Prologue
Toutmeurt.Maistoutnerestepastoujoursmort.
Croyez-moi,j’ensaisquelquechose.
Ilexisteuneespècedevampiresquisontlittéralementdes
morts-vivants.OnlesappellelesStrigoïetsivousn’en
cauchemardezpasdéjà,vousaveztort.Ilssontforts,ilssont
rapides,etilstuentsanshésitationnipitié.Ilssontimmortels,aussi,
cequin’aidepasquandonveutlesdétruire.Enfait,iln’yaque
troismanièresd’yparvenir:lesbrûler,lesdécapiter,ouleurplanter
unpieuenargentdanslecœur.Chacunedecessolutionsprésente
quelquesdifficultés,maisc’esttoujoursmieuxquedenepasen
avoirdutout.
Ilexisteégalementdegentilsvampiresqu’onappellelesMoroï.
Ilssontbienvivantsetilsontlepouvoirincroyablementcoolde
maîtriserl’undesquatreéléments:laterre,l’air,l’eauoulefeu(du
moins,laplupartdesMoroïlepossèdent,maisjereviendraisurles
exceptionsplustard).Pourtant,ilsnepratiquentplusguèrela
magie,cequiestasseztriste.Mêmesileurspouvoirsauraientpu
fairedepuissantesarmes,lesMoroïcroientfermementquela
magienedoitavoirqu’unusagepacifique.C’estd’ailleursl’unedes
règlesdebasedeleursociété.LesMoroïsontgénéralementgrands
etminces,etsupportentassezmallesoleil.Parchance,leurvue,
leurouïeetleurodoratsurdéveloppésleurpermettentdetrèsbien
sedébrouillerdansl’obscurité.
Cesdeuxracesdevampiresontégalementbesoindesang,c’est
sûrementcequifaitd’euxdesvampires.Néanmoins,lesMoroïne
tuentpasd’humainspours’enprocurer.Ilspréfèrententretenirdes
volontaires,quileurendonnentrégulièrementdepetitesquantités.
Ceux-cinesontpastrèsdursàtrouverpuisquelasalivedes
vampirescontientdesendorphinesquisontvraimenttrèsagréables
etprovoquentrapidementuneaccoutumance.Jelesaispar
expériencepersonnelle.LesMoroïappellentcesvolontairesdes
«sources».Pourparlerfranchement,cesontdesjunkiesaccrosà
leurmorsure.
Celadit,ilvauttoujoursmieuxentretenirdessourcesquede
procédercommelesStrigoïqui,commedebienentendu,tuentles
victimesdontilsboiventlesang.Jecroisqu’ilsyprennentplaisir.Si
unMoroïabatsaproie,ilsetransformeaussitôtenStrigoï.Certains
lefontvolontairement:ilsabandonnentleursprincipesetleur
magieenéchangedel’immortalité.MaisunStrigoïpeutaussil’être
devenudeforce.SiunStrigoïboitlesangd’unevictimeetoblige
ensuitecettedernièreàgoutterlesien…ilyamétamorphose.Une
tellemésaventurepeutarriveràn’importequi:unMoroï,un
humain…ouundhampir.
Lesdhampirs…
J’ensuisune.Lesdhampirssontmoitiéhumains,moitiéMoroï.
Jemeplaisàcroirequenousavonshéritédesatoutsdesdeux
races:d’uncôté,j’ailaforcedeshumains,leurendurance,etje
peuxprofiterdusoleilautantquejelesouhaite;del’autre,les
Moroïm’onttransmisleurssenssurdéveloppésetleursexcellents
réflexes.Cesqualitésfontdenousdeparfaitsgardesducorps–ce
quenoussommespourlaplupart.Onnousappelleles«gardiens».
Depuismonplusjeuneâge,onm’entraîneàprotégerlesMoroï
desStrigoï.C’estàl’académiedeSaint-Vladimir,uneinstitution
privéeréservéeauxMoroïetauxdhampirs,quej’aireçumon
éducation.J’yaiapprisàmaniertoutessortesd’armesetàporter
descoupsassezvicieux.J’yaibottélesfessesdegarçonsdeuxfois
pluscostaudsquemoi,àlafoispendantlesentraînementseten
dehors…Àvraidire,c’estpresquetoujoursàdesgarçonsquej’ai
affaire,vuqu’ilyapeudefillesdansmaclasse.
Laraisonenestsimple.Malgrétouteslescaractéristiquesdont
nousavonshérité,ilnousmanqueuntraitgénétiqueessentiel:les
dhampirsnepeuventpasavoird’enfantsentreeux.Inutiledeme
demanderpourquoi,jenesuispasgénéticienne.Lecroisementdes
humainsetdesMoroïproduitdesdhampirs.C’estdelàquenous
tironsnotreorigine,maiscecasdefigureneseprésenteplusque
rarement,puisquelesMoroïonttendanceàvivreàl’écartdes
humains.Cependant,dufaitd’uneautreanomaliegénétique,le
croisementdesdhampirsetdesMoroïproduitdenouveaux
dhampirs.Jesais,c’estillogique.Onpourraits’attendreàunbébé
auxtroisquartsvampire,n’est-cepas?Ehbien,non:moitié
humain,moitiéMoroï.
Laplupartdutemps,cesenfantsontunpèremoroïetunemère
dhampir,puisquelesfemmesmoroïontnaturellementtendanceà
vouloirdesdescendantsdeleurespèce.Enconséquence,beaucoup
d’hommesmoroïontdesliaisonspassagèresavecdesdhampirs
avantdes’assagirauprèsd’unedeleurssemblables.Ontrouve
doncdenombreusesmèrescélibatairesparmilesdhampirs,qui
préfèrentsouventrenonceràdevenirgardiennespouréleverleurs
enfants.
Ducoup,seulslesgarçonsetunepoignéedefillesdeviennent
gardiens,maisceuxquichoisissentdeprotégerlesMoroïprennent
cetravailtrèsausérieux.Puisquelesdhampirsontbesoindes
Moroïpourcontinuerd’exister,ilsontledevoirdelesprotéger.Et
puis…c’estlavoiedubien.LesStrigoïsontmaléfiques,contre
natureetontpourprincipaleactivitédechasserd’innocentes
victimes.Lesdhampirsforméspourdevenirgardiensapprennent
cesdeuxvéritésavantdesavoirmarcher:lesStrigoïsontlemal;
lesMoroïdoiventêtreprotégés.Touslesgardiensycroient.Moi
aussi.
OrilyauneMoroïquejetiensàprotégerplusquetouteautre:
laprincesseLissa,mameilleureamie.LesMoroïcomptentdouze
famillesroyalesetLissaestladernièresurvivantedelasienne,les
Dragomir.Maisuneautrechosefaitd’ellequelqu’undetrès
spécial.
VousvoussouvenezquelesMoroïontlepouvoirdemaîtriser
l’undesquatreéléments?IlsetrouvequeLissaendomineun
cinquième,l’esprit,donttoutlemondeignoraitl’existenceencore
récemment.Pendantdesannées,nousavonssimplementcru
qu’ellenedévelopperaitaucunemagie.Àceciprèsquedeschoses
étrangescommençaientàseproduireautourd’elle.Parexemple,
touslesvampiresontunpouvoirdesuggestionquileurpermet
d’imposerleurvolontéauxautres.Cepouvoiresttrèsdéveloppé
chezlesStrigoï,unpeumoinschezlesMoroïet,surtout,sonusage
estformellementinterdit.Lissa,elle,lepossèdepresqueaumême
degréqu’unStrigoï.Illuisuffitdebattredescilspourque
n’importequiexaucesesmoindresdésirs.
Maiscen’estpaslachoselaplusimpressionnantequ’ellesache
faire.
Jedisaispourcommencerquecequiestmortnelerestepas
toujours.Jesuisl’unedecesexceptions.Nevousinquiétezpas:je
n’airiend’unStrigoï.Pourtant,jesuisdéjàmorteunepremièrefois,
etjenesouhaiteàpersonnedefairecetteexpérience.Celas’est
produitaucoursd’unaccidentdevoiturequinousatués,les
parentsdeLissa,sonfrèreetmoi.Quelquepartaumilieudece
chaos,Lissas’estserviedel’espritpourmeressuscitersansmême
enavoirconscience.Pendantlongtemps,nousn’avonspascompris
cequis’étaitpassécejour-là.C’estassezlogique,puisquenous
ignorionsl’existencedel’esprit.
Malheureusement,quelqu’und’autreavaitcomprisavantnous
cequis’étaitpassé:VictorDashkov.Lorsqueceprincemoroï
atteintd’unemaladieincurableadécouvertlepouvoirdeLissa,il
s’estmisentêtedelakidnapperpourenfairesoninfirmière
personnelleàvie.Dèsquej’aicomprisqu’onluivoulaitdumal,j’ai
prisleschosesenmain:jel’aientraînéedansunefugueloinde
l’académie,danslemondedeshumains.Sicetteescapadeavaitson
charme,ilfautreconnaîtrequelafuiteperpétuelleauncôté
stressant.Noussommestoutdemêmeparvenuesàmenercettevie
pendantdeuxans,jusqu’aujouroùlesautoritésdeSaint-Vladimir
ontretrouvénotretraceetnousontramenéesdeforceàl’académie,
voiciquelquesmois.
C’estàcemoment-làqueVictorafrappé:ilaenlevéLissaetl’a
torturéeafinqu’elleacceptedelesoigner.Pourêtrecertaindene
pasnousavoirdanslespattes,ilnousamêmejetéunsortde
luxure,àmonmentorDimitrietàmoi.Jevousparleraideluiplus
tard…Victoraaussieulecynismed’exploiterl’instabilité
psychologiquequel’usagedel’espritprovoquechezLissa,mais
toutcelan’estrienencomparaisondecequ’ilafaitsubiràsa
proprefille,Natalie.Unefoisarrêté,iln’apashésitéàluidemander
desetransformerenStrigoïpourl’aideràs’échapper.Etelleafini
avecunpieudanslecœur…Commeilnefaisaitpreuved’aucun
remordsaprèsavoirétéemprisonné,j’enaiconcluquejen’avais
pasmanquégrand-choseàgrandirsansconnaîtremonpère.
JesaisdésormaisquejedoisprotégerLissadesStrigoïetdes
Moroï.Seulesquelquespersonnessaventcedontelleestcapable,
maisjesuiscertainequ’ilexisted’autresVictorquine
demanderaientqu’àprofiterdesespouvoirs.Parchance,j’aiun
moyendeplusquelesautresgardiensdeveillersurelle:pendant
marésurrection,aprèsl’accidentdevoiture,l’espritaforgéunlien
psychiqueentreelleetmoi.Àprésent,jepeux«ressentir»ses
émotions,etellen’apasaccèsauxmiennes:c’estunlienàsens
unique.Ainsi,ilm’estpossibledetoujoursgarderunœilsurelleet
desavoirquandelleadesennuis,mêmesij’admetsqu’ilestparfois
désagréabled’avoirenpermanencequelqu’undanslatête.Nous
sommescertainesquel’espritpeutfairebiend’autreschoses,mais
nousnesavonspasencorequoi.
Pourlemoment,jem’efforcededevenirlameilleuredes
gardiennes.Commenotreescapadem’afaitperdredeuxans
d’entraînement,jedoisprendredescoursdesoutienpourrattraper
monretard…Heureusement,jesuismotivée:riennemetientplus
àcœurquedeprotégerLissa.Néanmoins,deuxpetiteschoses
compliquentdetempsàautremaformation.L’uned’ellesestma
tendanceàagirsansréfléchir.Jefaisdemonmieuxpouréviterce
genredesituation,maisjedoisreconnaîtrequejefrappeavantde
medemanderquijevaisattaquerdèsquejesuishorsdemoi.
Lorsquequelqu’unàquijetiensestendanger…touteslesrègles
meparaissentoptionnelles.
L’autreproblèmedemavieestDimitri.C’estluiquiatué
Natalie.C’estunvéritabledieuducombatetilestplutôtbeau
gosse.D’accord:vraimentbeaugosse.Enfait,c’estlegenrede
canonqu’ons’arrêtepourregarderpasseravantdesefaire
renverserparunevoiture.Mais,commejel’aidéjàdit,c’estmon
mentor.Etilavingt-quatreans.Cesdeuxargumentsauraientdû
m’empêcherdecraquerpourlui.Pourtant,envérité,uneseule
raisonmeretientdeluisauterdessus:nousallonstouslesdeux
devenirlesgardienspersonnelsdeLissaaprèssesétudes.Sinous
passonsnotretempsàveillerl’unsurl’autre,nousnepourronspas
laprotéger.
Celadit,j’aibeaucoupdemalàmeguérirdecetteobsession,et
jesuiscertainequeDimitriressentlamêmechosepourmoi.Ilnous
estd’autantplusdifficiled’enfaireabstractionquenotrerelation
estdevenuetrèschaudesousl’effetdusortdeluxure.Victornous
l’avaitjetépournousdistrairependantqu’ilenlevaitLissa,etson
planaparfaitementfonctionné.J’étaistoutàfaitprêteàoffrirma
virginitéàDimitri,quiétaitbiendécidéàlaprendre.Audernier
instant,nousavonsbrisélesort,maismessouvenirsdecettenuit-là
refusentdes’effaceretilm’estparfoisdifficiledemeconcentrersur
l’entraînement.
Aufait,jem’appelleRoseHathaway.J’aidix-septans,je
m’entraîneàprotégerettuerdesvampires,jesuisamoureused’un
hommequidevraitm’inspirerdetoutautressentiments,etma
meilleureamieadespouvoirsquimenacentdelarendrefolle.
Personnen’aditqu’ilétaitfaciled’êtrelycéenne.
Chapitrepremier
Jenepensaispasquemajournéepuisseêtreplusmauvaise
jusqu’àcequemameilleureamiem’annoncequ’elleavaitpeurde
devenirfolle.Encore.
—Quoi?Qu’est-cequetuviensdedire?
Jemetrouvaisdanslasallecommunedesondortoir,entrain
derefairelelacetd’unedemesbottes.Jelevaiaussitôtlatêtepour
ladévisageràtraverslamasseemmêléedecheveuxbrunsquime
couvraitlamoitiéduvisage.Jem’étaisendormieaprèslescourset
avaisjugél’usagedemabrossesuperflupournepasêtreenretard.
LescheveuxblondplatinedeLissaétaient,commetoujours,
parfaitementcoiffésetcouvraientsesépaulesd’unesortedevoile
nuptial.Ellemecontemplaitavecunsourireamusé.
—J’aiditquej’ail’impressionquemescachetsmefontmoins
d’effet.
Jemerelevaienécartantmescheveux.
—Qu’est-cequeçaveutdire?(DesMoroïpassaientautourde
nous,pressésd’allerdînerouderetrouverleursamis.)Est-cequetu
commencesà…?m’inquiétai-jeenbaissantlavoix.As-turecouvré
tespouvoirs?
Ellesecoualatêteavecregret.
—Non.Jemesensplusprèsdelamagie,maisjenepeux
toujourspasm’enservir.Cequej’aisurtoutremarqué,c’estl’autre
chose,tusais…Parfois,jemesensdépriméesansraison,maisrien
decomparableàcequeçaapuêtre,s’empressa-t-elled’ajouteren
voyantmagrimace.(Avantqu’onlamettesoustraitement,il
arrivaitàLissad’êtreassezdépriméepours’infligerdesentailles.)
C’estjusteunpeuplusprésentqu’avant…
—Etlereste?L’angoisse?Ledéliredepersécution?
Lissaéclataderire.Apparemment,leproblèmeluiparaissait
moinsgravequ’àmoi.
—Tuparlescommesituavaisludeslivresdepsychiatrie!
Defait,j’enavaislu.
—C’estseulementquejem’inquiètepourtoi.Situcroisquetes
cachetsnetefontplusassezd’effet,nousdevonsenparlerà
quelqu’un.
—C’estinutile,répondit-elleavecempressement.Jevaisbien,
jet’assure.Letraitementfonctionnetoujours…seulementunpeu
moinsbien.Jepensequ’ilesttroptôtpourpaniquer.Surtouttoiet
surtoutaujourd’hui.
Ellechangeaitdesujet,cequisemontraefficace.J’avaisappris
uneheureplustôtquejedevaispassermaQualificationlejour
même.C’étaitunexamen,ouplutôtunentretien,auquelétaient
soumistouslesnovicespendantleurdeuxièmeannéedesecond
cycleàSaint-Vladimir.Puisquej’étaisoccupéeàcacherLissadans
lemondedeshumainsl’annéeprécédente,jel’avaismanqué.On
devaitdoncmeconduireauprèsd’ungardienextérieurà
l’académiepourqu’ilmefassesubirl’entretien.Mercidem’avoir
prévenue,lesgars…
—Net’enfaispaspourmoi,insistaLissaenmesouriant.Jete
tiendraiaucourant,siçaempire.
—Trèsbien,luiaccordai-jeàcontrecœur.
Parprudence,jem’ouvrisnéanmoinsàellepoursonderses
véritablessentimentsàtraversnotrelien.Elleavaitditlavérité.Elle
étaitcalmeetheureusecematin-là,iln’yavaitpasàs’inquiéter.
Saufquejesentaiseffectivement,toutaufonddesonesprit,un
nœudd’impressionssinistresetinconfortables.Ellesn’avaientpas
laviolencequejeleuravaisconnueaupiredesadépression,mais
ellesétaientbiendelamêmenatureetjen’aimaispascela.J’aurais
tellementvouluqu’ellesdisparaissenttoutàfait…Enplongeant
davantageenellepouressayerd’yvoirplusclair,j’euslasensation
étrangequesesémotionsmetouchaient.Unmouvementde
répulsionmefitressortirdesonespritenfrissonnant.
—Est-cequeçava?medemandaLissaenfronçantlessourcils.
Ondiraitquetuaslanausée,toutàcoup.
—Jesuisjuste…nerveuseàcausedel’entretien,mentis-je.
(Aprèsquelqueshésitations,jem’ouvrisdenouveauàelle.Sa
noirceuravaitdisparusanslaisserdetrace.Sescachetsétaientpeut-
êtreencoreefficaces,finalement.)Toutvabien.
—Ehbien,çanevaplusallersituneparspastoutdesuite,
remarqua-t-elleenmemontrantlapendule.
—Mince!(Elleavaitraison.Jelaserrairapidementdansmes
bras.)Àplustard!
—Bonnechance!mecria-t-elle.
Jetraversail’académieaupasdecoursepourretrouvermon
mentor,DimitriBelikov,quim’attendaitprèsd’uneHondaPilot.
Modèlebasiquesansintérêt…Jen’espéraispasqu’onmepromène
enPorschedanslesmontagnesduMontana,maisjen’auraisrien
eucontreunevoitureplusglamour.
—Jesais,jesais…,m’excusai-jeenvoyantsagrimace.Désolée
d’êtreenretard.
Prenantconsciencetoutàcoupquej’allaispasserl’undes
examenslesplusimportantsdemavie,jechassaidemonesprit
toutesmesinquiétudespourLissaetsescachetsquine
fonctionnaientpeut-êtrepas.Mondésirdelaprotégern’auraitpas
grandevaleursionm’empêchaitdedevenirsagardienneàcause
d’unentretienraté.
Dimitrisetenaitimmobile,aussirenversantqued’habitude.Les
grandsbâtimentsdebriquecommençaientàprojeterleursombres
démesuréesdanslespremièreslueursquiprécèdentl’aube.Autour
denous,laneiges’étaitmiseàtomber.Jesuivisdesyeuxleslégers
floconsquitombaientmollementpourfondredanssescheveux
noirs.
—Quid’autrenousaccompagne?
Ilhaussalesépaules.
—Personne.Nouspartonstouslesdeux.
Monhumeurpassaaussitôtdejoyeuseàextatique.Dimitriet
moi.Seuls.Dansunevoiture.Celavalaitbienunexamen-
surprise…
—Est-cequec’estloin?
Jepriaiensilencepourqueletrajetsoitvraimenttrèslong…
mettonsunesemaine.Tantqu’àfaire,jepriaiaussipourquenous
ayonsbesoindepasserdesnuitsdansdeluxueuseschambres
d’hôtel,oualorspourqu’uneavalanchebloquelarouteetnous
forceàéchangerlachaleurdenoscorpspourresterenvie.
—Cinqheures.
—Ah!
Unpeumoinsquej’espérais.Néanmoins,cinqheuresvalaient
toujoursmieuxquerien,etlabrièvetédutrajetn’excluaitpas
l’hypothèsedel’avalanche.
Lesroutessinueusesetenneigéesauraientrenduletrajet
pénibleàunhumain,maisnosyeuxdedhampirss’accommodaient
facilementdelamauvaisevisibilité.Jeregardaidroitdevantmoien
m’efforçantd’oublierlalotionaprès-rasagedeDimitri,mêmesielle
emplissaitl’habitacled’unparfumcitronnéquimefaisaitfondre.
Pourgarderlatêtefroide,jemeconcentraisurmaQualification.
Cen’étaitpaslegenred’examenquisepréparait:onréussissait
ouonéchouait.Desgardiensimportantsvenaientfairepasserdes
entretiensauxnovicespourévaluerleurmotivation,c’est-à-dire
leurfuturdegréd’implicationdansleurtravail.Jenesavaispas
tropàquoim’attendremaisdesrumeurscirculaientd’uneannée
surl’autre.Onracontaitquelesexaminateurss’intéressaientautant
aucaractèredunovicequ’àsonniveauetqu’ilsavaientlepouvoir
defairerenvoyerdel’académielesélèvesqu’ilsnejugeaientpas
dignesdedevenirgardiens.
—Est-cequecenesontpaseuxquiviennent,d’habitude?
demandai-jeàDimitri.Jen’airiencontrel’idéedefaireunebalade,
maispourquoinousdéplaçons-nousjusqu’àeux?
—Pourcommencer,ilnes’agitpasd’euxmaisdelui,
m’expliqua-t-ilaveclelégeraccentquitrahissaitsonoriginerusse
mêmes’ilparlaitmieuxl’anglaisquemoi.Puisqu’ils’agitd’une
situationparticulièreetqu’ilnousfaitunefaveur,c’estànousde
faireletrajet.
—Quiest-ce?
—ArthurSchœnberg.
JequittailaroutedesyeuxpourdévisagerDimitri.
—Quoi?
ArthurSchœnbergétaitunelégende.C’étaitl’undesplus
grandstueursdeStrigoïencoreenvieetilavaitétéchefduConseil
desGardiens,l’instancequiassignaitsonMoroïàchacunetprenait
lesdécisionsquinousconcernaienttous.Ilavaitfiniparprendresa
retraitepourseconsacreràlafamilleroyalequ’ilprotégeait,les
Badica.Mêmevieillissant,ilétaitencoremortellementdangereux,
etsesexploitsétaientàmonprogramme.
—N’yavait-ilpersonned’autrededisponible?m’inquiétai-je
d’unevoixmalassurée.
JesavaisdésormaisreconnaîtrequandDimitris’empêchaitde
sourire.
—Toutvabiensepasser.Etpuisunrapportfavorabled’Art
feraittrèsbonneimpressiondanstondossier.
Art?Dimitriappelaitl’undespluscélèbresgardiensaumonde
parsonprénom…Celan’auraitpourtantpasdûm’étonner,vula
réputationdeDimitrilui-même.
Lesilences’installadanslavoiture.Jememordislalèvreenme
demandantcequ’ArthurSchœnbergallaitpouvoirpenserdemoi.
Mesnotesétaientbonnesmaisuneoudeuxbroutilles,commema
fugueetlesbagarresquej’avaisdéclenchées,pouvaientlefaire
douterdusérieuxaveclequelj’envisageaismafuturecarrière.
—Toutvabiensepasser,répétaDimitri.Ilyaplusdebonque
demauvaisdanstondossier.
Parmoments,onauraitcruqu’ilpouvaitliredansmonesprit.
J’esquissaiunsouriretimideetjetaiuncoupd’œildanssa
direction.Grossièreerreur.Sataillehorsducommunetsa
musculatureparfaiteétaientévidentesmêmelorsqu’ilétaitassis.Il
avaitdesyeuxsombres,unregardténébreuxetdescheveuxnoirs
qu’ilportaitattachésenqueue-de-cheval.Descheveuxdouxcomme
delasoie…LecharmedeluxuredeVictorDashkovm’avaitpermis
dem’enassurer.Auprixd’unefforthéroïque,jedétournailesyeux
etrecouvraimonsouffle.
—Merci,coach,ironisai-jeenm’enfonçantdansmonsiège.
—Jesuislàpouraider.
Ilétaitdétendu,presqued’humeurlégère,cequiluiarrivait
rarement.Engénéral,ilétaitsérieuxetsurlequi-vive.Sansdoute
s’estimait-ilensécuritédansuneHonda,dumoinsautantqu’il
pouvaitl’êtreenmaprésence.Aprèstout,jen’étaispaslaseuleà
avoirdumalàfaireabstractiondelatensionromantiquequ’ily
avaitentrenous.
—Tusaiscequiaiderait?demandai-jeencontinuantàfuirson
regard.
—Quoi?
—Quetucoupescettehorreurmusicalepournousmettre
quelquechosequiauraitétéenregistréaprèslachutedumurde
Berlin…
Iléclataderire.
—Commentfais-tu?C’estenhistoirequetuaslesplus
mauvaisesnotesettusemblestoutsavoirsurl’Europedel’Est…
—C’estquej’aibesoindematièrepourmesblagues,camarade.
Ilchangealafréquencedel’autoradiosanscesserdesourire…
ets’arrêtasurunestationquipassaitdelacountry.
—Eh!m’écriai-je.Jenepensaispasexactementàça…
Ilretintdifficilementunnouveléclatderire.
—Choisiscellequetupréfères.C’estl’uneoul’autre…
—Alorsreviensauxannéesquatre-vingt,merésignai-jeen
soupirant.
Ilchangeadenouveaulafréquence.Lesbrascroiséssurla
poitrine,j’écoutaiungroupeàlasonoritévaguementeuropéennese
plaindrequelavidéoavaittuélaradio,ensouhaitantque
quelqu’unsecharged’enfiniraveccettestation.
Toutàcoup,untrajetdecinqheuresnemeparaissaitplussi
court.
LafamillequeprotégeaitArthurvivaitdansunepetitevillequi
longeaitl’autoroute90,prèsdeBillings.L’opinionmoroïétait
diviséesurlaquestiondeszonesgéographiquesquioffraientle
meilleurhabitat.Certainsestimaientquec’étaientlesgrandes
agglomérationsquiprésentaientleplusdesécurité,puisqueles
vampirespouvaients’ynoyerdanslafouleetquelesactivités
nocturnesyattiraientmoinsl’attention.D’autres,commecette
famille,apparemment,préféraientlespetitesvillesens’appuyant
surcetargumentsimplequ’onpassaitplusfacilementinaperçulà
oùilyavaitmoinsdegenspournousremarquer.
JeréussisàconvaincreDimitrides’arrêterpourmanger
quelquechosedansunsnack.Nousfîmesuneautrehaltepour
prendredel’essence,etnousatteignîmeslarésidencedesBadica
versmidi.Lamaisonétaitenboisetconstruitedeplain-pied,avec
d’immensesbaiesvitrées,évidemmentteintéespourfiltrerles
rayonsdusoleil.Ellesemblaitneuveettrèschèreet,mêmesielle
étaitsituéeaumilieudenullepart,c’étaitbienletyped’endroitoù
jem’attendaisàtrouverdesmembresd’unefamilleroyale.
JesautaidelaHondaetm’enfonçaidanscinqcentimètresde
neigeavantd’atteindrelesgraviersduparking.Lesilencen’était
troubléqueparlesouffleirrégulierduventdanslesbranches.Je
suivisDimitrisurl’alléedegaletsgrisquiserpentaitjusqu’àla
maison.Mêmes’ilavaitrecouvrésonmasqueprofessionnel,je
sentaissonhumeuraussilégèrequelamienne.Nousavionstous
lesdeuxprisunplaisircoupableàcetteescapadeenvoiture.
Monpiedglissasurunepierre.LorsqueDimitrimerattrapapar
réflexe,j’éprouvaiuneviolentesensationdedéjà-vu:lesoirde
notrerencontre,ilm’avaitépargnéunechuteàpeuprèsdelamême
manière.Malgrélefroidetl’épaisseurdemaparka,jeperçusla
chaleurdesesdoigtssurmonbras.
—Est-cequeçava?demanda-t-ilenmelâchantàmagrande
consternation.
Jejetaiunregardmauvaisauxcaillouxverglacés.
—Oui…Cesgensneconnaissentdoncpasl’usagedusel?
CequejecroyaisêtreunesimpleblaguepétrifiaDimitri.Jeme
figeaiaussitôtpourlevoirscruterlesenvironsenneigésavantde
reportersonregardinquietverslamaison.Sonattitudem’incitaà
retenirlesquestionsquimebrûlaientleslèvres.Ilétudialafaçade
pendantunebonneminute,puisl’alléegelée,etenfinleparkingoù
seuleslesempreintesdenospassedessinaientsurlaneige.
Jelesuivislorsqu’ils’approchaprudemmentdelaporte.Il
s’arrêtaencorepourl’examiner.Elleétaitentrebâillée,commesi,
danslaprécipitation,onl’avaitmalrefermée.Enobservantplus
attentivementàlahauteurduverrou,jedécouvrisdepetites
érafluressurlebois;ellesemblaitavoirétéforcée.Ilétaitévident
qu’unsimplecoupd’épaulesuffiraitàlafairecéder.Dimitri,dont
larespirationneproduisaitplusquedelégersnuagesdebuée,fit
courirsesdoigtssurlechambranle,puissurlapoignée,dontle
manquedesoliditémeparutdemauvaisaugure.
Ilparlaenfin.
—Vam’attendredanslavoiture,Rose,m’ordonna-t-il
calmement.
—Maisque…?
—Va!
Ceseulmotmeparutchargéd’unpouvoirsurnaturel.Cet
hommeétaitceluiquej’avaisvuterrorisermescamaradesdeclasse
etabattreunStrigoï…Jereculaienchoisissantd’emprunterles
plates-bandesenneigéesplutôtquel’alléetraîtresse.Alorsque
Dimitrin’avaittoujourspasbougé,jemeglissaidanslaHondaet
enrefermailaportièreleplusdoucementpossible.Dèsqu’il
m’estimaensécurité,ilouvritlaportefracturéesanseffortet
disparutàl’intérieur.
Dévoréedecuriosité,jecomptaijusqu’àdixavantderessortir
duvéhicule.
Mêmesijenepouvaispasmerisqueràlesuivre,jedevais
savoircequisepassaitdanscettemaison.L’étatdel’alléeetdu
parkingindiquaitquelesBadicaétaientabsentsdepuisplusieurs
jours,oubienqu’ilsn’étaientpassortisdubâtiment.Rien
n’empêchaitqu’ilsaientétécambrioléspardeshumains.Ils
pouvaientaussiavoirétéeffrayésparquelquechose…desStrigoï,
parexemple.LesérieuxdeDimitrim’assuraitquec’étaitcescénario
qu’ilavaitentête,maiscelameparaissaitpeuprobabledanslecas
d’unefamilleprotégéeparArthurSchœnberg.
Deboutaumilieuduparking,jelevailesyeuxversleciel.Le
soleilétaitblafard,maisilétaitbienau-dessusdematête,àson
zénith.Midi.Jen’avaispasàcraindreuneattaquestrigoïenplein
jour,seulementlacolèredeDimitri.
Jecontournailamaisonenm’enfonçantdanslaneigejusqu’aux
chevillessansqueriendeparticulierattiremonattention.Des
stalactitesdeglacependaientduborddutoitetlesfenêtresteintées
gardaientleurssecrets.Mespiedsheurtèrentsoudainquelque
choseetjebaissaileregard:c’étaitunpieuenargentàmoitié
enfouisousunpetittasblanc.Jeleramassaietl’essuyaien
m’interrogeant.Quefaisait-ildonclà?Lespieuxétaientdesarmes
degrandevaleur,capablesdetuerunStrigoïd’unseulcoupdansle
cœur…Ilsnepouvaientêtreforgésqu’avecleconcoursdequatre
Moroï,quiyinsufflaientchacunlepouvoird’unélément.Mêmesi
jen’avaispasencoreapprisàlesmanier,jereprismoninvestigation
avecdavantaged’assurance.
Àl’arrièredelamaison,unegrandeterrasses’étiraitjusqu’àun
pontondeboisoùl’ondevaitbiens’amuserpendantl’été.Lavitre
delaporte-fenêtrequidonnaitsurlaterrasseavaitétébrisée,cequi
permettaitàunepersonnedepasserparl’ouvertureauxbords
irréguliers.ParfaitementconscientedecequeDimitriallaitmefaire
subirlorsqu’ildécouvriraitmesmanœuvres,jemontaisurla
terrasseenmeméfiantdesmarchesverglacées.Malgrélefroid,je
sentaisdesgouttesdesueurperlersurmanuque.
Ilfaitjour,ilfaitjour,merépétai-je.
Jen’avaisaucuneraisondem’inquiéter.
Unefoisdevantlaporte-fenêtre,jemepenchaipourexaminer
sesrebords,sansparveniràdéterminercequil’avaitcassée.La
neiges’étaitengouffréeàl’intérieurpourformerunpetittassurun
tapisbleuciel.Jefisjouerlapoignée:laporteétaitencoreferméeà
clé.Àvraidire,celan’avaitpasgrandeimportancepuisqu’il
suffisaitd’enjamberlecadrepourentrer.Parpeurdemecouper,je
préféraidéverrouilleretfairecoulisserlaporte-fenêtre.Sonléger
frottementmeparutassourdissantdanscesilencedemort.
Jefisdeuxpasàl’intérieur,m’arrêtaidanslecarrédelumière
quelaporteouvertedessinaitsurlesoletlaissaimesyeux
s’habitueràlapénombre.Desbourrasquess’engouffraientdansla
pièceenfaisantvolerdesrideauxautourdemoi.Peuàpeu,je
reconnuslesdifférentsmeublesd’unsalon:uncanapé,un
téléviseur,unfauteuilàbascule.
Etuncorps.
Ils’agissaitd’unefemme.Elleétaitallongéesurledos,aupied
delatélé,sachevelurebruneendésordre.Sesyeuxétaientgrands
ouvertssurleplafondetsonvisagebientroppâle,mêmepourune
Moroï.Pendantquelquessecondes,jecrusquesescheveux
recouvraientaussisoncou,puisjecomprisquelatraînéesombre
sursapeauétaitdusangséché.Onl’avaitégorgée.
Cettehorriblescèneétaitsiirréellequejemisuncertaintemps
àadmettrecequejevoyais.Lapositionqu’elleavaitpriseen
tombantdonnaitpresquel’impressionqu’elledormait…Alorsje
visundeuxièmecorps:àquelquespasdelà,unhommegisaitsur
lecôtédansunemaredesang.J’aperçusunenouvelledépouille,de
latailled’unenfant,rouléeenboulederrièrelecanapé,etencore
uneàl’autreboutdelapièce.Ilyavaitdescorpspartout.Descorps
etdusang.
Lorsquejecompriscombiendecadavresilyavaitautourde
moi,moncœurs’affola.Cen’étaitpaspossible…Ilfaisaitjour.Rien
desiterriblenepouvaitsepasserenpleinjour…Alorsqu’uncrise
formaitdansmagorge,unemaingantéevintseplaquersurma
bouche.Jemedébattisquelquesinstantsavantdereconnaître
l’odeurdelalotionaprès-rasagedeDimitri.
—Pourquoin’écoutes-tujamaiscequ’ontedit?Tuserais
mortes’ilsétaientencoreici…
Samainetmaterreurm’empêchèrentderépondre.J’avaisdéjà
vuquelqu’unsefairetuer,maisjen’avaisjamaisétéconfrontéeà
untelcarnage.Dimitriattenditpresqueuneminuteavantderetirer
samainetrestaprudemmentderrièremoi.Alorsquejen’avaisplus
lamoindreenviedecontemplercespectacle,j’étaisincapabled’en
détournerlesyeux.Descorpspartout.Descorpsetdusang.
Jeparvinsfinalementàmetournerverslui.
—Ilfaitjour,murmurai-je.Detelleshorreursnepeuventpasse
produireenpleinjour…
J’entendisdansmavoixlesaccentsdésespérésd’unepetitefille
quisuppliequ’onlarassureenluidisantqu’ellevientdefaireun
cauchemar.
—Detelleshorreurspeuventseproduiren’importequandet
celle-cin’apaseulieuenpleinjour.Cemassacredatesansdoutede
deuxoutroisnuits.
Jejetaiuncoupd’œilfurtifauxcadavresetsentismonestomac
senouer.Deuxoutroisnuits…Deuxoutroisnuitsàêtremortsans
quepersonnelesache.J’arrêtaimesyeuxsurlecorpsd’unhomme
quigisaitdevantlaported’uncouloir.Ilétaitgrandetbeaucoup
tropmusclépourunMoroï.
—ArthurSchœnberg,précisaDimitriquiavaitremarquéla
directiondemonregard.
Sagorgeensanglantéem’hypnotisa.
—Ilestmort…,balbutiai-jecommesicen’étaitpas
parfaitementévident.Commentest-cepossible?Commentun
Strigoïa-t-ilputuerArthurSchœnberg?
C’étaitinconcevable.Onnetuepasunelégende…
Aulieuderépondre,Dimitrireplialesdoigtsautourdema
maindroite,danslaquellejetenaisencorelepieu.Jesursautai.
—Oùas-tutrouvéça?medemanda-t-ilenprenantl’arme
tandisquejedesserraislepoing.
—Parterre,plantédanslesol.
Illeval’objetquiétincelaàlalumière,etlefittournerlentement
danssamain.
—C’estgrâceàluiqu’onapufranchirlesprotections,déclara-
t-il.
Monespritencoreenétatdechocmitquelquessecondesà
donnerunsensàsesmots.Jefinisnéanmoinsparcomprendre:les
barrièresmagiquesdontlesMoroïentouraientleursretraitesétaient
forgéesàl’aidedel’air,dufeu,del’eauetdelaterre,toutcomme
lespieuxenargentdesgardiens.Ellesrequéraienttoutlesavoir-
faireenmatièredemagiedepuissantsMoroï,nécessitantsouvent
mêmeleconcoursdedeuxexpertspourchaqueélément.Ces
protectionsempêchaientlesStrigoïd’approcherparcequ’elles
étaientchargéesdevieetdemagie,c’est-à-direducontrairemême
deleurnature.Malheureusement,ellesfaiblissaientrapidementet
demandaientbeaucoupdemaintenance,cequidissuadaitnombre
deMoroïdelesutiliser.Cependant,danscertainsendroitscommeà
l’académie,onyavaitencorerecours.
LesBadicaenavaientmisenplacetoutautourdeleurmaison,
cequineleuravaitétéd’aucunsecours,puisquequelqu’unlesavait
neutraliséesàl’aidedecepieu.Lesdeuxmagiesavaientdûentrer
enconflit,etcelledel’armel’avaitemporté.
—LesStrigoïnepeuventpastoucherlespieux,luiobjectai-je
enmerendantcomptequemonesprits’accrochaitdésespérémentà
touteslescertitudesqu’ilpouvaittrouver.(Ilm’étaitdifficiledevoir
mesconvictionsmisesàmal.)EtaucundhampirniaucunMoroï
n’auraitacceptédelefaire…
—Maisunhumain,peut-être.
Monregardrencontralesien.
—Leshumainsnes’allientpasauxStrigoï…
Jem’interrompis.Etvoilàquejecherchaisencoredes
certitudes.Jenepouvaispasm’enempêcher…Dansnotrelutte
contrelesStrigoï,nousnepouvionscompterquesurlesfaiblesses
quenousleurconnaissions:lalumièredusoleil,lesprotections
magiques,lespieux…C’étaientmêmeellesquinouspermettaient
delescombattre.Saufque,s’ilss’étaientfaitdesalliésquin’avaient
pascesfaiblesses…
Dimitriétaitsurlequi-vive.Malgrélasévéritédesonvisage,je
perçusunelueurdesympathiedanssesyeuxsombresalorsqu’il
meregardaitmedébattreavecmespensées.
—Çachangetout,n’est-cepas?conclus-jed’unevoix
étranglée.
—Oui.Çachangetout.
Chapitre2
Dimitrin’eutqu’àpasseruncoupdefilpourqu’uneéquipe
d’interventiondébarquesurleslieux.Celle-cimitnéanmoinsdeux
heuresàarriveretchaqueminutemeparuts’éterniser.N’ytenant
plus,jefinisparretournerdanslavoiture.Aprèsunenouvelle
inspectiondeslieux,Dimitrisejoignitàmonattentesilencieuse.Les
imagesducarnagesesuccédaientinlassablementdansmonesprit.
J’étaisterrifiéeetjemesentaisseule.Jememisàrêverqu’ilme
prenaitdanssesbraspourmeréconforter.
Pourmelereprocheraussitôt.Jemerépétaipourlamillième
foisqu’ilétaitmoninstructeuretqu’aucunesituation,si
extraordinairesoit-elle,nejustifiaitqu’ilm’enlace.Surtout,je
voulaismemontrerforte.Jenedevaispasmeréfugierdanslesbras
dupremiertypevenuaumoindrecoupdur.
Ungroupedegardiensapparutenfin.
—Tudevraisvenirvoircommentonprocède,déclaraDimitri
enouvrantsaportière.
Jen’avaisvraimentpasenviederevoircettemaison.Pourtant,
jelesuivis.Cesgardiensétaientpourmoideparfaitsétrangers,
maispaspourDimitri.Ilsemblaittoujoursconnaîtretoutlemonde.
Lesgardienss’étonnèrentdetrouverunenovicesurleslieux,mais
personnenes’opposaàcequej’assisteàl’investigation.
Jelessuivispendantl’inspection.Ilss’agenouillèrentprèsdes
corps,puisexaminèrentlestracesdesangetlesvitresbriséesen
faisantbienattentionànetoucheràrien.LesStrigoïsemblaient
avoirenvahicettemaisondetouslescôtésàlafois.
Detempsàautre,lesgardienséchangeaientdesphrasesbrèves
d’unevoixneutre,sansrientrahirdudégoûtetdelapeurque
j’éprouvais.Ilsressemblaientàdesmachines.L’uned’entreeux–la
seulefemmedugroupe–s’accroupitauprèsd’ArthurSchœnberg.
Jenepusm’empêcherdel’observeraveccuriosité:ilyavaitsipeu
defemmesdanslaprofession…Celle-cidevaitavoirdanslesvingt-
cinqansetj’avaisentenduDimitril’appelerTamara.Commecela
étaitcourantchezlesgardiennes,sescheveuxnoirsfrôlaientàpeine
sesépaules.
Ellecontemplalevisagedumortenlaissantsesyeuxgris
s’emplirdetristesse.
—Oh!Arthur…,soupira-t-elleaveclemêmetalentqueDimitri
pourexprimertoutunmondedesentimentsenquelquesmots.Je
nepensaispasvoircejour…C’étaitmonmentor,voussavez.
Tamaraserelevaaprèsunnouveausoupiretrecouvraenun
clind’œiltoutesarigueurprofessionnelle.Personneneseserait
doutéquel’hommequil’avaitforméegisaitàsespieds.Jen’en
revenaispas…ArthurSchœnbergétaitsonmentor!Comment
pouvait-ellefairepreuved’untelsang-froid?Uninstant,jetâchai
d’imaginerlecadavredeDimitriàmespieds.Non…jen’aurais
jamaissugardermoncalme.J’auraissûrementpiquéunecrise,
hurléetdétruittoutcequimeseraitpassésouslamain…avantde
frapperceuxquiauraienteulamauvaiseidéedemedirequetout
allaits’arranger.
Parchance,j’étaistoutàfaitcertainequepersonnen’étaitde
taillecontreDimitri.Jel’avaisvutuerunStrigoïsanslemoindre
effort.Dimitriétaitinvincible,puisquec’étaitundieu.
Biensûr,ArthurSchœnbergenavaitétéun,luiaussi…
—Commentont-ilspufaireça?m’écriai-jetoutàcoup.(Six
pairesd’yeuxsetournèrentversmoi.Étrangement,Dimitri
paraissaitpluscurieuxqu’exaspéré.)Commenta-t-onpuletuer,
lui?
Tamarahaussalesépaulessanschangerd’expression.
—Delamêmemanièrequ’onaabattulesautres:ilétait
mortel,commenoustous.
—Oui,mais…c’étaitArthurSchœnberg!
—Répondsàtaproprequestion,Rose,intervintDimitri.Tuas
observélamaison…alorsexplique-nouscommentilsontprocédé.
Leursregardsattentifsmedonnèrentl’impressionqueje
n’avaispeut-êtrepaséchappéàmonexamen,finalement.Je
repassaidansmonesprittoutcequej’avaisvuetentendu.Je
déglutis,tâchantdecomprendrecommentl’impossibleavaitpuse
produire.
—Puisquenousavonsdécouvertquatrezonesd’effraction,
nousdevonsadmettrequelesStrigoïétaientaumoinsquatre.Ily
avaitseptMoroï…(lafamillequivivaitlàrecevaitdesinvitésau
momentdel’attaque,cequiavaitaugmentélenombredesvictimes.
Troisd’entreellesétaientdesenfants)…ettroisgardiensdansla
maison.ÇafaitbeaucouptropdemondeàtuerpourquatreStrigoï.
Sixauraientpuréussirlecoup,àconditiondes’attaquerd’abord
auxgardiensetdelesprendreparsurprise.LesMoroïontdûêtre
tropterrifiéspoursedéfendre.
—Etcommentont-ilspuprendrelesgardiensparsurprise?
insistaDimitri.
J’hésitai:c’étaitunesortedeprincipequ’ungardienn’était
jamaisprisparsurprise.
—Lesprotectionsavaientéténeutralisées.Sileslieuxn’en
avaientpasétépourvus,ilyauraitsûrementeuungardienposté
dehors,quiauraitpudonnerl’alerte.
J’attendislaquestionévidentequ’impliquaitmaréponse.
Commentlesprotectionsavaient-elleséténeutralisées?Mais
Dimitrinelaposapas.C’étaitinutile:nousavionstousvulepieu.
Unnouveaufrissondeterreurmeparcourut.Deshumainss’étaient
alliésàdesStrigoï,àungroupeimportant.
Dimitriexprimasonapprobationparundiscretmouvementde
tête,puistousreprirentl’inspection.Lorsquenousatteignîmesla
salledebains,jejugeaipréférablededétournerlesyeux.Pour
l’avoirdéjàvisitéeavecDimitri,jen’avaisnulleenviederenouveler
l’expérience,carjesavaisqu’ellecontenaitlecadavred’unhomme
dontlesangavaitgiclésurlescarreauxblancsdesmurs.Surtout,
c’étaitlapiècelapluscentraledelamaison,ellen’étaitpasaussi
fraîchequecellesdonnantsurlepatio.Lecorps,s’ilnesentaitpas
encoremauvais,nesentaitpastoutàfaitbonnonplus.
Malgrémesréticences,j’aperçusducoindel’œildestracesd’un
rougesombrepresquebrunsurlemiroir.Jenelesavaispas
remarquéesauparavantparcequemonattentionétaitrestée
focaliséesurlecadavre.C’étaituneinscriptionenlettresdesang.
«Pauvres,pauvresBadica…Sipeud’entreeuxsontencoreen
vie…Unefamilleroyaleapresquedisparu.Lesautressuivront.»
Tamarasedétournadelaglaceavecunegrimacededégoûtpour
examinerdenouveauxdétailsdanslapièce.Alorsquenous
quittionsleslieux,cesmotsmetrottaientdanslatête.«Unefamille
royaleapresquedisparu.Lesautressuivront.»
Defait,lesBadicaétaientl’undespluspetitsclansdela
noblesse.Celadit,lesseptpersonnesquivenaientdesefairetuer
étaientloind’enêtrelesderniersmembres.Ildevaitbienenrester
aumoinsdeuxcents…C’étaitunefamilledetaillemoyenne,moins
importantequecelledesIvashkov,parexemple,quiconstituaient
unedynastieimpressionnante,maisellecomptaitplusde
descendantsqued’autres.
CommelesDragomir…dontLissaétaitladernière
représentante.
SilesStrigoïavaiententêted’exterminerlesfamillesroyalesles
unesaprèslesautres,leplussimpleétaitencoredecommencerpar
elle.PuisquelesangdesMoroïaccroissaitleurspouvoirs,ilétait
asseznaturelquelesStrigoïensoientavides.Jesupposaiquelefait
deviserspécifiquementlesmembresdefamillesroyalesétaitun
raffinementdûàleurnaturesadique.Néanmoins,jenepouvais
m’empêcherdetrouverironiquequ’ilscherchentàdétruireles
fondementsdelasociétémoroï,dontilsétaientissuspourla
plupart.
L’avertissementdumiroirm’obsédajusqu’àlafindenotre
inspectionettransformapeuàpeumaterreurencolère.Comment
avait-onpufairecela?Commentpouvait-ilexisterdesêtresassez
maléfiquespourvouloiréradiquerunelignéetoutentière?
CommentunecréaturequiavaitétédelamêmenaturequeLissa
oumoipouvait-elleenarriveràcommettreuntelmassacre?
PenseràmonamieetauxStrigoïquipouvaients’enprendreà
ellepourdécimersafamillemefitbouillirderage.L’émotion
troublanteétaitd’unetelleintensitéquej’enfustoutébranlée.
J’avaisl’impressionqu’unnuaged’humeurnoireenflaitenmoi,
commeunetempêtesurlepointdesedéchaîner.Toutàcoup,je
brûlaidudésirdetaillerenpiècestouslesStrigoïdumonde.
LorsquejereprisenfinplaceàborddelaHondapourrentrerà
Saint-Vladimir,jeclaquailaportièresifortquelescharnièresne
résistèrentqueparmiracle.
—Qu’est-cequinevapas?s’inquiétaDimitrienmejetantun
regardsurpris.
—Tuveuxrire!m’exclamai-je,incrédule.Commentpeux-tu
meposerunequestionpareille?Tuétaislà,toiaussi…Tuasbien
vulamêmechosequemoi?
—Oui,maisjenem’enprendspasàlavoiturepourautant.
J’attachaimaceintureenécumantderage.
—Jeleshais!Jeleshaistous!Commej’auraisaiméêtrelà!Je
meseraisfaitunplaisirdeleurtrancherlagorge…
Jem’étaispresquemiseàhurler.Mêmes’ilmedévisageaitavec
sonimpassibilitéordinaire,jesentaisDimitrisurprisparma
réaction.
—Tuessérieuse?Tucroisvraimentquetuauraispufaire
mieuxqu’ArtSchœnberg,maintenantquetuasvucemassacre?
AprèscequeNataliet’afait?
Jemesentismalàl’aise,toutàcoup.Jem’étaisbrièvement
confrontéeàNatalie,lacousinedeLissa,lorsqu’elles’était
transforméeenStrigoï,c’est-à-direjusteavantqueDimitritombe
ducielpourmesauverlamise.Alorsmêmequ’ellen’étaitqu’une
jeuneStrigoï,faibleetinexpérimentée,ellem’avaitprojetéecontre
lesmurscommeunevulgairepoupéedechiffon.
