
–Tôt,a-t-ellerétorquéensemordillantlalèvreinférieure.Ontrouveraunesolution.
Jemelèvedebonneheure,ettoi?
–Mmm...oui,parfois.
Jedétestaismelevertôt,sansdouteplusquetoutaumonde.
–Tutravaillesavecousansmusique?
–Sans,ai-jehasardé.
–Ouf!Jedétestelebruitquandjebosse.J’aivraimentbesoindesilence.Maisjene
suispascoincée,hein.
J’aihochélatête.Sescadresphotosétaientparfaitementalignés,etquandnous
avionspénétrédanslachambre,elleavaitaussitôtsuspendusavesteenjean.Moi,je
nefaisaismonlitquelorsquejerecevaisdumonde.Moncôtédésordonnérisquait-il
deluitapersurlesystème?J’espéraisquenon.Jem’apprêtaisàluienparlerquand
elleaallumésonordinateurportable.Elleconsidéraitsansdoutequenousavions
finidediscuterpourlasoirée.Àprésentquemesparentsétaientpartisetque
Jeremiahavaitregagnésafraternité,j’étaisvraimentseule.Jenesavaispas
commentm’occuper–j’avaisdéjàrangétoutesmesaffaires.Jem’étaisfiguréque
nousexplorerionslarésidenceensemble,quenousferionsconnaissanceavecles
autresétudiantes.Maissesdoigtss’agitaientdéjàsursonclavier:elledevaitchatter
avecquelqu’un,sansdoutesoncopain.
J’aisortimontéléphoneportableetécritàJeremiah:Tupourraisrevenir?Jesavais
qu’illeferait.
Lelendemain,ilyavaitunesoiréedanslarésidence.Lebutétaitdefaire
connaissanceentrenous,etlaresponsabledudortoir,Kira,nousavaitdemandé
d’apporterl’objetpersonnelquinousreprésentaitlemieux.J’avaisarrêtémonchoix
surunepairedelunettesdepiscine.Lesautresfillesavaientchoisidespeluches,des
photoset,pourl’uned’elles,sonbookdemannequin.Jillianavaitprissonordinateur
portable.
Nousnousétionstoutesassisesencercle,etunedénomméeJoysetrouvaitjusteen
facedemoi.Elleberçaituntrophéedanssesbras–ellel’avaitgagnélorsd’un
championnatrégionaldefootball,cequim’impressionnaitbeaucoup.Jerêvaisde
deveniramieavecelledepuislaveille:nousavionspapotédanslasalledebains,
toutesdeuxenpyjama.Petite,Joyavaitlescheveuxblonds,coupésaucarré,etdes
yeuxclairs.Elleneportaitpasdemaquillage.Elleétaitrobusteetsûred’elle,comme
touteslesfillesquipratiquentunsportdecompétition.
–Jem’appelleJoy,s’est-elleprésentée.Monéquipearemportélechampionnat
régional.Siunedevousaimelefoot,venezmetrouveretonmonterauneéquipe.
Lorsquemontourestarrivé,j’aidit:
–JesuisIsabel,j’aimenager.
EtJoym’asouri.
J’avaistoujoursétépersuadéequejem’épanouiraisàl’université.Quelesamitiés
viendraientàmoietquejemesentiraisaussitôtàmaplace.Jen’avaispasenvisagé
queceseraitaussidur.
J’étaisconvaincuequ’ilyauraitdesfêtesetdesviréesnocturnesauMcDo.Ilyavait
quatrejoursquej’étaisarrivéeetriendetoutcecin’avaiteulieu.Jillianetmoi
avionsdînéensembleauréfectoire,maisças’étaitarrêtélà.Ellepassaitl’essentiel
desessoiréesautéléphoneavecsoncopainousursonordinateur.Ellen’avaitjamais
évoquénisortieenboîtenifêtedansunefraternité.J’avaisl’impressionqu’ellese
sentaitau-dessusdecegenredechoses.
Cequin’étaitpasnotrecas,àTayloretàmoi.Jeluiavaisdéjàrenduvisiteunefois
danssachambre,àlasororité,etelleyétaitvraimentdanssonélément–un
élémentoùtouteslescouleursétaientassorties,biensûr.Lecopaindelafillequi
partageaitsachambrevivaitdansunefraternité,àl’extérieurducampus.Taylor,qui
avaitpromisd’appelers’ilyavaitunesoiréedeprévueleweek-end,nem’avait
toujourspasdonnédenouvelles.Contrairementàmoi,ellenaviguaitaussiaisément
danslavieuniversitairequ’unpoissonrougedanssonnouvelaquarium.J’avais
prévenuJeremiahqu’ilfallaitquejemefassedesamiesetquejeconsacredutemps
àJillian,cequiimpliquaitquejenelereverraissansdoutepasavantlafindela
semaine.Jenevoulaispasmedédire.Jenevoulaispasapparteniràlacatégoriedes
fillesquisereplientsurleurcouple.
Lejeudisoirdecettepremièresemaine,unebandedefillesbuvaientdansla
chambredeJoy.Jelesentendaisdanslecouloir.J’avaisconsacréledébutdela
soiréeàremplirmonagenda.Jillianétaitàlabibliothèque.Nousn’avionseuqu’une
journéedecoursjusqu’àprésentetjemedemandaisbiensurquoiellepouvait
bosser.Malgrétout,j’auraisaiméqu’ellemeproposedel’accompagner.Jeremiah
étaitprêtàvenirmechercher,maisj’avaisrefusédansl’espoirqu’uneautre
opportunitéseprésente.Jusque-là,jen’avaisquemonagendapourmedistraire.
Soudain,Joyapassélatêtedanslachambre–commelesautresfillesdel’étage,
j’avaislaissélaporteouverte.
–Isabel,viensnousrejoindre,a-t-ellelancé.
–Avecplaisir!mesuis-jeécriéeenbondissantquasimentdemonlit.
Uneboufféed’espoiretd’excitationm’aenvahie:j’allaispeut-êtreenfintrouverma
place.
EnplusdeJoy,ilyavaitsacolocataire,Anika,Mollyquivivaitauboutducouloiret
Shay,lafilleaubook.Ellesétaientinstalléesencercle,parterre,autourd’unegrande
bouteilledeboissonénergisante,remplied’unétrangeliquidedoré–delaTequila
sansdoute.Jen’enavaispasrebudepuislafoisoùjem’étaissaouléeàCousins,l’été
précédent.
–Assieds-toi,aditJoyentapotantlesolàcôtéd’elle.Onjoueà«Jen’aijamais...».
Tuconnais?
–Non.
–Enrésumé,aexpliquéAnika,quandc’esttontour,turacontesquelquechoseque
tun’asjamaisfait,comme...
Elleapromenésonregardsurlesautresfillesavantdeterminer:
–-...sortiravecquelqu’undetafamille.
Toutlemondeagloussé.
–Etsil’unedenousl’adéjàfait,acomplétéMolly,elledoitboire.
–Jecommence,aproposéJoyensepenchantenavant.Jen’aijamais...trichéàun
examen.
Shayaattrapélabouteilleetavaléunegorgée.
–Jeposaispourdesphotos,jen’avaispasletempsderéviser,s’est-elledéfendue,ce
quiaànouveauprovoquél’hilaritégénérale.
Mollyaprislasuite:
–Jenel’aijamaisfaitenpublic!
Cettefois,c’estJoyquiabu.
–Onétaitdansunparc,a-t-elleexpliqué,lanuittombait.Jenepensepasqu’onait
punousvoir.
–Est-cequelestoilettesd’unrestaurantcomptent?avoulusavoirShay.
Jemesentaisrougir.Jeredoutaismontour:jen’avaisriendetrèsremarquableà
monactif.Mes«Jen’aijamais»pourraientdurertoutelanuit.
–JenemesuisjamaistapéChad,dutroisième!s’estexclaméeMolly,secouéed’une
crisedefourire.
Joyluiabalancéuncoussin.
–Tuabuses!C’étaitunsecret!
–Bois!bois!avons-noustoutesreprisenchoeur.
Joys’estexécutéepuis,aprèss’êtreessuyélabouche,ellem’adonnélaparole:
–Àtoi,Isabel.
J’avaislagorgesèchetoutàcoup.
–Jen’aijamais...
Couchéavecungarçon.
–Jen’aijamais...jouéàcejeu,ai-jeconclulamentablement.
LadéceptiondeJoyétaitperceptible.Peut-êtreavait-ellevuenmoiuneamie
potentielleetreconsidérait-ellesonjugementàprésent.Parpolitesse,Anikaa
pousséunpetitricanement,etellesonttoutesavaléunegorgéeavantqu’ellene
lance:
–Jenemesuisjamaisbaignéenuedansl’océan.Maisdansunepiscine,oui!
Non,jenepouvaispasnonpluscompterçaàmonactif.J’avaisbienfailli,l’étéde
mesquinzeans,avecCamCameron.Presqueseulement.
J’aifiniparprendreunelampéedeTequilalorsqueMollyadit:
–Jenesuisjamaissortieavecdeuxmembresdelamêmefamille.
–Tuessortieavecdesfrères?m’ademandéJoy,dontl’intérêtavaitétééveillé
subitement.Ouavecunfrèreetunesoeur?
Manquantdem’étouffer,j’airépondu:
–Deuxfrères.
–Desjumeaux?s’estenquiseShay.
–Enmêmetemps?aajoutéMolly.
–Non,pasenmêmetemps.Etilsnesontpasjumeaux.Ilsontunand’écart.
–C’estplutôtgonflé,aobservéJoyenmegratifiantd’unregardapprobateur.
Puislapartiearepris.LorsqueShayaditqu’ellen’avaitjamaisvoléetqueJoya
attrapélabouteille,l’expressiond’Anikaétaitsihilarantequej’aidûmemordre
l’intérieurdesjouespournepasrire.Sesyeuxontrencontrélesmiensetnousavons
échangéunregardcomplice.
Ilm’estarrivédecroiserJoyparlasuite,danslasalledebainsouàl’étude,etnous
avonséchangéquelquesmots,maisnousnesommesjamaisdevenuesproches.Avec
Jillian,nousnesommespasnonplusdevenueslesmeilleuresamiesdumonde,
mêmesiellefaisaitunecolocatairetrèsagréable.
Detouteslesfillesdelarésidence,Anikaestcelleaveclaquellejemesuistrouvéle
plusd’atomescrochus.Nousavionsbeauavoirlemêmeâge,ellem’aprisesousson
aileet,pourunefois,çanem’apasdérangéequ’onjouelagrandesoeuravecmoi.
Elleétaittropchouettepourqueçamegêne.Ellesentaitlesfleurssauvages,celles
quipoussentdanslesable.Plustard,j’aidécouvertquec’étaitl’huilequ’elle
appliquaitsursescheveux.Ellecolportaitrarementdesrumeurs,nemangeaitpasde
viandeetdansait.Autantdechosesquej’admiraisenelle.
J’étaistristeàl’idéedenepashabiteravecelle.Àpartirdemaintenant,jene
connaîtraisplusqu’unseulcolocataire:Jeremiah,monfuturmari.
Chapitredix-sept
Jemesuisréveilléedebonneheure,lelendemain.Aprèsavoirprisunedouche,je
mesuispréparéepourladernièrefoisdansmachambredelarésidence.Jen’aipas
mismabague,justeaucasoù,etl’airangéedanslapochezippéedemonsacàmain.
Monpèren’étaitpasletypeleplusobservateurdelaterre,ilavaitdoncpeude
chancesdelaremarquer,maisjepréféraisnecouriraucunrisque.
Ilestarrivéàdixheurespourm’aideràdéménager.Jeremiahnousadonnéuncoup
demain.Contrairementàcequej’avaisprévu,jen’aimêmepaseubesoindelui
téléphoner;ils’estpointéàneufheurestrenteavecducaféetdesbeignets.
Jemesuisarrêtéedevantplusieursportespourdireaurevoirauxfilles,leur
souhaiterunbelété.
–Rendez-vousenaoût,m’aditLorrie.
–Ondevraitpasserplusdetempsensemblel’anprochain,m’alancéJulie.
J’avaisgardéAnikapourlafin,etj’aiverséquelqueslarmes.
–Détends-toi,m’a-t-ellemurmuréenmeserrantdanssesbras,onsevoitau
mariage.PréviensTaylorquejeluienverraiunmailausujetdesrobesdes
demoisellesd’honneur.
J’aiéclatéderire.Taylorn’allaitpasapprécier.Pasdutout.
Unefoislavoiturechargée,monpèrenousaemmenésdéjeunerdansungrill.
L’endroitn’étaitpasparticulièrementchic,maissonambiancefamilialetrès
agréable,avecsesbanquettesencuiretsescornichonssurlatable.
–Choisissezcequivousfaitplaisir,lesenfants,aannoncémonpèrequandnous
noussommesinstallés.
Jeremiahetmoiétionsassisenfacedelui.Aprèsavoirconsultélemenu,j’aiopté
pourlesteaklemoinscher.Monpèreneroulaitpassurl’or.Lorsquelaserveuseest
venueavecsoncarnet,celui-ciacommandédusaumonetJeremiah,lui,le«faux-
filetàpoint».C’étaitleplatlepluscherdumenu,àtrente-huitdollars.J’aipensé,en
l’observant,qu’iln’avaitsansdouteprêtéaucuneattentionauprix.Iln’avaitjamais
euàlefaire–ilenvoyaittoutessesfacturesàsonpère.Leschosesdevraientchanger
unefoisquenousserionsmariés.Finilesdépensesinconsidéréespourunepairede
basketscollectorouunmorceaudeviande.
–Alors,quelssonttesprojetspourcetété,Jeremiah?l’ainterrogémonpère.
LeregarddeJeremiahanaviguédeluiàmoi.J’aisecouélatête,trèsdiscrètement.
Jel’aiimaginéentraindedemandersabénédictionàmonpère.Non,décidément,il
nepouvaitpasêtreaucourantavantmamère.
–Jerefaisunstagedansl’entreprisedemonpère.
–C’esttrèsbien.Çavat’occuper.
–Eneffet.
–Ettoi,Belly?aajoutémonpèreensetournantversmoi.Tuvasencoretravailler
commeserveuse?
J’aiaspirélafindemonsodapuisrépondu:
–Ouais,jecompteallervoirmonancienemployeurlasemaineprochaine.Ilcherche
toujoursdel’aidel’été,çanedevraitpasposerdeproblème.
Aveclemariageprévudansmoinsdedeuxmois,ilfaudraitquejemetteles
bouchéesdoubles,outriples.
Quandl’additionestarrivée,j’aivumonpèrel’examinerattentivement,lessourcils
froncés.J’aicroisélesdoigtspourqueJeremiahneleremarquepas.Pourtant,
lorsquejemesuisrenducomptequ’iln’yavaitprêtéaucuneattention,j’aipresque
regrettéqu’iln’aitrienvu.
Jenemesentaisjamaisaussiprochedemonpèrequelorsquejevoyageaisàcôtéde
lui,danssonmonospace:j’étudiaissonprofilpendantquenousécoutionsdesCDde
BillEvans.Nostrajetsensembleétaienttoujoursl’occasiond’échanger,surtoutet
rien.
Jusqu’àprésentnousavionsrouléensilence.Ilfredonnaitsurlamusiquequandj’ai
lancé:
–Papa?
–Oui?
Jecrevaisd’enviedeluidire,departagercettenouvelleaveclui,deprofiterdece
momentparfaitoùjerestaissapetitefillesurlesiègepassageretluileconducteur
responsable.Unmomentànousdeuxetàpersonned’autre.J’avaiscesséde
l’appeler«papounet»àl’entréeaucollègemaisc’étaitcequ’ilrestaitdansmon
cœur.Papounet,jevaismemarier.
–Rien,ai-jefiniparrépondre.
Jenepouvaispasfaireunechosepareille.Jenepouvaispasluienparleravant
d’avoirprévenumamère.Jen’avaispasledroit.Ils’estremisàfredonner.
Encoreuntoutpetitpeudepatience,papa.
Chapitredix-huit
J’avaiscruqu’ilmefaudraitdavantagedetempspourmeréhabitueràlamaison
aprèsavoirpasséunanàlafac,pourtantj’airetrouvépresqueaussitôtmesvieilles
habitudes.Enmoinsd’unesemainej’avaisdéballémesaffaires,jeprenaismespetits
déjeunersavecmamère,tôtlematin,etjemedisputaisavecStevenausujetdela
propretédelasalledebainsquenouspartagions.Questiondésordre,j’étaisune
petitejoueuseàcôtédelui.Ondevaitavoirçadansnosgènes...J’airecommencéà
travaillerchezBehrs,acceptantjusqu’àdeuxservicesparjour.
Laveilledelacérémonieenl’honneurdeSusannah,àCousins,j’aieuJer ’au
téléphone.NousavonsparlédumariageetjeluiaifaitpartdesidéesdeTaylor.Elles
onttoutesobtenusonadhésion,àl’exceptiondugâteauàlacarotte.
–J’enveuxunauchocolat.Fourréàlaframboise.
–Onpourraitpeut-êtreavoirunétageàlacarotteetunautreauchocolat.Jesais
queçasefait.
Assisesurlamoquettedansmachambre,j’avaiscoincélecombinéentremonoreille
etmonépaulepourpouvoircomptermespourboiresdelasoirée.Jen’avaismême
pasprisletempsderetirermatenuedeserveuse,alorsquemachemiseétait
constelléedetachesdegras–j’étaisbientropcrevéepourmesoucierdecedétail.
J’aidesserrélenoeuddemacravatenéanmoins.
–Ungâteauchocolat-framboise-carottes?
–Avecunglaçageaucreamcheese,luiai-jerappelé.
–Çam’al’airunpeurisquéquestionassociationsgustatives,maisd’accord.Faisons
ça.
J’aisourienformantdespilesdebilletsdeun,cinqetdixdollars.Jeremiahregardait
beaucoupd’émissionsculinairesdepuisqu’ilavaitquittélafac.
–Ilfaudraitd’abordqu’onsoitcapabledelepayer,cefameuxgâteau,ai-jerepris.
J’aibeauacceptertouslesservicesqu’onmepropose,jen’airéussiqu’àmettrecent
vingtdollarsdecôtépourlemoment.SelonTaylor,lesgâteauxdemariagecoûtent
unmax.Jedevraispeut-êtredemanderàsamèredenousenconfectionnerun,
plutôt.C’estuneexcellentecuisinière.Évidemment,onnepourraitpasexigeruntruc
tropcompliqué.
Jeremiahrestaitsilencieuxàl’autreboutdufil;ilafiniparlâcher:
–JenesaispassitudevraiscontinueràbosserchezBehrs.
–Qu’est-cequeturacontes?Onabesoindufric.
–J’aiceluiquemamèrem’alaissé.Onpeuts’enservirpourlemariage.Çam’embête
quetutrimesaussidur.
–Tutravaillesaussi!
–Jesuisstagiaire,jemelacouledouce.Jepassemajournéederrièreunbureau
pendantquetutecrèvesàfairedesheuressupchezBehrs.Çameparaîtinjuste.
–Sic’estparcequejesuislafilleettoilegarçon...
–Pasdutout,Belly!Jemeposejustelaquestion:pourquoifaut-ilquetutravailles
aussiduralorsquej’aideséconomies?
–Jecroyaisqu’onvoulaitpayercemariagenous-mêmes.
–J’aifaitquelquesrecherchessurInternet,etçarisquedenouscoûterbeaucoup
plusquecequ’onpensait.Mêmesions’entientauminimum,ilfautdequoi
manger,boire,desfleurs.Onnesemariequ’unefois,Belly.
–Tuasraison.
–Mamèreauraitaiméparticiper,tunecroispas?
–Si,sansdoute...
Susannahauraitsansdoutevoulufairedavantagequ’apporterunesimple
participationfinancière.Ellenousauraitaccompagnésàchaqueétape–lechoixdela
robe,desfleursetdumenu...Elleauraitvoululemeilleur.Jemel’étaistoujours
figurée,lejourJ,assiseàcôtédemamère,avecunjolichapeau.Cetteimageme
plaisait.
–Alorslaissons-lacollaborer,aconcluJeremiah.Enplus,lespréparatifsvontvous
prendredutemps,àTayloretàtoi.Jevousaideraidemonmieux,seulementjesuis
obligéd’êtreauboulotdeneufheuresàdix-septheures.Vousdevrezappelerles
traiteursetlesfleuristespendantlesheuresouvrables,etjenepourraipasvousfiler
decoupdemain.
J’étaistrèsimpressionnéedevoirqu’ilavaitpenséàautantdedétails.J’aimaiscette
facettedelui,plusposée,lesouciqu’ilavaitdemasanté–alorsquejem’étais
seulementplainted’avoirdesampoulesauxpieds.
–Reparlons-enaprèsavoirannoncélanouvelleànosparents,ai-jesuggéré.
–Tuestoujoursaussinerveuse?
J’avaisévitéd’ypenser.Aurestaurant,jeconcentraistoutemonénergieàgarnirles
corbeillesdepain,remplirlesverresvidesetdécouperlespartsdecheesecake.
J’étaiscontentedetravaillerdeuxfoisplus,parcequeçam’éloignaitdelamaisonet
duregardscrutateurdemamère.Jen’avaispasportémabaguedefiançaillesdepuis
quej’étaisrentrée;jenelasortaisquelesoir,danslasolitudedemachambre.
–Toujoursnerveuse,ai-jerépondu.Jeseraisoulagéequandonauramistoutle
mondeaucourant.Jedétestefairedescachotteriesàmamère.
–Jesais.
J’airegardél’heure:ilétaitminuitetdemi.
–Onvapartirtôtdemainmatin,jedevraismecoucher.
J’aihésitéavantd’ajouter:
–Tuprendslarouteavectonpère,seulement?TusaiscommentConradcompte
venir?
–Aucuneidée.Jeneluiaipasparlérécemment.Jecroisqu’ilaunaviondemain.On
verrabien.
J’ignoresicequej’éprouvaiss’apparentaitplusàdeladéceptionouàdu
soulagement.Sansdouteunmélangedesdeux.
–Çam’étonneraitqu’ilvienne.
–OnnepeutjamaissavoiravecRad.Ilestimprévisible...N’oubliepasd’apporterta
bague.
–Jen’oublieraipas.
Nousnoussommessouhaitéunebonnenuit.J’aimisdutempsàtrouverlesommeil.
J’avaispeur,jecrois.PeurqueConradvienne,etpeurqu’ilneviennepas.
Chapitredix-neuf
J’étaislevéeavantlasonnerieduréveil;douchéeethabilléeavantqueStevenait
ouvertl’oeil.Etjesuismontéelapremièredanslavoiture.
Jeportaismanouvellerobe,enmousselinedesoielavande.Elleavaituncorsage
ajusté,definesbretellesetunejupeencorollequitournaitàlaperfectioncomme
cellesdeshéroïnesdecomédiemusicale.KimMacAfeeauraitpuavoirlamême.Je
l’avaisrepéréedanslavitrined’unmagasinenfévrier–àl’époque,ilfaisaitencore
tropfroidpourlaportersanscollants,maisilsauraienttoutgâché.J’avaissortila
cartedecréditdemonpère,«réservéeauxurgences»,etquejen’avaisencore
jamaisutilisée.Toutcetemps,larobeétaitrestéerangéedansmapenderie,soussa
housseenplastique.
Lorsquemamèrem’avue,unimmensesourires’estdessinésurseslèvres.
–Tuesmagnifique.Beckauraitadorécetterobe.
–Pasmal,aajoutéSteven.
Jeleuraiadresséunepetiterévérence.C’étaitvraimentlegenredetenuequis’y
prêtait.
Mamèreavaitprislevolantetj’étaisinstalléeàcôtéd’elle.Stevens’étaitassoupià
l’arrière,laboucheouverte.Ilportaitunechemiseetunpantalonencoton.Mamère
étaittrèsélégante,elleaussi,avecsontailleur-pantalonbleumarineetsesballerines
blanccassé.
–Conradserabienlàaujourd’hui,mapuce?
–C’esttoiquiasdesnouvelles,pasmoi,luiai-jerétorquéenposantmespiedsnus
surletableaudebord.
Meschaussuresàtalonsétaientl’unesurl’autre,surleplancher.Aprèsavoirjetéun
coupd’oeildanslerétroviseur,ellearepris:
–Ilyadessemainesquejen’aipasparléàConrad...Jesuissûrequ’ilseralà.Ilne
rateraitpasquelquechosed’aussiimportant.
Commejen’acquiesçaispas,ellealorgnédemoncôté.
–Tun’espasdecetavis,Belly?
–Désolée,maman,àtaplacejenemeferaispastropd’illusions.
J’ignorepourquoijerefusaisdepartagersonoptimisme,pourquoijemontraisautant
deréticences.D’autantquej’étaispersuadéequ’ilviendrait.Sinon,aurais-jepassé
autantdetempsàmecoiffer?Meserais-jerasélesjambesnonpasunemaisdeux
fois?Aurais-jeenfilécettenouvellerobeetcestalonsquimecisaillaientlespiedssi
j’avaiseulacertitudequ’ilseraitabsent?
Non.Aufonddemoi,jefaisaisplusqu’espérerqu’ilseraitprésent.Jelesavais.
–Est-cequeConradt’acontactée,Laurel?ademandéM.Fisher.
Nousétionssurleparkingdurefugepourfemmesbattues,touslescinq.Lesgens
commençaientàpénétrerdanslebâtiment.M.Fisheravaitdéjàvérifiédeuxfois:
Conradnesetrouvaitpasàl’intérieur.
–Pasrécemment,non,a-t-elleréponduensecouantlatête.Quandjel’aieulemois
dernier,ilm’aditqu’ilvenait.
–Ilestpeut-êtreenretard,onn’auraqu’àluigarderuneplace,ai-jesuggéré.
–Jeferaismieuxd’yaller,alancéJeremiah.
C’étaitluiquirecevraitlaplaquecommémorativedédiéeàSusannah.Nousl’avons
regardés’éloigner,puisM.Fisheralâché:
–Ondevraitsansdouteentrer,maintenant.
Ladéceptionselisaitsursonvisage;ils’étaitcoupéenserasantetsonmenton
paraissaitirrité.
–Allons-y,aditmamèreenseredressant.Belly,pourquoitun’attendraispasencore
quelquesminutes?
–Biensûr,partezdevant.
Ilssesontdirigésverslebâtimentetjemesuisassisesurletrottoir.Mespieds
m’élançaientdéjà.J’aipatientédixminutessupplémentaireset,commeiln’arrivait
toujourspas,jemesuisrelevée.Ilneviendraitpasfinalement.
Chapitrevingt
Conrad
Jel’aivueavantqu’ellenem’aperçoive.Aupremierrang,assiseàcôtédeLaurel,
Stevenetmonpère.Elleavaittirésescheveuxenarrière,retenusdechaquecôté
pardesbarrettes.C’étaitlapremièrefoisquejelavoyaiscoifféedelasorte.Elle
portaitunerobemauveetelleavaitl’aird’uneadulte.Jemesuissoudainrendu
comptequ’elleavaitgrandipendantquejeregardaisailleursetque,selontoute
probabilité,elleavaitchangéaupointdedeveniruneétrangèrepourmoi.Pourtant,
quandelles’estlevéepourapplaudir,j’airemarquélepansementsursontalonet,
alors,jel’aireconnue.EllerestaitBelly.Elletripotaitconstammentlesbarrettesdans
sescheveux,surtoutunequitombaitsansarrêt.
Monavionavaitduretardet,j’avaisbeauavoirfoncésurlaroute,j’avaisratéle
débutdelacérémonie.Jeremiahs’apprêtaitàfairesondiscoursderemerciementau
momentoùjesuisentrédanslasalle.Ilyavaitunsiègedelibreàcôtédemonpère,
maisjesuisrestéaufond.J’aivuLaurelseretournerpourexaminerl’assembléepuis
reportersonattentionsurl’estrade.Ellenem’apasrepéré.
Unedesadministratricesdurefuges’estlevéeetaremerciétoutlemonded’être
venu.Ellealouélesqualitésdemamère,sonengagementauseindel’associationde
femmesbattues,laquantitédefondsqu’elleavaitréussiàrécolter,sontravailde
sensibilisationauprèsdupublic.Elleaconcluendisantquemamèreétaituncadeau
tombéduciel.C’estbizarre,sij’aitoujourssuqu’elleconsacraitdutempsàce
refuge,j’ignoraisl’étenduedesonimplication.Laculpabilitém’anouéleventreau
souvenirdecesamedimatinoùelleavaitsollicitémonaidepourservirdespetits
déjeuners.Jel’avaisenvoyéebouler,sousprétextequej’étaistrèsoccupé.
EnsuiteJer ’estmontésurl’estrade.
–Merci,Mona,a-t-ilcommencé.Cettejournéesignifiebeaucouppourmafamille,et
jesuiscertainqu’elleauraitsignifiéencorepluspourmamère.Cerefugecomptait
énormémentpourelle.MêmequandelleétaitloindeCousins,ellepensaitàvous.Et
elleadoraitlesfleurs.Elledisaitqu’elleavaitbesoind’ellespourrespirer.Elleaurait
ététrèshonoréeparcetteroseraie.
C’étaitunbeaudiscours.Notremèreauraitétéfièredelevoirsurcepodium.
J’auraisdûêtreàsescôtés,çal’auraitrendueencoreplusheureuse.Elleauraitaimé
lesroses,aussi.
J’airegardéJeremiahdescendres’asseoiraupremierrang,surlesiègeavoisinant
celuideBelly.Jel’airegardéluiprendrelamain.Unedouleurm’avrillél’estomac,et
jemesuiscachéderrièreunefemmeàgrandchapeau.
C’étaituneerreur.Revenirétaituneerreur.
Chapitrevingtetun
Àlafindelacérémonie,l’assemblées’estdéverséedanslejardin.
–Quelgenredefleursaimerais-tupourlemariage?m’ainterrogéeJeremiahtout
bas.
J’aihaussélesépaulesavantderépondre,avecunsourire:
–Desjolies?
Qu’est-cequejeconnaissaisauxfleurs?Etauxmariagesengénéral?Jen’avaisété
invitéequ’àceluidemacousineBeth,oùj’étaischargéedelancerdespétalesde
rose,etàceluidenosvoisins.Pourtant,j’aimaisbienjoueràcejeuavecJeremiah.
J’avaisl’impressiondefairesemblant,maispourdevrai.
Soudainjel’aivu.Aufonddelasalle,dansuncostumegris.Conrad.Jel’aifixéetila
agitélamain.J’ailevélebrassansremuerlamienne.Jenepouvaispas.Àcôtéde
moi,Jeremiahs’estéclaircilavoixetj’aisursauté.J’avaisoubliésaprésence.
L’espacededeuxsecondes,j’avaistoutoublié.PuisM.Fishernousaécartésdu
passagepourfondresursonfilsaîné.Ilssesontétreints.Mamères’estjetéesur
Conradetmonfrèreluiatapédansledos.Jeremiahs’estjointàlamêlée.
J’étaisladernière.Mesjambesm’ontportéedanssadirection.
–Salut,ai-jedit.
Jenesavaispasquoifairedemesmains,jelesailaisséespendrelelongdemon
corps.
–Salut,a-t-ilréponduenécartantlesbrasetenmejetantunregardquiavaittout
d’undéfi.
Jemesuisapprochéeavechésitation.Ilm’aserréedetoutessesforcesetm’a
légèrementsoulevéedusol.J’aipousséunpetitcriettirésurmarobe,cequia
provoquél’hilaritégénérale.QuandConradm’areposée,jemesuisplacéeàcôtéde
Jeremiah.Ilétaitleseulànepasrire.
–Radestcontentderetrouversapetitesoeur!alancéM.Fisherd’untonjovial.
Jemesuisdemandés’ilétaitaucourantquenousétionssortisensemble,Conradet
moi.Sansdoutepas.Çan’avaitduréquesixmois,rienencomparaisondemon
histoireavecJeremiah.
–Commentvas-tu,soeurette?avoulusavoirConrad.
Ilavaitcetteexpressiondemoquerieespièglequejeconnaissaisparcoeur.
–Super,ai-jerépliquéenmetournantversJeremiah.Onvasuperbien.
Aulieuderencontrermonregard,Jer ’asortisonportabledesapocheetlancé:
–Jemeursdefaim.
J’aisentimonestomacsenouer;m’envoulait-ildequelquechose?
–Prenonsquelquesphotosdujardind’abord,aproposémamère.
M.Fisherafrappédanssesmainsavantdelesfrotteretdepasserunbrasautour
desépaulesdesesfils.
–Jeveuxunephotodespêcheurs!Venezici,lesFishermen.
Nousavonstouséclatéderire;Jeremiahaussi,cettefois.C’étaitl’unedesblagues
préféréesdeM.Fisher.Etl’unedespluséculées.Chaquefoisqu’ilrentraitavecses
filsd’unedeleursviréesenmer,ilcriait:«Lespêcheurssontderetour!»
PrèsduparterrederosesdédiéàSusannah,nouslesavonsphotographiéstousles
trois,puisavecSteven,puisavecmamèreetmoi...Bref,nousavonsessayétoutes
sortesdecombinaisons.
–J’envoudraisunedeBellyetmoiseulement,aréclaméJeremiah.
J’aiaussitôtétésoulagée.Nousnoussommesplacésjustedevantlesfleurset,au
momentoùmamèreappuyaitsurledéclencheur,Jeremiahm’aembrasséesurla
joue.
–Elleesttrèsréussie,a-t-elleobservé.Faisons-enunedetouslesenfants,
maintenant!
Conradnousaprisparlesépaules,Jeremiahetmoi;c’étaitcommesiletemps
n’avaitpaspassé.LabandedeCousinsétaitànouveauréunie.
JesuismontéedanslavoituredeJeremiahpouralleraurestaurant.Mamèreet
Stevenontprislanôtre,M.FisheretConradchacunlaleur.
–Peut-êtrequ’onnedevraitpasleurannonceraujourd’hui,ai-jesubitementlâché.
Peut-êtrequ’ondevraitattendre.
Jeremiahabaissélevolumedelaradio.
–Commentça?
–Jenesaispas.C’estlajournéedeSusannah,peut-êtrequ’ilvaudraitmieuxqueça
restefamilial.Onaletemps.
–Jen’aiaucuneenvied’attendre.Notremariageesttoutcequ’ilyadeplusfamilial.
Grâceàlui,nosdeuxfamillesvontêtreréunies.Pourn’enformerplusqu’une.
Unlargesourireauxlèvres,ilm’aprislamainpourlasoulever:
–Jeveuxquetupuissesportertabagueaugrandjour,sanstecacher.
–Maisjen’aipasenviedemecacher.
–Trèsbien,alorstenons-nous-enauplaninitial.
–D’accord.
Aumomentdegarerlavoituresurleparkingdurestaurant,Jeremiahm’alancé:
–Netevexepassi...tusais...ilditquelquechose.
–Quiça?
–Monpère.Tuleconnais,ilnefaudrapasleprendrepersonnellement,d’accord?
J’aiacquiescé.
Nousavonspénétrédanslerestaurantmaindanslamain.Lesautresétaientdéjà
tousinstallésautourd’unetableronde.JemesuisassiseentreJeremiah,àgauche,
etmonfrère,puisj’aiprisunmorceaudepaindanslacorbeille.Jel’aitartinéde
beurreavantdel’engloutirpresqueentièrement.Ensecouantlatête,Stevena
articuléensilencelemot«gloutonne».Leregardnoir,j’airétorquétouthaut:
–Jen’aipaspetit-déjeunécematin.
–J’aicommandéplusieursentrées,m’ainforméelepèredeJeremiah.
–Merci,monsieurFisher,ai-jerépondulabouchepleine.
–Belly,a-t-ilfaitavecunsourire,noussommestousdesadultesàprésent,jecrois
qu’ilesttempsquetum’appellesAdam.Finiles«monsieur».
Souslatable,Jeremiahm’apressélacuisseetj’aibienfailliéclaterderire.Presque
aussitôtuneautreidéem’atraversél’esprit:est-cequ’ilvoudraitquejel’appelle
«papa»unefoisquenousserionsmariés?Ilfaudraitquej’abordelaquestionavec
Jeremiah.
–Jevaisessayer...Adam,ai-jeajouté,voyantqu’ilsemblaitvraimentytenir.
Surce,StevenademandéàConrad:
–PourquoitunequittespresquejamaislaCalifornie?
–Jesuislà,non?
–Ouais,maisc’estlapremièrefoisdepuisquetuvislà-bas.
Aprèsluiavoirdonnéunebourrade,Stevenaajouté,plusbas:
–Ilyaunefillelà-dessous?
–Non,aucune.
Àcemoment-làonnousaapportéduchampagneet,lorsquenosverresontété
pleins,M.Fisherafaittinterlesienavecsoncouteau.
–J’aimeraisporteruntoast.
Mamèreadiscrètementlevélesyeuxauciel.M.Fisheraffectionnaitlesprisesde
parole...Maisc’étaitparfaitementjustifiécejour-là.
–Jevoudraisvousremerciertousd’êtrevenusaujourd’huipourrendrehommageà
Susannah.Jemeréjouisquenouspuissionspartagercemomentensemble.ÀSuze,
a-t-ilconcluenlevantsonverre.
Toutenhochantlatête,mamèrearenchéri:
–ÀBeck.
Nousavonstrinquéettrempénoslèvresdanslechampagne.Avantquej’aiele
tempsdereposermacoupe,Jeremiahm’alancéunregardsignifiant:
«Tiens-toiprête,c’estparti!»Moncoeurs’estserré;j’aiavaléunesecondegorgée
ethochélatête.
–J’aiuneannonceàfaire.
Pendantquetoutlemondeattendaitlasuite,j’aiobservéConradàladérobée.Il
avaitposésonbrassurledossierdelachaisedeStevenetilsplaisantaientensemble.
Sonvisageétaitouvertetdétendu.
J’aisoudainétéprised’uneenviefarouched’interrompreJeremiah,delebâillonner
pourl’empêcherdepoursuivre.Toutlemondeétaitsiheureux.Cetteannonceallait
toutgâcher.
–Jepréfèrevousprévenir,c’estvraimentuneexcellentenouvelle.
Jeremiahleuraadressésonplusbeausourireetjemesuispréparéeaupire:ilen
faisaittrop,çaneplairaitpasàmamère.
–J’aidemandéàBellydem’épouseretelleaaccepté.Elleaditoui!Nousnous
marieronsaumoisd’août!
J’aieulasensationquelerestaurantétaitsoudainplongédanslesilence,quelebruit
desconversationsetlecliquetisdescouvertss’étaientsuspendus.Letempss’est
arrêté.J’aijetéuncoupd’oeilàmamère,del’autrecôtédelatable:elleétaitlivide.
Stevens’estétoufféavecsoneau.Entoussant,ilalâché:
–C’estuneblague?
EtConradavaitl’aircomplètementébahi.C’étaitsurréaliste.
Pileàcetinstant,leserveurestarrivéaveclesentrées–descalamars,descrevettes
etunemontagned’huîtres.
–Êtes-vousprêtsàcommanderlasuite?nousa-t-ilinterrogésenfaisantdelaplace
surlatablepourposerlesplats.
–Jecroisqu’ilnousfautquelquesminutessupplémentaires,aréponduM.Fisher
d’unevoixtendueavantdeconsultermamèreduregard.
Elleaouvertpuisrefermélabouched’incrédulité,puiselleaplongésesyeuxdans
lesmiensetm’alancé:
–Tuesenceinte?
Jemesuissentievireràl’écarlate.Àcôtédemoi,Jeremiahs’estétranglé.Lavoix
tremblante,mamèreapoursuiviavecvirulence:
–Combiendefoisavons-nousparlédecontraception,Isabel?
Jen’auraispaspuêtreplusmortifiée.J’aitournélesyeuxversM.Fisher,quiétait
rougecommeunetomate,puisversleserveur,quiservaitdel’eauàlatablevoisine.
Nosregardssesontcroisés.J’étaispresquesûrequ’ilsuivaitlamêmeUVde
psychologiequemoi.
–Jenesuispasenceinte,maman!
D’untontrèssérieux,Jeremiahaajouté:
–Laurel,jet’assurequ’ilnes’agitpasdutoutdeça.
Mamèrel’aignoré.
–Qu’est-cequisepassealors?s’est-elleemportée.D’oùsortcetteidée?
J’avaisleslèvresdesséchéestoutàcoup.Lesévénementsquiavaientconduitàla
demandeenmariagemesontrevenusenmémoireavantdedisparaître.Riendetout
çan’avaitplusaucuneimportance.Uneseulechosecomptait:nousétions
amoureux.
–Onveutsemarier,maman.
–Tuestropjeune,a-t-ellerétorquéd’untonsansappel,vousêtestouslesdeux
beaucouptropjeunes.
Jeremiahs’estraclélagorge.
–Laurel,ons’aime,onveutêtreensemble.
–Vousêtesensemble,a-t-ellecinglé.
Elles’estalorstournéeversM.Fisher,lesyeuxplissés.
–Tuétaisaucourant?
–Calme-toi,Laurel,ilsplaisantent.Vousplaisantez,non?
Jer ’etmoiavonséchangéunregard,puisiladit,sansaucuneanimosité:
–Non,onneplaisantepas.
Mamèreavidésonverredechampagne.
–Iln’yaurapasdemariage,pointfinal.Vousn’avezpasfinivosétudes,nil’unni
l’autre.Bonsang,c’estridicule.
–Unefoisquevousaurezvosdiplômes,onpourraenrediscuter,atempéréM.
Fisher.
–Plusieursannéesaprèsquevouslesaurezobtenus,anuancémamère.
–Biensûr,a-t-ilconvenu.
–Papa...
Leserveurs’estànouveauapprochédeM.FisheravantqueJeremiahaitletempsde
finirsaphrase.Ilestrestéplantélàunmoment,l’airgêné,puisademandé:
–Vousavezpeut-êtredesquestionsausujetdumenu?Àmoinsquevousne
souhaitiezenresterauxentrées,aujourd’hui.
–Apportez-nousl’addition,s’ilvousplaît,alâchémamère,leslèvrespincées.
Ilyavaitunmonceaudenourrituresurlatableetpersonnenelatouchait,personne
neprononçaitunmot.J’avaisraison.C’étaituneerreurstratégique,nousnousétions
plantésdanslesgrandeslargeurs.Nousn’aurionsjamaisdûleurannoncerdecette
façon.Àprésentilsfaisaientfrontcommuncontrenous.Nousn’avionspresquepas
puenplacerune.
J’airécupérélabaguedansmonsacet,souslatable,jel’aiglisséeàmondoigt.Jene
voyaispasquoifaired’autre.Lorsquej’aitendulamainversmonverred’eau,
Jeremiahl’aaperçueetm’aserrélegenou.Mamèreaussil’avue;sesyeuxontlancé
deséclairs,puiselles’estdétournée.
M.Fisheraréglélanoteet,pourunefois,ellen’apasprotesté.Nousnoussommes
touslevés.Àlahâte,Stevenafourrédescrevettesdansuneserviette,puisnous
sommessortis,moiemboîtantlepasdemamère,Jeremiahdesonpère.Dansmon
dos,j’aientenduStevenmurmureràConrad:
–C’estunehistoirededingues.Tuétaisaucourant?
Conradluiaréponduquenon.Ilaserrémamèredanssesbraspuisilaprislaroute
sansjeterunregardenarrière.
Quandnoussommesarrivésàlavoiture,j’aidemandé,d’unetoutepetitevoix:
–Jepeuxavoirlesclés,maman?
–Pourquoifaire?
Jemesuishumectéleslèvres.
–Jedoisrécupérermesaffairesdanslecoffre.JeparsavecJeremiah,tuasoublié?
Elleafaitdeseffortssurhumainspoursecontrôler.
–Certainementpas,Belly.Turentresàlamaisonavecnous.
–Mais,maman...
Ellen’apasattendulafindemaphrasepourtendrelesclésàStevenets’installer
côtépassager.J’ailancéunregarddésespéréàJeremiah,quis’attardaitsurle
parking–M.Fisherétaitdéjàdanssavoiture.J’auraisvoulupartiraveclui.L’idéede
monteravecmamèremeterrifiait;c’étaitlapremièrefoisquejel’avaismisedans
unetellecolère.