Jefermailesyeuxetinspiraiprofondément.Maremarqueétait
stupide.J’avaisvudemespropresyeuxcedontlesStrigoïétaient
capables…Jen’auraisgagnéqu’unemortprématurée,àme
précipiterdanscettemêlée.J’allaisprobablementdevenirune
gardienneredoutable,maisilmerestaitencorebeaucoupà
apprendre,etc’étaitl’évidencemêmequ’unefillededix-septans
n’auraitrienpufairecontresixStrigoï.
J’ouvrislesyeux.
—Jesuisdésolée,grommelai-jeenreprenantlecontrôledemes
émotions.
Maragesedissipaalorsmêmequejenesavaispasd’oùelle
étaitvenue.Jedevaisbienreconnaîtrequejem’emportais
facilementet,curieusement,quej’avaisvraimentdumalàencaisser
cequejevenaisdevoir.
—Çavaaller,merassuraDimitrienposantsamainsurla
miennependantquelquessecondes,avantdedémarrer.Lajournée
aétélongue.Pournoustous…
ÀnotrearrivéeàSaint-Vladimir,versminuit,toutlemonde
étaitdéjàaucourantdumassacre.Lajournéedecoursvampirique
venaitjustedes’achever.Pourmapart,jen’avaispasdormidepuis
plusdevingt-quatreheures.Commej’avaislesyeuxrougiset
l’énergied’unelimace,Dimitrim’ordonnad’allermecoucher
immédiatement.Lui,biensûr,semblaittoujoursenpleineformeet
prêtàtoutaffronter.Parfois,jemeprenaisàdouterqu’illuiarrive
dedormir…Ilmequittarapidementpourallerdiscuterdel’attaque
aveclesautresgardiens.Dèsqu’ilsefutéloigné,jeprisladirection
delabibliothèqueaulieudemerendreàmondortoircommejele
luiavaispromis.Lelienquim’unissaitàLissam’indiquaqu’elles’y
trouvaitbien,etj’avaisterriblementbesoindelavoir.
Lesdifférentsbâtimentsquiservaientàéduqueretlogerles
élèvesdesecondcycleétaientdisposésautourd’unevastecourde
verdurerectangulaire.J’empruntail’unedesalléespavéesqui
permettaientdelatraverserdansuneobscuritétotale.Lespelouses
disparaissaientsouslaneige.Lesoinméticuleuxaveclequelon
avaitbalayéetsalélesalléesdel’académiemerappela,par
contraste,l’étatdenégligencedanslequelnousavionstrouvéles
abordsdelamaisondesBadica.
Lesbâtimentsquim’entouraient,immensesetgothiques,
semblaientdavantagedestinésautournaged’unfilmencostumes
qu’àl’éducationdelajeunesse.Àl’intérieur,cetteaurademystère
antiqueimprégnaitlespiècesoùlesmursdepierreetlestableaux
rivalisaientaveclesordinateursetlesnéons.Latechnologie
moderneavaitréussiàs’installerdanscetendroit,maisonsentait
bienqu’ellen’enprendraitjamaislecontrôle.
Aprèsavoirfranchileportailélectroniquedelabibliothèque,je
medirigeaiverslesecteurdelagéographieetytrouvaiLissaassise
parterredevantunepiledelivres.
—Salut!melança-t-elleenlevantlenezdel’atlasqu’elletenait
ouvertsurundesesgenoux.
Christian,sonpetitami,quiétaitallongéàcôtéd’elle,latête
poséesursonautregenou,secontentadem’adresserunvague
signedelamain.Àdirevrai,vulestensionsqu’ilyavaitparfois
entrenous,celarevenaitpresqueàmeserrerdanssesbras.Lissa
écartaunemècherebelledesonvisageenessayantdesourire,effort
bieninutilepuisquenotrelienmerévélaittoutessesinquiétudes.
—Tusaisdéjà,constatai-jeenm’asseyantentailleurfaceàelle.
Commesonmalaises’intensifiait,elleabandonnaviteson
sourire.Mêmesij’étaiscontentequenotrelienm’aideàmieuxla
protéger,ilyavaitdesjoursoùj’auraispréféréqu’ilneviennepas
amplifiermespropresémotions.
—C’esthorrible…,murmura-t-elleenfrissonnant.(Christian
s’empressadeluiprendrelamainetjelasentiss’abandonner
pendantquelquesinstantsàcecontactavantdepoursuivre.Ces
deux-làétaientsiamoureuxl’undel’autrequej’avaissouvent
l’impressiond’êtreengluéedansleurdouceurmielleuse.Celadit,
ilsétaientmoinsdémonstratifsqued’habitude,cequejedevais
sûrementàlanouvelledumassacre.)OnracontequelesStrigoï
étaientaumoinssixousept…etquedeshumainslesauraientaidés
àneutraliserlesprotectionsdelamaison.
Lesnouvellescirculaientvraimentvite…
—C’estvrai,confirmai-jealorsqu’unvertigesoudainme
forçaitàm’adosserauxrayonnages.
—Vraiment?s’étonnaChristian.Jecroyaisqu’ilnes’agissait
qued’exagérationsparanoïaques…
—Non.(Jeprissubitementconsciencequetoutlemonde
ignoraitencoreoùj’avaispassélajournée.)J’y…J’yétais.
JesentislasurprisedeLissaavantdevoirsesyeux
s’écarquiller.MêmeChristian,l’archétypedu«petitmalin»,mitun
certaintempsàréagir.Silasituationavaitétémoinsdramatique,
j’auraiséprouvéunvifplaisiràl’avoirprisdecourt.
—Tuveuxrire?hasarda-t-ilfinalement.
—JecroyaisquetudevaispassertaQualification…,ajouta
Lissasansacheversaphrase.
—Jedevais.Jemesuissimplementretrouvéeaumauvais
endroitaumauvaismoment…Legardienchargédemefairepasser
l’entretientravaillaitlà-bas.LorsqueDimitrietmoisommes
entrés…
Lesimagesdesangetdemortquis’imposèrentàmonesprit
m’empêchèrentdepoursuivre.L’angoissedeLissam’ébranla,
autantàtraversnotrelienqueparl’expressiondesonvisage.
—Tuessûrequeçava,Rose?medemanda-t-elledansun
murmure.
Lissaavaitbeauêtremameilleureamie,jenevoulaissurtout
pasqu’ellesacheàquelpointcettejournéem’avaitaffectée.Je
devaismemontrerfortepournousdeux…
—Çava,luiassurai-jeenserrantlesdents.
—Commentc’était?m’interrogeaChristian.
Enplusd’unecuriositéévidente,savoixtrahissaitsamauvaise
conscience,commes’ilsavaitparfaitementàquelpointsaquestion
étaitincongrue.Pourtant,iln’avaitpaspus’empêcherdelaposer…
L’impulsivitéétaitl’undesdéfautsquenousavionsencommun.
—C’était…(Jesecouaivivementlatête.)Jen’aipasenvied’en
parler.
CommeChristians’apprêtaitàinsister,Lissalefittaireen
glissantsamaindanssescheveuxnoirs.Aprèsquelquessecondes
desilencegêné,jesentisl’espritdeLissasemettreenquêted’un
nouveausujet.
—Ilparaîtqueçavacomplètementbouleverserlesvacancesde
Noël,remarqua-t-ellefinalement.LatantedeChristianamaintenu
savisite,maislaplupartdesgensvontavoirtroppeurpour
voyageretvontpréférerqueleursenfantsrestentici,ensécurité.
Toutlemondeestterrifiéàl’idéequecegroupedeStrigoïpuisse
frappern’importeoùetn’importequand…
Jen’avaispasencoresongéauxconséquencesindirectesde
cetteattaque.Nousn’étionsplusqu’àunesemainedesvacancesde
Noël,périodedegrandesmigrationsdanslasociétémoroï.
Normalement,laplupartdesélèvesseraientrentréschezeuxou
auraientreçulavisited’unparent.
—Effectivement,murmurai-je.Çanevapasfavoriserlafêtede
Noëlenfamille…
—Nilesmondanitésdelanoblesse…,ajoutaChristianàqui
cetteidéefitrecouvrertoutesagaieté.Voussavezcommentsontles
aristocrates,àcettepériode…Chacunveutenmettrepleinlavue
auxautresenorganisantlesréceptionslesplussomptueuses.Nos
pauvrescamaradesnevontpassavoircomments’occuper…
Ilavaitraison.Jen’étaispaslaseuledontlavieconsistaitàse
battre,saufquelesMoroï,enparticulierlesmembresdesfamilles
noblesouroyales,s’affrontaientàcoupsdemotsetd’alliances
politiques.Pourmapart,jepréféraisnettementmeservirdemes
poings.LissaetChristian,tousdeuxdesangroyal,étaient
contraintsdenaviguereneauxtroubles.Leurseuleexistenceattirait
l’attention,aussibienendehorsdel’académiequ’entresesmurs.
Leursituationétaitmêmepirequecelledelaplupartdes
nobles.DanslecasdeChristian,parcequesafamilleétaitméprisée
detous,àcauseducrimequesesparentsavaientcommis.Ceux-ci
s’étaientvolontairementtransformésenStrigoï…Ilsavaient
renoncéàleurmagieetàleurpersonnalitéenéchangede
l’immortalité.Ilsétaientmorts,àprésent,maiscelan’empêchaitpas
lesgensdeseméfierdeleurfils.Onsecomportaitgénéralement
enversluicommes’ilrisquaitdesetransformerenStrigoïd’un
momentàl’autreenentraînanttoutlemondedanssaperte.Ilfallait
bienreconnaîtrequesessarcasmesetsonobstinationàs’habilleren
noirn’arrangeaientrien.
Lissa,poursapart,attiraitl’attentionpouruneraisonsimple:
elleétaitladernièresurvivantedesafamille.AucunautreMoroï
n’avaitassezdesangdeDragomirdanslesveinespourseréclamer
decenom.Lissafiniraitsansdouteparépouseruncousinéloigné
pourêtresûredeletransmettreàsesenfantsmais,enattendant,
sonstatutd’uniquereprésentantedelalignéefaisaitd’elleune
véritablecuriosité.
Cetteidéemerappelal’inscriptiondumiroir,quim’inspiraune
colèrenoireassortied’unevaguenausée.Jetâchaidem’endélivrer
paruneplaisanterie.
—Detempsentemps,vousdevriezessayernosméthodespour
résoudrevosproblèmes:jesuissûrequ’unebonnebagarreferaitle
plusgrandbienàvoscamarades.
Christians’enamusaautantqueLissaavantdetournerverselle
unsourireauxcaninesprovocantes.
—Qu’enpenses-tu?Jesuissûrquejepourraistebattre…
—Danstesrêves!riposta-t-elle.
Jefussoulagéedelasentirrecouvrersabonnehumeur.
—J’enrêvepeut-être…,lataquina-t-ilenl’observantfixement
desesyeuxclairs.
LasensualitécalculéedesavoixaffolaLissaenréveillantma
jalousiedanslesmêmesproportions.Lissaetmoiétionsamies
depuistoujoursetj’avaislepouvoirdeliredanssonesprit…
Pourtant,jedevaismerendreàl’évidence:Christianavaitprisune
placeconsidérabledanssonmondeetyjouaitunrôlequejene
pouvaispasprendreàmacharge,toutcommeilluiétaitimpossible
d’assumerlemien.Nousacceptionscettesituation,aussicontrariés
l’unquel’autrededevoirnouspartagerlesattentionsdeLissa,ce
quirendaitassezfragilelatrêvequenousavionsconcluepourson
bien.
—Soissage…,murmuraLissaenluicaressantlajoue.
—Jelesuis!sedéfendit-il.Quelquefois.Maistupréfères
parfoisqueje…
—Assez!grognai-jeenmerelevant.Ilesttempsquejem’en
aille.
LissaclignadesyeuxavantdelesdétournerdeChristianpour
mejeterunregardembarrassé.
—Désolée,balbutia-t-elle.(Sesjoues,aussipâlesquecellesde
touslesMoroï,prirentunrosedélicatquilarenditencoreplusjolie,
cedontellen’avaitguèrebesoin.)Tupeuxrester…
—Net’enfaispas,larassurai-jeenremarquantquemondépart
nesemblaitpasbriserlecœurdeChristian.Jesuisépuisée…Onse
voitdemain.
Lissameretintdansmafuite.
—Rose!Es-tusûrequeçava?Après…toutcequis’estpassé?
Jemeretournaipoursoutenirsonregarddejade,lecœurserré
parl’inquiétudequ’elleéprouvait.Mêmesij’étaislapersonnedont
elleétaitleplusproche,iln’étaitpasquestionqu’ellesefassedu
soucipourmoi.C’étaitàmoideveillersurelleetnonàelledeme
protéger,surtoutsiunebandedeStrigoïplanifiaitune
exterminationméthodiquedesfamillesroyales.
Jeluidécochaileplusjovialdemessourires.
—Toutvabien.Jen’aipeurqued’unechose:vousvoirvous
arrachervosvêtementsavantquej’aieeuletempsdefuir.
—Alorstuferaisbiendefiler,conclutsèchementChristian,ce
quiluivalutunregardhostiledemapartetuncoupdecoudede
celledeLissa.
—Bonnenuit!leurlançai-je.
Monsourires’évanouitdèsquejeleureustournéledos.Le
cœurlourd,jeregagnaimondortoirenespérantnepasrêverdes
Badica.
Chapitre3
Lasallecommunedemondortoirbourdonnaitd’activité,le
lendemain,lorsquejelatraversaipourmerendreaugymnase.
L’hystériecollectivenem’étonnapas.Mêmesiunebonnenuitde
sommeilm’avaitaidéeàmeremettredesvisions
cauchemardesquesdelaveille,j’étaisencoreébranléeparcequi
s’étaitpasséducôtédeBillingsetmedoutaisquemescamarades
devaientl’êtreautantquemoi.
Pourtant,jedécouvrisquelquechosed’étrangeenobservantles
visages.Unnouveausentimentyconcurrençaitl’inquiétudeet
l’horreur:l’excitation.Jedépassaideuxjeunesnovicesqui
chuchotaientenmêmetempsentrépignantdejoie.Nonloindelà,
desgarçonsdemonâgegesticulaientavecenthousiasme.
J’avaissûrementratéquelquechose,oualorsrêvétoutela
journéedelaveille.Jedusdéployerdestrésorsdevolontépourne
passautersurquelqu’unafindeluisoutirerlesderniersragots.Je
n’auraispasmanquéd’êtreenretardàl’entraînement…
Néanmoins,lacuriositémetorturait.Avait-onneutralisélesStrigoï
etleursalliéshumains?Celaauraitétéuneexcellentenouvelle,
incontestablement,maisj’avaisl’impressionqu’ils’agissaitd’autre
chose.Jepoussailesportesdudortoirenregrettantdedevoir
attendrejusqu’aupetitdéjeunerpourcomprendre.
—Hath-away,at-tends-moi!chantonnaunevoixderrièremoi.
Jejetaiuncoupd’œilpar-dessusmonépauleetrendisson
sourireàMasonAshford,undemesbonsamis,quiseprécipitait
pourmerejoindre.
—Ondiraitquetuasdouzeansàtevoircourircommeça,le
taquinai-jeenpoursuivantmoncheminverslegymnase.
—C’estpresqueça…Tonbeausourirem’amanqué,hier.Où
étais-tu?
Apparemment,maprésencechezlesBadicaétaitencore
inconnuedugrandpublic.Mêmesijenevoulaispasenfaireun
secret,jen’avaispastrèsenviedediscuterdedétailssordides.
—JemesuisentraînéeavecDimitri.
—Cesalaudnetelâchepasd’unesemelle,grommela-t-il.A-t-il
consciencequ’ilnousprivedetescharmes?
—Monbeausourire?Mescharmes?Tunetrouvespasquetu
enfaistrop,cematin?m’écriai-jeenriant.
—Jesuisseulementsincère,sedéfendit-il.Tudevraisteféliciter
quequelqu’und’aussibeauetaussiintelligentquemois’intéresseà
toi…
Monsourires’élargit.Mason,quiétaitungrandséducteur,
aimaitparticulièrementflirteravecmoi.Commec’étaitunjeupour
lequelj’étaisdouée,jenemanquaisjamaisdel’encourager.Maisje
savaisaussiquesessentimentspourmoiétaientplusqu’amicaux,
cequimeperturbaitassez.Commenotresensdel’humourétaittrès
semblable,nousavionsl’habituded’attirerl’attentionsurnous,àla
foispendantlescoursetendehors.Ilavaitdebeauxyeuxbleuset
descheveuxrouxquisemblaientimpossiblesàcoiffer.Jeletrouvais
plutôtmignon…
Saufquejemevoyaismalsortiravecquelqu’untantqueje
continuaisàmesouveniravecnostalgiedelanuitoùjem’étais
retrouvéeàmoitiénuedanslelitdeDimitri.
—Beauetintelligent?ripostai-jeensecouantlatête.J’ai
l’impressionquetut’intéressesmoinsàmoiqu’àtonego,etqu’ilest
tempsquequelqu’unteramèneàlaréalité…
—Ahoui?Ehbien,tupourrastoujoursessayersurlespistes…
Jem’arrêtainet.
—Lesquoi?
—Lespistes,répéta-t-ileninclinantlatête.Tusais:leséjourà
lamontagne.
—Quelséjouràlamontagne?
J’étaisvisiblementpasséeàcôtédequelquechosed’important.
—Maisoùétais-tu,cematin?medemanda-t-ilenayantl’airde
meprendrepourunefolle.
—Dansmonlit!Çafaitcinqminutesquejesuisdebout!
Maintenant,reprendstoutdepuisledébutetexplique-moicequise
passe.(Jefrissonnaid’êtrerestéetroplongtempsimmobile.)Et
remettons-nousenroute,s’ilteplaît.
Nousreprîmesnotrechemin.
—Tuasaumoinscomprisquetoutlemondeapeurdefaire
voyagersesenfantspendantlesprochainesvacances?Bon.Ilse
trouvequ’ilexisteuneimmenserésidencedesportsd’hiverdans
l’Idaho,quin’accueillequel’élitedelasociétémoroï.Les
propriétairesontdécidéd’enouvrirlesportesauxélèvesde
l’académie,àleursfamillesetpratiquementàn’importequelMoroï
quiauraitenvied’yaller.Avectoutcemondeconcentréaumême
endroit,nousallonsavoirunevéritablearméedegardienspour
nousprotéger,sécuritégarantie.
—Tutefousdemoi,grognai-jeenpoussantlaportedu
gymnasepourmemettreàl’abridufroid.
Masonsecouavigoureusementlatête.
—Jetejurequec’estvrai!Ilparaîtquec’estunendroit
fabuleux!(Ilmedécochaceluidesessouriresauqueljerépondais
parréflexe.)Nousallonsvivrecommelanoblesse,Rose!Aumoins
pendantunesemaine…NouspartonslelendemaindeNoël.
J’enrestaistupéfaite.Cetteidéebrillanteetinattendueallait
permettreauxfamillesdeseréunirentoutesécurité.Etquelcadre!
Unerésidencedesportsd’hiverréservéeàlanoblesse…Moiqui
pensaispassermesvacancesentrelesmursdel’académieà
regarderlatéléavecLissaetChristian…Aulieudecela,j’allais
goûteràtouslesluxesdontjouissaientlesfamillesroyales:le
homardaudîner,lesmassages,lesmoniteursdeskibeauxcomme
desdieux…
Jesentisl’enthousiasmedeMasonmecontaminer.Lafièvreme
gagnapeuàpeu,puisretombabrutalement.
Masonremarquaaussitôtlechangement.
—Qu’est-cequinevapas?C’estunenouvellegéniale!
—C’estvrai…etjecomprendspourquoitoutlemondeestsi
excité.Maisnousallonsdanscetendroitgénialparcequedesgens
sontmorts.Tunetrouvespasçaunpeu…étrange?
Masonenperditunpeudesajovialité.
—C’estvrai…Maisnoussommesenvie,Rose!Nousn’allons
pascesserderespirerparcequedesgenssontmorts,etnous
devonsnousassurerqued’autrespersonnesneserontpasabattues.
Voilàpourquoic’estuneidéegéniale!Là-bas,nousnecourrons
aucunrisque.(Sonregards’assombritsubitement.)Commej’aihâte
qu’onnousenvoiesurleterrain!Quandj’aiappriscequis’était
passé,j’auraisvouluexterminertouslesStrigoïdumonde.
J’aimeraistellementqu’onnouslaisseaider…Iln’yapasderaison,
aprèstout!Onpourraitmettreàcontributionlamain-d’œuvre
supplémentaireetnoussavonspresquetoutcedontnousavons
besoin…
Mêmes’iln’étaitpasaussibouleverséquejel’étaislaveille,sa
ferveurmerappelalacrisequej’avaispiquéedanslavoiture.Sauf
quesasoifd’actionétaitnaïve,spontanée,alorsquelamienneétait
issued’uneviolencesourdeetirrationnellequejeressentaisau
fonddemoisansbienlacomprendre.
MonsilencesurpritMason.
—Çanetedonnepasenviedetebattre?
—Jen’ensaistroprien,Mase,répondis-jeenexaminantmes
chaussurespourévitersonregard.Jeveuxdire…Jen’aimepasnon
plusqu’ilyaitdesStrigoï,là,dehors,quis’amusentàattaquerles
gens.Etjevoudraistoutfairepourlesarrêter,enthéorie…Mais
noussommesloind’êtreprêts.J’aivucedontilssontcapables…Je
nepensepasquefoncerdansletassoitlasolution.(Jesecouaila
têteenm’entendanttenirundiscourssiprudentetsirationnel.
VoilàquejememettaisàparlercommeDimitri…)C’estsans
importance,detoutefaçon,puisqueçanevapasseproduire.
J’imaginequenousn’avonsplusqu’ànousréjouirdecesvacances
inespérées…
Parchance,Masonchangeaitfacilementd’humeur.
—Ettuferaisbiendeterappelercommentonskie,parcequeje
temetsaudéfidefroissermonegosurlespistes!répliqua-t-ilen
recouvranttoutesagaieté.Nonpasquetuaieslamoindrechance…
—Monpauvre…Commeceseratristedetevoirperdretoute
dignité!Jemesensdéjàcoupable…
Ilouvritlabouchepourriposter,puislarefermaenapercevant
quelquechose,ouplutôtquelqu’un,apparaîtrederrièremoi.Un
coupd’œilpar-dessusmonépaulem’appritqueDimitrifonçait
droitsurnousdel’autreboutdugymnase.
—Voicitonseigneuretmaître,conclutMasonenmefaisant
unerévérence.Àplustard,Hathaway!Commenceàmettreau
pointtesstratégiespourleski…
Ilouvritlaporteetdisparutdansl’obscuritéglacéetandisque
jemetournaisversDimitri.
Commetouslesnovicesdhampirs,jepassaislamoitiédema
journéeàapprendreletravaildegardien,soitenm’entraînantà
combattre,soitenétudiantlesdifférentesstratégiesquenos
prédécesseursavaientdéveloppéescontrelesStrigoï.Ilarrivait
aussiquedesnovicesaientdesentraînementssupplémentaires
aprèslescours.Néanmoins,masituationétaittoutàfaitsingulière.
Jeneregrettaistoujourspasladécisionquej’avaisprisedefuir
Saint-Vladimir:lesmenacesqueVictorDashkovavaitproférées
contreLissaàcetteépoqueétaienttropinquiétantes.Maisces
vacancesprolongéesavaienteudesconséquences:j’avaisprisdeux
ansderetarddansmaformation,etl’académiem’avaitordonnéde
memettreàniveauenm’entraînantàlafoisavantetaprèsles
cours.
AvecDimitri.
Personnenesedoutaitqu’onm’enseignaitdumêmecoupà
résisteràlatentation…Ceproblèmemisàpart,j’apprenaisviteet
sesleçonsm’avaientdéjàpresquepermisderattraperlesautres.
Commeilneportaitpasdemanteau,j’endéduisisquenous
allionsnousexerceràl’intérieuretnemanquaipasdem’enréjouir,
vulatempérature.Maisceplaisirnefutrienencomparaisonde
celuiquej’éprouvaiendécouvrantlematérielqu’ilavaitinstallé
dansl’unedessallesd’entraînement.
Desmannequinsétonnammentressemblantsétaientalignés
contrelemurdufond.Aulieud’êtredegrossiersépouvantails,ils
représentaientdeshommesetdesfemmesportantdesvêtements
ordinairesetdontlescouleursdepeau,d’irisetdecheveux
variaientd’unmodèleàl’autre.Ilsavaientmêmedesexpressions
colériques,réjouiesouterrifiées.J’avaisdéjàdonnédescoupsde
piedetdepoingàcesmannequinspendantmescours,maisjene
lesavaisjamaisfrappésaveccequeDimitritenaitdanslamain:un
pieuenargent.
—Génial…,murmurai-je.
L’objetétaitentoutpointidentiqueàceluiquej’avaistrouvé
devantlamaisondesBadica.Ilavaitunmanche,quiressemblaitun
peuàceluid’unedague,sanslagarde.Laparentédesdeuxarmes
s’arrêtaitlà:aulieud’unelameplate,lepieuavaituncorpsarrondi
quiseterminaitenpointeetrappelaitassezunpicàglace.Letout
étaitunpeupluscourtquemonavant-bras.
Dimitris’appuyanonchalammentcontreunmur,positionqu’il
adoptaitavecuneaisanceremarquablemalgrésesdeuxmètres,et
lançalepieud’unemainenluifaisantfaireplusieurstourssurlui-
mêmepourlerattraperparlemanche.
—Jet’ensupplie!Dis-moiquetuvasm’apprendreàfaireça
aujourd’hui…
Jevisunelueurd’amusementbrillerdanssesyeuxsombreset
songeaiqu’ildevaitparfoisavoirdumalàgardersonsérieuxenma
présence.
—Tuaurasdelachancesijetelaisseposerlamaindessus
aujourd’hui,riposta-t-ilenlelançantencore.
Jesuivissesévolutionsaériennesavecenvie.Ilétaitassez
tentantd’opposeràDimitriquej’enavaisdéjàtouchéun,maisje
savaisbienquecegenredelogiquenememèneraitnullepart.
Jemecontentaidoncdeposermonsac,deretirermonmanteau
etdecroiserlesbrasenattendantsonbonvouloir.Jeportaisun
pantalondesurvêtement,unsweat-shirtàcapuche,etmescheveux
sombresétaienttirésenqueue-de-cheval.J’étaisprêteàtout.
—Tuveuxquejetedisecommentons’ensertetpourquoion
doitmanierdetellesarmesavecprudence,annonçai-je.
Dimitriarrêtasonpetitjeupourmedévisageravecétonnement.
J’éclataiderire.
—Allons…Tucroisquejen’aipascompriscommenttu
fonctionnes,depuisletemps?Çafaitpresquetroismoisqu’on
travailleensemble.Jenepeuxrienfaired’amusantsansquetu
m’aiesobligéeàparlerdesécuritéetderesponsabilité.
—Jevois…Puisquetuastoutcompris,jetelaissefaire…
Préviens-moiquandtuaurasbesoindemoi.
Ilrangealepieudansl’étuiencuirquipendaitàsaceinture,
fourralesmainsdanssespochesetsecalaencoreplus
confortablementcontrelemur.Croyantàuneplaisanterie,
j’attendisquelquessecondesavantdecomprendrequ’iln’allaitrien
diredeplus.Avecunhaussementd’épaules,jememisàréciterce
quejesavaissurlaquestion.
—L’argentadenombreuxetpuissantseffetssurlescréatures
magiques.Ilpeutlesblesseroulesprotégersuivantlespouvoirs
dontonlecharge.Cespieuxsontd’unepuissanceexceptionnelle
parcequ’ilfautquatreMoroï,c’est-à-direl’usagedetousles
éléments,pourlesforger.(Uneidéesoudainemefitfroncerles
sourcils.)Enfin…àpartl’esprit…Bref,ceschosessont
surpuissantesetsansdoutelesseulesarmesimpropresàdécapiter
quipuissentavoiruneffetsurunStrigoï.Néanmoins,ellesnesont
mortellesqueplantéesdanslecœur.
—Ont-ellesuneffetsurtoi?
Jesecouailatête.
—Non.Enfin…situm’enfoncesunpieudanslecœur,oui.
Maisilsn’ontpassurmoil’impactqu’ilsontsurunMoroï,qui
hurleraitdedouleurpourunesimpleégratignure.C’estsurles
Strigoïqu’ilssontleplusefficaces.Etilsn’ontpasplusd’effet
magiquesurleshumainsquesurlesdhampirs.
Jelaissaimonregardseperdreparlafenêtredevantlaquellese
tenaitDimitri.Legivredessinaitsurlavitredesmotifsbrillantset
cristallinsquejeremarquaiàpeine.Leseulfaitdementionnerdes
humainsetdespieuxm’avaitrenvoyéedanslamaisondesBadica.
Desimagesdemortetdesangenvahirentmonesprit.
ComprenanttoutàcoupqueDimitriattendaitensilence,je
chassaicessouvenirsencombrantspourmeconcentrersurlaleçon.
Jereprismarécitation,ponctuéepardesquestionsetdes
hochementsdetêtedeDimitri,ensuivantl’aiguilledelapendule
ducoindel’œil.Quandallait-ilmettrefinàmonsuppliceetme
laisseressayer?Ilattenditlesdixdernièresminutesducourspour
meconduiredevantunmannequinblondàlabarbetailléeen
pointe.Dimitritiralepieudesonétuisansmeletendrepour
autant.
—Oùvas-tuleplanter?medemanda-t-il.
—Danslecœur,grommelai-jeavecagacement.Jetel’aidéjàdit
centfois…Est-cequejepeuxleprendre,maintenant?
—Etoùsetrouvelecœur?insista-t-ilensepermettantde
sourire.
Monregardincréduleneluiinspiraqu’unhaussement
d’épaules.
D’ungestethéâtral,jedésignailecôtégauchedutorsedu
mannequin.Dimitrisecoualatête.
—Iln’estpaslà.
—Biensûrquesi!C’estlàquelesgensposentlamainpour
prêtersermentouchanterl’hymnenational…
Ilsecontentademeregarderavecl’aird’attendremieux.
J’observailemannequinavecperplexité.Devieuxcoursde
secourismemerevenantenmémoire,j’indiquailecentredutorse,
làoùl’onm’avaitapprisàposerlesmainspourunmassage
cardiaque.
—Est-cequ’ilestlà?
Dimitrilevaunsourcil.Cetteexpression,quejetrouvaisplutôt
coold’habitude,m’agaçaprodigieusement.
—Jenesaispas.Àtonavis?
—Pourquoicrois-tuquejeteledemande?
—Çanedevraitpasêtrenécessaire.Nesuivez-vouspasdes
coursdephysiologie?
—Oui.Enpremièreannée.J’étaisen«vacances»,tute
souviens?(Jedécidaidepasseràlasupplication.)Est-cequeje
peuxletoucher,maintenant?S’ilteplaît…
Jevislepieutournoyerunedernièrefoisavantdedisparaître
danssonétui.
—Ànotreprochainentraînement,jeveuxquetusachesoùse
trouvelecœurexactement,etaussicequisetrouvesursonchemin.
Jeluijetaimonregardleplusférocequi,àenjugerparsa
réaction,nedevaitpasl’êtretantquecela.Neuffoissurdix,je
quittaisDimitrienpensantqu’ilétaitl’hommeleplussexydela
terre.Etpuisilyavaitlesdixièmes,commecematin…
Jemerendisàmonpremiercours,unentraînementaucombat,
d’assezmauvaisehumeur.J’avaishorreurdepasserpourignorante
auxyeuxdeDimitrietjetenaisbeaucoupàtouchercepieu.Comme
jepassaismesnerfssurtousceuxqu’onm’autorisaitàfrapper,
personnenevoulutbientôtplusm’affronter.J’avaisdonnéuncoup
sibrutalàMeredith,l’unedesraresfillesdemaclasse,qu’elle
l’avaitsentimalgrésonprotège-tibia.Ellen’allaitpasmanquer
d’avoirunbleuetsemblaitcroirequejel’avaisfaitexprèsmalgré
toutesmesexcuses.
Àlafinducours,Masonmerejoignitencore.
—Ehbien!onpeutsavoirquit’amisedanscetétat?
Jeluidéballaiaussitôtmonhistoiredepieuenargentetde
cœurintrouvable.
Àmongranddépit,mamésaventurelefitrire.
—Commentpeux-tuignoreroùsetrouvelecœur?Aprèsen
avoirbriséautant…
CommeàDimitri,jeluijetaiunregardférocequi,cettefois,fit
soneffet.Masonblêmit.
—Belikovestunpsychopathemaléfiquequel’ondevrait
précipiterdansunniddevipèresenragéespourl’offense
impardonnablequ’ilt’afaitecematin.
—Merci.(Jeréfléchisuninstant.)Est-cequ’unevipèrepeutêtre
enragée?
—Jenevoispascequil’enempêcherait…Touslesanimaux
peuventl’être,non?(Ilm’ouvritlaportedubâtimentavec
galanterie.)Néanmoins,jepensequedesoiesduCanada
fourniraientunmeilleursupplice.
Jeluijetaiunregardsceptique.
—LesoiesduCanadaseraientplusdangereusesquedes
vipères?
—As-tudéjàessayéd’ennourrir?s’offusqua-t-ilenessayant
vainementdegardersonsérieux.Cesontdesbêtesvicieuses…Le
niddevipèresoffreunemortrapide.Lesoiess’acharneraientsur
toipendantdesjours!L’agonieseraitpluscruelle.
—Ehbien!jenesaispassijedoisêtreimpressionnéeou
terrifiéeàl’idéequ’unsupplicepareiltesoitvenuàl’esprit…
—J’essaieseulementdetrouverdesmanièrescréativesde
vengertonhonneur.
—Jen’avaispasencoreremarquéàquelpointtuétaiscréatif,
Mase…
Nousnoustenionsdevantlaportedenotredeuxièmecours.
Sansrienperdredesalégèreténaturelle,Masonmedonnala
répliquesuruntonlourddesous-entendus.
—Macréativités’étendàtoutessortesdedomainesquandje
suisprèsdetoi,Rose…
Jeriaisencoredesonidéedevipèresetjem’étranglaide
surprise.J’avaistoujourstrouvéMasonmignon,maislachaleurque
jedécouvraisdanssonregardlerendaitséduisantd’unemanière
quejen’avaisjamaisvraimentremarquée.
—Voyez-vousça!s’écria-t-ilencomprenantqu’ilm’avaitprise
decourt.Rosequinetrouveplusrienàdire…Ashford,1,
Hathaway,0.
—Eh!jetepréservepourlevoyage.Jen’aimeraispastebriser
avantqu’onatteignelespistes…
Ilentradanslaclasseenriant.C’étaituncoursdethéoriedela
protectionpersonnelle,quiavaitlieudansunesalleordinaire.Avec
toutl’exercicephysiquequ’onnousimposait,j’appréciaisl’occasion
qu’ilm’offraitderestersimplementassise.Cejour-là,troisgardiens
extérieursàl’académiesetenaientderrièrelebureauduprof.Il
devaits’agirdegardiensdevisiteurs…Desparentsd’élèves
commençaientdéjààarriverpouraccompagnerleursenfantsàla
résidencedesportsd’hiver.Macuriosités’éveillaaussitôt.
L’undestroispersonnagesétaituntypeimmense,auvisagede
centenaire,quisemblaitencorepouvoirtriompherden’importe
qui.Ledeuxièmedevaitavoirl’âgedeDimitri.Ilavaitlapeautrès
mateetsamusculaturealléchantesemblaitfairechavirerlamoitié
desfillesdelaclasse.
Letroisièmegardienétaitunefemme.Sescheveuxrouxetfrisés
étaientcoupéscourt.Perduedanssespensées,elleneregardait
personne.Commebeaucoupdefemmesdhampirsrenonçaientà
devenirgardiennespouravoirdesenfants,j’étaistoujourscurieuse
derencontrercelles,commeTamara,quiavaientchoisilamême
voiequemoi.
Saufquecettefemmen’étaitpasTamara.C’étaitunepersonne
quejeconnaissaisdepuisdesannéesetquin’inspiraitquede
l’admirationsursonpassage.Jesentiss’éveillerenmoiunmélange
decolère,d’indignationetderessentiment.
Lagardiennequisetenaitdeboutdevantmaclasseétaitma
mère.
Chapitre4
Jen’arrivaispasàycroire…JanineHathaway.Mamère,cette
femmecélébrissimeetmèreabsente.Mêmesiellen’étaitpasaussi
vénéréequ’ArthurSchoenberg,elleavaitsusefaireuneréputation
impressionnantedanslemondedesgardiens.Commeelleétait
toujoursengagéedansdesmissionsinsensées,jenel’avaispasvue
depuisdesannées.Etvoilàqu’elledébarquaitàl’académie,juste
devantmonnez,sansmêmeavoirprislapeinedem’avertirdeson
arrivée.Belexempled’amourmaternel…
Quediablefaisait-ellelà?Laréponsemevintaussitôt.Mamère
étaitauserviced’unnobleduclandesSzelsky,dontplusieurs
membresétaientvenuspasserlesvacancesavecleursenfants.
Commed’habitude,ellenefaisaitquesontravail.
Jemetassaiaufonddemachaiseenbroyantdunoir.Elle
m’avaitforcémentvueentrer,cequinel’avaitmêmepasdétournée
desespensées.Elleportaitunjean,untee-shirtbeigeetlavesteen
jeanlaplusquelconquequej’aiejamaisvue.Avecsonmètre
cinquante,elleétaitminusculeàcôtédesesdeuxcollègues.
Pourtant,samanièredeseteniretsaprésencedonnaient
l’impressionqu’ellelesdépassaitd’unetête.
Stan,notreprofesseur,nousprésentasesinvitésetexpliqua
qu’ilsétaientlàpournousfaireprofiterdeleurexpérience.Ilfaisait
lescentpasdevantsonbureausanscesserdefroncerlessourcils.
—Vousdevezbienprendreconsciencedelachancequiestla
vôtre,développa-t-il.D’ordinaire,lesgardiensdenosvisiteursne
peuventpassepermettredevousconsacrerdutemps.Maisles
récentsévénementsontinciténostroisinvitésd’aujourd’huiàvenir
vousvoir.(Ils’interrompit.Personnen’eutbesoindesefaire
préciserqu’ilparlaitdumassacredesBadica.Stanseraclalagorge
avantdereprendre.)Aprèscettetragédie,ilnousparaîtutilede
vousfaireentendrelesrécitsdeceuxquitravaillentsurleterrain.
Laclassevibrad’excitation.Écouterdeshistoires,surtoutdes
histoiresbrutalesetsanglantes,promettaitd’êtrebienplus
intéressantqu’analyserlestextesthéoriquesdenotremanuel.
Plusieursdesgardiensdel’académiesemblaientêtredumêmeavis,
puisqu’ilsétaientplusnombreuxqued’habitudeàattendreen
silenceaufonddelaclasse.Dimitrisetrouvaitparmieux.
Leplusâgéfutlepremieràparleretjenetardaipasàme
laisserprendreparsonrécit.Ilnousracontalejouroùleplusjeune
filsdelafamilledontilavaitlacharges’étaitperdudansunendroit
publicoùdesStrigoïavaientétérepérés.
—Lesoleilétaitsurlepointdesecoucher,déclara-t-ild’une
voixthéâtraleenfaisantungestedesdeuxbrasquivisaitsans
douteànousexpliquercommentunsoleilsecouchait.Nous
n’étionsquedeux,etnousn’avionsquequelquesinstantspour
déciderdelaprocédureàsuivre.
Jeposaimonmentondansmesmainspourmieux
m’abandonneràsonexposé.Lesgardienstravaillaientsouventen
duo.L’undesdeux,legardienrapproché,restaitauprèsduMoroï
qu’ilprotégeaittandisquel’autre,legardienéloigné,surveillaitles
environs.Commelesdeuxgardiensn’étaientpascensésseperdre
devue,lasituationlesforçaitàsortirdesstratégiesprévuesparle
manuel.Àleurplace,j’auraischoisidelaisserlegardienrapproché
emmenerlerestedelafamilleensécuritépendantquelegardien
éloignépartaitàlarecherchedugarçon.
—Nousavonsdécidéquemonpartenaireresteraitavecla
familleàl’intérieurd’unrestaurantpendantquej’inspecteraisle
restedelazone,poursuivitnotreintervenantavecdesgestes
exagérés.
Jemesentisassezfièred’avoirtrouvélabonneréponse.Cette
histoirefinissaitbien,avecunpetitgarçonsainetsauf,etsans
Strigoï.
Ledeuxièmegardien,celuiquemavoisinedetable,comme
plusieursautres,regardaitavecdesyeuxénamourés,raconta
commentilétaittombéparhasardsurunStrigoïenchasse.
—Jen’étaismêmepasenservice,expliqua-t-il.Jerendaisvisite
àunami,gardiendansuneautrefamille.Enquittantl’immeuble,
j’aiaperçuunStrigoïquisedissimulaitdansl’ombre.Ilne
s’attendaitpasàtrouverungardiendehors.J’aifaitletourdu
bâtimentpourlesurprendrepar-derrièreet…
Ilfitlegestedefrapperenpleincœuravecbeaucoupplusde
talentdramatiquequelevieuxgardien,etallajusqu’àmimerles
tressautementsdelavictimeetlestorsionsvicieusesqu’ilavait
impriméesàsonarme.
Alorscefutletourdemamère.Jen’attendispasqu’elleouvre
labouchepourfroncerlessourcilsetmagrimaceempiratoutau
longdesonrécit.Sijenel’avaispassueincapabledetant
d’imagination,commeseschoixvestimentairessuffisaientàle
prouver,j’auraisjuréqu’ellementait.Sonhistoiren’avaitriend’une
anecdote.C’étaituneaventureépique,decellesdontonfaitles
filmsrécompenséspardesoscars.
CelasepassaitunjouroùleMoroïdontelleavaitlacharge,le
seigneurSzelsky,s’étaitrenduavecsafemmeàunbalqu’organisait
uneautrefamilleenvue.PlusieursStrigoïétaienttapisen
embuscade.Mamèreendécouvritun,l’exécutarapidementet
donnal’alerteauxautresgardiens.Leurseffortsconjointsleur
permirentdedébusquersescomplices,qu’elletuaelle-mêmepour
laplupart.
—Çan’apasétéfacile,expliqua-t-elle.(Delapartden’importe
quid’autre,cettephraseauraitsonnécommeunevantardise.Pas
danssabouche.Elles’exprimaitd’unemanièresècheetefficacequi
nelaissaitplaceàaucunefioriture,etunepointed’accentécossais
rappelaitqu’elleavaitpassésonenfanceàGlasgow.)Noussavions
qu’ilenrestaitencoretroisdansleslocaux.Àcetteépoque,nous
n’étionspashabituésàvoirdesStrigoïchasserengroupe.Le
massacredesBadicaconfirmequec’estdeplusenplusfréquent…
(Quelquesélèvessursautèrentenl’entendantparlerdudramesi
crûmenttandisquedesimagesducarnagerecommençaientà
défilerdansmonesprit.)Nousdevionsnousdébarrasserdeces
Strigoïaussiviteetaussidiscrètementquepossible,pournepas
alerterlesautres.Sivousbénéficiezdel’effetdesurprise,la
meilleuremanièred’exécuterunStrigoïestd’arriverpar-derrière
pourluibriserlanuque,avantdeluiplanterunpieudanslecœur.
Lepremiermouvementneletuerapas,évidemment,maisil
l’étourdiraassezlongtempspourvouslaisserfinir,touten
l’empêchantdecrier.Puisquel’ouïedesStrigoïestbienplus
développéequelanôtre,leplusdifficileestdelesapprocher
discrètement.Commejesuispluspetiteetpluslégèrequela
plupartdesgardiens,j’ail’avantagedepouvoirmedéplacersans
bruit.Voilàpourquoinousavonsjugépréférablequej’exécuteles
deuxpremiersmoi-même.
Lamanièreparfaitementneutredontelledécrivaitsespropres
qualitésm’énervait.J’étaiscertainequej’auraismieuxsupportéde
l’entendresevanterd’êtreunsuper-héros.Émerveillés,mes
camaradesdevaientêtreplusoccupésàs’imaginertordrelecou
d’unStrigoïqu’àanalyserlestalentsd’oratricedemamère.
Celle-cipoursuivitsonhistoire.Aprèsavoirtuéleurstrois
Strigoï,elleetsescollèguesdécouvrirentquedeuxMoroïavaient
étéenlevés.C’étaitunepratiqueassezcourante,soitparcequeles
Strigoïvoulaientsegarderunen-caspourplustard,soitparce
qu’ilsétaientauservicedeStrigoïpluspuissantsauxquelsils
devaientramenerdesproies.Toujoursétait-ilquedeuxMoroï
manquaientaubaletqueleursgardiensavaientétéblessés.
—NousnepouvionsévidemmentpaslaissercesMoroïentre
lesgriffesdesStrigoï,déclara-t-elle.Nouslesavonstraquésjusqu’à
leurrepaireetavonsdécouvertqu’ilsyvivaientàplusieurs.Vous
savezàquelpointcecasdefigureestrare…
Ill’était.LanatureégoïsteetmaléfiquedesStrigoïlesincitait
presqueautantàs’entre-tuerqu’àfairedesvictimes.S’organiser
pourmenerencommununeattaquepréciseétaitlemieuxqu’ils
pouvaientfaire,àconditionquelamissionsoitcourteetsanglante.
Maisvivreengroupe?C’étaitquasimentimpossibleàimaginer.
—Enlibérantlesdeuxcaptifs,nousavonsdécouvertqueces
Strigoïavaientfaitd’autresprisonniers,poursuivitmamère.
Commenousnepouvionspaslaisseràeux-mêmeslesdeuxMoroï
quenousvenionsdedélivrer,legardienquim’accompagnaitlesa
conduitsenlieusûrenmelaissantseuledanslaplace.
Évidemment,songeai-jeavecamertume.Mamère,cehéros,se
retrouvaitseulecontretous.Elles’étaitfaitcapturer,maiss’était
échappéeetavaitdélivrétouslesMoroï.Elleavaitaccompliau
passagecequidevaitêtrelaprouessedusiècle:elles’était
débarrasséedesStrigoïenemployantsuccessivementlestrois
méthodesefficaces:lacrémation,ladécapitationetlepieudansle
cœur.
—Jevenaisjustedemedébarrasserd’unStrigoïlorsqueles
deuxautressesontjetéssurmoi,expliqua-t-elle.Jen’avaisplusle
tempsderécupérermonpieu.Parchance,jemetrouvaisprèsd’une
cheminéealluméeoùj’aipupousserl’undesStrigoï.Soncongénère
m’apourchasséejusqu’àunvieilappentis,oùj’aidénichéune
hachequim’aserviàluicouperlatête.J’yaiaussitrouvéunbidon
d’essence,aveclequeljesuisrentréedanslamaison.Celuique
j’avaisprécipitédansl’âtren’avaitpascomplètementbrûlé,maisil
estmortassezviteunefoisquejel’aieuarrosédecarburant.
Mescamaradesétaientbéatsd’admiration.Lesmâchoiresse
décrochaientetlesyeuxsortaientdeleursorbites.Iln’yavaitplus
unbruitdanslasalle,commesiletempss’étaitarrêtépourtoutle
mondesaufpourmoi.Jesemblaisêtrelaseulequesesexploits
n’impressionnaientpasetlavénérationquejelisaissurlesvisages
m’exaspérait.Dèsqu’elleeutfini,unedizainedemainsselevèrent
enmêmetempsetonlaharceladedemandessursestechniques,
sesimpressions…
Aprèsunedizainedequestions,jeperdispatienceetlevaila
mainàmontour.Ellemituncertaintempsàmedonnerlaparoleet
nesemblapasvraimentétonnéedemetrouverlà.Jedevaisdéjà
m’estimerheureusequ’ellemereconnaisse.
—Dites-moi,gardienneHathaway,commençai-je,pourquoine
vousêtes-vouspasassurésdelasécuritédel’endroitpour
commencer?
Jelasentissursesgardes.
—Quevoulez-vousdire?répondit-elleenfronçantlessourcils.
Jehaussailesépaules,puism’enfonçaidansmachaiseen
tâchantdeprendreunairdégagé.
—Àvousécouter,onal’impressionquevousavezraté
quelquechose…Pourquoin’avez-vouspasinspectéleslieuxavant
lebalpourvousassurerqu’ilnes’ytrouvaitpasdeStrigoï?Ça
vousauraitépargnébiendesennuis…
Mamèrerestasansvoixquelquesinstants,pendantlesquels
touslesregardssetournèrentversmoi.
—Sinousn’avionspaseuces«ennuis»,ilyauraitseptStrigoï
deplusdanslemondeetlesdeuxMoroïquis’étaientfaitcapturer
seraientmortsoutransformésàl’heurequ’ilest.
—Jesais,jesais…Vousaveztuélesméchantsetsauvétoutle
monde.Jevoulaisseulementrevenirauxprincipes…C’estnotre
coursdethéorie,non?(Jejetaiuncoupd’œilendirectiondeStan
quimecouvaitd’unregardparticulièrementhostile.Nousavions
unlourdpasséconflictueletj’avaisl’impressionquenousétions
surlepointdel’alourdirencore.)J’essaiejustedecomprendrece
quiacausétoutecettesuitedeproblèmes.
Jedusreconnaîtreàmamèreunemaîtrised’elle-mêmebien
plusgrandequelamienne.Àsaplace,j’auraismarchédroitsurmoi
pourmemettreunegifle.Ellerestaparfaitementimpassibleetne
trahitsonagacementqueparuneinfimecrispationdeslèvres.
—C’étaitdifficile,répondit-elle.Larésidenceoùsetenaitlebal
avaitunearchitecturecompliquéeetpeumaîtrisable.Nousen
avionsfaitletourunepremièrefoissansrienremarquerd’anormal.
JepensequelesStrigoïsontarrivésaprèsledébutdesfestivités,ou
qu’ilssecachaientdansdespassagessecretsquenousn’avonspas
découverts.
L’idéedepassagessecrets,quienthousiasmamescamarades,
nem’impressionnaguère.
—Sijecomprendsbiencequevousdites,soitvousavez
échouéàlesrepérerlorsdevotrepremièreinspection,soitilssont
passésautraversducordonde«sécurité»quevousaviezmisen
place.Ilsemblebienquequelqu’unaitratéquelquechose…
Seslèvressecrispèrentdavantage.
—Nousavonsfaitdenotremieuxfaceàdescirconstances
inhabituelles,répliqua-t-elled’unevoixplussècheencore.Je
comprendsbienqu’ilestdifficilepourquelqu’undevotreniveau
depercevoirlacomplexitédelasituationquejedécris,mais,
lorsquevousensaurezassezpourdépasserlathéorie,vousverrez
àquelpointtoutestdifférentlà,dehors,lorsquedesviessonten
jeu.
—Jen’endoutepas,ironisai-je.Aprèstout,quisuis-jepour
mettreencausevosméthodes?C’estvousquiaveztoutesces
molnija,n’est-cepas?
—MademoiselleHathaway!rugitStan.Veuillezramasservos
affairesetattendrelafinducoursdanslecouloir!
J’écarquillailesyeux.
—Vousêtessérieux?Qu’ya-t-ildemalàposerdesquestions?