–Grimpe,Belly,aditSteven.Inutiled’empirerlasituation.
–Tuferaismieuxd’yaller,aconfirméJeremiah.
Jemesuisprécipitéeversluipourleserrerdansmesbras.
–Jet’appellecesoir,m’a-t-ilchuchotéàl’oreille.
–Sijesuisencoreenvie.
Puisj’aiprisplacesurlabanquettearrière.
Laservietterempliedecrevettesposéesurlesgenoux,Stevenadémarrélavoiture.
Mamèreacroisémonregarddanslerétroviseur.
–Tuvasrendrecettebague,Isabel.
Sijereculaismaintenant,toutétaitperdu.Jedevaistenirbon.
–Non.
Chapitrevingt-deux
Nousnenoussommespasadressélaparoledelasemaine,mamèreetmoi.Je
l’évitaisetellem’ignorait.J’aicontinuéàtravaillerchezBehrs,essentiellementpour
fuirlamaison.Jedéjeunaisetdînaislà-bas.Àlafinduservicejemeréfugiaischez
Tayloret,dèsquejerentraischezmoi,j’appelaisJeremiah.Ilm’asuppliéd’essayer
deparleràmamère.Ilcraignaitqu’elleenaitaprèslui,jelesavais;jeluiaiassuré
quecen’étaitpaslecas,quesacolèreétaitentièrementdirigéecontremoi.
Unsoiroùj’avaisterminéparticulièrementtard,enpassantdanslecouloir,j’ai
surprislesondesanglotsétouffésderrièrelaportedelachambredemamère.J’ai
étépétrifiéesurplace,moncoeurs’estemballé.Àcetinstant,j’auraisfaitoudit
n’importequoipourarrêtersespleurs.J’étaisprêteàtoutlaissertomber.Sansle
savoir,mamèremetenaitàsamerci.J’avaislamainsurlapoignéeetlesmotssurle
boutdelalangue:«Entendu,jenememarieraipas.»
Maislesilenceestretombé:elleavaitséchéseslarmestouteseule.J’aipatienté
quelquesinstantset,lorsquej’aiétécertainequec’étaitfini,j’ailâchélapoignéeet
gagnémachambre.J’airetirématenuedeserveusedanslenoirpuisjemesuis
glisséedansmonlit.Etj’aipleuré.
C’estl’odeurducaféàlaturquedemonpèrequim’aréveillée.Pendantces
quelquessecondesentrelesommeiletlaconscience,j’aieuànouveaudixans:mon
pèrevivaitencorelàetmesdevoirsdemathsétaientmaseulesourced’inquiétude.
J’étaissurlepointdemerendormirquandjemesuisredresséeensursaut.
Ilnepouvaityavoirqu’uneseuleexplicationàlaprésencedemonpère.Mamèrelui
avaitparlé,alorsquejevoulaisluiexpliquercalmementlasituation.Ellem’avait
doublée.J’étaisàlafoisfurieuseetheureuse:sielleavaitabordélaquestionavec
lui,c’étaitdoncqu’elleprenaitlasituationausérieux.
Jemesuisdouchéeavantdedescendreausalon.Ilsfaisaientlaconversationdevant
unetassedecafé.Monpèreavaitsatenueduweek-end–jeanetchemisetteà
carreaux.
–Bonjour!ai-jelancé.
–Assieds-toi,aditmamèreenposantsatassesurundessousdeverre.
Jemesuisexécutéesanscesserdemedémêlerlescheveux,encoremouillés.Mon
pères’estraclélagorge.
–Tamèrem’ainformédecequisepasse.
–Jevoulaist’enparlermoi-même,papa,jetepromets.Mamanm’aprisedecourt.
Jeluiaijetéunregardappuyéquin’apaseul’airdeladérangeruneseuleseconde.
–Jen’ysuispasnonplusfavorable,Belly.Jecroisquetuestropjeune.
Ils’estraclélagorgeunesecondefoispuisapoursuivi:
–Nousenavonsdiscuté,etsitutiensàt’installeravecJeremiahdansun
appartementàl’automne,nousnenousyopposeronspas.Nouscontinueronsàte
donnerlamêmesommequecetteannée,maistudevrasmettreladifférencepar
rapportàunechambresurlecampus.
Jenem’attendaispasàça.Uncompromis.J’étaissûrequemonpèreenétaità
l’origine,pourtantjenepouvaispasaccepter.
–Papa,jeneveuxpasseulementvivreavecJeremiah.Cen’estpaspourçaquenous
nousmarions.
–Pourquoialors?m’ademandémamère.
–Ons’aime.Onyabeaucoupréfléchi,jevousassure.
–Etquiapayépourcettebague?a-t-ellereprisendésignantmamaingauche.Je
saisqueJeremiahnegagnepasd’argent.
–Ilautilisésacartedecrédit.
–UnecartefinancéeparAdam.SiJeremiahn’avaitpaslesmoyensdetel’offrir,il
n’avaitpasàl’acheter.
–Ellen’apascoûtécher.
Jen’avaispaslamoindreidéedesonprix,toutefois,avecundiamantaussipetit,il
nepouvaitvraimentpasêtreexorbitant.
Avecunsoupir,mamèreaposélesyeuxsurmonpère,puissurmoi.
–Tuauraspeut-êtredumalàcroirecequejevaistedire,maislorsquenousnous
sommesmariés,tonpèreetmoi,nousétionstrèsamoureux.Très,trèsamoureux.
Nousavonsfranchicepasaveclesmeilleuresintentionsdumonde.Etçan’apas
suffi.
Leuramourl’unpourl’autre,Stevenetmoi,notrefamille...riendetoutcelan’avait
étéassezfortpoursauverleurmariage.Jelesavaisdéjà.
–Tuleregrettes?luiai-jedemandé.
–Cen’estpasaussisimplequeça,Belly...
–Turegrettesd’avoirfondéunefamille?l’ai-jecoupée.Turegrettesdenousavoir
eus,Stevenetmoi?
–Non,a-t-elleréponduenlaissantéchapperunprofondsoupir.
–Ettoi,papa?
–Non,Belly.Biensûrquenon.Cen’estpascequetamèreessaiedet’expliquer.
–Notrehistoireestdifférente.AvecJeremiah,onseconnaîtdepuistoujours.
Désireusedeconvaincremonpère,jemesuisdirectementadresséeàlui:
–TacousineMarthas’estmariéejeune,non?EtelleestavecBertdepuisquelque
chosecommetrenteans!Çapeutmarcher,j’ensuispersuadée.Çaamarchépour
eux,çamarcherapourJeremiahetmoi.Onseraheureux.Onveutsimplementque
voussoyezheureuxpournous.S’ilvousplaît...
Monpères’estfrottélabarbed’ungestequejeconnaissaisparcoeur;àson
habitude,ilallaits’enremettreaujugementdemamère.D’unesecondeàl’autre,il
tourneraitverselleunregardinterrogateur.Laballeétaitdanslecampdecelle-cià
présent.Commedepuisledébut.Nousavons,luietmoi,attendusonjugement.Ilen
avaittoujoursétéainsidansnotrefamille,c’étaitellelejugesuprême.Aprèsavoir
brièvementfermélespaupières,elleadit:
–Jenepeuxpastesoutenirdanscettedécision,Isabel.Situpersistesdansces
projetsdemariage,jerefused’yprendrepart.Jen’yassisteraipas.
J’enaieulesoufflecoupé.J’étaispréparéeàcequ’elles’entêteàréprouvernotre
choixetpourtant...Etpourtant,j’espéraisqu’ellemettraitdel’eaudanssonvin,au
moinsunpeu.
–Maman,ai-jemurmuréd’unevoixbrisée,s’ilteplaît...
L’airpeiné,monpèreestintervenu:
–Belly,accordons-noustousundélaideréflexion,d’accord?C’esttrèssoudainpour
nous.
Jel’aiignoré,gardantlesyeuxrivéssurmamère.
–Maman?l’ai-jeimplorée.Jesaisquetunepensespascequetudis.
–Si,Belly,a-t-ellerétorquéensecouantlatête.
–Maman,tunepeuxpasêtreabsentelejourdemonmariage,c’estdelafolie.
Jem’efforçaisderestercalme,dedissimulerquej’étaisauborddelacrisedenerfs.
–Non,lafoliec’estdevouloirvousmarieralorsquevousn’êtesquedesadolescents.
Leslèvresserrées,elleaajouté:
–Commenttefaireentendreraison,Isabel?
–Tun’yarriveraspas.
Elles’estpenchéeversmoi,lesyeuxplongésaufonddesmiens.
–Necommetspascetteerreur,Isabel.
–C’estdéjàdécidé.J’épouseraiJeremiah.
Jemesuisrelevéesurdesjambesflageolantesavantdeconclure:
–Situesincapabledeteréjouirpourmoi,alorspeut-être...peut-êtrequ’ilvaut
mieuxquetuneviennespas,eneffet.
J’étaisdéjàaupieddel’escalier,quandmonpèreatentédemeretenir:
–Attends,Belly!
Jemesuisarrêtée,maismamèreadit:
–Laisse-lapartir.
Unefoisdansmachambre,j’aiappeléJeremiah.Sapremièreréactionaétédeme
proposersonaide:
–Tuveuxquejeluiparle?
–Çaneserviraàrien.Jetel’aidit,elleaprissadécision.Jelaconnais,ellen’en
démordrapas.Entoutcaspasdansl’immédiat.
–Qu’est-cequetuveuxfaire,alors?
–Aucuneidée,ai-jeditavantdefondreenlarmes.
–Tuveuxrepousserlemariage?
–Non!
–Alorsquoi?
Toutenm’essuyantlesyeux,j’airépondu:
–Continuer.Avancerdanslespréparatifs.
Àpeineavions-nousraccrochéquej’aicommencéàyvoirplusclair:ilmesuffisait
deséparerlessentimentsetlaraison.Mamèren’avaitqu’unseulatoutdansson
jeu,sonabsenceaumariage.Ellenepouvaitcompterquesurcettecarte.Etc’était
dubluff.Forcément.Quellequesoitl’étenduedesacontrariétéoudesadéception,
jerefusaisdecroirequ’elleétaitprêteàraterlemariagedesonuniquefille.Jem’y
refusais.
Ilnenousrestaitplusqu’àlancerlamachine.Avecousansmamèreàmescôtés,
monmariageauraitlieu.
Chapitrevingt-trois
Cesoir-là,j’étaisentraindepliermonlingequandStevenafrappéàmaporte.
Commetoujours,ilnem’alaisséquedeuxsecondesavantd’ouvrir;iln’attendait
jamaismonsignalpourentrer.Ilareferméderrièrelui,puisils’estadosséaumur,
lesbrascroisés.Ilétaitmalàl’aise.
–Quoi?ai-jelancéalorsquejeconnaissaisdéjàlaréponse.
–Alorseuh...vousêtessérieux,Jer ’ettoi?
Aprèsavoirempiléquelquestee-shirts,j’airépondu:
–Oui.
Ilatraversémachambrepourenfourchermonfauteuildebureau,letempsde
digérerlanouvelle.Puisils’esttournéversmoi.
–Vousréalisezquevousêtescinglés,non?OnnevitpasauXIXesiècle,vousn’avez
aucuneraisondevousmarieraussijeunes.
–Qu’est-cequetuconnaisauXIXesiècle?mesuis-jemoquée.Tuasvécuàcette
époque?
–Çan’estpasleproblème.
–Oùestleproblèmealors?
–Leproblème,c’estquevousêtestropjeunes.
–C’estmamanquit’aenvoyéici?
–Non,a-t-ilmenti.Jem’inquiètejustepourtoi.
Jel’aitoisé.
–D’accord,jelereconnais,jesuislààcaused’elle.Maisjeseraisvenuteparlerde
toutefaçon.
–Tuneréussiraspasàmefairechangerd’avis.
–Écoute,personnenevousconnaîtaussibien,Jer ’ettoi,quemoi.
Ils’estarrêtépourpesersesmots.
–Jel’adore,a-t-ilrepris,c’estunfranginpourmoi.Seulementtoi,tuesmapetite
sœur.Tupassesenpremier.Cetteidéedemariage...jesuisdésolé,maisjelatrouve
débile.Sivousvousaimezautantqueça,pourquoinepasattendrequelquesannées
avantdevousengager.Sivousnepouvezpaspatienter,c’estbienlapreuveque
vousn’êtespasprêts.
J’étaisàlafoistouchéeetagacée.Stevennem’avaitjamaisditdeschosescomme:«
Tupassesenpremier.»Évidemment,justeaprèsilm’avaittraitéededébile,cequi
luiressemblaitdavantage.
–Jenetedemandepastabénédiction,ai-jeripostéenpliantetrepliantunnouveau
tee-shirt.JeremiahvoudraitqueConradettoisoyezsestémoins.
Unsourireestapparusurseslèvres.
–C’estvrai?
–Oui.
Lorsqu’ilavuquej’avaissurprissonairréjoui,ils’estaussitôtrenfrogné.
–Jenepensepasquemamanmelaisseraassisteràcemariage.
–Steven,tuasvingtetunans,tuesassezgrandpourdécidertoutseul.
Ilafroncélessourcils,signequejel’avaisblessédanssonorgueil.
–Jecontinueàpenserquetucommetsuneerreur.
–J’aibiennoté.Etjepersiste.
–Oh,purée,mamanvametuer.Jedevaisteconvaincrederenonceraumariage,pas
meretrouverimpliquédansl’organisation,a-t-illancéenselevant.
Jejubilais.Enfin,jusqu’àcequemonfrèreajoute:
–Radetmoi,onferaitmieuxdes’organiserpourl’enterrementdeviedegarçon.
–Jer ’n’enveutpas,mesuis-jeempresséederétorquer.
Stevens’estrengorgé.
–Tun’aspastonmotàdire,Belly,tuesunefilleetc’estuneaffaired’hommes.
–Uneaffaired’hommes?
Ilarefermélaporte,unsourirejusqu’auxoreilles.
Chapitrevingt-quatre
Contrairementàcequej’avaisaffirméàSteven,jecontinuaisàespérerunsignede
mamère.Unsignequ’elleavaitchangéd’avis,qu’elleserangeaitàmadécision.Je
nevoulaispasentamerlespréparatifsdumariagesansavoirobtenusonfeuvert.
Pourtantletempsfilaittandisqu’elles’entêtaitàrefuserd’aborderlesujet,etjene
pouvaisplusmepermettred’attendre.
Dieumerci,Taylorétaitlà.
Cejour-là,elleadébarquéàlamaisonavecunimmenseclasseurblanccontenant
desarticlesdemagazinesspécialisésdanslesmariages,deslistesdechoses
indispensablesàfaireetautres.
–J’avaiscommencéàrecueillirdeladocumentationpourmonmariage,maisonpeut
aussis’enservirpourletien,m’a-t-elleexpliqué.
Jenedisposaisqued’unbloc-notesquej’avaispiquéàmamère;enhautdela
premièrefeuillejaune,j’avaisécrit«MARIAGE»,puislistélestâchesàaccomplir.
Monpense-bêteparaissaitridiculementmaigreàcôtéduclasseurdeTaylor.
Assisesentailleursurmonlit,nousavonsétalélesdocumentsautourdenous.Taylor
prenaitçatrèsausérieux.
–Avanttoutechose,ondoittetrouverunerobe.Août,c’estdemain.
–Tuexagèresunpeu,ai-jerétorqué.
–Pastantqueça.Deuxmoispourorganiserunmariage,cen’estpasgrand-chose.
N’importequelleproteledirait,onestdéjàenretard.
–Puisquelacérémonieserasimple,larobedevraitaussil’être,non?
Taylors’estrenfrognée.
–Simplecomment?
–Aussisimplequepossible.Pasdemeringueoudefrous-frous.
Elleadodelinédelatêted’unairentendu.
–Jesaiscequ’iltefaut.Onvas’inspirerdumariagedeCindyCrawfordsurlaplage,
trouverquelquechosedetrèsCarolynBessette.
–Çam’al’airparfait,ai-jerépondu.
Enréalité,jen’avaispaslamoindreidéedel’alluredesrobesqu’ellevenaitde
mentionner.JenesavaismêmepasquiétaitCarolynBessette.Jesavaisenrevanche
qu’unefoisquej’auraistrouvématenue,lemariagemeparaîtraitplusconcret,je
pourraismereprésentersondéroulement.Pourlemoment,toutétaittropabstrait.
–Etleschaussures?
Jeluiaijetéunregardchargédereproches.
–Commesij’allaisporterdestalonssurlaplage.J’arriveàpeineàfairetroispas
avecsurlaterreferme.
Ignorantmaremarque,ellearétorqué:
–Etmatenuededemoiselled’honneur?
J’aipousséplusieursmagazinessurlamoquettepourpouvoirm’allonger,puisj’ai
levémesjambesàlaverticaleetlesaiappuyéescontrelemur.
–Jepensaisàdujaunemoutarde.Dansunematièresatinée.
Taylorhaïssaitcettecouleur.
–Dusatinjaunemoutarde,a-t-ellerépétéenhochantlatêteetens’efforçantde
chasserl’expressiondedégoûtquisepeignaitsursestraits.
Jevoyaisbienqu’elleétaitdéchiréeentrel’importancequ’elleaccordaitàson
apparenceetsoncredoenmatièredemariage–lamariéeatoujoursraison.
–Çairaitsansdoutebienauteintd’Anika.Jesuispluspâle,maissijememetsà
bronzerdèsmaintenant,çapourraitaller.
–Jeplaisante!mesuis-jeesclaffée.Tupeuxporterlacouleurquetuveux.
–Idiote!a-t-ellelâché,l’airsoulagé.Tuesvraimentunbébé!a-t-elleajoutéenme
tapantsurlacuisse.Jen’arrivepasàcroirequetutemaries!
–Moinonplus.
–Enfin,c’estassezlogiquesionpenseàvotrehistoire.Jer ’ettoi,vousvous
connaissezdepuis,genre,unmilliond’années.C’étaitécrit.
Elleatracénosinitialesdanslevide:
–B.C.+J.F.=pourtoujours.
–Pourtoujours,ai-jerépétéd’unevoixguillerette.AuxcôtésdeJer ’,l’éterniténeme
faisaitpaspeur.
Chapitrevingt-cinq
AvantdepartirrejoindreTayloraucentrecommerciallelendemain,jesuispassée
voirmamèredanssonbureau.
–Jevaischercherunerobe,l’ai-jeinforméeenrestantsurleseuildelapièce.
Elleacessédetapersursonclavierpourtournerlatêteversmoi.
–Bonnechance.
–Merci.
Elleauraitpu,jesuppose,mefaireuneréponsebienplusdésagréable.Etpourtant,
cettepenséenem’aapportéaucunréconfort.
Lapremièreboutiqueétaitbondéedelycéennesàlarecherched’unetenuepour
leurbaldepromotion,accompagnéesdeleursmères.Jenem’attendaispasàsentir
moncoeurseserrerenlesvoyant.Unefuturemariéeétaitcenséechoisirsarobe
avecsamère,ets’entendredired’unevoixmouilléedelarmesensortantdela
cabined’essayage:
–C’estcelle-là.
–Oui,j’étaissûrequeçadevaitsedéroulerainsi.
–Cen’estpasunpeutardpourlebaldepromo?ai-jedemandéàTaylor.Lenôtre
étaitenmai,non?
–Masoeurm’aexpliquéqu’ilsl’avaientrepoussécetteannée,àcaused’unscandale
liéauproviseuradjoint.Toutl’argentdubalavaitdisparu,ilmesemble.Ducoup,ils
groupentlebaldepromoetlesrésultatsdubac.Tuparlesd’uneéconomie!
J’aiéclatéderire.
–Ettuoubliesqueleslycéesprivésorganisenttoujourslesleursplustard.
–Jenesuisalléequ’àunseul,luiai-jerappelé.
Cequim’avaitamplementsuffi.
J’aidéambulédanslemagasinettrouvéunerobequimeplaisait:sansbretelles,
d’unblancéblouissant.J’ignoraisquecettecouleurdisposaitd’autantdenuances.
Pourmoi,leblancétaitblanc.Quandj’airejointTaylor,elleavaitlesbraschargésde
vêtements.Pendantquenousfaisionslaqueuepourlacabined’essayage,lafille
devantnousaditàsamère:
–Jeseraidégoûtéesiquelqu’und’autreportelamêmerobequemoi.
Tayloretmoiavonslevélesyeuxauciel,etelleasingélafilleensilence:«Jeserai
dégoûtée...»L’attenteasemblédurerdesheures.
–Essaied’abordcelle-là,m’aintiméTaylorlorsquemontourestarrivé.
Jemesuisexécutéesansrechigner.
–Sors,m’a-t-ellecrié,installéedansunfauteuilentredeuxmères,devantlemiroirà
troispans.
–Jenecroispasqu’ellemeplaise,ai-jerépondu.Elleesttropscintillante.Je
ressembleunpeuàGlindadansLeMagiciend’Oz.
–Laisse-moijuger!
Jesuissortiedelacabine;deuxautresfillessecontemplaientdéjàdanslemiroir.Je
mesuisplacéederrièreelles.Cellequenousavionsrepéréedanslaqueuenousa
rejointesaveclemêmemodèlequemoi,couleurchampagne.Dèsqu’ellem’avue,
ellem’ademandé:
–Tuvasaubaldequellycée?
Danslemiroir,j’aiéchangéunregardavecTaylor.Ellesecouvraitlabouchepour
étoufferungloussement.
–Jenevaisàaucunbal,ai-jerépondu.
–Ellesemarie!estintervenueTaylor.
Lafilles’estdécrochélamâchoire.
–Tuasquelâge?Tuparaistellementjeune.
–Pastantqueça.J’aidix-neufans.
Jenelesauraisqu’enaoût,maisilmesemblaitqueçafaisaitplusadulte.
–Ah,a-t-ellerépondu.Jecroyaisquetuétaisenterminale.
J’aiobservénosdeuxreflets,côteàcôte,vêtusdelamêmerobe.Onsemblait
effectivementavoirlemêmeâge.Soudain,j’aisurprisleregarddesamère;elle
murmuraitquelquechoseàsavoisineetj’aiaussitôtrougi.Leuréchangen’avaitpas
nonpluséchappéàTaylor,quialancétrèsfort:
–Onnevoitmêmepasquetuesenceintedetroismois.
L’airabasourdi,lafemmeasecouélatêteenmeconsidérantavecdésapprobation
avantdehausserlesépaules.Taylorm’aalorsentraînéeparlamainjusqu’àlacabine
d’essayage,oùnousavonséclatéderire.
–Tuesunesupercopine,luiai-jeditpendantqu’ellebaissaitmafermetureÉclair.
Nousnoussommesregardéesdanslemiroir,moiavecmarobeblanche,elleavec
sonshortenjeanetsestongs.J’aibiencruquej’allaisfondreenlarmes.
Heureusement,Taylor,quil’avaitbienvu,alouchéentirantlalanguesurlecôté.
C’étaitbonderetrouverunpeudelégèreté.
Ressortiesbredouillesdelatroisièmeboutique,noussommesalléesnous
réconforter,Tayloravecuneassiettedefrites,moiunyaourtglacésaupoudréde
vermicellesmulticolores.J’avaismalauxpiedsetjerêvaisdéjàderentreràla
maison.Cettejournéeétaitloindeserévéleraussiamusantequejel’avaisespéré.
Taylors’estpenchéepar-dessuslatablepourplongerunefritedéjàrecouvertede
ketchupdansmonyaourtglacé.J’aiécartélepotencarton.
–Taylor!C’estrépugnant.
–Venantdelafillequiajoutaitdusucreenpoudresursescéréalesaumiel...a-t-elle
rétorquéavantdemetendreunefrite.Essaie,s’ilteplaît.
Jel’aiplongéedansleyaourtenveillantbienànepasattraperdevermicellesau
passage–mongoûtdurisqueavaitdeslimites.J’aiavalélafritetoutrond.Passi
mal.
–Etsionnetrouvepasderobe?ai-jelancé.
–Onentrouveraune,m’a-t-ellerassuréeenmedonnantuneautrefrite.Nesoispas
aussidéfaitiste.
Tayloravaitraison.Ellenousattendaitdanslaboutiquesuivante.C’étaitladernière
quimerestaitàessayer.Lesautresétaientsoitpasassezjolies,soittropchères.
Cetterobe-là,longueetensoieblanche,pouvaitparfaitementseportersurlaplage.
Sonprixétaitraisonnable,cequiavaitsonimportance.Maissurtout,quandjeme
suisdécouvertedanslemiroir,j’aivuunemariée.
Aumomentdesortirdelacabine,jelissaisnerveusementletissusurmeshanches.
RelevantlesyeuxversTaylor,j’aidemandé:
–Qu’est-cequetuenpenses?
Sonregardbrillait.
–Parfaite,elleesttoutsimplementparfaite.
–Tuessincère?
–Viensteregarderdanslaglaceettuverrassijesuissincère,imbécile.
Engloussant,jesuismontéesurlapetiteestradeplacéedevantlemiroiràtroispans.
Jetenaismarobe.C’étaitlabonne.
Chapitrevingt-six
Cesoir-là,deretouràlamaison,jel’airéessayéepuisj’aiappeléJeremiah.
–J’aitrouvémarobe.D’ailleursjelaporteencemoment.
–Elleestcomment?
–Jetelaisselasurprise.Maisjeteprometsqu’elleestmagnifique.Onafaitcinq
boutiques,Tayloretmoi,avantdemettrelamaindessus.Etellenem’apascoûtési
cherqueça.
J’aicaresséletissusoyeux.
–Elletombeparfaitement,jen’auraimêmepasbesoinderetouches.
–Pourquoias-tuunevoixaussitriste,alors?
Jemesuisassisesurlamoquette,lesgenouxramenéscontrelapoitrine.
–Jenesaispas.Peut-êtreparcequemamèren’étaitpaslàpourm’aideràla
choisir...J’aitoujourspenséquec’estlegenredechosesqu’ilestimportantdefaire
avecsamère.Tayloraétésuper,seulementj’auraisaiméqu’ellesoitlà,elleaussi.
Aprèsavoirconservélesilenceunmoment,Jeremiahademandé:
–Tuluiasproposédet’accompagner?
–Non,pasvraiment.Ellesavaitcequeçareprésentaitpourmoi.Çamerendtristede
vivreçasanselle.
J’avaislaissélaportedemachambreentrouvertedansl’espoirquemamère
m’apercevraitdansmarobeenpassantparlà.Çanes’étaitpasencoreproduit.
–Ellefiniraparchangerd’avis.
–Jel’espère.Jen’arrivepasàimaginermonmariagesanselle,tucomprends?
–Oui,moinonplus,a-t-ilréponduavecunpetitsoupir.
IlpensaitàSusannah.
Lelendemainmatin,mamèreetmoiprenionsnotrepetitdéjeuner–elleunyaourt
aumuesli,moidesgaufressurgelées–,lorsquelasonnettedelaported’entréea
retenti.Mamèrealevélenezdesonjournal.
–Tuattendsquelqu’un?
J’aisecouélatêteetjesuisalléeouvrir.Jem’attendaisàdécouvrirTayloravec
d’autresmagazinesconsacrésaumariage,orc’étaitJeremiahquisetenaitsurle
perron.Unbouquetdelysblancsàlamain,ilavaitrevêtuunedesesplusbelles
chemises,blancheavecdescarreauxbleutrèspâle.Jemesuisplaquélesmainssurla
bouchepourétouffermoncridejoie.
–Qu’est-cequetufabriquesici?luiai-jedemandéàtraversmesmains.
Ilm’aserréedanssesbras.Sonhaleineembaumaitl’odeurcaractéristiqueducafédu
McDo.Ilavaitdûseleverauxaurorespourêtrelà.Jeremiahraffolaitdespetits
déjeunersqu’ilsservaient,maisiln’étaitjamaisdeboutasseztôtpourenprofiter.
–Net’emballepas,Belly,cesfleursnesontpaspourtoi.Laurelestici?
Jeressentaisunmélangedevertigeetd’ahurissement.
–Elleprendsonpetitdéjeuner,ai-jerépondu.Entre.
Jemesuiseffacéepourlelaisserpasser,puisilm’asuiviedanslacuisine.
–Maman,regardequiestlà!mesuis-jeexclaméed’unairenjoué.
Aussisurprisequemoi,elleasuspendusacuillèreàmi-chemindesabouche.
–Jeremiah!
Ils’estdirigéverselle.
–Jemedevaisdevenirsaluermafuturebelle-mèrecommeilsedoit!s’est-il
exclaméavecundessouriresespièglesdontilavaitlesecret.
Illuiaplantéunbaisersurlajoueetdéposélesfleursprèsduboldeyaourtau
muesli.Jesuivaislascèneavecattention.Siquelqu’unétaitcapabledeséduirema
mère,c’étaitbienJeremiah.Déjàjesentaislatensiondanslamaisons’alléger.Ellea
grimacéunsourire–c’étaitundébut.
–Jesuisheureusequetusoislà,a-t-elleditenselevant,jevoulaisvousparleràtous
lesdeux.
Jeremiahs’estfrottélesmainsetarétorqué:
–Trèsbien,c’estparti.Belly,viensiciqu’onsefasseuncâlinavant,tousensemble.
MamèreatentédeseretenirderirelorsqueJeremiahl’asoulevéedanssesbras.Il
m’afaitsigned’approcheretj’aienlacémamèreparlataille,derrière.Ellen’apu
s’empêcherdes’esclaffer.
–D’accord,d’accord.Allonsdanslesalon.Jer ’,tuasmangé?
J’airéponduàsaplace:
–UnEggMcMuffïn,jemetrompe?
–Tumeconnaisparcoeur,a-t-ilconfirméavecunclind’oeil.
Mamère,quis’éloignaitdéjà,noustournaitledos.
–Jel’aidevinéàtonhaleine,luiai-jemurmuré.
Ils’estaussitôtplaquéunemainsurlabouche,l’airembarrassé,cequinelui
ressemblaitpas.
–Çasentmauvais?m’a-t-ildemandé.
J’aieupourluiunréelélandetendresse,àcetinstantprécis.
–Non,pasdutout.
Nousnoussommesinstallés,Jeremiahetmoisurlecanapé,mamèresurunfauteuil
faceànous.Toutsedéroulaitcommedansunrêve.Ilavaitréussiàfairerirema
mère–etjen’avaispasvuneserait-cequel’ombred’unsouriresurseslèvresdepuis
quenousluiavionsannoncélanouvelle.Jecommençaisàcroirequeçapouvait
vraimentmarcher.
–Jeremiah,tuconnaismonamourenverstoi,a-t-elledébuté.Jeveuxlemeilleur
pourtoi.Voilàpourquoijenepeuxpascautionnervotreprojet.
Jeremiahs’estpenchéenavant.
–Laur...
Ellel’ainterrompud’ungestedelamain.
–Vousêtesbeaucouptropjeunes.Touslesdeux.Vousêtesencoreentraindevous
construirepourdevenirlesadultesquevousserezunjour.Vousrestezdesenfants.
Vousn’êtespasprêtspourunengagementpareil.Jeteparled’unengagementpour
lavie,Jeremiah.
–Laurel,jeveuxpasserlamienneauxcôtésdeBelly,s’est-ilempresséderiposter.Je
peuxm’yengagerlesyeuxfermés.
Mamèreasecouélatête.
–C’estcequimeprouvequetun’espasprêtjustement,Jeremiah.Tuabordesles
chosesavectropdelégèreté.Cen’estpaslegenrededécisionqu’onprendsurun
coupdetête.C’estdusérieux.
Sontoncondescendantm’avraimentmisehorsdemoi.J’avaisdix-huitans,pashuit,
etJeremiahenavaitdix-neuf.Nousétionsassezvieuxpoursavoirquelemariage
étaituneaffairesérieuse.Nousavionsassistéauxnaufragesdeceuxdenospropres
parents.Nousnereproduirionspaslesmêmeserreurs.Jen’airiendit,pourtant.
J’avaisparfaitementconsciencequem’emporterouessayerdediscuterneservirait
qu’àapporterdel’eauàsonmoulin.
–Jeveuxquevousattendiez.JeveuxqueBellyterminelafac.Lorsqu’elleaura
décrochésondiplôme,sivousêtestoujoursprêtsàsauterlepas,alorsvousleferez.
MaispastantqueBellyn’aurapasfinisesétudes.SiBeckétaitlà,ellepartagerait
monavis.
–Jecroisqu’elleseréjouiraitpournous,arétorquéJeremiah.
Sanslaisseràmamèreletempsdelecontredire,ilaajouté:
–Bellyneprendraaucunretarddanssoncursusuniversitaire,jepeuxtele
promettre.Jeveilleraisurelle.Nousattendonsjustetabénédiction.
Illuiaattrapélamainetl’asecouéed’unairtaquin.
–Allez,Laurel,avouequetuastoujoursrêvédem’avoirpourgendre.
Latristesseselisaitsurlevisagedemamère.
–Pasmaintenant,entoutcas,trésor,jesuisdésolée.
Unlongsilencegênéasuivi.Noussommesrestéstouslestroisassis,sansbouger,et
j’aisentiquejememettaisàpleurer.Jeremiahm’aenlacéeetserrél’épauleavant
demelâcher.
–Çasignifiequetun’astoujourspasl’intentiond’assisteraumariage?luiai-je
demandé.
–Quelmariage,Isabel?a-t-ellerépliquéensecouantlatête.Vousn’avezpas
d’argentpourpayerunmariage.
–C’estnotreproblème,pasletien.Jeveuxjustesavoirsituviendras.
–Jet’aidéjàdonnémaréponse.Non,jen’yseraipas.
–Commentpeux-tudireunechosepareille?
Cherchantàconservermoncalme,j’aiexpirébruyammentpuisrepris:
–Tuesseulementfâchéedenepasavoirtonavisàdonner.Tunepeuxpasdéciderà
notreplace,etçatetue.
–Oui,çametue!a-t-ellecinglé.Teregarderprendreunedécisionaussiimbécileme
tue!
Mamèremefixaitavecunetelleintensitéquejemesuisdétournée,lesgenoux
tremblants.Jenepouvaisplusl’écouter.Ellenousempoisonnaitavecsesdouteset
sanégativité.Elledéformaittout.
Jemesuislevée.
–Puisquec’estcommeça,jem’envais.Tun’aurasplusàsupportercespectacle.
Jeremiahn’encroyaitpassesoreilles.
–Allez,Bells,rassieds-toi.
–Jenepeuxpasresterici.
Mamèren’apasprononcéunseulson.Elleestrestéeassise,droitecommeunI.
Jesuismontéedansmachambre.J’aipréparéunsacàlava-vite,jetantunepilede
tee-shirtsetdesous-vêtementsdansunevalise.J’étaisentraind’ajoutermes
affairesdetoilettesurledessusquandJeremiahm’arejointe.Ilarefermélaporte
derrièrelui.Aprèss’êtreassissurmonlit,ils’estenquis,l’airtoujoursaussiébahi:
–Qu’est-cequit’apris?
Sansluirépondre,j’aicontinuéàentassermesaffaires.
–Qu’est-cequetufais,Belly?
–Àtonavis?
–D’accord,maistuasunplan?
AprèsavoirtirélafermetureÉclairdemavalise,jeluiairépondu:
–Oui,j’aiunplan.JeresteraiàCousinsjusqu’aumariage.Jenepeuxplusla
supporter.
Jeremiaharetenusonsouffle.
–Tuessérieuse?
–Tul’asentendue,ellenereviendrapassursadécision.C’estcequ’elleveut.
–Jenesaispas...a-t-ilhésité.Ettonboulot?
–Cen’estpastoiquivoulaisquejelequitte?Çavaudramieux,detoutefaçon,
j’organiseraiplusfacilementlemariagedepuislà-bas.
J’aisoulevélavalisequipesaitunânemort.
–Siellerefusedemonterdansletrainenmarche,ai-jeconclu,tantpis.Ilne
s’arrêterapaspourelle.
Jeremiahatentédemeprendremonbagagedesmains,etjeluiairétorquéqueje
n’avaispasbesoindelui.Jel’aitraînéjusqu’aurez-de-chaussée,puisjusqu’àla
voituresanséchangerunseulmotavecmamère.Ellenem’ademandénioùj’allais,
niquandjecomptaisrevenir.
AvantdeprendrelaroutedeCousins,nousnoussommesarrêtéschezBehrs.Jer ’
m’aattenduedanssavoiturependantquej’allaisposermadémission.Sijene
m’étaispasdisputéeavecmamère,jamaisjen’auraiseulecouragedeplaquerce
boulotsuruncoupdetête.Lesserveursavaientbeaualleretvenirdansce
restaurant,enparticulierlesétudiants,çan’étaitpasmongenre.J’aifoncéàla
cuisine,oùj’aitrouvémapatronne,Stacey.Jeluiaiditquej’étaisdésoléemaisque
j’allaismemarierdansmoinsdedeuxmoisetquejenepouvaispascontinuerà
travailler.Aprèsavoirposélesyeuxsurmonventreetmonannulaire,ellem’adit:
–Félicitations,Isabel.Sache-le,ilyauratoujoursuneplacepourtoiici,chezBehrs.
Unefoisseuledansmavoiture,j’aiétésecouéedegrossanglotssonores.J’aipleuré
jusqu’àenavoirmalàlagorge.Biensûr,j’étaisenpétardcontremamère;surtout
j’étaissubmergéeparunetristessedévastatrice.J’avaisl’âgedefaireleschoses
seule,sanselle.Jepouvaismemarier,démissionner.J’étaisunegrandefille
maintenant,jen’avaisplusbesoindesapermission.Mamèren’étaitplustoute-
puissante.Etunepartdemoiregrettaitquecenesoitpluslecas.
Chapitrevingt-sept
Nousétionsàunedemi-heuredel’arrivéelorsqueJeremiahm’aappeléesurmon
portable.
–ConradestàCousins.
Toutmoncorpss’estraidi.Nousétionsarrêtésàunfeurouge,mavoiturejuste
derrièrelasienne.
–Depuisquand?
–Lasemainedernière.Ilestrestélà-basaprèslascèneaurestaurant.Ilafaitun
aller-retourpourrécupérerdesaffaires;jecroisqu’ilal’intentiondepasserl’étélà-
bas.
–Ah...Tucroisqueçal’embêteraquejesoislàaussi?
J’aientenduJeremiahhésiter.
–Non,jenecroispas.Jeregretteseulementdenepaspouvoirêtreavecvous.Sans
cestagedébile,riennem’enempêcherait.Jedevraispeut-êtrelequitter.
–Tunepeuxpasfaireça,tonpèretetuerait.
–Ouais,jesais...
Aprèsunnouveausilence,ilalâché:
–Jesuismalàl’aiseaveclafaçondonts’estconcluelaconversationavectamère.Tu
devraispeut-êtrerentrer,Bells.
–Çaneserviraitàrien,onsedisputeraitànouveau.
Commelefeuvenaitdepasserauvert,j’aiajouté:
–Onabesoind’espace,elleetmoi.
–Situledis...
Iln’étaitpasentièrementconvaincu,jel’entendaisbien.
–OnpoursuivracetteconversationàCousins,ai-jeditavantderaccrocher.
LanouvelledelaprésencedeConradmelaissaitavecunsentimentdemalaise.Peut-
êtrequem’installerlà-basn’étaitpaslasolution.Etpourtant,aumomentde
m’engagersurlecheminmenantàlamaison,j’aiéprouvéunsoulagementinfini.
J’étaischezmoi,enfin.Lagrandebâtissegrisetblancquin’avaitpasbougéd’uniota
m’adonnél’impressionquej’étaisrestéelamême.Etquej’avaisretrouvémaplace
danslemonde,quejepouvaisànouveaurespirer.
Nousétionsinstalléssurunechaiselongue–moisurlesgenouxdeJeremiah–,
lorsquenousavonsentenduunevoiturearriver:c’étaitConradquirentraitavecun
sacdecourses.Iln’apasréussiàdissimulersonétonnementennousdécouvrantsur
lavéranda.Jemesuislevéepourl’accueillir.
Jeremiah,lui,s’estlaisséallercontreledossier,lesmainscroiséesderrièrelanuque.
–Salut,Rad.
–Quoideneuf?a-t-ildemandéenapprochant.Qu’est-cequevousfabriquezici?
Iladéposésescoursesets’estinstalléàcôtédeJeremiah,sibienquejemesuis
retrouvéeàlestoiser.
–Ons’occupedumariage,aréponduJeremiahsansplusdeprécision.
–Lemariage...arépétéConrad.Alorsvousallezvraimentlefaire?
–Onvasegêner!alancéJeremiahenm’attirantsursesgenoux.Hein,bobonne?
–Nem’appellepascommeça!ai-jedit,lenezplissé.C’estatroce.
M’ignorant,Conradaquestionnésonfrère:
–Laurelachangéd’avis,alors?
–Pasencore,maisçaviendra.
Jen’aipascontreditJeremiah.Jesuisrestéevingtsecondessupplémentairessurses
genouxavantdemelibérerdesonétreinteetdemerelever.
–Jemeursdefaim,ai-jeobservéenmepenchantpourfouillerdanslesacde
courses.Tuasachetédesbonneschoses?
Avecunpetitsourireindéchiffrable,Conradarépliqué:
–Nichipsnipizzasurgelée.Désolépourtoi,Belly.Celadit,j’aidequoinouspréparer
àdîner.Jem’enoccupe.
Iladisparuàl’intérieuraveclesprovisions.
Pourledîner,Conradavaitpréparéunesaladeàlatomate,àl’avocatetaubasilic,
accompagnéedepouletgrillé.Nousavonsmislatabledehors,surlavéranda.La
bouchepleine,Jeremiahs’estexclamé:
–Waouh!Jesuisimpressionné!Tucuisinesdepuisquand?
–Depuisquejevisseul.C’estàpeuprèstoutcequejesaisfaire.Dupoulet.J’en
mangetouslesjours.
Conradapoussélesaladierversmoiet,sansreleverlenezdesonassiette,avoulu
savoir:
–Tuesrassasiée?
–Oui.Merci,Conrad,c’étaitvraimentdélicieux.
–Délicieux,aconfirméJeremiah.
Conrads’estcontentédehausserlesépaules,maisàlateinterosequ’ontpriseses
oreilles,j’aisuqu’ilétaitflatté.
–Ilpourraitt’apprendredeuxtroistrucs,ai-jelancéàJeremiahenluidonnantune
bourradeavecmafourchette.
–Toiaussi,a-t-ilripostéenmepiquantàsontour.
Ilaenfournéuneénormebouchéedesaladepuisannoncé:
–Bellyresteraicijusqu’aumariage,çanet’embêtepas,Rad?
J’aisuqu’ilavaitétésurprisparcequ’iln’apasréponduimmédiatement.
–Jenetegêneraipas,mesuis-jeempresséedelerassurer,jemeconsacreraiaux
préparatifsdumariage.
–C’estbon,çanemedérangepas,a-t-ilfiniparlâcher.
J’aipiquédunezversmonassietteavantdedire:
–Merci.
Jem’étaisfaitdusoucipourrien.MaprésencenechangeaitrienpourConrad.En
mêmetemps,cen’étaitpascommesinousallionspasserdutempsensemble.Il
mèneraitsaviedesoncôté,àsonhabitude,etjem’occuperaisdumariage.
Jeremiah,lui,merejoindraittouslesvendredissoirpourm’aider.Ceseraitparfait.
Àlafindurepas,Jeremiahaproposéd’allerprendreuneglacesurlajetée.Conrada
déclinél’invitationetditqu’ils’occuperaitdelavaisselle.
–Cen’estpasaucuisinierderanger,ai-jerétorqué.
Ilainsisté:çaneledérangeaitpas.Noussommesallésenvilletouslesdeux,Jer ’et
moi.J’aiprisdeuxboulesdansuncornet,uneauxpépitesdechocolatetuneàla
crème,saupoudréesdevermicelles.Jeremiahaoptépourtroisboulesdesorbet,
orange,citronetframboise.
–Tutesensmieux?m’a-t-ildemandépendantquenousremontionslesplanchesde
lapromenade.Parrapportàtamère?
–Pasvraiment.Maisjepréfèreneplusypenserpouraujourd’hui.
–Commetuveux.
J’aichangédesujet:
–Tuasfaittalisted’invités?