—C’estvotreattitudequiposeunproblème.Sortez!répéta-t-il
enmemontrantlaporte.
Unsilenceplusprofondqueceluiquiavaitaccueillilerécitde
mamères’abattitsurlaclasse.Jefisdemonmieuxpourgarderla
têtehautesouslesyeuxdesgardiensetdesnovices.Cen’étaitpas
lapremièrefoisquej’étaisviréeducoursdeStan,mêmepasla
premièrefoisquej’enétaisviréedevantDimitri.Jejetaimonsacsur
monépauleetfranchisladistancequimeséparaitdelaporte,
quelquespasquimesemblèrentdeskilomètres,enévitantleregard
demamère.
Cinqminutesavantlafinducours,elleseglissahorsdelasalle
etvintseplanterdevantmoi,lespoingssurleshanches,dansune
posequejedétestaisparcequ’ellelafaisaitparaîtreplusgrandeque
nature.Cen’étaitpasjuste,quequelqu’unquimesuraitunetêtede
moinsquemoimedonnel’impressionquej’étaisminuscule,même
sij’étaisassiseparterredansuncouloir…
—Jevoisquetesmanièresnesesontpasarrangéesavecle
temps.
Jemerelevai,prêteàmordre.
—Jesuisraviedeterevoir,moiaussi.Maisjesuissurpriseque
tumereconnaisses…Enfait,jen’étaismêmepascertainequetute
souvenaisdemoi,puisquetun’aspasprislapeinedem’avertirde
tonarrivée.
Ellecroisalesbrassursapoitrine,cequilarenditencoreplus
impressionnante.
—Jenepouvaispasnégligermondevoirpourvenirte
chouchouter.
—Mechouchouter?m’écriai-je.
C’étaituneactivitésicontraireàsanaturequejefusmême
étonnéequ’elleconnaisselemot.
—Jen’espéraispasquetucomprennes.D’aprèscequej’ai
entendudire,l’idéedudevoirnet’estpastrèsfamilière.
—Ellemel’estplusqu’àlaplupartdesgens,répliquai-jeavec
hauteur.
Mamèreécarquillalesyeuxpourfeindrelasurprise.Comme
j’employaisvolontiersceregardsarcastique,ilmedéplut
profondémentd’enêtrelacibleàmontour.
—Vraiment?Etoùétais-tucesdeuxdernièresannées?
—Etoùétais-tu,toi,pendantlescinqdernières?Tun’aurais
mêmepassuquej’étaispartiesil’académienet’avaitpasprévenue.
—Nereportepastesfautessurmoi.J’étaisailleursparceque
mondevoirl’exigeait.Tuétaisailleurspourpouvoirfairedu
shoppingetsortirlesoir.
Monamertumeetmonembarrassechangèrentenfureur.
Allait-onmefairepayertoutemaviemafugueavecLissa?
—Tuignorestoutdesraisonsdemondépart!ripostai-jeen
élevantlavoix.Ettun’aspasledroitdemejugersanssavoirde
quoituparles…
—J’ailulesrapportsdel’académie.Tuavaisdesraisonsde
t’inquiétermaistuasprislamauvaisedécision.(Sontonétaitaussi
solenneletaussitranchantqueceluidemesprofesseurs.)Tuaurais
dûdemanderdel’aide.
—Jenepouvaisenparleràpersonnetantquejen’avaispasde
preuve,etonnousapprendàagirparnous-mêmes.
—C’estça…,ricana-t-elle.Vante-toidecequetuasappris
aprèsavoirmanquédeuxansdecours…Tun’esguèreenposition
demefairelaleçonsurlesprotocolesdumétier.
Jepassaismontempsàmedisputeravecdesgens,quelque
chosedansmanaturerendaitcelainévitable.Celam’avaitaumoins
donnél’habituded’essuyerdesinsultesetdemedéfendre.J’étais
unecoriace…Pourtant,lesraresfoisoùjem’étaisretrouvéefaceà
elle,j’avaistoujourseul’impressiond’avoirtroisans.Sonattitude
mesemblaitlapiredeshumiliationsetsonacharnementàme
rappelermesdeuxansd’entraînementmanqués,sujetplutôt
sensible,nefaisaitqu’aggraverleschoses.Jecroisailesbrasdans
uneimitationassezconvaincantedesaproprepostureetladéfiai
duregard.
—Ahoui?Ilsetrouvequemesprofesseursnesontpasdecet
avis…Mêmeenayantratédeuxans,j’aidéjàrattrapéleniveaudes
élèvesdemaclasse.
Elleneréponditpastoutdesuite,etrepritd’unevoix
parfaitementneutre.
—Situn’étaispaspartie,tuauraissurpassétoutlemonde.
Surcesmots,ellefitdemi-tourpours’éloignerd’unedémarche
presquemilitaire.Lasonnerieretentitquelquesinstantsplustardet
mescamaradesjaillirentdelaclassedeStan.
MêmeMasonneparvintpasàmedérideraprèscela.Jepassai
lerestedelajournéeàrumineretmemorfondre,biencertaineque
mamèreetmoialimentionscopieusementlesragots.Jedécidaide
sauterledéjeunerpourallerconsulterunlivredephysiologieet
d’anatomieàlabibliothèque.
Lorsquevintl’heuredemondeuxièmeentraînementavec
Dimitri,jecouruspresquejusqu’aumannequinpourlefrapperdu
poingtrèslégèrementàgaucheducentredesontorse.
—Là!m’écriai-je.Lecœurestlà,souslescôtesetlesternum.
Est-cequejepeuxavoircepieu,maintenant?
Jecroisailesbrasavecorgueilenm’attendantàêtrefélicitée
pourmesprogrès.Aulieudemecomplimenter,Dimitrihaussales
épaulesavecl’airdepenserquej’auraisdûlesavoirdepuis
longtemps.Defait,j’auraisdû…
—Etcommentfais-tupourfranchirlescôtesetlesternum?
Jesoupirai.Jen’avaistrouvélaréponseàsaquestionquepour
atteindrelasuivante.Typique…
Ilconsacral’essentieldel’heureàdéveloppercepointetme
montralestechniquesquientraînaientlamortlaplusrapide.
Chacundesesmouvementsétaitaussigracieuxquemortellement
efficace.Illesréalisaitsanseffortapparent,maisj’avaisapprisàle
connaître.
Lorsqu’ilmetenditlepieu,ilmefallutuncertaintempspour
comprendresongeste.
—Tumeledonnesvraiment?
Sesyeuxpétillèrentd’amusement.
—J’aidumalàcroirequetunetesoispasdéjàenfuieavec…
—Tun’arrêtespasdemedemanderdecontrariermes
impulsions…
—Paspourtout.
—Maispourcertaineschoses.
Lalourdeurdemonsous-entendumesurpritmoi-même.
J’avaisacceptédepuislongtempsl’idéequ’ilm’étaitimpossible,
pourdenombreusesraisons,d’éprouverpourluicegenrede
sentiments.Néanmoins,ilm’arrivaitdetempsàautred’avoirune
faiblesseetdesouhaiterqu’ilenaituneaussi.Celam’aurait
tellementsoulagéedesavoirqu’ilmedésiraitencore,qu’ilétait
toujoursfoudemoi…Jescrutaisonvisagesansdécouvrirla
moindrefaille.Ilétaittoutàfaitpossiblequejeneluifasseplusle
moindreeffet.Cettepenséemedéprima.
—Évidemment,répondit-ilcommesinousneparlionsquede
mesentraînements.Ilfautdelamesureentouteschoses.Chacun
doitdétermineravecprudencequandsefieràsesimpulsionset
quandlesoublier.
Ilprononçacesderniersmotsavecuneintonationparticulière.
Nosregardssecroisèrentbrièvementetunfrissonélectrique
meparcourut.Ilsavaittrèsbiendequoijeparlais…Saufque,
commetoujours,ilagissaitenparfaitinstructeurcommesiderien
n’était,etcommeilenavaitledevoir.Avecunsoupir,jechassaide
monespritlessentimentsqu’ilm’inspiraitettâchaidemerappeler
quej’étaissurlepointdetoucherl’armequimefascinaitdepuis
l’enfance.LemassacredesBadicamerevintenmémoire.Ilyavait
desStrigoïdanslesenvirons.Jedevaismeconcentrer.
Jeluiprislepieud’unemainhésitante,presqueavecdévotion.
Lemétalfroidmepicotalapeau.Lemancheétaitstriépourassurer
unemeilleureprise,maislerestedel’arme,surlaquellejefiscourir
mesdoigts,étaitlissecommeduverre.Jelevailepieuàlahauteur
demesyeuxpourl’examineretm’habitueràsonpoids.
—Parquoiveux-tuquejecommence?demandai-je
timidementàDimitriencontrariantlapartfébriledemoi-mêmequi
n’aspiraitqu’àempalertouslesmannequinsl’unaprèsl’autre.
Commetoujours,ils’appesantitlourdementsurlesbasesen
m’expliquantcommentjedevaisteniretmanierl’arme.Lorsqu’il
melaissaenfinattaquerunmannequin,jepusvérifierqueles
mouvementsqu’ilm’avaitmontrésdemandaientbeaucoup
d’efforts.L’évolutionavaitfaitdubeauboulotendissimulantle
cœursouslesternumetsouslescôtes.Dimitrimeguidapasàpas
avecunegrandepatienceenmecorrigeantdanslespluspetits
détails.
—Frappedebasenhautpourfranchirlescôtes,meconseilla-t-
ilenmevoyantpeineràglisserlepieudansunefenteentredeux
os.Commetuseraspluspetitequelaplupartdetesadversaires,ce
seraplussimple,etlacagethoraciqueestmoinsrésistanteau
niveaudescôtesflottantes.
Àlafindel’heure,ilmerepritlepieuavecunairsatisfait.
—Bien,mefélicita-t-il.Trèsbien.
Jeleconsidéraisansdissimulermasurprise.Ilétaitplutôtavare
decompliments,d’ordinaire.
—Vraiment?
—Ondiraitquetufaisçadepuisdesannées.
Jesentismevenirunsourireextatique.Alorsquenousallions
quitterlasalle,unmannequinrouxetbouclémerappela
cruellementcequis’étaitpassépendantlecoursdeStan.
—Est-cequejepourraim’entraînersurcelui-là,laprochaine
fois?demandai-jeenmerenfrognant.
Ilenfilasonmanteausanssepresser.C’étaitunelongueveste
bruneencuirélimé,quiressemblaitbeaucoupàuncache-poussière
decow-boy,mêmesiDimitriavaittoujoursrefusédel’admettre.Il
avaitunefascinationsecrètepourleFarWest,quejecomprenais
presqueaussimalquesesgoûtsmusicaux.
—Jetrouvecetteidéeplutôtmalsaine.
—Çal’esttoujoursmoinsquesijem’enprenaisdirectementà
elle,grommelai-jeenjetantmonsacsurmonépaule.
Nousnousdirigeâmesverslasortiedugymnase.
—Laviolencen’estpaslaréponseàtouslesproblèmes,Rose,
déclara-t-ild’unevoixempreintedesagesse.
—C’estellequiadesproblèmes,grognai-je.Etjecroyaisavoir
apprisquelaviolenceestunesolution.
—Laviolencen’estbonnequepoursedéfendre.Ortamèrene
t’apasattaquée…Vousvousressemblezunpeutrop,c’esttout.
Jem’arrêtainet.
—Jen’airienàvoiravecelle!C’estvraiquenousavonsles
mêmesyeux…maisjesuisbeaucoupplusgrandequ’elle,etmes
cheveuxsonttrèsdifférentsdessiens!
J’indiquaimaqueue-de-cheval,aucasoùilluiauraitéchappé
quemesépaischeveuxbrunsrappelaientassezpeulesboucles
roussesdemamère.
Sonexpressiontrahissaitautantdesévéritéqued’amusement.
—Jeneparlepasdevotreapparenceettulesaistrèsbien.
Ilmeparutplusprudentd’évitersonregard.Dimitrim’avait
attiréedèsnotrerencontre,etpasseulementparcequ’ilétaitsisexy.
J’avaisl’impressionqu’ilcomprenaitunepartdemoiqui
m’échappaitcomplètement,etparfoiscelle,enivrante,quej’en
faisaisautant.
Malheureusement,ilavaitl’artdem’expliquerceuxdemes
sentimentsquejenevoulaispascomprendre.
—Tucroisquejesuisjaloused’elle?
—Est-cequetul’es?(Jedétestaisqu’ilrépondeàmes
questionsparuneautrequestion.)Etsic’estlecas,dequoi,aujuste,
es-tujalouse?
Jesoutinssonregard.
—Jen’ensaisrien.Desaréputation,peut-être…Oualorsdu
faitqu’elleluiaconsacrétoutsontempsaulieudes’occuperde
moi.Jenesaispas.
—Tupensesqu’ellen’apasfaitcequ’elleauraitdû?
—Oui.Non.Jenesaispas…J’aiparfoisl’impressionqu’ellen’a
entrepristoutçaquepourlagloire,poursevanter…pourles
molnija,expliquai-jeenfaisantlamoue.
Lesmolnijaétaientdestatouagesquelesgardiensgagnaientle
droitdeporterentuantdesStrigoï.Ilsressemblaientàdeséclairs
entrecroisés,seplaçaientsurlanuqueetindiquaientledegré
d’expériencedechaquegardien.
—Tucroisqu’onpeutaffronterdesStrigoïpourunesimple
marque?N’as-tudoncrienappris,chezlesBadica?
Jemesentisstupide,toutàcoup.
—Cen’estpascequejevoulaisdire…
—Suis-moi.
Jemefigeai.
—Où?
Nousmarchionsversmondortoir.Dumenton,ilm’indiquala
directionopposée.
—Jevoudraistemontrerquelquechose.
—Quoi?
—Quetouteslesmarquesneserventpasàgagnerdela
reconnaissance.
Chapitre5
JesuivisdocilementDimitrisansavoirlamoindreidéedece
qu’ilprojetait.
Àmagrandesurprise,ilm’emmenahorsducampuspournous
faireentrerdanslesboisavoisinants.L’académiepossédaitun
terrainimmensequin’étaitpasentièrementexploitéàdesfins
pédagogiques.J’avaisparfoisl’impressionquecetteinstitution
perduedansleMontanaétaitledernierbastiondelacivilisation
dansunmonderevenuàl’étatsauvage.
Pendantdelonguesminutes,nousmarchâmesensilencedans
uneépaissecouchedeneigeviergedetouteempreinte.Quelques
oiseauxchantaientpouraccueillirlesoleillevantmaisjenevoyais
guèrequedesconifèresalourdisparlaneige.Àcausedecelle-ci,il
m’étaitdifficiledesuivrel’allurealertedeDimitri.Finalement,une
grandeformesombresedessinaauloin.Unesortedebâtiment.
—Qu’est-cequec’est?
Jedécouvrisavantqu’ilmerépondequ’ils’agissaitd’unepetite
cabanefaitederondins.Unexamenplusminutieuxmerévélaque
lesmursétaienttrouésparendroitsetqueletoits’incurvait
légèrement.
—Unvieuxpostedesécurité,m’expliqua-t-il.Autrefois,des
gardiensvivaientlàpoursurveillerlesabordsdel’académieetpour
avoirunœilsurlesStrigoï.
—Pourquoin’est-ilplusentretenu?
—L’académien’aplusassezdegardiens,etsesprotections
magiquessontassezpuissantespourquelesautoritésn’estiment
pasnécessairedeposterdessentinelles.
Àconditionquedeshumainsnelesneutralisentpas,complétai-je
mentalement.
Unbrefinstant,j’eusl’espoirqueDimitrim’entraînaitdansune
promenaderomantique…Maisjenetardaipasàentendredesvoix
del’autrecôtédelacabane.Desimpressionsfamilières
m’envahirent.Lissasetrouvaitlà.
Unescèneétonnantem’attendaitderrièrelepostedegarde.Le
bâtimentdissimulaitunepetitemaregeléesurlaquelleChristianet
Lissapatinaientencompagnied’uneinconnue.Celle-cimetournait
ledos,desortequejenevoyaisd’ellequ’unemassedecheveux
noirsquiondulaientgracieusementaurythmedesesmouvements.
—Rose!s’écriaLissaenmesouriantjoyeusement.
Lecoupd’œilquemejetaChristianmedonnal’impression
qu’ilm’envoulaitd’interrompreunmomentromantique.
Lissa,quin’étaitpastrèsàl’aisesurdespatinsàglace,regagna
lentementleborddelamare.
J’étaisstupéfaiteetdévoréedejalousie.
—Mercidem’avoirinvitéeàlafête…
—Jecroyaisquetuétaisoccupée,sedéfendit-elle.Etpuisc’est
unsecret…Onn’apasledroitd’êtreici.
Jel’avaisdeviné.
Christianetl’inconnuelarejoignirentaprèsunderniertourde
mare.
—Turamènesdesgâcheursd’ambiance,maintenant,Dimka?
Jemedemandaiàquielles’adressaitjusqu’àcequej’entende
Dimitriéclaterderire.Commecelaluiarrivaitrarement,ma
stupeurredoubla.
—IlestimpossibledetenirRoseàl’écartdesendroitsqu’elle
nedevraitpasfréquenter…Ellefinittoujoursparlestrouver.
Lafemmeréponditparunlargesourireenrepoussantses
cheveuxderrièresonépaule,cequimepermitdevoirl’ensemble
desonvisagepourlapremièrefois.Jedusmobilisertoutema
fragilemaîtrisedemoi-mêmepournepasréagir.Elleavaitune
figureenformedecœuretdegrandsyeuxdumêmebleupâleque
ceuxdeChristian.Leslèvresquimesouriaientétaientcharmantes,
délicates,etd’unroseparfaitementassortiàsonteint.
Maistoutlecôtégauchedesonvisage,quiauraitdûêtredu
mêmeblanclaiteuxqueledroit,étaitcouvertdecicatricesd’un
rougevif.Leuraspectetleurdispositiondonnaientlanette
impressionquequelqu’unavaitessayédeluiarracherlajoueà
coupsdedents.Ilmefallutquelquesinstantspouradmettrel’idée
quec’étaiteffectivementcequis’étaitproduit.
Jedéglutispéniblementencomprenantàquij’avaisaffaire:la
tantedeChristian.Lorsquesesparentss’étaienttransformésen
Strigoï,ilsétaientvenuslechercheravecl’intentiondelecacher
jusqu’àcequ’ilsoitenâged’êtremétamorphoséàsontour.Jene
connaissaispasl’histoiredanstoussesdétails,maisjesavaisquesa
tantes’étaitinterposée.Commej’étaisbienplacéepourlesavoir,les
Strigoïétaientdeterriblesadversaires.Elleétaitparvenueàles
distrairejusqu’àl’arrivéedesgardiensmaisnes’enétaitpastirée
indemne.
—TashaOzéra,seprésenta-t-elleenmetendantsamain
gantée.J’aibeaucoupentenduparlerdetoi,Rose…
JejetaiunregardmeurtrieràChristian,quilafitrire.
—Net’inquiètepas:onnem’aditdetoiquedubien.
—C’estfaux!sedéfenditChristian.
Ellesecoualatête,d’unairexaspéré.
—Jenesaisvraimentpasd’oùiltientdesimauvaises
manières,soupira-t-elle.Certainementpasdemoi!
C’étaitcriant.
—Alors,qu’est-cequevousfaiteslà?demandai-je.
—Jevoulaispasserunpeudetempsaveccesdeux-là…(Elle
fronçalégèrementlessourcils.)Maisjen’aimepastropfréquenter
l’académie.Ilnes’ytrouvepasquedesgenschaleureux…
Ilmefallutquelquessecondespourcomprendre.Engénéral,le
personneldel’établissementsepliaitenquatrepoursatisfaireles
visiteursdesangroyal.Puisl’évidencem’apparut.
—Àcause…Àcausedecequis’estpassé?
Vul’hostilitégénéraleàlaquelleChristiandevaitfairefaceà
causedesonpasséfamilial,j’auraispumedouterquesatante
subissaitlemêmesort.
Tashahaussalesépaules.
—Ainsivalavie…(Ellefrottasesmainsl’unecontrel’autreen
soupirant,etsonsouffles’échappaenformantunnuageglacial.)
Maisnerestonspasàgelerdehorsalorsquenouspouvonsprofiter
d’unbonfeuàl’intérieur.
Jejetaiundernierregardchargéderegretsàlamaregelée
avantdesuivretoutlemondedanslacabane.Celle-cicontenaitàla
foistrèspeudemeublesetunequantitéimpressionnantede
poussière.Ilyavaituneseulepièce,avecunlitétroitsansdraps
dansuncoinetquelquesétagèresfixéesauxmurs,oùondevait
entreposerdelanourriture.Maisilyavaitaussiunecheminée,où
unbonfeunetardapasàcrépiter.Nousnousassîmestouslescinq
àmêmelesolennousserrantlesunscontrelesautrespourmieux
profiterdelachaleuretTashanousfournitunsacdemarshmallows
àfairegriller.
Cefestinimproviséetlatiédeurdesflammescréaientune
délicieuseatmosphère.ChristianetLissaseparlaientavecl’aisance
etlacomplicitéquileurétaienthabituelles.Àmagrandesurprise,
TashaetDimitrienfaisaientautant.Ilétaitévidentqu’ilsse
connaissaientdepuistrèslongtemps.Jen’avaisjamaisvuDimitrisi
animé.Mêmelorsqu’ilsemontraitaffectueuxenversmoi,ilne
baissaitpastoutàfaitsagarde.AvecTasha,ils’amusaitd’unrien
etsemblaitpresqueheureux.
Etmoi,plusjel’écoutaisparler,plusellem’étaitsympathique.
—Allez-vousnousaccompagnerauxsportsd’hiver?lui
demandai-jelorsqu’ilmedevintimpossiblederesterendehorsde
laconversation.
Elleacquiesça,réprimaunbâillement,puiss’étiracommeun
chat.
—Jen’aipasskiédepuisuneéternité!Jen’aipasletemps…
Maisj’airéservémesvacancespourcevoyage.
—Vosvacances?m’étonnai-je.Vous…travaillez?
—Malheureusementoui,réponditTashad’unevoixquin’était
passpécialementattristée.J’enseignelesartsmartiaux.
J’écarquillailesyeux.Jen’auraispasétéplussurprisesielle
m’avaitditqu’elleétaitmédiumouastronaute.
LaplupartdesMoroïdesangroyalnetravaillaientsimplement
pasetceuxquilefaisaientinvestissaientenBourseoudansdes
affairessusceptiblesd’accroîtrelepatrimoinedeleurfamille.Quant
auxMoroïquiexerçaientvraimentuneactivité,cen’était
certainementpasdansledomainedesartsmartiauxetilsévitaient
autantquepossiblelesemploisexigeantbeaucoupd’efforts
physiques.LesMoroïavaientbeaucoupdequalités:dessens
exceptionnels–l’odorat,lavueetl’ouïe–ainsiquedespouvoirs
magiques.Maisleurcorpsétaitdélicat:ilsétaientgrands,minces,
etsouventd’ossaturefragile.Ilsdevaientaussicraindrelesoleil,
quilesaffaiblissaitterriblement.Biensûr,celan’empêchaitpasde
devenirunboncombattant;celaenfaisaitseulementundéfiplus
difficileàrelever.LesMoroïs’étaientretranchésdepuisdessiècles
derrièrelaprotectionqueleuroffraientleurmagieetleursgardiens,
aupointquelaviolencephysiqueinspiraitunvéritabledégoûtàla
plupartd’entreeux.Ilsseterraientdansdeslieuxhautement
sécuriséscommenotreacadémieetcomptaientsurlaforceetla
déterminationdesdhampirspoursurvivre.
—Qu’enpenses-tu,Rose?medemandaChristian,quema
surpriseamusaitbeaucoup.Tucroispouvoirlabattre?
—Difficileàdire…
Tashamedécochaunsourire.
—Tuestropmodeste.J’aivudequoivousetlesvôtresêtes
capables…Pourmoi,cen’estqu’unloisir.
Dimitripouffa.
—C’esttoiquiestropmodeste!Tupourraisremplacerla
moitiédesprofsdecetteacadémie…
—Certainementpas!Etjeseraisassezembarrasséedemefaire
botterlesfessesparunebanded’adolescents…
—Tuparles!Jemesouviensencoredel’étatdanslequeltuas
laissécepauvreNeilSzelsky…
Tashaluifitlesgrosyeux.
—Jeneluiaipasfaitgrandmalenluijetantmonverreau
visage…Jen’enaicauséqu’àsesvêtements.Ilestvraiquenous
savonstousàquelpointiltientàsagarde-robe…
Ilsrirenttouslesdeuxàunenouvelleplaisanteriequ’ilsétaient
lesseulsàcomprendre,maisjenelesécoutaisdéjàplusqued’une
oreille.LerôlequejouaitTashadanslaluttecontrelesStrigoï
m’intriguait.
—Avez-vousapprisàvousbattreavantouaprèscequiest
arrivéàvotrevisage?luidemandai-jelorsquemacuriositéeut
finalementraisondemesbonnesmanières.
—Rose!s’écriaLissa.
MaisTashanesemblaitpascontrariée.Étrangement,Christian
souriaitaussi,alorsqu’ilétaittoujoursmalàl’aisequandilétait
questiondesesparents.Ellemelançaunregardénigmatiquequi
merappelaunpeuceluiquej’inspiraisàDimitrilorsquejefaisais
quelquechosequilesurprenaitetqu’ilapprouvait.
—Après,répondit-ellesansdétournerlesyeuxmalgréla
tristessedesavoix.Quesais-tudecequis’estpassé?
—Lesgrandeslignes,répondis-jeenjetantunregardinquietà
Christian.
Tashahochalatête.
—Jesavais…JesavaiscequeLucasetMoiraétaientdevenus,
maisjen’étaispasprêteàleurfaireface.Quecesoitd’unpointde
vuemental,physique,ouémotionnel…Jecroisque,sijedevais
revivrecettescène,jeneleseraistoujourspas.Aprèscettenuit-là,je
mesuisregardéeenface,ausensfiguré,etj’aicomprisàquelpoint
j’étaisvulnérable.J’avaispassémavieentièreàcomptersurles
gardienspourqu’ilsveillentsurmoietmedéfendent…
»Jenesous-entendspasqu’ilsn’ensoientpascapables!
Commejetel’aidit,jesuissûrequetupourraismebattre.
Seulement,LucasetMoiraonttuénosdeuxdhampirsavantqueje
comprennecequisepassait.Jelesaiempêchésdeprendre
Christian…dejustesse.Sid’autresgardiensn’étaientpas
intervenus,jeseraismorteetlui…(Elles’interrompit,fronçales
sourcilsetinspiraprofondément.)Cejour-là,j’aidécidéquejene
voulaispasmourirdecettemanière,passansm’êtrebattue
jusqu’auderniersoufflepourmedéfendreetprotégerceuxque
j’aime.J’aidoncappristoutessortesdetechniquesdedéfense.
Aprèsquelquetemps,jen’étaisplus…toutàfaitàmaplacedansla
hautesociété.J’aidoncdéménagéàMinneapolisoùjegagnemavie
enenseignant.
J’étaiscertainequed’autresMoroïvivaientàMinneapolis–
Dieuseulsavaitpourquoi–maisjecompriscequ’ellegardaitsous
silence.ToutcommeLissaetmoil’avionsfaitpendantdeuxans,
elleavaitquittésarégionpourcesserdefréquenterdesvampireset
s’intégrerauxhumains.Subitement,jemedemandais’iln’yavait
pasautrechoseàcomprendre.Elleavaitparléde«toutessortesde
techniquesdedéfense»,cequinedésignaitpeut-êtrepasqueles
artsmartiaux.LastratégiepurementdéfensivedesMoroï
impliquaitunrefuscatégoriquedeseservirdelamagiecomme
d’unearme.C’étaitpourtantcequefaisaientlesanciensMoroï,et
certainsperpétuaientcettetraditionensecret.Jesavaisque
Christianétaitl’und’entreeux.Jedevinaitoutàcoupquiavaitpu
luienseignerlessortsqu’ilconnaissait.
Unsilencepesants’abattitsurlacabane.Iln’étaitpasfacilede
trouverquelquechoseàdireaprèsunehistoiresitriste…Mais
Tashaétaitdecesnaturesheureusesquisaventtoujoursdétendre
l’atmosphère.Ellesemitàenchaînerlesanecdotesamusantesetje
nel’enaimaiquedavantage.Commeellenesedonnaitpasde
grandsairs,contrairementàlaplupartdesnobles,ellen’hésitaitpas
àdirefranchementcequ’ellepensaitdesgens.Dimitri,qui
connaissaitlesvictimesdecesragots,intervenaitdetempsàautre
pourdonnerdesdétails.Commentquelqu’undesiasocialpouvait-
ilconnaîtretouslesMoroïettouslesgardiens?Leursrécitsnous
tinrentenhaleinejusqu’àcequeTashabaisselesyeuxverssa
montre.
—Oùest-cequ’unefillepourraitallerfairedushoppingdans
lesenvirons?demanda-t-elle.
J’échangeaiunregardentenduavecLissa.
—Missoula!s’écria-t-elleenmêmetempsquemoi.
Tashasoupira.
—C’estàdeuxheuresderoute…Celadit,enpartant
maintenant,j’arriveraipeut-êtreàfairequelquesmagasinsavantla
fermeture.JesuisterriblementenretarddansmesachatsdeNoël…
—Jetueraispourallerfairedushopping,grommelai-je.
—Moiaussi,ditLissa.
—Nouspourrionspeut-êtrenouséclipser…,suggérai-jeen
lançantunregardpleind’espoiràDimitri.
—Non.
Jesoupiraiprofondément.
—Ilvamefalloirunboncafésijeneveuxpasm’endormirau
volant,remarquaTashaaprèsunnouveaubâillement.
—Pourquoinevousfaites-vouspasconduireparundevos
gardiens?
Ellesecoualatête.
—Jen’enaipas.
—Vousn’enavezpas…,répétai-jeenfronçantlessourcils.
Vousn’enavezpas?
—Non.
—Maisc’estimpossible!m’écriai-je.Vousêtesdesangroyal!
Vousdevriezenavoiraumoinsun…Deux,enfait.
C’étaitleConseildesGardiensquiattribuaitsesgardesdu
corpsàchaqueMoroï,d’unemanièreassezénigmatiqueilfaut
l’avouer.Lerésultatétaitsouventassezinjusteauvudunombrede
Moroïàprotégeretdeceluidesgardiensdisponibles.Pourceuxqui
n’appartenaientpasàlanoblesse,celarevenaitplusoumoinsàune
formedeloterie.MaislesMoroïdesangroyalavaienttousdes
gardiens,dontlenombreaugmentaitenfonctiondeleurrang.
—OnpenserarementauxOzéralorsqu’onattribueleurspostes
auxnouveauxgardiens,remarquaChristianavecaigreur.Ilya
commeune…rupturedestockdepuisquemesparentssontmorts.
—Maiscen’estpasjuste!m’écriai-je,scandalisée.Onnepeut
pasvouspunirpourcequetesparentsontfait!
—Cen’estpasunepunition,Rose,àmonavis,intervintTasha,
quinesemblaitpaséprouverlacolèrequesasituationjustifiait.
C’estseulement…uneréévaluationdespriorités.
—Onvouslaissesansdéfense!Vousnepouvezquandmême
pasvivrelà-dehorstouteseule…
—Jenesuispassansdéfense,Rose…Jetel’aidéjàdit.Etsije
tenaisvraimentàavoirungardien,j’auraismatièreàfaireunbeau
scandale…Maisjen’envoispasl’intérêt.Jem’ensuisbiensortie,
jusque-là…
—Est-cequetuveuxquejet’accompagne?luiproposaDimitri
enluijetantuncoupd’œil.
—Pourquejet’obligeàpasserunenuitblanche?(Ellesecoua
latête.)Jeneteveuxpasautantdemal,Dimka…
—C’estpasunproblèmepourlui!intervins-je,trouvantcette
solutionexcellente.
Dimitriparutamuséquejerépondeàsaplaceetnecherchapas
àmecontredire.
—Ellearaison.
Tashahésita.
—Trèsbien.Maisnousdevonsnousdépêcher…
Notreréunionsecrètepritfin.LesMoroïpartirentdansune
directionetjesuivisDimitridansuneautre.Tashaetluiétaient
convenusdeseretrouverunedemi-heureplustard.
—Alors,qu’est-cequ’ellet’inspire?medemanda-t-ildèsque
nousnousfûmeséloignés.
—Jel’aimebien.Elleestcool…(Jeréfléchisquelquesinstants.)
Etjecroisavoircompriscequetuvoulaisdireàproposdes
marques.
—Vraiment?
J’acquiesçaisansleverlesyeux,pourcontinueràregarderoùje
mettaislespieds.Mêmesaléesetdégagées,lesalléespouvaientêtre
parseméesdeflaquesd’eauverglacées.
—Tashan’apasrésistéauxparentsdeChristianpourlagloire,
maissimplementparcequ’elledevaitlefaire.Toutcomme…ma
mère.(Mêmesicesmotseurentdumalàfranchirmeslèvres,je
devaisbienreconnaîtrequec’étaitlavérité.JanineHathawayétait
sûrementlaplusmauvaisemèredelaterre,maisc’étaitune
gardienneexceptionnelle.)Lesmarquesn’ontaucuneimportance,
qu’ils’agissedemolnijaoudecicatrices…
—Tuapprendsvite,remarqua-t-ilavecsatisfaction.
Soncomplimentmefitl’effetd’unrayondesoleil.
—Pourquoit’appelle-t-elleDimka?
Maquestionlefitriredoucement.Jel’avaisbeaucoupentendu
rire,cesoir-là,etjesouhaitaiquecelaseproduiseplussouvent.
—C’estlediminutifdeDimitri.
—Çan’aaucunsens!ÇaneressemblepasdutoutàDimitri…
Ondevraitt’appelerDimiouquelquechosecommeça…
—Cen’estpascommeçaqueçamarcheenrusse.
—Lerusseestunelanguebizarre,detoutemanière.
Enrusse,lediminutifdeVasilisaétaitVasya,cequisonnaittout
aussibizarrementàmonoreille.
—L’anglaisaussi,ripostaDimitri.
Jeluijetaiunregardoblique.
—Situm’apprendsàjurerenrusse,jeteprometsderevoir
monjugementsurtalangue…
—Tudisdéjàbeaucouptropdegrossièretés.
—J’aiseulementbesoindem’exprimer…
—Ah!Roza…,soupira-t-il.(Jesentisunfrissonmeparcourir.
Enrusse,«Rose»sedisait«Roza»maisDimitrineprononçaitque
rarementmonnomdanssalangue.)Personnenes’exprime
davantagequetoi…
Jesentismoncœurmanquerunepulsationetj’esquissaiun
sourire.C’étaitsibondemarchersimplementàsescôtés…Comme
toujours,j’avaisl’impressionqu’ilétaitnaturelquenoussoyons
ensemble.
Jem’abandonnaiàmonplaisirsanspouvoirempêchermon
espritdevagabonder.
—Tusais,jetrouvequelescicatricesdeTashaontquelque
chosed’étrange…
—Quoidonc?
—Ellesladéfigurent…,commençai-jed’unevoixhésitante.
(J’avaisbeaucoupdemalàtraduiremapenséeenmots.)Jeveux
dire:ilestévidentquec’étaitunetrèsjoliefemme.Maismêmeavec
sescicatrices…Jenesaispas.Elleesttoujoursjolied’unecertaine
manière.C’estcommesiellesfaisaientpartied’elle…commesi
elleslacomplétaient.
Monidéemesemblaitàlafoisdémenteetparfaitementjuste.
Dimitrineréponditpastoutdesuite.Ilmejetauncoupd’œil
obliquequejeluiretournaiet,quandnosregardssecroisèrent,je
visbrillerdanslesientoutledésirquejeluiinspirais.Celanedura
qu’uninstant,maisj’étaisbiencertainedenepasm’êtretrompée.
Lafiertéquisuccédaaudésirmefitpresqueautantdebien.
Lorsqu’ilparlaenfin,ilnefitquerépétersonpremier
compliment.
—Tuapprendsvite,Roza.
Chapitre6
Jemesentaisplutôtbiendansmapeauenmerendantàmon
premierentraînementdulendemain.Jem’étaisbienamusée
pendantlaréunionsecrètedelaveille,etj’étaisfièredecombattre
lesystèmeenencourageantDimitriàallersepromeneravecTasha.
Jemeréjouissaisencoreplusd’avoirmaniémonpremierpieuen
ayantmontréquelquetalentpourl’exercice.Bref,j’étaispleinede
confianceenmoietimpatientederecommencer.
Dèsquej’eusenfilémonsurvêtementhabituel,jecourus
presquejusqu’augymnase,quejetrouvaiplongédansl’obscuritéet
silencieux.J’allumailalumièreetobservaiprudemmentles
alentoursaucasoùDimitriauraitorganiséuneséancespécialeou
prévuuneattaque-surprise.Non.Legymnaseétaitbienvide.Pas
demaniementdepieuenperspective.
—Merde!murmurai-je.
—Iln’estpaslà.
Jefaillisfaireunbonddedeuxmètres,puismeretournaipour
tombernezànezavecmamère.
—Maisqu’est-cequetufaislà?
Cenefutqu’aprèsavoirprononcécesmotsquejeremarquaisa
tenue.Elleportaituntee-shirtàmanchescourtesetunpantalonde
survêtementassezsemblableaumien.
—Merde!répétai-je.
—Surveilletonlangage!lança-t-elleavechargne.Puisqueton
comportementtémoignedéjàdetonmanquedemanières,essaieau
moinsdeparlercorrectement.
—OùestDimitri?
—LegardienBelikovestdanssonlit.Iln’estrentréqu’ilya
uneheureetavaitbesoindesommeil.
Jeréprimailecommentairequecettenouvellem’inspirait.Bien
sûrqueDimitridormait…IlavaitconduitTashajusqu’àMissoula
dansl’après-midipourluipermettredefairedescoursespendant
leshorairesd’ouverturedesmagasinsdeshumains.Ceteffort
succédaitàunejournéedetravailordinaireàl’académieetilvenait
toutjustederentrer…Ah!sij’avaissucequiallaitenrésulter,
j’auraissoutenucetteidéeavecbeaucoupmoinsd’enthousiasme…
—Ehbien!jesupposequemonentraînementestannulé…,
déclarai-jeavecempressement.
—Tais-toietmetsça!m’ordonna-t-elleenmetendantune
pairedegants.
Ilsressemblaientàdesgantsdeboxe,enmoinsépaisetmoins
encombrant.Leurutilitéétaitlamême,néanmoins:protégerles
mainsetempêcherquel’onblessesonadversaireaveclesongles.
—Ilétaitentraindem’apprendreàmanierlepieu,grommelai-
jeenenfilantlesprotections.
—Etc’estàçaquetuvast’entraîneraujourd’hui.Viens.
Jelasuivisjusqu’aucentredugymnaseenregrettantdenepas
m’êtrefaitrenverserparunbussurmontrajetdepuisledortoir.
Elleavaitrelevésescheveuxboucléspourqu’ilsneluitombentpas
danslesyeux,coiffurequidégageaitaussisanuquecouvertede
tatouages.Lepremierétaituneligneserpentinehorizontale:la
marquedelaPromesse,quelesgardiensrecevaientautermede
leurformationdansdesacadémiescommeSaint-Vladimir,
lorsqu’ilsjuraientdeconsacrerleurvieàprotégerlesMoroï.Elle
surplombaitlesmolnijaquiindiquaientlenombredeStrigoïquele
gardienavaittués.Celles-ciétaientforméesdedeuxéclairs
auxquelsellesdevaientleurnom.Jeneparvinspasàcomptercelles
demamère,maisdisonsquec’étaitunmiraclequ’illuirestedela
peauàtatouer…Ellen’avaitvraimentpaschômé.
Lorsqu’elleatteignitl’endroitquiluiconvenait,ellesetourna
versmoienadoptantunepositiond’attaque.Craignantdelavoirse
jetersurmoisanspréambule,jememisengarde.
—Qu’est-cequ’onfait?m’inquiétai-je.
—Entraînementdebaseàl’attaqueetàlaparade.Nesorspas
ducerclerouge.
—C’esttout?
Ellesejetasurmoi.Jemebaissaijusteàtemps,trébuchaiet
m’empressaiderecouvrermonéquilibre.
—Ehbien!lança-t-elled’unevoixpresquesarcastique.Jene
t’aipasvuedepuiscinqans,commetun’aspasmanquédemele
reprocher.Parconséquent,jen’aipaslamoindreidéedecedonttu
escapable.
Elleplaçaunenouvelleoffensive,quej’esquivaiencoreen
ayantquelquesdifficultésànepasdépasserlaligne.Celase
transformaviteenroutine.Ellenemelaissapasuneseuleoccasion
del’attaquer–oupeut-êtremonniveauétait-iltropmédiocrepour
quejesaisissemachance.Jepassail’heureentièreàmedéfendre,
car,mêmesicelamecontrariaitprofondément,jedevaisbien
reconnaîtrequ’elleétaitdouée.Trèsdouée.Évidemment,iln’était
pasquestionquejeleluidise.
—Alorsquoi?luilançai-je.C’esttamanièredecompenserla
négligencedonttuasfaitpreuvejusqu’ici?
—C’estmamanièredeteforceràtedébarrasserdetonaigreur.
Tuesodieuseavecmoidepuismonarrivée.Tuveuxtebattre?(Son
poings’abattitsurmonbras.)Alorsbattons-nous.Touché.
—Touché,luiconcédai-jeenchangeantmesappuis.Jeneveux
pasqu’onsebatte.J’essayaisseulementdeteparler.
—M’agresserenpleineclassen’estpasexactementceque
j’appelleparler.Touché.
Soncoupmefitgrognerdefrustration.Quandj’avais
commencéàm’entraîneravecDimitri,jemeplaignaissouventde
l’injusticequ’ilyavaitàmefaireaffronterunadversairequime
dépassaitd’unetrentainedecentimètres.Ilavaitsoulignélefaitque
laplupartdesStrigoïquejerencontreraisseraienteuxaussid’un
gabaritsupérieur,etquelataillen’avaitpasvraimentd’importance.
J’avaistoujourscruqu’ilmedonnaitdefauxespoirs,maisla
performancedemamèrecommençaitàmefairechangerd’avis.
Jenem’étaisjamaisbattuecontrequelqu’unquimesuraitune
têtedemoinsquemoi.Commelesraresautresfillesdemaclasse,je
m’étaisrésignéeàcequemesopposantssoienttoujoursplusgrands
etpluslourds.Lecorpsdemamère,encorepluspetitquelemien,
nesemblaitcontenirquedesmuscles.
—J’aiseulementunemanièreunpeuparticulièrede
communiquer,medéfendis-je.
—Tuasseulementl’impressiontypiquechezuneadolescente
quelavieaétéinjusteàtonégardcesdix-septdernièresannées.
(Sonpiedheurtamacuisse.)Touché.Alorsqu’enréalitétuasété
traitéecommen’importequeldhampir.Mieux,même…J’auraispu
t’envoyervivrechezmescousines.Aurais-tuaimédevenirune
catinrouge?
L’expression«catinrouge»m’arrachaittoujoursunegrimace.
Elleservaitsouventàdésignerlesmèrescélibatairesdhampirsqui
préféraientéleverleursenfantsplutôtquedevenirgardiennes.Ces
femmesavaientsouventdesliaisonspeudurablesavecdesMoroï,
pourlesquellesonlesméprisait,mêmesiellespouvaient
difficilementfaireautrement,puisquelesMoroïfinissaientpresque
tousparépouserquelqu’undeleurpropreespèce.Dansunemploi
plusprécis,cetermedésignaitlesfemmesdhampirsquilaissaient
leurpartenaireboireleursangpendantl’amour.Seulsleshumains
étaientcensésfournirdusangauxMoroï.Unedhampirqui
acceptaitcela–surtoutpendantl’actesexuel–étaitconsidérée
commeperverseetsouillée.Cellesquilefaisaienteffectivementne
devaientpasêtretrèsnombreuses,maisletermeavaittendanceà
s’appliquerinjustementàtoutes.Pendantnotrefugue,j’avaisdû
donnermonsangàLissapourluipermettredesurvivre.Mêmes’il
s’étaitagid’unemesured’extrêmeurgence,j’enressentaisencore
unecertainehonte.
—Biensûrquenon,grognai-je.(J’avaisdeplusenplusdemal
àreprendremonsouffle.)Etiln’yenaquequelques-unesquise
conduisentvraimentcommeça…
—C’estquandmêmeleurfautesiellesontsimauvaise
réputation,grogna-t-elle.(J’esquivaisafrappe.)Ellesdevraientfaire
leurdevoirdegardiennesaulieudeflirteravecdesMoroï.
—Ellesélèventleursenfants!ripostai-jeenmeretenantde
crierpournepasgaspillermonoxygène.C’estquelquechoseque
tunepeuxpascomprendre…Etpuis,es-tusidifférented’elles?Je
nevoispasdebagueàtondoigt…Monpèren’était-ilpasun
simpleflirtpourtoi?
Sonvisagesedurcit,cequidonnaunrésultatassez
impressionnant,d’autantqu’elleétaitdéjàentraindecognersa
fille.
—Ça,grinça-t-elle,c’estquelquechosequetunepeuxpas
comprendre.Touché.
Soncoupmefitgrimacer.Néanmoins,j’étaissatisfaited’avoir
touchéunecordesensible.Jenesavaisabsolumentpasquiétait
monpère,endehorsdufaitqu’ilétaitturc.J’avaislevisageovaleet
lestraitscharmantsdemamère–mêmesijepouvaism’enorgueillir
d’êtrebeaucoupplusjoliequ’ellel’étaitdésormais–maisjetenais
mapeaulégèrementhâlée,mescheveuxbrunsetmesyeuxsombres
demonpère.
—Commentças’estpassé?TuétaisenmissionenTurquie?
Tul’asrencontréaubazar?Ouest-cequec’étaitencoreplus
sordidequeça?Es-tuunedarwinienneconvaincueetl’as-tu
sélectionnépourlaqualitédesgènesqu’ilallaitfourniràta
descendance?Jeveuxdire…puisquetunem’aseuequepar
devoir,j’imaginequetuasvouluoffrirauxgardienslemeilleur
spécimenpossible…
—Rosemarie…,m’avertit-elleentresesdents.Pourunefois
danstavie,ferme-la.
—Pourquoi?Est-cequejeternistaprécieuseréputation?Ce
quetum’asditvautaussipourtoi:tun’espasdifférentedesautres
dhampirs.Tut’esjustelaissé…
Ilyadubonsensdansleproverbequidit:«Lafiertéprécède
lachute.»Jemepréoccupaistantdemonlyrismequejecessaide
faireattentionàmespieds.Jefinisparmeretrouvertropprèsdela
lignerouge.Sijelafranchissais,jeluidonnaisunnouveaupoint.Je
tâchaidoncd’avancerverselletoutenévitantsafrappe.
Malheureusement,cesdeuxmanœuvresnepouvaientpas
fonctionnerenmêmetemps.Sonpoings’abattitsurmoi,vite,fort
et,surtout,unpeuplushautquecelaétaitadmispourcetype
d’exercice.Bref,ilm’atteignitenpleinefigureaveclapuissance
d’uncamion.Jepartisversl’arrièreenbattantdesbraspourheurter
lecimentdugymnase,d’abordsurledos,puisaveclatête.Et
j’avaisdépassélaligne.Mince!
Unedouleurexplosaàl’arrièredemoncrâneetdespoints
lumineuxsemirentàdanserdevantmesyeux.Uninstantplustard,
mamèresepenchaitau-dessusdemoi.
—Rose?Rose?Est-cequeçava?
Savoixétaitrauqueetpressante.Lemondetournoyaitautour
demoi.
Aprèsquelquetemps,d’autrespersonnesarrivèrentetjeme
retrouvaidansl’infirmeriesansbiencomprendrecomment.Alors
quelqu’unmebraquaunelumièredanslesyeuxetsemitàme
poserdesquestionsd’unedébilitéstupéfiante.
—Commentt’appelles-tu?
—Quoi?m’étonnai-jeengrimaçantpouressayerd’échapperà
lalumière.
—Quelesttonnom?
JereconnusledocteurOlendzkipenchéau-dessusdemoi.
—Vousleconnaissez.
—Jeveuxtel’entendredire.
—Rose.RoseHathaway.
—Connais-tutadatedenaissance?
—Évidemment!Pourquoimeposez-vousdesquestionssi
stupides?Vousavezperduvosdossiers,ouquoi?
LedocteurOlendzkipoussaunsoupird’exaspérationpuis
s’éloignaenemportantsoninsupportablelumière.
—Jepensequ’ellevabien,annonça-t-elleàquelqu’un.Jevaisla
garderenobservationjusqu’àcesoirpourm’assurerqu’ellen’apas
decommotionetpourl’empêcherdeserendreàl’entraînement.
Jepassailajournéeàdormirparintermittencepuisquele
docteurOlendzkinecessaitdemeréveillerpourdenouveaux
examens.Ellemefournitaussiunsacdeglaceenmeconseillantde
legarderlepluspossiblecontremonvisage.Àlafindescours,elle
m’estimaassezrétabliepourmelaisserpartir.
—Tudevraisavoirunecartedefidélité,Rose,déclara-t-elle
avecunsourireamusé.Endehorsdesélèvesquiontdel’asthmeou
uneallergiechronique,jen’aijamaisvupersonnesisouventdans
unsicourtlapsdetemps.
—Merci,balbutiai-jesanstropsavoirsijedevaismesentir
flattée.Pasdecommotion,alors?
Ellesecoualatête.
—Non.Maistuvasavoirmal.Jevaisteprescrirequelque
chosecontreladouleuravantquetut’enailles.(Sonsourires’effaça
pourlaisserplaceàunecertainenervosité.)Pourêtrehonnête,
Rose,c’estton…visagequialepluspâtidecettemésaventure.
Jebondishorsdulit.
—Qu’entendez-vouspar«pâtidecettemésaventure»?
Ellem’indiquaunmiroirfixéau-dessusd’unlavaboàl’autre
boutdelapièce.J’ycouruspourobservermonreflet.
—Salope!
Destachesrougestendantversleviolacécouvraientunelarge
portiondelamoitiégauchedemafigure,particulièrementautour
del’œil.JemeretournaiversledocteurOlendzki.
—Çavapartirvite,n’est-cepas?luidemandai-je,audésespoir.
Sijecontinueàmettredelaglace?
Ellesecouaencorelatête.
—Laglaceaidera.Maisj’aipeurquetun’échappespasàl’œil
aubeurrenoir…C’estdemainqu’ilseverraleplusetildevrait
s’estomperenunesemaine.Çaneserabientôtqu’unmauvais
souvenir…
Jequittail’infirmeriedansunétatd’hébétudequinedevaitrien
aucoupquej’avaisreçusurlatête.S’estomperenunesemaine?
CommentledocteurOlendzkipouvait-ilenparlersilégèrement?
Necomprenait-ellepas?J’allaisavoirunetêtedemutantepour
Noëletpendantl’essentielduséjourauski.J’avaisunœilaubeurre
noir.Unénormeœilaubeurrenoir.
Etc’étaitàmamèrequejeledevais.