–Yep!a-t-ilréponduavantdeleségrenersursesdoigts:Josh,Redbird,Gabe,Alex,
Sanchez,Peterson...
–Tunepeuxpasconviertoustespotesdelafraternité.
–Ilssontcommedesfrèrespourmoi,a-t-ilrétorqué,l’airblessé.
–Jecroyaisqu’onvoulaitunmariageenpetitcomité.
–Jeferaiunesélection,alors.D’accord?
–D’accord.Ondoitencoresedéciderpourlemenu,ai-jepoursuivienléchantla
glacequiavaitcoulésurmoncône.
–Conradpourraitfairegrillerdupoulet!s’estesclafféJeremiah.
–Ilseratontémoin,ilnepeutpasenplustranspirerauxfourneaux.
Jeplaisantais.
–Tuluiasdéjàproposé?D’êtretontémoin?
–Pasencore,jevaislefaire.
Ils’estpenchépourmeprendreunpeudeglaceets’estretrouvéavecune
moustache.Jemesuismordul’intérieurdesjouespournepaséclaterderire.
–Ilyaquelquechosededrôle?
–Non,rien.
Deretouràlamaison,nousavonstrouvéConraddevantlatélé.Dèsquenousnous
sommesassissurlecanapé,ils’estlevé.
–Jevaisaupieu,a-t-ilexpliquéens’étirant.
–Maisilestàpeinevingt-deuxheures,mateunfilmavecnous,aproposéJeremiah.
–Nan,jecomptemeréveillerdebonneheuredemainpourallersurfer.Çateditde
venir?
Aprèsm’avoircouléunregarddiscret,Jeremiaharépondu:
–Ouais,bonneidée.
–Jecroyaisqu’ondevaitétablirlalistedesinvitésdemain,ai-jeremarqué.
–Jeseraideretouravanttonréveil,net’enfaispas.
Àl’intentiondesonfrère,ilaajouté:
–Frappeàmaportequandtutelèves.
Conradaparuindécis.
–JeneveuxpasdérangerBelly.
–Çanem’embêtepas,ai-jeréponduenm’empourprant.
Depuisquenoussortionsensemble,Jeremiahetmoi,nousn’étionsvenusqu’une
seulefoisàCousinsetj’avaisdormidanssachambre.Nousavionsregardélatélé
jusqu’àcequ’ils’endorme.Contrairementàlui,jenepouvaispasm’assoupiravecun
bruitdefondetj’avaisattenduqu’ilsesoitabandonnéentrelesbrasdeMorphée
pouréteindreleposte.Çam’avaitfaittoutdrôledepasserlanuitdanssachambre
alorsquelamienneétaitàl’autreboutducouloir.Àlafac,nouspartagionssouvent
lemêmelit,etçameparaissaitnaturel.Ici,pourtant,j’avaisenviederetrouverle
mien,dansmachambredepetitefille.D’avoirlesentimentd’êtreenvacancesavec
toutemafamille.Mesdrapsauxboutonsderosesjaunesdélavés,presque
transparentsàforced’usure,macommodeetmacoiffeuseencerisierme
manquaient.J’avaisdeuxlitsjumeauxblancsjusqu’àcequeSusannahs’en
débarrassepourlesremplacerparcequ’elleappelait«unlitdegrandefille».Je
l’adorais.
Conradestmontéaupremieretj’aiattendudel’entendrefermersaporteavantde
lancer:
–Jevaispeut-êtrepasserlanuitdansmachambre,cettenuit.
–Pourquoi?Jeteprometsd’êtrediscretdemainmatin.
–Lesfutursépouxnesontpascensésdormirdansdeslitsséparésavantlemariage?
Oui,maisseulementlaveilledelacérémonie.
Ils’estassombri,deuxsecondes,commes’ilétaitvexé,puisilaajoutéd’unair
taquin:
–Allez,tusaisquejenetetoucheraipas.
Ilavaitbeauplaisanter,j’aiétéfroisséeparsaremarque.
–Cen’estpasça.Jetrouveçaplusnormaldem’installerdansmachambreici.
C’est...c’estdifférentàlafac.Àlafac,c’estl’inverse.Ici,j’aimemesouvenirdecelle
quej’étaisavant.
Jel’aidévisagépourm’assurerquejenerepéraisplusaucunetracedevexation.
–Tucomprendscequej’essaiededire?ai-jeajouté.
–Jecrois,a-t-ilrépondusansconviction.
Regrettantd’avoirabordécettequestion,jemesuispelotonnéecontrelui,lespieds
poséssursesgenoux.
–Tum’aurasàcôtédetoitouteslesnuitsjusqu’àlafindenosvies.
–Oui,tuasraison,çafaitbeaucoup.
–Eh!ai-jeripostéenluidécochantuncoup.
Ils’estcontentédeposerunoreillersurmesjambes,avecunsourire.Puisilachangé
dechaîne,etnousavonsregardélatélésansenreparler.Aumomentdemonterse
coucher,chacunagagnésachambre.
J’aidormicommejen’avaispasdormidepuisdessemaines.
Chapitrevingt-huit
Conrad
J’aiproposéàJer ’d’allersurferpourmeretrouverseulavecluietcomprendrecequi
avaitbienpuleurpasserparlatête,àBellyetàlui.Jeneluiavaispasparlédepuissa
grandeannonceaurestaurant.Seulement,maintenantquenousétionsentêteà
tête,jenesavaisplusquoiluidire.
Nousnouslaissionsballotersurnosplanchesdesurf,dansl’attentedelaprochaine
vague–lamerétaitunpeutropcalmecematin-là.Jemesuisraclélagorge.
–Alors,Laurelestvraimentfuribarde?
–Vraiment,a-t-ilréponduavecunegrimace.Bellyetellesesontméchamment
disputéeshier.
–Devanttoi?
–Ouais.
–Merde.
Jen’étaispassurpris,cependant.Cequim’auraitétonné,c’estqueLaureldise:«
Biensûr,j’aihâted’organiserlemariagedemafilleàpeinemajeure!»
–C’estunbonrésumédelasituation,arétorquéJeremiah.
–Papaenpensequoi?
Ilm’adécochéunregardinterloqué.
–Depuisquandtut’intéressesàcequepapapense?
J’ailorgnéducôtédelamaisonethésitéavantderépondre:
–Jenesaispas.SiLaurels’yopposeetpapaaussi,vousnedevriezpeut-êtrepasle
faire.Jeveuxdire,vousêtesencoreàlafac.Tun’asmêmepasdeboulot.Situy
réfléchisbien,c’estassezridicule...
J’aibaissélavoixsurlafindemaphrase.LesyeuxdeJer ’melançaientdeséclairs.
–Resteendehorsdeça,Conrad.
Ilapresquecrachélesmots.
–D’accord,désolé.Jen’avaispasl’intentionde...Jesuisdésolé.
–Jenet’aijamaisdemandétonavis.C’estuneaffaireentreBellyetmoi.
–Tuasraison,oubliecequej’aidit.
Iln’arienrépondu.Aprèsavoirjetéunregardpar-dessussonépaule,ils’estéloigné
sursaplanche.Ilaprislavagueaumomentoùelleenflait,etellel’aramenésurle
rivage.
J’aiplongémonpoingdansl’eau;j’avaisenviedeluidonneruncoupdepiedaux
fesses.«C’estentreBellyetmoi.»Petitmorveux,va!
IlépousaitmaBellyetjen’ypouvaisrien.Jedevaisresterlesbrascroisésparcequ’il
étaitmonfrèreetparcequej’avaispromis.«Prendssoindelui,Connie,jecompte
surtoi.»
Chapitrevingt-neuf
Quandjemesuislevée,lelendemainmatin,commeJeremiahetConradétaient
encoreentraindesurfer,jemesuisinstalléesurlavérandaavecmonbloc-notes,le
classeurblancetunverredelait.
D’aprèsladocumentationdeTaylor,ilfallaitétablirenprioritélalistedesinvités
avantdepasserauxétapessuivantes.Çaparaissaitlogique.Autrement,comment
connaîtrelesquantitésdenourritureetlereste?
Jusqu’àprésent,jen’avaisquetrèspeudeconvives:Taylor,samère,deuxcopines
d’enfance,MarcyetBlairetpeut-êtreunetroisième,Katie–,Anika,Steven,mon
pèreetmamère.Quirisquaitdenepasvenir.Monpère,lui,seraitlà,j’enavaisla
certitude.Peuimportaitcequediraitmamère,ilassisteraitàmonmariage.J’aurais
vouluquemagrand-mèredeFloridesoitprésente,également,malheureusement
depuisl’andernierellevivaitdansunemaisonderetraite.Ellequin’avaitjamais
aimévoyagern’enavaittoutsimplementpluslapossibilitédésormais.J’aidécidéde
joindreàsoninvitationunpetitmotpromettantdeluirendrevisiteavecJeremiahà
l’automne,àl’occasiondesvacances.
Lalistes’arrêtaitlà,pourmoi.J’avaisbienquelquescousinsducôtédemonpère,
maisaucundontjemesentaisparticulièrementproche.
JeremiahinviteraitConrad,troisdesesamisdelafraternité–nousnousétionsmis
d’accordsurcenombre–,etsonpère.Laveille,Jer ’m’avaitexpliquéque,d’après
lui,M.Fisherétaitentraindeseradoucir.Illuiavaitdemandéquinousmarieraitet
combiennouscomptionsdépenserpourcette«mascarade».Jer ’luiavaitdonné
notrebudget,milledollars.Etsonpèreavaitricané.Lasommemeparaissaiténorme,
àmoi.L’anpassé,j’avaistravaillétoutl’étéchezBehrspourréussiràmettreautant
decôté.
Nousserionsmoinsdevingtetpourrionstrèsbienprévoirdesmoulesmarinières
arroséesdebièreetdechampagnebonmarché.Deplus,unmariagesurlaplage
n’exigeaitaucunedécorationparticulière,àl’exceptiondequelquesfleurssurles
tables,decoquillages.Descoquillagesetdesfleurs,çameplaisait.J’étaissurune
bonnelancéepourcespréparatifs,Taylorseraitfïèredemoi.
J’étaisentraindenotermesidéeslorsquej’aientenduJeremiaharriver.Lesoleil
danssondosétaitsiéblouissantquejenepouvaispasleregarderenface.
–Salut!ai-jelancéenplissantlespaupières.OùestRad?
–Ilestrestéàl’océan.
Ils’estassisàcôtédemoi,puiss’estexclaméavecungrandsourire:
–Oh,non!Tuasfaittoutletravailsansmoi?
Ildégoulinaitetunegoutted’eausalées’estécraséesurmoncarnet.
–Danstesrêves,ai-jerétorquéenessuyantlafeuille.Qu’est-cequetudiraission
prévoyaitdesmoules?
–J’adoreça.
–Àtonavis,combiendecaissesdebièresilnousfautpourvingtpersonnes?
–SiPetersonetGomezviennent,aumoinsdeux.
J’aipointémonstyloendirectiondesontorse.
–Onabiendittroispotes,hein?Pasplus.
Ilahochélatêteavantdesepencherpourm’embrasser.Seslèvresavaientungoût
desel,etsonvisageétaitfraiscontrelemien,chaufféparlesoleil.Enluieffleurantla
joueduboutdunez,jemesuisécartée.
–SitumouillesleclasseurdeTaylor,ellet’étripera,l’ai-jemisengarde,repoussant
mesaffairesàl’autreboutdelatable.
Jeremiahs’estcomposéuneminetriste,puisanouémesmainsautourdesanuque,
commepourdanserunslow.
–J’aitrophâtedet’épouser,m’a-t-ilsusurrédanslecou.
Unpetitrirem’aéchappé.J’étaistrèschatouilleuseàcetendroitetillesavait.Je
n’avaispresqueaucunsecretpourlui,etçanel’empêchaitpasdem’aimer.
–Ettoi?
–Moiquoi?ai-jerépondu.
Ilasoufflédansmoncouetj’aiéclatéderirecettefois.J’aitentédemedégager
maisilnemelâchaitpas.Toujourshilare,j’aiconcédé:
–D’accord,d’accord,j’aihâtedet’épouser,moiaussi.
Jer ’estpartienfind’après-midi.Jel’aiaccompagnéàsavoiture.CelledeConrad
n’étaitpasgaréedevantlamaisonetj’ignoraisoùilétait.
–Appelle-moipourmedirequetuesbienrentré,ai-jeréclamé.
Ilaacquiescé.Contrairementàsonhabitude,ilétaittrèssilencieux,cequej’ai
imputéàsondépart.IldevaitêtretristedequitterCousins;j’auraisaiméqu’ilpuisse
resterpluslongtemps.Sincèrement.
Jemesuishisséesurlapointedespiedspourleserrerfortdansmesbras.
–Àdanscinqjours,ai-jemurmuré.
–Àdanscinqjours,a-t-ilrépété.
J’airegardésavoitures’éloignerdanslarue,lespoucesaccrochésauxpassantsde
monshortenjean.Quandelleadisparu,jesuisrentrée.
Chapitretrente
Lapremièresemaine,j’aiévitéConrad.Jenesupportaispasl’idéed’entendre
quelqu’und’autrem’expliquerquejecommettaisuneerreur–etdanslegenre
donneurdeleçons,ilseposaitlà.Iln’avaitmêmepasbesoindemotspourles
asséner,sesyeuxsuffisaient.Jemelevaisdoncplustôtqueluilematinetprenais
mesautresrepasavant.Lorsqu’ilregardaitlatélédanslesalon,jerestaisaupremier
dansmachambre,oùjepréparaisdesinvitationsetconsultaisdesblogssurle
mariageconseillésparTaylor.
Jenecroispasqu’ilsesoitrenducomptedemonpetitmanège.Ilétaittrèsoccupé
luiaussientrelesurf,lesviréesentrecopains,lestravauxdanslamaison.Jen’aurais
jamaiscruqu’ilétaitbricoleursijenel’avaisvudemespropresyeuxperchésurune
échellepourvérifierlesbouchesd’aération,ouencorerepeignantlaboîteaux
lettres.Jel’observaisdepuislafenêtredemachambre.
J’étaisentraindemangerdesbiscuitsfourrésàlafraisesurlavérandaquandila
remontélesmarchesaupasdecourse.Ilavaitétéabsenttoutelamatinée.Ses
cheveuxétaientmouillésdesueuretilportaitunvieuxtee-shirtdatantdel’époque
oùils’illustraitdansl’équipedefootdesonlycée,ainsiqu’unshortdesportbleu
marine.
–Eh!luiai-jelancé.Oùétais-tu?
–Àlasalledesport,a-t-ilréponduenmedépassantavantdepiler.Tuesentrainde
petit-déjeuner?
Jevenaisdegrignoterletourd’unbiscuit.
–Oui,maisc’estmondernier,désolée.
–J’ailaissédescéréalessurlecomptoirdelacuisineetilyadesfruitsaussi.
J’aihaussélesépaules.
–Jepensaisquec’étaientlestiens,jenevoulaispasenprendresanstedemanderla
permissiond’abord.
–Pourquoitunel’aspasdemandée,alors?
Sontonm’apriseaudépourvu.
–Etquand?Onsecroiseàpeine...
Nousnoussommesaffrontésduregardpendanttroissecondes,puisl’esquissed’un
sourireestapparuesurseslèvres.
–Unpointpourtoi,a-t-ilconcédé.
Sonairréjouis’estaussitôtévanoui.Ilavaitdéjàfaitcoulisserlaportevitréelorsqu’il
atournélatêtepourajouter:
–Tupeuxprendrecequetuveuxdansmesprovisions.
–Pareilpourcequej’achète.
Ànouveau,ils’estfendud’unpresquesourire.
–Tupeuxtegardertesbiscuits,tespizzassurgeléesettesplatscuisinés.
–Eh!Jenemenourrispasaussimal!
–Biensûrquesi,a-t-ilconcluavantdedisparaîtredanslamaison.
Lelendemainmatin,laboîtedecéréalesétaitposéeenévidencesurlecomptoir.
Cettefois,jemesuisservieetj’aimêmeajoutédulaitécréméainsiqu’unebanane
coupéeenrondelles.Cen’étaitpasmaldutout.
Conradserévélaituncompagnontrèsagréableauquotidien.Ilrabattaittoujoursla
lunettedestoilettesetnelaissaitjamaiss’accumulerlavaisselle.Ilamêmeracheté
desserviettesenpapierquandlesréservesontétéépuisées.Jenepeuxpasdireque
j’étaistrèssurprisenéanmoins.Conradavaittoujoursététrèsordonné.Ilétait
l’exactopposédeJeremiahdanscedomaine.Jeremiahneremplaçaitjamaisle
rouleaudepapiertoilette.Çaneluiauraitpastraversél’espritd’acheterdes
serviettesenpapieroudefairetremperunepoêlegraisseusedansdel’eauchaude
avecduliquidevaisselle.
Enfind’après-midi,jesuisalléeàl’épicerienousacheterdequoidîner.Des
spaghettisetdelasauce,delalaitueetdestomatespourunesalade.Jemesuis
miseencuisineversdix-neufheuresaveclafermeintentiondeprouveràConradque
jepouvaisavoirunealimentationsaine.Jem’ensuisplutôtbientiréemêmesiles
pâtesétaienttropcuitesetlasalademallavée.
Iln’estpasrentrécependant,j’aidoncmangéseuledevantlatélé.J’aidisposéles
restesdurepasdansuneassiette,quej’ailaisséeenévidencesurlecomptoiravant
demontermecoucher.
Lelendemainmatin,l’assietteavaitétévidéeetlavée.
Chapitretrenteetun
Nousnoussommesreparlés,Conradetmoi,unaprès-midioùj’étaisattabléedansla
cuisinedevantmongrandclasseurblanc.Àprésentquenousavionslalistedéfinitive
desconvives,ilmerestaitàposterlesinvitations.Çaparaissaitpresqueidiotde
s’embêteravecdesvraiscartonspouraussipeudepersonnes,maisjemevoyaismal
envoyerunmailcollectif.Jem’étaisrenduedansuneboutiquespécialisée,oùj’avais
choisiunmodèleblancavecdescoquillagesbleupâle.Ilm’avaitsuffidelespasser
dansl’imprimanteet,pouf!,j’avaismesinvitations.
Conradestentrédanslacuisineparlaportecoulissante.Sontee-shirtgrisétait
mouillédetranspirationetj’enaidéduitqu’ilrevenaitd’unjogging.
–Tuasbiencouru?luiai-jedemandé.
–Oui,a-t-ilrépondu,l’airsurpris.
Considérantlapiled’enveloppesdevantmoi,ilaajouté:
–C’estpourlemariage?
–Oui,ilfautjustequej’achètedestimbres.
Toutenseservantunverred’eau,ilalancé:
–Jedoisallerenvillechercherunenouvelleperceuseaumagasindebricolage.La
posteestsurlechemin,jepeuxm’encharger.
Àmontour,j’aiétésurprise.
–Mercibeaucoup,maisj’aimeraisvoirlesdifférentsmotifsqu’ilsproposent.
Ilavidésonverred’unetraite.
–Tuétaisaucourantqu’ilexistaitdestimbresspécialmariage?ai-jeajouté.Ilya
souventlemot«amour»dessus.SansTaylor,jenel’auraisjamaissu.
Avecunsourireencoin,ilarétorqué:
–Onpeutprendremavoiture,situveux.Çat’économiserauntrajet.
–D’accord.
–Jevaismedouchervitefait.Donne-moidixminutes,a-t-ilajoutéavantdemonter
lesmarchesquatreàquatre.
Conradestredescendudixminutesplustard,ainsiqu’ill’avaitannoncé.Ilarécupéré
sescléssurlecomptoir,j’aiglissémesinvitationsdansmonsacetnoussommes
sortis.
–Onpeutyalleravecmavoiture,situpréfères,ai-jeproposé.
–Non,jevaisprendrelevolant.
Çamefaisaitbizarredemeretrouveràcôtédelui,danssavoiture.Elleétaittoujours
aussipropreetsonodeurm’aimmédiatementparufamilière.
–Jenemesouvienspasdeladernièrefoisquejesuismontéeavectoi,ai-jediten
allumantlaradio.
Sansuneseconded’hésitation,ilarétorqué:
–Lejourdetonbaldepromo.
Oh,non...Monbaldepromo.Cesoir-là,sousunepluiebattante,nousavionsrompu
aprèsunedisputesurleparking.Lessouvenirsqu’éveillaitcettescènememettaient
malàl’aise.Mespleurs,messupplicationspourleretenir.Jem’étaisridiculisée.
Ausilencegênéquiflottaitentrenous,j’aieulesentimentquenousnousrappelions
tousdeuxlamêmechose.Pourlerompre,jemesuisexclaméeavecunelégèreté
forcée:
–Lavache,çaparaîtàdesmilliersd’années,non?
Cettefois,iln’arienrépondu.
Ilm’adéposéedevantlaposteetjemesuisprécipitéeàl’intérieurdubâtiment.La
queueavançaitviteet,lorsquemontourestarrivé,j’aiexpliquéquejesouhaitais
envoyerdesinvitationspourunmariage.
Lafemmederrièrelecomptoirafouillédanssontiroirpourensortirunefeuillede
timbresqu’elleapousséeversmoi.Ilsreprésentaientdesclochesliéesensemblepar
unrubansurlequelétaitinscritlemot«amour».J’aitirélesinvitationsdemonsac
pourvérifiercombienj’enavais.
–Jevaisprendreunefeuille.
Ellem’aalorsproposéd’oblitérermanuellementlesenveloppes.
–Jevousdemandepardon?
–Voulez-vousquenouslesoblitérionsmanuellement?a-t-ellerépétéavec,cette
fois,unepointed’agacement.
J’aipaniqué.Qu’entendait-ellepar«oblitérermanuellement»?J’auraisvoulu
envoyeruntextoàTaylorpourconnaîtresonavissurlaquestion,maislafile
d’attentes’allongeait.
–Non,merci,mesuis-jeempresséederépondre.
Aprèsavoirpayé,jesuissortiem’asseoirsurletrottoirpourcollerlestimbres–ily
avaituneinvitationpourmamèreégalement.Ellepouvaitencorechangerd’avis...
Conradestarrivéaumomentoùjeglissaislesenveloppesdanslafentedelaboîte
auxlettres.Çadevenaitconcret:j’allaismemarier.Impossibledefairemarche
arrièreàprésent–nonquej’enaieeul’intention.
–Tuasrécupérétaperceuse?
–Oui.Ettoi,testimbres?
–Oui.Tusaiscequeçasignifie«oblitérermanuellement»,toi?
–L’oblitération,c’estlecachetquelaposteapposepourempêcherqu’onréutilisele
timbreensuite.Jesupposequeletamponpeutêtremisàlamainplutôtqu’àla
machine.
–Commentsais-tuça?mesuis-jeétonnée,impressionnéeparsascience.
–Jecollectionnaislestimbrespetit.
Jemesouvenaismaintenant:illesrangeaitdansunalbumphotoquesonpèrelui
avaitdonné.
–Çam’étaitcomplètementsortidelatête!mesuis-jeécriée.Bonsang,tuétaissi
sérieuxavectestimbres.Tunenouslaissaismêmepastouchertonalbumsansta
permission.TuterappelleslafoisoùJeremiaht’enapiquéunets’enestservipour
envoyerunecartepostale?Tuétaistellementhorsdetoiquetuaspleuré.
–Eh!C’étaitletimbred’AbrahamLincolnquemonpapym’avaitoffert,a-t-ilriposté,
surladéfensive.Ilétaittrèsrare.
J’aiéclatéderire,etilm’aimitée.C’étaitsibon...Àquandremontaitnotredernière
francherigolade?
Secouantlatête,ilarepris:
–J’avaisvraimenttoutdupetitintello.
–Pasdutout!
Ilm’acouléunregardavantd’énumérer:
–Collectiondetimbres,kitdupetitchimiste,obsessionpourlesencyclopédies...
–Oui,maisturendaisçapassionnant.
Àmesyeux,iln’avaitjamaisrieneud’unpetitintelloettoutdutypeplusmatureet
plusfuté,s’intéressantauxtrucsd’adultes.
–Tugobaisn’importequoi,s’est-ilmoqué.Quandtuétaistoutepetite,tudétestais
lescarottes.Jet’airacontéqu’enenmangeanttupourraisavoirunevisionaussi
puissantequ’avecdesrayonsX,commeSuperman,ettul’ascru.Tucroyaistoutce
quejedisais.
C’étaitvrai.Absolumentvrai.Jelecroyaisquandilprétendaitquelescarottes
amélioreraientmavision.
Jel’avaiscruquandilm’avaitditqu’iln’avaitjamaisvouludemoi.Etplustard,ce
mêmesoir,lorsqu’ils’étaitrétracté,jel’avaisencorecru.Àprésent,jenesavaisplus
àquoiaccorderducrédit.Jen’avaisqu’uneseulecertitude:Conradavaitperduma
confiance.
Changeantdesujetbrusquement,jeluiailancé:
–TucomptesresterenCaliforniequandtuaurasterminélafac?
–Çadépenddupostequej’obtiendrai.
–Tues...Tuasunecopine?
Jel’aivusursauter.Jel’aivuhésiter.
–Non.
Chapitretrente-deux
Conrad
Elles’appelaitAgnes.BeaucouplasurnommaientAggie,moijem’entenaisàAgnes.
Elleétaitdansmoncoursdechimie.N’importequelleautrefillen’auraitpassu
porterceprénomdevieilledame.Sescheveuxblondcendréetondulésluiarrivaient
aumenton.Ellemettaitparfoisdeslunettesetelleavaitlapeautrèsclaire,laiteuse.
Unjourquenousattendionsquelelaboouvre,ellem’ademandédesortiravecelle.
J’étaissidécontenancéquej’aiaccepté.
Nousétionsconstammentfourrésensemble.J’appréciaissacompagnie:elleétait
maligne,etsescheveuxgardaientl’odeurdushampooingtoutelajournée.Laplupart
dutemps,nousbossions.Souvent,aprèsuneséancedetravail,nousallionsmanger
despancakesoudeshamburgers,parfoisnousnousembrassions,sisacolocataire
n’étaitpaslà.Uneseulechosenousliaitvraiment:nosétudesdemédecine.Jene
passaisjamaislanuitchezelleetneluiproposaispasdemerejoindre.Jenetraînais
pasavecsesamisetjen’avaispasrencontrésesparentsquihabitaientpourtant
danslecoin.
Cejour-là,nousrévisionsàlabibliothèque.Lesemestreétaitpresqueterminé;nous
sortionsensembledepuisdeuxmois,presquetrois.Debutenblanc,ellem’alancé:
–Tuasdéjàétéamoureux?
NonseulementAgnesétaitdouéeenchimie,maisenprimeelleavaitunvraidon
pourmesaisiraudépourvu.J’avaisregardéautourdemoipourvoirsiuneoreille
indiscrètetraînaitavantderiposter:
–Ettoi?
–Jet’aiposélaquestionlapremière.
–Alorsoui.
–Combiendefois.
–Uneseule.
Letempsdedigérermaréponse,elleamordillésonstylo.
–Suruneéchelledeunàdix,oùsituerais-tucetamour?
–Cen’estpasquelquechosedequantifiable.Soittuesamoureux,soittunel’espas.
–Etsitudevaislefaire?
Jemesuismisàfeuilletermesnotespournepasavoiràlaregarderquandj’ai
rétorqué:
–Dix.
–Waouh!Elles’appelaitcomment?
–Agnes,onaunexamvendredi.
Elleafaitlamoueetm’adonnéuncoupdepiedsouslatable.
–Situnemerépondspas,jeneréussiraipasàmeconcentrer,Conrad.S’ilteplaît,
soisgentil...
J’ailaissééchapperunpetitsoupir.
–Belly.Enfin,Isabel.Contente?
–Mmmm...Maintenantraconte-moicommentvousvousêtesrencontrés.
–Agnes...
–Jeteprometsd’arrêtersituréponds...
J’aivuqu’ellecomptaitmentalementavantdeconclure:
–...àtroisautresquestions.Après,ceserafini.
Jen’ainiaccepténirefusé.Jemesuiscontentéd’attendresoninterrogatoire,les
yeuxrivéssurelle.
–Alors,commentvousêtes-vousrencontrés?
–Onnes’estpasvraimentrencontrés,jelaconnaisdepuistoujours.
–Quandas-tusuquetuétaisamoureux?
Jen’avaispaslaréponseàcettequestion-là.Iln’yavaitpaseuunmomenten
particulier.Ças’étaitdavantageapparentéàunréveilprogressif.Ilyatoujoursune
étapeintermédiaireentrelesommeiletlapleineconscience,unephasede
transition.Leprocessusestlent,maisunefoisqu’onalesyeuxgrandsouverts,le
douten’estpluspermis.J’avaisalorseulacertitudequej’étaisamoureux.
Jen’avaispasl’intentiondepartagerçaavecAgnespourtant.
–Aucuneidée,c’estarrivé,c’esttout.
Ellem’aobservé,attendantquejedéveloppe.
–Ilteresteunequestion,ai-jeremarqué.
–Es-tuamoureuxdemoi?
Jel’aidit,cettefilleavaitledondemesurprendre.J’étaisàcourtdemots.La
réponseétaitnégative.
–Euh...
Elleatentédecachersadéception,bienvisiblesursestraitspourtant,enrétorquant
suruntonenjoué:
–Non,hein?
–Tuesamoureusedemoi,toi?
–Jepourraisl’être.Sijem’yautorisais,jepourrais.
–Oh...
Jemesentaisvraimentnaze.
–Jet’appréciesincèrement,Agnes,tusais.
–Jesais,jelesens.Tuesuntypehonnête,Conrad.Seulementtun’ouvrespasla
porteauxgens.C’estimpossibledet’atteindre.
Elleavouluramenersescheveuxenqueue-de-cheval,maislesmèchesdedevant,
tropcourtes,necessaientdes’échapper.Elleafiniparleslâcheretconclure:
–Jecroisquetuaimesencorecetteautrefille,aumoinsunpeu.Jemetrompe?
–Non,ai-jeréponduàBelly.
–Jenetecroispas,a-t-elleinsistéeninclinantlatêtesurlecôtéavantd’ajouterd’un
tontaquin:S’iln’yavaitpasunefille,pourquoinerentrerais-tujamais?Ilya
forcémentunefillelà-dessous.
Ilyenavaitune.
J’avaisgardémesdistancespendantdeuxans.Impossibledefaireautrement.Je
savaisquejedevaisresteràl’écart,parcequedèsquejemeretrouveraisprèsd’elle,
jememettraisàdésirercequejenepouvaispasavoir.C’étaittropdangereux.Iln’y
avaitqu’avecellequejeperdaislecontrôledemoi-même.Lejouroùelleadébarqué
avecJer ’,j’aiappelémoncopainDannypourluidemandersijepouvaissquatterson
canapéuntemps.Ilaaccepté.Etpourtant,jen’aipasétéfichudelefaire.Jen’aipas
étécapabledepartir.
Ilfallaitquejesoisprudent,jelesavais.Quejenem’approchepastrop.Sielle
découvraitcequej’éprouvaisencorepourelle,toutseraitterminé.Jen’auraispasla
forcedem’éloignerànouveau.J’avaiseutropdemallapremièrefois.
Lespromessesquel’onfaitsurlelitdemortdesamèreontlaforcedel’absolu,elles
sontindestructibles.Onn’apasledroitdelesbriser.J’avaisjuréàmamèrede
m’occuperdemonfrère.Deveillersurlui.J’aitenuparoledelaseulefaçonpossible.
Enpartant.
J’avaispeut-êtrel’artdetoutfairefoireretdedécevoirlesgens,maisjen’étaispas
unmenteur.Àuneexceptionprès.J’avaismentiàBellydanscemotelmiteux.Jeme
répétaisquec’étaitdansl’intentiondelaprotéger.N’empêche,s’ilyavaitunechose
dansmaviequejepouvaischanger,unechoseparmitoutescellesquejeregrettais,
ceseraitcelle-là.Chaquefoisquejemerappelaissonexpression–sonvisage
décomposé,seseffortspourcachersapeineensemordantlalèvre,lenezfroncé–,
moncoeurseserrait.BonDieu,sijepouvais,jeretourneraisdanslepassé,àcet
instantprécis,etjeluidiraisquejel’aime,jeleferaispourqu’ellen’aitplusjamais
l’airaussitriste.
Chapitretrente-trois
Conrad
Cettenuit-là,danslemotel,jen’aipasfermél’oeil.Jemesuisrepasséenboucletout
cequis’étaitproduitentrenous.Jen’avaispasledroitdecontinuercommeça,
d’avancerpuisdereculer,del’attirerversmoipuisdelarejeter.C’étaitinjuste.
LorsqueBellyestalléeprendresadoucheauleverdujour,Jer ’etmoinoussommes
aussilevés.J’étaisentrainderepliermacouverturequandj’ailancé:
–Çanemedérangepasqu’elleteplaise.
Jer ’m’ascruté,lamâchoiredécrochée.
–Dequoituparles?
J’avaisl’impressionquelesmotsm’étouffaientlorsquej’airépondu:
–Çanemedérangepas...quetuveuillessortiravecelle.
Ilmeconsidéraitcommesij’avaisperdulatête.Etjepartageaissonsentiment.
EntendantBellycouperl’eaudeladouche,jemesuisdétournédeJeremiahetj’ai
lâché:
–Prendssoind’elle.
Puis,quandelleestressortiedelasalledebains,habillée,lescheveuxmouillés,elle
aposésurmoidesyeuxempreintsd’espoir.Feignantl’indifférence,jeluiairetourné
unregardfroid.Complètementvide.J’aivulalueurdanssesyeuxs’éteindre.J’aivu
sonamourpourmoimourir.Jel’avaistué.
Aveclerecul,quandjerepensaisàcettescènedanslemotel,jecomprenaisque
j’étaisceluiquiavaitlancélamachine,quilesavaitpoussésl’unversl’autre.C’était
monoeuvreetjedevraisapprendreàvivreavec.Euxétaientheureux.
Sij’avaisdéveloppéuncertaintalentpourm’éclipser,ilsetrouvequej’étaisàla
maisoncevendrediaprès-midi,quandBellyasoudaineubesoindemoi.Elleétait
assiseparterredanslesalon,avecsonclasseurdébile,aumilieud’unetonnede
paperasse,l’airpaniquéetdébordé.Elleavaitcettegrimaceinquiète,cellequ’elle
faisaitquandelleétaitconfrontéeàunproblèmedemathsqu’elleneparvenaitpasà
résoudre.
–Jer ’estcoincédanslesembouteillages,a-t-elleexpliquéavantdesoufflersurles
mèchesdevantsesyeux.Jeluiavaisditdepartirplustôt.J’avaisvraimentbesoinde
luiaujourd’hui.
–Pourquelleraison?
–OndevaitallerchezMichaels.Tusais,lemagasindedéco?
J’airéponduavecsécheresse:
–Jenepeuxpasdirequejemepassionnepourcegenredetruc.
Aprèsavoirhésité,j’aiajouté:
–Situveux,jet’accompagne.
–Vraiment?Jedoisrécupérerdesobjetslourdsaujourd’hui.Etpuis,lemagasinest
loin,ilfautallerjusqu’àPlymouth.
–Aucunproblème,ai-jerépliqué,éprouvantunsentimentdesatisfaction
inexplicableàlaperspectivedesouleverdespaquetspesants.
Nousavonsdécidéd’yalleravecsavoiture,plusgrande,etelleaprislevolant.Jene
l’avaisvueconduirequ’àderaresoccasions,cettefacettedesapersonnalitéétait
nouvellepourmoi.L’assurancedontellefaisaitpreuve.Sielleroulaitvite,elle
gardaitlecontrôleduvéhicule.Çameplaisait.Jemesuissurprisàl’observeràla
dérobée.
–Tutedébrouillespasmalauvolant,ai-jeremarqué.
–Jeremiahestunbonprof,a-t-elleréponduavecunsourire.
J’avaisoubliéqu’illuiavaitappris.
–Alors,dis-moi,quelsautreschangementssesontproduitsentoi?
–Eh!Jen’aijamaisétéunemauvaiseconductrice!
J’aiétoufféunricanementpuisperdumonregardparlavitre.
–JecroisqueStevenn’estpasdecetavis.
–Ilestincapabledemepardonnercequej’aifaitàsapetitevoiturechérie.
Aufeu,elleestpasséeaupointmortetarepris:
–Alors,qu’est-cequiachangéd’aprèstoi?
–Tuportesdestalonshautsmaintenant.Àl’inaugurationdelaroseraie,tuenavais.
Elleamarquéunehésitationavantderépondre:
–Oui,çam’arriveparfois.Jenesuistoujourspastrèsàl’aiseavec.
D’untonunpeupiteux,elleaajouté:
–C’estquejesuiscenséeêtreunevraiefemme,maintenant.
J’aitendulamainpourtoucherlasiennemais,àladernièreseconde,jemesuis
abstenuetj’aipointél’indexverselle.
–Tucontinuesàterongerlesongles.
Ellearefermélesdoigtssurlevolantetlancéavecunpetitsourire:
–Riennet’échappe.
–Trèsbien,alors,qu’est-cequ’onvientchercher?Desrécipientspourlesfleurs,
c’estça?
–Oui,s’est-elleesclaffée.Desrécipientspourlesfleurs.Autrementdit,desvases.
Elleajetésondévolusurunchariot,quejeluiaiprisdesmains.
–Onavaitarrêténotrechoixsurlesvasestulipes,a-t-elleajouté.
–Tulipes?Qu’est-cequeJer ’yconnaitenvases?
–JenevoulaispasparlerdeJer ’etdemoi.J’aidécidéçaavecTaylor.
Ellearécupérélechariotets’estdirigéeversl’alléedouze.Jeluiaiemboîtélepas.
–Tuvois?
Elleabranditriomphalementungrosvaseenverre.Lesbrascroisés,j’ailancéd’un
tonennuyé:
–Super.
Elleadéposélerécipientdanslechariotpuisenachoisiunsecond,plusétroit.Sans
leverlesyeuxversmoi,elleasoufflé:
–Jesuisdésoléequetuteretrouvescoincéiciavecmoi.Jesaisqueçacraint.
–Çanecraintpastantqueça,l’ai-jerassuréeenattrapantdesvasessurles
rayonnages.
–Combiennousenfaut-il?ai-jedemandé.
–Attends!Onprendlesgrandsoulesmoyens?Jepensequelesmoyenssuffiront,
a-t-elleobservéavantdeconsulterleprixsurl’étiquette.Ouais,lesmoyens,sans
hésitation.Seulementjen’envoisquequelques-uns.Tupourraisdemanderàun
vendeurs’ilyenad’autresenréserve?
–Lesgrandssontmieux,ai-jerétorqué(j’enavaisdéjàplacéquatredanslechariot).
Beaucoupmieux.Tupourrasmettreplusdefleurs,desableoujenesaisquoi.
Metoisantàtraverssespaupièresplissées,Bellym’alancé:
–Tudisçauniquementparcequetuaslaflemmedetrouverunvendeur.
–D’accord,jel’avoue,maisjeteprometsquejetrouvelesgrandspluschouettes.
Elleahaussélesépaules,puisenaajoutéuncinquièmedanslecaddie.
–Danscecas,ondisposeraungrandvasesurchaquetableaulieudedeuxmoyens.
–Etmaintenant?mesuis-jeenquisenpoussantlechariot,qu’ellem’aaussitôtpris
desmains.
–Desbougies.
Jel’aisuiviedansunedeuxièmeallée,puisunetroisième.
–Tuessûredesavoiroùtuvas?
–Jetefaispasserparlàpourquetuprofitesdupaysage,a-t-elleripostéendirigeant
lechariot.Regarde-moitoutescesfleursentissuetcesguirlandes.Magnifiques,
non?
Jemesuisarrêté.
–Tuveuxqu’onenprenne?Çairaitbiensurlavéranda.
J’aipiochéquelquestournesols,puiscomplétélebouquetavecquelquesroses
blanches.
–C’estpasmal,non?
–Jeplaisantais,a-t-elleditensemordantl’intérieurdesjoues.
Jevoyaisbienqu’elleseretenaitdesourire.
–Maisoui,c’estpasmal,a-t-ellerepris.Pasgénial,maispasmal.
Reposantlesfleursdanslesrayons,j’ailâché:
–Trèsbien,j’abandonne.Àpartirdemaintenant,jemecontenteraidesouleverles
objetslourds.
–Belletentativedeparticipationentoutcas.
Ànotreretour,lavoituredeJeremiahétaitgaréedevantlamaison.
–Onpourradébarrasserlecoffreplustard,luietmoi,ai-jesuggéréquandellea
coupélecontact.
–Non,jevaist’aider,a-t-elleréponduensortantdelavoiture.Laisse-moijustele
tempsdeluidirebonjour.
J’aiprisdeuxdessacslespluslourdsavantdel’accompagner.Affalésurlecanapé,
Jeremiahregardaitlatélé.Dèsqu’ilnousavus,ils’estredressé.
–Vousétiezoù?
Ilavaitbeauadopteruntondétaché,j’aibienvusesyeuxsevoilerenseposantsur
moi.
–Aumagasindedéco,aréponduBelly.Àquelleheurees-tuarrivé?
–Ilyaunpetitmoment.Pourquoitunem’aspasattendu?Jet’avaisditqueje
seraislà.
Jeremiahs’estlevépourlaprendredanssesbras.
–Jet’avaisprévenuquelemagasinfermaitàvingtetuneheures,jedoutequ’on
seraitarrivésàtemps.
Bienqu’énervée,ellel’alaissél’embrasser.
–Jevaisviderlavoiture,ai-jeditenmedétournant.
–Jetefileuncoupdemain,Rad,alancéJeremiah,quialâchéBellypourmetaper
dansledos.Mercidem’avoirremplacé,mec.
–Aucunproblème.
–Ilestvingtheurespassées,asignaléBelly,jemeursdefaim.Etsionallaitdîner
touslestroisàlabaraqueàcrabesdeJimmy?
Secouantlatête,j’airétorqué:
–Jen’aipasfaim.Allez-y,vous.
–Tun’asrienavalé,ainsistéBelly,lessourcilsfroncés.Accompagne-nous.
–Non,merci.
Elles’apprêtaitàpersévérerquandJer ’estintervenu:
–Bells,iln’enapasenvie.Allons-ytouslesdeux.
–Tuessûr?m’a-t-elledemandé.
–Oui,ai-jerépondud’untonplussecquejenel’auraisvoulu.
J’aiobtenugaindecauseentoutcas;ilssontpartissansmoi.
Chapitretrente-quatre
ChezJimmy,aucundenousdeuxn’acommandédecrabe.J’aiprisdescoquilles
Saint-Jacquesetunthéglacé,Jeremiahunsandwichauhomardetunebière.Le
serveur,quiavaitexigédevoirsacarted’identité,aaffichéunpetitsouriresatisfait
enconstatantqu’iln’avaitpasencorevingtetunans.Ill’aquandmêmeservi.
J’aiverséplusieurssachetsdesucreenpoudredansmonthéglacéavantdelegoûter
etd’enajouterdeuxautres.
–Jesuislessivé,s’estexclaméJeremiahenselaissantallercontreledossierdela
banquette,lesyeuxfermés.
–Ehbien,secoue-toi.Onadupainsurlaplanche.
–Ahbon?a-t-ilrétorquéensoulevantlespaupières.
–Commentça,«Ahbon»?Onadestonnesdetrucsàfaire.Àl’endroitoùj’ai
achetélescartonsd’invitation,ilsm’ontposépleindequestions.Dugenre,quelleest
notregammedecouleurs?Est-cequetucomptesporteruncostumeouun
smoking?
–Unsmoking?Surlaplage?Jenemettraisansdoutemêmepasdechaussures.
–D’accord,pourquoipas,maisçanerésoutpaslaquestiondetatenue.
–J’ensaisrien,tun’asqu’àdécider.Jemerangeraiàvotreavis,àTaylorettoi.C’est
votregrandjour,non?
–Ha!ha!Trèsdrôle...
Aufond,jemefichaisdecequ’ilauraitsurledos,jevoulaissimplementqu’il
réfléchissedeuxsecondesetqu’ilarrêtesonchoixpourquejepuisserayerce
problèmedemaliste.Aprèsavoirtambourinésurlatable,ilaannoncé:
–Jepensaisàunechemiseblancheavecunbermudabeige.Quelquechosedesimple
etd’élégant,commeconvenu.