Chapitre7
Furieuse,j’enfonçaipresquelesportesdudortoirdesMoroïet
meprécipitaidanslehallencompagnied’unebourrasquedeneige.
Lesélèvesquitraînaientlàinterrompirentleursdiscussionspour
meregarderet,commejepouvaism’yattendre,laplupart
m’observèrentendeuxtemps.Jedéglutisetm’efforçaideresterde
marbre.Toutallaitbiensepasser.Jen’avaisaucuneraisonde
m’affoler.Lesnovicesrecevaientdescoupsenpermanence.Ilétait
finalementbienrarequecenesoitpaslecas.Biensûr,celuique
l’onm’avaitadministréétaitplusvisiblequebeaucoupd’autres,
maisjepouvaissurvivreavecuncoquardjusqu’àcequ’il
disparaisse…Etpuispersonnenesavaitcommentjel’avaisreçu.
—Hé!Rose!Est-cequec’estvraiquetamèret’amissonpoing
danslafigure?
Jemefigeai.Ilétaitimpossibledeconfondrecetteagaçantevoix
desopranoavecuneautre…Jetournailentementlatêtepour
plongermonregarddanslesyeuxbleusdeMiaRinaldi.Des
anglaisesblondesencadraientunvisagequiauraitétéjolisansson
souriremauvais.
Mia,d’unanplusjeunequenous,étaitenguerrecontreLissa,
etcontremoiparconséquent.Uneguerrequ’elleavaitdéclarée.Son
butavouéétaitdenousgâcherlavieleplusefficacementpossible.
Pourcefaire,elleavaitvolélepetitamideLissa,dontcelle-cine
voulaitplus,etlancétoutessortesderumeurs.
IlfallaitreconnaîtrequelahainedeMian’étaitpastoutàfait
injustifiée.André,legrandfrèredeLissa,tuédansl’accidentoù
j’avaismoi-mêmetrouvélamort,s’étaittrèsmalcomportéenvers
ellequelquesannéesplustôt.Siellen’étaitpasdevenueunevraie
salope,j’enauraiséténavréepourelle.Vucequ’Andréluiavait
fait,jecomprenaisbiensacolère,maisjetrouvaisinadmissible
qu’ellelapassesurLissa.
Lissaetmoiavionsfinipargagnercetteguerre.Néanmoins,
contretouteattente,Miaavaittrouvélesressourcespourse
remettreenselle.Ellenefréquentaitplusl’élitedel’académie,mais
elles’étaitconstituéunnouveaucercled’amis.Certainespersonnes,
mêmeaigriesetmesquines,ontassezdecharismepourtoujours
trouverdespartisans.
J’avaisfiniparmerendreàl’évidencequ’ilvalaitmieuxignorer
saprésenceneuffoissurdix.Saufquenousvenionsdetombersur
ladixième:commentfairesemblantdenepasvoirquelqu’unqui
annonceaumondeentierquevotremèrevousamissonpoing
danslafigure,mêmesic’estvrai?Jem’arrêtaipourluifaireface.
Elleétaitappuyéecontreundistributeurdeconfiseries,visiblement
raviedememettrehorsdemoi.Jenefispasl’effortdeme
demandercommentelleavaitpuapprendrel’originedemon
coquard.Riennerestaitlongtempssecretdanscetteacadémie…
Sesyeuxs’écarquillèrentd’émerveillementlorsqu’elledécouvrit
mafigureenentieretl’étenduedesdégâts.
—Ehbien!ça,c’estunvisagequeseuleunemèrepeutaimer…
Trèsdrôle.Delapartden’importequid’autre,cettevanne
m’auraitsûrementfaitrire.
—Jenesaispas.C’esttoil’experteenmatièredeblessuresau
visage…Commentvatonnez?
LesourireglacialdeMiatremblalégèrement,maisellegarda
l’essentieldesonassuranceetdesonagressivité.Jeluiavaiscasséle
nezunmoisplustôt,aubaldel’académie,s’ilvousplaît.Ilavait
guériassezvite,maisunpetitpeudetravers.Lachirurgie
esthétiquepouvaitsûrementrectifierçamais,d’aprèscequej’avais
compris,lesfinancesdesesparentsnepermettraientpasune
résolutionrapideduproblème.
—Ilvamieux.Parchance,c’estunesalopepsychopathequime
l’acassé,etnonunmembredemafamille.
Jeluioffrismonplusbeausouriredepsychopathe.
—Queldommage…Quandunmembredelafamillefrappe,
c’estunaccident,alorsqu’unesalopepsychopatheatendanceà
vouloirrevenirenpasserunedeuxièmecouche.
Lamenacerdeviolencephysiqueétaitunebonnetactiquedans
l’absolu,maisilyavaittropdemondeautourdenouspourqueje
puissejoindrelegesteàlaparole,etMialesavaitbien.J’étais
évidemmentcapabled’agresserquelqu’unenpublic,etjel’avais
faitdenombreusesfois,maisj’essayaisvraimentdecontrôlermon
impulsivitécesdernierstemps.
—J’aibeaucoupdemalàcroirequ’ils’agissed’unaccident…
Nesuivez-vouspascertainesrèglesdanscegenred’exercices?Ce
coupm’al’aird’avoirétéportétrèsau-dessusdelalimite.
J’ouvrislabouchepourriposter,sansrientrouveràdire.Elle
marquaitunpoint.Ilétaitinterditdefrapperau-dessusdesépaules
etmonœilaubeurrenoirétaitvraimentloindecettefrontière…
DèsqueMiasentitmonhésitation,sonvisages’illumina
commesionluioffraitsescadeauxdeNoëlavecunesemaine
d’avance.Jusqu’alors,danstoutel’histoiredenotreantagonisme,il
n’étaitjamaisarrivéquejenetrouverienàluirépondre.
—Mesdemoiselles!intervintunevoixsévèreetféminine.(La
Moroïquisurveillaitlehallsepenchapar-dessussonbureaupour
nousjeterunregardhostile.)Vousn’êtespasdansunsalon.
Montezousortez!
L’espaced’uninstant,casserlenezdeMiapourladeuxième
foismeparutlameilleureidéedumonde,auméprisdessanctions
inévitablesetdurenvoiéventuelquecelaauraitoccasionnés.Après
uneprofondeinspiration,j’estimaiplusdignedebattreenretraite
etquittailedortoirdesfillespourmedirigerversl’escalier.
—Net’enfaispas,Rose!lançaMiadansmondos.Çava
partir…Etpuiscen’estpastonvisagequiintéresselesgarçons!
Trentesecondesplustard,jetambourinaisurlaportedeLissa
avecunetelleviolencequecelle-cinerésistaqueparmiracle.Lissa
l’ouvritdoucementetobservalecouloird’unairméfiant.
—Tuestouteseule?J’aibiencruqu’ilyavaitunearméeà…
Oh!monDieu!(Ellehaussalessourcilsendécouvrantlamoitié
gauchedemonvisage.)Maisqu’est-cequis’estpassé?
—Tunelesaispasencore?Tudoisêtrelaseuledetoute
l’académie!grommelai-je.Laisse-moientrer.
Jem’étendissursonlitpourluiraconterlesévénementsdela
journée,quilaconsternèrent.
—Jesavaisquetuavaisreçuuncoup,maisjecroyaisque
c’étaitdansdescirconstancesordinaires…
Franchementdéprimée,jeregardaislesaspéritésduplafond
avecinsistance.
—Lepire,c’estqueMiaaraison:cen’étaitpasunaccident.
—Tamèrel’auraitfaitexprès?(Commejenerépondaispas,
ellepoursuivitd’unevoixsceptique.)Allons…elleneferaitjamais
unechosepareille!C’estimpensable.
—Pourquoi?Parcequec’estJanineHathaway,laperfection
même,dontlamoindreactionestabsolumentmaîtrisée?D’une
manièreoud’uneautre,elleaperdulecontrôle…
—Ilmeparaîtplusvraisemblablequ’elleaitglisséetmanqué
soncoup.Pourlefaireexprès,ilauraitfalluqu’ellesoitvraiment
furieuse…
—Nousétionsentraindeparler.Engénéral,discuteravecmoi
suffitàrendrelesgensfurieux.Jevenaisdel’accuserd’avoircouché
avecmonpèreparcequ’ilétaitlemeilleurchoixdisponibleen
matièredesélectionnaturelle.
—Rose!megronda-t-elle.Tuavaisoubliédelepréciserenme
racontantlascène…Pourquoiluias-tuditunechosepareille?
—Parcequec’estsûrementlavérité.
—Etparcequetusavaisqueçaallaitl’énerver.Pourquoi
passes-tutontempsàlaprovoquer?Pourquoin’arrives-tupasà
fairelapaixavecelle?
Jemeredressai.
—Fairelapaixavecelle?Ellem’acolléunœilaubeurrenoir!
Etvolontairement,sansdoute!Commentpeut-onfairelapaixavec
quelqu’uncommeelle?
Lissasecontentadesecouerlatêteavantd’allers’assurerdela
perfectiondesonmaquillagedevantlemiroir.Notrelienmerévéla
delafrustration,del’exaspération,maisaussiunepointe
d’excitation.Ayantfinidevidermonsac,j’euslapatiencede
l’observerplusattentivement.Elleportaitunchemisierensoie
couleurlavandeetunejupenoirequiluiarrivaitaugenou.Ses
cheveuxétaientparfaitementlisses,d’uneperfectionàlaquelleon
nepeutprétendrequ’enyconsacrantuneheuredesavie,armée
d’unferetd’unsèche-cheveux.
—Tuesmagnifique.Quesepasse-t-il?
Jeperçusquel’agacementquejeluiinspiraiss’apaisaitunpeu.
—JevaisbientôtretrouverChristian.
Pendantquelquesminutes,jem’étaissentiepleinement
complicedeLissa,commeaubonvieuxtemps.Iln’yavaitqu’elleet
moi,etnoustraînionsetdiscutions.Maiselleavaitmentionné
Christianetj’avaisprisconsciencequ’elleallaitbientôtmequitter
pourlerejoindre,lui.Celaéveillaenmoiunsinistresentimentque
jereconnusàcontrecœurcommedelajalousie.Naturellement,je
tâchaiden’enrienlaisserparaître.
—Ehbien!qu’a-t-ilfaitpourméritertoutça?Est-cequ’ila
sortidesorphelinsd’unbâtimentenflammes?Sic’estlecas,tu
devraiscommencerpart’assurerqu’ilnel’apasincendiélui-même.
Christians’étaitspécialiséenfeu,cequiluiallaitàmerveille,
puisquec’étaitleplusdestructeurdeséléments.
Lissaéclataderireetsetournaversmoipourmesurprendreen
traindetâtermonvisageduboutdesdoigts.Sonsourires’adoucit.
—Cen’estpassiaffreux…
—Peuimporte.Etsouviens-toiquejesaisquandtumens.
D’aprèsledocteurOlendzki,ceseraencorepiredemain.(Jeme
laissairetombersurl’oreiller.)Ilnedoitpasyavoirassezdefond
deteintdanslemondepourmasqueruncoquardpareil!Tashaet
moiallonsdevoirinvestirdansdesmasques,dugenreFantômede
l’opéra…
Ellevints’asseoiràcôtédemoiensoupirant.
—Queldommagequejenepuissepasleguérir,tout
simplement!
Celamefitsourire.
—Ceseraitgénial,luiaccordai-je.
Lecharismeetlepouvoirdesuggestionqueluidonnaitl’esprit
avaientbeaucoupd’avantages,maisc’étaitsonpouvoirdeguérison
quim’impressionnaitleplus.Enfait,lavariétédeprodigesdont
elleétaitcapableétaitstupéfiante.
Lissaaussisongeaitàtoutcequepermettaitsonélément.
—J’aimeraistellementqu’ilexisteuneautremanièrede
contrôlerl’esprit!unemanièrequimelaisseraitl’employer…
—Jesais.(Jecomprenaistrèsbiensondésird’aiderlesgenset
d’accomplirdegrandeschoses.Ilirradiaitdesapersonne.Biensûr,
j’auraisaussiappréciédevoircecoquarddisparaîtreenquelques
minutesplutôtqu’enquelquesjours…)Moiaussi,j’aimeraisbien.
Ellesoupiraencore.
—Cen’estpasseulementquej’aimeraispouvoirsoignerdes
gensetmeservirdel’esprit,tusais.Lamagiememanque.Elleest
toujoursenmoi,mêmeneutraliséeparlescachets.Jelasensbrûler
aufonddemonâme.Ellemeréclameetj’aibesoind’elle,maisc’est
commes’ilyavaitunmurentrenous.Tunepeuxpasimaginerce
quej’éprouve…
—Enfait,si.
C’étaitvrai.Enplusd’avoirenpermanenceuneimpression
généraledecequ’elleéprouvait,ilm’arrivaitdeme«glisser»dans
satête.C’étaitdifficileàexpliquer,etencoreplusdifficileàvivre.
Lorsquecelaseproduisait,jevoyaislemondeàtraverssesyeuxet
ressentaislamêmechosequ’elle.Bref,jedevenaisLissa.Commeil
m’étaitsouventarrivédemeglisserdanssatêtealorsqu’elle
regrettaitlapertedesespouvoirs,jeconnaissaisbienlasensation
demanquequ’ellemedécrivait.Elleseréveillaitsouventlanuit
tantlamagie,qu’ellenepouvaitplusatteindre,luimanquait.
—Ahoui!répondit-elletristement.J’oublie,parfois…
Jesentisl’amertumelagagner.Celle-ciétaitmoinsdirigée
contremoiquecontrelasituationqu’ellevivaitcommeunéchec.Il
s’yajoutabientôtdelacolère.Lissan’aimaitpasplusquemoise
sentirimpuissante…Sonsentiments’intensifiaencore,pourse
transformerenquelquechosedeplussinistrequimedéplut
profondément.
—Çava?m’inquiétai-jeenluieffleurantlebras.
Ellefermabrièvementlesyeux,puislesrouvrit.
—C’estjustequejedétesteressentirça.
L’intensitédesesémotionsmeremitenmémoirela
conversationquenousavionseueavantquejepartepourlamaison
desBadica.
—As-tuencorel’impressionquetescachetsfontmoinsd’effet?
—Jen’ensuispassûre.Unpeu…
—Est-cequetusensqueçaempire?
—Non,m’assura-t-elleensecouantlatête.Jenepeuxtoujours
pasatteindrelamagie.Jelasensplusproche,maisquelquechose
m’ensépareencore.
—Ettoutdemême…tonhumeur…
—C’estvrai.Çanevapastoujours.Maisnet’inquiètepas!
ajouta-t-elleenmevoyantgrimacer.Jen’aipaseud’hallucinations,
niessayédemefairedumal…
—Bien.(C’étaitprécisémentcequejevoulaisentendre.
Pourtant,mêmesiellenepouvaitpasaggraverleschosesense
servantdesespouvoirs,jen’aimaispasl’idéequ’elleredevienne
instable.Enversetcontretout,jecontinuaisàespérerquela
situationallaitfinirparserégulerd’elle-même.)Jesuislà,
murmurai-jeenlaregardantdanslesyeux.S’ilsepassequoiquece
soitdebizarre,tumepréviens,d’accord?
Sonhumeursinistredisparutenunclind’œil,enmêmetemps
qu’unesortedevagueparcouraitnotrelien.Jefusébranléeparson
énergiesanscomprendrecequim’arrivait.Lissa,elle,nes’aperçut
derien.Ellemesouriait,sabonnehumeurrecouvrée.
—C’estpromis.Merci.
Jeluirendissonsourireenmeréjouissantdelavoirrevenue
danssonétatnormal.Pendantlesilencequisuivit,j’éprouvaiune
enviesoudainedemeconfieràelle.J’avaistantdechosessurle
cœur,cesdernierstemps:mamère,Dimitri,lamaisondesBadica…
J’avaisgardépourmoilessentimentsquecelam’inspiraitetils
m’étouffaient.IlyavaitlongtempsqueLissaetmoin’avionspas
connuuntelmomentdedétente.Toutàcoup,j’eusenviedelui
fairepartagercequemoij’éprouvais,pourchanger.
Sonhumeurs’altéraencoreavantquej’aieeuletempsd’ouvrir
laboucheetjedevinaiàsanervositéqu’elleavaitquelquechoseà
medire.Quelquechosequilapréoccupaitbeaucoup.Tantpispour
monenviedem’épancher…Siquelquechosel’inquiétait,le
momentétaitmalchoisipourl’ennuyeravecmesproblèmes.Jeme
résignaidoncàlesmettredecôtéetattendisqu’elleprennela
parole.
—J’aidécouvertquelquechose,enfaisantdesrecherchesavec
MmeCarmack.Quelquechosedebizarre…
—Ah?répondis-je,macuriositépiquéeauvif.
LesMoroïsespécialisaientdansl’undesélémentsà
l’adolescenceetintégraientaussitôtlecourscorrespondant.Comme
Lissaétaitlaseulespécialistedel’espritrépertoriée,iln’existaitpas
declasseàlaquelleelleauraitpus’intégrer.Laplupartdesélèves
croyaientencorequ’ellenes’étaitpasspécialisée.Ellerencontrait
doncMmeCarmack,leprofesseurdemagiedeSaint-Vladimir,en
dehorsdesheuresdecourspourtâcherdemieuxcomprendreson
élément.Ensemble,ellescompulsaientdesdossiersàlarecherche
d’autrescas,qu’ellesessayaientderepérergrâceauxsymptômes
déjàconnus,commel’incapacitéàsespécialiseretl’instabilité
mentale.
—Jen’aipasencoreidentifiédespécialistesdel’esprit,maisj’ai
découvertdes…phénomènesinexpliqués.
Surprise,jeclignaidesyeux.
—Quelgenredechoses?l’interrogeai-jeenmedemandantce
quedesvampirespouvaientconsidérercommedes«phénomènes
inexpliqués».
Àl’époqueoùnousvivionsparmileshumains,c’étaitnousqui
nousserionsvuattribuercelabel.
—Cenesontquedesrapportsd’incidents.Parexemple,ily
avaitungarçonquiétaitcapabledeprovoquerdeshallucinations
chezlesautres.Ilarrivaitàleurfairecroirequ’ilsvoyaientdes
monstres,desgensoutoutcequetuveux…
—Çapourraitn’êtrequedelasuggestion.
—Delasuggestionvraimentefficace,alors…Jen’enseraispas
capable,etpourtantjesuisplusdouéequetouslesgensqu’on
connaîtou,entoutcas,jel’étais.D’ailleurs,c’estl’espritqui
renforcecepouvoir…
—Tupensesdonc,conclus-je,quetonmaîtredel’illusiondoit
aussiêtreunspécialistedel’esprit.(Elleacquiesça.)Pourquoi
n’essayez-vouspasdelerencontrerpourensavoirplus?
—Parcequenousn’avonsaucuneinformationquipermettrait
delefaire.C’estclassésecret.Etilyad’autrescasétranges.Par
exemple,quelqu’unquipouvaitviderlesgensdeleurénergie
jusqu’àlesfaires’évanouir.Etuneautrepersonnecapabledefiger
enpleinvollesobjetsqu’onjetaitsurelle.
Sonvisagefrémitd’excitation.
—Ilpourraits’agird’unspécialistedel’air.
—Peut-être.
Jelasentaisdévoréedecuriositéetd’enthousiasme.Elleavait
tellementenviedecroirequ’ilexistaitd’autresgenscommeelle…
J’esquissaiunsourire.
—QuiseseraitdoutéquelesMoroïavaientleurpropre
RoswelletleurZone51?Jesuissurprisequ’onnem’yaitpasdéjà
enferméepourétudiernotrelien.
MaremarqueincitaLissaàmetaquiner.
—Situsavaiscommejeregrettedenepaspouvoirmeglisser
danstatête,quelquefois…J’aimeraisbiensavoircequetuéprouves
pourMason,parexemple.
—C’estunami,répondis-jeavecassurance,unpeusurprise
parlebrusquechangementdesujet.Riendeplus.
Ellenesemblapasconvaincue.
—Tuavaisl’habitudedeflirter,voireplus,avecn’importequi.
—Eh!m’offusquai-je.Jen’étaispasunetelletraînée!
—D’accord,peut-êtrepas.Maisondiraitquandmêmequeles
garçonsnet’intéressentplus.
Cen’étaitpaslecas.Enfin,unseulgarçonm’intéressait.
—Masonesttrèssympa,poursuivit-elle.Etilestfoudetoi.
—C’estvrai,admis-je.
Jerepensaiaubrefmomentoùjel’avaistrouvésexydevantla
salledeStan.EtpuisMasonétaitvraimentdrôle,etnousnous
entendionstrèsbien.Ilétaitloind’êtreleplusmauvaischoixen
matièredepetitami…
—Vousvousressemblezbeaucoup,d’ailleurs.Vousn’arrêtez
pasdefairedeschosesdontvousferiezmieuxdevousabstenir.
J’éclataiderire.Elleavaitencoreraison.LatéméritédeMason
quivoulaittuertouslesStrigoïdumondemerevintenmémoire.Je
nem’ysentaispasprête,mêmesij’avaispiquéunecrisedansla
voiture,maisj’étaisaussiimpulsivequelui.Lemomentétaitpeut-
êtrevenudeluidonnersachance,songeai-je.Jem’amusaisbienà
flirteraveclui,etcelacommençaitàfairelongtempsquejen’avais
embrassépersonne.JemelanguissaistoujoursdeDimitri,maisil
n’yavaitaucunechancequ’ilsepassequelquechosedececôté-là.
Lissameregardaitavecl’airdesavoircequisepassaitdansma
tête,sauflapartieconcernantDimitri,évidemment.
—J’aientenduMeredithdirequetuesstupidedenepassortir
aveclui.Elleprétendquetut’estimestropbienpourlui.
—Quoi?Cen’estpasvrai!
—Eh!cen’estpasmoiquil’aidit.Quoiqu’ilensoit,elle
commenceàysongerpourelle-même.
—MasonetMeredith?ironisai-je.Ceseraitundésastre!Ils
n’ontrienencommun.
C’étaitmesquindemapart,maisjem’étaishabituéeàmefaire
draguerparMasonetl’idéequequelqu’und’autrepouvait
s’intéresseràluim’agaçait.
—Tuesbienpossessive,mefitremarquerLissaendevinant
encorelefildemespensées.
Jecommençaisàcomprendrepourquoielledétestaittantqueje
meglissedanssatête.
—Justeunpeu,medéfendis-je.
Elleéclataderire.
—Tusais,Rose,tudevraisvraimentsortiravecquelqu’un,
mêmesicen’estpasMason.Ilyadestasdegarçonstrèssympas
quitueraientpourunrendez-vousavectoi…
Jen’avaispastoujoursfaitlesbonschoixenmatièredegarçons.
L’enviedepartagermessoucisavecLissamerepritbrutalement.
J’avaishésitésilongtempsàluiparlerdeDimitrialorsquecesecret
merongeait…Assisesursonlit,jereprenaisconsciencequ’elleétait
mameilleureamie,aprèstout.Jepouvaisluiracontertoutcequeje
voulaisenétantcertainequ’ellenemejugeraitpas.
Malheureusement,commelapremièrefois,cetteoccasiondeme
confieràellem’échappa.
Aprèsuncoupd’œilverssonréveil,ellebonditsursespieds.
—Jesuisenretard!s’écria-t-elle.Christiandoitdéjà
m’attendre!
Unegrandejoie,àlaquellesemêlaitunpeudenervosité,
l’envahit.L’amour.Quepouvais-jefaire?Jetâchaidedompterma
jalousiequirelevaitsatêtemonstrueuse.Unefoisencore,Christian
melaprenait.Jen’allaispaspouvoirmedélivrerdemonfardeauce
soir.
Nousquittâmessondortoiretelles’enfuitlittéralementenme
promettantquenousprendrionsletempsdeparlerlelendemain.Je
retournaidoncdansmonpropredortoir,maproprechambre,etfis
unegrimaceencroisantmonrefletdanslemiroir.Destaches
violettess’étendaientautourdemonœil.Laconversationquenous
venionsd’avoirm’avaitpresquefaitoublierl’incidentavecma
mère.Jem’arrêtaipourobservermonvisageplusattentivement.
C’étaitpeut-êtrenarcissique,maisjemesavaisjolie.Jeportaisdes
soutiens-gorgebonnetsCetavaisuncorpsenviabledansune
académieoùlaplupartdesfillesressemblaientàdesmannequins
anorexiques.Monvisageaussiétaitagréable.Entempsnormal,il
auraitméritéunneufsurdix,etundixsurdixdansmesbonsjours.
Àcetinstant?Jeflirtaisaveclesnotesnégatives.J’allaisêtre
resplendissantepourleséjourauxsportsd’hiver…
—Mamèrem’abattue,informai-jemonreflet,quim’offritun
regardcompatissant.
Aprèsunsoupir,jemerésignaiàmecoucher.Jen’avaisplus
enviederienfairecesoir-là,etmoncoquardallaitpeut-êtreguérir
plusviteavecunpeudesommeilsupplémentaire.Jemerendisàla
salledebainspourmedébarbouilleretmebrosserlescheveux.De
retourdansmachambre,j’enfilaimonpyjamapréférédontla
flanelledoucemeréconfortaunpeu.
J’étaisentraindepréparermonsacpourlelendemain
lorsqu’unevagued’émotionsm’assaillitparl’intermédiairede
notrelien.Ellemepritparsurpriseetnemelaissaaucunechance
deluirésister.Aprèsavoireul’impressiond’êtrefrappéedeplein
fouetparunouragan,jeprisconsciencequejenetenaisplusmon
sacàdosdanslesmains.Jem’étaisdenouveau«glissée»dansla
têtedeLissaetj’éprouvaislemondeàtraverssessens.
Alorsl’expériencedevintperturbante.
ParcequeLissaétaitavecChristianetquecelacommençaità
devenir…chaud.
Chapitre8
Christianétaitentraindel’embrasser,etilfallaitluireconnaître
quec’étaitunbaiser…Ilneplaisantaitpas.C’étaitlegenredebaiser
quelesenfantsnedevaientpasvoir,quepersonnen’auraitdûvoir,
etencoremoinséprouveràtraversunlienpsychique.
Commejel’avaisdéjàremarqué,cephénomèneétaitfavorisé
parlefaitqueLissaressentaitdesémotionsintenses.Mais,jusqu’à
cejour,seuleslesplusnégativesm’avaientattiréedanssatête:sa
colère,satristesseousonanxiété.Cettefois,ellen’éprouvaitriende
tel.
Elleétaitheureuse,aucontraire.Trèsheureuse.
Ilfallaitvraimentquejesortedelà…
Ilsétaientdanslegrenierdelachapelledel’académie,que
j’avaisbaptiséleur«nidd’amour».C’étaitunendroitoùl’unet
l’autres’étaientréfugiésàl’époqueoùilsétaientasociauxet
éprouvaientlebesoind’échapperauregarddesgens.Ilsavaient
finipardéciderd’êtreasociauxensemble,etunechoseenavait
entraînéuneautre.Jenesavaispasqu’illeurarrivaitencoredese
retrouverlà,alorsqueleurrelationétaitdésormaisconnuedetous.
Peut-êtres’étaient-ilsdonnécerendez-vousparnostalgie…
Ilssemblaientd’ailleurscélébrerquelquechose.Depetites
bougiesparfuméesaulilasilluminaientlegrenierpoussiéreux.
Pourmapart,j’auraishésitéàallumertousceslumignonsdansune
piècerempliedecartonsetdelivresquinedemandaientqu’à
s’enflammer,maisChristiansecroyaitprobablementcapablede
contrôlertoutdébutd’incendie.
Ilsinterrompirentfinalementleurbaiservertigineuxpourse
regarderdanslesyeux.Ilsétaientallongésparterre,côteàcôte,sur
plusieurscouverturesentassées.
ChristianobservaitLissaavecuneexpressiontendreetsincère,
sesyeuxbleupâlebrillantd’émotion.Cen’étaitpasdecette
manièrequeMasonmeregardait.C’estvraiqu’ilyavaitausside
l’adorationchezluimais,chezMason,elleressemblaitdavantageà
celledesfidèlesquientrentdansuneéglisepourtomberàgenoux
d’émerveillementetdeterreurdevantquelquechosequ’ils
vénèrentsanssavoirpourquoi.IlétaitévidentqueChristian
révéraitLissaàsamanière,maisilyavaitunéclaird’intelligence
danssesyeux,unecertitudedelacomprendreetd’êtrecompris
d’ellesiparfaitementquelesmotsétaientdevenussuperflusentre
eux.
—Necrois-tupasquenousrisquonsd’êtredamnéspourça?
demandaLissa.
Illevalamainetlaissasesdoigtsglissersursajoue,soncou,et
jusqu’auborddesonchemisier.Sacaressesidouce,silégère,
éveillaenelleunepassiondévoranteetrenditsarespirationplus
haletante.
—Pourça?demanda-t-ileneffleurantsapeauduboutdes
doigtssouslasoieduvêtement.
—Non!répondit-elleenriant.Pourça.(Elleembrassad’un
gestelegrenierilluminé.)C’estunlieusaint.Nousnedevrionspas
faire…cegenredechoseici.
—C’estfaux,argua-t-ilenl’allongeantdélicatementsurledos
pourvenirseplacerau-dessusd’elle.Lelieusaintestaurez-de-
chaussée.Cettepiècen’estqu’undébarras.Dieunenousenvoudra
pas.
—TunecroispasenDieu,luireprocha-t-elle.
Sesmainsfrôlaientsontorse.LesgestesdeLissaétaientaussi
légersetaussiassurésqueceuxdeChristian,etl’effetqu’ils
produisaientsurluin’étaitpasmoinspuissant.
Ilpoussaunsoupirdebonheurenlasentantplacerlesmains
soussachemise.
—Jeplaisantais…
—Tudiraisn’importequoipournepasmecontrarieràcet
instant,l’accusa-t-elle.
Commeelletiraitsurleborddesonvêtement,ilseredressa
pourqu’ellepuisseleluienlever,puiss’allongeadenouveau,torse
nu.
—C’estvrai,reconnut-ilenouvrantdélicatementlepremier
boutondesonchemisier.(Ilinterrompitsaprogressionaprèscelui-
làpourluidonnerunautrebaiservertigineux,puispoursuivit
commesiderienn’était,lorsqu’ils’écartapourreprendreson
souffle.)Qu’as-tubesoind’entendre?Jeledirai.
Ilouvritledeuxièmebouton.
—Iln’yarienquej’aiebesoind’entendre!sedéfendit-elleen
rianttandisqu’unnouveauboutonsautait.Tupeuxmediretoutce
quetuveux.Jepréféreraisseulementquecesoitvrai.
—Lavérité,c’estça?Maispersonneneveutentendrelavérité!
Ellen’estjamaisséduisante.Enrevanche,toi…(Ledernierbouton
vaincu,ilécartalechemisierdesapoitrine.)Tuesbientrop
séduisantepourêtrevraie.
Sontonétaitaussisarcastiquequed’habitude,maissonregard
lecontredisaitabsolument.Mêmesij’assistaisàcettescèneàtravers
lesyeuxdeLissa,j’imaginaistrèsbiencequ’ilvoyait:sapeau
douceetblanche,sonbustedélicatetsataillefine…unsoutien-
gorgeblancàdentelle…Ladentelleladémangeait,d’ailleurs,mais
ellen’yprêtaitpasattention.
LevisagedeChristianexprimaitledésiretl’adoration.Des
émotionssimilaireschassèrenttoutepenséecohérentedel’espritde
Lissa,quiavaitlesouffledeplusenpluscourt,etdontlecœur
s’affolait.Christiansepenchapourpressersoncorpscontrelesien
etcherchaencoresabouche.Lorsqueleurslèvresetleurslanguesse
rencontrèrent,jesusquejedevaisàtoutprixsortirdelà.
ParcequejecomprenaisalorspourquoiLissas’étaitfaitbelleet
pourquoiChristianavaitilluminélegreniercommepourune
veilléedeNoël.C’étaitlegrandjour.Aprèsêtresortisensemble
pendantunmois,ilsallaientfinalementfairel’amour.Jesavaisque
Lissal’avaitdéjàfaitavecsonancienpetitami.Jeneconnaissais
riendupasséamoureuxdeChristian,maisjedoutaissincèrement
quebeaucoupdefillesaientcédéàsoncharmecorrosif.
Jesentaisquecelan’avaitpaslamoindreimportancepourLissa
encetinstant.Ilsétaientseulsaumondeetnesesouciaientplus
quedecequ’ilsressentaientl’unpourl’autre.Lissa,quiavaitbien
plusdesoucisqu’elleauraitdûàsonâge,étaittotalementsûre
d’elle-même.Cequiétaitsurlepointdesepasserétaitbience
qu’elledésirait,etdepuislongtemps.
Etjen’avaisaucundroitd’yassister.
Àquoibonjouermavertueuse?Jen’avaisaucuneenvied’y
assister.Jen’éprouvaispasdeplaisiràvoirdesgensfairel’amour
etjenevoulaissurtoutpasfairecetteexpérienceavecChristian.J’y
auraisvirtuellementperdumavirginité…
MaisLissanemerendaitvraimentpasleschosesfacilespour
m’extirperdesatête.Ellen’avaitaucuneenviedesedétacherdeses
émotionsetcelles-cimeretenaientdavantageàmesurequ’elles
gagnaientenintensité.Jemeconcentraidetoutesmesforcespour
tâcherdemettredeladistanceentrenousetderepartirenmoi-
même.
D’autresvêtementsdisparurent.
Allez,allez!m’encourageai-je.
Lepréservatiffitsonentrée…Oh!oh!
Tuesunepersonneàpartentière,Rose.Retournedanstatête!
Ilscommencèrentàbougersurlemêmerythme,lesmembres
enchevêtrés…
Filsde…
Jem’arrachaiàellepourrecouvrermonpropreesprit.J’étais
revenuedansmachambre,maismonsacàdosavaitperdutout
intérêtàmesyeux.Monuniversétaitbouleversé.Jemesentais
bizarre,presqueviolée,etnesavaisplustrèsbiensij’étaisRoseou
Lissa.Etj’étaistoujoursjalousedeChristian.Jen’avais
certainementpasenviedefairel’amouravecLissa,maisjene
pouvaispasm’empêcherdesouffrirdeneplusêtrelecentredeson
monde.
Jedélaissaimonsacsansmêmel’ouvrirpourallermecoucher
etmeroulaienbouleenespérantfairepasserladouleurqui
m’oppressaitlapoitrine.
Jem’endormisassezviteetmeréveillaid’autantplustôt.Alors
quejedevaisd’habitudemetraînerhorsdulitpourrejoindre
Dimitri,jefusunedespremièresdanslesdouchesetarrivaimême
augymnaseavantlui.Tandisquejel’attendais,jevisMason
traverserlacourendirectiond’unautrebâtiment.
—Çaalors!l’interpellai-je.Depuisquandes-tusimatinal?
—Depuisquej’aiuncontrôledemathsàrattraper,répondit-il
ensedirigeantversmoiavecunsouriremalicieux.Maisjeferais
peut-êtrebiendelesécher,siçamepermetdepasserdutempsavec
toi…
J’éclataiderireetmerappelailaconversationquej’avaiseue
avecLissa.Oui,jepouvaiscertainementfairebienpireque
d’accepterdesortiravecMason.
—Non.Turisqueraisd’avoirdesproblèmesetjen’auraisplus
devéritableadversairesurlespistes…
Ilmefitlesgrosyeuxsanscesserdesourire.
—C’estmoiquin’aipasdevéritableadversaire,tute
souviens?
—Tuseraisprêtàparieroutuastroppeurdemoi?
—Faisattentionàcequetudis:jepourraisrenonceràte
donnertoncadeaudeNoël.
—Tum’asachetéuncadeaudeNoël?
Jenem’yattendaispas.
—Oui.Maisjepourraisaussil’offriràquelqu’und’autre.
—ÀMeredith,parexemple?letaquinai-je.
—Ellenejouepasdanslamêmecourquetoiettulesaistrès
bien.
—Mêmedepuisquej’aiunœilaubeurrenoir?insistai-jeen
grimaçant.
—Mêmesituavaislesdeuxyeuxaubeurrenoir.
Sonregard,àcetinstant,n’étaitnimoqueurnimêmevraiment
dragueur.Ilétaitsimplementgentil.Gentil,amicaletintéressé.Ilse
souciaitvraimentdemoi.Aprèstoutlestressquejevenaisdesubir
àtraverslesémotionsdeLissa,jedécouvrisquej’aimaiscela.
CommejemesentaisnégligéeparLissa,ilmeplaisaitdavantage
quequelqu’uns’intéresseautantàmoi.
—Qu’est-cequetufaispourNoël?luidemandai-je.
Ilhaussalesépaules.
—Rien.Mamèrevientmevoir,d’habitude,maiselleaannulé
auderniermomentàcausedecequis’estpassé.
LamèredeMasonn’étaitpasunegardienne.C’étaitune
dhampirquiavaitchoisid’éleversesenfantsettravaillaitcomme
domestique.Jesavaisdoncqu’illavoyaitassezrégulièrement.Jene
pusm’empêcherdesavourerl’ironiedelasituation:mamère,elle,
setrouvaitentrecesmurs,maispouruneraisonquiauraitpula
retenirn’importeoùailleurs.
—Etsituvenaisavecmoi?luisuggérai-jesansréfléchir.Jevais
fêterNoëlavecLissa,Christianetsatante.Ondevraits’amuser.
—Vraiment?
—Etmêmebeaucoups’amuser…
—Cen’estpascequejetedemande.
—Jesais,répliquai-jeensouriant.Viens,c’esttout.D’accord?
—Absolumentd’accord,conclut-ilens’inclinantavec
galanteriecommeilaimaitlefaire.
Masons’éloignajusteaumomentoùDimitriapparaissait.
Notreéchangem’avaitrenduejoyeuse,légère,etm’avaitpermis
d’oubliermonvisagependantquelquesminutes.FaceàDimitri,je
reprisconsciencedemonapparence.J’auraistantvouluêtre
parfaiteàsesyeux…Lorsquenousentrâmesdanslegymnase,je
prissoindedétournerlatêtepourqu’ilnepuissepasvoirtoute
l’étenduedesdégâts.Cettecontrariétémemitdemauvaisehumeur,
cequiréveillaaussitôttousmesautressujetsd’inquiétudeetde
mécontentement.
Ilm’entraînaverslasalleoùsetrouvaientlesmannequinset
m’annonçaqu’ilvoulaitquejerépètelesmouvementsqu’ilm’avait
enseignésdeuxjoursplustôt.Heureusequ’ilnem’interrogepassur
mamésaventure,jem’attelaiàlatâcheaveczèleetmontraiàces
mannequinscequ’ilencoûtaitdesefrotteràRoseHathaway.Je
savaisquemonardeuràcombattrenevenaitpasseulementdemon
désirdebienfaire.Aprèsmaquerelleavecmamèreetcedont
j’avaisététémoinentreLissaetChristianlanuitprécédente,j’avais
beaucoupdemalàmaîtrisermesémotions.Dimitri,assissurune
chaise,m’observaitencritiquantmatechniqueouenm’offrantune
suggestiondetempsàautre.
—Tuaslescheveuxdanslesyeux,mefit-ilremarqueràun
moment.Nonseulementtulimitestavisionpériphérique,maistu
courslerisqued’offrirunepriseàl’ennemi.
—Jelesrelèveraissijedevaisvraimentmebattre,ripostai-jeen
plantantlepieuentredeux«côtes»dumannequinavecune
grandeprécision.(J’ignoraisdequoiétaientfaitscesosartificiels,
maisilsrendaientl’exerciceparticulièrementardu.Jesongeaiun
instantàmamèrepourajouterunpeudeforceàmoncoup.)J’ai
seulementdécidédelesgarderdétachésaujourd’hui.
—Rose.(Faisantsemblantdenepasl’entendre,jefrappai
encore.Ilm’interpellaunesecondefois,d’unevoixplussévère.)
Rose!Arrête.
Jem’écartaidumannequin,unpeusurprised’êtresiessoufflée.
Jenem’étaispasrenducomptequejem’acharnaisautant.Mondos
rencontralemur.N’ayantnullepartoùfuir,j’échappaiàsonregard
enobservantfixementlesol.
—Regarde-moi!m’ordonna-t-il.
—Dimitri…
—Regarde-moi.
Cequis’étaitpasséentrenousimportaitpeu:ilrestaitmon
mentoravanttout.Jenepouvaispasdésobéiràunordredirect.
Lentement,àcontrecœur,jerelevailesyeuxversluiengardantla
têtelégèrementinclinéepourquemescheveuxpendentsurles
côtésdemonvisage.Ilselevadesachaisepourvenirseplanter
devantmoi.
J’évitaisonregardetsuivisdesyeuxsamainqu’ilapprochait
pourécartermescheveux.Ilinterrompitsongesteetjecessaide
respireraumêmeinstant.Notrebrèveaventureavaitété
embarrasséed’interrogationsetderéserves,maisj’étaiscertaine
d’unechose:Dimitriavaitaimémescheveux.Illesaimaitpeut-être
encore.Ilfallaitreconnaîtrequ’ilsétaientbeaux,longs,brunset
soyeux.Illuiétaitarrivédeseservirdeprétextesfutilespourles
toucheretilm’avaitdéconseillédelescouper,commelefaisaientla
plupartdesgardiennes.
Ilnebougeapaslamain,etj’attendisdevoircequ’ilallaitfaire,
enayantl’impressionquelemondes’étaitarrêtédetourner.Après
cequimesemblauneéternité,illaissalentementretombersonbras.
Malgrémacruelledéception,jevenaisd’apprendrequelquechose:
ilavaithésité.Ilavaiteupeurdemetoucher,cequipouvaitvouloir
direqu’ilenavaitencoreenvie…Etqu’ilavaitpréférés’interdirede
lefaire.
Jerelevailentementlatêtepourrencontrersonregard.La
plupartdemescheveuxs’écartèrentdemonvisage,maispastous.
Samaintremblaetj’espéraiqu’ilallaitlatendreversmoide
nouveau.Maisilinterrompitsonmouvement.Monespoirmourut.
—Est-cequeçafaitmal?medemanda-t-il.
Leparfumdesonaprès-rasage,auquelsemêlaitunelégère
odeurdetranspiration,m’envoûta.Commej’auraisaiméqu’ilme
touche…
—Non,mentis-je.
—Çan’estpassiaffreux,m’assura-t-il.Etpuisçavapasser.
—Jelahais,déclarai-jeenrestantstupéfaitedelacharge
d’agressivitéquepouvaientportercestroismots.
MêmesouslecharmedeDimitri,jen’arrivaispasàmedélivrer
del’amertumequ’ellesuscitaitenmoi.
—C’estfaux,dit-ilavecdouceur.
—Jet’assure.
—Nousn’avonspasletempsdehaïrquiquecesoitdansnotre
profession,mesermonna-t-ild’unevoixtoujoursaussidouce.Tu
devraisteréconcilieravecelle.
Lissam’avaitfaitlamêmesuggestion…Larévoltevints’ajouter
àmesautressentimentset,commej’étaisd’humeursinistre,mon
espritcommençaàs’agiter.
—Meréconcilieravecelle?Alorsqu’ellem’avolontairement
colléunœilaubeurrenoir?Pourquoisuis-jelaseuleàvoiràquel
pointcettesituationesttordue?
—Ellenel’aabsolumentpasfaitexprès,déclara-t-ild’unevoix
dure.Peuimportecequetuéprouvespourelle,tudoisbiente
mettreçadanslecrâne.Elleneferaitjamaisunechosepareille,etje
l’aivue,cejour-là.Elles’inquiétaitpourtoi.
—Elledevaitsurtoutcraindrequequelqu’unl’accusede
maltraitance,grommelai-je.
—Necrois-tupasquecettepériodedel’annéesoitlemoment
idéalpourpardonner?
Jesoupiraibruyamment.
—Cen’estpasuncontedeNoël!Onparledemavie,là.Les
miraclesetlabontén’existentpasdanslemonderéel.
—Danslemonderéel,chacunpeutfairesespropresmiracles,
répliqua-t-ilsansrienperdredesoncalme.
Mafrustrationatteignitunetelleintensitéquej’abandonnai
touteffortpourlamaîtriser.J’enavaisassezdem’entendretenir
desproposraisonnableschaquefoisquequelquechosetournait
maldansmavie.Aufonddemoi,jesavaisbienqueDimitrine
cherchaitqu’àm’aider.Jen’étaissimplementpasd’humeurpour
undiscourslénifiant.Jevoulaisqu’onmeréconforteetnonqu’on
m’inciteàdevenirunepersonnemeilleure.J’avaisseulementenvie
qu’ilmeprennedanssesbrasetmedisedecesserdem’inquiéter.
—Est-cequetupeuxarrêteravecça,justepourcettefois?
m’insurgeai-jeenplantantmespoingssurmeshanches.
—Arrêterquoi?
—Tesconseilszendébiles.Jen’aipasl’impressiond’êtreune
vraiepersonnequandtumeparles.Tunefaisquedébiterdes
leçonsdesagessevidesdesens.C’estvraiqu’àt’entendreonse
croiraitdansuncontedeNoël!(Mêmesijesavaisqu’iln’étaitpas
toutàfaitjustedemedéchargerdemacolèresurlui,jememis
presqueàcrier.)Jet’assureque,parfois,j’ail’impressionquetu
aimesseulementt’écouterparler.Pourtant,jesaisquetun’espas
toujourscommeça.Quandtut’adressaisàTasha,tutecomportais
demanièretoutàfaitnormale.Maisavecmoi?Tunefaisqueton
travail.Tutemoquesdecequejeressens.Tuveuxseulementjouer
tonrôlestupidedementor.
Ilmedévisageaavecuneexpressiondesurprisequejelui
voyaisrarement.
—Jememoquedecequeturessens?
—Oui.(Jedevinsvraimentmesquine,alorsquejeconnaissais
lavérité:ilsesouciaitréellementdemoietn’arrivaitpasàse
cantonnerdanssonrôledementor.Saufquejenepouvaisplus
m’arrêter.Lesmotssebousculaientdansmabouche.)Pourtoi,jene
suisqu’uneélèveparmid’autres,l’accusai-jeenluifrappantla
poitrinedudoigt.Tunefaisquerépétertesleçonsdevieidiotes
et…
Delamaindontj’espéraisqu’ilcaresseraitmescheveux,il
attrapamondoigt.Ilmeplaqualebrascontrelemuravecun
regardquimesurpritparsonexpressivité.Cen’étaitpas
précisémentdelacolèrequibrillaitdanssesyeux,maisc’étaitbien
uneformedefrustration.
—Neprétendspassavoircequejeressens,grogna-t-il.
Jecomprisalorsqueseuleunemoitiédemesaccusations
étaientvraies.Ilétaittoujourscalme,toujoursmaîtredelui,même
lorsqu’ilsebattait.Maisjemesouvinsqu’ilm’avaitracontéavoir
unjourfrappésonpèremoroï.Ilavaitdûmeressembler,autrefois.
Plusjeune,ildevaitagirimpulsivementettoujoursrisquerdese
mettredansdessituationsqu’ilauraitmieuxfaitd’éviter.
—Alorsc’estça?ricanai-je.
—Quoi?
—Tudoistoujourstesurveillerpourrestermaîtredetoi.Tues
exactementcommemoi.
—Non,riposta-t-ilalorsqu’ilétaitencorevisiblementébranlé.
J’aiapprisàmecontrôler.
Ladécouvertequejevenaisdefairemedonnadel’audace.
—C’estfaux,déclarai-je.Tufaisbonnefigure,ettumaîtrises
effectivementtesémotionslaplupartdutemps.Maisparfoistun’y
arrivespasetparfois…(jem’appuyaiàluietbaissailavoix)…tu
n’enaspasenvie.
—Rose…
Ilavaitlesoufflecourtetjesavaisquesoncœurbattaitaussi
vitequelemien.Surtout,ilnes’écartaitpas.J’étaisconscienteque
j’agissaismaletjeconnaissaistouteslesraisonspourlesquelles
nousnedevionspasnousapprocherl’undel’autre.Àcetinstant,je
m’enmoquaiséperdument.Jen’avaisenvienidemecontrôler,ni
deprouverquej’étaisraisonnable.
Jel’embrassaisansluilaisserletempsdecomprendrecequilui
arrivait.J’auraiseutortdenepaslefaire,puisqu’ilmerenditmon
baiser.Ilmepressacontrelemurenmaintenantmonbras,etglissa
sonautremaindansmescheveux.Sonbaisertrahissaitdes
émotionsintenses:delacolère,delapassion,dusoulagement…
Ilymitpourtantunterme.Ils’écartademoietreculaaussitôt
deplusieurspas,l’airabasourdi.
—Nerefaisplusjamaisça,m’ordonna-t-ilavecraideur.
—Alorsnemerendspasmesbaisers,ledéfiai-je.
Ilsoutintmonregardpendantcequimeparutuneéternité.
—Cen’estpaspourm’écouterparlerquejedonnedes
«conseilszen»,niparcequetun’esqu’uneélèveparmid’autres.Je
lefaispouressayerdet’enseignerlamaîtrisedesoi.
—Tufaisdutrèsbonboulot,ironisai-je.
Ilfermabrièvementlesyeux,soupira,puisgrommelaquelque
choseenrusse.Ensuiteilquittalasallesansmejeterunregard.
Chapitre9
JenerevispasDimitripendantunlongmomentaprèscela.Il
mefittransmettreunmessageplustarddanslajournéepour
annulernosdeuxentraînementssuivants,aumotifqu’ildevait
s’occuperd’organisernotredépartprochaindel’académieavecles
autresgardiens.Lescoursétaientbientôtfinis,detoutemanière,
disait-il…Ilsemblaitasseznatureldeleverlepied.
Jesavaisbienqu’ilnes’agissaitqued’unprétexte.Puisqu’il
s’étaitcherchéuneexcusepourm’éviter,j’auraispréféréqu’il
inventeunealertedesécuritéouunentraînementninjatopsecret.
Maispeuimportaitlamédiocritédesonmessage,jesavaisqu’il
mefuyaitàcausedecefichubaiser.Jeneleregrettaispasvraiment.
Dieuseulsaitcombienj’enavaisenvie…Seulementjecomprenaisà
présentquejeleluiavaisdonnépourdemauvaisesraisons.Je
l’avaisembrasséparcequej’étaisencolèreetquejevoulaislui
prouverquejepouvaislefaire.J’enavaiseuassezdememontrer
raisonnable.Malgrémesprogrèsrécentsdanscedomaine,j’avais
faitunerechute.
Jen’avaispasoubliél’explicationqu’ilm’avaitfournie.Ce
n’étaitpasseulementàcausedel’âgequenousnepouvionsrien
vivreensemble.Celan’auraitpasmanquéd’interféreravecnotre
travail.Enluivolantcebaiser,j’avaisattiséuneflammequipouvait
mettreLissaendanger.Jen’auraispasdû.Laveille,j’avaisété
incapabledem’enempêcher.Àprésentquejelecomprenais,j’avais
dumalàycroire.
MasonvintmeretrouverlematindeNoëletnousallâmes
rejoindrelesautres.Celamefournitunebonneoccasiondechasser
Dimitridemonesprit.J’aimaisbeaucoupMason,etilnes’agissait
pasdel’épouser,detoutemanière.CommeLissamel’avaitfait
remarquer,ilétaitsainquejesongeàsortiravecquelqu’un.
TashaavaitorganisésonrepasdeNoëldansunsalonélégant
dubâtimentréservéauxinvités.Plusieursautresfêteset
réjouissancessedéroulaientdansl’académie,maisj’avaisvite
remarquéquelaprésencedeTashasuscitaitdelagêne.Lesgens
l’observaientàladérobéeouchangeaientdedirectionpouréviter
delacroiser.Ellelesdéfiaitàcertainsmomentsetserésignaità
d’autres.Cejour-là,elleavaitdécidéderesteràl’écartdesMoroïde
sangroyalpourmieuxprofiterdeceux,peunombreux,quinela
fuyaientpas.
Dimitriétaitsurlalistedesinvités.Mesbonnesrésolutions
faiblirentdèsquejel’aperçus.Ils’étaitmêmehabillépour
l’occasion.D’accord:«habillé»étaitpeut-êtreunpeuexagéré,
maisjenel’avaisjamaisvuportercegenredevêtements.
D’ordinaire,ilavaitseulementl’airunpeusauvageetprêtàsejeter
dansunebatailleàn’importequelmoment.Cejour-là,sescheveux
étaientprécisémentattachésderrièresanuque,commes’ilavaitfait
uneffortpourlesdiscipliner.Ilportaitunjeanetsesbottes
habituelles,maisunbeaupullnoiraulieudupremiertee-shirt
venu.C’étaitunpullordinaire,quinedevaitpasavoircoûtéune
fortune,maisilajoutaitàsatenueunetouched’élégancequejelui
avaisrarementvueetluiallaitàlaperfection.
Sanssemontrerhostileenversmoi,ilnefitpaslemoindre
effortpourmerejoindreetengagerlaconversation.Ildiscutaavec
Tasha,biensûr,etjefusunefoisdeplusfascinéeparl’aisanceavec
laquelleilsseparlaient.J’avaisapprisdepuislafoisprécédenteque
l’undesesmeilleursamisétaitunlointaincousindeTashaetqu’ils
s’étaientrencontrésparsonintermédiaire.
—Cinq?répétaDimitri,stupéfait,alorsqu’ilsparlaient
justementdesenfantsdecettepersonne.Jel’ignorais…
Tashasecoualatête.
—C’estfou.Jejureraisquesafemmen’apaseusixmoisde
répitentresesgrossesses.Commeelleestpetite,elleaussi,ellen’a
pasarrêtédes’élargir…
—Quandjel’airencontré,iljuraitnepasenvouloir!
—Jesais!s’écria-t-elle,toutexcitée.Moiaussij’aieudumalày
croire.Tuleverraisaujourd’hui…Unvraipapagâteau.Lamoitié
dutemps,jen’arrivemêmepasàcomprendrecequ’ildit.Jetejure
qu’ilbabilleplusqu’ilparle!
Dimitriesquissal’undesesraressourires.
—Lesenfantsonttendanceàfaireçaauxgens…
—Jen’imaginepasqueçapuisset’arriveràtoi!s’exclama-t-
elleenriant.Tuestoujourssistoïque.Biensûr,commetu
babilleraisenrusse,personnenes’enrendraitcompte…
Laplaisanterielesfitrireetjemedétournaienétantsoulagée
depouvoirparleràMason.Saprésencemedistrayaitdetoutle
reste,puisqueDimitrin’étaitpasleseulàfairecommesij’étais
transparente.LissaetChristians’étaienteuxaussienfermésdans
leurbulle.Ilssemblaientencoreplusamoureuxdepuisqu’ils
avaientfaitl’amour,aupointquejecommençaisàdouterde
pouvoirpasserlamoindreminuteavecmonamiependantnos
vacances.Àunmoment,elleparvinttoutdemêmeàs’arracheràlui
pourmeremettremoncadeau.
J’ouvrislaboîteetaperçusuneenfiladedeboulesmarronqui
dégageaientunevagueodeurderose.
—Qu’est-ceque…?
Jesoulevailesboulesetdécouvrisqu’unelourdecroixenor
pendaitauboutdel’objet.Ellem’avaitoffertunchotki.C’était
l’équivalentd’unrosaire,maisréduitàlatailled’unbracelet.
—Cherches-tuàmeconvertir?ricanai-je.
Lissan’avaitriend’unebigote,maisellecroyaitenDieuet
assistaitrégulièrementàlamesse.CommelaplupartdesMoroï
originairesdeRussieoud’Europedel’Est,elleétaitdeconfession
orthodoxe.
Quantàmoi,j’étaispourainsidireuneagnostiqueorthodoxe.
JepensaisqueDieuexistaitsansdoute,maisjen’avaisniletemps
nil’envied’endécouvrirplus.LeprésentdeLissaétaitd’autant
plusincongruqu’ellerespectaitcelaetn’avaitjamaisessayéde
m’imposersafoi.
—Retourne-la,suggéra-t-elleens’amusantbeaucoupdema
stupeur.
Jem’exécutai.Audos,undragoncouronnédefleursétaitgravé
dansl’ordelacroix:lesymboledesDragomir.Jelaregardaisans
comprendre.
—C’estunhéritagefamilial,expliqua-t-elle.Unamidemon
pèreavaitgardéquelques-unesdesesaffairesdansdescartons.Je
l’aitrouvéparmid’autressouvenirs.Ilaappartenuaugardiende
monarrière-grand-mère.
—Liss…,balbutiai-jeencomprenantlasignificationducadeau,
biendifférentedecellequejeluiavaisd’aborddonnée.Jenepeux
pas…Tunepeuxpasmedonneruntelobjet…
—Jenevaiscertainementpaslegarderpourmoi.Ilestfait
pourêtreportéparungardien.Mongardien.
J’enroulailechotkiautourdemonpoignetetfrissonnaiau
contactdumétalfroiddelacroix.
—Tusaisqu’ilyadebonneschancesqu’onmerenvoiede
l’académieavantquejedeviennetagardienne,blaguai-je.
—Tun’aurasqu’àmelerendreàcemoment-là,répondit-elle
ensouriant.
Toutlemondeéclataderire.Tashacommençaàdirequelque
chose,puiss’arrêtanetenregardantfixementlaporte.
—Janine!
Mamèresetenaitdansl’embrasure,aussidroiteetaussi
impassiblequed’ordinaire.
—Désoléepourmonretard,s’excusa-t-elle.J’avaisdutravail.
Dutravail.Commetoujours.MêmeàNoël.
Jesentismonestomacseretourneretlesangmemonteraux
jouesàmesurequelesdétailsdenotreaffrontementmerevenaient
enmémoire.Ellenem’avaitpasfaitparvenirlemoindremessage
depuisquecelas’étaitproduit,deuxjoursplustôt,pasmême
quandj’étaisencoreàl’infirmerie.Pasunmotd’excuses.Rien.Je
grinçaidesdents.
Elles’installaparminousetsejoignitrapidementàla
conversation.Jesavaisdéjàqu’ellen’étaitpascapabledeparler
d’autrechosequedesontravail.Avait-elleunseulpasse-temps?
L’attaquedesBadicaétaitencoreprésenteàl’espritdetoutle
monde.Ellenetardapasàraconteruneagressionsimilairedans
laquelleelleavaitétéimpliquée.Àmagrandeconsternation,Mason
étaitpenduàseslèvres.
—Iln’estpasaussifacilequ’onlecroitdedécapiterquelqu’un,
déclara-t-elleavecsafroideurhabituelle.(Pourmapart,jen’avais
jamaispenséquecelapouvaitêtresimple,maissontonsuggérait
quetoutlemondeàpartelleimaginaitquec’étaitdugâteau.)Ilfaut
sectionnerlescordesvocalesetlestendons.
Notrelienm’appritqueLissacommençaitàsesentirmalà
l’aise.Lapauvren’étaitpasamatricedesujetsmacabres.
—Quelleestlameilleurearmepourdécapiterquelqu’un?
demandaMason,lesyeuxbrillantsd’excitation.
Mamèreyréfléchituninstant.
—Lahache.Ellepermetdeprendreplusd’élan,expliqua-t-elle
enmimantlemouvement.
—Génial…,murmura-t-il.J’espèrequ’onmelaisseraporter
unehache.
Touslesinconvénientsqu’ilyavaitàsepromeneravecune
tellearmerendaientcetteidéecomiqueetridicule.Pendantune
seconde,l’imagedeMasonmarchantdanslarueavecunehache
surl’épauleallégeamonhumeur.Malheureusement,mon
amusementsedissipavite.
Jen’arrivaisvraimentpasàcroirequenousavionsune
conversationpareillelejourdeNoël.L’arrivéedemamèreavait
toutgâché.Parchance,lafêtes’achevarapidement.Christianet
Lissapartirentdeleurcôté,etnousquittâmesDimitrietTashaqui
semblaientavoirencoredeschosesàseraconter.Masonetmoi
étionssurlechemindenotredortoirlorsquemamèrenous
rejoignit.
Aucundenoustroisneprononçaunmot.Lecielétaitparsemé
d’étoilesdontl’éclatsemblaitrépondreàceluidelaneigeetdela
glacequirecouvraientlesol.Monmanteaublancdoublédefausse
fourruremeréchauffaitefficacementmaisnepouvaitpasgrand-
chosecontrelesrafalesquimefouettaientlevisage.Pendanttoutle
trajet,j’attendisquemamèresedirigeverslesbâtimentsdestinés
auxgardiens.Envain:elleentradansledortoiravecnous.
—J’aimeraisteparler,annonça-t-ellefinalement.
Jememisaussitôtsurladéfensive.Qu’est-cequej’avaisencore
fait?
Mêmesiellen’ajoutarien,Masonentiraimmédiatementles
conséquencesquis’imposaient.Iln’étaitnistupidenimalpoli,ce
quejeregrettaiamèrementàcetinstant.Commeilétaitironique
qu’ilveuillecombattretouslesStrigoïdumondealorsqu’ilavait
peurdemamère…
Ilmelançaunregarddésolé.
—Jedoisaller…quelquepart,s’excusa-t-ilenhaussantles
épaules.Àplustard!
Jeleregardais’éloigner,chagrinéedenepaspouvoirluicourir
après.Mamèreallaitprobablementmeplaquerausoletm’infliger
unsecondcoquardsij’essayaisdeluiéchapper.Mieuxvalaitfaire
leschosesàsamanièreetenfinir.Nerveuse,j’attendisqu’elle
prennelaparoleenm’agitantetenfaisanttoutpouréviterson
regard.Jeremarquaiquequelquespersonnesnousobservaient.
Toutlemondesavaitdéjàquec’étaitàellequejedevaismonœilau
beurrenoir…Jedécidaisubitementquepersonneneseraittémoin
delabonneleçonqu’elles’apprêtaitàmedonner.
—Veux-tu…venirdansmachambre?luiproposai-je.
Elleparutsurprise,presqueintimidée.
—D’accord.
Jelaconduisisàl’étageentâchantdemaintenirleplusde
distancepossibleentrenous.Latensionmontaprogressivement.
Ellenefitaucuneremarqueenarrivantdanslapièce,maisjevis
qu’elleenexaminaitchaquedétailcommesiellecraignaitqu’un
Strigoïsoitcachéquelquepart.Nesachanttropquoifaire,jem’assis
surlelitetattendislafindesoninspection.Ellefitcourirsesdoigts
surunepiledelivresquitraitaientducomportementanimaletde
l’évolution.
—Est-cequec’estpourundevoir?medemanda-t-elle.
—Non.Çam’intéresse,c’esttout.
Ellelevalessourcils.Ellel’ignorait.Maiscommentaurait-elle
pulesavoir?Ellenemeconnaissaitabsolumentpas.Elles’arrêtait
devantdesobjetsquisemblaientlasurprendre:unephotodeLissa
etmoidéguiséesenféespourHalloween,unpaquetdebonbons…
C’étaitcommesimamèremedécouvraitpourlapremièrefois.
—Tiens!dit-elleensetournantbrusquement,lebrastendu
versmoi.
Abasourdie,jeplaçaimamainsouslasienneetsentisquelque
chosedepetitetdefroidytomber.C’étaitunpendentifpasplus
grandqu’unepiécette,uncercleenargentquienserraitundisque
deverrecoloré.Jepassaimonpoucesursasurfaceenfronçantles
sourcils.Lesanneauxemboîtésl’undansl’autrelefaisaient
étrangementressembleràunœil.Aucentre,lepetitdisquequi
rappelaitunepupilleétaitd’unbleusifoncéqu’ilsemblaitpresque
noir.Ilétaitentouréd’uncerclepluslarged’unbleupâle,lui-même
ceintd’unsecondcercleblanc,puisd’unelignetrèsfinedumême
bleufoncé.Pourquoidoncm’offrait-elleunœil?
—Merci,balbutiai-je.(Jem’attendaisànerienrecevoirdesa
part.Mêmesisoncadeauétaitbizarre,c’enétaittoutdemêmeun.)
Jenet’airienacheté…
Elleacquiesçaavecsonimpassibilitéhabituelle.
—Net’inquiètepas.Jen’aibesoinderien.
Ellemetournaledospourrecommenceràarpenterlachambre.
Ellen’avaitpasbeaucoupdeplacepourlefaire,maissapetitetaille
luipermettaitdepetitesfoulées.Chaquefoisqu’ellepassaitdevant
lafenêtrequisurplombaitmonlit,sescheveuxrouxs’embrasaient,
frappésparlalumièreextérieure.Enl’observantaveccuriosité,je
merendiscomptequ’elleétaitaussinerveusequemoi.
—Commentvatonœil?medemanda-t-elleens’arrêtanttoutà
couppoursetournerversmoi.
—Mieux.
—Bien.
Enlavoyantouvrirlabouche,j’eusl’impressionqu’elleétait
surlepointdes’excuser.Saufqu’ellen’enfitrien.
Lorsqu’ellerecommençaàfairelescentpas,jeneparvinsplusà
supportermapropreinactivitéetcommençaiàrangermescadeaux.
J’enavaisreçuuncertainnombrecematin-là,dontunerobeensoie
rougeàfleursbrodéesquem’avaitofferteTasha.Mamèreme
regardalapendredansmapetitearmoire.
—C’esttrèsgentildelapartdeTasha…
—C’estvrai,reconnus-je.Jenem’attendaispasqu’ellem’offre
quelquechose.Jelatrouvetrèssympathique.
—Moiaussi.
Jemedétournaidel’armoirepourdévisagermamère,dontla
stupeurvalaitlamienne.Sijen’avaispassuàquij’avaisaffaire,
j’auraisjuréquenousvenionsdetomberd’accordsurquelque
chose.Peut-êtreyavait-ilvraimentdesmiraclesàNoël,
finalement…
—LegardienBelikovetelleironttrèsbienensemble.
—Quoi?m’écriai-je,comprenantmaldequoielleparlait.
Dimitri?
—LegardienBelikov,mereprit-elleavecsévérité,n’appréciant
visiblementpasmafamiliaritéàsonégard.
—Commentça,ensemble?insistai-je.
Ellelevaunsourcil.
—Tun’étaispasaucourant?Commeellen’apasdegardien,
elleluiademandéd’entreràsonservice.
J’eusl’impressionqu’ellevenaitdemedonnerunnouveau
coup.
—Maisilestenposteici…etilestaussilegardiendeLissa.
—Ilyatoujoursmoyendes’arranger.Quellequesoitla
réputationdesOzéra,elleestdesangroyal.Sielleinsiste,elle
obtiendraqu’illuisoitattribué.
—Jecomprends,ilssontamisettoutça,balbutiai-je,leregard
danslevide.
—Plusqueça.Dumoins,çapourraitchanger…
Encoreuncoup.
—Quoi?
—Disonsqu’ill’intéresse…(D’aprèsletonqu’elleavait
employé,ilétaitévidentquelesaffairesdecœurneprésentaient
paslemoindreintérêtpourmamère.)Ellevoudraitavoirdes
enfantsdhampirs.Ilseraitdoncpossiblequ’ilspassentun…
arrangements’ildevenaitsongardien.
Oh!monDieu!
Lemondes’arrêtadetourneretmoncœurdebattre.
Jeprissubitementconsciencequemamèreattendaitune
réponse.Ellem’observait,appuyéecontremonbureau.C’était
peut-êtreunechasseusedeStrigoïexceptionnelle,maisles
sentimentshumainsluiéchappaienttotalement.
—Est-cequ’ilvalefaire?demandai-jefaiblement.Est-cequ’il
vadevenirsongardien?
Mamèrehaussalesépaules.
—Jecroisqu’iln’apasencoredonnésaréponse,maisillefera
certainement.C’estunegrandechancepourungardien.
—Biensûr…
PourquoiDimitrirefuserait-ilcetteincroyableoccasionde
devenirlegardiend’uneamieetd’avoirunbébé?
Ilmesemblaquemamèreajoutaitquelquechosequeje
n’entendispas.J’étaisdevenuesourdetoutd’uncoup.Jenecessais
depenseràDimitriquiallaitquitterl’académie,etmequitter,moi.
JemerappelaicommeTashaetluis’entendaientbien.Lorsquemon
espriteutfinidemerepasserlesmomentsoùjelesavaisvus
ensemble,ilsemitàimproviserdenouvellesscènes.Tashaet
Dimitrientraindesetoucher,des’embrasser,nusl’uncontre
l’autre.Etd’autreschosesencore…
Jefermailesyeuxdetoutesmesforcespendantuneseconde,
puislesrouvris.
—Jesuisvraimentfatiguée.
J’avaisinterrompumamèreaumilieud’unephrasesansavoir
lamoindreidéedecequ’elleétaitentraindedire.
—Jesuisvraimentfatiguée,répétai-jeendécouvrantmapropre
voixatone,videdetouteémotion.Jeteremerciepourl’œil…enfin,
lecadeau.Situnem’enveuxpas…
Mamèremedévisageait,complètementdéroutée.Sonarmure
deprofessionnalismeseremitenplaceenunclaquementdedoigts.
Jusqu’àcetinstant,jenem’étaismêmepasrenducomptequ’elle
l’avaitabandonnée.Ellel’avaitpourtantmisedecôté.Pendant
quelquesminutes,elles’étaitmontréevulnérabledevantmoi.
C’étaitterminé.
—Biensûr,répondit-elleavecraideur.Jenevoudraispas
t’ennuyer.
J’avaisenviedeluidirequ’ellesetrompait,quejenelajetais
pasdehorspourassouvirunevengeancepersonnelle,etmêmeà
quelpointj’auraisaiméqu’ellesoitunemèreaimante,
compréhensive,dontonadesnouvellesetàquionpeutse
confier…J’auraismêmevoululuiparlerdemesproblèmes
amoureux.
Àcetinstant,j’avaisuntelbesoindem’épancherauprèsde
quelqu’un,n’importequi…
Maisjem’étaisbientropenfoncéedansmondramepersonnel
pourpouvoirdireunmot.J’avaisl’impressionqu’onm’avait
arrachélecœurpourlejeteràl’autreboutdelapièce.Jenesavais
pascommentapaiserladouleuratrocequimedéchiraitlapoitrine.
C’étaitunechosed’accepterl’idéequeDimitrietmoinepouvions
pasêtreensemble,c’enétaitunebiendifférentedeprendre
consciencequ’ilpouvaitavoirunerelationavecuneautre.
Ayantperdul’usagedulangage,jen’ajoutairien.J’aperçusun
éclatdecolèredanslesyeuxdemamèreetvisseslèvresrecouvrer
l’expressiondedéplaisirqu’ellearboraitsouvent.Sansriendirenon
plus,ellesortitenclaquantlaporte.J’étaiscertainequejel’aurais
claquéeaussi,àsaplace.Nousdevionsbienpartagerquelques
gènes,finalement.
Jel’oubliaipresqueimmédiatement.Jerestaiassisesurmonlit,
àréfléchiretàimaginer.
Jenefispresqueriend’autredelajournée.Jesautailedîner,
versaiquelqueslarmes,etconsacrail’essentieldemontempsà
réfléchir,enmesentantdeplusenplusdéprimée.Jedécouvrisque
laseulechosequimefaisaitplusmalqued’imaginerDimitriet
Tashaensembleétaitdemesouvenirdujouroùj’avaisétéaveclui.
Ilnemetoucheraitninem’embrasseraitplusjamaisdecette
manière…
C’étaitlepireNoëldemavie.
Chapitre10
Ledépartpourlessportsd’hivern’auraitpaspumieuxtomber.
Jen’arrivaispasàchasserDimitrietTashademonesprit,maisla
nécessitédepréparermonsacdevoyagemepermettaitden’y
consacrerquequatre-vingt-quinzepourcentdemescapacités
intellectuelles.
J’eusquelquesautresdistractions.Ilarrivaitquelalégitime
tendancesurprotectricedel’académieànotreégardaitdes
conséquencesappréciables.Parexemple,l’établissementpossédait
quelquesjetsprivés,cequiévitaitquedesStrigoïpuissentnous
attaquerdansunaéroport,etnouspermettaitdevoyageravecstyle.
Ilsétaientpluspetitsquelesavionsquiassuraientlesvolsréguliers,
maislessiègesétaientconfortablesetonn’ymanquaitpasdeplace
pourétendresesjambes.Lesdossierss’inclinaientpresquejusqu’à
l’horizontalepournouspermettrededormir.Lorsquelevoyage
étaitlong,onnousfournissaitdepetitsécranssurlesquelson
pouvaitvoirdesfilmsetonnousservaitparfoisdesrepas
fantaisistes.J’étaiscependantprêteàparierquecetrajetallaitêtre
tropcourtpourunfilmouunvéritablerepas.
Nousquittâmesl’académieasseztardle26décembre.En
montantdansl’avion,jecherchaiLissadesyeuxpourluiparler.
Nousn’enavionspasvraimenteul’occasiondepuislerepasde
Noël.JenefuspassurprisedelatrouverassiseàcôtédeChristian,
nid’avoirl’impressionqu’ilsnevoulaientpasêtredérangés.Je
n’entendaispascequ’ilssedisaient,maisilavaitpassésonbras
autourdesesépaulesetarboraitl’expressiondétenduequ’elleétait
laseuleàpouvoirfairenaîtresursonvisage.Jerestaispleinement
convaincuequ’ilnepouvaitpaslaprotégeraussibienquemoi,
maisjedevaisbienadmettrequ’illarendaitheureuse.Jemeforçaià
sourireetleuradressaiunsignedetêteenremontantl’allée,avant
demedirigerversMasonquimefaisaitdegrandssignes.Jedus
aussipasserdevantTashaetDimitri,assiscôteàcôte.Jefiscomme
s’ilsn’existaientpas.
—Salut!lançai-jeàMasonenmeglissantsurlesiègevoisin.
—Salut!merépondit-ilensouriant.Alors,prêteàmedéfier
surlespistes?
—Jenepourraispasl’êtredavantage!
—Net’enfaispas.Jevaisyallerdoucement.
J’appuyailatêtecontreledossierenpouffant.
—Tudélires!
—Lesgarçonssainsd’espritsontmortellementennuyeux.
Ilmesurpritenposantsamainsurlamienne.Lachaleurdesa
peaumefitfourmillerlesdoigts.J’enfusstupéfaite,tantjem’étais
convaincuequeDimitriétaitdésormaisleseulhommeàpouvoir
éveillerquelquechoseenmoi.
Ilesttempsdepasseràautrechose,songeai-je.C’estcequeDimitri
estentraindefaire,ettuauraisdûlefairetoi-mêmedepuislongtemps.
JesurprisMasonàmontourenserrantsesdoigts.
—Çavaêtreamusant,luipromis-je.
Celal’était.
Jefaisaisdegroseffortspourmerappelerquenousétionslàà
caused’unetragédieetquedesStrigoïalliésàdeshumains
pouvaientencorefrapperàtoutmoment.Personned’autrene
semblaits’ensouveniretilm’arrivaitparfoisdel’oublier.
Larésidenceétaitsomptueuse.Sastructureétaitsemblableà
celled’unecabaneenrondins,maisaucunabridepionniern’aurait
puaccueillirdescentainesdepersonnes,nidisposer
d’aménagementssiluxueux.Lestroisétagesdelarésidence,
recouvertsd’unboisdoré,sedressaientaumilieudegrandssapins.
Lesgrandesfenêtresenogiveétaientteintéespourfiltrerlesrayons
dusoleilsusceptiblesdegênerlesMoroï.Deslanternesencristal,
électriquesmaisfaitespourressembleràdestorches,étaient
suspenduesau-dessusdetouteslesentréesdubâtimentetlui
donnaientunairdejoyauscintillant.
Desmontagnes,quejedistinguaisàpeinedanslanuitmalgré
mavueexceptionnelle,s’élevaienttoutautour.Cedevaitêtreun
paysageàcouperlesouffleàlalumièredujour…D’uncôtédela
résidence,onaccédaitauxremonte-pentesquimenaientauxpistes
etauxparcoursdebosses.Del’autrecôtésetrouvaitunepatinoire
dontjemedélectaiparavancetantj’avaisétéfrustréedeceplaisir
lejouroùnousavionsrejointTashaprèsdelacabane.Descollines
plusdouces,réservéesauxluges,s’élevaientjustederrière.
Etcen’étaitencorequel’extérieur.
Àl’intérieur,toutétaitfaitpourrépondreauxbesoinsdes
Moroï.Dessourcesétaienttenuesàladispositiondelaclientèle
vingt-quatreheuressurvingt-quatre,lespistesétaientouvertesla
nuitetdesgardienssurveillaienttoutlepérimètre.Toutcequ’un
vampirevivantpouvaitdésirerétaitfourni.
Lesalonprincipalavaitunplafonddecathédraled’oùpendait
unénormechandelier.Lesolétaitcouvertdecarreauxdemarbre
quiformaientdesmotifscomplexesetilyavaittoujoursquelqu’un
derrièrelebureaud’accueil,prêtàsatisfairelamoindrerequête.Les
couloirsetlesautressalonsdelarésidenceétaientélégamment
tapissésderouge,denoiretd’or.Jenepusm’empêcherdeme
demandersiladominanterougesombre,prochedelacouleurdu
sang,étaitpurementaccidentelle.Lesmursétaientornésde
tableauxetdemiroirs,etdepetitestablesdécorativesavaientété
disposéesçàetlà.Ellessupportaientdesvasesremplisd’orchidées
vertpâletachetédeviolet,quidégageaientunparfumépicé.
LachambrequejedevaispartageravecLissaétaitplusgrande
quenosdeuxchambresdel’académiemisesboutàbout,ettapissée
desmêmescouleurschaleureusesquelerestedelarésidence.La
moquetteétaitsidouceetsiépaissequejedécidaidelaissermes
chaussuresàlaportepouravoirleplaisirdesentirmespiedss’y
enfoncer.Noslitsimmensesavaientdesduvetsgarnisdeplumeset
ils’yentassaittantd’oreillersetdecoussinsquej’étaiscertaine
qu’unimprudentpouvaits’yperdreetdisparaîtrepourtoujours.
Desportes-fenêtresouvraientsurunbalconspacieux.Commenotre
chambreétaitsituéeaudernierétage,ilauraitétéfabuleuxpardes
températurespositives,maisjedevinaiqueleJacuzzideuxplaces
quej’apercevaisàsonextrémitédevaitbeaucoupaideràsupporter
lefroid.
Lelogementétaitsiluxueuxquejeneremarquaisesautres
avantagesquedansunesorted’étatd’ivresse:labaignoireen
marbre,l’écranplasma,laboîtedechocolatsetlesdiverses
friandises.Lorsquenousnousdécidâmesàallerskier,jedus
m’arracheràlachambre.J’auraispuypassertouteslesvacancesen
mesentantparfaitementheureuse.
Jemeretrouvaidoncdehorsetcommençaiàm’amuserdèsque
j’eusréussiàchasserDimitrietmamèredemonesprit.Celaaidait
beaucoupquelarésidencesoitsigrande:j’avaisassezpeude
chancesdelesrencontrerparhasard.
Pourlapremièrefoisdepuisdessemaines,j’eusl’occasionde
meconcentrersurMasonetd’appréciersonhumour.Jevoyais
aussidavantageLissaquetouscesdernierstemps,cequiaméliorait
encoremonhumeur.
Lissa,Christian,Masonetmoiressemblionsàdeuxcouples
d’amis.Nouspassâmespresquetoutelapremièrejournéeàskier
mêmesilesdeuxMoroïeurentquelquepeineànoussuivre.Vules
coupsquenousencaissionspendantnoscours,niMasonnimoi
n’avionsfroidauxyeux,etnotrenaturecompétitivenousincitaità
nouslancerdesdéfispournousmesurerl’unàl’autre.
—Vousêtessuicidaires!finitparnousdireChristian.
Ilfaisaitnuit,maisdegrandsréverbèresnouspermirentde
profiterdesonairhébété.
Lissaetluinousavaientattendusaupiedduparcoursde
bossespournousregarder.Nousl’avionsdescenduàunevitesse
insensée.Lapartdemoiquis’efforçaitd’apprendrelasagesseetla
maîtrisedesoiauprèsdeDimitrisavaitquec’étaitdangereux,mais
l’autrepartdemoisedélectaitdel’imprudencemême.L’instinctde
révoltenem’avaitpasencorequittée.
Masonaffichaitunsourireradieuxlorsquenousnousarrêtâmes
devanteuxenprojetantunegerbedeneige.
—Allez,cen’estqu’unéchauffement!PuisqueRosen’aeu
aucunmalàmesuivre,mêmeunenfantauraitpulefaire!
Lissasecoualatête.
—Est-cequevousn’allezpasunpeutroploin?
—Non!répondîmes-nousàl’unissonaprèsavoiréchangéun
regard.
Ellesecouaencorelatête.
—Nousrentrons,annonça-t-elle.Essayezdenepasvoustuer.
Christianetellenousquittèrentensetenantlamain.Jeles
regardais’éloigner,puismetournaiversMason.
—Jesuisprêteàremettreça.Ettoi?
—Certainement!
Nousempruntâmesleremonte-pentequinousdéposaau
sommetdelacolline.
—Trèsbien.Qu’est-cequetupensesdeça?suggéraMasonen
tendantlebraslorsquenousfûmessurlepointderefaireune
descente.Onprendd’abordcesbosses,onsautepar-dessuscette
crête,onfaitunvirageenépingleàcheveux,onévitecesarbreset
ons’arrêtelà-bas.
Jesuivissondoigtpourdécouvrirunparcoursaccidentéqui
accompagnaitplusoumoinslapentelaplusraide,etfronçailes
sourcils.
—C’estvraimentdelafolie,Mase…
—Ah!s’écria-t-il,triomphal.Ellecraqueenfin!
J’enrageai.
—Non,ellenecraquepas!(J’observaiencoresonitinéraire
insenséetfinisparcéder.)Trèsbien,allons-y.
—Toid’abord,conclut-ilenaccompagnantsoninvitationd’un
gestegalant.
Jeprisuneprofondeinspirationetm’élançai.Messkis
glissaientrégulièrementsurlaneigeetunventglacialmefouettait
levisage.Jefranchislapremièrebossesansproblème,maisme
rendiscompteenaccélérantencoreàquelpointsonidéeétait
dangereuse.Jedevaisprendreunedécisionàlavitessedel’éclair.Si
j’abandonnais,jen’avaispasfinid’enentendreparler,etj’avais
vraimentenviederabattresoncaquetàMason.Sijesortaisvivante
decettefolie,malégendeétaitfaite.Sij’échouais,enrevanche…je
risquaisdemebriserlecou.
Quelquepartdansmatête,unevoixsemitàparlerdechoix
raisonnablesetdeconsciencedeslimites,m’inspirantdela
méfiancetantelleressemblaitàcelledeDimitri.
Jedécidaidepasseroutreetdetentermachance.
Leparcoursfutaussidifficilequejel’avaiscraint,maisjem’en
sortisparfaitement,enenchaînantdesmouvementsinsensés.Je
soulevaidesgerbesdeneigeàchacundemespérilleuxvirages.
Lorsquej’atteignissaineetsauvelaligned’arrivée,jevisMason
gesticulerenhautdelapente.Jenepouvaispasdistinguerson
expressionnientendresescris,maisjedevinaissesacclamations.
J’agitailesbraspourluirépondreetattendisqu’ilimitemon
exploit.
Saufqu’iln’yparvintpas.Àpeuprèsàlamoitiéduparcours,il
manquaunebosse.Sesskissecroisèrent,sesjambess’emmêlèrent
etilbascula.
Jeleretrouvaiaumêmemomentquedesemployésdela
résidence.Augrandsoulagementdetous,Masonnes’étaitbriséni
lecouniquoiquecesoitd’autre.Ils’étaittoutdemêmefaitune
vilaineentorseàlacheville,quiallaitprobablementlimiterses
exploitspourleresteduséjour.
L’unedesmonitricescourutversnous,rougedefureur.
—Maisvousêtesfous!s’écria-t-elleens’adressantàmoi.
J’arrivaisàpeineàencroiremesyeuxquandjevousaivuefaireces
stupidescascades!(Sonregardchangeadecibleetseposasur
Mason.)Etilafalluquevousl’imitiez!
J’eusenviedemedéfendreenprécisantquec’étaitsonidée,
maisilimportaitpeudedétermineràquirevenaitlafaute.J’étais
surtoutsoulagéequ’ils’ensoitbiensorti.Lorsquenousrentrâmes
danslarésidence,leremordscommençaàmeronger.J’avaisagien
irresponsable.Qu’aurais-jefaits’ils’étaitgrièvementblessé?Des
imagesaffreusessemirentàhantermonesprit:Masonavecune
jambecassée,lanuquebrisée…
Qu’avais-jedoncentête?Personnenem’avaitforcéeàfaire
cettedescente.Mêmesic’étaitMasonquil’avaitsuggérée,jen’avais
rienfaitpourl’endissuader.J’auraisprobablementréussiàluifaire
entendreraison.J’auraisdûsupportersesplaisanteries,biensûr,
maisMasonétaitfoudemoi,etunpeudecharmefémininaurait
sansdoutesuffiàmettreuntermeàcettefolie.Commelorsque
j’avaisembrasséDimitri,jem’étaislaisségagnerparl’excitationdu
momentetleplaisirdurisquesansmesoucierdesconséquences.
Dansuncascommedansl’autre,j’avaisobéiàl’impulsivitéquime
gouvernaittoujourssecrètement.C’étaitcettemêmetendancequi
m’attiraitchezMason.
MonDimitrimentalmefitunnouveausermon.
LorsqueMasonfutbieninstalléàl’intérieuravecdelaglacesur
lacheville,jeressortispourrendrenotreéquipement.Puis,de
retourdanslarésidence,j’empruntaiunchemindifférentdecelui
del’aller.Laportequejechoisisdonnaitsurunevasteterrasse
entouréed’unerambardeélégante.Celle-cisurplombaitenpartiele
flancdelamontagneetoffraitunevueàcouperlesoufflesurles
cimesetlesvalléesenvironnantesàceuxquiavaientlecouragede
resterdanslefroidpourl’admirer,cequin’étaitpaslecasdegrand
monde.
Jegravislesmarchesdelaterrasseenycognantmesbottes
pourenchasserlaneige.Unparfumàlafoisdouxetépicéflottait
dansl’air.Ilmesemblaitvaguementfamilier,maisunevoixsortie
del’ombreinterrompitmesréflexionsavantquejesoisparvenueà
l’identifier.
—Bonjour,petitedhampir.
Jesursautai.Quelqu’uns’attardaitbiensurcetteterrasse,
finalement.Untype–unMoroï–étaitadosséaumurnonloindela
porte.Ilapprochaunecigarettedeseslèvres,pritunelongue
bouffée,jetalemégotparterreetmedécochaunsourireen
l’écrasant.C’étaitcetteodeurquim’avaitfrappée:descigarettes
parfuméesaucloudegirofle.
Jem’arrêtaiprudemmentpourl’examiner,lesbrascroiséssurla
poitrine.IlétaitunpeumoinsgrandqueDimitrimaisn’avaitpas
l’airdégingandécommelaplupartdesMoroï.Sonlongmanteau
anthracite,quisemblaitfaitd’uncachemireextrêmementonéreux,
luiallaitàmerveilleetseschaussuresencuirdevaientcoûter
encorepluscher.Ilavaitdescheveuxbrunssavammentcoiffés
pouravoirl’airlégèrementébouriffésetsesyeuxétaientbleusou
verts.Laluminositéétaitinsuffisantepourledéterminer
précisément.Sonvisagepouvaitpasserpouragréableetjelui
attribuaiquelquesannéesdeplusqu’àmoi.Ilsemblaitsortird’un
dînermondain.
—Oui?répliquai-je.
Ilmedétailla.J’avaisl’habituded’attirerl’attentiondesMoroï,
saufquelaplupartd’entreeuxseforçaientàdavantagede
discrétion,quejeportaisgénéralementautrechosequedes
vêtementsdeskietquejen’avaispastoujoursunœilaubeurre
noir.
—Jevoulaisjustedirebonjour,sedéfendit-ilenhaussantles
épaules.
J’attendisqu’ilajoutequelquesmots,maisilsecontentade
plongerlesmainsdanslespochesdesonmanteau.Jehaussailes
épaulesàmontouretavançaidequelquespas.
—Tusensbon,tusais,dit-iltoutàcoup.
Jem’arrêtaiencoreetluijetaiunregardsurprisquiélargitson
sourire.
—Je…quoi?
—Tusensbon,répéta-t-il.
—Est-cequetutemoquesdemoi?J’aitranspirétoutela
journée!Jesuisrépugnante.
Jevoulaism’éloigner,maiscegarçonavaitquelquechose
d’étrangementfascinant,commesiunsilloninvisiblem’entraînait
verslui.Sansletrouverattirantenlui-même,j’eusuneenvie
soudainedeluiparler.
—Lasueurn’arienderépugnant,répliqua-t-ilenappuyantla
têtecontrelemur,leregardsongeur.Certainesdeschoseslesplus
agréablesdel’existencesefontentranspirant.Biensûr,s’ilyena
tropetqu’onlalaisseaigrir,çadevientassezdésagréable.Maissur
unebellefemme?C’estenivrant.Situpouvaissentirleschoses
avecl’acuitéd’unvampire,tucomprendraiscequejeveuxdire.La
plupartdesgensgâchenttoutens’inondantdeparfum.Leparfum
adesvertus…surtoutsiontrouveceluiquiconvientlemieuxà
notreodeurpersonnelle.Maisilnefautenmettrequ’unegoutte…
Disonsvingtpourcentdeparfummêlésàquatre-vingtspourcent
detranspiration…(Ilinclinalatêtesurlecôtépourmeregarder.)
Voilàlecocktailleplussexy…
L’après-rasagedeDimitrimerevintbrusquementenmémoire.
Voilàquelétaitlecocktailleplussexy…Maisjen’allais
certainementpasledireàceMoroï.
—Mercipourcetteleçond’hygiène,ironisai-je.Maisjene
possèdepasdeparfumetjevaisprendreunedouchedecepas.
Désolée…
Iltiraunpaquetdecigarettesdesapocheetm’enproposaune.
Ilnefitqu’unpasversmoi,maiscelamesuffitpouridentifierune
autreodeur:celledel’alcool.Jesecouailatêtepourrefuseretle
regardaienprendreunelui-même.
—C’estunemauvaisehabitude,luifis-jeremarquertandisqu’il
l’allumait.
—J’enaid’autres,répondit-ilavantdeprendreunelongue
bouffée.TuviensdeSaint-Vladimir?
—C’estça.
—Alorstuvasdevenirgardiennequandtuserasgrande…
—Detouteévidence.
Jeregardailenuagedefuméequ’ilvenaitd’exhalerseperdre
danslanuit.Ilpouvaitbienavoirlessenssurdéveloppésdes
vampires,c’étaitunvraimiraclequ’ilarriveàsentirquelquechose
enbaignantdanscetteodeurdecloudegirofle.
—Etdanscombiendetempsseras-tugrande?Jepourraisavoir
besoind’ungardien.
—J’auraimondiplômeauprintempsprochain,maisjesuis
déjàpressentieailleurs.Désolée…
—Vraiment?demanda-t-il,visiblementsurpris.Etquiest
l’heureuxgagnant?
—Elles’appelleVasilisaDragomir.
Unlargesourireilluminasonvisage.
—Ah!j’aisuquej’avaisaffaireàungrosmorceaudèsqueje
t’aivue!TueslafilledeJanineHathaway.
—JesuisRoseHathaway,lerepris-je,trouvantdésagréable
d’êtredéfinieparmonrapportàmamère.
—Jesuisravidefairetaconnaissance,RoseHathaway,déclara-
t-ilenmetendantunemaingantéequejeserraiavecréticence.
AdrianIvashkov.
—Ettupensesquejesuisungrosmorceau?grommelai-je.
LesIvashkovétaientl’unedesplusrichesetdespluspuissantes
famillesroyales.C’étaientlegenredeMoroïquipensaientpouvoir
obtenirtoutcequ’ilsvoulaientetécartaientdureversdelamain
ceuxquisedressaientsurleurroute.Sonarrogancen’avait
vraimentriend’étonnant.
Iléclataderire.Sonrireétaitagréable,francetpresque
mélodieux.Ilmefitpenseràducaramelfondantquis’égoutterait
d’unecuiller.
—Pratique,non?Nosréputationsnousprécèdentl’unet
l’autre.
Jesecouailatête.
—Tunesaisriensurmoietjeneconnaisquetafamille.Jene
saisriensurtoinonplus.
—Tuaimerais?demanda-t-ilsuruntonlourddesous-
entendus.
—Désolée.Jenem’intéressepasauxgarçonsplusvieuxque
moi.
—Jenesuispastellementplusvieuxquetoi:j’aivingtetun
ans.
—J’aiunpetitami.
Cen’étaitpasunbiengrandmensonge.MêmesiMasonn’était
pasencoremonpetitami,j’espéraisqu’Adrianmelaisserait
tranquilles’ilmecroyaitdéjàprise.
—C’estamusantquetun’enaiespasparléplustôt…J’espère
quecen’estpasluiquit’afaitcecoquard,aumoins?
Jemesentisrougirmalgrélefroid.J’avaisstupidementespéré
qu’ilneleremarqueraitpas.Quelleidiote!Avecsavuedevampire,
ill’avaitsansdouteremarquédèsquej’avaisposélepiedsurla
terrasse.
—Ilseraitmortsic’étaitlecas.Non,jel’aireçuà
l’entraînement.Jevaisdevenirunegardienneetnoscourssont
souventbrutaux.
—Voilàquiestexcitant,commenta-t-ilenlaissanttombersa
deuxièmecigarettepourl’écraser.
—Quejereçoiveunœilaubeurrenoir?
—Biensûrquenon.L’idéed’avoirdescontactsbrutauxavec
toi.Jesuisadeptedescombatsaucorpsàcorps,vois-tu…
—Jen’endoutepas,répondis-jefroidement.
Ilétaitarrogantetprétentieux,etpourtantjen’arrivaistoujours
pasàlequitter.
Unbruitdepasderrièremoimefittournerlatête.Miaapparut
audétourduchemin,montasurlaterrasseets’arrêtanetdès
qu’ellenousvit.
—SalutMia.
Ellenousobservatouràtour.
—Unautregarçon?
D’aprèssonton,onauraitcruquej’entretenaistoutunharem.
Adrianmejetaunregardinterrogateuretamusé.Jedécidaien
grinçantdesdentsdenepasluifairel’honneurd’uneréponseet
optaipourlapolitesse,cedontjen’avaisguèrel’habitude.
—Mia,jeteprésenteAdrianIvashkov.
Adrianluiserralamainenusantsurelledumêmecharmedont
ils’étaitdéjàserviavecmoi.
—C’esttoujoursunplaisirderencontreruneamiedeRose,
surtoutquandelleestjolie,lasalua-t-ilensecomportantcommesi
nousnousconnaissionsdepuisl’enfance.
—Nousnesommespasamies,précisai-je.
Tantpispourlapolitesse.
—Rosenefréquentequedesgarçonsetdespsychopathes,
ajoutaMia.
Elleparlaitavecletonméprisantqu’elleprenaittoujours
lorsqu’ils’agissaitdemoi,maisquelquechosedanssonregard
m’appritqu’Adrianavaitéveillésonintérêt.
—Jecomprendsmieuxpourquoinoussommesdesibonsamis,
puisquejesuisàlafoisungarçonetunpsychopathe!s’écria-t-il
joyeusement.
—Jenesuispasnonplustonamie,intervins-je.
Iléclataderire.
—Tujouestoujourslesinaccessibles?
—Ellen’ariend’inaccessible,grommelaMia,visiblement
contrariéequ’Adrians’intéresseplusàmoiqu’àelle.Lamoitiédes
garçonsdel’académiepourrontteleconfirmer.
—Oui,ripostai-je.Etl’autremoitiépourrateparlerdeMia.Si
tupeuxluirendreunservice,tuenserasgénéreusement
récompensé.
Lorsqu’ellem’avaitdéclarélaguerre,Miaavaitincitédeux
garçonsàraconteràtoutlemondequej’avaisfaitd’assezvilaines
chosesaveceux.L’ironieétaitqu’elleavaitobtenuqu’ilsmententen
couchantelle-mêmeaveceux.
Jelasentisunpeuembarrassée,maiselleparvintàgarder
bonnefigure.
—Aumoinsjenelefaispasgratuitement…
Adrianimitaunmiaulement.
—As-tufini?demandai-jeàMia.Ilesttempsquetuailleste
mettreaulitetlesadultesaimeraientavoirunediscussionsérieuse,
maintenant.
Sonvisagejuvénileétaitl’undesespointsfaiblesque
j’exploitaisleplussouvent.
—Oui,répondit-ellesèchementenrougissant,cequiaccrutsa
ressemblanceavecunepoupéedeporcelaine.J’aimieuxàfaire,de
toutemanière.(Ellesedirigeaverslaporte,yposalamain,puis
interrompitsongestepoursetournerversAdrian.)Çat’intéressera
peut-êtredesavoirquec’estsamèrequiluiafaitcecoquard.
Lesdeuxbattantsdécorésdevitrauxdelaporteserefermèrent
surelle.
Adrianetmoidemeurâmessilencieuxunmoment.Finalement,
ilsortitsonpaquetpourallumeruneautrecigarette.
—Tamère?
—Laferme.
—Tueslegenredefilleàn’avoirquedesamispourlavieou
desennemismortels,c’estça?Pasd’entre-deux…Jeparieque
Vasilisaettoiêtescommedeuxsœurs…
—J’imagine.
—Commentva-t-elle?
—Queveux-tudire?
Ilhaussalesépaules.S’ilnes’étaitpasagidelui,j’auraisestimé
qu’ilsemontraittropdésinvolte.
—Jenesaispas.Jesaisquevousvousêtesenfuies,toutesles
deux,etj’aientenduparlerdecettehistoireavecsafamilleetVictor
Dashkov…
Jemeraidisenentendantcenom.
—Etalors?
—Jenesaispas…J’aiimaginéqueç’avaitpuêtreunpeudur
pourelledesupportertoutça.
Jel’observaiattentivementenmedemandantoùilvoulaiten
venir.Quelquespersonnesavaientdécouvertlafragilitémentalede
Lissa,maislafuiteavaitétémaîtrisée.Laplupartdesgensl’avaient
déjàoubliéeoulaprenaientpourunecalomnie.
—Ilfautquej’yaille,conclus-jeenoptantprovisoirementpour
unestratégied’évitement.
—Tuenessûre?medemanda-t-ilsansparaîtrevraimentdéçu.
Enfait,ilétaittoujoursarrogantetamusé.Ilyavaitdécidément
quelquechoseenluiquim’intriguait,maismacuriositénejustifiait
pasquej’abandonnetoutbonsensouquejecourelerisquede
parlerdeLissa.
—Jecroyaisquelesadultesdevaientavoirunediscussion
sérieuse…Ilyadestasdesujetsd’adultesdontj’aimeraisparler
avectoi.
—Ilsefaittard,jesuisfatiguéeettescigarettescommencentà
medonnerlamigraine,grommelai-je.
—C’estdebonneguerre,répliqua-t-ilavantdetirerune
bouffée.Certainesfemmestrouventçasexy…
—Jepensequetufumespourtedonnerletempsderéfléchirà
taprochaineréplique.
Ils’étouffaavecsafuméeenéclatantderire.
—Jesuisimpatientdeterevoir,RoseHathaway!Situessi
charmantequandtuesfatiguéeetcontrariée,etsisexyen
vêtementsdeskiavecuncoquard,tudoisêtredévastatricequand
tuesenpleineforme.
—Sipar«dévastatrice»tuentendsquetudevraisavoirpeur
pourtapeau,alorsoui,tuasraison,ripostai-jeenouvrantlaporte.
Bonnenuit,Adrian.
—Àbientôt.
—Çam’étonnerait.Jet’aidéjàditquejenem’intéressaispas
auxgarçonsplusâgés.
J’entraidanslarésidence.
—C’estça…,l’entendis-jericaneravantquelesportesse
referment.
Chapitre11
Lelendemain,Lissaétaitdéjàpartieàmonréveil.J’avaisdonc
lasalledebainspourmoitouteseule.J’adoraiscettepièce.Elleétait
sigrandequej’auraispufacilementyinstallerlelitgigantesque
danslequeljedormais.Unedouchebrûlantequicombinaittrois
typesdejetsdifférentsmeréveillaetréchauffamesmuscles
endolorisparmesprouessesdelaveille.Enmeplaçantdevantle
miroirsurpiedpourmecoiffer,j’eusladéceptiondedécouvrirque
moncoquardsevoyaittoujours.Ils’étaitnettementestompé,
cependant,etcommençaitàvireraujaune,cequimepermitdele
masquerpresqueentièrementàl’aidedepoudreetdefonddeteint.
Jedescendisenquêtedenourriture.Leréfectoirevenaitde
cesserdeservirlepetitdéjeuner,maisl’unedesserveusesm’offrit
deuxgâteauxàlapâted’amandeetàlapêche.Jem’attaquaiau
premierenmarchant,concentréesurmessensationspoursavoiroù
étaitLissa.Aprèsquelquesinstants,jelarepéraidel’autrecôtédela
résidence,loindel’endroitoùétaientlogéslesélèvesdel’académie.
Jesuivissapistejusqu’àuneportedutroisièmeétageàlaquelleje
frappai.
CefutChristianquil’ouvrit.
—VoicilaBelleauboisdormant!Soislabienvenue.
Ilm’attiraàl’intérieur.Lissa,assiseentailleursurlelit,m’offrit
ungrandsourire.Touslesmeublesdecettechambreaussi
spacieusequelanôtreavaientétépousséscontrelesmursetTasha
occupaitlecentredel’espaceainsidégagé.
—Bonjour!melança-t-elle.
—Bonjour,répondis-je.
Moiquivoulaisl’éviter,c’étaitraté.
—Ilfautquetuvoiesça,déclaraLissaenm’invitantàprendre
placeàcôtéd’elle.
—Qu’est-cequisepasse?
Jem’assissurlelitenterminantledeuxièmegâteau.
—Devilaineschoses,répondit-elleavecunsourireespiègle.Ça
vateplaire.
ChristianallaseplacerenfacedeTashaaucentredela
chambre.Ilssedéfiaientduregardsanspluss’occuperdenous.Je
lesavaisvisiblementinterrompus.