–D’accord.
Ilavidélamoitiédesonverredebièreavantdedemander:
–Aufait,onpourradansersurYouNeverCanTell?
–Jeneconnaispascettechanson.
–Biensûrquesi.Elleestdansmonfilmpréféré.Indice:labandeoriginaleestpassée
enboucleàlafraternitéauderniersemestre.
Voyantquejenepigeaistoujourspas,ilaentonné:
–«Itwasateenageweddingandtheoldfolkswishedthemwell.»
–Ahoui.PulpFiction.
–Alors,tuveuxbien?
–Tun’espassérieux?
–Allez,Bells,s’ilteplaît.OnpourraposterlavidéosurYouTube.Jepariequ’ellesera
visionnéepardestasdegens,ceseradrôle!
–Drôle?Tuveuxquenotremariagesoitdrôle?
–Soiscool.Tuastoutdécidé,c’estlaseulechosequejedemande,a-t-ilrétorquéen
faisantlamoue.
Impossibledesavoirs’ilétaitsérieuxounon.Entoutétatdecause,saréaction
m’horripilait.D’autantquejeneluiavaistoujourspaspardonnéd’êtrearrivétrop
tardpourm’accompagneraumagasindedéco.Leserveurnousaapporténos
assiettesetJeremiahs’estruésursonsandwich.
–Etquellesautresdécisionsai-jeprises?
–Legâteauàlacarotte,m’a-t-ilrappelé,lementondégoulinantdemayonnaise.
Alorsquejepréfèreceluiauchocolat.
–Maisjen’aiaucuneenviededécidertouteseule!Jenesaismêmepascequeje
suiscenséefaire!
–Jevaist’aiderdanscecas.Dis-moijustecomment.
–Eh!J’aiuneidée!EtsionfaisaitunmariagesurlethèmedeTarantino?
–Tuparlesd’uneidée,ai-jeripostéavecaigreuravantdeplantermafourchettedans
unecoquilleSaint-Jacques.
–TupourraisêtrecommelamariéedansKillBill.
Ilarelevélenezdesonassiettepourajouter:
–Jeplaisante,Bells,jeplaisante.C’estjustequeçarisqued’êtreunpeuguindé,
non?Onavaitditqu’onvoulaitquelquechosededécontracté.
–Ouais,maislesgensvoudrontmanger,mêmesic’estdécontracté.
–Net’embêtepasaveccegenrededétail,monpèreengageraquelqu’unpours’en
occuper.
Jesentaisl’irritationmedémanger.Aprèsavoirexpirébrièvement,j’ailâché:
–C’estfacileàdirepourtoi.Tunet’occupesderien.
Ilaposésonsandwichets’estredressésurlabanquette.
–Jet’aiproposédetefileruncoupdemain.Etmonpèrepourranoussoulageraussi.
–Jen’enaiaucuneenvie.Jeveuxqu’onorganisenotremariageensemble,toietmoi.
EtfairedesblaguessurlesfilmsdeQuentTarantino,jen’appellepasçauncoupde
main.
–C’estQuentin,m’a-t-ilreprise.
Jeluiaijetéunregardassassin.
–J’étaistrèssérieuxpourlapremièredanse.Jecontinueàpenserqueceserait
sympa.Etcontrairementàcequetuprétends,Bells,jenesuispasrestélesbras
croisés.J’airéfléchiàlaquestiondelamusique.MonpotePetemixedansdes
soiréesleweek-end.Ilaproposéd’apportersesenceintesetsoniPod,ilestprêtàse
chargerdetout.IladéjàlachansondePulpFictiondanssadiscothèque.
Ilahaussélessourcilsdefaçonoutrée.Jesavaisqu’ilespéraitunéclatderireouau
moinsunsourire.Etjem’apprêtaisàcéderpourclorecetteconversationetsavourer
mescoquillesSaint-Jacquessansamertume,lorsqu’ilaajouté,d’unaird’innocence
feinte:
–Oh!attends,tuveuxpeut-êtrevérifieravecTaylord’abord?Voirsielleest
d’accord?
Jel’aitoisé.Ilallaitdevoirarrêtersesblaguesstupidesetmontrerunpeuplusde
reconnaissance,parcequeTaylormettaitvraimentlamainàlapâte,elle.
–Jen’aipasbesoindelaconsulterlà-dessus.C’estuneidéedébileetons’en
passera.
Ilasiffléavantdemurmurer:
–Ouh!là!là!d’accord,chef!
–Jenejouepasauchef!Tusaisquoi?Detoutefaçon,jen’aijamaisvouludetout
ça,tun’asqu’àt’enoccupertoutseul.
Ilm’adévisagée.
–Commentça,tun’asjamaisvouludetoutça?
Moncoeurbattaitlachamadetoutàcoup.
–Jeveuxparlerdecetteorganisationàlanoix,j’enaimaclaque.Çan’arienàvoir
aveclemariageenlui-même.J’enaitoujoursenvie.
–Bien.Moiaussi.
Ilm’apiquéunecoquilleSaint-Jacquesetjemesuisjetéesurladernièrepourqu’il
nepuissepasl’avoir.J’aiensuitechipéplusieursfritesdanssonassiette,alorsque
j’enavaisencoreplein.
–Eh!s’est-ilexclaméenserenfrognant,pourquoitunemangespaslestiennes?
–Ellessontmoinscroustillantes,ai-jeargué.
J’avaisagipardépit,enréalité.Jemesuissoudaindemandésijusqu’àlafindenos
joursJeremiahvoudraitmeprendremadernièrecoquilleSaint-Jacquesoumon
dernierboutdesteak.J’aimaisfinirmonassiette,contrairementauxfillesquien
laissaienttoujoursunpeuparpolitesse.
J’étaisentraindemâchonnerunefritequandils’estenquis:
–Laurelt’aappelée?
J’aiavalémafrite.J’avaisperdutoutappétitsubitement.
–Non.
–Elleadûrecevoirl’invitationmaintenant.
–Ouais.
–Bon,espéronsqu’ellesemanifesteracettesemaine,a-t-ilconcluenengouffrantla
findesonsandwich.Jesuissûrqu’ellelefera.
–Croisonslesdoigts.
Aprèsavoiravaléunegorgéedemonthéglacé,j’aiajouté:
–OnpourraouvrirlebalsurYouNeverCanTellsiçatefaitvraimentplaisir.
Lançantsonpoingenl’air,ils’estécrié:
–Tuvois,c’estpourçaquejet’épouse!
Unsourires’estfrayéuncheminsurmeslèvres.
–Parcequejesuisgénéreuse?
–Parcequetuestrèsgénéreuseetquetumecomprends,a-t-ilpréciséavantde
reprendrequelques-unesdesesfritesdansmonassiette.
Lorsquenoussommesrentrés,lavoituredeConradn’étaitpluslà.
Chapitretrente-cinq
Conrad
Plutôtdemanderàquelqu’undemeplanterdesclousdanslecrânetoutelasoirée
quem’infligerlespectacledestourtereauxblottisl’uncontrel’autresurlecanapé.
Dèsqu’ilsontquittélamaisonpourallerdîner,j’aisautédansmavoiture,direction
Boston.Enroute,j’aienvisagélapossibilitédenepasreveniràCousins.Tantpispour
moi,ceseraitplussimple.Àmi-chemin,madécisionétaitprise:ouais,ceseraitpour
lemieux.Àuneheuredemadestination,j’aichangéd’avis:qu’ilsaillentsefaire
voir,j’avaisautantledroitqu’euxd’êtrelà-bas.Ilfallaitencorequejenettoieles
gouttièresetj’étaisàpeuprèscertaind’avoirrepéréunniddeguêpesdansla
descented’eau.Bref,jedevaism’occuperdetoutuntasdetrucsdanslabaraque,je
nepouvaispasmepermettredenepasyretourner.
Auxalentoursdeminuit,jemangeaisunboldecéréalesdanslacuisine,encaleçon,
quandmonpèreadébarqué,encostard.Jenel’avaismêmepasentendurentrer.Il
n’apaseul’airsurprisdemevoir.
–Jepeuxteparleruneminute,Rad?
–Ouais.
Ils’estinstalléenfacedemoiavecsonverredebourbon.Danslapénombredela
cuisine,ilressemblaitàunvieillard.Sonfrontsedégarnissaitetilavaitperdudu
poids,beaucouptropdepoids.Quandétait-ildevenuaussivieux?Dansmatête,il
avaittoujourstrente-septans.S’éclaircissantlavoix,ilalancé:
–Àmaplacequeferais-tuausujetdeJeremiah?Enfin,tucroisqu’ilestvraiment
sérieux?
–Oui,jecrois.
–Laurelestdéchiréeparlasituation.Elleatoutessayé,maislesgaminsneveulent
rienentendre.Bellys’estenfuieetdepuisellesnes’adressentpluslaparole.Tusais
commentLaurelpeutêtre.
Premièrenouvellepourmoi.J’ignoraisqu’ellesneseparlaientplus.Monpèrea
sirotésonbourbon.
–Tupensesquejepeuxfairequelquechose?Pourmettreuntermeàcette
histoire?
Pourunefois,jepartageaisl’avisdemonpère.Indépendammentdemessentiments
pourBelly,l’idéed’unmariageàdix-neufansmeparaissaitdébile.Quelétaitl’intérêt
?Quecherchaient-ilsàprouver?
–TupourraiscouperlesvivresàJeremiah.
Jemesuisaussitôttrouvédégueulassed’avoirsuggéréuntrucpareiletjemesuis
empresséd’ajouter:
–Cecidit,illuiresteraitl’argentquemamanluialégué.
–L’essentielestplacésuruncomptebloqué.
–Ilestbuté.Ilnereculeraitpaspourautant.
Aprèsunehésitation,j’aiconclu:
–Etsituluifaisaisuncouppareil,ilnetelepardonneraitjamais.
Ils’estresserviunverreetaavaléunegorgéeavantdelâcher:
–Jeneveuxpasleperdrecommejet’aiperdu,toi.
Lesmotsmemanquaient;noussommesrestésassisensilence.Aumomentoù
j’allaisenfinouvrirlabouchepourluidirequ’ilnem’avaitpasperdu,ils’estlevé.
Avecunlourdsoupir,ilavidésonverre.
–Bonnenuit,fiston.
–Bonnenuit,papa.
Jel’airegardégravirl’escalier,peinantdavantageàchaquemarche,telAtlasportant
lepoidsdumondesursesépaules.Iln’avaitjamaiseuàsurmontercegenre
d’épreuveavant.Iln’avaitpaseuàêtrecegenredepère.Mamèreavaittoujoursété
làpourgérerlesdifficultés.Àprésentqu’elleétaitpartie,nousn’avionsplusquelui,
etçanesuffisaitpas.
J’avaistoujoursétélepréféré.LeJacobdenotrepère,quandJeremiahétaitson
Esaü.Jen’yavaisjamaisvraimentréfléchi;j’avaistoujourspenséqu’étantl’aînéje
passaisenpremierpourmonpère.Jel’acceptais,etJer ’aussi.Engrandissant,j’ai
comprisqueçan’avaitrienàvoiravecça.Monpèresereconnaissaitenmoi,àses
yeuxj’étaissondouble.Ilnouscroyaitsemblablesentoutpoint.Jeremiahtenaitde
notremère,etmoidelui.Ducoup,l’ensembledesesattentesétaitconcentrésur
moi.Ilplaçaittoutesonénergieettoussesespoirsenmoi.Lefootball,lesétudes,
tout.Jetravaillaisdurpourêtreàlahauteur,pourêtrecommelui.
Lapremièrefoisquejemesuisrenducomptequ’iln’étaitpasparfait,c’estlejouroù
ilaoubliél’anniversairedemamère.Ilavaitjouéaugolfavecdesamistoutela
journéeetilestrentrétard.Jer ’etmoiavionsconfectionnéungâteau,achetédes
fleursetunecarte.Nousavionstoutdisposésurlatabledelasalleàmanger.Mon
pèreavaitsiffléquelquesbières–jel’aisentiquandilm’aembrassé.
–Oh!lapoisse,a-t-illâché,j’aioublié.Jepeuxajoutermonnomsurlacarte,les
gars?
Àl’époquej’étaisenseconde.Jesais,c’estunpeutardpourréaliserquesonpère
n’estpasunhéros.Jenemerappellepasavoirétéàcepointdéçuparlui.Après,en
revanche,lesdéconvenuesn’ontcessédes’accumuler.
Toutl’amouretlafiertéquejeluiportaissesonttransformésenhaine.Puisjeme
suismisàmehaïrmoi-même,àhaïrcequ’ilavaitfaitdemoi.Parcequejevoyais
bien,moiaussi,àquelpointnousétionssemblables.Çameterrifiait.Jenevoulais
pasdevenirlegenred’hommequitrompesafemme,quiplaceletravaildevantla
famille,quilaissedespourboiresridicules,quinesedonnejamaislapeinederetenir
leprénomdelafemmedeménage.
Àpartirdecemoment-là,j’aientreprisdedétruirel’imagequ’ils’étaitconstruitede
moi.J’aicessédecourirlematinavecluiavantsondépartpourleboulot,jenel’ai
plusaccompagnéniàlapêcheniaugolf–jen’avaisjamaisaiméçadetoutefaçon.
Etj’aiarrêtélefootball,quej’adoraisenrevanche.Ilavaitassistéàtousmesmatchs,
lesfilmantpourquenouspuissionslesregarderensembleaprèsetpourqu’il
m’indiquelesactionsdejeuoùj’avaisétémauvais.Chaquefoisquej’étaiscitédans
lapresselocale,ilencadraitl’articleetl’accrochaitdanssonbureau.
J’aitoutabandonnépourleblesser.Jeluiairetirétoutcequilerendaitfierdemoi.
Ilm’afallubeaucoupdetempspourcomprendre.Comprendrequej’étaisceluiqui
avaitplacémonpèresurcepiédestal.J’étaisresponsable,paslui.Ensuitejel’avais
méprisédenepasêtreparfait.D’êtrehumain.
J’aireprislaroutedeCousinslelundimatin.
Chapitretrente-six
Lelundi,j’aiprisundéjeunertardifavecConrad,surlavéranda.Ilavaitpréparédu
pouletgrilléetdumaïs.Iln’avaitpasplaisantéquandilnousavaitassuréqu’ilse
nourrissaitpresqueexclusivementdepoulet.
–Jer ’t’aditcequ’ilvoulaitquevousportiez,Stevenettoi,pourlemariage?
Ilasecouélatête,perplexe.
–Jecroyaisquelecostumeétaitderigueurdanscegenredecérémonie.
–Ouais,c’estvrai,maisentantquetémoinsvousserezhabilléspareil.Bermuda
beigeetchemiseenlinblanc.Ilnet’enapasinformé?
–C’estlapremièrefoisquej’entendsparlerdeça.Jenesavaismêmepasqueje
seraistémoin.
J’ailevélesyeuxaucielavantdelâcher:
–Jeremiahvadevoirs’impliquerplusqueça.Évidemmentquetuserassontémoin.
AvecSteven.
–Pourquoienprendrait-ildeux?Unseulsuffit,non?
Ilamordudanssonépidemaïspuisconclu:
–Stevenn’aqu’àjouercerôletoutseul,jem’enfiche.
–Maisnon!TueslefrèredeJeremiah,tudoisêtresontémoin.
Montéléphoneasonnéaumomentoùjeluiexpliquaiscequ’impliquaitcettetâche.
Jen’aipasreconnulenuméro,cequinem’apassurprise–aveclespréparatifsdu
mariage,jerecevaisbeaucoupdecoupsdefil.
–C’estbienIsabel?
Lavoixn’avaitriendefamilier.Ellesemblaitapparteniràunefemmedel’âgedema
mère,dotéed’unfortaccentbostonien.
–Euh...c’estelle.Enfin,moi.
–Jemeprésente,DeniseColetti,j’appelledubureaud’AdamFisher.
–Ah...bonjour,madame.
–Bonjour.J’aijustebesoindevotreavalausujetdequelquesdétailsconcernantle
mariage.J’aichoisiuntraiteur,Élégammentvôtre,quiorganisedesréceptionsdans
larégion.Nousnousyprenonsvraimenttard,maisilssontprêtsàfaireune
exception.Habituellement,lesclientsréserventleursservicesdesmoisàl’avance.
Celavousconvient?
–Biensûr,ai-jerépondud’unevoixminuscule.
Voyantl’airintriguédeConrad,j’aiarticuléensilence:«DeniseColetti».Ila
écarquillélesyeuxettendulamainpourmeprendreletéléphone.Jel’airepoussé.
–Bien,maintenant:combienserez-vous?a-t-ellerepris.
–Vingt,sitoutlemondevient.
–Adamm’avaitparléd’unequarantained’invités,jevérifieraiaveclui.
Jel’entendaistaperàl’ordinateurenmêmetemps.
–Comptonsdoncquatreoucinqcanapésparpersonneenapéritif,a-t-ellepoursuivi.
Faut-ilprévoirunmenuvégétarienégalement?
–JenecroispasqueJeremiahetmoiayonsdesamisvégétariens.
–Entendu.Voulez-vousqueletraiteurorganiseunedégustationpourquevous
puissiezchoisirlesplats?Jepensequeceseraitmieux.
–Euh...d’accord.
–Formidable.Jevaisprévoirçapourlasemaineprochaine,danscecas.Maintenant,
pourcequiestdesplansdetable,préférez-voustroislonguestablesrectangulaires
oucinqrondes?
–Euh...
Cettequestionnem’avaitpastraversél’esprituneseulefois.Etd’oùtenait-ellecette
histoiredequaranteconvives?SiseulementTayloravaitpuêtreàcôtédemoipour
m’aideràdécider...
–Jepeuxvousrappeleràcesujet?ai-jedemandé.
Aupetitsoupirqu’ellealaissééchapperj’aisuquej’avaismalrépondu.
–Biensûr,maisnetardezpas,ilsattendentmonfeuvert.Ceseratoutpourle
moment,jevousrecontacteraienfindesemaine.Ah,etfélicitationsaufait!
–Mercibeaucoup,Denise.
Conradalancédanslecombiné:
–Bonjour,Denise!
–C’estConrad?s’est-elleétonnée.Saluez-ledemapart.
–Denisetesalue,ai-jeditenraccrochant.
–Qu’est-cequisepasse?s’est-ilenquis,ungraindemaïssurlajoue.Pourquoielle
t’appelle?
J’aireposéletéléphoneavantderépondre:
–Ehbien,apparemment,lasecrétairedetonpères’occuped’organisernotre
mariage.Etnousinvitonsquarantepersonnesaulieudevingt.
–Bonnenouvelle,a-t-ilrétorqué.
–Enquoiest-ceunebonnenouvelle?
–Çasignifiequemonpèrenes’yopposepas.Etqu’ilrèglel’addition,a-t-ilexpliqué
enattaquantsonpoulet.
–Ah...Jeferaismieuxd’appelerJer ’,ai-jelancéenmelevant.Saufqu’àcetteheureil
estencoreautravail...
Jemesuisrassise.Aulieudemesentirsoulagéed’êtreépauléeparquelqu’un,j’étais
submergéeparlapanique.Cemariageprenaitdesproportionsbeaucoupplus
importantesquecequej’avaisimaginé.Nousallionscarrémentlouerdestables?
Toutàcoup,çamesemblaittrop.
Enfacedemoi,Conradbeurraitunsecondépidemaïs.J’aibaissélesyeuxsurmon
assiette;monestomacétaitcomplètementnoué.
–Mange,m’a-t-ilintimé.
J’aimâchéunmorceaudepoulet.
JenepourraispasjoindreJeremiahavantlasoirée.Maisenréalitéc’étaitàmamère
quej’avaisenviedeparler.Elleauraitsucommentdisposerlestablesetplacerles
convives.Jen’avaispasbesoindel’aidedeDenise,deM.Fisher,nimêmede
Susannah.Jevoulaismamère,etpersonned’autre.
Chapitretrente-sept
Conrad
Jen’avaispasréaliséquec’étaitaussidurpourBellyavantdesurprendreune
conversationtéléphoniqueentreTayloretelle,plustardcettesemaine-là.Elleavait
laissélaportedesachambreouverteetjemebrossaislesdentsdanslasallede
bains.
–Taylor,c’esttrèsgentildelapartdetamère,maisjeteprometsqueçava...Jesais,
seulementçameferaittropbizarrequetouslesadultesqu’onconnaîtseréunissent
enl’absencedemamère.Jeneveuxpasd’unefêtedeprémariagedansces
conditions...
Elleasoupirépuisajouté:
–Oui,tuasraison.D’accord.N’oubliepasderemerciertamère.
Aprèsavoirraccroché,elleafermésaporteetjesuispresquesûrdel’avoirentendue
pleurer.Jesuisallém’allongersurmonlit,lesyeuxfixéssurleplafond.Bellym’avait
cachéquelasituationavecsamèrelarendaittriste.Elleétaitd’unnatureloptimiste,
commeJer ’.Lecôtépositifdeschosesneluiéchappaitjamais.Seslarmesm’avaient
secoué.Laraisonmedictaitdenepasm’enmêler.Intervenirseraittoutsaufmalin.
EtBellyn’avaitpasbesoinquejeveillesurelle,c’étaitunegrandefille.Detoute
façon,qu’est-cequej’auraispufairepourelle?Oui,jeresteraisendehorsdecette
histoire.
Lelendemainmatin,jemesuislevédebonneheurepourallervoirLaurel.Ilfaisait
encorenuitquandj’aiprislavoiture.Jel’aiappeléeenrouteetluiaidemandési
nouspouvionsnousretrouverpourlepetitdéjeuner.Malgrésasurprise,ellen’a
poséaucunequestionetm’aproposédenousrencontrerdansunsnacksituéàla
sortiedel’autoroute.
OnpeutdirequeLaurelatoujourseuuneplaceàpartdansmoncoeur.Déjàpetit,
j’adoraisêtreavecelle.J’appréciaissoncalmeetsonsilence.Ellenes’adressait
jamaisaveccondescendanceauxenfants.Ellenoustraitaitcommeseségaux.
LorsquejesuispartiàStanford,àlamortdemamère,j’aiprisl’habitudedelui
passeruncoupdefildetempsàautre.J’aimaistoujoursautantluiparleretj’aimais
qu’ellemerappellemamèresansquecesoittropdouloureux.Àtraverselle,je
gardaiscontactavecmonenfance.
Arrivéelapremière,ellem’attendaitsurunebanquette,dansuncoindurestaurant.
–Connie!s’est-elleexclaméeenselevantetenécartantlesbras.
Ilmesemblaitqu’elleavaitperdudupoids.
–Salut,Laurel,ai-jeréponduenlaserrantcontremoi.
Jesentaissesossoussapeau,maissonparfumn’avaitpaschangé,jereconnaissais
l’odeurdepropreetlapointedecannelle.
Aprèsavoircommandédespancakesetdubaconpournousdeux,elleaentaméla
conversation.
–Commentvas-tu,alors?
–Plutôtbien,ai-jeréponduavantdeprendreunegorgéedemonjusd’orange.
Jen’avaispaslamoindreidéedelafaçond’aborderlesujet.ContrairementàJer ’,je
n’étaisjamaisàl’aisedanscegenredesituation.J’étaisentraindemettremonnez
dansdesaffairesquin’étaientpaslesmiennes.Etpourtantjedevaislefaire.Pour
elle.
Jemesuisraclélagorgeetj’ailancé:
–Jet’aiappeléeparcequej’aimeraisteparlerdumariage.
Sestraitssesontcrispés,pourtantellenem’apasinterrompu.
–Jecroisquetudevraisyassister,Laurel.Jecroisquetudevraisêtrelà.Tuessa
mère.
Elleatouillésoncafépuisplantésesyeuxdanslesmiens.
–Àtonavis,ilsontraisondesemarier?
–Jen’aipasditça.
–Ehbien,qu’enpenses-tujustement?
–Jepensequ’ilss’aimentetqu’ilsleferontqueçanousplaiseounon.Etjepense...
queBellyavraimentbesoindesamèreencemoment.
Sèchementellearétorqué:
–Ilmesembleaucontrairequ’Isabels’ensorttrèsbiensansmoi.Ellenes’estmême
pasdonnélapeinedemepasseruncoupdefilpourmedireoùellesetrouvait.Je
l’aiapprisdelabouched’Adam.Lequel,jetelesignale,estapparemmentdésormais
prêtàpayerlacérémonie.DupurAdam.Enprime,Stevenseratémoin.Lepèrede
Bellyfiniraparcédercommeillefaittoujours...Jeresteladernièreàrechigner.
–Bellynevapasbien.Ellenemangepresqueplus.Et...jel’aientenduepleurerla
nuitdernière.LamèredeTaylorvoudraitluiorganiserunefêteavantlemariageet
elledisaitqueçan’avaitaucunsenssanstoi.
L’expressiondeLaurels’estlégèrementradoucie.
–Lucindaaprévuquelquechosepourelle?
Puis,remuantànouveausoncafé,elleaajouté:
–Jer ’n’yapasassezréfléchi.Ilneprendpascetengagementausérieux.
–Tuasraison,iln’estpastrèssérieux.Enrevanche,crois-moi,l’amourqu’ilporteà
Bellyl’est.
J’aiinspiréprofondémentavantdepoursuivre:
–Laurel,situn’yvaspas,tuleregretteras.
Elleadenouveauplongélesyeuxdanslesmiens.
–Tumedemandesd’êtrehonnête,Conrad?
–C’esttoujourslecas,non?
Elleaacquiescéetavaléunegorgéedecafé.
–Oui,tuasraison.Alorsdis-moi,quelesttonintérêtdanstoutecettehistoire?
Jesavaisqueçamependaitaunez.C’étaitLaurelaprèstout:ellenetournaitjamais
autourdupot.
–Jeveuxqu’ellesoitheureuse.
–Ah...Seulementelle?
–Jeremiahaussi.
–Etc’esttout?
Sonregardétaitintense,jel’aisoutenu.
J’aivouluréglerl’addition–aprèstoutc’étaitmoiquiavaissollicitécerendez-vous–,
maisellen’arienvouluentendre.
–Jetel’interdis,Conrad.
Surlarouteduretour,jemesuisrepassélefilmdenotreconversation.L’expression
entenduedeLaurellorsqu’ellem’avaitinterrogésurmesmotivations.Àquoije
jouais?AllerchercherdesvasesavecBelly,endosserlerôleduconciliateurauprès
desparents.Sansl’avoirdécidé,jemeretrouvaisàprendrepartauxpréparatifsd’un
mariagequejenecautionnaismêmepas.Jedevaismesortirdecepétrin.Etme
laverlesmainsdecequipourraitbienarriver.
Chapitretrente-huit
–Oùétais-tu?ai-jedemandéàConradlorsqu’ilafranchilaported’entréeenfinde
matinée.
Ilnem’apasrépondusur-le-champ.Étonnamment,ilparaissaitavoirdumalà
soutenirmonregard.
–Jefaisaisdescourses,a-t-ilfiniparlâcher.
Jen’aipascherchéàcachermadéfiancemaisilnem’apasfournidavantage
d’explications.Sanstransition,jeluiaidonclancé:
–Çatediraitdem’accompagnerchezlefleuriste,àDyerstown?Jedoisrégler
certainsdétailspourlemariage.
–JecroyaisqueJer ’arrivaitaujourd’hui.Tunepeuxpasyalleraveclui,plutôt?
Lapointed’agacementdanssontonm’asurpriseetlégèrementblessée.Surtout
aprèslabonneententedecesdernièressemaines.
–Ilneserapaslàavantledébutdesoirée.
D’unairtaquin,j’aiajouté:
–Detoutefaçon,c’esttoil’expertdescompositionsflorales,tutesouviens?
Ilm’atournéledospourremplirunverred’eauaurobinet.
–Jeneveuxpasrisquerdelemettreencolère.
Ilm’asembléidentifierdelavexationdanssavoix.Delavexationetautrechose.De
lapeur.
–Qu’est-cequinevapas?Ils’estpasséquelquechosecematin?
L’inquiétudemontaitenmoitoutàcoup.Commeilconservaitlesilence,jemesuis
approchéepourposerunemainsursonépaule,maisjen’enaipaseuletemps:il
s’estretournéetj’ailaisséretombermonbras.
–Ilnes’estrienpassé,a-t-ilrétorqué.Allons-y,jeprendslevolant.
Iln’apasalignéplusdedeuxmotschezlefleuriste.AvecTaylor,nousnousétions
décidéespourdesarums,pourtant,enfeuilletantlecatalogue,j’aifinalementarrêté
monchoixsurdespivoines.QuandjelesaimontréesàConrad,ilaobservé:
–C’étaientlesfleurspréféréesdemamère.
–Jemerappelle.
J’aicommandécinqcompositions,unepourchaquetable,ainsiqueDeniseColetti
mel’avaitconseillé.
–Etlesbouquets?m’ademandélavendeuse.
–Peut-onavoirdespivoinesaussi?
–Biensûr,jevousferaiquelquechosedejoli,a-t-elleréponduavantdesetourner
versConrad.Vouscomptezporteruneboutonnière,vousetvostémoins?
Ilarougi.
–Jenesuispaslemarié.
–C’estsonfrère,ai-jeajoutéentendantlacartedecréditdeM.Fisher.
Dèsquej’aieuréglé,noussommespartis.
Surletrajetduretour,nousavonsdépasséunstanddefruitsinstallésurlebordde
laroute.J’avaisenviedem’arrêtermaisjen’airiendit.Conradadûs’enrendre
comptetoutseul.
–Tuveuxquejefassedemi-tour?
–Nan,c’estbon.
N’enfaisantqu’àsatête,ilarebroussécheminàlapremièreoccasion.
Lestandconsistaitendeuxcageotsremplisdepêchesetenunepancarteindiquant
dedéposerl’argentdanslaboîteprévueàceteffet.Commejen’avaispasde
monnaie,j’aiglisséundollardanslafentepuisjemesuisservie.
–Tun’enveuxpas?mesuis-jeétonnéeenessuyantlapêchesurmontee-shirt.
–Non,jesuisallergique.
–Depuisquand?Jesuissûredet’avoirdéjàvuavalerunepêche.Ouunetarteaux
pêchesaumoins.
–Depuistoujours,a-t-ilrétorquéavecunhaussementd’épaules.J’enaidéjàmangé,
seulementellesm’irritentlabouche.
Avantdemordredanslefruit,j’aifermélesyeuxetrespiréleparfummerveilleux.
–Tantpispourtoi.
Jen’avaisjamaisgoûtéunepêchepareille.Aussiparfaite.Mesdoigtss'enfonçaient
justecequ’ilfallaitdanslapeau.Jel’aidévorée,lejusmedégoulinaitsurlementon,
lapulpesurlesdoigts.Elleétaitsucréeetaciduléeàlafois.Undélicepourtousles
sens–l’odorat,legoûtetlavue.
–Cettepêcheestunemerveille.J’aipeurd’êtredéçuesij’enmangeuneseconde.
–C’estunrisqueàprendre,a-t-illancéenenachetantuneautre.
Jel’aiengloutieenquatrebouchées.
Alors?Elleétaitbonne?
–Oui.Délicieuse.
Conradm’aessuyélementonavecsontee-shirt.C’étaitpeut-êtrelegesteleplus
tendrequ’onaitjamaiseupourmoi.Matêtes’estmiseàtourner,mesjambesà
flageoler.Toutçaàcauseduregardqu’ilavaitposésurmoidurantcesquelques
secondes.Puisilabaissélespaupières,commesilesoleildansmondosl’éblouissait.
Enm’écartantd’unpasdecôté,j’aibafouillé:
–Jevaisenacheterd’autres,pourJer ’.
–Bonneidée.Jet’attendsdanslavoiture,a-t-ilrépondutoutenreculant.
D’unemaintremblante,j’airempliunsacenplastique.Unsimpleregard,unsimple
contactetjeperdaistousmesmoyens.C’étaitdelafolie;j’allaisépousersonfrère.
Danslavoiture,jen’aipasouvertlabouche.Detoutefaçon,mêmesijel’avaisvoulu,
jen’auraispaspu.Lesmotsmemanquaient.Ainsicoupéedumondeextérieur,
plongéedansl’atmosphèreréfrigéréedel’habitacle,lesilencemeparaissaitplus
assourdissantquejamais.J’aibaissémavitreetfixémonattentionsurlesobjetsqui
défilaientlelongdelaroute.
LevéhiculedeJeremiahétaitgarédevantlamaison.Conradadisparudèsquenous
avonsfranchileseuil.J’aitrouvéJeremiahassoupisurlecanapé,seslunettes
perchéessurlesommetducrâne.Jel’aiembrasséetsespaupièresontpapilloté.
–Salut.
–Salut!Tuveuxunepêche?ai-jedemandéenbalançantlesacenplastiqueaubout
demesdoigts.
Unevraiepileélectrique.
–C’esttoi,mapêche,a-t-ilrépliquéavantdem’attirerdanssesbras.
–TusavaisqueConradétaitallergique?
–Biensûr.Tutesouvienslafoisoùsaboucheavaitenfléparcequ’ilavaitchoisiune
glaceàlapêche?
Jemesuislibéréepourallerrincerlesfruits.Toutenlespassantsousl’eau,jeme
suisrépétéquejen’avaisaucuneraisondemesentircoupable,queriennes’était
produit.Jen’avaiscommisaucuncrime.
Aprèslesavoirsecouéespourleségoutter,j’aidéposélespêchesdanslapassoireen
plastiquerouge,reproduisantlesgestesdeSusannahquej’avaissisouventobservés.
Jeremiah,quejen’avaispasentenduarriveràcausedubruitdel’eau,enaprisune.
–Jecroisqu’ellessontpropresmaintenant,Bells!
Ils’estassissurlecomptoirdelacuisineetamordudedansàpleinesdents.
–Elleestbonne,non?
Toutenposantlaquestion,j’enaiapprochéunedemesnarinesafindevidermon
espritdetouteslesidéesfollesquiletraversaient.Jeremiah,quiavaitdéjàfinila
sienne,alancélenoyaudanslapoubelle.
–Trèsbonne.Tuasprisdesfraisesaussi?Jepourraisenmangerunebarquette
entière.
–Non,justedespêches.
Jelesaidisposéesdanslecompotierargentéavecleplusgrandsoin.Mesmains
tremblaientencore.
Chapitretrente-neuf
L’appartementavaitunemoquettebleumarineetjen’aipaseubesoinderetirer
mestongspoursavoirqu’elleétaitgorgéed’humidité.Lacuisineétaitàpeineplus
grandequelestoilettesd’unavionetlachambren’avaitpasdefenêtre.Lespièces
étaienthautesdeplafond–seulatoutdecetendroitselonmoi.
Jeremiahetmoiavionspassélajournéeentièreàchercherunappartementprèsde
lafac.Jusqu’àprésentnousenavionsvisitétroisetcelui-ciétaitdeloinlepire.
–J’aimelamoquette,a-t-ilremarquéd’unairconnaisseur.C’estagréabledepouvoir
seleverlematinetdelasentirsoussespieds.
J’aijetéuncoupd’oeilendirectiondel’entrée,oùnousattendaitlepropriétaire.Il
devaitavoiràpeuprèsl’âgedemonpère.Ilportaitunelonguequeue-de-cheval
blanche,unemoustacheetletatouaged’unesirèneseinsnussurl’avant-bras.Ila
surprismonregardetm’alancéunsourire.Jeluienairetournéunpetit.
Puisj’aiindiquéàJeremiahdemesuivre.
–Çaempesteletabac,ai-jemurmuré.Commesilamoquetteenétaitimprégnée.
–Tupasserasuncoupdedésodorisant,chérie.
–C’esttoiquileferas.Ettoutseul.Jenem’installepasici.
–Qu’est-cequiteprend?Cetendroitestàdeuxpasducampus,onnepourraitpas
êtreplusprès.Ettuoublieslaterrasse.Penseàtouslesbarbecuesetlessoirées
qu’onvaorganiser.Allez,Belly...
–Certainementpas.Retournonsaupremierendroitquenousavonsvisité.Ilyavait
laclim.
Jesentaisplusquejen’entendaislesbassesdelachaînestéréoduvoisind’au-
dessus.Jeremiahaenfoncélesmainsdanslespochespoursignifiersondésaccord.
–Iln’yavaitquedesvieuxetdesfamillesdanscetimmeuble.Ici,c’estmieux,ilya
desgensdenotreâge.Desétudiants.
J’aidenouveaulorgnédansladirectiondupropriétaire.Lesyeuxrivéssurson
portable,ilfeignaitdenepasécouternotreconversation.Baissantlavoix,j’ai
rétorqué:
–Cetendroitmerappelletafraternité.Sic’étaitcequejevoulais,jem’installerais
avectoidanstachambresurlecampus.
Ilalevélesyeuxaucielavantdelancer:
–Onnevapasleprendre,apparemment.
Puisilahaussélesépaulesenregardantlepropriétairel’airdedire:«Jen’ypeux
rien.»Commes’ilsétaientdanslemêmecamp,deuxcomplicesmasculins.
–Mercipourlavisite,ai-jeajouté.
–Noproblemo,aréponduletypeavantdes’allumerunecigarette.
Aumomentdesortirdanslarue,j’aijetéunregardnoiràJeremiah.Devantsonair
interloqué,jemesuiscontentéedesecouerlatête.
–Ilestdéjàtard,a-t-ilobservédanslavoiture.Choisissons-enuntoutdesuite,on
seradébarrassés.
–Trèsbien,ai-jeconsentienmettantl’airconditionnéenmarche.Danscecas,je
votepourlepremier.
–Entendu.
–Entendu.
Noussommesretournésdanslapremièrerésidencepourréglerlesdétails
administratifs.Nousavonsdirectementététrouverlagérantedubâtiment,Carolyn.
Grandeetrousse,elleportaitunerobeportefeuilleàtissuimprimé.Etlemême
parfumqueceluideSusannah.J’yaitoutdesuitevuunbonsigne.
–Cenesontpasvosparentsquilouentl’appartementpourvous?s’est-elleétonnée.
Laplupartdesétudiantsleurdemandentdesignerlebailàleurplace.
J’aiouvertlabouchepourrépondremaisJeremiahm’adevancée:
–Non,non,onsedébrouilletoutseuls.Onestfiancés.
Ellen’apascachésasurpriseetjel’aivueposer,furtivement,lesyeuxsurmon
ventre.
–Ah!Ehbien,félicitationsalors.
–Merci.
J’aiconservélesilence.Cettemaniequ’avaientlesgensdes’imaginerquej’étais
enceintecommençaitàmetapersurlesystème.Commesinousavionsbesoin
d’avoiruneraisondenousmarier.
–Unefoisquej’auraivérifiéquevousêtesbiensolvables,jesoumettraivotre
dossier.Sitoutestenordre,l’appartementseraàvous.
–Danslecasoùonaurait...déjàeudesdécouverts,celapourraitposerun
problème?s’estenquisJeremiah.
Éberluée,jeluiaisoufflé:
–Qu’est-cequeturacontes?C’esttonpèrequipayetout.
–Oui,enfin...J’aimonproprecompte,jel’aiouvertlapremièreannéedefac.Pour
mettredel’argentdecôté,a-t-ilajoutéavecunsourireresplendissantàl’attention
deCarolyn.
–Jesuissûrequevousn’avezaucuneinquiétudeàvousfaire,nousa-t-ellerassurés.
Sonsourires’étaitévanoui,pourtant.
–Qu’enest-ilpourvous,Isabel?a-t-ellerepris.
–Mmm...çava,jecrois.J’ailacartedecréditducomptedemonpère,maisjene
l’utilisejamais.
–Bien...Vouspossédezd’autrescartesd’achat?Dansungrandmagasin,peut-être?
J’aisecouélatête.
–Nousavonslargementdequoipayerlesdeuxpremiersmoisdeloyer,estintervenu
Jeremiah.Etlacaution.Toutirabien.
–Formidable,a-t-ellelancéenselevant.Jevaisprocéderauxvérifications
aujourd’hui;jevoustiensaucourantdanslesjoursquiviennent.
–Jecroiselesdoigts!mesuis-jeexclaméeavecunenthousiasmeforcé.
Arrivéedevantlavoiture,j’ailancé:
–J’espèrevraimentqu’onauracetappart.
–Sinon,onserabattrasurunautre.JedoutequeGarysedonnelapeinedevérifier
notresolvabilité.
–QuiestGary?
Iladéverrouillélaportièrecôtéconducteuravantderépondre:
–Letypedudernierappartement.
J’ailevélesyeuxauciel.
–JesuissûrequeGaryenquêteraitluiaussi.
–Çam’étonnerait.Ilestcool.
–Tropcool...Jetepariequ’ilfabriquedeladroguedanssacave.
C’estJeremiahquialevélesyeuxaucielcettefois.J’aienfoncéleclou:
–Sions’installaitlà-bas,onfiniraitsansdouteparseréveilleraumilieudelanuit
dansunbaindeglace,sansreins.
–Belly,illouedesappartementsàdestasd’étudiants.Unmecdemonéquipede
footyavécul’annéedernièreetilestenpleineforme.Ilneluimanquepasunseul
rein.
Séparésparlavoiture,nousnoussommesaffrontésduregard.
–Tupeuxmedirepourquoionenparleencore?a-t-ilrepris.Tuasdéjàgagné,tute
rappelles?
Iln’apasétéjusqu’auboutdesapensée:«Tuasdéjàgagné,commetoujours.»
–Onnesaitpasencoresij’aigagné.
Jen’aipasnonplusétéjusqu’auboutdemapensée:«Onnelesaitpasencoreà
causedetamauvaisegestionfinancière.»
J’aiouvertlaportièrecôtépassageretjesuismontée.
J’aireçulecoupdefilplustarddanslasemaine.Nousn’avionspasl’appartement.
Onnenousapasfournid’explication–était-cedûauxdécouvertsdeJer ’ouàmon
absencedecomptebancaire?Maisquelleimportanceaprèstout?Iln’yavaitqu’une
choseàretenir:nousn’avionspasl’appartement.
Chapitrequarante
LejourdelafêteorganiséeparTaylorestarrivé.Elleavaittoutpréparéavecsa
mère,etj’avaisl’impressionquec’étaitdavantagelasiennequelamienne.D’autant
quelesinvitationsqu’ellesavaientenvoyéesétaientplusbellesquecellespourle
mariage.
Ilyavaitdéjàplusieursvoituresgaréesdevantleurmaison.J’aireconnul’Audigris
métallisédeMarcyYooetlaHondableuedelatantedeTaylor,Mindy.Desballons
blancsétaientaccrochésàlaboîteauxlettres.Çam’arappelélesgoûters
d’anniversairedeTaylor.Ilyavaittoujoursdesballonsrosevif.Toujours.
Jeportaisunerobed’étéblancheetdessandales.Pourl’occasion,j’avaismisdu
mascara,dublushetduglossrose.AumomentdepartirdeCousins,Conradm’avait
complimentéesurmatenue.Nousnenousétionspasreparlédepuislejourdes
pêches.Ilm’adit:«Tuesjolie»etjeluiairépondu:«Merci.»Unéchange
parfaitementnormal.
J’aiappuyésurlasonnette,cequejen’avaisjamaisfaitchezTaylor.Ilmesemblait
quelescirconstancesl’exigeaient.Elleestvenuem’ouvrir.Despoissonsvertclair
bondissaientlelongdureversdesaroberose.Elleavaitrelevéenpartieses
cheveux.C’estellequiauraitdûsemarier,pasmoi.
–Tuesmagnifique,a-t-elleditavantdem’étreindre.
–Toiaussi.
–Presquetoutlemondeestdéjàarrivé,a-t-ellesignaléenm’entraînantversle
salon.
–Jedoisjustefairepipi.
–Dépêche-toi,tuesl’invitéed’honneur.
Aprèsm’êtrelavélesmains,j’airemisunpeud’ordredansmescheveuxetdugloss.
Pouruneraisonquim’échappait,j’étaisnerveuse.
Tayloravaitsuspendudesclochesenpapiercréponauplafond,etlesenceintes
diffusaientGoingtotheChapef.Ilyavaitnoscopines,Marcy,BlairetKatie,latante
deTaylor,Mindy,mavoisine,MmeEvans,etlamèredeTaylor,Lucinda.Et,assiseà
côtéd’elle,surlacauseuse,vêtued’untailleurbleuciel,mamère.
Mesyeuxsesontembuésdelarmesquandjel’aidécouverte.
Nousnenoussommespasjetéesdanslesbrasl’unedel’autre,nousn’avonspas
sangloté.J’aiprisletempsdesaluertoutlemondeet,lorsquesontourestarrivé,
nousnoussommesserréestrèsfortettrèslongtemps.Lesmotsétaientsuperflus:
noussavionsdéjàtoutcequ’ilyavaitàsavoir.
Devantlebuffet,Taylorm’apressélamain.
–Heureuse?a-t-ellemurmuré.
–Comblée,luiai-jeréponduenmeservantàmanger.
J’éprouvaisuntelsoulagement!Touts’arrangeait,mamèreétaitànouveauàmes
côtés,cemariageallaitréellementavoirlieu.
–Bien.
–Qu’est-cequil’afaitchangerd’avis?Tamèreluiaparlé?
–Oui,a-t-elleditenm’envoyantunbaiser.Maisd’aprèselle,ellen’apaseudemalà
laconvaincre.
Aucentredubuffet,Lucindaavaitinstallésonfameuxgâteauàlanoixdecoco.Ily
avaitdelalimonade,dessaucissesfeuilletées,desminicarottesetdesrondelles
d’oignonsfrites–tousmesplatspréférés.Mamèreavaitconfectionnédessablésau
citron.
Aprèsavoirremplimonassiette,jesuisalléem’asseoiravecmescopines.Enfournant
unesaucissefeuilletée,j’ailancé:
–Merciàtoutesd’êtrevenues!
–Jen’enrevienspasquetutemaries,asouffléMarcyavantdesecouerlatête
d’incrédulité.
–Moinonplus,aconfirméBlair.
–Etmoinonplus,ai-jeajouté.
L’ouverturedescadeauxaétélemeilleurmoment.J’avaisl’impressionquec’était
monanniversaire.Marcym’aoffertdesmoulesàcupcakes,Blairdesverres,Mindy
destorchons,Lucindadeslivresdecuisine,Taylorunecarafeetmamèreune
couetteenplumes.
Installéeàcôtédemoi,Taylornotaitcequechacuneavaitapportéetrécupéraitles
rubans.Elleaensuitepercédestrousdansuneassietteencartonetpassélesrubans
àtravers.
–Qu’est-cequetufais?luiai-jedemandé.
–Unbouquetpourlarépétitiondelacérémonie,idiote,aexpliquéLucindaavecun
immensesourire.
ElleavaitfaitdesUVlematinmême–jelevoyaisauxtracesqueseslunettesavaient
laissées.
–Oh!Maisiln’yenaurapas.
Honnêtement,qu’yavait-ilàrépéter?Nousallionsnousmariersurlaplageetla
cérémonieseraitsimplissime.
Taylorm’atendul’assietteencarton.
–Danscecas,tuvaslaportercommechapeau.
Lucindas’estapprochéepourmelafixerautourducou.Nousavonstouteséclatéde
rirelorsqueMarcym’apriseenphoto.Ensuite,Taylors’estlevéeenbrandissantson
carnet.
–Trèsbien,maintenantécouteztoutescequeBellyvadirependantsanuitdenoces.
Jemesuiscachélevisagederrièrel’assiette.J’avaisdéjàentenduparlerdecejeu:le
témoindelafuturemariéenotaittoutessesréactionspendantqu’elleouvraitles
cadeauxpuisellelesresservaithorscontexte.
–Oh,c’estjoli!s’estexclaméeTaylor.
Pendantquel’assembléericanait,j’aitentédeluiprendresoncarnetdesmains,mais
ellel’atenubienau-dessusdematêteetlu:
–Jeremiahvaadorer!
Ilyaensuiteeuunconcoursderobesdemariéeenpapiertoilettepuis,aprèsavoir
aidéTayloretsamèreàrangeretditaurevoiràtoutlemonde,j’airaccompagnéla
mienneàsavoiture.D’unevoixtimide,j’aimurmuré:
–Mercid’êtrevenue,maman.C’étaittrèsimportantpourmoi.
Elleaécartéunemèchedecheveuxdemesyeux.
–Jen’aiqu’unefillechérie.
J’aijetémesbrasautourdesoncouenm’écriant:
–Jet’aimetellement.
Àpeineassisederrièremonvolant,j’aiappeléJeremiah.
–Lemariagevaavoirlieu!ai-jehurlédansletéléphone.
Iln’avaitjamaisréellementétéremisenquestion.Néanmoins,organisercette
cérémonieloindechezmoitoutenétantfâchéeavecmamèrem’avaitlaisséele
ventrenoué.Àprésentquej’avaissonsoutien,ilmesemblaitquejepouvaisrespirer
ànouveau.Messouciss’étaientenvolés,ilnememanquaitplusrien.Jemesentais
capabledefranchircecap.
Cesoir-là,j’aidormiàlamaison.Steven,mamèreetmoiavonsregardéuntéléfilm
policier.Nousavonshurléderiredevantlesperformancescatastrophiquesdes
Conrad
LejouroùBellyestrentréechezelle,jesuisallérendrevisiteàErnie,levieuxqui
possèdelerestaurantdefruitsdemeroùjebossaiscommeserveur,plusjeune.Pas
ungamindeCousinsignoraitquiétaitErnie,etlaréciproqueétaitvraie.Iln’oubliait
jamaisunvisage,pasmêmeaprèsdesannées.Ildevaitavoiraumoinssoixante-dix
ansquandj’avaistravaillépourluiaulycée.SonneveuJohn,quitenaitdésormais
l’affaire,étaitunevraietêtedenoeud.AudépartilavaitconfiélebaràErnie,et
quandcelui-cin’avaitpluseul’énergienécessaireill’avaitchargédel’argenterie.
Puisilavaitfiniparleforceràprendresaretraite.BiensûrErnien’étaitplustout
jeune,maisilavaittoujoursététravailleurettoutlemondel’adorait.J’avais
l’habitudedesortirfumerdescigarettesavecluipendantmespauses.Jesavaisque
c’étaitmaldeluienoffrirune,seulementquipeutvraimentdirenonàunvieil
homme?
Ernievivaitdansunepetitemaison,lelongdel’autoroute,etjem’efforçaisdelui
rendrevisiteaumoinsunefoisparsemaine.Pourluitenircompagnieetm’assurer
qu’ilétaittoujoursenvie.Ernien’avaitpersonnedanssaviepourluirappelerde
prendresesmédicaments,etsonneveuJohnnevenaitévidemmentpaslevoir.
Aprèsavoirétéévincédesonproprerestaurant,Ernieavaitdécrétéqu’ilsn’avaient
plusrienencommun.
J’aidoncétédécontenancé,aumomentdem’engagerdanslarued’Ernie,
d’apercevoirlavoituredeJohnauloin.Jemesuisgarédevantleportailetj’aicogné
àlaporteavantd’entrer.
–Tum’asapportéunecigarette?m’a-t-illancédepuislecanapé.
C’étaientlesmêmesrépliquesàchaquefois.Iln’avaitpourtantplusledroitde
fumer.
–Non,ai-jerépondu,j’aiarrêté.
–Alors,dégage.
Puis,àsonhabitude,ilestpartid’unéclatderireetjemesuisinstalléàcôtédelui.
Nousavonsregardédevieuxépisodesdesériespolicièresetmangédescacahuètes
ensilence.Nousattendionslespublicitéspourdiscuter.
–Tusavaisquemonfrèresemarieleweek-endprochain?
Ilaricané.
–Jenesuispasencoreenterré,mongarçon.Biensûrquejelesais.Toutlemonde
estaucourant.C’estunechicfille.Ellemefaisaitlarévérence,petite.
Avecunsourire,j’aiexpliqué:
–OnluiavaitracontéquetuétaisunprinceitaliendevenumafieuxauxÉtats-Unis.Le
parraindeCousins.
–Lastrictevérité.
Lefeuilletonareprisetnoussommesretombésdansunsilenceconfortable.Puis,à
lapausesuivante,ilm’alancé:
–Alors,tuvastecontenterdepleurersurtonsortcommeunminableoutuvasfaire
quelquechose?
J’aifaillim’étoufferavecunecacahuète.
–Dequoituparles?ai-jebafouilléentoussant.
Unnouveauricanement.
–Nejouepasauplusmalinavecmoi.Tul’aimes,non?Cen’estpaslafemmedeta
vie?
–Ernie,jecroisquetuasoubliédeprendretesmédicamentsaujourd’hui.Oùilssont
rangés?
Ilachassémaquestiond’unreversdesamainblancheetosseuse,toutenreportant
sonattentionsurlatélévision.
–Tais-toi,c’estreparti.
J’aidûpatienterjusqu’àlacoupuresuivantepourluidemander,d’untondétaché:
–Tupensesvraimentcequetuasdit?Qu’onesttousdestinésàquelqu’un?
Épluchantunecacahuète,ilarétorqué:
–Biensûrquejelepense.Élizabethétaitlafemmedemavie.Àsamort,jen’aipas
trouvéderaisonvalabled’enchercheruneautre.Laseulequicomptaitavaitdisparu.
Maintenant,jemecontented’attendremonheure.Apporte-moiunebière,tuveux?
Jeluienairapportéuneavecunverregivré–Ernieétaitsensibleàcegenrede
détail.
–Qu’est-cequeJohnfabriquaitici?J’aiaperçusavoitureenarrivant.
–Ilestpassétondremapelouse.
–Jecroyaisquec’étaitmonboulot,ai-jeripostéenversantlabièredansleverre.
–Tusalopestoujourslabordure.
–Depuisquandvousvousadressezànouveaulaparole?
Ilahaussélesépaulesetgobéunecacahuète.
–Iltraînesansdoutesesbasquesicidansl’espoirqu’ilhériteradetoutquandje
mangerailespissenlitsparlaracine.
Ilaavaléunegorgéedebière,puiss’estcalécontreledossierducanapé.
–Cen’estpasunsimauvaisbougre.Lefilsuniquedemasoeur.Iln’yariendeplus
importantquelafamille.N’oubliejamaisça,Conrad.
–Tum’asditquesijen’essayaispasd’annulerlemariagedemonfranginj’étaisun
minable!
Ils’estcurélesdentsavantderépondre:
–Sicettefilleestlabonne,plusriend’autrenecompte,familleoupas.
Jemesentaisallégéd’unpoidsquandj’aiquittéErnie,deuxheuresplustard.Comme
toujours.
Chapitrequarante-deux
C’étaitlemercrediprécédantlemariage.Lelendemain,TayloretAnikaarriveraientà
Cousins,ainsiqueJosh,Redbirdetmonfrère.Lesmecsavaientprévuun
enterrementdeviedegarçon,pendantqu’aveclesfillesnousprofiterionsd’une
soiréetranquilleauborddelapiscine.GrâceàDeniseColettietTaylor,les
préparatifsétaientpresquedéjàbouclés.Nousavionsarrêtélemenuavecletraiteur
–desfruitsdemer–,récupérédesguirlandeslumineusespourlavérandaetle
jardin.Conradjoueraitunairàlaguitareaumomentoùmonpèrem’accompagnerait
àl’autel.JeporteraislesbijouxqueSusannahm’avaitlaissésetjemechargeraismoi-
mêmedemacoiffureainsiquedemonmaquillage.
Toutétaitréglécommedupapieràmusiqueetpourtantjenepouvaispasme
défairedel’impressionquej’oubliaisquelquechose.
J’étaisentraindepasserl’aspirateurdanslesalonlorsqueConradapoussélaporte
vitrée.Ilavaitsurfétoutelamatinée.
–Qu’est-cequinevapas?luiai-jedemandéencoupantl’aspirateur.
Ilétaitlivideetsescheveuxluigouttaientdanslesyeux.
–J’aidérapéetjemesuisouvertsurmonaileron.
–Beaucoup?
–Nan,çava.
Voyantqu’ilrejoignaitlasalledebainsenboitant,jeluiaicouruaprès.Jel’aitrouvé
assissurlereborddelabaignoire.Lesangavaitimbibésaserviettedetoiletteet
coulaitlelongdesajambe.Matêtes’estmiseàtourner.
–Laplaienesaignedéjàplus,a-t-ildit,aussiblancquelepourtourenmarbredu
lavabo.
Ilétaitsurlepointdes’évanouir.
–Çan’estpasaussigravequeçaenal’air,a-t-ilajouté.
–Continueàcomprimerlablessure,jevaischercherdequoilanettoyer.
Ildevaitvraimentavoirmal:ilaobtempérésansunmot.Quandjesuisrevenue,
munied’eauoxygénée,degazeetdeBétadine,iln’avaitpasbougé,lajambe
toujoursdanslabaignoire.Jemesuisassiseàcalifourchonsurlerebord,faceàlui.
–Laisse-moivoir.
–Jevaisbien,Belly,jepeuxm’enoccupermoi-même.
–Non,tunevaspasbien.
Ilalâchélaservietteensanglantée;jel’aiappuyéecontrelaplaieetilatressailli.
–Pardon,ai-jedit.
J’aimaintenulapressionquelquesminutesavantdel’ôter.Lacoupure,longuede
plusieurscentimètres,n’étaitpastrèsprofonde.Ellenesaignaitpresqueplusetj’en
aiprofitépourverserdel’eauoxygénéedessus.
–Aïe!
–Nefaispastonbébé,c’estunepetiteégratignurederiendutout.
Enréalitéjemedemandaiss’iln’auraitpasbesoindepointsdesuture.Ils’est
penchéversmoipendantquejenettoyaislablessure,posantlégèrementlatêtesur
monépaule.Jesentaissonsoufflesurmoncou,jesentaissespetitesinspirations
saccadéeschaquefoisquejetouchaissajambe.
Laplaieétaitbeaucoupmoinsvilaineunefoispropre.Aprèsl’avoirbadigeonnéede
Bétadine,j’aienveloppélemolletdeConraddegaze.Luitapotantlegenou,j’ai
lancé:
–Çayest,tuesguéri!
Ilarelevélatête.
–Merci,Belly.
–Derien.
Nosyeuxsesontalorscroisésetnousavonséchangéunregardinterminable.Ma
respirations’estaccélérée.
Sijemepenchaisdequelquescentimètres,noslèvressetoucheraient.Jesavaisqu’il
fallaitquejem’écarte,pourtantj’enétaisincapable.
–Belly?
Sonsoufflesurmoncou.
–Oui?ai-jemurmuré.
–Tum’aideraisàmerelever?Jevaismonterm’allongersurmonlit.
–Tuasperdubeaucoupdesang,jecroisqu’ilfautéviterdedormirdanscecas-là.
Mavoixseréverbéraitenéchosurlescarreauxdelasalledebains.Avecunfaible
sourire,ilarétorqué:
–Ça,c’estdanslescasdechoccérébral.
Jemesuisdresséesurdesjambesencotonetl’aihissé.
–Tupeuxmarcher?
–Jevaisyarriver.
Puisils’estéloignéenboitantetenprenantappuisurlemur.
Montee-shirtétaitmouilléàl’endroitoùilavaitposésatête.Parpurréflexe,j’ai
nettoyélabaignoire,lecoeurtambourinant.Quevenait-ildesepasser?Qu’avais-je
faillifaire?Cetincident-làn’avaitrienàvoiravecceluidespêches.Cettefois,j’étais
laseuleàblâmer.
Conradnes’estpasréveillépourledîneret,aprèsavoirhésité,j’aidécidédenepas
luimonteràmanger.J’aifaitcuireunepizzasurgeléeetpassélerestantdelasoirée
ànettoyerlerez-de-chaussée.Laperspectived’unemaisonrempliemesoulageait.À
partirdulendemain,nousneserionsplusentêteàtête,luietmoi.Aveclaprésence
deJeremiah,toutrentreraitdansl’ordre.
Chapitrequarante-trois
Toutestrentrédansl’ordre.J’étaisredevenuemoi-même,Conradaussi:onaurait
pucroirequeriennes’étaitproduit.Etenréalitériennes’étaitproduit.Sansson
bandageaumollet,j’auraismêmeétéconvaincued’avoirrêvétoutelascène.
Lesgarçonsétaientpartisàlaplage,àl’exceptiondeConradquinepouvaitpas
mouillersajambe.Ilpréparaitlaviandepourlebarbecuedanslacuisine,pendant
quenous,lesfilles,nousnousprélassionsauborddelapiscine,engrignotantdu
maïssoufflé.Questionmétéo,c’étaitunejournéeparfaite.Lesoleilbrillaithautdans
lecieletilyavaitàpeinequelquesnuages.Aucunepluieprévuepourlessept
prochainsjours.Nouspouvionsêtretranquillespourlemariage.
–Redbirdestplutôtpasmal,non?alancéTaylorenajustantlehautdesonmaillot
debain.
–Beurk!s’estécriéeAnika.Enplusavecunsurnompareil,nonmerci.
Taylorl’aconsidéréed’unairrenfrogné.
–Cequetupeuxêtreméprisante.Tuenpensesquoi,Belly?
–Mmm...Ilestsympa.D’aprèsJeremiah,ilesttrèsréglo.
–Tuvois?aexultéTaylorenchatouillantAnikaavecsongrosorteil.
Celle-cim’acouléunregardenbiaisetjeluiaiadresséunsourirecompliceavantde
lancer:
–Oui,ilestvraimentréglo.Ducoup,onpeutluipardonnersoncôtéhommedeCro-
Magnon,non?
Taylorm’ajetéunepoignéedepop-cornenriantauxéclats.J’aitentéd’enrécupérer
quelques-unsaveclabouche.
–Onsortaveclesmecscesoir?s’estenquiseAnika.
–Non,ilsfontuntrucdeleurcôté.Ilsvontdansunbaroùlesbièressontàmoitié
prixjecrois.
–Sansmoi!s’estindignéeTaylor.
Aprèsavoirlancéuncoupd’oeilendirectiondelacuisine,Anikaachuchoté:
–Vousnem’aviezpasditqueConradétaitaussicanon.
–Ilnel’estpastantqueça,aripostéTaylor.Maisilenestpersuadé.
–Pasdutout,l’ai-jedéfendu.Taynel’aimepasparcequ’iln’ajamaisétésensibleà
soncharme.
–Pourquoil’aurait-ilétéalorsquec’étaittonmec?
–Çan’ajamaisétémonmec.
–Çaatoujoursététonmec,m’acontrediteTaylorens’aspergeantd’huilesolaire.
D’untonferme,j’aimisuntermeàcetteconversation:
–Plusmaintenant.
Aumenududîner,ilyavaitdessteaksetdeslégumesgrillés.Unvrairepasd’adultes.
Etc’étaitvraiqu’assiseautourdecettetableavectousmesamisetunverredevin
rouge,jemesentaisgrande.Jeremiahétaitàcôtédemoi,unbraspassésurle
dossierdemachaise.Pourtant-
Toutelasoirée,j’aiparléàd’autrespersonnes.Jen’avaispasbesoindelesurveiller
poursavoirconstammentoùilsetrouvait;j'avaisuneconsciencesuraiguëdesa
présence.Dèsqu’ils’approchait,moncorpssemettaitàvibrer.Dèsqu’ils’éloignait,
j’éprouvaiscettedouleursourdedumanque.Messenssemblaientdécuplés.Ilétait
assisàcôtéd’Anikaetlorsqu’ill’afaitriremoncoeurs’estserré.J’aidétournéle
regard.
Toms’estlevépourporteruntoast.
–ÀBellyetl’amiJ,uncouplevraiment...
Ilarotéavantdeconclure:
–...formidable.Uncouplequidéchire!
J’aivuAnikaconsidérerTaylorl’airdedire:«Tutrouvesvraimentcemecmignon?»
Celle-cis’estcontentéedehausserlesépaules.Toutlemondealevésonverrede
vin,ousacanettedebière,etnousavonstrinqué.Jeremiahm’aattiréeversluiet
embrasséesurleslèvresdevanttoutlemonde.Jemesuislibéréedesonétreinte,
malàl’aise.Etquandj’aidécouvertl’expressiondeConrad,j’aiaussitôtregretté
d’avoirtournélesyeuxverslui.
–Àmontour,lesgars,alancéSteven,l’airunpeuemprunté.JeconnaisJer ’depuis
toujours.EtBellyaussimalheureusement.
Jeluiaijetémaserviette.
–Vousêtesbienassortis,a-t-ilreprisenmeregardantpuisensetournantvers
Jeremiah.Traite-labien,mec.Elleestpénible,maisc’estlaseulesoeurquej’aie.
J’aisentileslarmesmonter.Jemesuislevéepourleserrerdansmesbras.
–Pauvretype,ai-jesouffléenm’essuyantlesyeux.
Aumomentoùjemerasseyaisàcôtédelui,Jeremiahaprislaparole.
–Jesupposequec’estàmoi,maintenant.Merciàtousd’êtrelà,lesamis.Josh,
Redbird,TayloretAnika.Votreprésencesignifiebeaucouppournous.
Jer ’m’adonnéuncoupdecoude.Commejem’attendaisàcequ’ilmentionne
Conradetqu’iln’enfaisaitrien,jeluiaiadresséunregardappuyé.Iln’a
apparemmentpassaisilemessage.
–Àtoid’ajouterquelquechose,Belly.
–Mercid’êtrevenus,ai-jerépété.EtConrad,mercipourcerepasvraiment
formidable.Unrepasquidéchire!
Toutlemondeaéclatéderire.
Aprèsledîner,j’airejointJeremiahdanssachambrepourluitenircompagnie
pendantqu’ilsepréparait.Lesfillessontrestéesentreelles.J’avaisproposéàTaylor
detentersachanceavecRedbird,maisellem’avaitrépondu,l’airécoeuré:
–Tun’aspasvu?Ilamangésonsteakavecsesdoigts!
AssisesurlelitdéfaitdeJer ’,jeleregardaissemettredudéodorant.
–Tuessûredenepasvouloirnousaccompagner?
–Sûreetcertaine.
J’aibrusquementajouté:
–Eh!Tutesouviensdelafoisoùtuavaistrouvécechiensurlaplage?Onl’avait
appeléRosieetonavaitpersistémêmelorsqu’ons’étaitrenducomptequ’ils’agissait
d’unmâle.
Ilm’aconsidérée,lefrontlégèrementplisséparlaconcentration.
–Cen’étaitpasmoiquil’avaistrouvé,c’étaitConrad.
–N’importequoi.Tuasmêmepleuréquandsesmaîtressontvenuslechercher.
–Non,c’étaitConrad.
Savoixs’estdurciesubitement.
–Jenecroispas,Jer ’.
–Jesaiscequejedis.
–Tuescertain?
–J’enmettraismamainàcouper.Ons’esttellementpayésatronche,Stevenetmoi,
parcequ’ilavaitchialé.
–C’étaitvraimentConrad?Jecroyaismamémoireinfaillible...
NousavionsgardéRosiependanttroisjoursmerveilleuxavantqu’onneviennenous
leréclamer.Cechienétaitadorable.Ilavaitundouxpelagejauneetnousnous
battionspourdormiravecluilanuit.Nousavionsdécidédel’avoiràtourderôle.
Étantlaplusjeune,jepassaisévidemmentendernieretjen’avaisjamaispul’avoir
pourmoi.
Quelsautressouvenirsavais-jeainsidéformés?J’avaistoujoursadorélesfaire
défilerdansmatête.Jem’enorgueillissaisdemerappelerlemoindredétail.Penser
quemessouvenirspouvaientêtremensongers,mêmelégèrement,meterrifiait.
Chapitrequarante-quatre
Unefoislesgarçonspartis,noussommesmontéesdansmachambrepournous
vernirlesonglesetfairedesessaisdemaquillage.
–Jecontinueàpenserquetudevraisprendrerendez-vousavecuneesthéticienne
pourlejourJ,alancéTay-lor,quisepeignaitlesorteilsenroselaiteux.
–Jeneveuxpasdépenserdavantagel’argentdeM.Fisher.Çaluicoûteassezchez
commeça.Detoutefaçon,jedétesteêtretrèsmaquillée,jemesenstoujoursmalà
l’aise.
–Jeteparled’uneprofessionnellequiconnaîtsontravail.
–Lafoisoùtum’asemmenéechezMAC,ilsm’onttransforméeendragqueen.
–C’estleurmarquedefabrique.Laisse-moiaumoinstemettredesfauxcils.Anikaet
moienporterons.
J’aibaissélesyeuxsurcelle-ci,allongéeparterre,levisagecachésousunmasqueau
concombre.
–Maistuasdéjàlescilslongs,mesuis-jeétonnée.
–Taylornemelaissepaslechoix,a-t-ellerétorquéenremuantàpeineleslèvres
pournepasabîmersonmasque.
–Ehbienmoi,jenecéderaipas.Jer ’connaîtmesvraiscilsetilnes’enplaintpas.Et
puisçamegrattelesyeux.Tuterappelleslafoisoùtum’enavaismispour
Halloween,Tay?Jelesaiarrachésdèsquetuaseuledostourné.
–Quinzedollarsjetésparlafenêtre,a-t-ellegrimacé.
Elles’estlaisséeglisserdulitparterrepourvenirs’asseoiràcôtédemoi.J’essayais
différentsrougesàlèvresqu’elleavaitapportés.Moncoeurbalançaitentreungloss
roséetuneteinteabricot.
–Lequelpréfères-tu?luiai-jedemandé(j’avaisappliquéunéchantillonsurchaque
lèvre).
–Lacouleurabricot,elleressortiramieuxsurlesphotos.
Audépart,Joshdevaitsechargerdecelles-ci–ilavaitréaliséplusieursclichésde
classeàlafacetilétaitlephotographeattitrélorsdessoiréesdelafraternité.
DepuisqueM.FisheretDeniseColettiavaientmisleurgraindesel,nousavions
engagéunprofessionnelqu’elleconnaissait.
–J’hésiteencoreàallerchezlecoiffeur,asouffléTaylor.
–Vas-y,l’ai-jeencouragée.
Nousavonstoutesenfilénospyjamasetellesm’ontoffertleurcadeaudemariage:
unenuisetteendentelleblancheaveclaculotteassortie.
–Pourlanuitdenoces,s’estcrueobligéed’expliquerTaylord’unairentendu.
–Euh...merci,j’avaiscompris,ai-jeréponduenlatenantàboutdebras.Merci,les
filles.
J’espéraisquejenerougissaispastrop.
–Tuasdesquestions?areprisTaylor,juchéesurmonlit.
–Taylor!Jenevispasdansunecaverne,jenesuispasidiote.
–Jeveuxseulementteprévenir:çaneteplairasansdoutepaslespremièresfois.
Parexemplemoi,commejesuistrèsétroite...enfintuvoisquoi,çam’afaittrèsmal.
Peut-êtrequeceseramoinsdouloureuxpourtoi.Dis-lui,Anika.
Celle-cialevélesyeuxauciel.
–Çanem’apasdutoutfaitmal,Iz.
–Ehbien,tuessansdoutecomplètementanormale,aconcluTaylor.
Anikaluiaécraséunoreillersurlatête,etnousavonstoutesétéprisesd’unecrise
defourire.
–Attends,Taylor,ai-jelancéquandj’airéussiàreprendremonsouffle,mal
comment?Genrecoupdepoingdansleventre?
–Tuasdéjàreçuuncoupdepoingdansleventre?s’estétonnéeAnika.
–J’aiungrandfrère,luiai-jerappelé.
–Rienàvoir,aréponduTaylor.
–C’estpirequelesrègles?
–Oui.Pourmoi,çaserapprochedavantaged’unepiqûred’anesthésiantdansla
gencive.
–Super,maintenantellecomparetapremièrefoisàunecarie!s’estécriéeAnikaen
selevant.Nel’écoutepas,Iz.Jeteprometsquec’estbeaucoupplusagréableque
d’allerchezledentiste.Ceseraitdifférentsiaucundevousdeuxnel’avaitjamais
fait,maisJeremiahadel’expérience.Ils’occuperabiendetoi.
Tayloraeuunnouveaufourire:
–Ahça,ilvabiens’occuperdetoi!
Jemesuisforcéeàsourire,mêmesimonvisageétaitcommepétrifié.Jeremiahavait
couchéavecdeuxfilles.Sacopinedulycée,Mara,etmaintenantLacieBarone.Alors
oui,j’étaisconvaincuequ’ilsauraits’yprendre.J’auraisjustementpréféréquecene
soitpaslecas.
Nousnoussommesallongéesdansmonlittouteslestrois.Nousavonséteintles
lumièresetAnikas’estendormielapremière.J’avaisretournélaquestiondansma
tête:devais-jeounonmeconfieràTaylor,luiparlerdeConrad,dessentiments
ambigusquej’éprouvaisdepuisquelquetemps?J’avaisenviedeluidireet,en
mêmetemps,j’avaispeur.
–Tay?ai-jemurmuré.
Elleétaitentrenousdeux–jem’étaisplacéeaubordpourpouvoirrejoindreJer ’à
sonretour.
–Quoi?a-t-ellerépliquéd’unevoixensommeillée.
–Ils’estpasséunechosebizarre.
–Quoi?
Elleétaitbienréveilléeàprésent.
–Hier,Conrads’estouvertlajambesursaplanchedesurfetquandjel’aiaidéà
nettoyerlaplaieilyaeuuntrucétrangeentrenous.
–Vousvousêtesembrassés?
–Non!Mais...j’auraisbienvoulu.J’aiététentée.
–Lavache...Vousn’avezrienfait,hein?
–Riendutout.Jepaniquejusteunpeuparcequej’enaieuenvie.L’espaced’une
seconde.
Aprèsavoirpousséunlourdsoupir,j’aiajouté:
–Jememariedansdeuxjours,jenedevraispasavoirenvied’embrasserd’autres
garçons.
–Conradn’estpasn’importequelautregarçon,a-t-ellerétorquédoucement.C’est
tonpremieramour.Tonpremiergrandamour.
–Tuasraison!
Elleavaitréussiàmesoulagerd’unpoids,jemesentaispluslégère.
–C’estdelanostalgie,ai-jerepris.Riendeplus.
Aprèsuninstantd’hésitation,elleamurmuré:
–Jedoist’avouerquelquechose...Conradestallévoirtamère.
Marespirations’estbloquée.
–Quand?
–Ilyaunequinzainedejours.Ill’aconvaincued’assisteràlafêtequenousavons
organisée.Ellel’aditàmamèrequimel’arépété...
Jesuisrestéesilencieuse.Ilavaitfaitçapourmoi?
–Jenet’enaipasparléparcequejenevoulaispassemerletroubledanstonesprit.
ParcequetuaimesJer ’,hein?Tuveuxvraimentl’épouser?
–Mm-mm.
–Tuessûreàcentpourcent?Iln’estpastroptard,tusais.Tupeuxencoretout
annuler...riennet’obligeàsauterlepasceweek-end.Situasbesoindeplusde
temps...
–Non,jesuisprête.
–D’accord.
J’airoulésurlecôté.
–Bonnenuit,Taylor.
–Bonnenuit.
Letempsquesarespirationdevienneplusprofondeetplusrégulière,j’aiméditésur
laquestion.Conradcontinuaitàveillersurmoi.Sansunbruit,jemesuislevéeetj’ai
traversélachambrejusqu’aubureau.Àtâtons,jel’airetrouvée.Malicorneenverre.
Chapitrequarante-cinq
ChaquefoisqueSusannahnousdéposaitaucentrecommercialouauminigolfelle
chargeaitConraddeveillersurnous.
–Tuesresponsabled’eux,Connie,jecomptesurtoi.
Unjour,nousnoussommesséparésparcequelesgarçonsvoulaientfairedesjeux
d’arcadeetpasmoi.J’avaishuitans.Nousnousétionsfixérendez-vousàlacafétéria,
uneheureplustard.J’aiaussitôtfoncéàlaboutiquedusouffleurdeverre.Les
garçonsnevoulaientjamaisymettrelespieds,alorsquejel’adorais.J’erraisde
présentoirenprésentoir.J’aimaistoutparticulièrementleslicornesenverre.Je
rêvaisd’enacheterune,mêmeunetoutepetite,maisellescoûtaientdouzedollars
etjen’enavaisquedixenpoche.Lesminiaturesm’hypnotisaient.Jelesprenaisdans
mesmains,lesreposaispuislesreprenais.Sansm’enrendrecompte,uneheurea
passépuisuneseconde.J’aicouruàlacafétériaàtoutesjambes.J’avaispeurqueles
garçonssoientpartissansmoi.
Quandjesuisarrivée,Conradn’étaitpaslà.JeremiahetStevencomptaientleurs
jetonstoutenmangeantdestacos.
–Tuétaisoù?m’ademandéStevend’unairagacé.
L’ignorant,j’aiinterrogéJeremiah,pantelante:
–OùestConrad?
–Partiàtarecherche,m’a-t-ilréponduavantd’ajouteràl’intentiondeSteven:Tu
veuxqu’onéchangenosjetonscontreunlotaujourd’huiouqu’onattendela
prochainefois?
–Attendons,letypem’aditqu’ilsrecevraientd’autresprimeslasemaineprochaine.
QuandConradareparu,unpeuplustard,etqu’ilm’atrouvéeentraindemanger
uneglaceavecJeremiahetSteven,ilestsortidesesgonds.
–Oùétais-tu?a-t-ilhurlé.Tuétaiscenséenousretrouvericiàquinzeheures!
J’aisentiunebouleseformerdansmagorge,j’étaissurlepointdepleurer.
–Àlaboutiquedusouffleurdeverre,ai-jemurmuré.
Maglacemedégoulinaitsurlesdoigts.
–S’ilt’étaitarrivéquelquechose,mamèrem’auraittué!C’estmoiquisuis
responsable.
–Ilyavaitunelicorne...
–Oublie.Tunenousaccompagnerasplus.
–Non,Conrad!S’ilteplaît...Jesuisdésolée.
J’aiessuyémeslarmesdemamainpoisseuse.Ils’envoulaitd’avoircrié,jelevoyais
bien.
–Nemerefaisjamaisuncouppareil,a-t-ilditavantdes’asseoiràcôtédemoi.À
partird’aujourd’hui,onnesesépareplus,d’accord?
–D’accord,ai-jeréponduenreniflant.
Pourmonanniversaire,aumoisd’aoûtdelamêmeannée,Conradm’aoffertune
licorneenverre.Paslapetite,non,lagrosseàvingtdollars.Elleavaitdepuisperdusa
cornelorsd’unecompétitiondelutteentreJeremiahetSteven,maisjel’avais
conservée.Elletrônaitsurmonbureau.Commentaurais-jepujeteruncadeau
pareil?
Chapitrequarante-six
Conrad
Jem’étaisproposépourêtrelecapitainedesoirée.Quandnousavonsquittéla
maison,lesautresavaientdéjàavalépasmaldebièreetdevin.
NousavonsprislavoituredeTom,ouRedbirdmachinchose,parcequec’étaitlaplus
grande.Onauraitdituntank.Jer ’estmontéàcôtédemoietlesautresderrière.
Tomapassélebrasentrelesdeuxsiègesavantpourallumerlaradio.Ils’estmisà
accompagnerlerappeur,àcontre-tempsetaveclesmauvaisesparoles.Joshl’aimité
etStevenasortilatêteparletoitouvrant.J’aijetéunregardenbiaisàJer ’etlancé:
–Etcesonttespotes?
Ilaéclatéderirepuisilachantéàsontour.
Lebarétaitbondé.Ilgrouillaitdefillesàtalonshautsetrougeàlèvres,auxcheveux
lissesetbrillants.Redbirdatentésachanceavectoutescellesquicroisaientson
chemin.Etils’estfaitrembarrerchaquefois.
Jesuisalléaubarpourchercherlapremièretournée,etStevenm’aemboîtélepas.
Nousattendionsquelebarmans’intéresseenfinànousquandStevenasoudain
abattusamainsurmonépaule.
–Alors,commenttugèrestoutça?
–Quoi?Lemariage?
–Ouais.
–Jevoispascequ’ilyaàdire,ai-jerétorquéenmedétournant.
–Tupensesquec’estuneerreur?
Jen’aipaseubesoinderépondre,lebarmanvenaitderegarderdansnotredirection.
–Cinqdoublesshotsdetequilaetunepression.
–Tuneprendsmêmepasunpetitverreavecnous?
–Jedoism’occuperdevotrebandedetocards,tuasoublié?
Nousavonsapportélesboissonsàlatableoùétaientinstalléslesautres.Ilsonttous
lescinqvidéleursshotsd’unetraite,puisRedbirds’estlevépoursefrapperla
poitrineethurlercommeTarzan.Ilsontéclatéderireavantdel’encourageràaller
aborderdeuxfillessurlapistededanse.Stevenl’asuivi,etnousavonsobservéla
scènedeloin.Stevenavaitplusdesuccès.Ilacommencéàdanseraveclarouquine
pendantqueRedbirdrevenait,dépité.
–Jevaisnouschercheruneautretournée,ai-jeproposé.
J’avaisétabliquelessaouleràmortfaisaitpartiedemesprérogativesdetémoin.Je
suisrevenuaveccinqautresshotsdetequilaetpuisqueStevenétaittoujourssurla
pistededanse,Jer ’asifflélesienaussi.J’étaisentraindesirotermabièrepour
qu’elledurequandj’aientenduJoshsouffleràJeremiah:
–Tuvasenfinpouvoirpasseràl’acteavecBelly,monpote.
J’aibrusquementredressélatête.Unbrasposésurlesépaulesdesoncopain,Jer ’a
entonné:«It’sanicedayforawhitewedding.»Ilsn’avaientpasencorecouché
ensemble?
PuisJoshs’estécrié:
–Eh!Tuesquasimentredevenupuceautoiaussi.Tunet’estapépersonnedepuis
LacieàCabo.
Cabo?Jeremiahyavaitpassélesvacancesdeprintemps.Àl’époque,Bellyetlui
étaientensemble.Jeremiahs’estmisàchantercommeunecasserole:«Lucea
virgin,touchedfortlueveryfirsttime.»Presqueaussitôtils’estlevéetalancé:
–Ilfautquejepisse!
Pendantquejeleregardaiss’éloignerd’unpasmalassuré,Joshaobservé:
–CettetêtedenoeuddeFisheratropdechance.Lacieestcanon.
Redbirdluiadonnéuncoupdecoude,puiss’estexclamé:
–Purée,tutesouviens?Ilss’étaientenfermésdanslachambred’hôtel,onpouvait
plusrentrer.
Ils’esttournéversmoipourajouter:
–C’étaittropdrôle,mec.Ilsétaienttellementàfondqu’ilsnenousontmêmepas
entenduscogner.Onaétéobligésdepioncerdanscefoutucouloir.
Hilare,Josharenchéri:
–Enplus,elleétaitpasdugenrediscrète,lafille.«Oh!Jeremiah,oh!
Jeremiiiiiiaaaahhhh...»
J’aivurouge;souslatable,j’aiserrélespoings.J’avaisbesoindemedéfoulersur
quelqu’un.Àcommencerparcesdeuxabrutis.Puisj’iraistrouvermonfrèreetjele
réduiraisenbouillie.
J’aibondisurmespiedsetjemesuisfrayéuncheminàtraverslafouleàcoups
d’épaulespourrejoindrelestoilettes.J’aitambourinéàlaporte.
–C’estoccupé,abafouilléJeremiahavantdevomir.Aprèsavoirattenduquelques
secondes,jesuisrepartiensensinverseetj’aigagnéleparkingsansmêmem’arrêter
ànotretable.
chapitrequarante-sept
Uneheureplustard,lesgarçonssontrevenusivresmorts.J’avaisdéjàvuJer ’saoul,
maisjamaisàcepoint.Sescopainsontquasimentdûleporteraupremier.Il
n’arrivaitpresquepasàsouleverlespaupières.
–Belllllly!Jevaist’épouser,monamouuuur!
Restéeaupieddel’escalier,jeluiaihurlé:
–Couche-toi!
Intriguéeparl’absencedeConrad,j’aiinterrogéTom:
–JecroyaisqueConradétaitchargédeprendrelevolant.Oùest-il?
Tomgravissaitlesmarchesd’unpaschaloupé.
–Aucuneidée.Ilétaitavecnous.
Jesuissortievérifierqu’ilnes’étaitpasassoupisurlabanquettearrièredelavoiture
;iln’yétaitpas.Jecommençaisàmefairedusouciquandjel’aiaperçutoutaubout
delaplage,surlepostedessauveteurs.J’airetirémeschaussuresetjel’airejoint.
–Descends,Conrad,tuvast’endormirlà-haut.
–Grimpe,Belly.Rienqu’uneminute.
Jen’aipastergiversé:iln’avaitpasl’airbourré.J’aigravileséchelonsetjemesuis
assiseàcôtédelui.
–Vousvousêtesbienamusés?
Maquestionestdemeuréesansréponse.J’aiobservél’eauquiclapotaitsurlerivage.
Lecroissantdelunedansleciel.
–J’adorecetendroitlanuit,ai-jeremarqué.
Debutenblanc,ilalâché:
–J’aiquelquechoseàt’avouer.
Sonintonationm’aglacélessangs.
–Quoi?
Lesyeuxperdusverslelarge,ilarétorqué:
–Jer ’t’atrompéequandilétaitàCabo.
Jenem’étaispasattendueàça.Jem’étaismêmepeut-êtreattendueàtoutsaufàça.
Ilavaitlamâchoireserréeparlacolère.
–Cesoir,aubar,undecestrouducsquiluiserventd’amisl’amentionné.
Ilafiniparsetournerversmoi.
–Jesuisdésoléquetul’apprennesdemabouche,Belly.Ilmesemblaitquetuavais
ledroitdesavoir.
J’ignoraisquoiluidireetj’aifiniparmurmurer:
–J’étaisaucourant.
–Tuétaisaucourant?s’est-ilexclaméensursautant.
–Ouais.
–Ettuastoujoursl’intentiondel’épouser?
Mesjouesétaientbrûlantes.
–Ilacommisuneerreur,ai-jeripostétoutbas.Ils’enveutterriblement.Jeluiai
pardonné,toutvabienmaintenant.Toutvavraimentbien.
UnrictusdedégoûtadéformélabouchedeConrad.
–Tutefousdemoi?Ilapassélanuitdansunechambred’hôtelavecunenanaettu
ledéfends?
–Quies-tupournousjuger?Çaneteregardepas!
–Çanemeregardepas?Lepetitmerdeuxdontonparleestmonfrèreettu...
Aulieud’allerjusqu’auboutdesapensée,ilarepris:
Jen’auraisjamaiscruquetuseraislegenredefilleàaccepterçadelapartd’unmec.
–J’aiacceptébienpiredetoi.
C’étaitsortitoutseul.C’étaitsortisansquejeprenneletempsderéfléchir.Sesyeux
lançaientdeséclairslorsqu’ilarétorqué:
–Jenet’aijamaistrompée.Jen’aijamaisneserait-cequeposélesyeuxsurune
autrefillequandnousétionsensemble.
Jemesuisécartéeetj’aiposélepiedsurlepremieréchelon.
–Ladiscussionestclose.
Pourquoiravivait-ilcesouvenirmaintenant?Alorsquejem’efforçaisdeneplusy
penser.
–Jecroyaisteconnaître,Belly.
–Tutetrompaisapparemment,ai-jelancéavantdesauterdanslesable.
Jel’aientendumesuivreetmesuiséloignée.Jesentaisleslarmesmonteretjene
voulaispasqu’illesvoie.Ilm’acouruaprèsetattrapéeparlebras.J’aitentéde
détournerlatête,maisdèsqu’iladécouvertquejepleurais,sonexpressions’est
modifiée.Ilavaitdelapeinepourmoi,cequin’afaitqu’accroîtremonchagrin.
–Jesuisdésolé,Belly,jen’auraispasdût’enparler.Tuasraison,cenesontpasmes
oignons.
Jen’avaisvraimentpasbesoindesapitié.Jemesuisdégagéeetj’aiprisladirection
opposéeàlamaison.Jenesavaispasoùj’allais,jevoulaisjusteluiéchapper.
–Jet’aimeencore,m’a-t-ilapostrophée.
Jemesuispétrifiée.Puis,lentement,j’aipivotésurlestalonspourluifaireface.
–Nedispasça.
Ils’estapprochéd’unpas.