—Pourquoiest-cequejenemecontenteraispasdusort
d’embrasement?demandaChristian.
—Parcequ’ilconsommebeaucoupdepouvoir,réponditTasha,
quitrouvaitlemoyend’êtreridiculementbellemêmeenjean,avec
unequeue-de-chevaletsacicatrice.Etparcequ’ilatoutesles
chancesdetuertonadversaire.
Christianpouffa.
—Pourquoinevoudrais-jepastuerunStrigoï?
—Tun’affronteraspeut-êtrepasquedesStrigoï…Outu
pourraisvouloirleursoutirerdesinformations.Peuimporte.Tu
doisêtreprêtàtout.
Jecomprissubitementqu’ilsétaiententraindepratiquerla
magieoffensive.L’excitationetl’intérêtremplacèrentaussitôtle
déplaisirquej’éprouvaisdésormaisàlavuedeTasha.Lissan’avait
pasexagéréendisantqu’ilsfaisaientde«vilaineschoses».Jeles
avaistoujourssuspectésdes’yadonner,maisc’étaitbiendifférent
delevoirdemespropresyeux.Ilétaitformellementinterditdese
servirdelamagiecommed’unearmeetlestransgressionsétaient
puniesenconséquence.Unélèvequis’yseraitessayéencachette
auraitjusteétésanctionnéetpardonné,maisunadultesurprisen
traindel’enseigneràunmineur…Tashapouvaits’attirerbeaucoup
deproblèmes.Jejouaiuninstantavecl’idéedeladénonceretla
rejetaiaussitôt.Mêmesijelahaïssaisdevouloirmeprendre
Dimitri,unepartdemoicroyaitqueChristianetelleavaientraison.
Etpuisc’étaitcool…
—Unsortdedistractionestpresqueaussiutile,poursuivit-elle.
Sesyeuxbleustrahirentlaconcentrationintensequel’usagede
leurspouvoirsexigeaitdesMoroï.Aprèsqu’elleeutfaitun
mouvementsecdupoignet,unelanguedefeujaillitdesesdoigts
pourallerlécherlevisagedeChristian.Celle-cineletouchapas,
maisjedevinaiausursautdeChristianqu’elleétaitpasséeassez
prèspourqu’ilensentelachaleur.
—Essaie!luidit-elle.
Aprèsunebrèvehésitation,Christianimitasonmouvementde
poignet.Lesflammesquijaillirentdesesdoigtsétaientnettement
moinsbienmaîtriséesquecellesdeTashaetmanquaientde
précision.Lagerbesedirigeadroitverssafigure,pourl’éviterau
derniermomentcommesielleavaitheurtéunbouclierinvisible.
Elles’étaitserviedesonproprepouvoirpourladétourner.
—Pasmal,saufquetum’auraisbrûlélatête.
Mêmemoi,jenelahaïssaispasassezpourleluisouhaiter.Ses
cheveux,enrevanche…Oui,j’auraisbienaimévoircequ’ilresterait
desonpouvoirdeséductionsanssacrinièrenoire.
Christianetellecontinuèrentàs’entraînerencoreunmoment.Il
progressapeuàpeu,mêmes’illuirestaitencorebeaucoupàfaire
pouratteindreleniveaudeTasha.Monintérêtpourleursexercices
allaengrandissantetjecommençaiàréfléchirauxperspectives
nouvellesqu’ouvraitcetusagedelamagie.
LecoursseterminalorsqueTashaannonçaqu’elledevaitpartir.
Christiansoupira,visiblementdéçudenepasavoirréussià
maîtrisercesortenuneheure.Sonsensdelacompétitionétait
presqueaussidéveloppéquelemien.
—Jecontinueàpenserqueceseraitplussimpledeles
embraserdupremiercoup.
Tashaluisouritenrajustantsaqueue-de-cheval.Oui,j’aurais
vraimentaimélavoirsedébrouillersanssacrinière…D’autant
plusquejesavaisàquelpointDimitriétaitsensibleauxcheveux
longs.
—Çateparaîtplussimpleparcequeçademandemoinsde
concentration.C’estunchoixparesseux.Tespouvoirsserontplus
grandsàlongtermesitumaîtrisescesortet,jetelerépète,ilason
utilité.
Mêmesicelamecontrariaitd’êtred’accordavecelle,jenepus
m’empêcherd’abonderdanssonsens.
—Ilpourraitt’êtretrèsutilesitucombattaisauxcôtésd’un
gardien!ajoutai-jeavecexcitation.Surtoutsilefaitd’embraserun
Strigoïconsommebeaucoupdepouvoir.Cesorttepermet,en
utilisantseulementunpeud’énergie,dedistraireleStrigoï,etilne
peutpasrater,puisqu’ilsdétestentlefeu…Grâceàtoi,tongardien
auraitlargementletempsdelefrapperavecsonpieu.Grâceàcette
méthode,tupourraismassacrerunrégimentdeStrigoï!
Tashamedécochaunsourire.CertainsMoroï,commeLissaet
Adrian,souriaientsansmontrerleursdents.Tashalaissaittoujours
apparaîtrelessiennes,ycomprislescanines.
—Exactement.Ilfaudraqu’onaillechasserleStrigoïensemble,
undecesjours…
—Jenecroispas,non,grommelai-je.
Cen’étaitpaslapiredesinsultesquej’aieformulées,maismon
tonglacialnelaissaplaceàaucuneambiguïté.Tashaseremitvite
delasurprisequeluicausaitmonchangementd’attitudeàson
égard.Parl’intermédiairedenotrelien,jesentisLissascandalisée.
Tashanes’ensouciapasdavantage.Ellebavardaencore
quelquesminutesavecnousetproposaàChristiandelaretrouver
pourledîner.Tandisquenousdescendionsunluxueuxescalieren
colimaçonendirectiondugrandsalon,Lissamejetaunregard
furieux.
—Qu’est-cequeçaveutdire?
—Quoidonc?demandai-jeinnocemment.
—Rose,insista-t-elled’unevoixlourdedesous-entendus.(Il
étaitdélicatdejouerlesimbécileslorsquevotremeilleureamieétait
aucourantquevouspouviezliredanssespensées.Biensûr,je
savaistrèsbiendequoielleparlait.)Tut’escomportéecommeune
vraiesalopeavecTasha.
—Pastantqueça…
—Tut’esmontréegrossière!s’exclama-t-elleens’écartantpour
laisserpasserungrouped’enfantsmoroïemmitouflésdansdes
parkasetsuivisd’uninstructeurexténué.
—Jesuisdemauvaisehumeur,d’accord?ripostai-jeen
plantantmespoingssurmeshanches.Jen’aipasassezdormi.Et
puisjenesuispascommetoi:jen’aipasbesoind’êtrepolieà
longueurdetemps.
Commecelaseproduisaitsouventdepuispeu,j’avaisdumalà
croirequejevenaisdeprononcercettephrase.Lissamedévisageait,
plusstupéfaitequeblessée.Christianbouillaitdecolère.Alorsque
jelecroyaissurlepointdemegifler,Masons’approchagentiment
denous.Ilboitaitassezlégèrementpourn’avoirpasbesoinde
béquilles.
—Salut,Jambe-de-Bois!l’accueillis-jeenglissantmamaindans
lasienne.
Christianravalalacolèrequejeluiinspiraisetsetournavers
Mason.
—Alors,tatendancesuicidaireafiniparavoirraisondetoi?
MaisMasonnemequittaitpasdesyeux.
—Est-cequec’estvraiquetufréquentesAdrianIvashkov?
—Quoi?
—J’aientendudirequevousvousétiezsaoulésensemblehier
soir.
—Vraiment?s’écriaLissa,stupéfaite.
Jelesdévisageail’unaprèsl’autre.
—Biensûrquenon!Jeleconnaisàpeine.
—Maistuleconnais,insistaMason.
—Àpeine.
—Ilatrèsmauvaiseréputation,m’avertitLissa.
—Oui,confirmaChristian.Etilaséduituntasdefilles.
Jen’arrivaispasàycroire.
—Maisvousallezmelâcher!Jeneluiaiparléquecinq
minutes,etseulementparcequ’ilm’empêchaitdepasser.D’oùest-
cequetutiensça?demandai-jeàMasonavantdetrouverla
réponsetouteseule.Mia!
Masonacquiesçaenayantl’élégancedeparaîtremalàl’aise.
—Depuisquanddiscutes-tuavecelle?
—Jesuisseulementtombésurelle,sedéfendit-il.
—Ettul’ascrue?Tusaispourtantqu’ellementlamoitiédu
temps!
—Oui,maisilyasouventunpeudevéritédansses
mensonges.TuasparléàAdrianIvashkov.
—Oui.Parlé.C’esttout.
Commej’avaissérieusementenvisagédesortiravecMason,
j’étaisassezcontrariéequ’ilrefusedemecroire.C’étaitlui,
d’ailleurs,quim’avaitaidéeàdénoncerlesmensongesdeMia
quelquessemainesplustôt.Alorspourquoiétait-ilsiparanoïaque,
toutàcoup?S’ilavaitlaissésessentimentspourmoisedévelopper,
peut-êtreétait-ilentraindedevenirjaloux…
Àmagrandesurprise,Christianvintàmonsecoursen
changeantdesujet.
—Jesupposequ’iln’estpasquestiond’allerskieraujourd’hui,
taquina-t-ilMasonenmontrantsachevilledudoigt.
—Commentça?s’écriaMason,indigné.Vouscroyezqueçava
meralentir?
Sacolèrelaissaplaceàsonbesoindeprouversavaleur,si
semblableàceluiquejeressentaismoi-même.LissaetChristianle
regardaientcommes’ilétaitdevenufou,maisjesavaisbienque
nousnepourrionsriendirepourl’arrêter.
—Vousvoulezveniravecnous?demandai-jeauxdeuxMoroï.
Lissasecoualatête.
—Impossible.NousdevonsalleraubuffetdesConta.
—C’esttoiquidoisyaller!grommelaChristian.
—Toiaussi,riposta-t-elleenluidonnantuncoupdecoude.
L’invitationprécisaitquejepouvaisameneruninvité.Etpuisça
nousservirad’échauffementpourlagrandereprésentation.
—Dequois’agit-il?demandaMason.
—DufaramineuxdînerdePriscillaVoda,expliquaChristianen
soupirant.(Sonaccablementmefitsourire.)Lameilleureamiedela
reine.Lesfamillesroyaleslesplussnobsyserontréuniesetjevais
devoirporteruncostume.
Masonmedécochaunsourire.Samauvaisehumeuravait
disparu.
—J’aideplusenplusenvied’allerskier,pastoi?Lecode
vestimentaireestmoinscontraignant…
AprèsavoirabandonnélesMoroïàleursort,noussortîmesde
larésidence.Mason,dontlesmouvementsétaientlentset
maladroits,nepouvaitpasmedéfierdelamêmemanièrequela
veille.Celadit,ils’ensortaitplutôtbien,vulescirconstances.Sa
blessuren’étaitpasaussigravequenousl’avionscraint,maisileut
laprudencedes’entenirauxdescenteslesplusfaciles.
Lecercleargentédelapleineluneluisaitdanslanuit.La
lumièredesréverbèresabsorbaitl’essentieldesonrayonnement,
maiselleparvenaitçàetlààcaresserlescoinsd’ombredeses
rayons.Malheureusement,ellen’éclairaitpasassezpourdessinerle
profildespicsavoisinants,toujoursdissimulésdanslesténèbres.Je
meprisàregretterdenepasêtresortieadmirerlepaysagelorsqu’il
faisaitencorejour,unpeuplustôt.
Lesdescentesétaientd’unefaciliténavrante,maisjemeforçaià
resteravecMasonetneletaquinaiquedetempsàautresurl’effet
soporifiquequesapromenadeavaitsurmoi.Mêmesilesdescentes
étaientàmourird’ennui,j’étaisravied’êtreaugrandairavecun
amietnotreactivitéphysiquesuffisaitàm’empêcherdetrop
souffrirdufroid.Lalumièredesréverbèressereflétaitsurlaneige,
transformantlepaysageenunevastemerblanchesurlaquelle
tombaientdesfloconsépars.Sijemedétournaisassezdessources
delumière,j’arrivaismêmeàapercevoirlesétoiles.Ellesavaientun
éclatcristallindanscetairpuretfroid.Nouspassâmesl’essentielde
cettejournéedehors,maisj’imposaiquenousrentrionsplustôtque
laveilleenprétextantêtrefatiguée,pourqueMasonpuissese
reposer.Mêmes’ilskiaitencoreavecbeaucoupd’assurance,j’avais
remarquéquesachevillecommençaitàluifairemal.
Nousétionsentrainderepartirverslarésidenceenmarchant
trèsprèsl’undel’autreetenriantd’unescèneàlaquellenous
avionsassistélorsquej’aperçusunéclairblancducoindel’œil.
Masonreçutlabouledeneigeenpleinefigure.Jememisaussitôt
surladéfensiveetscrutailesenvirons.Descrisetdesriresjaillirent
d’unezoneboiséeoùonavaitbâtiquelquescabanonsquiservaient
deréserves.
—Troplent,Ashford!criaquelqu’un.Çanepaiepasd’être
amoureux…
Denouveauxriresfusèrent.EddieCastile,lemeilleuramide
Mason,sortitavecquelquesnovicesdel’académiedederrièreun
grouped’arbres.J’entendisd’autresgenscrierunpeuplusloin.
—Onveutbiendetoidansnotreéquipequandmême,va,
ajoutaEddie.Mêmesituéviteslesboulesaussimalqu’unefille.
—Équipe?répétai-jeensentantl’excitationmegagner.
Lesbataillesdeboulesdeneigeétaientformellementinterdites
àl’académie.Lesautoritésscolairesétaientterrifiéesàl’idéeque
nouspourrionsglisserdeséchardesdeverreoudeslamesderasoir
danslesboulesdeneige,mêmesijevoyaismalcommentelles
pouvaientimaginerquenousaurionspunousprocurercegenre
d’armes.
Unebatailledeboulesdeneigen’étaitpasnonpluslecomble
delarévolte,mais,aprèstoutlestressquej’avaisencaissé
dernièrement,l’idéedejeterdesobjetsàlatêted’autresgens
m’enthousiasmasubitement.Laperspectived’unplaisirinterdit
rendittoutesonénergieàMasonetluifitoublierladouleur.Nous
courûmeslesrejoindreetnouslançâmesdanslamêléeavecunzèle
meurtrier.
Labatailledégénéravite.Ilnes’agitbientôtplusque
d’atteindreleplusdegenspossibleenévitantlesboulesdesautres.
J’étaisexceptionnellementdouéepourlesdeuxexercicesetpoussai
l’immaturitéjusqu’àinsultermesvictimes.
Lorsquequelqu’unremarquaenfincequenousfaisions,nous
étionstoushilaresetcouvertsdeneige.Masonetmoirepartîmes
verslarésidenced’excellentehumeur.Notredifférendàpropos
d’Adrianétaitvisiblemententerré.
Commepourconfirmermonimpression,Masons’arrêtajuste
avantquenousfranchissionslaporteetmeregardadanslesyeux.
—Excuse-moidet’avoiragresséeaveccettehistoire,toutà
l’heure.
—Çava,luiassurai-jeenserrantsesdoigts.Jesaisqueles
mensongesdeMiapeuventêtreconvaincants.
—Peut-être.Maismêmesituétaiseffectivementaveclui,je
n’avaispasledroit…
Jeledévisageai,surprisedevoirlatimiditéremplacersa
forfanteriehabituelle.
—Tuenessûr?demandai-je.
Unsourireilluminasonvisage.
—Est-cequej’enail’air?
Jeluirendissonsourireetapprochaipourl’embrasser.Ses
lèvresétaientétonnammentchaudesmalgrél’airglacial.Onétait
loindubaiseràcouperlesoufflequej’avaisvoléàDimitriavantle
voyage,maisc’étaitagréableetdoux,unbaiserencorepresque
amicalquipouvaittendreversdavantage.Dumoins,cefutainsi
quejeleperçus.Àenjugerparsonexpression,Masonvenaitde
sentirlaterretrembler.
—Ehbien!s’écria-t-il.
Lalumièredelalunedonnaitunéclatargentéàsesyeuxbleus
écarquillés.
—Tuvois?Tun’aspasderaisondet’inquiéter,niàcause
d’Adrian,niàcausedepersonne.
Nousnousembrassâmesencore,unpeupluslongtemps,avant
denousséparer.Masonétaitdebienmeilleurehumeur,assez
logiquement,etjemecouchaiaveclesourire.Jen’étaispasencore
toutàfaitcertainequenousformionsuncouple,maisça
commençaitàyressembler.
Pourtant,cefutAdrianIvashkovquejeretrouvaidansmes
rêves.
Nousétionssurlamêmeterrasse,saufquec’étaitl’été.L’air
étaitdouxetchaud,etlesoleil,quibrillaithautdansleciel,baignait
lepaysaged’unelumièredorée.Jenem’étaisplusexposéeàses
rayonsdecettemanièredepuisl’époqueoùLissaetmoivivions
parmileshumains.Partoutautourdenous,lesmontagnesetles
vallées,vertesetpleinesdevie,résonnaientdeschantsdesoiseaux.
Adrian,appuyécontrelabalustradedelaterrasse,setourna
versmoietécarquillalesyeuxenmereconnaissant.
—Jenem’attendaispasàteretrouverlà,reconnut-ilen
souriant.J’avaisraison…Tuesdévastatrice,danstesmeilleurs
jours.
Jelevailamainversmoncoquardparréflexe.
—Iladisparu,m’annonça-t-il.
Ilm’étaitimpossibledelevérifier,maisjesentaisqu’ilneme
mentaitpas.
—Tunefumespas,luifis-jeremarquer.
—C’estunemauvaisehabitude,répondit-ilavantdepointer
sonmentonversmoi.Tuaspeurdequelquechose?Tuportes
beaucoupdeprotections…
Jefronçailessourcilsetbaissailesyeuxversmonaccoutrement
auqueljen’avaispasprêtélamoindreattentionjusque-là.Jeportais
unjeanbrodéquej’avaisrepérédansunevitrinesanspouvoirme
l’offrir.Montee-shirtétaitnouépourdégagermonventreetrévéler
lepiercingquej’avaisaunombril.J’avaistoujoursvouluavoirun
piercingaunombril,maisjen’avaisjamaiseulesmoyensdeme
l’offrir.Jeportaisaussilependentifbizarreenformed’œilquema
mèrem’avaitdonné.LechotkideLissaétaitenrouléautourdemon
poignet.
JerelevailesyeuxversAdrianetcontemplailamanièredont
sescheveuxchâtainsreflétaientlesrayonsdusoleil.Lalumièredu
jourmepermettaitdedécouvrirlacouleurprécisedesesyeux:le
vertprofonddel’émeraude,plusfoncéqueceluidesirisdeLissa,
delacouleurdujade.Quelquechosed’évidentmefrappatoutà
coup.
—Commentsefait-ilquetoutecettelumièrenetedérange
pas?
—Noussommesdansmonrêve,expliqua-t-ilenhaussant
mollementlesépaules.
—Non.C’estmonrêve.
—Enes-tucertaine?medemanda-t-ilensouriantencore.
Saquestionmetroubla.
—Non…Jenesaispas.
Iléclataderiremaissecalmavite.Pourlapremièrefoisdepuis
quejel’avaisrencontré,ilparutmêmesérieux.
—Pourquoies-tuenvironnéedetantdeténèbres?
Jefronçailessourcils.
—Quoi?
—Ilyadesténèbrestoutautourdetoi,répéta-t-ilen
m’observantattentivementd’unemanièrequin’avaitriende
pervers.Jen’aijamaisrencontréquelqu’uncommetoi.Ilyade
l’ombrepartout…Jen’auraisjamaisdeviné!Elles’étendencore
pendantquenousparlons.
Jebaissailesyeuxversmesmainssansrienvoird’inhabituel.
—J’aireçulebaiserdel’ombre,murmurai-je.
—Qu’est-cequeçaveutdire?
—Quejesuisdéjàmorte.(Jen’enavaisjamaisparléàpersonne
d’autrequ’àLissaetVictorDashkov,maiscen’étaitqu’unrêve…
Celanepouvaitpasavoirlamoindreimportance.)Puisjesuis
revenueàlavie…
Sonvisages’illumina.
—Voilàquiestintéressant…
Jemeréveillai.
Quelqu’unétaitentraindemesecouer.Lissa.Sesémotions
étaientsiviolentesqu’ellesm’attirèrentbrièvementdanssatête,si
bienquejemeretrouvaiàmeregardermoi-même.Leterme
«bizarre»seraitbeaucouptropfaiblepourdécrirel’impressionque
celamefit.Jeregagnaimapropretêteentâchantdeneutraliserla
paniqueetlaterreurqu’ellem’insufflait.
—Qu’est-cequisepasse?
—LesStrigoïviennentdefrapperunedeuxièmefois.
Chapitre12
Jemelevaiàlavitessedel’éclair.Toutelarésidenceétait
secouéeparlanouvelle.Lesgenss’attroupaientdanslescouloirsou
cherchaientdesparentsàeuxdanslacohue.Certains
n’échangeaientquedesmurmuresterrifiés,d’autresparlaientsifort
quetoutlemondepouvaitlesentendre.J’arrêtaiquelques
personnesauhasardenessayantd’obtenirunrécitàpeuprès
cohérentdel’histoire.C’étaitpeineperdue:chacunavaitune
versiondifférenteetcertainsnevoulaientmêmepass’arrêterpour
meparler.Ilssepressaientpourretrouverdesêtreschersouse
prépareràquitterlarésidence,persuadésqu’ilsseraientplusen
sécuritéailleurs.
Frustréeparcesbribesd’informationscontradictoires,jeme
décidaienfin,àcontrecœur,àrechercherl’unedemesdeuxsources
fiables:mamèreouDimitri.J’auraisputireràpileouface,puisque
jen’avaisenviedelesvoirnil’unnil’autre.J’hésitaiunmoment,
puisoptaipourmamère,quiavaitbeaucoupmoinsdechancesde
comprendreleproblèmequemeposaitTashaOzéra.
Laportedesachambreétaitentrouverte.Lissaetmoinous
glissâmesàl’intérieurpourdécouvrirquel’endroitavaitété
transforméenquartiergénéralimprovisé.Desgardienss’y
agitaient,yentraientouenrepartaient.Ondiscutaitstratégie.
Quelques-unsnousregardèrentbizarrementmaispersonnenenous
posadequestionsnin’essayadenousarrêter.Nousnous
installâmessurunpetitcanapépourécoutercequedisaitmamère.
Elleparlaitàungroupedegardiensparmilesquelssetrouvait
Dimitri.Moiquicroyaisaumoinsluiéchapper…Sesyeuxmarron
setournèrentbrièvementdansmadirectionetjeprisbiensoinde
leséviter.Iln’étaitpasquestionquejemesouciedemasensibilité
torturéepourlemoment.
Nousdécouvrîmesrapidementlesdétailsdel’affaire.Huit
Moroïetleurscinqgardiensavaientététués.TroisautresMoroï
étaientportésdisparus,etonlesprésumaitmortsoudéjà
transformésenStrigoï.L’attaquen’avaitpaseulieudanslarégion,
maisquelquepartenCalifornieduNord.Néanmoins,unetelle
tragédienepouvaitpasmanquerd’ébranlertoutelasociétémoroï
etcertainstrouvaientqu’uneattaquequis’étaitdérouléeàdeux
Étatsdedistances’étaitproduitebeaucouptropprès.Lesgens
étaientterrifiésetjecomprisvitecequirendaitcetincidentnotable.
—Ilsdevaientêtreplusnombreuxqueladernièrefois,déclara
mamère.
—Plusnombreux?s’écriaungardien.Lederniergroupeétait
déjàinhabituelJen’arrivetoujourspasàcroirequeseptStrigoï
aientpuagirensemble!Ettuvoudraismefairecroirequ’ilssesont
encoremieuxorganisésdepuis?
—Oui.
—Savons-nouss’ilyavaitdeshumains?demandaquelqu’un
d’autre.
Mamèrehésitaavantderépondre.
—Oui.Lesprotectionsontencoreéténeutralisées.Etla
tactiqueest…identiqueàcellequiaétéemployéedansl’attaquede
lamaisondesBadica.
Malgrésaduretéhabituelle,savoixtrahissaitunecertaine
usureenlaquellejereconnussubitementunefatiguemoraleetnon
physique.Cedontilsparlaientl’ébranlait.Moiquiavaistoujours
prismamèrepourunemachineàtuerinsensible,j’étaissurprisede
découvrirqu’elleavaitdumalàencaisserlanouvelle.Malgrécela,
elleaffrontaitlesproblèmesetrépondaitauxquestionssanshésiter.
C’étaitsondevoir.
Jedéglutispéniblement.Deshumains.Uneattaqueidentiqueà
celledesBadica.Depuislors,nousavionslonguementcommentéce
quelefaitd’agiràplusieursetderecruterdeshumainsavaitde
contrenaturepourlesStrigoï.Nousneparlionsdecetteéventualité
qu’entermesvagues:«Sicelasereproduisaitunjour…»Mais
personnen’avaitsérieusementenvisagélapossibilitéquecegroupe
précisfrappeunedeuxièmefois.Uneagressionisoléenoussemblait
lefruitduhasard.DesStrigoïavaientpuserencontreretdécider
suruncoupdetêtedecombattreensemble.Cetteidéeétaithorrible,
maisnousparvenionsàl’envisager.
Nousdevionsdésormaisnousrendreàl’évidence:cegroupe
deStrigoïnes’étaitpasformédefaçonfortuite.Ilavaitunbut,il
utilisaitdeshumainsàdesfinsstratégiquesetilvenaitdese
manifesterpourlasecondefois.Nousdevinionsàprésentquelle
étaitlaméthodedesesmembres:rechercherdesgroupesdeMoroï
isolésdesautrespourlesmassacrerd’unseulcoup.De
l’exterminationmassive.Deplus,nousnepouvionsplusnousfier
niauxprotectionsmagiques,niàlasécuritéquefournissaitla
lumièredusoleil,puisqueleshumainspouvaientaussibienpartir
enreconnaissanceetaccomplirleurœuvredesabotageenplein
jour.Nousn’étionsplusensécuritéàaucunmomentninullepart.
Cequej’avaisditàDimitridanslamaisondesBadicamerevint
enmémoire:«Çachangetout,n’est-cepas?»
Mamèreconsultaquelquespapiers.
—Nousnedisposonspasencoredurapportmédico-légal,mais
ilestimpensablequelemêmenombredeStrigoïaitpuperpétrer
cetteattaque.Personnen’enaréchappé,niparmilesDrozdov,ni
parmileursemployés.Aveccinqgardienssurleslieux,septStrigoï
auraientétéoccupésassezlongtempspourqu’ilyaitdes
survivants.Nousdevonsestimerqu’ilssontaumoinsneuf,peut-
êtredix.
—Janinearaison,l’appuyaDimitri.Etregardezleplan…La
propriétéesttropgrandepourqueseptStrigoïaientpuquadriller
leslieux.
LafamilleDrozdovétaitl’undesdouzeclansroyaux.
ContrairementàceluideLissa,presqueéteint,leurlignéeétait
prospèreetsesmembresétaientnombreux.Ilenrestaitencore
plusieursbranchesdeparlemonde,maiscelaneretiraitrienà
l’horreurdecemassacre.Jesentaisaussiquequelquechoseme
trottaitdanslatêteàleursujet.Ilyavaitquelquechosedontj’aurais
dûmesouveniràproposdesDrozdov…
Tandisquemonesprits’efforçaitdepercercemystère,
j’observaimamèreavecfascination.Jel’avaisentendueraconter
desévénementsauxquelselleavaitprispart,jel’avaisregardéeet
sentiesebattre,maisjenel’avaisjamaisvueenactiondanslavie
réelle.Elleétaitaussidureetaussiinsensiblequ’enversmoi,sauf
quejecomprenaisàquelpointc’étaitnécessairedansces
circonstances.Unesituationcommecelle-làgénéraitlapanique.
Certainsgardiensétaientsitendusqu’ilsn’auraientpashésitéà
prendredesmesuresdrastiques.Mamèreétaitlavoixdelaraison,
quileurrappelaitqu’ilsdevaientrestercalmesetbienévaluerles
tenantsetlesaboutissants.Samaîtrised’elle-mêmeapaisaittoutle
mondeetsaforcedonnaitducourageàceuxquienmanquaient.Je
compristoutàcoupquec’étaitainsiquedevaitsecomporterun
véritablechef.
Dimitrin’étaitpasmoinsmaîtredelui-même,maisils’en
remettaitàellepourdirigerlesopérations.Ilm’arrivaitparfois
d’oublierqu’ilétaitjeunepourungardien.Ilscontinuèrentà
discuterdel’attaque,quis’étaitproduitealorsquelesDrozdov
donnaientunbanquetpourNoëldansunesallederéceptionqu’ils
avaientlouée.
—D’abordlesBadicaetmaintenantlesDrozdov,marmonna
ungardien.Ilss’enprennentauxfamillesroyales.
—Ilss’enprennentauxMoroï,répliquafroidementDimitri.
Qu’ilssoientdesangroyalounonimportepeu.
Qu’ilssoientdesangroyalounon…Jemerappelaisubitement
cequelesDrozdovavaientdeparticulier.Monimpulsivité
m’ordonnadebondirsurmespiedspourposerlaquestionquime
brûlaitleslèvres,maisjeparvinsàladompter.Nousétionsfaceà
unevéritablecrise.Lemomentétaitmalchoisipourmecomporter
demanièreirrationnelle.Commejevoulaismemontreraussiforte
quemamèreetDimitri,j’attendispatiemmentqueladiscussion
s’achève.
Lorsqueleurgroupesedispersa,jequittailecanapéetme
frayaiuncheminjusqu’àmamère.
—Rose!s’écria-t-elle,surprise.(Apparemment,ellen’avaitpas
davantageremarquémaprésencequedanslecoursdeStan.)
Qu’est-cequetufaislà?
Saquestionétaitsistupidequejeneprispaslapeined’y
répondre.Pourquoicroyait-elledoncquej’étaisvenue?Cette
attaqueétaitleplusgrandévénementquisesoitproduitdans
l’histoirerécentedesMoroï.
—Quid’autreaététué?luidemandai-jeenmontrantses
papiersdudoigt.
Agacée,ellefronçalessourcils.
—LesDrozdov.
—Maisquid’autre?
—Rose,nousn’avonspasletemps…
—Ilsavaientdesemployés,non?Dimitriaditquetoutesles
victimesn’étaientpasdesangroyal.Quisontlesautres?
Safatigueréapparut.Elleavaitvraimentdumalàencaisserce
massacre…
—Jeneconnaispastouslesnomsparcœur,répondit-elleen
fouillantdanssespapiers.Tiens!
Jeparcourusrapidementlalisteetsentismoncœurseserrer.
—Trèsbien,murmurai-je.Jeteremercie.
Lissaetmoileslaissâmesseremettreautravail.J’auraisaimé
pouvoirleurêtreutile,maislesgardienss’ensortaienttrèsbienet
n’auraientsansdoutepasétéplusefficacesavecdesnovicesdans
lespattes.
—Qu’est-cequetuvoulaisvérifier?medemandaLissatandis
quenousredescendionsverslegrandsalon.
—LalistedesemployésdesDrozdov,luiexpliquai-je.Lamère
deMiatravaillaitpoureux.
Lissasursauta.
—Et?
—Etsonnométaitsurlaliste,répondis-jeensoupirant.
Lissas’arrêtanet.
—Oh!monDieu!s’écria-t-elle,leregardfixe,enretenantses
larmes.Oh!monDieu!
Lavoyanttrembler,jemeplaçaienfaced’elleetposaimes
mainssursesépaules.
—Çavaaller.(Sapeur,quim’atteignaitparvagues,était
commeassourdie.Elleétaitenétatdechoc.)Toutvas’arranger.
—Maistulesasentendus!gémit-elle.DesStrigoïontformé
unebandepournousattaquer.Combiensont-ils?Vont-ilsvenir
ici?
—Non.Noussommesensécurité,ici,répondis-jefermement
sansquerienmepermettedel’affirmer.
—PauvreMia…
Jenepouvaisrienrépondreàcela.Miaétaitunevraieteigne
maisjenepouvaissouhaitercedrameàpersonne,pasmêmeàma
pireennemie,cequ’elleétaitcenséeêtre.Jemecorrigeai
immédiatement:Mian’étaitpasmapireennemie.
Jefusincapabledem’éloignerdeLissapendantlesheuresqui
suivirent.Jesavaisbienqu’iln’yavaitpasdeStrigoïdansla
résidence,maismoninstinctprotecteurétaitbeaucouptrop
puissantpourquejeluidésobéisse.Lesgardiensavaientledevoir
deprotégerleurMoroï.Commed’habitude,jem’inquiétaideses
étatsd’âmepresqueautantquedel’ennemietfisdemonmieux
pourqu’ellerested’humeurlégère.
LesautresgardiensveillaientaussisurlesMoroï.S’ilsne
restèrentpastoutprèsdeleursprotégés,ilsrenforcèrentles
mesuresdesécuritédelarésidenceetrestèrentencommunication
permanenteavecleurscollèguesquisetrouvaientsurlelieude
l’attaque.Desdétailsmacabresnousparvinrentjusqu’ausoir,mêlés
àdesspéculationssurl’endroitoùlesStrigoïpouvaients’être
réfugiés.Biensûr,seuleunepetitepartiedesinformationsatteignit
lesoreillesdesnovices.
Pendantquelesgardiensfaisaientcequ’ilssavaientfairede
mieux,lesMoroïenfirentmalheureusementautant:ilsparlèrent.
IlyavaitbienassezdeMoroïdesangroyaldanslarésidence
pourqu’uneréunionsoitorganiséelesoirmême.Ondevaity
discuterdecequivenaitdesepasseretdesmesuresqu’ilconvenait
deprendre.Aucunedécisionofficiellen’allaitêtreprise.LesMoroï
disposaientd’unereineetd’unconseilpourcegenredechoses.
Chacunsavaitnéanmoinsquelesopinionsquiallaientêtre
expriméeslàfiniraientparremonterlelongdelachaînede
commandement.Autrementdit,notresécuritépouvaitdépendrede
cequiallaitsedire.
Laréunioneutlieudansuneimmensesalledebanquetdela
résidence,quidisposaitd’uneestradeetdecentainesdechaises.
Malgrél’atmosphèresérieusequiyrégnait,ilétaittoutdesuite
évidentquecettepiècen’avaitpasétéconçuepourqu’onyparlede
massacresetdestratégie.Lamoquettegrisetnoiràmotiffloral
étaitdoucecommeduvelours.Leschaisesenboisnoiravaientde
hautsdossiersetdevaientsurtoutservirauxconvivesdesplus
élégantsdîners.DesportraitsdeMoroïdesangroyaldisparus
depuislongtempsornaientlesmurs.Jem’arrêtaiuninstantdevant
celuid’unereinedontj’ignoraislenom,quiportaitunerobe
anciennebeaucouptropchargéepourmongoûtetavaitdes
cheveuxaussiclairsqueceuxdeLissa.
Unhommequejeneconnaissaispas,quel’onavaitchargédu
rôledemodérateur,montasurl’estrade.Laplupartdesnobles
présentssepressèrentdanslespremiersrangs.Touslesautres,y
comprislesélèvesdel’académie,s’installèrentoùilspurent.
ChristianetMasonvenaientdenousretrouveretnousnous
apprêtionsànousplaceraufondlorsqueLissasecoualatête.
—Jevaism’asseoirdevant,déclara-t-elle.
Nouslaregardâmestoustroisavecdesyeuxécarquillésetjefus
mêmetropstupéfaitepourpenseràsondersonesprit.
—Regardez,nousdit-elle.Lesnoblessesontinstalléspar
familles.
C’étaitvrai.Lesmembresdechaqueclans’étaientregroupés,
detellesortequ’onlesdistinguaitfacilementlesunsdesautres:les
Badica,lesIvashkov,lesZeklos…Tashas’ytrouvaitaussi,sauf
qu’elleétaitseule.Christianétaitl’uniqueautreOzéraprésentdans
lasalle.
—Ilfautquej’ysois,affirmaLissa.
—Personnen’attendçadetoi,luiopposai-je.
—JedoisreprésenterlesDragomir.
—Cen’estqu’unebandedenoblesvaniteux!pestaChristian.
LevisagedeLissasefigeaenunmasquedepure
détermination.
—Jedoisallerprendreplaceparmieux.
Jem’ouvrisàsessentimentsetfusrassuréeparcequej’y
découvris.Elleétaitrestéecalmeeteffrayéependanttoutela
journée,c’est-à-direàpeuprèsdansl’étatoùl’avaitplongéelefait
d’apprendrelamortdelamèredeMia.Sapeurn’avaitpasdisparu,
maissaconfianceenelleetsadéterminationlatenaientenbride.
Elleavaitparfaitementconsciencedereprésenterl’unedesfamilles
royalesetvoulaitjouersonrôledanslesévénementsquiallaient
suivre,mêmesil’idéequ’unebandedeStrigoïlesavaitprisespour
ciblelaterrorisait.
—Alorsfais-le,murmurai-jeensongeantqu’ilnemedéplaisait
pasnonplusdelavoirdéfierChristian.
NosregardssecroisèrentetLissam’offritunsourireensachant
parfaitementquejem’étaisplongéeenelle,puisellesetournavers
Christian.
—Quantàtoi,tudevraisallerrejoindretatante.
Celui-ciouvritlabouchepourprotester.Silasituationn’avait
pasétésigrave,j’auraistrouvétrèsdrôledevoirLissaluidonner
desordres.Christianétaitlegarçonleplustêtuetleplusdifficileà
vivrequejeconnaisse.Personnenepouvaitleforceràfairequelque
chosequ’iln’avaitpasdécidé.Tandisquejel’observais,sonvisage
trahitlamêmeprisedeconsciencequejevenaisd’avoiràproposde
Lissa.Ilaimaitlasentirforte…Ilpinçaleslèvres.
—Trèsbien,conclut-ilenluiprenantlamain.
Tousdeuxsefrayèrentuncheminjusqu’auxpremiersrangs.
Jem’installaiaufondavecMason.Justeavantledébutdela
réunion,Dimitrivints’asseoirsurlachaiserestéelibreàcôtéde
moi.Commed’habitude,sescheveuxétaientretenusparune
queue-de-chevaletilportaitsonlongmanteaudecuirquidrapales
piedsdusiège.Jeluijetaiunregardsurprismaisnefisaucune
remarque.Ilyavaitassezpeudegardiensàcetteréunion.La
plupartétaienttropoccupésailleurs.Etvoilàquejemeretrouvais
coincéeentremesdeuxhommes…
Laréunioncommençapresqueaussitôt.Toutlemondeétait
impatientdes’exprimersurlameilleuremanièredesauverles
Moroï,maisdeuxthéoriesconcurrentesnetardèrentpasàse
dégager.
—Laréponseestautourdenous!déclaraunnobleàquion
venaitdedonnerlaparole.(Ils’étaitlevéettournaitlentementsur
lui-même.)Ici.Dansdesstructurescommecetterésidenceou
l’académiedeSaint-Vladimir.Nousenvoyonsnosenfantsdansdes
endroitsoùilestplusfaciledelesprotégeretoùleurnombremême
assureleursécurité.Etvoyezcommenoussommesvenus
nombreux,enfantscommeadultes,danscetétablissement,cette
année…Pourquoinepasvivretoutletempsdecettemanière?
—Beaucoupd’entrenouslefontdéjà!criaquelqu’un.
L’hommerejetal’argumentd’ungesteagacé.
—Quelquesfamilles,icietlà…Oualorsunevilleavecune
importantecommunautémoroï…Maisnoussommestoujours
dispersés.Beaucoupd’entrenousrefusentencoredemettreleurs
ressourcesencommun:leursgardiens,leurmagie…Sinous
prenionsmodèlesurcetterésidence,conclut-ilenécartantlesbras,
nousn’aurionsplusjamaisànoussoucierdesStrigoï.
—EtlesMoroïcesseraientd’interagiraveclerestedumonde,
grommelai-je.Entoutcasjusqu’àcequeleshumainsdécouvrent
desvillespeupléesdevampiresaumilieudenullepart.Alorsnous
aurionsbeaucoupd’interactions,toutàcoup…
L’autrethéorie,surlamanièredontnousdevionsprotégerles
Moroï,posaitmoinsdeproblèmeslogistiquesmaisavaitdavantage
deconséquencesindividuelles,notammentpourmoi.
—Levraiproblèmeestquenousn’avonspasassezde
gardiens,déclarasonavocate,duclandesSzelsky.Lasolutionest
doncsimple:ilnousenfautplus.LesDrozdovdisposaientdecinq
gardiensetcelan’apassuffi.Ilfautdirequ’ilsdevaientveillersur
plusd’unedizainedeMoroï!Cettesituationestinacceptable.Nous
nedevrionspasêtreétonnésquecegenredechoseseproduise.
—Etoùsuggérez-vousquenoustrouvionsdenouveaux
gardiens?l’interpellal’hommequiétaitenfaveurdes
communautés.Ilsetrouvequenosressourcessontlimitées…
—Nouslesavonsdéjà!annonça-t-elleenpointantsondoigt
verslefonddelasalle,oùj’avaisprisplaceavecd’autresnovices.Je
lesaivuss’entraîner.Ilssontredoutables!Pourquoiattendrequ’ils
aientdix-huitans?Sinousaccélérionsleurformationenl’orientant
davantageverslestechniquesdecombatqueversl’apprentissage
scolaire,nouspourrionsenfairedenouveauxgardiensdèsl’âgede
seizeans…
Dimitripoussaungrognementdecontrariété,posalescoudes
sursesgenoux,sonmentondanssesmainsetplissalesyeux.
—Etilyad’autresgardienspotentielsdontnousnousprivons.
Oùsontdonclesfemmesdhampirs?Nosdeuxracessontliées
l’uneàl’autreetlesMoroïfonttoutcequ’ilspeuventpouraiderles
dhampirsàsurvivre.Pourquoicesfemmesnefont-ellespasla
mêmechose?Pourquoinesont-ellespasici?
Ungrandéclatderireluirépondit.Touslesregardsse
tournèrentaussitôtversTashaOzéra.Contrairementàlaplupart
desnobles,quis’étaienthabilléspourl’occasion,elleavaitunemise
décontractéeetconfortable.Elleportaitsonjeanhabituel,unhaut
blancquidécouvraitunpeusonventreetunevesteenlainebleue
ajouréequiluiarrivaitaugenou.
—Puis-je?demanda-t-elleaumodérateur.
Ilacquiesça.LafemmedelafamilleSzelskyserassitetTashase
leva.Contrairementauxautresintervenants,ellemontasur
l’estradepourquetoutlemondepuisselavoir.Sesmagnifiques
cheveuxnoirs,attachésenqueue-de-cheval,laissaientsafigureet
sescicatricesentièrementàdécouvert.Jenepusm’empêcherdela
soupçonnerdel’avoirfaitexprès.Sonvisageétaitfieretprovocant.
Magnifique.
—Cesfemmesnesontpasici,Monica,parcequ’ellessonttrop
occupéesàéleverleursenfants…Tusais:lesmêmesquetuveux
envoyeraufrontdèsqu’ilssontcapablesdemarcher.Et,jet’en
prie,nenousinsultepasenprétendantquelesMoroïfontune
grandefaveurauxdhampirsenlesaidantàsereproduire.C’est
peut-êtredifférentdanstafamillemais,pourlerested’entrenous,
lesexeestconsidérécommeunplaisir.LesMoroïquiengrossent
desdhampirsnefontpasunbiengrossacrifice…
Dimitris’étaitredresséetsonvisageavaitcesséd’exprimerde
lacolère.Ildevaitêtreexcitéd’entendresanouvellepetiteamie
parlerdesexe…Laragemegagnaetj’espéraiquelesgensallaient
interprétermesregardsmeurtrierscommeuneenvied’endécoudre
aveclesStrigoïetnonaveclafemmequis’adressaitànous.
JeremarquaisubitementqueMiaétaitassisetouteseuleau
boutdenotrerangée.Jenem’étaismêmepasrenducomptedesa
présence.Tasséesursachaise,elleavaitlesyeuxrougesetlevisage
pluspâlequed’habitude.Unedouleurétrangemebrûlalapoitrine,
sensationquejen’auraispascruressentirpourquelqu’uncomme
Mia.
—Sinousattendonsquecesenfantsaientdix-huitanspouren
fairedesgardiens,c’estaussipourleurpermettredegoûterunpeu
àlavieavantdelesforceràpasserlerestedeleurexistenceau
milieududanger.Ilsontbesoindecesannéesdeformationpourse
développer,aussibienmentalementquephysiquement.Mettez-les
autravailavantqu’ilssoientprêts,traitez-lescommelesrouages
d’unemachine,etvousenferezdelachairàStrigoï.
Quelquespersonnesserécrièrentenl’entendantemployerde
tellesimages,maiscelles-ciavaientpermisàTashad’obtenir
l’attentiongénérale.
—Ilenirademêmesivousessayezdeforcerlesautresfemmes
dhampirsàdevenirdesgardiennes.Vousnepouvezpasles
contraindreàmeneruneviedifférentedecellequ’ellesontchoisie.
Votremerveilleuxplanpourobtenirdenouveauxgardiensconsiste
àmettreendangerdesfemmesetdesenfantsquin’ysontpasprêts.
Etcelavouspermettraseulementdegarderunepetitelongueur
d’avancesurl’ennemi.Jediraisvolontiersquec’estl’idéelaplus
stupidequej’aieentenduesijen’avaispasd’aborddûécouterla
sienne,conclut-elleenmontrantdudoigtlepremierintervenant,
celuiquiavaitévoquélapossibilitéd’unregroupementdeMoroï,
quipritunairembarrassé.
—Alorséclaire-nousdetasagesse,Natasha,riposta-t-il.Que
penses-tuquenousdevrionsfaire,puisquetuasbeaucoupplus
d’expériencequenousenmatièredeStrigoï?
UnfinsouriresedessinasurleslèvresdeTasha,quidécidade
nepasreleverl’insulte.
—Cequejepense?répéta-t-elleens’approchantdubordde
l’estradepourtoiserlafoule.Jepensequenousdevrionscesserde
nousenremettreàd’autrespournousprotéger.Voustrouvezles
gardienstroppeunombreux?Leproblèmen’estpaslà.Le
problème,c’estqu’ilyatropdeStrigoï.Nouslesavonslaissése
multiplieretdevenirpuissantsparcequenousnefaisonsrien
d’autrequedébattredansdesréunionscommecelle-ci.Nous
fuyons,nousnouscachonsderrièrelesdhampirsetnouslaissons
lesStrigoïtranquilles.Noussommesfautifs.C’estàcausedenous
quelesDrozdovsontmorts!Vousavezbesoind’unearmée?La
voici!Lesdhampirsnesontpaslesseulsàêtrecapables
d’apprendreàsebattre.Labonnequestion,Monica,n’estpas:
«Pourquoilesfemmesdhampirsnesebattentpas?»mais:
«Pourquoipasnous?»
LesjouesdeTashas’étaientcoloréesàmesurequ’elleavait
élevélavoix.Sesyeuxbrillantsdepassion,sonbeauvisage,et
mêmesescicatrices,enfaisaientunpersonnagefrappant.La
plupartdesgensn’arrivaientplusàlaquitterdesyeux.Lissala
regardaitavecadmiration,visiblementinspiréeparsondiscours.
Masonétaithypnotisé,Dimitriimpressionné,etunpeuplusloin
derrièrelui…
UnpeuplusloinderrièreluisetrouvaitMia.Ellen’étaitplus
tasséesursachaise.Ellesetenaitbiendroite,lesyeuxécarquillés,et
observaitFixementTashacommesicelle-cidétenaitlasolutionde
touslesproblèmesdumonde.
MonicaSzelskyconsidéraitTashacommetouslesautres,mais
avecbeaucoupmoinsd’admiration.
—TunesuggèrestoutdemêmepasquelesMoroïpourraient
combattreauxcôtésdeleursgardienslorsquelesStrigoï
attaqueront?
—Non:jesuggèrequelesMoroïetleursgardiensaillent
combattrelesStrigoïcôteàcôteavantqu’ilsattaquent.
Ungarçonquidevaitavoirdanslesvingt-cinqanset
ressemblaitàunmodèledeRalphLaurens’insurgea.Jen’auraispas
hésitéàparierqu’ilétaitdesangroyal.Seulunnoblepouvait
s’offrirdesmèchesblondessiparfaites…Ildétachalepullhorsde
prixqu’ils’étaitnouéautourdelatailleetleposasurledossierde
sachaise.
—Vraiment?ricana-t-ilsansdemanderlaparole.Tuvasdonc
nousdistribuerdespieuxetdesgourdinspournousenvoyeràla
bataille?
Tashahaussalesépaules.
—Siçadevientnécessaire,pourquoipas,Andrew?…(Ses
jolieslèvresesquissèrentunsourire.)Maisnouspouvonsapprendre
àutiliserd’autresarmes,desarmesdontnosgardiensnedisposent
pas.
Levisagedujeunehommeexprimaitparfaitementàquelpoint
cetteidéeluisemblaitabsurde.
—Ahoui?s’étonna-t-ilenécarquillantlesyeux.Etlesquelles?
LesouriredeTashas’élargit.
—Celle-ci,parexemple…,répondit-elleavecunmouvement
depoignet.
Lepullqu’ilavaitposésurledossierdesachaises’embrasa.
Aprèsuncridesurprise,illefittomberparterrepourle
piétinerfrénétiquement.
Ilyeutunsilencedanslapièce,commesitoutlemonde
inspiraitenmêmetemps,puiscefutlechaos.
Chapitre13
Lesgensbondirentsurleurspiedsetsemirentàcrierenmême
tempspourexprimerleurpointdevue.Àvraidire,ilsétaient
presquetousdumêmeavis:Tashaavaittort.Ilsluicrièrentqu’elle
étaitfolleetquesonidéed’envoyerlesMoroïetlesdhampirsàla
bataillenepouvaitconduirequ’àl’extinctiondesdeuxraces.Ils
allèrentmêmejusqu’àsuggérerquec’étaitcequ’ellevoulait,qu’elle
collaboraitaveclesStrigoïd’unemanièreoud’uneautre.
Dimitriselevaetcontemplalechaosavecunegrimacede
dégoût.
—Vousferiezaussibiendepartir,nousconseilla-t-il.Ilneva
plusriensedired’utile.
Masonetmoinouslevâmes,maiscelui-cisecoualatêtelorsque
jecommençaiàsuivreDimitrihorsdelapièce.
—Vas-y,medit-il.Jevoudraisvérifierquelquechose.
J’observaiuninstantlafoulesurexcitée,puishaussailes
épaules.
—Bonnechance…
J’avaisdumalàcroirequequelquesjoursseulements’étaient
écoulésdepuisladernièrefoisoùDimitrietmoinousétionsparlé.