–Jenesuispassûrd’êtrecapabledetesortircomplètementdematête.J’aile
sentiment...queturesterastoujourslà.Ici,a-t-ilajoutéenposantsamain,doigts
recroquevillés,sursoncoeur.
–C’estseulementparcequejememarieavecJeremiah.
Jedétestaismavoix,unevoixgeignardeettremblotante.Faible.
–C’estpourçaquetutemetsàmediredeschosespareilles,ai-jeajouté.
Subitement.
–Passubitement.C’estvraidepuistoujours.
–Peuimporte.Ilesttroptard.
Jemesuisécartéeetilm’aànouveauretenueparlebras.
–Attends!
–Lâche-moi,ai-jerétorquéd’untonsiglacialquejenemesuispasreconnue.
Décontenancéluiaussi,ilalaisséretombersamain.
–Dis-moijusteunechose,Belly.Pourquoivousmariermaintenant?Pourquoipas
simplementvousinstallerensemble?
Jem’étaisposélamêmequestion.Etjen’avaistoujourspastrouvéderéponse
satisfaisante.J’aivoulum’éloigner,maisilm’aemboîtélepasetarefermésesbras
autourdemesépaules.
–Lâche-moi!
Jemesuisdébattue,ilatenubon.
–Attends.Attends,Belly.
Moncoeurs’emballait.Etsiquelqu’unnousvoyait?Etsiquelqu’unnousentendait?
–Situnemelaissespas,jevaishurler.
–Écoute-moi,rienqu’uneminute.Jet’ensupplie...
Savoixétaitétrangléeetrauque.J’aipousséunsoupirdecapitulation.Dansmatête,
j’aientamélecompteàrebours.Soixantesecondes,iln’obtiendraitpasdavantage
demoi.Jeluidonnaislaparolependantsoixantesecondes,puisjem’éloigneraissans
unregardenarrière.Ilyadeuxans,jerêvaisdel’entendremedireça.Àprésentil
étaittroptard.Toutbas,ilacommencé:
–Ilyadeuxans,j’aimerdé.Seulementpaspourlesraisonsquetut’imagines.Cette
nuit-là...tut’ensouviens?Lanuitoùnoussommesrentrésdelafac,lanuitoùil
tombaitdescordesetoùnousavonsdûnousarrêterdansunmotel.Tut’en
souviens?
Biensûrquejem’ensouvenais.
–Cettenuit-là,jen’aipasfermél’oeil.Pendantdesheures,j’aitournéetretournéle
problèmedansmatête.Quelleétaitlabonnedécisionàprendre?Parcequeje
savaisquejet’aimais,maisjesavaisaussiquec’étaitimpossible.Jen’avaispasle
droitd’aimeràl’époque.Lamortdemamèrem’avaitlaissédansuntelétatde
colère.Jelasentaisbouillirenmoiconstamment,j’avaisl’impressionquejerisquais
d’exploseràchaqueinstant.
Ilainspiréavantdepoursuivre:
–Jen’avaispaslaforcedet’aimercommetuleméritais.Etj’enconnaissaisunquien
étaitcapable.Jer ’.Sonamourpourtoiétaitsincère.Sijet’avaisretenue,jet’aurais
blessée,jelesavais.Jen’étaispasenétatdet’aimer.Alorsjet’ailaisséepartir.
J’avaisarrêtédecompterdepuisunmoment.Jemeconcentraisentièrementsurma
respiration.Inspirer.Expirer.
–Maiscetété...Bonsang,cetété.Meretrouverprèsdetoi,discutercommeavant,
découvrirquetumeregardestoujoursdelamêmefaçon.
J’aifermélesyeux.Cequ’ildisaitn’avaitaucuneimportance,seulcomptaitceque
moijemedisais.
–Ilasuffiquejeterevoiepourquetousmesplanstombentàl’eau.Jenepeuxpas...
J’aimeJer ’plusquen’importequi.C’estmonfrère,mafamille.Jemedétestepource
quejesuisentraindefaire.Pourtantquandjevousvoisensemble,jeledéteste
aussi.
Savoixs’estbriséequandilaconclu:
–Nel’épousepas.Nerestepasaveclui.Soisavecmoi.
Sesépaulessesontmisesàfrémir.Ilpleurait.L’entendrem’implorerainsi,levoirsi
vulnérablemebrisaitlecoeur.Ilyavaittantdechosesquejevoulaisluidire.Etj’en
étaisincapable.AvecConrad,unefoisquej’ouvraislesvannes,jenepouvaisplus
m’arrêter.D’ungestebrusque,jemesuislibéréedesonétreinte.
–Conrad...
Ilavoulumeretenir.
–Dis-moijuste.Tuéprouvesencorequelquechosepourmoi,Belly?
Lerepoussant,j’airétorqué:
–Non!Tunepigespas?TuneserasjamaisàlahauteurdeJer ’.Ilestmonmeilleur
ami.Sonamourestinconditionnel.Ilneleretirepassuruncoupdetête.Personne
nes’estjamaisoccupédemoicommeillefait.Personne.Surtoutpastoi.Toiet
moi...
Jemesuisinterrompue.Lesmotsquiallaientsuivreétaientprimordiaux.Jedevais
faireensortequ’ilm’oubliepourtoujours.
–Toietmoi,çan’ajamaisvouluriendire.
Sonvisages’estreferméd’uncoup.Lalueurdanssesyeuxs’estéteinte.Jen’étais
plusenétatdel’affronter.Jemesuiséloignéeet,cettefois,iln’apascherchéàme
suivre.Jen’aipaslancéunseulcoupd’oeilpar-dessusmonépaule.J’enétais
incapable.Sijerevoyaissonvisage,jeneseraissansdoutepascapablederepartir.
Toutenposantunpieddevantl’autre,jemerépétais:«Tiensbon,encoreunpetit
effort.»Cen’estqu’unefoisquej’aiétécertainequ’ilnepouvaitplusmevoir,une
foisquelamaisonestapparuedevantmoi,quejemesuisabandonnéeauxlarmes.
Jemesuisaffaléedanslesableetj’aipleurésurConrad,puissurmoi.J’aipleurésur
cequin’existeraitjamais.
Toutlemondesaitque,danslavie,onnepeutpastoutavoir.Danslesecretdemon
coeur,jesavaisquejelesaimaistouslesdeux,autantqu’ilestpossibled’aimerdeux
personnessimultanément.Conradetmoi,nousétionsliésetnousleserions
toujours.Cen’étaitpasquelquechosedontjepourraismedéfaire.Jelecomprenais
àprésent,jecomprenaisquel’amourn’estpasunechosequis’efface,quelleque
soitl’applicationquel’onymette.
Jemesuisrelevée,j’aiépoussetélesablesurmonpyjama,puisjesuisrentrée.Jeme
suisfaufiléedanslelitdeJeremiah,justeàcôtédelui.Ildormaitàpoingsfermés,
bercéparsesronflementsretentissants,commetoujourslorsqu’ilbuvaittrop.
–Jet’aime,ai-jesouffléàsondos.
Chapitrequarante-huit
Lelendemain,enfindematinée,TayloretAnikasontalléesenvillefairequelques
coursesdedernièreminute.Jesuisrestéeàlamaisonpournettoyerlessallesde
bainsetlestoilettes–nousattendionsnosparentsenfindejournée.Lesmecsne
s’étaienttoujourspasréveillés,cequim’arrangeaitbien.J’ignoraiscequej’allais
dire,oupas,àJeremiah.L’angoissemedévoraitdel’intérieur.Était-cefairepreuve
d’égoïsmeoudeclémencequesetaire?
JesuistombéesurConradensortantdemadoucheetjen’aimêmepasétécapable
desoutenirsonregard.J’aientendusavoituredémarreraussitôtaprès.Jenesavais
pasoùilavaitl’intentiond’aller,maisj’espéraisqu’ilresteraitloindemoi.Nosplaies
étaientencoretropàvif,ilétaitencoretroptôt.Jemesuissurpriseàsouhaiterque
l’undenousdeuxs’éloigne.Çam’étaitimpossibleavecmonmariage,etj’auraisaimé
queluilefasse.Leschosesauraientététellementplussimples.C’étaitégoïste,j’en
avaisbienconscience.
Aprèstout,lamoitiédecettemaisonappartenaitàConrad.
Aprèsavoirfaitleslitsetarrangélasalledebainsdesinvités,jesuisdescendueme
préparerunsandwichàlacuisine.Jepensaisêtretranquille,jepensaisqu’ilétait
toujoursdehors.Pourtant,jel’aitrouvéentraindemanger,toutseul.Dèsqu’ilm’a
aperçue,ilaposésonsandwichaurosbif.
–Jepeuxteparleruneseconde,Belly?
–Jem’apprêtaisàallerenvillechercherdeuxtroisbricoles,ai-jerépondu,leregard
poséquelquepartderrièresonépaule.Pourlemariage.
Ilm’asuiviesurlavéranda.
–Écoute,jesuisdésolépourhiersoir.
J’aiconservélesilence.
–Tuveuxbienmerendreunservice?Tupeuxoubliertoutcequej’airaconté?
Unbrefsourireironiques’estpeintsurseslèvres.
–Jenesavaispascequejedisais,j’avaisbeaucouptropbu.Reveniriciafait
remonterbeaucoupdesouvenirsàlasurface.Maisc’estdupassé,toutça,jelesais.
Honnêtement,jemerappelleàpeinemesparoles.Enrevanche,jesuispersuadé
d’avoirdépassélesbornes.Jesuisvraimentdésolé.
J’aid’abordéprouvéunetelleragequejemesuisretrouvéeincapabledeparler.Je
n’arrivaispasàreprendremonsouffle,j’ouvraisetrefermaislabouchecommeun
poissonrougehorsdel’eau,enquêted’uneboufféed’air.Jen’avaispasdormidela
nuit,déchiquetéeparchacunedesparolesqu’ilavaitprononcées.Jemesentaissi
bêtesoudain.Etdirequel’espaced’uneseconde,d’unetoutepetiteseconde,j’avais
hésité!Jem’étaisimaginéàquoimavieressembleraitsijel’épousaisluiaulieude
Jeremiah.Rienquepourça,jeluienvoulaisterriblement.
–Tun’étaispasivre.
–Si,complètement.
Cettefois,ilm’aadresséunsourirepenaudquej’aiignoré.
–Tumebalancesçalaveilledemonmariageettuveuxquej’oublie,tout
simplement?Tuestordu.Tunecomprendspasqu’onnepeutpasjoueravecles
sentimentsdesgenscommeça?
Sonsourires’estévanoui.
–Attendsuneseconde,Belly...
–Jet’interdisdeprononcermonprénom,ai-jeditenreculant.Jet’interdismêmed’y
penser.Enfait,nem’adresseplusjamaislaparole.
Desonpetitairsarcastique,ilariposté:
–Çameparaîtunpeudifficile,vuquetuépousesmonfrangin.Allez,Belly.
Jenepensaispasquemacolèrepouvaitencores’accroître.J’étaistellementhorsde
moiquej’aipresquecraché:
–Jeveuxquetupartes.Sers-toid’unedetesexcusesbidonetcasse-toi.Retourneà
BostonouenCalifornie.Jem’enfiche.Jeveuxjustequetudisparaisses.
Ilaclignédesyeuxavantderépondre:
–Jereste.
–Va-t’en,ai-jeditenlepoussantdetoutesmesforces.Va-t’en!
Pourlapremièrefois,j’aivusonarmuresefissurer.Lavoixtremblante,ila
demandé:
–Qu’est-cequetuvoulaisquejetedise,Belly?
–Arrêtederépétermonprénom!
–Qu’est-cequetuattendsdemoi?a-t-ilhurléàsontour.Jemesuismisànudevant
toi,hiersoir!J’aitoutdéballéettum’asrejeté.Jenetereprocherien,j’aipigéque
jen’auraisjamaisdût’avouerunechosepareille.Seulementmaintenantquej’essaie
demetirerdecettesituationensauvegardantunminimumdefierté,pourêtre
capabled’affrontertonregard,tumerefusesmêmeça?Tum’aspiétinélecoeur
hiersoir,d’accord?C’estçaquetuveuxentendre?
Ànouveau,j’étaisàcourtdemots.Quandjelesairetrouvés,j’ailâché:
–Tun’aspasdecoeur.
–Non,jecroisbienquec’esttoiquin’enaspas.
Ils’éloignaitdéjàquandjel’aiinterpellé:
–Qu’est-cequetuveuxdire?
Jemesuisélancéeàsasuiteetl’aiforcéàseretournerversmoi.
–Dis-moicequetuentendsparlà,Conrad.
–Nefaispasl’innocente...Jet’aimetoujours.Jen’aijamaiscessé,jecroisquetule
sais.Jecroisquetul’astoujourssu.
Leslèvrespresséesl’unecontrel’autre,j’aisecouélatête.
–C’estfaux.
–Nemenspas.
J’aisecouélatêteànouveau.
–Àtaguise.Maisnecompteplussurmoipourfairesemblant,Belly.
Surcesmots,ilarejointsavoiture.
Jemesuislaisséetombersurlavéranda.Moncoeurbattaitàcentmilleàl’heure.Je
nem’étaisjamaissentieaussivivante.Colère,tristesse,joie.Ilmefaisaitressentir
toutçaàlafois.Personned’autren’avaitceteffetsurmoi.Personne.
Subitement,j’aieulesentiment,nonlacertitudeabsolue,quejenepourraispas
l’oublier.Lavéritéétaitaussisimpleetdurequecela.Toutescesannéesjem’étais
accrochéeàluicommeuncoquillageàsonrocher,etmaintenantjen’étaisplus
capabledem’enséparer.C’étaitmafaute,entièrement.Jenepouvaispasoublier
ConradetjenepouvaispasabandonnerJeremiah.
Quellesolutionmerestait-il?
Jememariaislelendemain.
Sijeprenaiscettedécision,sijechoisissaisConrad,jen’auraisjamaislapossibilitéde
revenirenarrière.JeneposeraisplusjamaismamainsurlanuquedeJeremiah,jene
sentiraisplusladouceurdesonduvet.Unduvetd’oisillon.Jer ’nemeregarderait
pluscommeillefaisaitmaintenant.Avecamour.Parcequenousnousaimions,et
que,d’unecertainefaçon,ilenavaittoujoursétéainsi.Toutseraitperdu.Terminé.
Certainsactessontirrémédiables.Commentdireadieuàtoutça?J’enétais
incapable.Etnosfamilles?Queressentiraitmamère?Sonpère?Çanousdétruirait.
Jen’avaispasledroitdefaireunechosepareille.Surtout...surtoutquel’équilibre
étaitsiprécairedepuislamortdeSusannah.Nouscherchionsencorecomment
existerensemblesanselle,commentcontinueràêtrecettefamilled’été.
Jenepouvaispassacrifiertoutsuruncoupdetête.JustepourConrad.Mêmes’il
m’avaitavouésonamour,mêmes’ilavaitenfinprononcélesmots.LorsqueConrad
Fisherdisaitàunefillequ’ill’aimait,c’étaitsincère.Ellepouvaitlecroire.Peut-être
mêmepouvait-ellemisersavieentièresurceserment.
Voilàexactementàquoiçareviendrait:remettremonavenirentresesmains.Jene
lepouvaispas.Etjeneleferaispas.
Chapitrequarante-neuf
Conrad
J’étaisdansmavoiture,jeroulais,boostéparl’adrénaline.
Jel’avaisenfindit.J’avaisenfinprononcélesmots,àvoixhaute,faceàelle.C’était
unsoulagementdeneplusavoiràlesgarderpourmoi,etj’avaisétélittéralement
submergéparmessentimentsquandjem’étaisdéclaré.Jemetrouvaisdansunétat
d’hébétudemêléed’exultation,j’étaiseuphorique:ellem’aimait.Pasbesoinde
l’entendremeledire;jel’avaiscomprisd’instinct,àsonregard.
Maisetmaintenant?Quefairedecetamourréciproquequandilyavaitautantde
personnesentrenous?Commentpouvais-jel’atteindre?Aurais-jeseulementle
couragedeluiprendrelamainetdel’entraînerloind’ici?J’avaisl’intimeconviction
qu’ellemesuivrait.Sijeleluidemandais,elleprendraitlafuiteavecmoi.Pouraller
où?Nouspardonneraient-ils?Jer ’,Laurel,monpère...Etquellevieaurais-jeàlui
offrir?
Au-delàdesquestionsetdesdoutes,unsentimentmetordaitleventre:leregret.Si
jeluiavaisparléunanplustôt,etmêmeunmois,voireunesemaine,leschoses
seraient-ellesdifférentes?Sonmariageauraitlieulelendemain.Dansvingt-quatre
heureselledeviendraitlafemmedemonfrère.Pourquoiavais-jeattenduaussi
longtemps?
J’aierréenvilleunmomentavantdelongerl’océan.Enfin,jesuisrentré.Commeil
n’yavaitpasuneseulevoituredevantlamaison,j’enaidéduitquejeserais
tranquilleunmoment...puisj’aidécouvertTaylorsurlavéranda.
–Oùsont-ilspassés,tous?
–Bonjour,Conrad,a-t-elleréponduenplaçantseslunettessurlesommetdesatête.
Ilssontpartisfairedubateau.
–Pourquoitunelesaspasaccompagnés?
–J’ailemaldemer.
Aprèsm’avoirdévisagé,elleaajouté:
–Ilfautqu’onparle.
Jel’aiobservéeaveclassitudeavantderépondre:
–Dequoi?
Elleaindiquélefauteuilvoisindusien.
–Assieds-toi.
J’aiobtempéréetellealancé:
–Qu’est-cequetuasditàBellylanuitdernière?
Lesyeuxbaissés,j’aigrommelé:
–Ellet’aracontéquoi?
–Rien.Maisjevoisbienquequelquechosecloche.Jesaisqu’elleapleuré,sesyeux
étaientgonfléscematin.Jeseraisprêteàpariercherqu’ellepleuraitàcausedetoi.
Encoreunefois.Bienjoué,Conrad.
Lapoitrinecompriméeparunpoids,j’airiposté:
–Cenesontpastesoignons.
Ellem’afusilléduregard.
–Bellyestmaplusvieilleamie,évidemmentquecesontmesoignons.Jetepréviens,
Conrad,laisse-latranquille.Tusèmesletroubledanssonesprit.Encoreunefois.
–Onaterminé?ai-jedemandéenmelevant.
–Non.Reposetesfessestoutdesuite.Est-cequetuterendscompteàquelpointtu
l’asfaitsouffrir?Combiendefoistuasremuélecouteaudanslaplaie?Tulatraites
commeunjouetqu’onsortdesaboîtedèsqu’onaenviedes’amuser.Unvraigosse.
Quelqu’und’autreapriscequit’appartenaitetçaneteplaîtpasdutout,alorstu
débarquesettupiétinestout,uniquementpourtesoulager.
J’ailaissééchapperunsoupir.
–Cen’estpasdutoutmonintention.
Elles’estmordillélalèvreavantdepoursuivre:
–Bellym’aavouéqu’unepartd’ellecontinueraittoujoursàt’aimer.Tupersistesà
t’enfoutre?
Bellyavaitditça?
–Jen’aijamaisprétenduquejem’enfoutais.
–Tuessansdoutelaseulepersonneàpouvoirlafairerenonceràcemariage.Mais
tuasintérêtàêtresûrdetoncoupetàvraimentvouloird’elle,parcequedanslecas
contrairetuvasbousillerdesviesgratuitement.
Ellearemisseslunettesetconclu:
–Nebousillepaslaviedemameilleureamie,Conrad.Pourunefois,netecomporte
pascommeunsaleégoïste.Prouvequ’ellearaisondeteprendrepourunmecbien.
Laisse-latranquille.
Prouvequ'ellearaisondeteprendrepourunmecbien.
Jepensaisenêtrecapable,êtrecapabledemebattrepourBellyjusqu’aubout,sans
tenircomptedesautres.L’entraînerloind’ici.Seulementenlefaisantn’allais-jepas
luidonnertort?JeneseraispasunmecbienmaislesaleégoïstedécritparTaylor.
UnsaleégoïstequiauraitBellyàsescôtés...
Chapitrecinquante
Cesoir-là,nousavonstousdînédansunnouveaurestaurantenville–mesparents,
M.Fisher,toutelabande.Jen’avaispasfaim,maisj’aicommandéunsandwichau
homardquej’aimangéjusqu’àladernièremietteafindefairehonneuràmonpère.
Ilavaitinsistépourpayer.Ilportaittoujourslamêmechemiseblancheàrayures
grisesdanslesgrandesoccasions–cettesoiréenefaisaitpasexception.Ilétaitassis
àcôtédemamère,enrobechemisebleumarine,etmoncoeursegonflaitd’amour
chaquefoisquejeposaislesyeuxsureuxdeux.
PuisilyavaitTaylor,quiprétendaitsepassionnerpourcequeracontaitmonpèreau
sujetdusystèmenerveuxdeshomards.Àcôtéd’elle,Anika,quisemblaitréellement
s’intéresseràlaquestion,elle.Etàladroited’Anika,monfrère,quilevaitlesyeuxau
ciel.
Conradétaitinstalléàl’autreboutdelatable,parmilescopainsdeJer ’.J’étaistrès
conscientedel’effortquejefaisaispournepasleregarder,pourresterconcentrée
surmonassiette,surJeremiahàcôtédemoi.Jen’avaisaucuneinquiétudeàavoir,
Conradnejetaitpasunseulcoupd’oeildansmadirection.Ildiscutaitaveclesmecs,
avecSteven,mamère.Avectoutlemondesaufmoi.C’estcequetuveux,mesuis-je
rappelé.Tuluiasdemandédetelaissertranquille.C’esttoiquil’asréclamé.Tune
peuxpastoutavoir,Belly.
–Çava?m’achuchotéJeremiah.
J’airelevélatêteetjeluiaisouri.
–Ouais!Biensûr.Jenepeuxplusrienavaler,c’esttout.
Ilm’apiquéunedemesfritesavantderépliquer:
–Gardeunpeudeplacepourledessert.
Puisils’estpenchépourm’embrasser,etjeluiairendusonbaiser.Ilm’asemblé
ensuitelevoirlorgnerversl’extrémitédelatable,maisc’étaitsirapidequej’aibien
pul’imaginer.
Chapitrecinquanteetun
Conrad
J’aivraimentcruquej’allaisperdrelaboulecesoir-là.Àtableavectoutlemonde,
trinquantlorsquemonpèreaportéuntoast,meforçantàdétournerleregard
lorsqueJeremiahl’aembrasséedevantnous.
Àlafindurepas,Jer ’,Bellyetleurscopainssontallésmangeruneglacesurlajetée.
MonpèreetceluideBellyontregagnéleurhôtel.IlnerestaitqueLaureletmoiàla
maison.Jem’apprêtaisàmonterdansmachambrequandellem’aretenu.
–Eh!Viensprendreunebièreavecmoi,Connie.Jecroisqu’onl’abienmérité,non?
Nousnoussommesassisdanslacuisine.Elleaentrechoquénosbouteillesetlancé:
–Alorsàquoiva-t-ontrinquer?
–Auxfutursmariés,àquoid’autre?
Sanscroisermonregard,elleademandé:
–Tutienslechoc?
–Oui.Super.
–Allez,Connie.C’està«taLaura»quetuparles.Commenttesens-tu?
–Tuveuxquejesoishonnête?
J’aiavaléunegorgéedebièreavantdepoursuivre:
–Engros,çametue.
Ellem’acouvéduregard,avectendresse.
–Jesuisdésolée.Jesaisquetul’aimesbeaucoup,mongrand.Çadoitêtrevraiment
durpourtoi.
Magorgeseserrait,j’aitentédem’éclaircirlavoix,envain.Jesentaisqueçamontait
dansmapoitrine,puisderrièremesyeux.J’allaism’effondrerdevantelle,touchépar
letonsurlequelelleavaitprononcécesmots,commesimamèreparlaitàtravers
elle,commesielledevinaitcequejeressentaissansquej’aiebesoindeluiparler.
Ellem’aprislamain.J’aivoulularetirer,maiselleatenubon.
–Onsurmonteracetteépreuveensemble,jetelepromets.Onseraensemble,mon
grand.
Mepressantlesdoigts,elleaajouté:
–Dieuquetamèrememanque!
–Àmoiaussi.
–Onavraimentbesoind’ellelà,non?
J’aibaissélatêteetleslarmesontroulésurmesjoues.
Chapitrecinquante-deux
JevoulaispasserlanuitdanslachambredeJeremiah,maisdèsquejeluiaiemboîté
lepasdansl’escalier,Tayloraagitéunindexmenaçantdansmadirection.
–Non,non,çaportemalheur.
Ducoupjemesuiscouchéedansmonlitetluidanslesien.
Ilfaisaittropchaud,jenetrouvaispaslesommeil.J’avaisrejetémescouverturesau
pieddumatelasetretournémonoreillerpourposerlatêtesurlecôtéfrais;rienn’y
faisait.Mesyeuxrevenaientsansarrêtseposersurleréveil.Uneheure,deux
heures...
N’ytenantplus,jemesuislevéeetj’aienfilémonmaillotdebain.Sansallumerune
seulelumière,j’airejointlerez-de-chausséeàtâtons–leclairdelunesuffisaitàme
guider.Lerestedelamaisonnéeétaitendormi.
J’aiplongédanslapiscineetretenumonsoufflelepluslongtempspossible.Je
sentaisdéjàmesmusclessedétendre.Quandjesuisremontéeàlasurface,j’aifaitla
plancheetobservélecielétoilé.J’adoraislecalmedelanuit,sonimmobilité.Leseul
bruitquimeparvenaitétaitceluidel’océanvenants’échouersurlesable.
LelendemainjedeviendraisIsabelFisher.C’étaitcequej’avaistoujoursvoulu,un
rêvedepetitefillequiseréalisait.Etj’allaisprovoquersonnaufrage.Jedevaisdirela
vérité.JenepouvaispasépouserJeremiahdemainainsi,pasavecunaussigros
secretentrenous.
Jesuissortiedel’eau,mesuisemmitoufléedansmaserviettepuisj’aidirectement
filéàlachambredeJeremiah.Jel’aitirédusommeil.
–Jedoisteparler.
Mescheveuxdégoulinaientsursonoreiller,sonvisage.
–Jecroyaisqueçaportaitmalheur,a-t-ilgrommelé.
–Jem’enfiche.
Toutens’essuyantlesjoues,ils’estassis.
–Qu’est-cequ’ilya?
–Allonsendiscuterdehors.
Nousnoussommesinstalléssurunechaiselonguesurlavéranda.Sansaucun
préambulej’aimurmuré:
–Lanuitdernière,Conradm’aavouéqu’ilavaitencoredessentimentspourmoi.
J’aisentiJeremiahsecrisper.J’aiattenduqu’ilréagisseet,commeilconservaitle
silence,j’airepris:
–Naturellement,jeluiairéponduquecen’étaitpasréciproque.Jevoulaist’en
parleravant,maisj’aipenséqueceseraituneerreur,qu’ilvalaitmieuxgarderça
pourmoi...
–Jevaislebuter,a-t-illâchéenselevant.
Frappéeparlaviolencedesespropos,j’aitentédel’attirerversmoi;ilarésisté.
–Non,Jer ’,nefaispasça.Assieds-tois’ilteplaît,parle-moi.
–Pourquoileprotèges-tu?
–Je...jeneleprotègepas.Pasdutout.
Ilaplongésesyeuxdanslesmiens.
–Est-cequetum’épousespourl’oublier,Belly?
–Non.
C’étaitsorticommeuncriétouffé.
–Non,ai-jerépété.
–L’ennui,Bells,c’estquejenetecroispas,a-t-ilobservéd’untonétonnamment
détaché.J’aibienvucommenttuleregardais.Jenecroispasquetum’aiesjamais
regardécommeça.Jamais.
J’aibondisurmespiedspourluiprendrelesmains,etils’estécarté.Marespiration
s’estprécipitéequandj’airétorqué:
–C’estfaux,Jer ’.Complètementfaux.Jenepartageplusquedessouvenirsaveclui.
Riendeplus.Çan’arienàvoiravecnous.Toutçaappartientaupassé.Ilfautoublier
lepassépourseconcentrersurnotrefutur.Notrefuturàtouslesdeux.
–Lepassé,vraiment?Jesaisquetul’asvuàNoël.Jesaisquevousvousêtes
retrouvésici.
J’aiouvertlabouchemaisaucunsonn’afranchimeslèvres.
–Vas-y,jet’écoute.Essaiedenier.
–Iln’yarieneuentrenous,Jer ’,jetelepromets.Jenesavaismêmepasqu’ilserait
là.Simplement,jenet’airienditparceque...
–Parcequequoi?Pourquoiavais-jegardéçapourmoi?Pourquoinetrouvais-jepas
deraisonvalable?
–Jenevoulaispasquetusoiscontrariépourrien.
–Sivraimentcen’étaitrien,tum’enauraisparlé.Aulieudequoi,tuenasfaitun
secret.Aprèstoustesbeauxdiscourssurlaconfiance,tuasjouélescachottières.Tu
nepeuxpassavoiràquelpointj’aiculpabilisépourmonhistoireavecLacie.Alors
qu’onétaitséparés,toietmoi,quandc’estarrivé.
Jesentaislanauséemonter.
–Depuiscombiendetempstulesais?ai-jedemandé.
–Quelleimportance?a-t-ilcinglé.
–Pourmoi,çaena.
Ilareculéd’unpasavantderépondre:
–Jelesaisdepuisledébutdel’année.Conradl’amentionnéaudétourd’une
conversation,ilpensaitquej’étaisaucourant.Biensûr,j’aifaitcommesic’étaitle
cas.Tun’aspasidéeàquelpointjemesuissentidébile!
–Si,ai-jechuchoté.Pourquoitun’asriendit?
Nousnenoustenionsqu’àunoudeuxmètresl’undel’autre,pourtantj’avais
l’impressionquedeskilomètresnousséparaient.C’étaitàcausedesesyeux.Dela
distancequej’ylisais.
–J’attendaisquetuabordeslesujet.Cequetun’asjamaisfait.
–Jesuisdésolée.Jesuisvraimentdésolée.J’auraisdûteledire,j’aieutort.
Toutçanerimaitàrien.Lecoeurbattantlachamade,j’aiajouté:
–Jet’aime,Jeremiah.Onsemariedemain,toietmoi.N’est-cepas?
Faceàsonsilence,j’airépété:
–N’est-cepas?
–Jedoispartir,a-t-ilfiniparlâcher,jedoisréfléchir.
–Jepeuxveniravectoi?
Cettefois,jen’aipaseuàpatienterpourentendresaréponse,etellem’adévastée:
–Non.
Ils’estéloignéetjen’aipascherchéàleretenir.Jemesuislaisséetombersurles
marches.Jenesentaisplusmesjambes.Jenesentaisplusmoncorps.Était-ce
vraimententraind’arriver?Était-celaréalité?Jenepouvaispasycroire.
Chapitrecinquante-trois
Quelquepartunchardonneretgazouillait.Àmoinsqu’ilnes’agissed’unbruant
chanteur.Monpèreavaitessayédem’apprendreàreconnaîtrelesdifférentschants
desoiseaux,maisj’avaistoutoublié.
Lecielétaitgris.Ilnepleuvaitpeut-êtrepasencore,pourtantd’uneminuteàl’autre
iltomberaitdestrombesd’eau.UnmatincommeunautreàCousins.Àceciprèsque
j’allaismemarier.J’étaisconvaincuequecemariageavaitencoredegrandeschances
d’avoirlieu,mêmesijen’avaispaslamoindreidéedel’endroitoùsetrouvait
Jeremiahnis’ilavaitl’intentionderevenir.
Assisedevantmacoiffeuse,dansmonpeignoirrose,jemebouclaislescheveux.
Taylor,elle,étaitausalondecoiffure–ellen’avaitpasréussiàmepersuaderde
l’accompagner.Laseulefoisoùj’avaisacceptédemefairecoiffer,lerésultatavait
étécatastrophique.Jeressemblaisàlaconcurrented’unconcoursdebeautéavec
machoucroutelaquée.Çanemecorrespondaitpas.Ors’ilyavaitbienunjouroùje
devaisêtremoi-même,c’étaitaujourd’hui.
Quelqu’unafrappéàlaporte.
–Entrez,ai-jelancéenessayantderedonnerduressortàunebouclequi
s’amollissait.
Laportes’estouvertesurmamère,déjàhabilléepourlacérémonie–unpantalonen
linetuneveste.J’aiimmédiatementreconnul’enveloppejaunecitronqu’elleavaità
lamain:ilprovenaitdukitdecorrespondancedeSusannah.C’étaitelletoutcraché.
J’espéraisquejeseraisàlahauteurdesoncontenu–j’avaistellementlesentiment
del’avoirlaisséetomber.Quedirait-ellesielleétaitlà?
Mamèrearefermélaportederrièreelle.
–Tuasbesoindemonaide?
Jeluiaitenduleferàfriser.Elleaposélalettresurmacommode,puiss’estplacée
dansmondospourdivisermescheveuxentroisparties.
–Taylors’estoccupéedetonmaquillage?C’estjoli.
–Oui,merci.Tuestrèsélégante.
Jel’aiobservéedanslemiroir,tandisqu’elleenroulaitunemècheautourdes
branchesdufer,latêtebaissée.J’aiétéfrappéeparsabeauté.Appuyantsesmains
surmesépaules,ellearencontrémonregarddanslemiroir.
–Cen’estpascedontjerêvaispourtoi.Maisjesuislà.Pourtonmariage.Maseule
fille.
J’airecouvertunedesesmains,etelleaserrélamiennesifortquej’aieumal.
J’auraisvoulumeconfier,luiavouerquec’étaitlapagaillecomplète,quejenesavais
pasoùavaitdisparuJeremiahnimêmesij’allaisvraimentmemarieraujourd’hui.
Seulementelleavaittanthésitéavantdeserésoudreàêtreprésente...Ilsuffirait
quej’émettelemoindredoutepourqu’ellearrêtetout.Ellemejetteraitsurson
épauleetm’emmèneraitloind’ici.J’aidoncsimplementrépondu:
–Merci,maman.
–Jet’enprie.
Lesyeuxtournésverslafenêtre,elleaajouté:
–Tupensesqueletempsvatenir?
–Aucuneidée.J’espère.
–Bon,silepirearrive,nousdéplaceronstoutàl’intérieur.Riendebiencompliqué.
Ellem’aalorsremislalettre.
–Susannahvoulaitquejeteladonnelejourdetonmariage.
Ellem’aembrasséesurlatêtepuiselleestsortie.J’ailaissémesdoigtscourirsur
monprénom,surlesbouclesrondesdel’écrituredeSusannah,etj’aireposé
l’enveloppesurlacommode.Lemomentn’étaitpasencorevenu.
Unnouveaucoupàlaporte.
–Quiest-ce?
–Steven.
–Entre.
Ilportaitlachemiseenlinblancetlebermudabeigeprévuspourlestémoins.
–Salut,a-t-illancéens’asseyantsurlelit.C’estjoli,tescheveux.
–Ilestrevenu?
Sonhésitationnem’apaséchappé.
–J’aibesoindesavoir,Steven.
–Non,iln’estpasrevenu.Conradestpartiàsarecherche.Ilauneidéedel’endroit
oùilpourraitêtre.
J’aipousséunsoupir,mélangedesoulagementetd’autrechose:commentréagirait
JeremiahenvoyantConrad?Etsiçaneservaitqu’àempirerlasituation?
–Iltéléphoneradèsqu’ill’auraretrouvé.
J’aiopinépuisreprisleferàfriser.Mesdoigtstremblaienttellementquej’aidûle
teniràdeuxmainspournepasmebrûlerlajoue.
–Tuenasparléàmaman?m’ademandéSteven.
–Non,niàelleniàpersonne.Pourlemoment,iln’yarienàdire.
J’aicoincéunemècheentrelesdeuxbranches.
–Ilseralà,ai-jepoursuivi.Jelesais.
Jecroyaispresquecequej’affirmais.
–Ouais,jesuissûrquetuasraison,Belly.Tuveuxquejeresteavectoi?
J’aisecouélatête.
–Jedoismepréparer,ai-jeexpliqué.
–Tuescertaine?
–Ouais.Préviens-moidèsquetuaurasdesnouvelles.
–Comptesurmoi.
Ils’estapprochépourmetapoterl’épauled’ungestemaladroit.
–Toutvas’arranger,Belly.
–Jesais.Net’enfaispaspourmoi.Occupe-toijustederetrouverJeremiah.
Dèsqu’iladisparudanslecouloir,j’aireposélefer.Mamainn’étaitpasassez
assurée,jefiniraisparmebrûlersijenefaisaispasunepause.Mescheveuxétaient
assezbouclés,detoutefaçon.
Ilreviendrait.Ilreviendrait,jelesentais.
Commejen’avaisriend’autreàfaire,j’aimismarobe.
Assisesurlereborddelafenêtre,jeregardaismonpèreinstallerdesguirlandes
lumineusessurlavérandaàl’arrièredelamaison,lorsqueTayloradéboulédansma
chambre.Sescheveuxétaientrelevésetenroulésentorsadesserréessursoncrâne.
Elleavaitunsacenpapieràlamainetuncaféglacé.
–Alorsvoilà,j’aiachetédequoidéjeuner,Anikaaidetamèreàinstallerlestableset
mescheveuxn’aimentpasdutoutcetemps,a-t-elleannoncéd’unetraite.Etjene
saispascommentt’annoncerça,maisjecroisbienavoirsentiunegouttedepluie...
Pourquoies-tudéjàentenue?Lemariagen’auralieuquedansplusieursheures.
Retire-la,sinontuvaslafroisser.
Voyantquejeneréagissaispas,elleavoulusavoir:
–Qu’est-cequinevapas?
–Jeremiahn’estpaslà.
–Biensûrquenon,bécasse.Çaportemalheurdevoirlamariéeavantlacérémonie.
–Iln’estpasici,danslamaison.Ilestpartihiersoiretiln’estpasrevenudepuis.Je
luiaitoutdit.
Mavoixétaitétonnammentcalme.
–Commentça,tout?a-t-ellelancé,lesyeuxexorbités.
–L’autrejourConradm’aavouéqu’ilavaitencoredessentimentspourmoi.Etla
nuitdernièrejel’airacontéàJeremiah.
Lesoupirquim’aéchappéressemblaitdavantageàunpetitcriétouffé.Cesderniers
joursm’avaientparudessemaines.J’auraisétéincapabled’expliquercommenttout
étaitarrivé.Commentunetelleconfusions’étaitinstallée,quibrouillaitmesidéeset
messentiments.
–Oh!monDieu,alâchéTaylorensecouvrantlabouche.Qu’est-cequ’onvafaire?
Elles’estaffaléesurlelit.
–Conradestpartiàsarecherche.
Jeregardaisdenouveauparlavitre.Monpèreavaitterminéd’installerlesguirlandes
surlavérandaetils’occupaitàprésentdesmassifs.Jemesuiséloignéedelafenêtre
pourretirermarobe.
Ébahie,Taylors’estexclamée:
–Qu’est-cequetufabriques?
–C’estbientoiquidisaisqu’ellerisquaitdesefroisser,non?
Jel’ailaisséeglisseràterredansunemaredesoieblanche,avantdelaramasseret
delaplacersuruncintre.Taylorm’aaidéeàenfilermonpeignoirdontelleanouéla
ceinturecommesij’étaisunepetitefille.
–Toutirabien,Belly.
Quelqu’unafrappéàlaporte,etnosdeuxregardsontvolédanscettedirection.
–C’estmoi,Steven,aditmonfrèreenentrant.Conradl’aramené.
Jemesuisécrouléeparterreensoufflant.
–Ill’aramené,ai-jerépété.
–Ilsedouche,apréciséSteven,puisils’habilleraetseraprêtàyaller.Àl’autel,je
veuxdire.Pasàrepartir.
Taylors’estagenouilléeàcôtédemoietaentrelacénosdoigts.
–Tuaslamainfroide,a-t-elleobservéenlarecouvrantdesonautremain.Tues
toujoursprêteàsauterlepas?Tun’yespasobligéesituneveuxpas.
J’aifermélespaupièresdetoutesmesforces.J’avaiseusipeurqu’ilnereviennepas.
Àprésentqu’ilétaitlà,toutemapaniqueremontaitàlasurface.Stevens’estassisà
côtédenousdeux.Ilm’aenlacée.
–Belly,prendsladécisionquiteparaîtlaplusjuste,d’accord?J’aiunconseilpour
toi.Tum’écoutes?
J’aiouvertlesyeuxetacquiescé.Avecbeaucoupdesolennité,ilalancé:
–N’aiepaspeurd’avoirl’airfolle.
–Qu’est-cequetuentendsparlà,Steven?aripostéTaylord’untonsec.
Unrirem’asecouélapoitrine.
–N’aiepaspeurd’avoirl’airfolle?N’aiepaspeurd’avoirl’airfolle!
J’étaisprised’untelfourirequeleslarmesroulaientsurmesjoues.
–Tonmaquillage!s’estécriéeTayloravantdebondirpourrécupérerlaboîtede
Kleenexsurlacommodeetmetamponnerlevisagedélicatement.
Jecontinuaisàrire.
–Reprends-toi,Conklin,m’a-t-elleintiméenjetantunregardinquietàmonfrère.
Lafleurdanssescheveuxétaitdetraviole;elleavaitraison:l’humiditéambiantene
luiréussissaitpasdutout.
–Détends-toi,Taylor,estintervenuSteven.Ellevabien,elleajustebesoindese
marrerunboncoup.Pasvrai,Belly?
–N’aiepaspeurd’avoirl’airfolle,ai-jerépétéengloussant.
–Jecroisqu’ellefaitunecrised’hystérieouuntrucdanslegenre.D’aprèstoi,je
devraislagifler?a-t-ellepersévéré.
–Non,jevaism’encharger,a-t-ilrétorqué.
J’aicesséderire,jen’étaispashystérique.Oupeut-êtreunpeuseulement.
–Jevaisbien,lesamis!Etjenelaisseraipersonnemegifler...Quelleheureest-il?
ai-jeajoutéenmelevant.
Stevenatirésonportabledelapochedesonbermuda.
–Quatorzeheures.Onaencoredutempsavantl’arrivéedesinvités.
J’aiprisuneprofondeinspiration.
–Bon,Steven,pourrais-tuallerdireàmamanqu’àmonavisilfautprévoirla
cérémonieàl’intérieur?Enpoussantlescanapéssurlecôté,ondevraitpouvoir
mettredeuxtablesdanslesalon.
–Jevaisdemanderdel’aideauxautresmecs.
–Merci,Stevie.Ettoi,Taylor,pourrais-tu...
–Resterpourarrangertonmaquillage?a-t-ellecomplété,pleined’espoir.
–Non,j’aimeraisêtreseule.J’aibesoinderéfléchir.
Aprèsavoiréchangéunregard,ilssontsortisdemachambreetj’airefermélaporte
derrièreeux.Dèsquejeleverrais,toutreprendraitsens.C’étaitforcé.
chapitrecinquante-quatre
Conrad
Cematin-là,c’estStevenquim’aréveilléenmesecouant.
–TuasvuJer ’?
–Ilyaencoretroissecondesjedormais,ai-jemarmonné,lespaupièrestoujours
closes.Commentjel’auraisvu?
Stevenm’alâchépours’asseoirsurmonlit.
–Tonfrangins’esttiré,mec.Impossibledemettrelamaindessus,etilalaisséson
portable.Qu’est-cequevousavezfoutuhiersoir?
Jemesuisaussitôtassis.Bellyavaitdûluiparler.Bordel.
–Aucuneidée,ai-jeréponduenmefrottantlesyeux.
–Commentonvafaire?
Toutétaitdemafaute.Jesuissortidemonlit.
–Resteici,jemechargedeleretrouver.NedisrienàBelly.
Visiblementsoulagé,ilalâché:
–Çameparaîtunbonplan.Maistunecroispasqu’ilvautmieuxprévenirBelly?On
n’apastroismilleansavantlemariage.Jenevoudraispasqu’ellesepréparepour
rien.
–Dansuneheure,sijenesuispasderetour,tuluiparles.
J’aitroquémontee-shirtcontrelachemiseenlinblancqueJer ’nousavaitfait
acheter.
–Tuvaslechercheroù?Jedevraispeut-êtret’accompagner...