Enquittantlasalleaveclui,j’eusl’impressionquenousnenous
étionspasvusdepuisdesannées.J’avaispassédesmoments
agréablesavecMasoncesderniersjours,maislaprésencede
Dimitriréveillatouslessentimentsquej’avaispourlui.Toutà
coup,Masonm’apparutcommeunpetitgarçon.Jeretrouvaiaussi
touteladouleurquem’inspiraitlarelationdeDimitrietTashaetne
pusempêcherdesmotsstupidesdesortirdemabouche.
—Est-cequetunedevraispasresterpourprotégerTasha?lui
lançai-je.Avantqu’ellesefasselapider?Çavaluivaloirdegros
ennuis,d’avoirutilisésespouvoirsdecettemanière…
—Elleestdetailleàsedéfendre,répondit-ilenlevantun
sourcil.
—Jesais,jesais…Parcequec’estunechampionnedekaraté
quipratiquelamagieoffensive.Jem’enétaisrenducompte.Jeme
disaisseulementque,puisquetuallaisdevenirsongardien…
—Quit’aditça?
—J’aimessources.(Sanssavoirpourquoi,j’avaisdesréticences
àluiavouerquejeletenaisdemamère.)Tuaspristadécision,
n’est-cepas?C’estunebelleoccasion,d’autantplusquetuauras
desavantagesennature…
Ilmejetaunregardfroid.
—Cequisepasseentreelleetmoineteconcernepas,déclara-
t-ilsèchement.
Lesmots«entreelleetmoi»furentdifficilesàencaisser.Ils
semblaientimpliquerquesaliaisonavecTashaétaitunfait
accompli.Alors,commecelaseproduisaitsouventquandquelque
chosemefaisaitmal,jelaissaimacolèreprendreledessus.
—Parfait!m’écriai-je.Jesuiscertainequevousallezêtretrès
heureuxensemble!Etpuiselleesttongenredefemme,puisqueje
saisàquelpointtuaimescellesquinesontpasdetonâge…Ellea
quoi?Sixansdeplusquetoi?Sept?Exactementcommej’enai
septdemoins…
—Oui,répondit-ilaprèsuncourtsilence.Etchaquesecondede
cetteconversationmeprouveàquelpointtuesjeune.
Mamâchoires’endécrocha.Mêmelecoupquem’avaitdonné
mamèrenem’avaitpasfaitsimal.L’espaced’uninstant,jecrus
devinerunregretdanssesyeux,commes’ilprenaitlui-même
consciencedeladuretédesesmots.Maisl’instantpassaetson
expressionredevintglaciale.
—Petitedhampir…,intervintunevoixtouteproche.
Toujoursabasourdie,jemetournailentementversAdrian
Ivashkov.Ilm’offritunfrancsourireethochalatêtepoursaluer
Dimitri.Jedevaisêtretouterouge…Qu’avait-ilentendudenotre
conversation?
—Jem’envoudraisdevousinterrompre,sedéfendit-ilen
levantlesmains.Jevoulaisseulementtedirequej’aimeraiste
parlerquandtuentrouverasletemps.
Jefustentéedeluirépondrequejen’avaispasletempsdejouer
àsonpetitjeu,maislesparolesdeDimitrimehantaienttoujours.Le
regardqu’ilposaitsurAdrianétaitfranchementréprobateur.
Commetoutlemonde,ildevaitconnaîtresaréputationsulfureuse.
Parfait,songeai-jeenéprouvantuneenviesoudainedelerendre
jaloux.Jevoulaislefairesouffrirautantquej’avaissouffertces
dernierstemps.
Jeravalaimadouleuretdéterraimonsouriredecroqueuse
d’hommes,dontjenem’étaispasserviedepuisunmoment.
J’avançaialorsversAdrianetposailamainsursonbras.
—Ilsetrouvequejen’airienàfairedansl’immédiat.(Jesaluai
àmontourDimitrid’unhochementdetêteetentraînaiAdrianen
marchantaussiprèsdeluiquepossible.)Aurevoir,gardien
Belikov.
LeregardfroiddeDimitrinoussuivitjusqu’àcequeje
détournelatête.
—Tunet’intéressespasauxgarçonsplusâgés,c’estça?me
demandaAdriandèsquenousnousfûmeséloignés.
—Tutefaisdesidées.Mabeautéstupéfianteadûobscurcirton
jugement…
Ileutl’undeceséclatsderirequimeplaisaienttant.
—C’esttoutàfaitpossible!(Lorsquejevoulusm’écarter,il
passalebrasautourdemesépaules.)Certainementpas…Puisque
tuasdécidédetemontreramicaleenversmoi,tuvasdevoir
l’assumer.
Jeluifislesgrosyeuxsansessayerderepoussersonbras.Il
sentaitl’alcoolenplusdel’odeurhabituelledesescigarettesaux
clousdegirofle.Était-ilsaoul?J’avaisl’impressionque,sobreou
ivre,ilnedevaitpasavoiruneattitudetrèsdifférente.
—Qu’est-cequetuveux?luidemandai-je.
Ilm’observaunmoment.
—JeveuxquetuailleschercherVasilisaetquetu
m’accompagnes.Onvabiens’amuser.Tuvasaussiavoirbesoin
d’unmaillotdebain.(Cetteidéeparutlechagriner.)Àmoinsquetu
préfèrestebaignertoutenue…
—Quoi?DesMoroïetdesdhampirsviennenttoutjustedese
fairemassacrerettuveuxallernageret«bient’amuser»?
—Ilnes’agitpasseulementd’allernager,m’expliqua-t-il
patiemment.Etcemassacreestuneraisondepluspourlaquelletu
devraisvenir.
Avantquej’aieeuletempsdeluirépondre,j’aperçusLissa,
MasonetChristianauboutducouloir.EddieCastileétaitaveceux,
cequin’avaitriendesurprenant,maisMiaaussi,cequil’était
beaucoupplus.Ilsétaientlancésdansunegrandeconversationqui
s’interrompitbrutalementlorsqu’ilsm’aperçurent.
—Tevoilà!s’écriaLissa,visiblementsurprise.
Merappelanttoutàcoupqu’Adrianavaittoujourslebras
autourdemesépaules,jem’écartaivivement.
—Salut!leurlançai-je.(Unsilencegênés’ensuivit,pendant
lequeljefuspresquecertained’entendrepoufferAdrian.Jeluijetai
unregardmenaçant,puismetournaiversmesamis.)Adriannous
inviteàallernager.
Tousmedévisagèrentavecstupeuretj’eusl’impressiondevoir
leuresprits’activerpouressayerd’analyserlasituation.L’humeur
deMasons’assombritunpeusansqu’ilsepermettedavantageque
lesautresdefaireuncommentaire.Jeréprimaiungrognement.
Adrianpritplutôtbienlefaitquej’invitemesamisàsafête
secrète.Vusadésinvolturehabituelle,lecontrairem’aurait
surprise.Unefoisenpossessiondenosmaillotsdebain,nous
suivîmeslesindicationsqu’ilnousavaitdonnéesjusqu’àatteindre
uncouloirsituédansuneailereculéedelarésidence.Nousy
trouvâmesunescalierencolimaçonquidescendaitindéfiniment.Je
fuspresqueétourdielorsquenoustournâmesettournâmesencore.
Desampoulesélectriquesétaientfixéesauxmurs,dontlesfresques
firentbientôtplaceàlapierredetaille.
Lorsquenousatteignîmesnotredestination,nousdécouvrîmes
qu’Adriann’avaitpasmenti:ilnes’agissaitpasseulementde
nager.NousétionsdansunesortedeSpadontl’usagedevait
reveniràl’élitedesMoroï.Enl’occurrence,ilétaitréservéàun
groupedenobles,certainementlesamisd’Adrian.Ilsétaient
environunetrentaine,tousdesonâgeouplusvieuxquelui,et
arboraientlessignesdelafortuneetdupouvoir.
LeSpaétaitconstituéd’unesériedebassinsdepierre.Il
s’agissaitpeut-êtred’uneanciennegrotte,maisceuxquiavaient
construitlarésidenceavaientprissoind’enfaireunenvironnement
parfaitementcivilisé.Lesmursetleplafonddepierrenoireavaient
étépolisjusqu’àdonnerlamêmeimpressiondeluxequise
dégageaitdetoutlerestedelarésidence.Onavaitlesentimentde
setrouverdansunetrèsjoliegrotteaménagéeparundécorateur.Il
yavaitdesprésentoirsremplisdeserviettesalignéscontrelesmurs,
ainsiquedestablesquisupportaienttoutessortesdemets
exotiques.Lesbassinsenpierreremplisd’eauchaudemaintenueà
températureparunemachinerieinvisibles’intégraientparfaitement
audécor.Unenappedevapeurflottaitdanslapièce,ainsiqu’une
vagueodeurmétallique.Desriresetdesbruitsd’éclaboussures
résonnaienttoutautourdenous.
—PourquoiMiaest-elleavecvous?interrogeai-jeLissaàvoix
bassetandisquenoustraversionslasalleàlarecherched’unbassin
libre.
—ElleétaitentraindeparleravecMasonquandnousavons
voulupartir,répondit-elleenchuchotantaussi.Çam’aparucruel
de…lalaissertouteseule.
Jenetrouvairienàyredire.Iln’yavaitqu’àl’observerpour
mesurersonchagrin.Aumoins,laconversationqu’elleavaitavec
Masonsemblaitl’endistraire.
—JecroyaisquetuneconnaissaispasAdrian,ajoutaLissa.
Jesentisautantderéprobationparl’intermédiairedenotrelien
quedanssavoix.Nousvenionsenfindetrouverungrandbassin
unpeuàl’écart.Ungarçonetunefillel’occupaientdéjàenessayant
desefondrel’undansl’autre,maisilsnouslaissaientbienassezde
placeetilétaitfaciledefairesemblantdenepaslesvoir.
Jeplongeaiunpieddansl’eauetl’enressortisaussitôt.
—Jeneleconnaispas.
Jereplongeaiprudemmentlepied,puislerestedemoncorps.
Jenepusm’empêcherdegrimacerenarrivantauventre.Jeportais
unbikinibordeauxetlecontactdirectdel’eaubrûlantesurma
peaum’avaitpriseparsurprise.
—Tudoisbienleconnaîtreunpeupourqu’ilnousaitinvitésà
safête…
—D’accord,maisest-cequetulevoisdanscebassinavec
nous?
Ellesuivitladirectiondemonregard.Adriansetrouvaità
l’autreboutdelasalleavecungroupedefillesdontlesbikinis
étaientencorepluspetitsquelemien.Jereconnusl’und’eux,porté
parBetseyJohnsondansunmagazine,etdontj’avaisrêvé.Je
détournailesyeuxensoupirant.
Nousétionstousentrésdansl’eau,quiétaitsichaudeque
j’avaisl’impressiondemijoter.CommeLissasemblaitenfin
convaincuedel’innocencedemarelationavecAdrian,jepus
tournermonattentionverslaconversationdesautres.
—Dequoiest-cequevousparlez?lesinterrompis-je,estimant
quec’étaitbeaucoupplussimpledelesinterrogerqued’essayerde
ledevinerparmoi-mêmeenlesécoutant.
—Delaréunion!réponditMasonavecexcitation.
Aumoins,ilsemblaits’êtreremisdem’avoirsurpriseen
compagnied’Adrian.
Christians’étaitinstallésurunesortedesiègecreusédansla
paroidubassin.LorsqueLissavintsecolleràlui,ilpassaunbras
possessifautourdesesépaulesetrenversalatêtepourlaposersur
lerebord.
—Tonpetitamiveutleverunearméepourpartirenguerre
contrelesStrigoï,déclara-t-il,évidemmentpourmeprovoquer.
JejetaiunregardinterrogateuràMasonsansmedonnerla
peinedecommentersonemploiduterme«petitami».
—Eh!c’étaitlasuggestiondetatante!rappelaMasonà
Christian.
—Elleaseulementditquenousferionsmieuxd’attaquerles
premiers,ripostacelui-ci.Cen’étaitpasellequivoulaitenvoyerles
novicesaucombat:c’étaitMonicaSzelsky.
Uneserveuseseprésentaavecunplateauchargédecocktails
roses.Ilsétaientservisdansdelongsverresàpiedencristal
couronnésd’unglaçage.J’étaispresquecertainequ’ilscontenaient
del’alcool,maisilétaitpeuprobablequequiquecesoitdemande
descomptesauxinvitésdecettefête.C’étaitd’ailleurslaseule
chosequejepouvaisendire,puisquemonexpériencedel’alcoolse
limitaitàboiredelabièrebonmarché.Jeprisunverreetme
retournaiversMason.
—Tucroisvraimentquec’estunebonneidée?luidemandai-je.
J’avalaiprudemmentunepremièregorgée.Entantquefuture
gardienne,j’avaislesentimentdedevoirtoujoursêtreprêteàtout.
Enmêmetemps,jeressentaisunefoisencorecettenuit-làmon
besoinderébellion.Lecocktailressemblaitàunpunch.Ilétaità
basedejusdepamplemousseetdequelquechosedeplusdouxqui
rappelaitlafraise.Jerestaiscertainequ’ilcontenaitdel’alcool,mais
ilsemblaityenavoirtroppeupourquejecourelerisquede
m’enivrer.
Uneautreserveuseapparutbientôtavecdesamuse-bouches.Je
n’identifiaipresquerien.Ilyenavaitquiressemblaientvaguement
àdeschampignonsfourrésaufromage,etd’autresàdesrondelles
deviandeoudesaucisse.EnbonneCarnivore,jetendislamain
versl’undeceux-cienmedisantqu’ilsnepouvaientpasmefaire
demal.
—C’estdufoiegras,annonçaChristianavecunsourirequime
déplut.
—C’est-à-dire?luidemandai-jeenluijetantunregardinquiet.
—Tul’ignores?(Sontonétaitarrogant.Pourunefois,il
s’exprimaitcommeunvéritableMoroïdesangroyalquiétalesa
culturedevantlesnon-initiés.Ilhaussalesépaules.)Essaie,tu
verrasbien…
Lissapoussaunsoupirexaspéré.
—C’estfaitavecdesfoiesd’oies,intervint-elle.
J’écartaivivementlamainduplateau.Tandisquelaserveuse
s’éloignait,jelançaiunregardmauvaisàChristianquiriaitdebon
cœur.
Mason,poursapart,attendaittoujoursquejeveuillebien
répondreàsaquestion.
—Queveux-tuqu’onfassed’autre?medemanda-t-il,outragé.
As-tuautrechoseàproposer?Tufaisdestoursdepisteavec
Belikovtouslesmatins.Oùestl’intérêtpourtoi?etpourles
Moroï?
Oùétaitl’intérêtpourmoi?Celafaisaitbattremoncœuret
m’inspiraitdespenséesindécentes.
—Nousnesommespasprêts,préférai-jerépondre.
—Nousnesommesplusqu’àsixmoisdelafindenotre
formation,intervintEddie.
Masonhochalatêtepourlesoutenir.
—C’estvrai!Quepouvons-nousapprendredeplus?
—Destasdechoses,répondis-jeensongeantàtoutceque
m’avaientenseignémesentraînementssupplémentairesavec
Dimitri.(Jevidaimonverre.)Etoùcelas’arrêtera-t-il?Mettons
qu’onnousenvoiesurleterrainsixmoisplustôt.Quesepassera-t-
ilquandçanesuffiraplus?Onsupprimeranotredernièreannéede
formation?nosdeuxdernièresannées?
—Jen’aipaspeurdemebattre,répliqua-t-ilenhaussantles
épaules.J’auraispuaffronterunStrigoïmêmeenpremièreannée…
—C’estça,rétorquai-jesèchement.Àpeuprèscommetut’enes
sortidanscettedescente…
LevisagedeMason,déjàrougeàcausedelachaleur,viraau
cramoisi.Jeregrettaipresqueaussitôtd’avoirprononcécette
phrase,etplusencoreenentendantChristianéclaterderire.
—Jenepensaisvraimentpasqu’ilm’arriveraitunjourde
tomberd’accordavectoi,Rose…Maisc’esttristementlecas.(La
serveuseauxcocktailsfitunnouveaupassagequipermità
Christianetmoidenousresservir.)LesMoroïdoiventapprendreà
sedéfendretoutseuls.
—Grâceàlamagie?demandasubitementMia.
C’étaitlapremièrefoisqu’elleprenaitlaparoledepuisnotre
arrivée.Saquestionfutaccueillieparungrandsilence.Eddieet
Masonrenoncèrentsansdouteàluirépondreparcequ’ilsn’avaient
aucuneconnaissanceenmatièredemagieoffensive.Lissa,Christian
etmoienavions,etfaisionsdenotremieuxpournepaslemontrer.
Ilyavaitunesorted’espoirfoudanslesyeuxdeMia,etjenepus
qu’imaginercequ’elleavaitdûendurerpendantcettejournée.Elle
avaitapprislamortdesamèreàsonréveiletavaitensuite
supportédesheuresdediscussionsàproposdepolitiqueetde
stratégieoffensive.Leseulfaitqu’ellesetrouvaitlàetsemblait
presquecalmeétaitunvraimiracle.Toutepersonneaimantuntant
soitpeusamèreauraitétéeffondréeàsaplace.
—J’imagine,répondis-jeenmerendantcomptequepersonne
n’allaitlefaire.Maisjenesaispasgrand-chosesurlesujet…
Jevidaimondeuxièmecocktailendétournantlesyeuxavec
l’espoirquequelqu’unallaitreprendrelaconversation.Personnene
s’enchargea.Miaparutdéçuemaisn’insistapaslorsqueMason
recommençaàparlerdesStrigoï.
Jeprisuntroisièmeverreetm’immergeaidansl’eauautantque
celam’étaitpossibleencontinuantàletenir.Celui-ciétaitdifférent.
Ilsemblaitchocolatéetétaitsurmontéd’unecouchedecrème
fouettée.J’enavalaiunegorgéeetreconnusungoûtd’alcool,mais
j’imaginaiquelechocolatdevaitenatténuerl’effet.
Lorsquej’eusenvied’unquatrièmeverre,laserveuseavait
disparu.Masonmesemblavraimenttrèsmignon,toutàcoup.
J’auraisbienaiméqu’ilm’accordeunpeud’attention,maisil
continuaitàparlerdesStrigoïetdesproblèmeslogistiquesque
posaituneattaqueenpleinejournée.EddieetMiahochaientlatête
avecenthousiasmeenmedonnantl’impressionqu’ilsl’auraient
suivisanshésiters’ilavaitdécidédepartirimmédiatementàla
chasseauStrigoï.Christianintervenaitdetempsàautredansleur
conversation,essentiellementpourjouerlesavocatsdudiable.
Typique.Ils’entenaitàl’opiniondesatanteetestimaitqu’une
frappepréventiveexigeaitleconcoursdesgardiensetdesMoroï.
Mason,MiaetEddiearguaientquelesgardiensdevaients’en
chargersilesMoroïn’étaientpasencoreprêtsàsebattre.
Jedevaisadmettrequeleurenthousiasmeétaitassez
contagieux,etl’idéed’attaquerlesStrigoïavantqu’ilsfrappentde
nouveaumeplaisaitbeaucoup.SaufquelesgardiensdesBadicaet
ceuxdesDrozdovs’étaienttousfaittuer.SilesStrigoïs’étaient
effectivementorganisésenbandeetavaientrecrutédeshumains,
nousavionstoutintérêtàredoublerdeprudence.
Malgrétoutsoncharme,jen’avaisplusenvied’écouterMason
parlerdesestalentsguerriers:jevoulaisunautreverre.Jeme
relevaietsortisdubassin.Àmongrandétonnement,lemondese
mitàtournoyer.C’étaituneimpressionquej’avaisdéjàeueen
sortantd’unbaintropchaud,maisjecomprislorsquecelarefusade
passerquecescocktailsdevaientêtreplusfortsquejel’avaiscru.
J’endéduisisquel’idéed’enboireunquatrièmen’étaitpeut-
êtrepasexcellente.Celadit,jenetenaispasàmontreràtoutle
mondequej’étaisivreenreplongeantimmédiatementdansle
bassin.Jemedirigeaiversuneautresalledanslaquellej’avaisvula
serveusedisparaître,enespéranttrouverlaplanquesecrètedes
desserts.Uneimagedemousseauchocolat,bienplusattrayante
quedufoied’oie,s’imposaàmonesprit.
J’avançaiaveclaplusgrandeprudencesurlesolglissant,
certainequemaréputationallaitenpâtirsijetombaisdansun
bassinpourm’yfendrelecrâne.
J’étaissiconcentréesurmespiedsetsurmadémarchequeje
finisparfoncerdansquelqu’un.Àmadécharge,c’étaitluiquiétait
entort:ilreculait,ledostournéversmoi.
—Eh!attentionoùtuvas!m’écriai-jeenrecouvrantmon
équilibre.
Saufqu’ilnem’avaitmêmepasremarquée.Sonattentionétait
focaliséesurunautregarçondontlenezsaignait.
J’étaistombéeaubeaumilieud’unebagarre.
Chapitre14
Deuxgarçonsquejeneconnaissaispassetournaientautouren
roulantdesmécaniques.Ilsdevaientavoirdanslesvingt,vingt-cinq
ansetnemeremarquèrentnil’unnil’autre.Celuiquim’étaitrentré
dedanspoussabrutalementsonopposantenleforçantàreculerde
plusieurspas.
—Vousavezpeur!hurlaceluiquiétaitdemoncôté.(Ilportait
uncaleçondebainvertetsescheveuxnoirsétaienttrempés.)Tous!
Vousvoulezvousterrerdansvospropriétésetlaisserlesaleboulot
àvosgardiens.Qu’allez-vousfairequandilsseronttousmorts?
Quivousprotégeraàcemoment-là?
Sonadversaireessuyadudosdelamainlesangquicoulaitde
sonnez.Jelereconnussubitementgrâceàsesmèchesblondes:
c’étaitlenoblequis’étaitmoquédeTashaetdesonidée
d’apprendreauxMoroïàsebattre.Jemesouvinsqu’ellel’avait
appeléAndrew.Ilessayaenvaindeporteruncoupàson
agresseur.Satechniqueétaitdéplorable.
—C’estlasolutionlaplusprudente!sedéfendit-il.Sinous
écoutonscettealliéedesStrigoï,nousallonstousmourir.Elleveut
exterminernotreespèce!
—Elleveutnoussauver!
—Elleveutnousinciteràpratiquerlamagienoire!
L’»alliéedesStrigoï»devaitêtreTasha.CeMoroï,quin’était
pasdesangroyal,étaitlapremièrepersonnehorsdemonpetit
cerclequej’entendaisprendresadéfense.Jenepusm’empêcherde
medemandercombiendegenspartageaientsonpointdevue.
Lorsqu’ilfrappaencoreAndrew,moninstinctleplusprimaire,ou
peut-êtreétait-ceuneffetdel’alcool,m’incitaàintervenir.
Jebondisentreeuxpourlesséparer.Latêtemetournaitencore
etj’avaistantdemalàtenirsurmesjambesquejeserais
probablementtombées’ilsn’avaientpasétésiprèsl’undel’autre.
Tousdeuxhésitèrent,visiblementsurprisparmonintervention.
—Dégagedelà!aboyaAndrew.
Puisqu’ilsétaientdesgarçonsetdesMoroï,ilsétaientplus
grandsetpluslourdsquemoi.Néanmoins,j’étaisàpeuprès
certained’êtreplusfortequechacund’entreeux.Misantlà-dessus,
jelessaisisparlebras,lestiraiversmoi,puislesrepoussaidansdes
directionsdifférentesaussirudementquepossible.Ilstitubèrent,
surprisparmapuissance,etjetitubaiunpeumoi-même.
L’adversaired’Andrewavançaversmoiavecunregard
furieux.Ilnemerestaitplusqu’àespérerqu’ilétaitvieuxjeuet
n’allaitpassepermettredefrapperunefille.
—Àquoitujoues?s’écria-t-il.
Lesgenscommençaientàs’attrouperpourassisterauspectacle.
—J’essaiedevousempêcherdevousconduiredemanière
encoreplusstupidequevouslefaitesdéjà!ripostai-jeenlui
rendantsonregard.Vousvoulezfairequelquechosepouraider?
Alorscessezdevousbattre!Jenevoispascommentlefaitdevous
entre-tuerpourraitsauverlesMoroï,saufsivouscomptezles
débarrasserdugènedelabêtiseparsélectionnaturelle…(Jepointai
undoigtaccusateurendirectiond’Andrew.)TashaOzéran’essaie
pasd’exterminersapropreespèce.Elleaimeraitseulementque
vouscessiezdevouscomportercommedesvictimes.(Jemetournai
verssonadversaire.)Quantàtoi,ilteresteencorebeaucoupà
apprendresitucroisquec’estunemanièredefaireadmettreton
pointdevue…Lamagie,surtoutlamagieoffensive,exige
beaucoupdemaîtrisedesoi,orlatiennenem’impressionnepas
beaucoup.Mêmemoi,j’enaiplusquetoi!Ettusauraisquec’est
vraimentdinguesitumeconnaissais…
L’unetl’autremeregardèrentfixement,complètement
abasourdis.Jeleuravaisfaitplusd’effetqu’unTaser,dumoins
pourquelquessecondes.Lasurpriseinitialepassée,ils
recommencèrentàs’enprendrel’unàl’autre.Meretrouvantprise
entrelemarteauetl’enclume,jem’empressaidem’écarteren
manquantdetomberdanslamanœuvre.AlorsMason,surgissant
derrièremoi,accourutàmonsecours;ilfrappalepremierdesdeux
quiluitombasouslamain,celuiquin’étaitpasdesangroyal.
Legarçonpartitàlarenverseettombadansunbassinen
soulevantunegerbed’éclaboussures.Jegrimaçaienmerappelant
mapeurdemefendrelecrâne,maisilnetardapasàseremettre
deboutpourrefairesurfaceens’essuyantlesyeux.
JesaisislebrasdeMasonsansparveniràleretenir.Aprèss’être
dégagé,ilfonçasurAndrewetlepoussabrutalementsurun
groupedeMoroïquidevaientêtresesamisets’efforçaientde
calmerleschoses.L’autregarçonressortitdubassin,furieux,et
avançaàsontoursurAndrew.Cettefois,Masonetmoijoignîmes
nosforcespourl’empêcherdepasser.Ilnousjetaunregardféroce.
—Mauvaiseidée,l’avertis-je.
Ilserralespoingsetparutsurlepointdes’enprendreànous.
Maisnousétionstoutdemêmeassezimpressionnantsetilne
semblaitpasbénéficierdusoutiendegrandmonde,contrairement
àAndrewquel’onentraînaitàl’écartsansqu’ilcessedehurlerdes
obscénités.LeMoroïfinitparbattreenretraiteenmarmonnantde
vaguesmenaces.
—As-tuperdulatête?demandai-jeàMasondèsqu’ilsefut
éloigné.
—Quoi?
—Qu’est-cequit’aprisdetejeterdanscettebagarre?
—Tut’yesjetéeaussi!sedéfendit-il.
J’étaissurlepointderépliquerlorsquejeprisconsciencequ’il
avaitraison.
—Cen’estpaspareil,grommelai-je.
—Es-tusaoule?s’inquiéta-t-ilenapprochant.
—Non!Biensûrquenon.J’essaiejustedet’empêcherdefaire
unebêtise.Cen’estpasparcequetuasl’illusionquetupourrais
tuerunStrigoïquetudoist’enprendreàtoutlemonde.
—L’illusion?répéta-t-il,vexé.
Jecommençaiàavoirmalaucœur.Deplusenplusétourdie,je
repartisverslapiècequejevisaisinitialementenespéranttenirsur
mesjambes.
Enl’atteignant,j’eusladéceptiondeconstaterqu’ellenecachait
nidessertsniboissons.Dumoins,cen’étaitpaslegenredebuffet
auqueljem’attendais.C’étaitlasalledessources.Plusieurs
humainsétaientétendussurdesdivansrecouvertsdesatinavec
desMoroïauprèsd’eux.Uneodeurd’encensaujasminflottaitdans
l’air.Abasourdie,jeregardaiavecuneétrangefascinationunMoroï
blondsepencherverslagorged’unetrèsjolieroussepourla
mordre.Jeprissubitementconsciencequetoutescessourcesétaient
d’unebeautéstupéfiante.Ellesressemblaientàdesmannequinsou
desactrices…Lesnoblesnetoléraientquelepremierchoix.
LeMoroïbutàlongstraits,etlafillefermalesyeux,
entrouvrantleslèvresavecuneexpressiondepurdéliceen
s’abandonnantàl’effetqueluiprocuraientlesendorphinesdu
Moroï.Jenepusm’empêcherdefrissonnerenmerappelantcette
douceeuphoriequej’avaismoi-mêmeéprouvée.Àtraversles
brumesdel’alcool,lascènemeparuttoutàcoupviolemment
érotique.Jemesentaispresqueaussiindiscrètequesij’avais
regardédeuxpersonnesfairel’amour.LorsqueleMoroïeutfinide
boireeteutléchéladernièregouttedesang,ildéposaunléger
baisersursajoue.
—Çatetente?
Jesursautaiensentantdesdoigtsm’effleurerlecou,etfisvolte-
facepourrencontrerlesyeuxvertsetlesourireentendud’Adrian.
—Arrête!luiordonnai-jeenrepoussantsamain.
—Alorsquefais-tulà?
—Jemesuisperdue,expliquai-jeenécartantlesbras.
Ilm’observaplusattentivement.
—Es-tusaoule?
—Non!Biensûrquenon.Mais…(Manausées’étaitunpeu
calmée,maisjenemesentaistoujourspastrèsbien.)Jecroisqueje
feraismieuxdem’asseoir.
—Pasici,entoutcas,conclut-ilenmeprenantlebras.
Quelqu’unpourraitsefairedesidées.Allonsdansunendroitplus
calme.
Ilmeconduisitdansuneautrepiècequejedécouvrisavec
intérêt.C’étaitunesalledemassage.PlusieursMoroï,allongéssur
destables,sefaisaientmasserledosetlespiedspardesemployées
del’hôtel.Ellesseservaientd’unehuileparfuméeauromarinetàla
lavande.End’autrescirconstances,j’auraisadorémefairemasser.
Malheureusement,l’idéed’êtreallongéesurmonestomacme
paraissaitfranchementmauvaisedansl’immédiat.
Jem’assissurlamoquette,ledosappuyécontrelemur.Adrian
s’éloigna,puisrevints’asseoiràcôtédemoienmetendantunverre
d’eau.
—Boisça,m’ordonna-t-il.Çavatefairedubien.
—Jet’aidéjàditquejen’étaispassaoule,grommelai-jeen
vidantquandmêmeleverred’eau.
—C’estça,répondit-ilensouriant.Tut’enesbiensortiedans
cettebagarre…Quiestcegarçonquiestvenut’aider?
—Monpetitami.Ouquelquechosecommeça…
—Miaavaitraison:ilyabeaucoupdegarçonsdanstavie.
—Jenesuispascegenredefille.
—Çava,serendit-ilsanscesserdesourire.OùestVasilisa?Je
croyaisquevousnevousquittiezjamais…
—Elleestavecsonpetitami,répondis-jeenl’observant.
—Pourquoiceton?Tuesjalouse?Ilt’intéresse?
—Certainementpas!C’estjustequejenel’aimepas.
—Est-cequ’illuifaitdumal?
—Non,reconnus-je.Ill’adore.C’estseulementunpauvretype.
Adriansemblaitbeaucoups’amuser.
—Ah!donc,tuesjalouse.Est-cequ’ellepasseplusdetemps
avecluiqu’avectoi?
Jepréféraipasseroutreàsaquestion.
—Pourquoimedemandes-tutoutça?Ellet’intéresse?
Iléclataderire.
—Net’inquiètepas:jenem’intéressepasàellecommeje
m’intéresseàtoi.
—Maistut’intéressesàelle.
—J’aimeraisseulementluiparler.
Ilselevapourallermechercherunnouveauverred’eau.
—Est-cequeçavamieux?medemanda-t-ilenmeletendant.
C’étaitunverreencristaltrèsélaboréquimeparaissaitbien
tropluxueuxpournecontenirquedel’eau.
—Oui.Jenepensaispasquecescocktailsseraientsiforts.
—C’estlàtouteleurbeauté,répondit-ilenpouffant.Enparlant
debeauté…cettecouleurtevatrèsbien.
Jechangeaideposition.Monmaillotdebainnedévoilaitpeut-
êtrepasautantdepeauqueceuxdesautresfilles,maisilenrévélait
toujoursplusquej’auraisvouluenmontreràAdrian.Àvraidire,
enétais-jebiencertaine?Ilavaitquelquechosed’étrange.Malgré
l’agacementquem’inspiraitsonarrogance,j’aimaismeretrouveren
sacompagnie.Lapartprovocatricedemoi-mêmereconnaissait
peut-êtreuneâmesœur…
Monespriteutundéclicquelesbrumesdel’alcool
m’empêchèrentdesaisir.Jeprisunenouvellegorgéed’eau.
—Tun’aspasallumédecigarettedepuisaumoinsdixminutes,
luifis-jeremarquerpourchangerdesujet.
—Ilestinterditdefumeràl’intérieur,répondit-ilavecune
grimace.
—Jesuiscertainequetuascompenséparlepunch…
Celaluirenditlesourire.
—Certainstiennentmieuxl’alcoolqued’autres.Tunevaspas
vomir,tuenessûre?
Jemesentaistoujourséméchéemaismanausées’étaitcalmée.
—Oui.
—Bien.
Monrêvedelaveillemerevintenmémoire.Jesavaisbienque
cen’étaitqu’unsonge,maisilm’avaitmarquée,surtoutlapartieoù
ilm’avaitparlédel’ombrequim’entourait.J’eusenviede
l’interrogertoutensachantquec’étaitstupide.Ils’agissaitdemon
rêveetnondusien.
—Adrian…
Sesyeuxvertssetournèrentversmoi.
—Oui,chérie?
Jen’euspaslecouragedepoursuivre.
—Laissetomber.
Ilfaillitrépondre,avantdetournerlatêteverslaporte.
—Ah!lavoici!
—Dequi…?
Lissaentradanslasallepourlafouillerduregardetparut
éprouverunvifsoulagementennousvoyant.Jenepouvaispasle
ressentir,cependant.Touslesproduitsquialtéraientmonétat,
commel’alcool,engourdissaientnotrelien.C’étaituneraisonde
pluspourlaquellejen’auraispasdûprendrelerisquestupidede
boirecescocktailscesoir-là.
—Tevoilà!dit-elleens’agenouillantprèsdemoi.(Elleoffrit
unhochementdetêteàAdrian.)Salut.
—Saluttoi-même,cousine,luirépondit-il.
IlarrivaitauxMoroïdesangroyaldes’adresserlesunsaux
autresenemployantunvagueliendeparenté.
—Est-cequeçava?medemandaLissa.Quandj’aivuàquel
pointtuétaissaoule,j’aieupeurquetutesoisnoyéedansun
bassin.
—Jenesuispas…(Jefinisparrenonceràsauverles
apparences.)Çava,luiassurai-je.
L’expressiond’Adrian,quiobservaitLissa,étaitdevenue
sérieuse.Celamerappelaencoremonrêve.
—Commentl’as-turetrouvée?luidemanda-t-il.
Lissaluijetaunregardsurpris.
—J’aifaitletourdessalles…
—Ah!(Ilparaissaitdéçu.)Jepensaisquetut’étaispeut-être
serviedevotrelien.
Nousleconsidérâmestouteslesdeux,lesyeuxécarquillés.
—Commentsais-tupournotrelien?l’interrogeai-je.
Alorsqueseulesquelquespersonnesdel’académieétaientau
courant,Adrianvenaitd’enparleraussinaturellementqu’ilaurait
mentionnémacouleurdecheveux.
—Jenevaisquandmêmepasvousrévélertousmessecrets,
répliqua-t-ilenprenantunairmystérieux.Etpuisvousavezune
manièreétrangedevouscomporterl’uneenversl’autre…C’est
difficileàexpliquermaisjetrouveçacool.Ondiraitbienqueles
vieuxmythesontunfonddevérité…
Lissaluijetaunregardinquiet.
—Leliennefonctionnequedansunsens,précisa-t-elle.Rose
peutsentircequej’éprouveetsavoircequejepense,maispasle
contraire.
—Ah!(Nousrestâmessilencieuxpendantquelquesinstants.
J’enprofitaipourreprendreunegorgéed’eau.)Aufait,enquoit’es-
tuspécialisée,cousine?
Lissaeutdumalàcachersonembarras.Noussavionstoutesles
deuxquesaspécialisationdevaitrestersecrètepourquepersonne
nesoittentéd’abuserdesonpouvoirdeguérison.Cependant,la
versionofficielle,selonlaquelleellenes’étaitpasencorespécialisée,
lacontrariaitbeaucoup.
—Enrien,pourlemoment.
—Croit-onquetuvasfinirparlefaire?Unefloraisontardive?
—Non.
—Maistuassansdouteunniveauassezélevédanstousles
éléments,n’est-cepas?Malheureusement,tun’espasassezforte
pourenmaîtriserunparfaitement…
Illuitapotal’épauleavecunecompassionexagérée.
—Oui.Maiscomment…?
Lissasursautaàl’instantoùleursdoigtsserencontrèrent.On
auraitditqu’ellevenaitd’êtrefrappéeparlafoudre.Elleeutune
expressionétrangeetjesentislajoiel’envahirmalgrél’alcoolqui
engourdissaitencorenotrelien.ElleobservaitfixementAdrian,
émerveillée.Lui-mêmenelaquittaitplusdesyeux.Jen’arrivaispas
àcomprendrepourquoiilssecontemplaientl’unl’autredecette
manièreetcelamecontraria.
—Eh!m’écriai-je.Arrêteça!Jet’aidéjàditqu’elleavaitun
petitami.
—Jesais,dit-ilenlaregardanttoujours,unpetitsourireaucoin
deslèvres.Ilfaudraquenousayonsuneconversationundeces
jours,cousine.
—Oui,l’approuva-t-elle.
—Eh!lançai-je,plusconfusequejamais.Tuasunpetitami.
D’ailleurslevoici.
Lissaremitlespiedssurterre,puisnousfîmestoustroisvolte-
faceverslaporte:Christianetlesautresvenaientd’entrer.Le
momentoùilsm’avaientsurpriseaveclebrasd’Adrianautourdes
épaulesmerevintbrusquementenmémoire.Cettesituationne
valaitguèremieux.Lissaetmoiétionsassisesdepartetd’autrede
lui,etvraimenttrèsprès.
Ellebonditsursespiedssansavoirparticulièrementl’air
coupable.Christianladévisageaitbizarrement.
—Nousallionspartir,annonça-t-il.
—Trèsbien,répondit-elleavantdesetournerversmoi.Tues
prête?
J’acquiesçaiettâchaidemerelever.Adrianpritmonbraspour
mevenirenaideetoffritunsourireàLissa.
—J’aiétéravideteparler.(Ilpoursuivitenmechuchotantà
l’oreille.)Net’inquiètepas.Jet’aidéjàditquejenem’intéressais
pasàelledecettemanière.Ellen’apasautantd’allurequetoien
maillotdebain,etsansdoutesanslemaillotdebainnonplus.
—Ça,tun’aurasjamaisl’occasiondelevérifier,grognai-jeen
luiarrachantmonbras.
—Net’enfaispaspourmoi.J’aibeaucoupd’imagination.
Jerejoignislesautres,puisnousrepartîmesverslapartie
principaledelarésidence.Masonmeregardaaussiétrangement
queChristianavaitobservéLissaetrestaloindemoi;ilmarchait
prèsd’Eddie,quelquespasdevantnous.J’euslasurpriseetle
désagrémentd’avanceràcôtédeMia.Elleavaitl’airterriblement
malheureuse.
—Jesuisdésoléepourcequis’estpassé,luidis-jefinalement.
—Tun’aspasbesoindefairesemblantdecompatir.
—Jesuissincère.C’esthorrible…Jesuisvraimentdésoléepour
toi.(Elleévitaitmonregard.)Est-cequetuvasvoirtonpère
bientôt?
—Àl’enterrement,répondit-ellesèchement.
—Ah!
Nesachantpasquoiajouter,j’abandonnailapartieetme
concentraisurlesmarchesdel’escalierquinousramenaitversle
rez-de-chaussée.Jefussurprisedel’entendrerelancerelle-mêmela
conversation.
—Jet’airegardéeintervenirdanscettebagarre,dit-elleen
pesantchacundesesmots.Tuasmentionnélamagieoffensive…
commesitut’yconnaissais.
Génial.Ellepréparaitunchantage…Maisétait-cevraimentle
cas?Àcetinstant,ellesemblaitpresqueamicale.
—J’aiditçaàtouthasard,répondis-je.(Iln’étaitpasquestion
quejetrahisseTashaetChristian.)Jen’ensaispasgrand-chose.
Justedeshistoiresquej’aientendues…
—Ah!murmura-t-elle,déçue.Quelgenred’histoires?
—Ehbien…,commençai-jeenessayantdetrouverquelque
choseàluiraconterquinesoitnitropprécis,nitropvague.Comme
jel’aidittoutàl’heure,jesaisquelaconcentrationestunechose
trèsimportante.Parcequen’importequoipeutnousdistraire
quandonsebatcontreunStrigoï…Ilfautrestermaîtredesoi.
Cen’étaitenréalitéqu’unprincipedebasedelaformationdes
gardiens,maiscelapouvaittrèsbienêtreunenouveautépourMia.
L’excitationlagagnaaussitôt.
—Quoid’autre?Quelgenredesortsfaut-ilutiliser?
Jesecouailatête.
—Jen’ensaisrien.J’ignorecommentmarchelamagie,etjete
répètequecenesontquedeshistoiresquej’aientendues.Je
supposequ’ilsuffitd’imaginerdesmanièresdeteservirdeton
élémentcommed’unearme.Lesspécialistesdufeusonttrès
avantagés,puisqueleurélémentpermetdetuerlesStrigoï.Les
spécialistesdel’airpeuventfairesuffoquerquelqu’un…
J’avaismoi-mêmeexpérimentéparprocurationcetteformede
torturequ’onavaitfaitsubiràLissa.C’étaithorrible…
LesyeuxdeMias’écarquillèrentdavantage.
—Etlesspécialistesdel’eau?Commentl’eaupeut-ellefairedu
malàunStrigoï?
J’yréfléchisuninstant.
—Jen’aijamaisentendud’histoiresquiimpliquaientl’eau.
Désolée…
—Maistun’auraispasuneidée?Commentest-ceque
quelqu’uncommemoipourraitapprendreàsebattre?
Voilàdoncdequoiilétaitquestion.Àvraidire,cen’étaitpas
trèssurprenant.Jemerappelaileregardaveclequelelledévorait
Tasha,àlaréunion,lorsquecelle-ciparlaitd’attaquerlesStrigoï.
Miavoulaitvengerlamortdesamère.Iln’yavaitpasàs’étonner
queMasonetelles’entendentsibien,toutàcoup…
—Mia,répondis-jeamicalementenluitenantlaporte.(Nous
étionspresquerevenusdanslegrandsalon.)Jecomprendstrèsbien
quetuveuilles…fairequelquechose.Maisnecrois-tupasquetu
devraisprendreletempsdefairetondeuil?
Lerougeluimontaauxjouesetjeretrouvaienuninstantune
Miafurieuseetparfaitementnormale.
—Nemeprendspasdehaut!grogna-t-elle.
—Cen’estpascequejefais,jet’assure…Jesuissérieuse.Je
pensequetunedevraisrienfaired’imprudenttantquetunete
seraspasunpeuremise.Etpuis…
Jen’achevaipasmaphrase.
—Quoi?demanda-t-elleenplissantlesyeux.
Etmince!Ilfallaitbienquequelqu’unleluidise.
—Jenevoisvraimentpascequ’unspécialistedel’eaupourrait
fairecontreunStrigoï.C’estsansdoutel’élémentlemoinsutilede
tousdansuncombat.
Ellepritunairoutragé.
—Tuesunevraiesalope,tusais?
—Jetedisseulementlavérité.
—Alorslaisse-moitedirelestiennes.Tuesstupidedèsqu’il
s’agitdegarçons!(JerepensaiàDimitrietreconnusqu’ellen’avait
pastoutàfaittort.)Masonestungarçongénial,l’undesplus
gentilsquejeconnaisse!Ettuneleremarquesmêmepas.Alors
qu’ilseraitprêtàfairen’importequoipourtoi,tut’amusesàtejeter
danslesbrasd’AdrianIvashkov.
J’enrestaibouchebée.Miapouvait-elleavoirlebéguinpour
Mason?Mêmesijenem’étaispasjetéedanslesbrasd’Adrianà
proprementparler,j’avaisbiencomprisquelesapparencesétaient
contremoi.Mêmesic’étaitàtort,jenepouvaispasenvouloirà
Masondesesentirblesséettrahi.
—Tuasraison,admis-je.
Miaécarquillalesyeux.Celaluisemblaitsiimpensablequeje
puisseêtred’accordavecellequ’elleneditplusunmotjusqu’àla
findutrajet.
Nousatteignîmesl’endroitoùgarçonsetfillesdevaientprendre
desdirectionsdifférentes.Tandisquelesautress’éloignaient,
j’attrapailebrasdeMason.
—Attends!(J’éprouvaislebesoindelerassureràpropos
d’Adrian.Néanmoins,unepetitepartdemois’interrogeait.Était-ce
parcequejetenaisvraimentàluiouparcequej’aimaislesavoir
amoureuxdemoi,etquejevoulaiségoïstementqueleschoses
restentainsi?Ils’arrêtaetsetournaversmoi,leregardméfiant.)Je
voulaism’excuser.Jen’auraispasdûmemontreragressiveenvers
toiaprèslabagarre.Jesaisbienquetuvoulaisseulementm’aider.
EtpourAdrian…ilnes’estrienpassé.Jetelejure.
—Onauraitplutôtcrulecontraire,àvousvoir!
Maissacolèreretombaitdéjà.
—Jesais.Maisjet’assurequec’estentièrementsafaute.Ila
l’aird’avoirunfaiblepourmoi…
JedéduisisdusouriredeMasonquemontonavaitdûêtre
convaincant.
—Ilestdifficiledes’enempêcher…
—Jeteprometsquejenem’intéressepasàlui,repris-je.Nià
personned’autre.
C’étaitunmensonge,maisquinemesemblaitpastrèsgraveà
cetinstant.J’allaisbienfinirparoublierDimitrietMiaavaitraisonà
proposdeMason.Ilétaitgénial,gentiletmignon.J’auraisété
stupidedenepasvouloirdelui,non?
Puisquemamainétaitrestéesursonbras,jen’eusqu’àl’attirer
versmoi.Cesigneluisuffit.Ilsepenchapourm’embrasseretjeme
retrouvaibientôtpresséecontrelemur,unpeucommeavecDimitri
danslasalled’entraînement.L’expériencen’avaitpaslamême
intensité,biensûr,maiselleétaitagréableàsamanière.J’enroulai
mesbrasautourdesesépaulesetl’attiraiplusprès.
—Nouspourrions…allerquelquepart,suggérai-je.
Ilmerepoussaenriant.
—Sûrementpasquandtuessaoule!
—Jenelesuispresqueplus…,medéfendis-jeenl’attirant
encore.
Ilmedonnaunrapidebaiseravantdes’écarter.
—Tul’esquandmêmetrop.Cen’estpasfacilepourmoi,je
t’assure…Écoute:situveuxencoredemoidemain,quandtuauras
recouvrétasobriété,nousenreparlerons.
Denouveau,ilsepenchaversmoipourm’embrasser.Jevoulus
encorel’emprisonnerdansmesbras,maisilreculaunefoisdeplus.
—Ducalme!metaquina-t-ilenprenantladirectiondel’aile
réservéeauxgarçons.
Jeluijetaiunregardfurieux,auquelilréponditparunéclatde
rireavantdemetournerledos.Alorsqu’ils’éloignait,mafureur
s’apaisavite,etjerejoignismachambrelesourireauxlèvres.
Chapitre15
Lelendemainmatin,j’étaisentraindemevernirlesonglesdes
doigtsdepied,cequin’avaitriendefacileavecunetellegueulede
bois,lorsqu’onfrappaàlaporte.CommeLissaétaitdéjàpartieà
monréveil,jetraversailachambreenboitillantpouressayerdene
pasruinermonœuvre.J’ouvrislebattantetdécouvrisunemployé
del’hôtel,lesbraschargésd’ungrandpaquetqu’ilécartaunpeu
surlecôtépourpouvoirmeregarder.
—RoseHathaway?
—C’estmoi.
Jeluiprislaboîte.Celle-cin’étaitpasaussilourdequ’onaurait
pulecraindred’aprèssataille.Jeleremerciaihâtivement,refermai
derrièreluietnemedemandaiqu’aprèssij’auraisdûluidonnerun
pourboire.Tantpis…
Jem’installaisurlamoquette.Lecolis,ferméparduruban
adhésif,neportaitaucuneinscription.Jememunisd’uncrayonet
m’attaquaiàl’adhésif.Lorsquej’eneusarrachésuffisamment,je
soulevailecouvercleetdécouvrissoncontenu.
Ilétaitremplideflaconsdeparfum.
Ildevaityenavoiraumoinsunetrentaine.J’enconnaissaisdéjà
certains,jedécouvraislesautres.Celaallaitdespluschers,que
portaientlesactricesdecinéma,auxplusmodestes,quel’on
pouvaittrouverdanslessupermarchés:Eternité,Ange,Champsde
vanille,Boutondejade,MichaelKors,Poison,Poisonhypnotique,Pur
Poison,Bonheur,Lumièrebleue,MuscdeJôvan,Sucrerose,VeraWang.
Jesortislesbouteilleslesunesaprèslesautres.J’enregardais
l’étiquette,puislesdébouchaispourensentirlecontenu.
J’enavaisdéjàouvertlamoitiélorsquejeprisconsciencequece
cadeaudevaitm’avoirétéenvoyéparAdrian.
J’étaisassezstupéfaitequ’ilaitréussiàfairelivrertousces
parfumsàl’hôtelensipeudetemps,maisjesavaisquel’argent
pouvaitaccomplirdesmiracles.Saufquejenetenaispasà
bénéficierdesattentionsd’unricheMoroïoisif.Apparemment,il
n’avaitpascomprislessignauxquejeluiavaisenvoyés.Je
commençaiàrangerlesflaconsàregret,puism’interrompis.J’allais
lesluirendre,évidemment…Maisjenevoyaispascequ’ilyavait
demalàlessentird’abord.
Jemeremisdoncàsortirunebouteilleaprèsl’autre.Jeme
contentaisdehumerlebouchondecertainesetvaporisaisdansl’air
cellesdontleparfumm’intéressaitplus.Heureusedécouverte,
Dolce&Gabbana,Shalimar,Marguerite,leursdominantes
particulièresmefrappaientl’uneaprèsl’autre:larose,laviolette,le
boisdesantal,l’orange,lavanille,l’orchidée…
Lorsquej’eusterminé,monodoratétaitpresquehorsd’usage.
Touscesparfumsavaientétécrééspourdeshumains,dontl’odorat
étaitmoinssensiblequeceluidesMoroïoudesdhampirs.Pourma
perception,ilsétaientextrêmementpuissants.Jecomprenaismieux,
àprésent,pourquoiAdrianavaitinsistésurl’importanceden’en
mettrequ’unegoutte.Silefaitd’avoirsenticesbouteilles
m’étourdissaitdéjà,j’osaisàpeineimaginerlaviolenceque
devaientprovoquercertainsparfumssurl’odoratdesvampires.