–Non,Steven,resteicietoccupe-toid’elle.Jevaisletrouver.
–Tusaisoùilestalors?
–Jepense,oui.
Enréalitéjen’avaispaslamoindreidéedel’endroitoùcetrouducpouvaitbienêtre
allé.Jesavaisseulementquejedevaisarrangerlasituation.Aumomentoùje
partais,Laurelm’aarrêté.
–TuasvuJer ’?Jedoisluiremettrequelquechose.
–Ilestsortichercheruntrucpourlemariage.Jevaislerejoindre,jeluidonneraide
tapart.
Ellem’atenduuneenveloppe.Jel’aiaussitôtreconnue.Lepapieràlettresdema
mère.Desonécritureronde,elleavaitinscritlenomdeJer ’dessus.Avecunsourire,
Laurelaajouté:
–Lehasardfaitbienleschoses,c’estmieuxqueçaviennedetoi.Beckl’auraitvoulu,
tunecroispas?
–Ouais,tuasraison.
Horsdequestionquejereviennesanslui.
Dèsquej’aifranchileseuil,j’aicouruàmavoitureetdémarréentrombe.J’ai
commencéparlajetée,puisl’endroitoùonfaisaitduskatepetits,lasalledesport,le
snackoùons’arrêtaitchaquefoisqu’onarrivaiticipourlesvacances.Ilavait
toujoursraffolédeleursmilk-shakesàlafraise.Iln’étaitnullepart.J’aisillonnéle
parkingducentrecommercial.Aucunetracedesavoitureoudelui.Jenel’avaispas
trouvéetl’heureétaitpresquedéjàécoulée.J’étaisfoutu.StevenallaitparleràBelly
et,unefoisdeplus,j’auraisréussiàluigâcherlaviedefaçonmagistrale.EtsiJer ’
avaitdéfinitivementquittéCousins?Ilavaitpeut-êtregagnéBostonàl’heurequ’il
était...
Siseulementjepouvaisavoirunerévélationtoutàcoup,unevisiondel’endroitoùil
était.Aprèstout,onétaitfrères,non?Malheureusement,latélépathienemarchait
pasentrenousetjedevaismecontenterdepasserenrevuelalistedeslieuxque
nousavionsdéjàvisitésensemble.CommentréagissaitJeremiahquandilétait
contrarié?Ilcouraitdanslesjuponsdenotremère.SatombesetrouvaitàBoston,
maisàCousinselleétaitpartout.Soudainçaafaittiltdansmonesprit:laroseraie.
Jer ’avaittrèsbienpuseréfugierdanslejardindurefugepourfemmesbattues.Ça
valaitlecoupdepasservoir.J’aiappeléStevenenroute.
–Jecroissavoiroùilest.NedisrienàBellypourlemoment.
–D’accord.Maissijen’aipasdenouvellesd’icitrenteminutes,jelametsau
courant.Danstouslescas,àsonretour,jeluifaislatêteaucarré,àJer ’.
Nousavonsraccrochéaumomentoùjepénétraissurleparkingdurefuge.J’ai
aussitôtrepérésavoiture.Unmélangedesoulagementintenseetdeterreurm’a
envahi.Quepouvais-jebienluidireaprèslapagaillequej’avaissemée?
Jeremiahétaitassissurunbancdevantleparterre,latêtedanslesmains.Ilnes’était
paschangédepuislaveille.Ils’estredresséd’uncoupenm’entendantapprocher.
–Jetepréviens,mec,nefaispasunpasdeplus.
Jenemesuispasarrêtéavantd’êtrejustedevantlui.
–Rentreàlamaisonavecmoi,Jer ’.
–Danstesrêves!
–Tuescensétemarierdansdeuxheures.Onn’apasletempsderéglerça
maintenant.Alorsbalance-moitonpoingdanslatronche,çateferadubien.
J’aiessayédeluiprendrelebras,etilm’arepoussé.
–Non,c’estàtoiqueçaferaitdubien.Ettuneleméritespas.Mêmesi,aprèsle
merdierquetuascréé,jedevraisteréduireenbouillie.
–Alorsvas-y,netegênepas.Etensuiteonrentre.Bellyt’attend.Tunepeuxpasla
fairepoireauterlejourdesonmariage.
–Laferme!a-t-ilhurléenmesautantaucou.Jet’interdisdemeparlerd’elle!
–Allez,Jer ’,s’ilteplaît.Jet’ensupplie.
–Pourquoi?Parcequetul’aimesencore,c’estça?
Ilnem’apaslaisséletempsderépondre.
–Cequejevoudraiscomprendrec’estpourquoi,puisquetuavaisencoredes
sentimentspourelle,tum’asdonnétonfeuvert,hein?J’aiétéréglo,jen’airienfait
danstondos.Jet’aiposélaquestionenfaceettum’asditquec’étaitterminéentre
vous.
–Tun’avaispasvraimentattendumapermissionpourl’embrasser.Tutesouviens
quejevousaisurprisdanslavoiture?Oui,jet’aidonnémonfeuvert,parcequeje
pensaisquetusauraist’occuperd’elleetlatraitercommeelleleméritait.Pasquetu
latromperaisauMexique.C’estpeut-êtreàmoidetedemandersitul’aimesoupas.
Àlasecondeoùlederniermotafranchimeslèvres,lepoingdeJeremiahs’estécrasé
contremonvisage.Laviolenceducoupaététellequej’aieul’impressiondem’être
prisunevaguedetroismètresenpleineface.Jen’entendaisplusquele
bourdonnementdansmesoreilles.
–Bien,ai-jesoufflé.Onpeutdégagermaintenant?
Ilm’adécochéunsecondcoup.Cettefoisj’aibasculéàterre.
–Ferme-la!a-t-ilhurlé.Dequeldroittunouscompares?Jel’aitoujoursaimée.Pas
toi.Tul’astraitéecommeunemoinsquerien.Combiendefoistul’aslaisséetomber,
mec?Tun’esqu’unlâche.Regarde-toi,tuesincapabledemel’avouerenface.
Haletant,j’aicrachéunfiletdesangavantderétorquer:
–Bien,tuveuxl’entendre?Jel’aime.Jelereconnais.Parfois...parfoisj’ai
l’impressionquejenepourraijamaisêtreavecuneautrefillequ’elle.Maisc’esttoi
qu’elleachoisi,Jer ’.C’esttoiqu’elleveutépouser.Pasmoi.
J’aisortil’enveloppedemapoche,jemesuisrelevéetl’aiplaquéecontresontorse.
–Liscettelettre.Mamantel’aécrite.Pourlejourdetonmariage.
Lagorgeserrée,iladéchirél’enveloppe.Jel’aiobservépendantqu’ilparcouraitla
lettre,convaincuquemamèreauraitlesbonsmots.Elleavaittoujourssuparlerà
Jeremiah.Deslarmesontroulésursesjouespendantqu’ildécouvraitlemessageet
jemesuisdétourné.
–Jerentre,a-t-ilfiniparlâcher.Sanstoi.Tun’esplusmonfrère.Tuesmortàmes
yeux.Jeneveuxpasdetoiàmonmariage.Jeneveuxpasdetoidansmavie.Jeveux
quetudisparaisses.
–Jer ’...
–J’espèrequetuluiasdittoutcequetuvoulaisluidire.Parcequetunelareverras
plusjamais.Nimoi.C’estterminé.Toietmoi,c’estterminé.
Enmetendantlalettre,ilaajouté:
–Elleestpourtoi,paspourmoi.
Puisils’estéloigné.Jemesuisassissurlebancetj’aidépliélafeuillejaunecitron.
«CherConrad...»Jemesuismisàpleureràmontour.
Chapitrecinquante-cinq
Parmafenêtrej’apercevaisauloinungroupedegossesavecdesseauxenplastique
etdespelles,quicreusaientlesableàlarecherchedecrabes.
Jer ’etmoilefaisionsaussi,petits.Jemesouviensd’unefoisenparticulier,l’année
demeshuitans,jecrois–Jeremiahenavaitdoncneuf.Nousavionschasséles
crabestoutl’après-midi;mêmelorsqueConradetStevenétaientpasséspour
emmenerJeremiah,ilavaitpréférérester.Ilsluiontdit:
–Onprendnosvélospourallerlouerunjeuvidéoenville.Situnenous
accompagnespas,tun’auraspasledroitd’yjouercesoir.
–Vas-y,situveux,ai-jelancépiteusement(jecroyaisconnaîtresonchoix:qui
préféreraitdevieuxcrabesàunnouveaujeuvidéo?).
Ilahésitépuisrépondu:
–Jem’enfiche.
Etilestresté.
Jemesuissentiecoupablemaisaussivictorieuse;Jeremiahm’avaitchoisie,moi.On
pouvaitmefairepasseravantquelqu’und’autre.
Nousavonscontinuéjusqu’àlatombéedelanuit.Aprèsavoirétablinotretableaude
chasse,nousavonsrelâchélescrabes.Nouslesavonsregardéssetortillerdansle
sableetretrouver,d’instinct,leurchemin.Ilsauraientpurentrerchezeuxlesyeux
fermés.
Cesoir-là,ConradetStevensesontamusésavecleurnouveaujeu.Jeremiahlesa
observés.Iln’apasdemandés’ilpouvaitjouer,mêmesijevoyaisbienqu’ilencrevait
d’envie.
C’estcetteimagequejegarderaidelui,toujours.
Onafrappéàmaporte.
–Taylor,j’aiencorebesoinderesterseule,ai-jelancéenmeretournant.
Cen’étaitpaselle,c’étaitConrad.Ilavaitl’airéreinté.Sachemiseenlinblancétait
chiffonnée,commesonshort.Enl’examinantplusattentivement,j’aiconstatéque
sesyeuxétaientinjectésdesangetj’airemarquéqu’unbleuétaitentrain
d’apparaîtresursajoue.
–Ques’est-ilpassé?mesuis-jeécriéetoutenmeprécipitantverslui.Vousvousêtes
battus?
Ilasecouélatête.
–Tunedevraispasêtrelà,ai-jeajoutéavantdereculer.Jeremiahvamonterd’une
minuteàl’autre.
–Jesais,jedevaisjustetedirequelquechose.
Jeluiaitournéledospourregagnerlafenêtre.
–Tuenasdéjàditbeaucouptrop,ai-jerétorqué.Va-t’en.
Jel’aientenduappuyersurlapoignée,puisrefermerlaporte.Alorsquejecroyais
qu’ilétaitparti,ilalancé:
–Tuterappellesl’infini?
J’ailentementpivotésurlestalons.
–Pourquoi?
–Attrape!
J’airécupérél’objetqu’ilvenaitdemelancer:uncollierenargent.Jel’airegardé
pendreauboutdemesdoigts.Lependentifquireprésentaitlesymboledel’infini.Il
nebrillaitplusautantqu’avantetavaitprisuneteintecuivrée.Maisjemele
rappelais,biensûrquejemelerappelais.
–Qu’est-cequec’est?
–Tulesaistrèsbien,a-t-ilriposté.
–Non,désolée.
Jesentaisqu’ilétaitàlafoisblesséeténervé.
–Parfait,danscecasjevaisterafraîchirlamémoire.Jet’aiachetécecollierpourton
anniversaire.
Monanniversaire.
Celuidemesseizeans,forcément.C’étaitlaseuleannéeoùilavaitoubliémon
cadeau–ledernierétéquenousavionstouspasséensembleàCousins,avec
Susannah.Unanplustard,lorsqueConradavaitdisparuetqueJeremiahm’avait
demandéderetrouversatraceaveclui,j’avaisdécouvertcecollierdansletiroirde
sonbureauàlafac.Jel’avaisgardéparcequejesavaisqu’ilm’étaitdestiné.Plus
tard,ill’avaitrécupéré.Jen’avaisjamaisapprisquandill’avaitacheténipourquelle
occasion.Jesavaisseulementqu’ilétaitpourmoi.Comprendremaintenantqu’il
s’agissaitdemoncadeaud’anniversairem’aatteinteaudernierendroitoùjevoulais
qu’ilm’atteigne.Enpleincoeur.
Jeluiaiprislamainetj’aidéposélecollierdanssapaume.
–Jesuisdésolée.
Ilmel’atenduavantdedire,toutbas:
–Ilt’appartient,depuistoujours.J’avaistroppeurdetel’offriràl’époque.
Considère-lecommeuncadeaud’anniversaireenavance.Ouenretard.Fais-ence
quetuveux.Je...Simplementiln’aplussaplacedansmesaffaires.
Jel’aiacceptéenhochantlatête.
–Jesuisdésoléd’avoirtoutbousillé.Jet’aiencoreblesséeetj’ensuissincèrement
navré.Àunpointquetun’imaginespas.Jeneveuxplusjamaisqueçasereproduise,
alors...jenevaispasresteraumariage.Jem’envaistoutdesuite.Onnesereverra
pasavanttrèslongtemps.C’estsansdoutemieux.Êtreprèsdetoi,çafaittropmal.
EtJer ’...
Conrads’estraclélagorgeetareculépourmettredeladistanceentrenous.
–C’estluiquiabesoindetoi.
Jemesuismordulalèvrepournepaspleurer.D’unevoixcassée,ilaajouté:
–Jeveuxjustequetusachesque,malgrétoutcequiestarrivé,jetrouvequeçaen
valaitlapeine.Êtreavectoi,t’aimer.Çaenvalaitlapeine...Jevoussouhaitele
meilleur,àtouslesdeux.Veillezbienl’unsurl’autre.
J’aidûbâillonnermoninstinct,quimedictaitdetendrelamainpourtoucherlebleu
quifleurissaitsursajoue.Conradn’auraitpasvouludecegestedetendresse,jele
connaissaisassezpourlesavoir.
Ilestvenudéposerunbaisersurmonfrontet,avantqu’ils’écarte,j’aifermélesyeux
etjemesuisconcentréedetoutesmesforcespourretenircetinstant.Jetenaisà
conservercesouvenirprécisdelui,sesbrasbronzésquitranchaientsurlachemise
blanche,sescheveuxcoupésunpeutropcourtsurledevant.Mêmelebleusursa
joue,dontj’étaisd’unecertainefaçonresponsable.
Puisiladisparu.
Àcemoment,lasimpleidéequenousnenousreverrionspeut-êtrejamaism’aparu
pirequelamort.J’auraisvoulumelanceràsestrousses.Luiparler,toutluidire.«Ne
t’envapas.S’ilteplaît,nemequittepas.S’ilteplaît,restetoujoursprèsdemoipour
quejepuisseaumoinstevoir.»
Cetadieuavaitquelquechosededéfinitif.Àchacunedenosséparations
précédentes,j’avaistoujourscruquenousnousretrouverions.Que,peuimportaient
lescirconstances,nousresterionsliés,parnotrehistoire,parcettemaisonde
vacances.Maisaujourd’hui,cetteruptureétaitirrévocable.Jenelereverraisjamais
ou,quandjeleferais,leschosesseraientdifférentes,ilyauraitunemontagneentre
nous.
Jesentaisdansmachairquecettefois-làétaitparticulière.J’avaisenfinfaitmon
choix,etluiaussi.Ilmelibérait.J’étaissoulagée,ainsiquejel’avaisprévu.Cequeje
n’avaispasprévuenrevanche,c’estquej’éprouveraisunetelletristesse.
Adieu,Conrad.Byebye,Birdie.
Chapitrecinquante-six
C’étaitlejourdelaSaint-Valentin.J’avaisseizeans,etluidix-huit.Elletombaitun
jeudicetteannée-là,etConradavaitcoursjusqu’àdix-neufheures;jesavaisdonc
qu’onneseverraitpas.Nousavionsévoquélapossibilitédenousretrouverle
samedi,peut-êtrepourvoirunfilm,maisaucundenousn’avaitmentionnélaSaint-
Valentin.Detoutefaçon,lesfleursetleschocolatsenformedecoeur,cen’étaitpas
sontruc.Etçan’avaitaucuneimportance,parcequecen’étaitpasnonpluslemien.
ContrairementàTaylor.
Aulycée,lesélèvesducoursdethéâtreavaientdistribué,enfindematinée,des
rosesachetéesaucoursdelasemaineprécédente.Ilspouvaientlesdestineràquiils
voulaient.Enseconde,commenousn’avions,niTaylornimoi,decopain,nousnous
enétionsenvoyéchacuneune,ensecret.Cetteannée-là,sonmec,Davis,luiavait
faitporterunedouzainederosesrosesetluiavaitoffertunbandeauàcheveux
rougesurlequelellelorgnaitdepuisunmoment.Ellenel’avaitpasquittédela
journée.
Jefaisaismesdevoirsdansmachambre,lorsquej’aireçuuntextodeConradqui
disait:«Regardepartafenêtre.»Jemesuislevée,pensantqu’ilyavaitunepluie
d’étoilesfilantes–iln’enloupaitjamaisune.Etc’estluiquej’aidécouvert,assissur
unecouverturedanslejardinetdevantchezmoi,agitantlamain.J’aiétoufféuncri
desurprise.Jen’encroyaispasmesyeux.Dèsquej’aireprismesesprits,j’aiglissé
mespiedsdansmesbaskets,enfilémadoudounesurmonpyjamaetdévalél’escalier
sivitequej’aifaillitomber.J’aiquasimentsautélesmarchesduperronpouratterrir
danssesbras.
–Jen’enrevienspasquetusoislà!
Jenepouvaispaslelâcher.
–J’aiprislaroutedèslafindescours.Surprise?
–Tun’imaginespas!J’étaispersuadéequetuavaisoubliéquec’étaitlaSaint-
Valentin!
Ilaéclatéderire.
–Quandmême...a-t-ilditavantdemeconduireparlesépaulesjusqu’àla
couverture.
DessussetrouvaientunThermosetuneboîtedebiscuits.
–Allonge-toi,m’a-t-ilordonnéenétendantlesjambes.C’estlapleinelune.
J’aiobtempéréetlevélesyeuxverslecield’unnoird’encreetledisqueblanc,
étincelantdelalune.J’airépriméunfrisson.Pasparcequej’avaisfroid,non,parce
quej’étaisheureuse.Conradarabattuuncoindelacouverturesurmoi.
–Tuasfroid?a-t-ilvoulusavoir,l’airinquiet.
J’aisecouélatête.IladévissélebouchonduThermosetl’aremplideliquide.
–Iln’estplusbrûlant,maisçateréchaufferapeut-êtreunpeu.
Jemesuisredresséesurlescoudespoursiroterlaboisson.Duchocolatchaud.Enfin,
tiède.
–Iln’estpastropfroid?s’est-ilenquis.
–Non,ilestbon.
Nousnoussommestouslesdeuxrallongésetnousavonsobservéleciel.Ilyavait
tantd’étoiles.Lanuitétaitglaciale,pourtantjem’enfichais.Conradm’aprislamain
ets’enestservipourdésignerlesconstellationsetrelierlesétoilesentreelles.Ilm’a
racontél’histoiredelaceintured’OrionetdeCassiopée.Jen’aipaseulecoeurdelui
avouerquejelesconnaissaisdéjà,depuisquemonpèremelesavaitmontrées,
petite.J’adoraisécouterConrad,l’émerveillementmêlédevénérationdontsavoix
étaittoujoursempreintelorsqu’ilévoquaitlanatureetlascience.
–Tuveuxrentrer?m’a-t-ildemandéunpeuplustard.
Ilréchauffaitmamainentrelessiennes.
–Pasavantqu’onaitvuuneétoilefilante.
–Çapourraitbiennepasarriver.
Jemesuispelotonnéecontreluiavecbonheur.
–Çam’estégalsionn’envoitpas.Jeveuxjusteessayer.
Souriant,ilarétorqué:
–Tusavaisquelesastronomesappelaientçadela«poussièrecométaire»?
–Poussièrecométaire,ai-jerépété,goûtantlessyllabessurmalangue.Ondiraitle
nomd’ungroupederock.
Conradasoufflésurmamainpourlaréchaufferavantdelaglisserdanslapochede
sonmanteau.
–Ouais,enquelquesorte.
–Cesoir,c’est...Lecielest...
Jecherchaislebonmotpourrésumercequejeressentais,labeautédecespectacle.
–Àobserverlesétoilesainsi,allongéeàcôtédetoi,j’ail’impressiondetoucherdu
doigtl’immensité.L’infini.
–Jesavaisquetucomprendrais,a-t-ildit.
J’aisouri.Sonvisageétaitjusteàcôtédumienetjepouvaissentirlachaleurquise
dégageaitdesoncorps.Sij’inclinaislégèrementlatête,meslèvresrencontreraient
lessiennes.Jen’aipasbougé,pourtant.Saproximitémesuffisait.
–Parfoisj’ail’impressionquejenepourraijamaisfaireconfianceàuneautrefille
commejetefaisconfiance,a-t-illâchétoutàcoup.
Priseaudépourvu,j’aitournélesyeuxverslui.Ilnemeregardaitpas,toujours
concentrésurlavoûtecéleste.
Nousn’avonspasvud’étoilefilante,maisçam’étaitbienégal.Avantdenous
séparer,jeluiaidit:
–C’étaitundesmeilleursmomentsdemavie.
–Moiaussi,a-t-ilrépondu.
Nousignorionscequinousattendaitalors.Nousn’étionsquedeuxadolescentsqui
observaientlecielparunefroidenuitdefévrier.Alorsnon,ilnem’aoffertnifleurs
nichocolats.Àlaplace,ilm’adonnélaluneetlesétoiles.L’infini.
Chapitrecinquante-sept
Ilacognéunefoisàlaporte.
–C’estmoi.
–Entre,luiai-jedit.
J’étaisassisesurmonlit.J’avaisremismarobe,lesinvitésnetarderaientpasà
arriver.
Jeremiahapoussélebattant.Ilportaitsachemiseenlinetsonbermudabeige.Ilne
s’étaitpasencorerasé,maisilétaithabilléetsonvisageneportaitpaslamoindre
tracedecoup,pasunbleu.J’yaivuunbonsigne.
Ilaprisplaceàcôtédemoi,surlelit.
–Çaneportepasmalheurdesevoiravantlacérémonie?a-t-ildemandé.
Lesoulagementm’aenvahie.
–Alorslacérémonievabienavoirlieu?
–Onnes’estpasfaitsbeauxpourrien.
Ilm’aembrasséesurlajouepuisilaajouté:
–Tuesmagnifique,d’ailleurs.
–Oùétais-tu?
Ilachangédepositionavantderépondre:
–J’avaisjustebesoindetempspourréfléchir.Jesuisprêtmaintenant.
Ils’estpenchépourm’embrasserànouveau,cettefoissurleslèvres.Jemesuis
reculée.
–Qu’est-cequinevapas?
–Jetel’aidit,toutestarrangémaintenant.Onsemarie,non?Tuveuxtoujours
m’épouser?
Ilavaitbeauadopteruntonléger,jepercevaisunepointed’agressivitédanssavoix.
C’étaitlapremièrefois.
–Est-cequ’onpourraitaumoinsparlerdecequis’estpassé?
–Jen’aiaucuneenvied’enparler.Jeneveuxmêmeplusypenser.
–Ehbienmoi,j’enaienvie.Etbesoin.J’aicomplètementflippé,Jer ’.Tuasdisparu
sansunmot.Jenesavaismêmepassitureviendrais.
–Jesuislà,non?Jeseraitoujourslàpourtoi.
Ilaencorevoulum’embrasseret,cettefois,jel’airepoussé.Ils’estfrottélementon
avantdeseleveretdesemettreàarpenterlachambre.
–Jeteveuxentièrement,Belly.Lamoindreparcelledetoi.Maistucontinuesàte
dérober.
–Àquoitufaisréférence,là?Ausexe?
–Enpartie.Ilyaplusqueça.Toncoeurnem’appartientpasentièrement.Sois
honnête:j’airaison,non?
–Non!
–Tucroisquec’estfacilepourmoidesavoirquejenesuisqu’unsecondchoix?Que
depuistoujoursçaauraitdûêtrevousdeux?
–Tun’espasmonsecondchoix!Tueslepremier!
Ilasecouélatête.
–Non,jeneseraijamaislepremier.Conradpasseratoujoursavant.
Ilaabattusapaumecontrelemuretajouté:
–Jepensaisenêtrecapable,jemetrompais.
–Êtrecapabledequoi?M’épouser?
Matêtetournaitcommeunetoupie;toutàcoup,jemesuissurpriseàparlertrès
vite.
–D’accord,peut-êtrequetuasraison.Lasituationesttropcompliquéedans
l’immédiat.Onnevapassemarieraujourd’hui,onvajustes’installerdanscet
appartement.L’appartementdeGary,celuiquetuvoulais.Çameva.Onpeut
emménagerausecondsemestre,OK?
Devantsonsilence,j’airépétémaquestion,prisedepaniquesubitement:
–OK,Jer ’?
–C’estimpossible.Àmoinsquetupuisseslà,toutdesuite,meregarderdroitdans
lesyeuxetmedire...quetun’aimesplusRad.
–Jet’aime,toi,Jer ’.
–Cen’estpascequejetedemande.Jesaisquetum’aimes.Jeveuxsavoirsitu
l’aimesaussi.
Jevoulaisluirépondrenon.J’aiouvertlabouche.Pourquoilemotrefusait-ildesortir
?Pourquoin’arrivais-jepasàdirecequ’ilavaitbesoind’entendre?Toutseraitsi
simplesij’yparvenais.Unmotetceseraitterminé.Ilétaitprêtàmepardonneretà
toutoublier.Çaselisaitsursonvisage:ilavaitjustebesoind’uneréponsenégative.
Ilm’épouseraitsijeprononçaiscepetitmot.Uneseulesyllabe.
–Oui.
Ilaretenusonsouffle.Nousnoussommesdévisagéslonguement,puisilacourbéla
tête.Jemesuisapprochéedeluipourréduireladistanceentrenous.
–Jecrois...jecroisquejel’aimeraitoujoursunpeu.Ilresteratoujoursdansmon
coeur.Maiscen’estpasluiquejechoisis.C’esttoiquejechoisis,Jeremiah.
Toutemaviej’avaiseul’impressiondeperdremalibertédèsqueConradentrait
dansl’équation.Àprésentjesavaisquec’étaitfaux.J’avaislechoix.Jechoisissaisde
m’éloignerdelui,icietmaintenant.JechoisissaisJeremiah.Jechoisissaisceluiquine
melaisseraitjamaistomber.
Ilgardaitlatêtebaissée.Ensilencejel’aiimplorédemeregarder,demecroire
encoreunefois.Ilafiniparlaredresser.
–Çanemesuffitpas.Jeneveuxpasseulementunepartdetoi.Jeveuxlatotalité.
Mesyeuxsesontembuésdelarmes.Ils’estdirigéverslacommodepourprendrela
lettredeSusannah.
–Tunel’aspasencoreouverte.
–Jen’étaismêmepassûrequetureviendrais!
Ilapromenésesdoigtssursonpourtour,sanslaquitterdesyeux.
–J’enaieuune,aussi.Saufqu’ellenem’étaitpasdestinée.C’étaitcelledeRad.Ma
mèreadûs’emmêlerlespinceaux.Elleluidisait...elledisaitqu’ellenel’avaitvu
amoureuxqu’uneseulefoisdanssavie.Detoi.
Ilarencontrémonregardavantdepoursuivre:
–Jenemeplaceraipassurvotreroute.Jerefusedeteservird’excuse.Tudoisrégler
çatouteseule,sinontuneserasjamaiscapabledelelaisserpartir.
–Jel’aidéjàfait,ai-jechuchoté.
–Non,pasdutout.Lepire,c’estquejelesavaisetquejet’aiquandmêmedemandé
dem’épouser.Alorsjesupposequej’aiaussimapartderesponsabilité,non?
–Non.
Ilnem’entendaitpas;ilapoursuivi:
–Ilt’abandonnera,parcequ’ilestcommeça.C’estdanssanature.
Cesmotsmehanteraientlerestantdemavie.ToutcequeJeremiahm’aditcejour-
là,lejourdenotremariage,m’habiterait.Jemerappelleraistoujourslesmotsexacts
etsonexpressionaumomentdelesprononcer.Lapitiéetl’amertume.Jeme
haïssaisd’êtrecellequil’avaitrenduamer–c’étaitunsentimentqu’ilignorait
jusque-là.
J’aiposémapaumesursajoue.Ilauraitpuécartermamain,ilauraitpuavoirun
mouvementderecul.Iln’enarienfait.Cetteminusculechosem’aapprisceque
j’avaisbesoindesavoir:Jer ’restaitJer ’etriennepourraitchangerça.
–Jet’aimetoujours,a-t-ildit.
Àsonintonation,j’aicomprisquesijeledésirais,ilm’épouserait.Endépitdetoutce
quis’étaitpassé.
Ilarriveàchacundevivredesmomentscruciauxsanss’enrendrecompte.Avecle
recul,onpeutobserver:«Cejour-là,mavieachangépourtoujours»,«Cejour-là,
jemesuisretrouvéàuncarrefouretjenem’ensuispasaperçu.»Àl’inverse,ona
parfoisconsciencedupoidsdecertainesdécisions.Onsaitque,quoiqu’onfasse,ily
auradesconséquences.Quesaviepeutprendreunedirectionoul’autre.
C’étaitl’undecesmoments-là.Unmomentcapital.Iln’yenajamaiseudeplus
crucial.
Finalement,iln’yapaseudepluiecejour-là.LescopainsdeJeremiahetmonfrère
avaientdéménagélestables,leschaisesetlesvasespourrien.
L’absencedemauvaistempsn’apasétélaseulesurprisedecettejournée:Jeremiah
etmoinenoussommespasmariés.Çan’auraitpasétébien.Pouraucundenous
deux.Parfoisjemedemandesinousnenousétionspasprécipitésdansceprojetde
mariagepournousprouverquelquechose,l’unàl’autre,oupeut-êtremêmeànous-
mêmes.Maisalorsjemedisquenon,quenotreamourétaitsincère.Nousavionsles
meilleuresintentionsdumonde.Simplementçan’étaitpasécritainsi.Pournous.
Quelquesannéesplustard
MasichèreBelly,
Àcetinstantprécis,jet’imaginelejourdetonmariage,rayonnanteetravissante,la
plusjoliemariéequ’onaitjamaisvue.Jetevoisdanslatrentaine,unejeunefemme
quiavécudestasd’aventuresetd’histoiresd’amour.Jetevoisaubrasd’unhomme
solideetfiableetfort,unhommeauregarddoux.Jesuisconvaincuequetonfutur
épouxestmerveilleux,mêmes’ilneportepeut-êtrepaslenomdeFisher.Ah!
Tusaisquejenet’aimeraispasdavantagesituétaisissuedemaproprechair.Ma
Belly.Mafilledecoeur.Teregardergrandiraétéunedesgrandesjoiesdemavie.
MaBellyquiavaittantderêves...unchatonquetupourraisappelerMargaret,des
patinsàroulettesarc-en-ciel,dubainmoussantcomestible!Ungarçonqui
t’embrasseraitcommeRhettembrassaitScarlett.J’espèrequetul’astrouvé,ma
chérie.
Soisheureuse.Soyezbonsl’unenversl’autre.
Avectoutmonamour,pourtoujours,
Susannah
Oh,Susannah!Situpouvaisnousvoir...
Tuavaisraison,àdeuxoutroisdétailsprès.Jen’aipasencoretrenteans,maisvingt-
trois,presquevingt-quatre.Aprèsnotrerupture,Jeremiahestretournévivredanssa
fraternitéetjemesuisfinalementinstalléeavecAnika.J’aipassématroisièmeannée
d’universitéàl’étranger.EnEspagne,oùj’aivécudestasetdestasd’aventures.
C’estlà-basqu’ilm’aenvoyésapremièrelettre.Unevraie,manuscrite,pasunmail.
Jeneluiaipasrépondu,pasimmédiatement;d’autresontsuivi,uneparmois.
Quandjel’airevu,uneautreannées’étaitécoulée:c’étaitlejourdelaremisede
mondiplôme.J’aitoutdesuitesu.
Monfuturépouxestgentil,bonetfort,telquetul’imaginais.Enrevanche,ilne
m’embrassepascommeRhettembrassaitScarlett.Ilm’embrassemieuxencore.Ettu
avaisvujustesurunautrepoint.IlportelenomdeFisher.
J’aichoisimarobeavecmamère–blanccassé,avecdesmanchesbouffantesen
dentelleetledosdénudé.Mescheveux,quenousavonspasséuneheureàfixer,
s’échappentdéjàdemonchignonsurlecôté,etdelonguesmècheshumidesme
tombentdanslesyeuxtandisquenouscouronsverslavoituresousunepluie
battante.Ilyadesballonstoutautourdenous.Jesuispiedsnusetjemeprotègela
têteavecsavestegrise.Ilalesmainsprisesparmeschaussuresàtalons(d’une
hauteurtrèsraisonnable!).Ilmeprécèdepourouvrirlaportière.
Nousvenonsdenousdireoui.
–Tuessûre?medemande-t-il.
–Non,dis-jeenmontant.
Toutlemondenousattendradanslasalle.Nousnedevrionspaslesfaireattendre.
Enmêmetemps,ilsnerisquentpasdecommencerennotreabsence,c’estànous
d’ouvrirlebal.SurStay,deMauriceWilliamsetlesZodiacs.
Parlavitrej’aperçoisJer ’,del’autrecôtédelapelouse.Ilaunbraspasséautourdes
épaulesdesacavalière,etnosregardssecroisent.Ilm’adresseunpetitsignedela
main.Jeleluirendsavantdeluienvoyerunbaiser.Ilmesouritpuissetourneverssa
compagne.
Conradseglissederrièrelevolant.Sachemiseblancheesttellementmouilléequeje
voissapeauàtravers.Iltremble.Ilmeprendlamain,entrelacenosdoigtsetles
porteàseslèvres.
–Alorsallons-y.Onestdéjàtrempésdetoutefaçon.
Ilmetlecontactetnousdémarrons.Directionl’océan.Nousnenouslâchonspasla
maindutrajet.Laplageétantdéserte,nousnousgaronsdirectementsurlesable.Il
continueàpleuvoirdestrombes.Jesorsdelavoiture,remontemajupeetlance:
–Prêt?
Ilroulelebasdesonpantalon,puismesaisitlamain.
–Prêt.
Nouscouronsversl’eau,ralentisparlesable,hurlantetcrianttelsdesgamins.Àla
dernièreseconde,ilmesoulèvedanssesbrascommesinousallionsfranchirleseuil
denotremaison.
–Jetepréviens,situasl’intentiondefaireunlancerdeBelly,tuplongesavecmoi,
luidis-je,lesbrasnouésautourdesoncou.
–Jetesuivrain’importeoù,rétorque-t-ilenpénétrantdansl’océan.
C’estnotrecommencement,lemomentoùl’histoiredevientréalité.Noussommes
mariés.Noussommesl’infini.Conradetmoi.Lepremiergarçonàm’avoirfaitdanser
unslow,lepremieràm’avoirfaitpleurer.Conrad,monpremieramour.
Bonus
LeslettresdeConrad
Mêmemaintenant,aprèstoutescesannées,ilm’arriveencoredelireleslettresque
Conradm’aenvoyéesquandj’étudiaisenEspagne.Unefoisdetempsentemps,je
lesprendstoutes,m’assiedsetlischacuned’elles.Jelesconnaistoutesparcoeur,
maisellesmetouchenttoujours,ellesmefontressentirtouteslesémotionsdeces
momentsànouveau…Depenseràcettepériodeoùnousétionstrèsjeunesettrès
éloignésl’undel’autre,etquemalgrétout,nousretrouvionsencorelecheminpour
allerversl’autre.
ChèreBelly,
Toutd’abord,jenesaismêmepassijedevraist’écrire,sicelaestpermis.J’espère
quec’estpermis.J’espèrequetunejetteraspascecisansmêmeouvrirlaboîte,parce
quesitulefais,tulaisseraspasserquelquechosedetrèsimportant.Ehbien,quelque
chosequiétaitautrefoistrèsimportant.Pourtoi.
Jepassécheztoipourréparerl’ordinateurdetamère.Jesuisallédanstachambre
pourutiliserl’imprimanteetj’aivuDiaboloMentheassissurl’étagère,semblant
incroyablementpathétique.Tutesouviensdelui?L’oursblancquiportedeslunettes
etuneécharpetrèsélégante?Jel’aigagnépourtoiaulancerdesanneaux.Tute
souvienscommenttuavaisl’habitudedepasserdevantcejeuetregarderfixement
lesoursblancsparcequetuenvoulaistellementun?J’aiprobablementdépensé
trenteouquarantedollarspouressayerdegagnercefoutuours.
Apparemment,tun’aspastenucomptedecefaitquandtul’aslaisséderrière.Ilse
sentperdusanstoi.Jesuissérieux,c’estcequ’ilm’adit.Pathétique,n’est-cepas?
Alors,levoilà.Soisgentilleaveclui,veuxtu?
Conrad
ChèreBelly,
C’estbizarredet’écrirecommeça.Jepensequeladernièrefoisquej’aiécritune
lettreàquelqu’un,c’étaitunecartederemerciementspourmagrand-mère.Pour
m’avoirdonnédel’argentpourl’obtentiondemondiplôme.Jepense.Mamèreétait
accroauxcartesderemerciements.Oh,àpropos,tueslabienvenuepourDiabolo
Menthe.Laurelm’aditquetuasditmerci.Wow,j’espéraisunecartede
remerciement,maisjesupposequenousnepouvonspastousêtreaussipolisque
moi.Haha.
Jedevraistravaillersurmachimie,maisjepréfèreteparler.Laurelditqueton
espagnols’améliore.Ellem’aditquetut’étaisperduel’autrejourenessayantd’aller
t’acheterdesbonbonssûrs.Desbonbonssûrs?Vraiment?Tuestropadultepour
DiaboloMenthe,maispaspourdesbonbonssûrs,hein?
Voicileplusgrandsacquej’aiputrouver.C’estleformatéconomique.Laprochaine
foisquejetevois,jesuissûrquetuserasédentée.Maisheureuse.J’espèrevraiment
quetuesheureuse.
Conrad
ChèreBelly,
Jusqu’àprésent,jet’aiécritdeuxlettresettum'enasécrit,ehbien,aucune…cequi
estexcellent.Allezcen’estrien,etn’hésitepasànepasm’écrireenretour.
Sérieusement,netesenspasobligéeàquoiquecesoit.Mêmesijet’aienvoyédeux
lettresécritesàlamainetdeuxcadeaux.Maissérieusement,nemerépondspas.Je
suissérieux.C’estmieuxainsi.J’aimeentendrelesnouvellesdonnéesparLaurel.
Enparlantdenouvelles,ellem’aditquetuasrencontréunmecespagnolnommé
Benito,etqu’ilutiliseunscootercommemoyendetransport.Vraiment,Belly?Un
garsnomméBenitoavecunscooter?Ilporteprobablementunpantalonencuireta
unelonguequeue-de-chevalfilandreuse.Jeneveuxmêmepaslesavoir.Nemedis
rien.Ilressembleprobablementàunmannequin,pèse100livresett’écrisdela
poésieenespagnol.Jenesaispascequetuvoisdansungarscommeça,maisjene
saispascequetuasvuenmoinonplus,alorsjesupposequelesgoûtsnese
discutentpas,n’est-ce-pas?
N’oubliepas,nemerépondspas.
Conrad
ChèreBelly,
Tunem’aspasrépondu.J’aipenséàcoupsûrquetoi,toiquiavaisl’habitudedefaire
lecontrairedecequ’ontedit,tuallaismerépondre.Maismaintenant,tusembles…
sage.Actuellement,jenesuispasentraindemerappelercemomentquandtuas
essayédepréparerlecontenud’uneboîtedepommesdeterreaugratinetquetuas
oubliédemettrelefromage?
Enparlantdepommesdeterreaugratin,tamèreenapréparépourThanksgiving.
Laurelnousainvitésàdîner:monpère,Jer’etmoi.Jen’étaispassisûrsiJer’
viendrait,maisilestvenu.C’étaitétrangecommel’enfer.Maisalors,Stevenamisla
chaînesurlefootballetnousnoussommestousassispourleregarderetc’était
mieuxainsi.Pendantlasoirée,Jer’m’ademandésij’avaisreçudesnouvellesdetoiet
j’aiditnon.Iladitquevousaviezchattéenlignel’autresoir.Iladitquetut’esfait
couperlescheveuxpluscourtsetquecelatefaitparaîtreplusvieille,plusmature.
AlorsLaurelnousamontrédesphotosdequandelleestalléetevisiter.Jeveuxyaller
unjour.J’aientendudirequetunetraînaisplusaveccegars,Benito.Nevapasdire
quejenet’aipasprévenue…
Àpropos,tuasbonnemine.Tescheveux.Jenepensepasqu’ilstefontparaîtreplus
vieille.Plusjeune,plutôt.
Jepourraisaussibienêtrecomplètementhonnêteici,parcequequisaitsitulisceci…
tupourraisavoirjetécettelettresansl’ouvrir,cequiesttondroit.Maisj’iraienavant
etteledirai:çam’atuéunpeuqueJer’t’avue,t’aparlé.
Maisjenepensepasqu’ilmedétesteencore,cequiestlachoselaplusimportante.
Aussi,aucasoùjen’aipasprécisé.Jepensebeaucoupàtoi.Tuesàpeuprèstoutce
quejepense.Justepourquecesoitclair.
Conrad
ChèreBelly,
C’estNoëlici.Jesupposequec’estNoëllàoùtuesaussi.Jesuisalléàlamaisonde
Cousinspendantquelquesjours.Jen’arrêtaispasdepenserquesijemeretournais,je
verraistonvisagemarquédebretzelsauchocolat,outevoirarriverdanslesalon
dansceshorriblespantalonsdepyjamaavecdesguisdessus.Jepariequec’estma
mèrequitelesaachetés.Elleavaitl’habituded’acheter,àmoietJer’,deschandails
semblablesàNoël.Ilyaunhorribleportraitdefamilledenoustousavecdesnoeuds
papillonderennesrouges.C’estessentiellementd’unetachesurl’humanité.Jel’ai
cachédanslegrenier,unenuit,etpersonnenel’aplusrevudepuis.Situasétéune
trèsbonnefillecetteannée,peut-êtrequejetelemontreraiquandtureviendras.
Moncadeaupourtoi.
Tusaiscequetupourraismedonner?Unelettreenretour.Merde,jeprendraimême
unecartepostale.Ouune-mail.N’importequoi.Jeveuxrecevoirdesnouvellesdetoi.
Jeveuxsavoircommenttuvas,cequetufais.
Quandturecevrasceci,Noëlserapassé–j’espèrequec’étaitunagréableJoyeux
Noël,Belly.Tutesouviensdel’annéedernière?Toietmoiàlamaisond’été?Le
meilleurNoëldemavie.
Avecamour,
Conrad
CherConrad,
Quandjerentreraiàlamaisonauprintempsprochain,tuferasmieuxdememontrer
ceportraitdefamille.Net’avisepasd’essayerdet’ensortir.Oh,etjeleprendraiavec
moi,puisquec’estmoncadeau.Etoui,jemesouviens.Biensûrquejemesouviens.
Ç’aétéaussimonmeilleurNoël,aussi.
Réponds-moibientôt,
Belly
Pendantdesannées,ill’agardéedanssonportefeuille,froisséeenunmillionde
petitsplis.Iladitqu’elleluiapermisdecontinuer.Garderespoir.Iladitqu’ilvoulait
lagarderavecluipourtoujours,maisjeluiaiditquenousdevrionsgarderceslettres
ensemble,làoùellesdoiventêtre.Etilm’avraimentmontréleportraitdefamille.Il
estaccrochédansnotresalon.
Conrad
Cematin-là,c’estStevenquim’aréveilléenmesecouant.
–TuasvuJer ’?
–Ilyaencoretroissecondesjedormais,ai-jemarmonné,lespaupièrestoujours
closes.Commentjel’auraisvu?
Stevenm’alâchépours’asseoirsurmonlit.
–Tonfrangins’esttiré,mec.Impossibledemettrelamaindessus,etilalaisséson
portable.Qu’est-cequevousavezfoutuhiersoir?
Jemesuisaussitôtassis.Bellyavaitdûluiparler.Bordel.
–Aucuneidée,ai-jeréponduenmefrottantlesyeux.
–Commentonvafaire?
Toutétaitdemafaute.Jesuissortidemonlit.
–Resteici,jemechargedeleretrouver.NedisrienàBelly.
Visiblementsoulagé,ilalâché:
–Çameparaîtunbonplan.Maistunecroispasqu’ilvautmieuxprévenirBelly?On
n’apastroismilleansavantlemariage.Jenevoudraispasqu’ellesepréparepour
rien.
–Dansuneheure,sijenesuispasderetour,tuluiparles.
J’aitroquémontee-shirtcontrelachemiseenlinblancqueJer ’nousavaitfait
acheter.
–Tuvaslechercheroù?Jedevraispeut-êtret’accompagner...
–Non,Steven,resteicietoccupe-toid’elle.Jevaisletrouver.
–Tusaisoùilestalors?
–Jepense,oui.
Enréalitéjen’avaispaslamoindreidéedel’endroitoùcetrouducpouvaitbienêtre
allé.Jesavaisseulementquejedevaisarrangerlasituation.Aumomentoùje
partais,Laurelm’aarrêté.
–TuasvuJer ’?Jedoisluiremettrequelquechose.
–Ilestsortichercheruntrucpourlemariage.Jevaislerejoindre,jeluidonneraide
tapart.
Ellem’atenduuneenveloppe.Jel’aiaussitôtreconnue.Lepapieràlettresdema
mère.Desonécritureronde,elleavaitinscritlenomdeJer ’dessus.Avecunsourire,
Laurelaajouté:
–Lehasardfaitbienleschoses,c’estmieuxqueçaviennedetoi.Beckl’auraitvoulu,
tunecroispas?
–Ouais,tuasraison.
Horsdequestionquejereviennesanslui.
Dèsquej’aifranchileseuil,j’aicouruàmavoitureetdémarréentrombe.J’ai
commencéparlajetée,puisl’endroitoùonfaisaitduskatepetits,lasalledesport,le
snackoùons’arrêtaitchaquefoisqu’onarrivaiticipourlesvacances.Ilavait
toujoursraffolédeleursmilk-shakesàlafraise.Iln’étaitnullepart.J’aisillonnéle
parkingducentrecommercial.Aucunetracedesavoitureoudelui.Jenel’avaispas
trouvéetl’heureétaitpresquedéjàécoulée.J’étaisfoutu.StevenallaitparleràBelly
et,unefoisdeplus,j’auraisréussiàluigâcherlaviedefaçonmagistrale.EtsiJer ’
avaitdéfinitivementquittéCousins?Ilavaitpeut-êtregagnéBostonàl’heurequ’il
était...
Siseulementjepouvaisavoirunerévélationtoutàcoup,unevisiondel’endroitoùil
était.Aprèstout,onétaitfrères,non?Malheureusement,latélépathienemarchait
pasentrenousetjedevaismecontenterdepasserenrevuelalistedeslieuxque
nousavionsdéjàvisitésensemble.CommentréagissaitJeremiahquandilétait
contrarié?Ilcouraitdanslesjuponsdenotremère.SatombesetrouvaitàBoston,
maisàCousinselleétaitpartout.Soudainçaafaittiltdansmonesprit:laroseraie.
Jer ’avaittrèsbienpuseréfugierdanslejardindurefugepourfemmesbattues.Ça
valaitlecoupdepasservoir.J’aiappeléStevenenroute.
–Jecroissavoiroùilest.NedisrienàBellypourlemoment.
–D’accord.Maissijen’aipasdenouvellesd’icitrenteminutes,jelametsau
courant.Danstouslescas,àsonretour,jeluifaislatêteaucarré,àJer ’.
Nousavonsraccrochéaumomentoùjepénétraissurleparkingdurefuge.J’ai
aussitôtrepérésavoiture.Unmélangedesoulagementintenseetdeterreurm’a
envahi.Quepouvais-jebienluidireaprèslapagaillequej’avaissemée?
Jeremiahétaitassissurunbancdevantleparterre,latêtedanslesmains.Ilnes’était
paschangédepuislaveille.Ils’estredresséd’uncoupenm’entendantapprocher.
–Jetepréviens,mec,nefaispasunpasdeplus.
Jenemesuispasarrêtéavantd’êtrejustedevantlui.
–Rentreàlamaisonavecmoi,Jer ’.
–Danstesrêves!
–Tuescensétemarierdansdeuxheures.Onn’apasletempsderéglerça
maintenant.Alorsbalance-moitonpoingdanslatronche,çateferadubien.
J’aiessayédeluiprendrelebras,etilm’arepoussé.
–Non,c’estàtoiqueçaferaitdubien.Ettuneleméritespas.Mêmesi,aprèsle
merdierquetuascréé,jedevraisteréduireenbouillie.
–Alorsvas-y,netegênepas.Etensuiteonrentre.Bellyt’attend.Tunepeuxpasla
fairepoireauterlejourdesonmariage.
–Laferme!a-t-ilhurléenmesautantaucou.Jet’interdisdemeparlerd’elle!
–Allez,Jer ’,s’ilteplaît.Jet’ensupplie.
–Pourquoi?Parcequetul’aimesencore,c’estça?
Ilnem’apaslaisséletempsderépondre.
–Cequejevoudraiscomprendrec’estpourquoi,puisquetuavaisencoredes
sentimentspourelle,tum’asdonnétonfeuvert,hein?J’aiétéréglo,jen’airienfait
danstondos.Jet’aiposélaquestionenfaceettum’asditquec’étaitterminéentre
vous.
–Tun’avaispasvraimentattendumapermissionpourl’embrasser.Tutesouviens
quejevousaisurprisdanslavoiture?Oui,jet’aidonnémonfeuvert,parcequeje
pensaisquetusauraist’occuperd’elleetlatraitercommeelleleméritait.Pasquetu
latromperaisauMexique.C’estpeut-êtreàmoidetedemandersitul’aimesoupas.
Àlasecondeoùlederniermotafranchimeslèvres,lepoingdeJeremiahs’estécrasé
contremonvisage.Laviolenceducoupaététellequej’aieul’impressiondem’être
prisunevaguedetroismètresenpleineface.Jen’entendaisplusquele
bourdonnementdansmesoreilles.
–Bien,ai-jesoufflé.Onpeutdégagermaintenant?
Ilm’adécochéunsecondcoup.Cettefoisj’aibasculéàterre.
–Ferme-la!a-t-ilhurlé.Dequeldroittunouscompares?Jel’aitoujoursaimée.Pas
toi.Tul’astraitéecommeunemoinsquerien.Combiendefoistul’aslaisséetomber,
mec?Tun’esqu’unlâche.Regarde-toi,tuesincapabledemel’avouerenface.
Haletant,j’aicrachéunfiletdesangavantderétorquer:
–Bien,tuveuxl’entendre?Jel’aime.Jelereconnais.Parfois...parfoisj’ai
l’impressionquejenepourraijamaisêtreavecuneautrefillequ’elle.Maisc’esttoi
qu’elleachoisi,Jer ’.C’esttoiqu’elleveutépouser.Pasmoi.
J’aisortil’enveloppedemapoche,jemesuisrelevéetl’aiplaquéecontresontorse.
–Liscettelettre.Mamantel’aécrite.Pourlejourdetonmariage.
Lagorgeserrée,iladéchirél’enveloppe.Jel’aiobservépendantqu’ilparcouraitla
lettre,convaincuquemamèreauraitlesbonsmots.Elleavaittoujourssuparlerà
Jeremiah.Deslarmesontroulésursesjouespendantqu’ildécouvraitlemessageet
jemesuisdétourné.
–Jerentre,a-t-ilfiniparlâcher.Sanstoi.Tun’esplusmonfrère.Tuesmortàmes
yeux.Jeneveuxpasdetoiàmonmariage.Jeneveuxpasdetoidansmavie.Jeveux
quetudisparaisses.
–Jer ’...
–J’espèrequetuluiasdittoutcequetuvoulaisluidire.Parcequetunelareverras
plusjamais.Nimoi.C’estterminé.Toietmoi,c’estterminé.
Enmetendantlalettre,ilaajouté:
–Elleestpourtoi,paspourmoi.
Puisils’estéloigné.Jemesuisassissurlebancetj’aidépliélafeuillejaunecitron.
«CherConrad...»Jemesuismisàpleureràmontour.
Chapitrecinquante-cinq
Parmafenêtrej’apercevaisauloinungroupedegossesavecdesseauxenplastique
etdespelles,quicreusaientlesableàlarecherchedecrabes.
Jer ’etmoilefaisionsaussi,petits.Jemesouviensd’unefoisenparticulier,l’année
demeshuitans,jecrois–Jeremiahenavaitdoncneuf.Nousavionschasséles
crabestoutl’après-midi;mêmelorsqueConradetStevenétaientpasséspour
emmenerJeremiah,ilavaitpréférérester.Ilsluiontdit:
–Onprendnosvélospourallerlouerunjeuvidéoenville.Situnenous
accompagnespas,tun’auraspasledroitd’yjouercesoir.
–Vas-y,situveux,ai-jelancépiteusement(jecroyaisconnaîtresonchoix:qui
préféreraitdevieuxcrabesàunnouveaujeuvidéo?).
Ilahésitépuisrépondu:
–Jem’enfiche.
Etilestresté.
Jemesuissentiecoupablemaisaussivictorieuse;Jeremiahm’avaitchoisie,moi.On
pouvaitmefairepasseravantquelqu’und’autre.
Nousavonscontinuéjusqu’àlatombéedelanuit.Aprèsavoirétablinotretableaude
chasse,nousavonsrelâchélescrabes.Nouslesavonsregardéssetortillerdansle
sableetretrouver,d’instinct,leurchemin.Ilsauraientpurentrerchezeuxlesyeux
fermés.
Cesoir-là,ConradetStevensesontamusésavecleurnouveaujeu.Jeremiahlesa
observés.Iln’apasdemandés’ilpouvaitjouer,mêmesijevoyaisbienqu’ilencrevait
d’envie.
C’estcetteimagequejegarderaidelui,toujours.
Onafrappéàmaporte.
–Taylor,j’aiencorebesoinderesterseule,ai-jelancéenmeretournant.
Cen’étaitpaselle,c’étaitConrad.Ilavaitl’airéreinté.Sachemiseenlinblancétait
chiffonnée,commesonshort.Enl’examinantplusattentivement,j’aiconstatéque
sesyeuxétaientinjectésdesangetj’airemarquéqu’unbleuétaitentrain
d’apparaîtresursajoue.
–Ques’est-ilpassé?mesuis-jeécriéetoutenmeprécipitantverslui.Vousvousêtes
battus?
Ilasecouélatête.
–Tunedevraispasêtrelà,ai-jeajoutéavantdereculer.Jeremiahvamonterd’une
minuteàl’autre.
–Jesais,jedevaisjustetedirequelquechose.
Jeluiaitournéledospourregagnerlafenêtre.
–Tuenasdéjàditbeaucouptrop,ai-jerétorqué.Va-t’en.
Jel’aientenduappuyersurlapoignée,puisrefermerlaporte.Alorsquejecroyais
qu’ilétaitparti,ilalancé:
–Tuterappellesl’infini?
J’ailentementpivotésurlestalons.
–Pourquoi?
–Attrape!
J’airécupérél’objetqu’ilvenaitdemelancer:uncollierenargent.Jel’airegardé
pendreauboutdemesdoigts.Lependentifquireprésentaitlesymboledel’infini.Il
nebrillaitplusautantqu’avantetavaitprisuneteintecuivrée.Maisjemele
rappelais,biensûrquejemelerappelais.
–Qu’est-cequec’est?
–Tulesaistrèsbien,a-t-ilriposté.
–Non,désolée.
Jesentaisqu’ilétaitàlafoisblesséeténervé.
–Parfait,danscecasjevaisterafraîchirlamémoire.Jet’aiachetécecollierpourton
anniversaire.
Monanniversaire.
Celuidemesseizeans,forcément.C’étaitlaseuleannéeoùilavaitoubliémon
cadeau–ledernierétéquenousavionstouspasséensembleàCousins,avec
Susannah.Unanplustard,lorsqueConradavaitdisparuetqueJeremiahm’avait
demandéderetrouversatraceaveclui,j’avaisdécouvertcecollierdansletiroirde
sonbureauàlafac.Jel’avaisgardéparcequejesavaisqu’ilm’étaitdestiné.Plus
tard,ill’avaitrécupéré.Jen’avaisjamaisapprisquandill’avaitacheténipourquelle
occasion.Jesavaisseulementqu’ilétaitpourmoi.Comprendremaintenantqu’il
s’agissaitdemoncadeaud’anniversairem’aatteinteaudernierendroitoùjevoulais
qu’ilm’atteigne.Enpleincoeur.
Jeluiaiprislamainetj’aidéposélecollierdanssapaume.
–Jesuisdésolée.
Ilmel’atenduavantdedire,toutbas:
–Ilt’appartient,depuistoujours.J’avaistroppeurdetel’offriràl’époque.
Considère-lecommeuncadeaud’anniversaireenavance.Ouenretard.Fais-ence
quetuveux.Je...Simplementiln’aplussaplacedansmesaffaires.
Jel’aiacceptéenhochantlatête.
–Jesuisdésoléd’avoirtoutbousillé.Jet’aiencoreblesséeetj’ensuissincèrement
navré.Àunpointquetun’imaginespas.Jeneveuxplusjamaisqueçasereproduise,
alors...jenevaispasresteraumariage.Jem’envaistoutdesuite.Onnesereverra
pasavanttrèslongtemps.C’estsansdoutemieux.Êtreprèsdetoi,çafaittropmal.
EtJer ’...
Conrads’estraclélagorgeetareculépourmettredeladistanceentrenous.
–C’estluiquiabesoindetoi.
Jemesuismordulalèvrepournepaspleurer.D’unevoixcassée,ilaajouté:
–Jeveuxjustequetusachesque,malgrétoutcequiestarrivé,jetrouvequeçaen
valaitlapeine.Êtreavectoi,t’aimer.Çaenvalaitlapeine...Jevoussouhaitele
meilleur,àtouslesdeux.Veillezbienl’unsurl’autre.
J’aidûbâillonnermoninstinct,quimedictaitdetendrelamainpourtoucherlebleu
quifleurissaitsursajoue.Conradn’auraitpasvouludecegestedetendresse,jele
connaissaisassezpourlesavoir.
Ilestvenudéposerunbaisersurmonfrontet,avantqu’ils’écarte,j’aifermélesyeux
etjemesuisconcentréedetoutesmesforcespourretenircetinstant.Jetenaisà
conservercesouvenirprécisdelui,sesbrasbronzésquitranchaientsurlachemise
blanche,sescheveuxcoupésunpeutropcourtsurledevant.Mêmelebleusursa
joue,dontj’étaisd’unecertainefaçonresponsable.
Puisiladisparu.
Àcemoment,lasimpleidéequenousnenousreverrionspeut-êtrejamaism’aparu
pirequelamort.J’auraisvoulumelanceràsestrousses.Luiparler,toutluidire.«Ne
t’envapas.S’ilteplaît,nemequittepas.S’ilteplaît,restetoujoursprèsdemoipour
quejepuisseaumoinstevoir.»
Cetadieuavaitquelquechosededéfinitif.Àchacunedenosséparations
précédentes,j’avaistoujourscruquenousnousretrouverions.Que,peuimportaient
lescirconstances,nousresterionsliés,parnotrehistoire,parcettemaisonde
vacances.Maisaujourd’hui,cetteruptureétaitirrévocable.Jenelereverraisjamais
ou,quandjeleferais,leschosesseraientdifférentes,ilyauraitunemontagneentre
nous.
Jesentaisdansmachairquecettefois-làétaitparticulière.J’avaisenfinfaitmon
choix,etluiaussi.Ilmelibérait.J’étaissoulagée,ainsiquejel’avaisprévu.Cequeje
n’avaispasprévuenrevanche,c’estquej’éprouveraisunetelletristesse.
Adieu,Conrad.Byebye,Birdie.
Chapitrecinquante-six
C’étaitlejourdelaSaint-Valentin.J’avaisseizeans,etluidix-huit.Elletombaitun
jeudicetteannée-là,etConradavaitcoursjusqu’àdix-neufheures;jesavaisdonc
qu’onneseverraitpas.Nousavionsévoquélapossibilitédenousretrouverle
samedi,peut-êtrepourvoirunfilm,maisaucundenousn’avaitmentionnélaSaint-
Valentin.Detoutefaçon,lesfleursetleschocolatsenformedecoeur,cen’étaitpas
sontruc.Etçan’avaitaucuneimportance,parcequecen’étaitpasnonpluslemien.
ContrairementàTaylor.
Aulycée,lesélèvesducoursdethéâtreavaientdistribué,enfindematinée,des
rosesachetéesaucoursdelasemaineprécédente.Ilspouvaientlesdestineràquiils
voulaient.Enseconde,commenousn’avions,niTaylornimoi,decopain,nousnous
enétionsenvoyéchacuneune,ensecret.Cetteannée-là,sonmec,Davis,luiavait
faitporterunedouzainederosesrosesetluiavaitoffertunbandeauàcheveux
rougesurlequelellelorgnaitdepuisunmoment.Ellenel’avaitpasquittédela
journée.
Jefaisaismesdevoirsdansmachambre,lorsquej’aireçuuntextodeConradqui
disait:«Regardepartafenêtre.»Jemesuislevée,pensantqu’ilyavaitunepluie
d’étoilesfilantes–iln’enloupaitjamaisune.Etc’estluiquej’aidécouvert,assissur
unecouverturedanslejardinetdevantchezmoi,agitantlamain.J’aiétoufféuncri
desurprise.Jen’encroyaispasmesyeux.Dèsquej’aireprismesesprits,j’aiglissé
mespiedsdansmesbaskets,enfilémadoudounesurmonpyjamaetdévalél’escalier
sivitequej’aifaillitomber.J’aiquasimentsautélesmarchesduperronpouratterrir
danssesbras.
–Jen’enrevienspasquetusoislà!
Jenepouvaispaslelâcher.
–J’aiprislaroutedèslafindescours.Surprise?
–Tun’imaginespas!J’étaispersuadéequetuavaisoubliéquec’étaitlaSaint-
Valentin!
Ilaéclatéderire.
–Quandmême...a-t-ilditavantdemeconduireparlesépaulesjusqu’àla
couverture.
DessussetrouvaientunThermosetuneboîtedebiscuits.
–Allonge-toi,m’a-t-ilordonnéenétendantlesjambes.C’estlapleinelune.
J’aiobtempéréetlevélesyeuxverslecield’unnoird’encreetledisqueblanc,
étincelantdelalune.J’airépriméunfrisson.Pasparcequej’avaisfroid,non,parce
quej’étaisheureuse.Conradarabattuuncoindelacouverturesurmoi.
–Tuasfroid?a-t-ilvoulusavoir,l’airinquiet.
J’aisecouélatête.IladévissélebouchonduThermosetl’aremplideliquide.
–Iln’estplusbrûlant,maisçateréchaufferapeut-êtreunpeu.
Jemesuisredresséesurlescoudespoursiroterlaboisson.Duchocolatchaud.Enfin,
tiède.
–Iln’estpastropfroid?s’est-ilenquis.
–Non,ilestbon.
Nousnoussommestouslesdeuxrallongésetnousavonsobservéleciel.Ilyavait
tantd’étoiles.Lanuitétaitglaciale,pourtantjem’enfichais.Conradm’aprislamain
ets’enestservipourdésignerlesconstellationsetrelierlesétoilesentreelles.Ilm’a
racontél’histoiredelaceintured’OrionetdeCassiopée.Jen’aipaseulecoeurdelui
avouerquejelesconnaissaisdéjà,depuisquemonpèremelesavaitmontrées,
petite.J’adoraisécouterConrad,l’émerveillementmêlédevénérationdontsavoix
étaittoujoursempreintelorsqu’ilévoquaitlanatureetlascience.
–Tuveuxrentrer?m’a-t-ildemandéunpeuplustard.
Ilréchauffaitmamainentrelessiennes.
–Pasavantqu’onaitvuuneétoilefilante.
–Çapourraitbiennepasarriver.
Jemesuispelotonnéecontreluiavecbonheur.
–Çam’estégalsionn’envoitpas.Jeveuxjusteessayer.
Souriant,ilarétorqué:
–Tusavaisquelesastronomesappelaientçadela«poussièrecométaire»?
–Poussièrecométaire,ai-jerépété,goûtantlessyllabessurmalangue.Ondiraitle
nomd’ungroupederock.
Conradasoufflésurmamainpourlaréchaufferavantdelaglisserdanslapochede
sonmanteau.
–Ouais,enquelquesorte.
–Cesoir,c’est...Lecielest...
Jecherchaislebonmotpourrésumercequejeressentais,labeautédecespectacle.
–Àobserverlesétoilesainsi,allongéeàcôtédetoi,j’ail’impressiondetoucherdu
doigtl’immensité.L’infini.
–Jesavaisquetucomprendrais,a-t-ildit.
J’aisouri.Sonvisageétaitjusteàcôtédumienetjepouvaissentirlachaleurquise
dégageaitdesoncorps.Sij’inclinaislégèrementlatête,meslèvresrencontreraient
lessiennes.Jen’aipasbougé,pourtant.Saproximitémesuffisait.
–Parfoisj’ail’impressionquejenepourraijamaisfaireconfianceàuneautrefille
commejetefaisconfiance,a-t-illâchétoutàcoup.
Priseaudépourvu,j’aitournélesyeuxverslui.Ilnemeregardaitpas,toujours
concentrésurlavoûtecéleste.
Nousn’avonspasvud’étoilefilante,maisçam’étaitbienégal.Avantdenous
séparer,jeluiaidit:
–C’étaitundesmeilleursmomentsdemavie.
–Moiaussi,a-t-ilrépondu.
Nousignorionscequinousattendaitalors.Nousn’étionsquedeuxadolescentsqui
observaientlecielparunefroidenuitdefévrier.Alorsnon,ilnem’aoffertnifleurs
nichocolats.Àlaplace,ilm’adonnélaluneetlesétoiles.L’infini.
Chapitrecinquante-sept
Ilacognéunefoisàlaporte.
–C’estmoi.
–Entre,luiai-jedit.
J’étaisassisesurmonlit.J’avaisremismarobe,lesinvitésnetarderaientpasà
arriver.
Jeremiahapoussélebattant.Ilportaitsachemiseenlinetsonbermudabeige.Ilne
s’étaitpasencorerasé,maisilétaithabilléetsonvisageneportaitpaslamoindre
tracedecoup,pasunbleu.J’yaivuunbonsigne.
Ilaprisplaceàcôtédemoi,surlelit.
–Çaneportepasmalheurdesevoiravantlacérémonie?a-t-ildemandé.
Lesoulagementm’aenvahie.
–Alorslacérémonievabienavoirlieu?
–Onnes’estpasfaitsbeauxpourrien.
Ilm’aembrasséesurlajouepuisilaajouté:
–Tuesmagnifique,d’ailleurs.
–Oùétais-tu?
Ilachangédepositionavantderépondre:
–J’avaisjustebesoindetempspourréfléchir.Jesuisprêtmaintenant.
Ils’estpenchépourm’embrasserànouveau,cettefoissurleslèvres.Jemesuis
reculée.
–Qu’est-cequinevapas?
–Jetel’aidit,toutestarrangémaintenant.Onsemarie,non?Tuveuxtoujours
m’épouser?
Ilavaitbeauadopteruntonléger,jepercevaisunepointed’agressivitédanssavoix.
C’étaitlapremièrefois.
–Est-cequ’onpourraitaumoinsparlerdecequis’estpassé?
–Jen’aiaucuneenvied’enparler.Jeneveuxmêmeplusypenser.
–Ehbienmoi,j’enaienvie.Etbesoin.J’aicomplètementflippé,Jer ’.Tuasdisparu
sansunmot.Jenesavaismêmepassitureviendrais.
–Jesuislà,non?Jeseraitoujourslàpourtoi.
Ilaencorevoulum’embrasseret,cettefois,jel’airepoussé.Ils’estfrottélementon
avantdeseleveretdesemettreàarpenterlachambre.
–Jeteveuxentièrement,Belly.Lamoindreparcelledetoi.Maistucontinuesàte
dérober.
–Àquoitufaisréférence,là?Ausexe?
–Enpartie.Ilyaplusqueça.Toncoeurnem’appartientpasentièrement.Sois
honnête:j’airaison,non?
–Non!
–Tucroisquec’estfacilepourmoidesavoirquejenesuisqu’unsecondchoix?Que
depuistoujoursçaauraitdûêtrevousdeux?
–Tun’espasmonsecondchoix!Tueslepremier!
Ilasecouélatête.
–Non,jeneseraijamaislepremier.Conradpasseratoujoursavant.
Ilaabattusapaumecontrelemuretajouté:
–Jepensaisenêtrecapable,jemetrompais.
–Êtrecapabledequoi?M’épouser?
Matêtetournaitcommeunetoupie;toutàcoup,jemesuissurpriseàparlertrès
vite.
–D’accord,peut-êtrequetuasraison.Lasituationesttropcompliquéedans
l’immédiat.Onnevapassemarieraujourd’hui,onvajustes’installerdanscet
appartement.L’appartementdeGary,celuiquetuvoulais.Çameva.Onpeut
emménagerausecondsemestre,OK?
Devantsonsilence,j’airépétémaquestion,prisedepaniquesubitement:
–OK,Jer ’?
–C’estimpossible.Àmoinsquetupuisseslà,toutdesuite,meregarderdroitdans
lesyeuxetmedire...quetun’aimesplusRad.
–Jet’aime,toi,Jer ’.
–Cen’estpascequejetedemande.Jesaisquetum’aimes.Jeveuxsavoirsitu
l’aimesaussi.
Jevoulaisluirépondrenon.J’aiouvertlabouche.Pourquoilemotrefusait-ildesortir
?Pourquoin’arrivais-jepasàdirecequ’ilavaitbesoind’entendre?Toutseraitsi
simplesij’yparvenais.Unmotetceseraitterminé.Ilétaitprêtàmepardonneretà
toutoublier.Çaselisaitsursonvisage:ilavaitjustebesoind’uneréponsenégative.
Ilm’épouseraitsijeprononçaiscepetitmot.Uneseulesyllabe.
–Oui.
Ilaretenusonsouffle.Nousnoussommesdévisagéslonguement,puisilacourbéla
tête.Jemesuisapprochéedeluipourréduireladistanceentrenous.
–Jecrois...jecroisquejel’aimeraitoujoursunpeu.Ilresteratoujoursdansmon
coeur.Maiscen’estpasluiquejechoisis.C’esttoiquejechoisis,Jeremiah.
Toutemaviej’avaiseul’impressiondeperdremalibertédèsqueConradentrait
dansl’équation.Àprésentjesavaisquec’étaitfaux.J’avaislechoix.Jechoisissaisde
m’éloignerdelui,icietmaintenant.JechoisissaisJeremiah.Jechoisissaisceluiquine
melaisseraitjamaistomber.
Ilgardaitlatêtebaissée.Ensilencejel’aiimplorédemeregarder,demecroire
encoreunefois.Ilafiniparlaredresser.
–Çanemesuffitpas.Jeneveuxpasseulementunepartdetoi.Jeveuxlatotalité.
Mesyeuxsesontembuésdelarmes.Ils’estdirigéverslacommodepourprendrela
lettredeSusannah.
–Tunel’aspasencoreouverte.
–Jen’étaismêmepassûrequetureviendrais!
Ilapromenésesdoigtssursonpourtour,sanslaquitterdesyeux.
–J’enaieuune,aussi.Saufqu’ellenem’étaitpasdestinée.C’étaitcelledeRad.Ma
mèreadûs’emmêlerlespinceaux.Elleluidisait...elledisaitqu’ellenel’avaitvu
amoureuxqu’uneseulefoisdanssavie.Detoi.
Ilarencontrémonregardavantdepoursuivre:
–Jenemeplaceraipassurvotreroute.Jerefusedeteservird’excuse.Tudoisrégler
çatouteseule,sinontuneserasjamaiscapabledelelaisserpartir.
–Jel’aidéjàfait,ai-jechuchoté.
–Non,pasdutout.Lepire,c’estquejelesavaisetquejet’aiquandmêmedemandé
dem’épouser.Alorsjesupposequej’aiaussimapartderesponsabilité,non?
–Non.
Ilnem’entendaitpas;ilapoursuivi:
–Ilt’abandonnera,parcequ’ilestcommeça.C’estdanssanature.
Cesmotsmehanteraientlerestantdemavie.ToutcequeJeremiahm’aditcejour-
là,lejourdenotremariage,m’habiterait.Jemerappelleraistoujourslesmotsexacts
etsonexpressionaumomentdelesprononcer.Lapitiéetl’amertume.Jeme
haïssaisd’êtrecellequil’avaitrenduamer–c’étaitunsentimentqu’ilignorait
jusque-là.
J’aiposémapaumesursajoue.Ilauraitpuécartermamain,ilauraitpuavoirun
mouvementderecul.Iln’enarienfait.Cetteminusculechosem’aapprisceque
j’avaisbesoindesavoir:Jer ’restaitJer ’etriennepourraitchangerça.
–Jet’aimetoujours,a-t-ildit.
Àsonintonation,j’aicomprisquesijeledésirais,ilm’épouserait.Endépitdetoutce
quis’étaitpassé.
Ilarriveàchacundevivredesmomentscruciauxsanss’enrendrecompte.Avecle
recul,onpeutobserver:«Cejour-là,mavieachangépourtoujours»,«Cejour-là,
jemesuisretrouvéàuncarrefouretjenem’ensuispasaperçu.»Àl’inverse,ona
parfoisconsciencedupoidsdecertainesdécisions.Onsaitque,quoiqu’onfasse,ily
auradesconséquences.Quesaviepeutprendreunedirectionoul’autre.
C’étaitl’undecesmoments-là.Unmomentcapital.Iln’yenajamaiseudeplus
crucial.
Finalement,iln’yapaseudepluiecejour-là.LescopainsdeJeremiahetmonfrère
avaientdéménagélestables,leschaisesetlesvasespourrien.
L’absencedemauvaistempsn’apasétélaseulesurprisedecettejournée:Jeremiah
etmoinenoussommespasmariés.Çan’auraitpasétébien.Pouraucundenous
deux.Parfoisjemedemandesinousnenousétionspasprécipitésdansceprojetde
mariagepournousprouverquelquechose,l’unàl’autre,oupeut-êtremêmeànous-
mêmes.Maisalorsjemedisquenon,quenotreamourétaitsincère.Nousavionsles
meilleuresintentionsdumonde.Simplementçan’étaitpasécritainsi.Pournous.
Quelquesannéesplustard
MasichèreBelly,
Àcetinstantprécis,jet’imaginelejourdetonmariage,rayonnanteetravissante,la
plusjoliemariéequ’onaitjamaisvue.Jetevoisdanslatrentaine,unejeunefemme
quiavécudestasd’aventuresetd’histoiresd’amour.Jetevoisaubrasd’unhomme
solideetfiableetfort,unhommeauregarddoux.Jesuisconvaincuequetonfutur
épouxestmerveilleux,mêmes’ilneportepeut-êtrepaslenomdeFisher.Ah!
Tusaisquejenet’aimeraispasdavantagesituétaisissuedemaproprechair.Ma
Belly.Mafilledecoeur.Teregardergrandiraétéunedesgrandesjoiesdemavie.
MaBellyquiavaittantderêves...unchatonquetupourraisappelerMargaret,des
patinsàroulettesarc-en-ciel,dubainmoussantcomestible!Ungarçonqui
t’embrasseraitcommeRhettembrassaitScarlett.J’espèrequetul’astrouvé,ma
chérie.
Soisheureuse.Soyezbonsl’unenversl’autre.
Avectoutmonamour,pourtoujours,
Susannah
Oh,Susannah!Situpouvaisnousvoir...
Tuavaisraison,àdeuxoutroisdétailsprès.Jen’aipasencoretrenteans,maisvingt-
trois,presquevingt-quatre.Aprèsnotrerupture,Jeremiahestretournévivredanssa
fraternitéetjemesuisfinalementinstalléeavecAnika.J’aipassématroisièmeannée
d’universitéàl’étranger.EnEspagne,oùj’aivécudestasetdestasd’aventures.
C’estlà-basqu’ilm’aenvoyésapremièrelettre.Unevraie,manuscrite,pasunmail.
Jeneluiaipasrépondu,pasimmédiatement;d’autresontsuivi,uneparmois.
Quandjel’airevu,uneautreannées’étaitécoulée:c’étaitlejourdelaremisede
mondiplôme.J’aitoutdesuitesu.
Monfuturépouxestgentil,bonetfort,telquetul’imaginais.Enrevanche,ilne
m’embrassepascommeRhettembrassaitScarlett.Ilm’embrassemieuxencore.Ettu
avaisvujustesurunautrepoint.IlportelenomdeFisher.
J’aichoisimarobeavecmamère–blanccassé,avecdesmanchesbouffantesen
dentelleetledosdénudé.Mescheveux,quenousavonspasséuneheureàfixer,
s’échappentdéjàdemonchignonsurlecôté,etdelonguesmècheshumidesme
tombentdanslesyeuxtandisquenouscouronsverslavoituresousunepluie
battante.Ilyadesballonstoutautourdenous.Jesuispiedsnusetjemeprotègela
têteavecsavestegrise.Ilalesmainsprisesparmeschaussuresàtalons(d’une
hauteurtrèsraisonnable!).Ilmeprécèdepourouvrirlaportière.
Nousvenonsdenousdireoui.
–Tuessûre?medemande-t-il.
–Non,dis-jeenmontant.
Toutlemondenousattendradanslasalle.Nousnedevrionspaslesfaireattendre.
Enmêmetemps,ilsnerisquentpasdecommencerennotreabsence,c’estànous
d’ouvrirlebal.SurStay,deMauriceWilliamsetlesZodiacs.
Parlavitrej’aperçoisJer ’,del’autrecôtédelapelouse.Ilaunbraspasséautourdes
épaulesdesacavalière,etnosregardssecroisent.Ilm’adresseunpetitsignedela
main.Jeleluirendsavantdeluienvoyerunbaiser.Ilmesouritpuissetourneverssa
compagne.
Conradseglissederrièrelevolant.Sachemiseblancheesttellementmouilléequeje
voissapeauàtravers.Iltremble.Ilmeprendlamain,entrelacenosdoigtsetles
porteàseslèvres.
–Alorsallons-y.Onestdéjàtrempésdetoutefaçon.
Ilmetlecontactetnousdémarrons.Directionl’océan.Nousnenouslâchonspasla
maindutrajet.Laplageétantdéserte,nousnousgaronsdirectementsurlesable.Il
continueàpleuvoirdestrombes.Jesorsdelavoiture,remontemajupeetlance:
–Prêt?
Ilroulelebasdesonpantalon,puismesaisitlamain.
–Prêt.
Nouscouronsversl’eau,ralentisparlesable,hurlantetcrianttelsdesgamins.Àla
dernièreseconde,ilmesoulèvedanssesbrascommesinousallionsfranchirleseuil
denotremaison.
–Jetepréviens,situasl’intentiondefaireunlancerdeBelly,tuplongesavecmoi,
luidis-je,lesbrasnouésautourdesoncou.
–Jetesuivrain’importeoù,rétorque-t-ilenpénétrantdansl’océan.
C’estnotrecommencement,lemomentoùl’histoiredevientréalité.Noussommes
mariés.Noussommesl’infini.Conradetmoi.Lepremiergarçonàm’avoirfaitdanser
unslow,lepremieràm’avoirfaitpleurer.Conrad,monpremieramour.
Bonus
LeslettresdeConradMêmemaintenant,aprèstoutescesannées,ilm’arriveencoredelireleslettresque
Conradm’aenvoyéesquandj’étudiaisenEspagne.Unefoisdetempsentemps,je
lesprendstoutes,m’assiedsetlischacuned’elles.Jelesconnaistoutesparcoeur,
maisellesmetouchenttoujours,ellesmefontressentirtouteslesémotionsdeces
momentsànouveau…Depenseràcettepériodeoùnousétionstrèsjeunesettrès
éloignésl’undel’autre,etquemalgrétout,nousretrouvionsencorelecheminpour
allerversl’autre.
ChèreBelly,
Toutd’abord,jenesaismêmepassijedevraist’écrire,sicelaestpermis.J’espère
quec’estpermis.J’espèrequetunejetteraspascecisansmêmeouvrirlaboîte,parce
quesitulefais,tulaisseraspasserquelquechosedetrèsimportant.Ehbien,quelque
chosequiétaitautrefoistrèsimportant.Pourtoi.
Jepassécheztoipourréparerl’ordinateurdetamère.Jesuisallédanstachambre
pourutiliserl’imprimanteetj’aivuDiaboloMentheassissurl’étagère,semblant
incroyablementpathétique.Tutesouviensdelui?L’oursblancquiportedeslunettes
etuneécharpetrèsélégante?Jel’aigagnépourtoiaulancerdesanneaux.Tute
souvienscommenttuavaisl’habitudedepasserdevantcejeuetregarderfixement
lesoursblancsparcequetuenvoulaistellementun?J’aiprobablementdépensé
trenteouquarantedollarspouressayerdegagnercefoutuours.
Apparemment,tun’aspastenucomptedecefaitquandtul’aslaisséderrière.Ilse
sentperdusanstoi.Jesuissérieux,c’estcequ’ilm’adit.Pathétique,n’est-cepas?
Alors,levoilà.Soisgentilleaveclui,veuxtu?
Conrad
ChèreBelly,
C’estbizarredet’écrirecommeça.Jepensequeladernièrefoisquej’aiécritune
lettreàquelqu’un,c’étaitunecartederemerciementspourmagrand-mère.Pour
m’avoirdonnédel’argentpourl’obtentiondemondiplôme.Jepense.Mamèreétait
accroauxcartesderemerciements.Oh,àpropos,tueslabienvenuepourDiabolo
Menthe.Laurelm’aditquetuasditmerci.Wow,j’espéraisunecartede
remerciement,maisjesupposequenousnepouvonspastousêtreaussipolisque
moi.Haha.
Jedevraistravaillersurmachimie,maisjepréfèreteparler.Laurelditqueton
espagnols’améliore.Ellem’aditquetut’étaisperduel’autrejourenessayantd’aller
t’acheterdesbonbonssûrs.Desbonbonssûrs?Vraiment?Tuestropadultepour
DiaboloMenthe,maispaspourdesbonbonssûrs,hein?
Voicileplusgrandsacquej’aiputrouver.C’estleformatéconomique.Laprochaine
foisquejetevois,jesuissûrquetuserasédentée.Maisheureuse.J’espèrevraiment
quetuesheureuse.
Conrad
ChèreBelly,
Jusqu’àprésent,jet’aiécritdeuxlettresettum'enasécrit,ehbien,aucune…cequi
estexcellent.Allezcen’estrien,etn’hésitepasànepasm’écrireenretour.
Sérieusement,netesenspasobligéeàquoiquecesoit.Mêmesijet’aienvoyédeux
lettresécritesàlamainetdeuxcadeaux.Maissérieusement,nemerépondspas.Je
suissérieux.C’estmieuxainsi.J’aimeentendrelesnouvellesdonnéesparLaurel.
Enparlantdenouvelles,ellem’aditquetuasrencontréunmecespagnolnommé
Benito,etqu’ilutiliseunscootercommemoyendetransport.Vraiment,Belly?Un
garsnomméBenitoavecunscooter?Ilporteprobablementunpantalonencuireta
unelonguequeue-de-chevalfilandreuse.Jeneveuxmêmepaslesavoir.Nemedis
rien.Ilressembleprobablementàunmannequin,pèse100livresett’écrisdela
poésieenespagnol.Jenesaispascequetuvoisdansungarscommeça,maisjene
saispascequetuasvuenmoinonplus,alorsjesupposequelesgoûtsnese
discutentpas,n’est-ce-pas?
N’oubliepas,nemerépondspas.
Conrad
ChèreBelly,
Tunem’aspasrépondu.J’aipenséàcoupsûrquetoi,toiquiavaisl’habitudedefaire
lecontrairedecequ’ontedit,tuallaismerépondre.Maismaintenant,tusembles…
sage.Actuellement,jenesuispasentraindemerappelercemomentquandtuas
essayédepréparerlecontenud’uneboîtedepommesdeterreaugratinetquetuas
oubliédemettrelefromage?
Enparlantdepommesdeterreaugratin,tamèreenapréparépourThanksgiving.
Laurelnousainvitésàdîner:monpère,Jer’etmoi.Jen’étaispassisûrsiJer’
viendrait,maisilestvenu.C’étaitétrangecommel’enfer.Maisalors,Stevenamisla
chaînesurlefootballetnousnoussommestousassispourleregarderetc’était
mieuxainsi.Pendantlasoirée,Jer’m’ademandésij’avaisreçudesnouvellesdetoiet
j’aiditnon.Iladitquevousaviezchattéenlignel’autresoir.Iladitquetut’esfait
couperlescheveuxpluscourtsetquecelatefaitparaîtreplusvieille,plusmature.
AlorsLaurelnousamontrédesphotosdequandelleestalléetevisiter.Jeveuxyaller
unjour.J’aientendudirequetunetraînaisplusaveccegars,Benito.Nevapasdire
quejenet’aipasprévenue…
Àpropos,tuasbonnemine.Tescheveux.Jenepensepasqu’ilstefontparaîtreplus
vieille.Plusjeune,plutôt.
Jepourraisaussibienêtrecomplètementhonnêteici,parcequequisaitsitulisceci…
tupourraisavoirjetécettelettresansl’ouvrir,cequiesttondroit.Maisj’iraienavant
etteledirai:çam’atuéunpeuqueJer’t’avue,t’aparlé.
Maisjenepensepasqu’ilmedétesteencore,cequiestlachoselaplusimportante.
Aussi,aucasoùjen’aipasprécisé.Jepensebeaucoupàtoi.Tuesàpeuprèstoutce
quejepense.Justepourquecesoitclair.
Conrad
ChèreBelly,
C’estNoëlici.Jesupposequec’estNoëllàoùtuesaussi.Jesuisalléàlamaisonde
Cousinspendantquelquesjours.Jen’arrêtaispasdepenserquesijemeretournais,je
verraistonvisagemarquédebretzelsauchocolat,outevoirarriverdanslesalon
dansceshorriblespantalonsdepyjamaavecdesguisdessus.Jepariequec’estma
mèrequitelesaachetés.Elleavaitl’habituded’acheter,àmoietJer’,deschandails
semblablesàNoël.Ilyaunhorribleportraitdefamilledenoustousavecdesnoeuds
papillonderennesrouges.C’estessentiellementd’unetachesurl’humanité.Jel’ai
cachédanslegrenier,unenuit,etpersonnenel’aplusrevudepuis.Situasétéune
trèsbonnefillecetteannée,peut-êtrequejetelemontreraiquandtureviendras.
Moncadeaupourtoi.
Tusaiscequetupourraismedonner?Unelettreenretour.Merde,jeprendraimême
unecartepostale.Ouune-mail.N’importequoi.Jeveuxrecevoirdesnouvellesdetoi.
Jeveuxsavoircommenttuvas,cequetufais.
Quandturecevrasceci,Noëlserapassé–j’espèrequec’étaitunagréableJoyeux
Noël,Belly.Tutesouviensdel’annéedernière?Toietmoiàlamaisond’été?Le
meilleurNoëldemavie.
Avecamour,
Conrad
CherConrad,
Quandjerentreraiàlamaisonauprintempsprochain,tuferasmieuxdememontrer
ceportraitdefamille.Net’avisepasd’essayerdet’ensortir.Oh,etjeleprendraiavec
moi,puisquec’estmoncadeau.Etoui,jemesouviens.Biensûrquejemesouviens.
Ç’aétéaussimonmeilleurNoël,aussi.
Réponds-moibientôt,
Belly
Pendantdesannées,ill’agardéedanssonportefeuille,froisséeenunmillionde
petitsplis.Iladitqu’elleluiapermisdecontinuer.Garderespoir.Iladitqu’ilvoulait
lagarderavecluipourtoujours,maisjeluiaiditquenousdevrionsgarderceslettres
ensemble,làoùellesdoiventêtre.Etilm’avraimentmontréleportraitdefamille.Il
estaccrochédansnotresalon.