Malheureusement,lasaturationdemonodoratn’arrangeaitrienau
maldetêteaveclequeljem’étaisréveillée.
Jerangeailesbouteillespourdebon,enm’arrêtantlorsquej’eus
danslamainunefragrancequim’avaitvraimentplu.J’hésitai,
tournantlapetiteboîteentremesdoigts,puisjedébouchaileflacon
rougepourlesentirdenouveau.Ilétaitàlafoisdouxetpiquant,
avecquelquechosedefruité,saufqu’ilnedevaitpass’agird’un
fruittrèssucré.Enfouillantdansmamémoire,jemerappelaiavoir
déjàsenticetteodeursurunefilledemondortoir.Ellem’avaitdit
cequec’était.Celaressemblaitvaguementàunecerise,enplus
acide.Lagroseille…Ilyenavaitdansceparfum.Elleétait
mélangéeàdesfleurs,parmilesquellesjenereconnaissaisquele
muguet.Maispeuimportaientlesingrédients:cemélangeme
parlait.Ilétaitdoux,maispastrop.Jerelusl’étiquette:AmorAmor.
—Parfaitementadapté,grommelai-jeensongeantàmes
problèmessentimentauxquisemultipliaient.
Celanem’empêchapasdemettrecettebouteilledecôtéavant
derangerlereste.
Jesoulevailaboîteetallailaposersurlebureaupourla
refermeravecdel’adhésif.Jemefisensuiteindiquerlachambre
d’Adrian.TouteuneailesemblaitêtreréservéeauxIvashkov,non
loindelàoùlogeaitTasha.
J’empruntailecouloirenayantl’impressiond’êtreunelivreuse,
etm’arrêtaidevantsaporte.Celle-cis’ouvritavantquej’aieeule
tempsdefrapper.JemeretrouvainezànezavecAdrian,qui
semblaitaussisurprisquemoi.
—Petitedhampir!m’accueillit-ilcordialement.Jene
m’attendaispasàtetrouverlà.
—Jesuisvenueterendreça,expliquai-jeenluimettantlaboîte
danslesbrassansluilaisserletempsdeprotester.
Illarattrapamaladroitementettitubadesurprise.Lorsqu’ileut
recouvrésonéquilibre,ilfitquelquespasdanssachambrepourla
poserparterre.
—N’enas-tutrouvéaucunquit’aitplu?Veux-tuquejet’en
fasselivrerd’autres?
—Jeneveuxplusquetumefasseslemoindrecadeau.
—Cen’estpasuncadeau,c’estunservicepublic.Comment
unefemmepeut-ellenepasavoirdeparfum?
—Nerecommencepas,répétai-jefermement.
—Est-cequec’esttoi,Rose?demandatoutàcoupunevoix
derrièrelui.
Jejetaiuncoupd’œilpar-dessussonépaule.Lissa.
—Maisqu’est-cequetufaislà?
J’avaismalàlatêteetjepensaisqu’ellesetrouvaiten
compagniedeChristian.J’avaisdoncfaittoutmonpossiblepour
bloquernotreliendepuismonréveil.Entempsnormal,j’auraisdû
sentirqu’ellesetenaitdanslapièceenapprochantdelaporte.Je
m’ouvrisàsesimpressionspourdécouvrirsasurprise.Ellene
s’attendaitpasàmevoirlà.
—Ettoi,qu’est-cequetufaislà?riposta-t-elle.
—Mesdames!intervintAdrian,visiblementréjoui.Nevous
battezpaspourmoi!
—Net’enfaispas,répondis-jeenluijetantunregardfurieux.
J’aimeraisseulementcomprendrecequisepasseici.
Deseffluvesd’après-rasagemefrappèrentavantqu’unevoixse
fasseentendrederrièremoi.
—Moiaussi.
Jesursautai,fisvolte-faceetdécouvrisDimitriimmobiledansle
couloir.Quefaisait-ildanscettepartiedelarésidenceréservéeaux
Ivashkov?
IlallaitdanslachambredeTasha,mesuggéraunevoixintérieure.
Dimitriavaitl’habitudedemesurprendredansdessituations
embarrassantes,maislaprésencedeLissasemblaitl’étonner.Il
passaàcôtédemoipourentrerdanslachambre,puisnous
dévisagealesunsaprèslesautres.
—Lesgarçonsnesontpascensésentrerdansleschambresdes
filles,nilesfillesdanscellesdesgarçons,déclara-t-il.
Jesavaisqu’iln’allaitpasmeserviràgrand-chosedeluifaire
remarquerqu’Adriann’étaitpasunélève.Nousn’étionscensées
pénétrerdanslachambred’aucungarçon.
—Maispourquoit’acharnes-tuàfaireça?demandai-jeà
Adrian,ulcérée.
—Àfairequoi?
—Ànousmettredansdessituationsquinousdonnentl’air
coupables!
Ilpouffa.
—C’estvousquiêtesvenues…
—Vousn’auriezpasdûleslaisserentrer,lesermonnaDimitri.
JesuiscertainquevousconnaissezlesrèglesenvigueuràSaint-
Vladimir.
Adrianhaussalesépaules.
—Oui.Maisjen’aipasàobéiràunstupiderèglement.
—Peut-êtrepas,répliquafroidementDimitri.Maisjepensais
quevousaurieztoutdemêmeunpeuderespectpourcesrègles.
Adrianluifitlesgrosyeux.
—Jesuissurprisquevousmefassiezunsermonsurla
fréquentationdesmineures…(Unetellefureurembrasaleregard
deDimitriquejecrusuninstantêtresurlepointd’assisteràl’une
despertesdecontrôledontjel’avaisaccusé.Maissonvisageresta
demarbreetseulssespoingscrispéstrahirentsacolère.)Deplus,
repritAdrian,nousnefaisionsriendemal.Nousdiscutions…
—Dorénavant,sivousvoulez«discuter»avecdesjeunesfilles,
faites-ledansunendroitpublic.
Jen’appréciaipasd’entendreDimitrinoustraiterde«jeunes
filles»etcommençaiàtrouverqu’ilenfaisaitunpeutrop,aupoint
desuspecterquesacolèreétaitenpartiedueàmaprésence.
Adrianéclataderire,d’unemanièrequimedonnalachairde
poule.
—Jeunesfilles?Jeunesfilles?Biensûr!Jeunesetvieillesàla
fois…Ellesneconnaissentpresqueriendelavie,enmêmetemps
qu’ellesenconnaissentdéjàtrop.L’uneestmarquéeparlavie,
l’autreparlamort…Maises-tusûrdedevoirt’inquiéterpour
elles?Tuferaismieuxdet’inquiéterpourtoi-même,dhampir!
Pourtoietpourmoi…C’estnousquisommesjeunes.
Nousétionsbouchebée.Aucundenousnes’attendaitàvoir
Adrianperdrelespédales.
Ilsecalmatoutàcoupetrecouvrauncomportement
parfaitementnormal.Ilsedirigeaverslafenêtre,nousjetaun
regarddétachépar-dessussonépaule,puissortitsonpaquetde
cigarettes.
—Vousdevriezyaller,mesdames.Ilaraison.Jesuisune
mauvaisefréquentation.
Aprèsavoiréchangéunregard,Lissaetmoinousempressâmes
desortiretdesuivreDimitriendirectiondugrandsalon.
—C’étaitbizarre,non?medécidai-jeàdirequelquesminutes
plustard.
Jenefaisaisqu’énonceruneévidence,maisilfallaitbienque
quelqu’uns’encharge.
—Très,réponditDimitri,plusintriguéquefurieux.
Unefoisdanslegrandsalon,Dimitrimerappelaalorsqueje
m’apprêtaisàregagnernotrechambreavecLissa.
—Est-cequejepeuxteparler,Rose?
Parl’intermédiairedenotrelien,jesentisqueLissaenétait
désoléepourmoi.Jem’écartaidupassageetmetournaivers
Dimitri.UngroupedeMoroïaffolées,couvertesdefourruresetde
diamants,passaprèsdenous,bientôtsuivipardesemployésdela
résidencequiportaientleursbagages.Lesgenscontinuaientàpartir
enespéranttrouverunabriplussûr.Lapaniquerégnaittoujours.
LavoixdeDimitrimerappelaquejedevaisl’écouter.
—C’estAdrianIvashkov,dit-ilenprononçantcenomdela
mêmemanièrequelefaisaittoutlemonde.
—Jesais.
—C’estladeuxièmefoisquejetevoisaveclui.
—Effectivement,répondis-jeavecdésinvolture.Ilnousarrive
denouscroiser.
Dimitrilevaunsourcil.
—Etvousvouscroisezsouventdanssachambre?insista-t-il
enindiquantdumentonladirectiond’oùnousvenions.
Plusieursréponsespossiblesdéfilèrentdansmonesprit,jusqu’à
cequelarépliqueparfaitem’apparaisse.
—Cequisepasseentreluietmoineteconcernepas,déclarai-
jeenimitantassezbienletonqu’ilavaitemployépourmefaire
cetteremarqueàproposdesarelationavecTasha.
—Danslamesureoùtuesuneélèvedel’académie,toutceque
tufaismeconcerne.
—Pasmaviesentimentale.Tun’aspasàt’enmêler.
—Tun’espasencoreadulte.
—Jen’ensuisplustrèsloin.Jenevaispasledevenirparmagie
lejourdemondix-huitièmeanniversaire.
—Detouteévidence.
Jemesentisrougir.
—Cen’estpascequejevoulaisdire…
—Jesaiscequetuvoulaisdireetlesdétailsimportentpeu.Tu
esuneélèvedeSaint-Vladimir.Jesuistoninstructeur.Montravail
consisteàt’aideretàveillersurtasécurité.Jen’estimepas…
prudentquetuterendesdanslachambredequelqu’uncommelui.
—JemedébrouilletrèsbienavecAdrianIvashkov.Ilest
bizarre,mêmetrèsbizarreapparemment,maisinoffensif.
JecommençaiàmedemandersiDimitrin’étaitpassimplement
jaloux.Aprèstout,iln’avaitpasprisLissaàpartpourluifaireun
sermon.Cetteidéemeremontalemoraljusqu’àcequejeme
souviennedem’êtreinterrogéesurlaraisondesaprésencedansce
couloir.
—Enparlantdeviesentimentale,j’imaginequetuallaisrendre
visiteàTasha?
Commec’étaitmesquindemapart,jem’attendisàuneréponse
dutype:«Mêle-toidecequiteregarde.»
—C’étaittamèrequej’allaisvoir,répondit-ilàlaplace.
—Tucomptessortiravecelleaussi?
C’étaitimpensable,évidemment,maisl’occasionétaittropbelle
pourquejelalaissepasser.
D’aprèssonregardlas,ilenavaitautantconsciencequemoi.
—Non.Nousvenonsderecevoirdenouvellesinformationssur
l’attaquedesDrozdov.
Macolèreretomba.LesDrozdov.LesBadica.Cequivenaitde
sepassermesemblaitdérisoire,toutàcoup.Commentpouvais-je
ennuyerDimitriavecdeshistoiresd’amourhypothétiquesalors
quelesautresgardiensetluifaisaienttoutpournousprotéger?
—Qu’avez-vousdécouvert?luidemandai-jed’unevoix
neutre.
—NousavonsréussiàsuivrelapistedesStrigoï.Dumoins,
celledeshumainsquilesaccompagnaient…Deshabitantsdes
environsavaientrepéréleursvoitures.Noussavonsqu’ellesétaient
immatriculéesdansdesÉtatsdifférents.Legroupeadûsedisperser
pourrendrenosrecherchesplusdifficiles.L’undestémoinsapu
nousfournirunnumérodeplaque,quinousamenésàuneadresse
àSpokane.
—Spokane?répétai-je,incrédule.Dansl’ÉtatdeWashington?
Maisquiauraitl’idéed’installersaplanqueàSpokane?
J’yétaisalléeunefois.Cettevilleétaitaussiennuyeuseque
toutescellesdesrégionsdésoléesduNord-Ouest.
—DesStrigoï,apparemment…,répondit-il,stupéfait.L’adresse
étaitfausse,maisdesindicesconfirmentqu’ilsnesontpasloin.
Nousavonsdécouvertunensembledetunnelssousuncentre
commercial.DesStrigoïontétévusdanslesenvirons.
Jefronçailessourcils.
—Allez-vouslesattaquer?Quelqu’unva-t-illefaire?Jeveux
dire…c’étaitl’idéedeTasha.Sinoussavonsoùilssetrouvent…
Ilsecoualatête.
—Lesgardiensnepeuventrienfairesansuneautorisationde
lahiérarchie.Çarisquedeprendreuncertaintemps…
—ParcequelesMoroïseperdentdansdesdiscussionsstériles,
ajoutai-jeensoupirant.
—Ilssontprudents,mecorrigea-t-il.
Jesentislacolèremereprendre.
—Allez!Mêmetoi,tunepeuxpasvouloirêtreprudentdans
cetteaffaire!VoussavezoùsecachentdesStrigoïquiontmassacré
desenfants,vouspouvezlesattaquerparsurpriseetvousn’allez
paslefaire?
Jecrusm’entendreparleraveclavoixdeMason.
—Cen’estpassisimple.NousobéissonsauConseildes
Gardiensetaugouvernementmoroï.Nousnepouvonspasagirde
notrepropreinitiative…Etpuisnousnesommesencorecertainsde
rien.Iln’estjamaisbond’entreprendreunemanœuvrequandon
maîtrisemallasituation.
—Encoreunconseilzen,soupirai-jeenrabattantunemèchede
cheveuxderrièremonoreille.Maispourquoimedis-tuça?Ces
informationsdoiventêtreconfidentielles.Tun’espascenséles
livreràunenovice…
Sonexpressions’adoucittandisqu’ilréfléchissaitàsaréponse.
Mêmes’ilétaittoujoursirrésistible,c’étaitainsiquejelepréférais.
—Jet’aiditdeschoses…l’autrejourettoutàl’heure…queje
regrette.Àproposdetonâge.Tun’aspeut-êtrequedix-septans,
maisjetesaiscapabled’assumerlesmêmesresponsabilitésquedes
gensplusâgésquetoi.
Jesentisl’euphoriemegagner.
—Vraiment?
Ilacquiesça.
—Tuesencorejeunedansbiendesdomaines,ettuagis
souventdemanièrepuérile,maislameilleuremanièredetefaire
progresserestdetetraitercommeuneadulte.Jedevraislefaire
plussouvent.Jesaisquetumesuresbienl’importancedegarder
cetteinformationpourtoi,etquetuleferas.
Jen’appréciaispasqu’onmedisequej’agissaisdemanière
puérile,maisj’aimaisl’idéequ’ilmeparlecommeàuneégale.
—Dimka!(TashaOzéranousrejoignitetm’offritunsourire.)
Salut,Rose.
Mabonnehumeurs’enressentit.
—Salut,répondis-jefroidement.
Elleposalamainsurl’avant-brasdeDimitrietjememis
aussitôtàhaïrcesdoigtsquicaressaientlecuirdesaveste.
CommentTashaosait-elleletoucher?
—Tuasencorecetair…
—Quelair?luidemanda-t-il.
L’expressionsérieusequ’ilarboraitdevantmoilaissaplaceàun
sourireentendu,presquejoueur.
—L’airdequelqu’unquivatravaillertoutelajournée.
—Vraiment?Çasevoittantqueça?riposta-t-ild’unton
badin.
Elleacquiesça.
—Àquelleheuretonserviceest-ilcenséfinir?
Jen’enrevinspasdevoirDimitriprendreuneexpression
penaude.
—Ilyauneheure.
—Tunepeuxpascontinuercommeça,legronda-t-elle.Tuas
besoindefairedespauses.
—ÉtantdonnéquejesuisencorelegardiendeLissa…
—Pourlemoment,l’interrompit-elleavecunsourirepleinde
sous-entendus.(Jemesentisencoreplusmalquelanuit
précédente.)Ilyaungrandtournoidebillard,àl’étage.Çate
tente?
—Jenepeuxpas,répondit-ilalorsqu’unsourires’attardaitsur
seslèvres.Mêmesiçafaitlongtempsquejen’yaipasjoué…
Quoi?Dimitrijouaitaubillard?
Ladiscussionquenousvenionsd’avoirperdittouteson
importanceàmesyeux.Unepartdemoicomprenaitlaconfiance
qu’ilmetémoignaitenmetraitantcommeuneadulte,maisl’autre
part,bienplusgrande,avaitenviequ’ilsecomporteenversmoi
commeenversTasha.Qu’ilsemontrejoueur.Taquin.Désinvolte.
Ilsseconnaissaientsibienqu’ilssesentaientcomplètementàl’aise
enprésencel’undel’autre.
—Allez!lesupplia-t-elle.Justeunepartie…Jesuiscertaine
qu’onpeutbattren’importequi!
—Jenepeuxpas,répéta-t-ilàregret.Pasaveccequisepasse…
L’enthousiasmedeTasharetomba.
—J’imaginequetuasraison,serésigna-t-elleavantde
s’adresseràmoienplaisantant.J’espèrequetuterendsbien
comptequelbourreaudetravailtuaspourmodèle!Ilnes’arrête
jamais.
—Pourlemoment…,répliquai-jeenimitantletonqu’elleavait
employépourprononcercettephrase.
Tashaécarquillalesyeux.Ellenepouvaitpasimaginerqueje
memoquaisd’elle.Dimitrimejetaunregardférocepourm’avertir
qu’ilvoyaitclairdansmonjeu.Jecomprisàcetinstantquej’avais
ruinétouslesprogrèsquejevenaisd’accomplirsurlavoiedel’âge
adulte.
—J’aiterminé,Rose.Souviens-toidecequejet’aidit.
—Oui.(Jecommençaiàm’éloigner,enproieàuneenvie
soudained’allervégéterdansmachambre.Cettejournéem’avait
déjàépuisée.)C’estpromis.
Jenem’étaispasbeaucouprapprochéedemonbutlorsqueje
tombaisurMason.Ilyavaitdécidémentdeshommespartout…
—Tuesfollederage,déclara-t-ilenm’observant.(Ilnese
trompaitjamaissurmonhumeur.)Qu’est-cequis’estpassé?
—Quelques…problèmesavecl’autorité.J’aieuunematinée
étrange.
Jesoupirai.CommentcesserdepenseràDimitri?Jeregardai
Masonetmerappelail’enviedem’impliquerdavantageaveclui
quej’avaiséprouvéelaveille.J’étaisuncaspathologique,incapable
d’avoiruneopinionprécisesurquiquecesoit.Décidanttoutà
coupqu’iln’yavaitpasdemeilleurmoyend’oublierquelqu’unque
d’êtreencompagnied’uneautrepersonne,jeglissaimamaindans
lasienneetl’entraînaiavecmoi.
—Allez,viens!Nedevions-nouspastrouver…unendroit
tranquille,aujourd’hui?
—Moiquicroyaisquetuavaisdessaoulé!plaisanta-t-il.Je
pensaisquecen’étaitplusd’actualité.
Sonregard,àlafoissérieuxetintéressé,contredisaitsonton.
—Jetiensmespromesses,c’esttout!(Jemeconcentraisur
Lissaafindelalocaliser.Elleavaitquitténotrechambrepour
assisteràunévénementmondainquidevaitencoreservirde
répétitionaugranddînerdePriscillaVoda.)Viens!Allonsdansma
chambre.
Saufenderaresoccasionsoùjen’avaispasmanquédemefaire
surprendreparDimitri,personnenesongeaitvraimentàviolerla
règleconcernantlanon-mixitédeschambres.J’euspresque
l’impressiond’êtrederetourdansmondortoirdel’académie.
Tandisquenousmontionsl’escalier,jerépétaiàMasonceque
Dimitrim’avaitditàproposdesStrigoïrepérésàSpokane.Dimitri
m’avaitexplicitementdemandédegardercetteinformationpour
moi-même,maisjeluienvoulaisunefoisdeplusetnevoyaispas
lemalqu’ilyavaitàenparleràMason.Etpuisj’étaiscertaineque
celaallaitl’intéresser.
Jenemetrompaipas:Masons’emballaaussitôt.
—Quoi?s’écria-t-ilalorsquenousentrionsdansmachambre.
Ilsnevontrienfaire?
Jem’assissurmonlitenhaussantlesépaules.
—D’aprèsDimitri…
—Jesais,jesais…Tul’asdéjàdit.Ilfautêtreprudent,ettout
ça…(Masonsemitàfairelescentpasenbouillantderage.)Maissi
cesStrigoïs’enprennentàd’autresMoroï…àd’autresfamilles…
Bonsang!commeilsvontregretterdes’êtremontréssiprudents!
—Oublieça…(J’étaisassezvexéequemaprésencesurcelitne
suffisepasàledétournerdesesplansdebatailleinsensés.)Nousne
pouvonsrienfaire,detoutemanière.
Ils’arrêtanet.
—Nous,nouspourrionsyaller.
—Oùça?luidemandai-jestupidement.
—ÀSpokane.Onpeuts’yrendreencaràpartirducentre-ville.
—Quoi?Tuveuxqu’onailleattaquerlesStrigoïàSpokane?
—Oui.Eddieseraitd’accord,j’ensuissûr.Ilnoussuffirait
d’allerdanscecentrecommercial.Commeilsnes’yattendrontpas,
nousn’auronsqu’àlesguetteretleséliminerunparun…
J’écarquillailesyeux.
—Quandes-tudevenusibête?
—Jevois.Mercipourlaconfiance…
—Ilnes’agitpasdeconfiance,ripostai-jeenmerelevantpour
allermeplanterdevantlui.Jesaisquetuassuresencombat,jet’ai
vuenaction,maiscen’estpas…unemanièredefaire.Onnepeut
pasembarquerEddieetpartiràlachasseauStrigoï!Ilfaudraitêtre
plusnombreux,mieuxorganisés,disposerdedavantage
d’informations…
Jeposailesmainssursontorse,qu’ilrecouvritdessiennesen
mesouriant.Lafureurguerrièrebrillaitencoredanssesyeux,mais
ilcommençaitàs’intéresseràd’autreschoses.Moi,parexemple.
—Excuse-moid’avoirditquetuétaisbête,murmurai-je.
—Tunet’excusesqueparcequetuveuxabuserdemoi.
—Évidemment!m’écriai-jeenriant,soulagéedelevoirse
détendre.
NotreconversationmerappelacellequeChristianetLissa
avaienteuedanslachapelle.
—Jecroisqueçanedevraitpasêtretropdifficile,ajouta-t-il.
—Tantmieux,parcequ’ilyapleindechosesquej’aienviede
tefaire.
Jeglissaimesdoigtssursagorgeentrouvantsapeautièdeeten
merappelantàquelpointj’avaisaimél’embrasserlaveilleausoir.
—Tuesvraimentsonélève,dit-iltoutàcoup.
—L’élèvedequi?
—DeBelikov.J’étaisentraindepenseràcequetudisaissurla
nécessitéd’obtenirdavantaged’informations.Tutecomportes
commelui.Enfait,tuesdevenueincroyablementsérieusedepuis
qu’ilt’entraîne.
—C’estfaux!
AlorsqueMasonvenaitenfindem’attirercontrelui,jeneme
sentaisplusdutoutd’humeurromantique.J’avaisfaitmonter
MasondansmachambrepouroublierDimitri,paspourparlerde
lui.D’oùcelaluiétait-ilvenu?Sonrôleétaitdem’offrirune
diversion…
—Tuaschangé,c’esttout,expliqua-t-ilsansremarquer
l’altérationdemonétatd’esprit.Cen’estpasunreproche.Tues
seulement…différente.
Celam’énerva,maisMasonm’embrassasansmelaisserle
tempsderépondre.J’enoubliaicequejevoulaisluidire.Cequi
restaitdemamauvaisehumeurfutfacileàconvertirenintensité
physique.Jeparvinsàl’attirerjusqu’aulitetàl’yfairetombersans
interromprelebaiser.J’avaistoujoursétédouéepourfaireplusieurs
chosesàlafois.J’enfonçaimesonglesdanssondostandisqueses
mainsglissaientversmanuquepourdéfairelaqueue-de-cheval
quejem’étaisfaitecinqminutesplustôt.Ilfitcourirsesdoigtsdans
mescheveuxdétachésetsepenchapourm’embrasserlecou.
—Tuesmagnifique,murmura-t-il.
Jenepouvaispasdouterdesasincérité:sonvisagerayonnait
d’affectionpourmoi.
Jemecambraipourlelaisserpresserseslèvressurmapeauet
glissersesmainssousmontee-shirt.Ilposalamainsurmonventre,
etellesuivitensuitedoucementleborddemonsoutien-gorge.
Commenousnousdisputionsàpeinecinqminutesplustôt,
j’étaisunpeusurprisequeleschosesaillentsivite.Àvraidire,je
m’enmoquais.C’étaitdansmanature:toutcequejefaisaisdevait
êtrerapideetintense.LanuitoùDimitrietmoiavionssuccombéau
sortilègedeVictorDashkovavaitétédespluspassionnées.Comme
Dimitris’efforçaitdesemaîtriser,nousavionsaussiprisnotre
temps,àcertainsmoments,etcelaavaitétémerveilleux,d’une
autrefaçon.Maislaplupartdutemps,nousavionseubiendumalà
nousretenir…Jepouvaisencoresentirsesmainscourirsurmon
corpsetl’intensitédesesbaisers…
Alorsjecomprisquelquechose.
J’étaisentraind’embrasserMasonetc’étaitàDimitriqueje
pensais.Etjen’étaispasseulemententraindemesouvenirdece
quenousavionsfaitensemble,jem’imaginaisprécisémentque
c’étaitluiquim’embrassaitàcetinstant,commesijenepouvaispas
m’empêcherderevivreindéfinimentcettenuit-là.Ilmesuffisaitde
fermerlesyeuxpourpresqueycroire…
Saufqu’enlesouvrantjecomprisauregarddeMasonquelui
étaitavecmoi.Ilm’adoraitetavaitattendulongtempscetinstant.
Alorsjeprisconsciencequelefaitdel’embrasserenm’imaginant
entraind’embrasserquelqu’und’autre…
…étaitmal.
—Arrête!luiordonnai-jeenm’écartant.
Parcequ’ilétaitdugenrerespectueux,ils’arrêta
immédiatement.
—C’esttrop?medemanda-t-il.(J’acquiesçai.)Çava.Nous
pouvonsnousarrêteravant…
—Non!m’écriai-jealorsqu’ilsepenchaitpourrecommencerà
m’embrasser.Jenesuispassûre…Laissonstomberpour
aujourd’hui,tuveuxbien?
Celalelaissasansvoixpendantquelquesinstants.
—Qu’est-ilarrivéàtoutesleschosesquetuvoulaismefaire?
J’avaisbienconscienced’avoirl’aircomplètementlunatique,
maisquepouvais-jeluidire?Çanepeutpasdevenirphysiqueentre
nousparcequejepenseàl’hommequejedésirevraiment,dèsquejesuis
danstesbras.Tun’esqu’unfaire-valoir.
Jedéglutisenmesentantstupide.
—Jesuisdésolée,Mase,jenepeuxpas.
Ilseredressaetpassalamaindanssescheveux.
—Çava.D’accord.
Savoixétaitdure.
—Tuesfurieux.
Ilmejetaunregardorageux.
—Jesuisseulementunpeuperdu.Jen’arrivepasàinterpréter
lessignesquetum’envoies.Tuestorrideuneminuteetglacialela
suivante.Tumedisquetuveux,etpuisquetuneveuxplus.Situ
choisissaisl’undesdeux,çairait…Maistunecessesdemefaire
croirequetuvasfairequelquechosepourfinirparfaireexactement
lecontraire.Passeulementmaintenant…Çat’arrivetoutletemps.
(Ilavaitraison.Jechangeaissanscessed’attitudeàsonégard.Je
badinaisavecluiàcertainsmomentsetneluiaccordaisaucune
attentionàd’autres.)Est-cequejepeuxfairequelquechose?ajouta-
t-ilenvoyantquejenerépondaisrien.Jenesaispas…Quelque
chosequit’aideraitàavoirunemeilleureopiniondemoi?
—Jenesaispas,répondis-jetimidement.
Ilsoupira.
—Queveux-tu,aufond?
Dimitri,songeai-je.Maisjemecontentaidemerépéter.
—Jenesaispas…
Ilselevaavecungrognementpoursedirigerverslaporte.
—Ehbien!pourquelqu’unquiprétendvouloirrassembler
autantd’informationsquepossible,tuasencorebeaucoupde
chosesàapprendresurtoi-même,Rose…
Ilclaqualebattantenpartant.Lebruitmefitsursauter.Tandis
quemesyeuxrestaientfixésàl’endroitoùilsetenaituninstant
plustôt,jeprisconsciencequ’ilavaitencoreunefoisraison.J’avais
beaucoupàapprendre.
Chapitre16
Lissameretrouvaplustarddanslajournée.Tropdéprimée
pourquitterlelit,jem’étaisendormieaprèsledépartdeMason.
Ellemeréveillaenclaquantlaporte.
J’étaiscontentedelavoiretj’avaisbesoindeparleràquelqu’un
demonaventureconfuseavecMason,maislessentimentsquime
frappèrentnem’enlaissèrentpasl’occasion.Elleétaitaussitroublée
quemoi.Commed’habitude,jedécidaidoncdeluidonnerla
priorité.
—Qu’est-cequisepasse?
Àlafoistristeetfurieuse,elles’assitsursonlitens’enfonçant
dansleduvetenplumes.
—Christian.
—Vraiment?
Jenelesavaisjamaisvussedisputer.Ilssetaquinaient
beaucoup,maiscen’étaitpascegenredechosequipouvaitla
menerauborddeslarmes.
—Iladécouvert…quej’étaisavecAdriancematin.
—Ah!Voilàquipeutposerunproblème…
Jem’approchaidelacoiffeuse,saisismabrosse,grimaçaien
voyantmonrefletdanslemiroiraucadrelourdementornementéet
entreprisdecoiffermescheveuxquis’étaientemmêlésdurantma
sieste.
Ellegémit.
—Maisilnes’estrienpassé!s’insurgea-t-elle.Christianenfait
touteuneaffairepourrien.Jen’arrivepasàcroirequ’iln’aitpas
confianceenmoi.
—Ilaconfianceentoi.Iltrouveçabizarre,c’esttout.(Je
songeaiàDimitrietTasha.)Ilarrivequ’onfasseouqu’ondisedes
chosesstupidesparjalousie…
—Saufqu’ilnes’estrienpassé!répéta-t-elle.Tuétaislà,
d’ailleurs,et…Aufait!tunem’asjamaisditpourquoi.
—Adrianm’avaitfaitlivrerquelquesbouteillesdeparfum.
—Tuparlesdel’énormeboîtequetuavaisdanslesbras?
J’acquiesçai.
—Çaalors!
—J’étaisvenuelaluirapporter.Maintenant,j’aimeraisbien
savoirceque,toi,tufaisaislà…
—Onbavardait,c’esttout.(Jelasentissurlepointdemedire
quelquechose,puisseraviser,commesij’avaispuvoirsapensée
avanceretreculerdanssatête.)J’aibeaucoupdechosesàte
raconter,maisdis-moid’abordcequinevapasdetoncôté.
—Toutvabien,demoncôté.
—Arrête,Rose.Mêmesijenesuispascapabledeliredanstes
pensées,jevoisbienquandquelquechosetecontrarie.Tun’asplus
lemoraldepuisNoël.Qu’est-cequisepasse?
Cen’étaitpaslemomentdedéterrerladiscussionquej’avais
eueavecmamèrelesoirdeNoël,grâceàlaquellej’avaisdécouvert
cequisepassaitentreDimitrietTasha.Enrevanche,jeluiracontai
cequivenaitdeseproduireavecMason,enpassantsoussilencela
raisonpourlaquellejeluiavaisdemandéd’arrêter.
—C’étaittondroit,commenta-t-ellequandj’eusterminé.
—Jesais.Maisjeluiavaisdonnédefaussesindications…Je
comprendspourquoiilm’enveut.
—Jenevoispaspourquoiçanepourraitpass’arranger…Tu
n’asqu’àallerluiparler.Ilestfoudetoi.
Nousétionsenpleinmalentendu.CequisepassaitentreMason
etmoinepouvaitpasserésoudresifacilement.
—Jenesaispas,répondis-je.Toutlemonden’estpascomme
Christianettoi.
Sonexpressionserembrunit.
—Christian…Jen’arrivetoujourspasàcroirequ’ilpuissese
montrersistupide!
Jenepusm’empêcherd’éclaterderire.
—Jepariequevousallezrecommenceràvousembrasseren
moinsd’unejournée.Plusquevousembrasser,sansdoute…
Celam’avaitéchappé.Lissaécarquillalesyeux.
—Tusais.(Ellesecoualatête,exaspérée.)Biensûrquetusais…
—Jesuisdésolée…
Jevoulaisluicacherquejelesavaisjusqu’àcequ’elledécidede
m’enparlerd’elle-même.
—Quesais-tu?m’interrogea-t-elleenm’observant.
—Pasgrand-chose,mentis-je.
Commej’avaisfinidemedémêlerlescheveux,jememisà
joueraveclemanchedelabrossepourévitersonregard.
—Ilfautquejetrouveunmoyendet’empêcherd’entrerdans
matête,grommela-t-elle.
—C’étaitmonseulmoyendete«parler»,cesdernierstemps…
Oups!encoreunebourde…
—Qu’est-cequec’estcensévouloirdire?
—Rien.Je…(Sonregardsefitencoreplusperçant.)Jenesais
pas.J’aiseulementl’impressionqu’onseparlemoinsqu’avant.
—Ilfautêtredeuxpourarrangerça,remarqua-t-elleen
recouvrantsadouceur.
—Tuasraison,répondis-jesansinsistersurlefaitqu’ilvalait
mieuxquel’unedesdeuxnesoitpastoujoursoccupéeavecson
petitami.
Jedevaisreconnaîtrequejeluiavaiscachéuncertainnombre
dechoses,mêmesij’avaisessayédeluiparlerplusieursfoisces
dernierstemps.Simplement,cen’étaitjamaislebonmoment,pas
mêmeencetinstant.
—Jen’auraisjamaiscruquetuseraislapremière,tusais…Ou
plutôt:jen’auraisjamaiscruêtreencoreviergeendernièreannée.
—Moinonplus,répondit-ellesansdétours.
—Eh!qu’est-cequeçaveutdire?
Ellemedécochaunlargesourire,quis’évanouitdèsqu’elle
aperçutlecadrandesamontre.
—Mince!Ilfautquej’ailleaubanquetdePriscilla.Christian
étaitcensém’accompagner,maiscommeilpréfèrefairelatête…
Ellemelançaunregardpleind’espoir.
—Quoi?Non.Jet’enprie,Lissa…Tusaisàquelpointje
détestelesmondanitésdesfamillesroyales.
—S’ilteplaît…,mesupplia-t-elle.Christianadéserté.Tune
peuxquandmêmepasmelivrerauxloups…Neviens-tupasde
direqu’onavaitbesoindeseparlerdavantage?(Jegrognai.)En
plus,tuvaspassertontempsàm’accompagnerdanscegenrede
mondanitésquandtuserasmagardienne.
—Jesais,grommelai-je.J’espéraisseulementpouvoirprofiter
demessixderniersmoisdeliberté.
Commenouslesavionsl’uneetl’autre,ellefinitparmefaire
céder.
Nousn’avionsplusbeaucoupdetempsetjedevaisencore
prendreunedoucherapide,mesécherlescheveuxetmemaquiller.
J’avaisemportélarobedeTashaàtouthasard.Mêmesijelui
souhaitaisencoredesouffriraffreusementàcausedel’attirance
qu’elleressentaitpourDimitri,j’éprouvaiunevaguegratitudeàson
égardpourmel’avoirofferte.Jemeglissaidanssonétoffedélicate
eteusleplaisirdeconstaterquecettenuancederougememettait
aussibienenvaleurquejel’avaisimaginé.C’étaitunlongkimono
ensoiebrodédefleurs,quicouvraitlargementmesjambesetavait
uncoltrèshautplacé.Cettetenuenelaissaitpasbeaucoupdepeau
àdécouvert,maissamanièredemoulermesformeslarendaitsexy
danssongenre.Deplus,moncoquardavaitpresqueentièrement
disparu.
Lissa,commetoujours,étaitfabuleuse.Elleportaitunerobe
violettedeJohnnaRaski,unecélèbrecouturièremoroï,ensatinet
sansmanches.Lesfaussesaméthystesquiornaientlesbretelles
étincelaientsursapeaublanche.Elles’étaithabilementrelevéles
cheveuxenunchignonunpeulâche.
Enentrantdanslasalledebanquet,nousattirâmesquelques
regards.LesMoroïdesangroyaln’avaientpasprévuquela
princesseDragomiramèneraitsonamiedhampiràcetteréception
particulièrementchic.Tantpispoureux:lecartonqu’avaitreçu
Lissaprécisaitqu’ellepouvaitveniraccompagnée.Nousprîmes
placeàunetabledéjàoccupéeparquelquesnoblesdontje
m’empressaid’oublierlesnoms.Ilschoisirentunanimementde
fairecommesijen’étaispaslà,cequimeconvenaitàmerveille.
Lesconvivesnemanquaientd’ailleurspasdedistractions.Cette
salleétaitdécoréedansdesteintesbleuetargent.Lesnappesbleu
nuitquirecouvraientlestablesétaientsidoucesetsibrillantesque
j’étaisterrifiéeàl’idéedemangerdessus.Devraiesbougiesencire
d’abeilleavaientétésuspenduesàl’ensembledesmursetunfeu
crépitaitdanslacheminéeprotégéeparunécrandecarreauxde
verrecolorés.L’effetétaitspectaculaire.Destacheslumineuseset
multicoloresdansaientdanslapiècejusqu’àétourdirleregard.Une
Moroïtrèsmincejouaitduvioloncelledansuncoin,lesyeux
perdusdanslevaguetandisqu’elleseconcentraitsurlamusique.
Lecliquetisdescoupesdecristalquis’entrechoquaientfaisaitune
sortedecontrepointàlamusique.
Lerepasfuttoutaussistupéfiant.Onnousservitdesplats
élaborés,maisjereconnustoutcequisetrouvaitdansmonassiette
–enporcelainechinoise,évidemment–ettrouvailesmets
délicieux.Onm’épargnalefoiegras.Ilyeutdusaumonservidans
unesauceàbasedechampignons,unesaladeauxpoiresetau
fromagedechèvre,etdemerveilleusespâtisseriesauxamandesen
dessert.Jen’eusqu’unregret:lesportionsétaienttroppetites.La
nourrituresemblaitavoirpourprincipalefonctiondedécorer
l’assietteetjefinischaqueplatenunedizainedebouchées.Les
Moroïavaientbesoindemangerenplusdeboiredusang,mais
moinsqueleshumainsouqu’unedhampirenpleinecroissance.
Néanmoins,j’estimaiquelerepassuffisaitàcompensermon
effortd’êtrevenue.Malheureusement,Lissam’expliquaaumoment
oùjequittaislatablequenousnepouvionspaspartirsivite.
—Nousdevonsnousmêlerauxautres,chuchota-t-elle.
Nousmêlerauxautres?
Monmalaisel’amusa.
—Eh!c’esttoilaplussociabledenousdeux…
C’étaitvrai.Danslaplupartdescirconstances,j’étaiscellequise
mettaitleplusenavantetjen’hésitaispasàentamerla
conversation.Lissasemontraitsouventplustimide.Maiscegenre
demondanitésétaitsonélément,paslemien,etj’observai,fascinée,
l’aisanceaveclaquelleelles’intégraitàlahautesociétémoroï.Elle
étaitparfaite,sourianteetpolie.Toutlemondevoulaitluiparleret
ellesavaitprécisémentquoidireàchacun.Elleneseservaitpas
vraimentdesonpouvoirdesuggestion,maisquelquechoseenelle
attiraitlesautres.Ildevaits’agird’uneffetdel’espritdontelle
n’avaitmêmepasconscience.Soncharismenatureltrouvaitle
moyendes’exprimermalgrésontraitement.Lesinteractions
sociales,autrefoissistressantespourelle,neluiposaientplusde
difficulté.J’étaisfièred’elle.Laplupartdesconversations
n’abordèrentquedessujetslégerscommelamodeouleshistoires
d’amourdelanoblesse.Personnenesemblaitvouloirgâcher
l’ambianceenévoquantlesStrigoï.
Jerestaidoncdanssonsillagependanttoutlerestedelasoirée.
Jelasuiviscommesonombre,enessayantdemeconvaincrequ’il
s’agissaitd’unentraînement.Àlavérité,jemesentaismalàl’aise
aumilieudecesgens,etsavaisbienquel’impertinencequime
servaitordinairementdemodededéfensenepouvaitm’être
d’aucuneutilité.Surtout,j’avaisdouloureusementconscienced’être
laseuledhampirparmilesinvités.Ilyenavaitd’autresdansla
salle,évidemment,maisilsoccupaientleurrôleetleurplacede
gardiens,ensurveillantlaréceptiondepuissapériphérie.
TandisqueLissacharmaitlesfoules,nousnousrapprochâmes
progressivementd’ungroupedeMoroïquiparlaientdeplusen
plusfort.Jereconnusl’und’eux.C’étaitl’undesgarçonsquej’avais
empêchésdesebattre,quiportaitunstupéfiantcostumenoirau
lieud’uncaleçondebain.Ilremarquanotreapproche,nousétudia
sanslamoindregêne,maisneparutpasmereconnaître.Sansfaire
attentionànous,ilsereplongeadanssadiscussion.Ilétaitquestion,
sansgrandesurprise,delaprotectiondesMoroï.Jemesouvins
qu’ilétaitenfaveurd’uneattitudeplusoffensiveàl’égarddes
Strigoï.
—Necomprenez-vouspasquec’estdusuicide?demandal’un
desesinterlocuteurs,quiavaitdescheveuxgrisonnantsetune
énormemoustache.(Luiaussiportaituncostume,maisquiluiallait
nettementmoinsbienqu’àl’autre.)Nouscondamnerionsnotre
espèceàl’extinctionenlaissantlesMoroïapprendreàsebattre.
—Cen’estpasdusuicide!s’écrialejeuneMoroï.C’estlaseule
choseàfaire.Ilesttempsquenousapprenionsànousprotéger
nous-mêmes.Utiliserlamagiecommeunearmeetnousbattreaux
côtésdenosgardiensestnotremeilleuratout!
—Saufquelesgardiensnousdispensentd’avoirbesoind’un
autreatout,répliqual’hommeauxcheveuxgris.Vousvousêtes
laisséinfluencerpardesMoroïducommun.Jecomprendstrèsbien
qu’ilsaientpeur,puisqu’ilsn’ontpasdegardienspersonnels.Mais
cen’estpasuneraisonpourmettrenosviesendanger.
—Iln’enestpasquestion,intervintLissa.(Malgréladouceur
desavoix,toutlemondesetournaversellepourl’écouter.)Vous
évoquezl’idéequelesMoroïdoiventapprendreàsedéfendre
commes’ils’agissaitd’yforcertoutlemonde.Cen’estpaslecas.Si
vousnevoulezpasvousbattre,vousn’avezpasàlefaire.Jevous
comprendstrèsbien.(L’hommeauxcheveuxgrisseradoucit.)Mais
c’estparcequevouspouvezvousenremettreàvosgardiens.Ce
n’estpaslecasdetouslesMoroï,loindelà.Siceux-civeulent
apprendreàseprotéger,jenevoispaspourquoionlesen
empêcherait.
Leplusjeunedécochaunsouriredetriompheàsonadversaire.
—Vousvoyez?
—Cen’estpassisimple,luiobjectal’autre.S’ils’agissait
seulementdelaisserlesplusfousd’entrevousallersefairetuer,à
labonneheure!Maisoùallez-vousapprendreàvousbattre?
—Nousdécouvrironsl’usageoffensifdelamagieparnous-
mêmesetlesgardiensnousenseignerontcommentcombattre
physiquement.
—Vousvoyez?Jesavaisbienquenousallionsenarriverlà.
Mêmesivousn’êtesqu’uneminoritéàvouloirvouslancerdans
unemissionsuicide,vousvouleztoutdemêmenouspriverdenos
gardienspourqu’ilsformentvotrearméefantoche.
Lemot«fantoche»fitfroncerlessourcilsauplusjeune,etje
medemandaiuninstants’ilallaitencorelaisserparlersespoings.
—Vousnousledevez,grogna-t-il.
—Non,ilsnevousdoiventrien,intervintencoreLissa.
Touslesregardssetournèrentdenouveauverselle.Cettefois,
c’étaitl’hommeauxcheveuxgrisquiarboraitunsourirede
triomphe.LejeuneMoroï,lui,étaitrougedecolère.
—Lesgardienssontnotremeilleureressourceencasde
bataille.
—C’estvrai,reconnut-elle.Maisçanevousdonnepasledroit
delesdétournerdeleurdevoir.
L’hommeauxcheveuxgrisrayonnalittéralement.
—Alorscommentallons-nousapprendreànousbattre?insista
leplusjeune.
—Commelefontlesgardienseux-mêmes,répliquacalmement
Lissa.Allezdanslesacadémies.Constituezdesclasses,etformez-
vousencommençantparlesbases,exactementcommelesnovices.
Decettemanière,vousn’aurezpasbesoindepriverd’autresMoroï
desgardiensquilesprotègent.C’estunenvironnementsécuriséet
lesgardiensquiytravaillentontdéjàl’habituded’enseigner.(Elle
s’interrompituninstantpourréfléchir.)Vouspourriezmême
ajouterlesartsmartiauxauprogrammedesélèvesquis’ytrouvent
encemoment…
Lesyeuxs’écarquillèrent,ycomprislesmiens.C’étaitune
solutiond’unegrandeélégance,commetousceuxquiétaient
présentslecomprenaientl’unaprèsl’autre.Ellenesatisfaisaitàla
totalitédesexigencesd’aucunedesdeuxparties,maiselleen
contentaitlaplupart,d’unemanièrequinenuisaitpasàlapartie
adverse.C’étaitbrillant.LesMoroïlaregardèrent,fascinés.
Puistoutlemondesemitàparlerdesonidéeenmêmetemps.
Lissaselaissaentraînerdansleurdiscussionpassionnée.Jeme
trouvaimiseàl’écartetm’enestimaisatisfaite.Finalement,je
décidaidebattreenretraiteversuncointranquillequej’avais
repéréprèsd’uneporte.
Enchemin,jecroisaiuneserveusequiportaitunplateau
d’amuse-bouches.Commej’avaisencorefaim,jeleurjetaiun
regardméfiantsansrienvoirquiressemblaitaufoiegrasdela
veille.Jemontraidudoigtunebouchéequiévoquaitunmorceaude
viandebraisée.
—Est-cequec’estdufoied’oie?luidemandai-je.
Ellesecoualatête.
—C’estdurisdeveau.
Commecelanesonnaitpassimal,jetendislamainpour
prendrel’amuse-gueule.
—C’estdupancréas,précisaunevoixderrièremoi.
J’écartaivivementlamainduplateau.
—Quoi?m’écriai-je.
Laserveuseinterprétamasurprisecommeunrefusetsedirigea
versd’autresconvives.
AdrianIvashkov,visiblementtrèsfierdelui,vintseplacer
devantmoi.
—Est-cequetutemoquesdemoi?Lerisdeveauestdu
pancréas?
Jen’auraispasdûêtresisurprise.PuisquelesMoroï
consommaientdusang,pourquoipasdesorganesinternes?
Néanmoins,jenepusm’empêcherdefrémiràcetteidée.
—C’esttrèsbon,m’informaAdrianenhaussantlesépaules.
Jesecouailatêteavecunegrimacededégoût.
—Lesrichesnesaventvraimentplusquoiinventer…
Ilsemblaitbeaucoups’amuser.
—Quefais-tuici,petitedhampir?Est-cequetumesuivrais,
parhasard?
—Biensûrquenon!merécriai-je.(Commetoujours,ilétait
habilléavecuneparfaiteélégance.)Surtoutpasavectouslesennuis
quetunousasattirés.
Ilmedécochal’undesessouriresirrésistibles.Unefoisdeplus,
jeressentislebesoininstinctifderesterprèsdeluimalgré
l’agacementqu’ilm’inspirait.Qu’est-cequipouvaitbienexpliquer
cela?
—Vraiment?metaquina-t-il.(Àcetinstant,ilsemblait
parfaitementsaind’esprit,loinducomportementétrangedont
j’avaisététémoindanssachambre,etlecostumeluiallaitbien
mieuxqu’àtouslesgarçonsquej’avaisvusjusque-là.)Combiende
foisnoussommes-nousrencontrés?C’estlacinquième,n’est-ce
pas?Jecommenceàavoirdesdoutessurtesintentions…Maisne
t’inquiètepas:jen’enparleraipasàtonpetitami.Àaucundes
deux.
J’ouvrislabouchepourprotester,puismerappelaiqu’il
m’avaitsurpriseavecDimitrilaveille.Iln’étaitpasquestionqueje
luifasseleplaisirderougir.
—Jen’aiqu’unpetitami–quelquechosedugenre.Peut-être
mêmeaucun,d’ailleurs.Çaneteregardepas.Etjenetetrouvepas
sympathique.
—Ahoui?répliquaAdriansanscesserdesourire,avantdese
pencherversmoicommes’ilvoulaitmemurmurerunsecretà
l’oreille.Alorspourquoiportes-tumonparfum?
Cettefois,ilréussitàmefairerougiretreculerd’unpas.
—C’estfaux!
Iléclataderire.
—C’estça…J’aicomptélesbouteillesaprèstondépart,etmon
odoratmeditquetuenasmis.Ilmeplaît.Ilestàlafoispiquantet
doux…Exactementcequejedevinedetapersonnalité.Ettuas
utilisélabonnequantité:assezpourajouterducharmeàtonodeur
naturellesanslamasquer.
Samanièredeprononcerlemot«odeur»medonna
l’impressiond’entendreuneobscénité.
LesMoroïdesangroyalmemettaientpeut-êtremalàl’aise,
maispaslespetitsmalinsquimefaisaientdurentre-dedans.Ceux-
ci,jesavaiscommentlesprendre.Jemedébarrassaidemonrestant
detimiditéetmesouvinsdequij’étais.
—J’avaisparfaitementledroitd’enprendreune,déclarai-jeen
rejetantmescheveuxenarrière.Tumelesavaisoffertes.Làoùtute
trompes,c’estencroyantqueçasignifiequelquechose.Cen’estpas
lecas.Laseuleconclusionqu’ilyaitàentirer,c’estquetuferais
biend’yréfléchirdavantage,laprochainefoisquetuvoudrasjeter
tonargentparlesfenêtres.
—Ah!RoseHathawayseréveille!s’écria-t-ilenattrapantun
verredeChampagnesurleplateaud’uneserveusequipassait.Est-
cequetuenveuxun?
—Jeneboispas.
—C’estvrai…(Adrianmetenditquandmêmeunverre,puis
chassalaserveuseetbutunegorgée.J’avaisl’intuitionqu’iln’en
étaitpasàsapremièrecoupedelasoirée.)Alors,ondiraitquenotre
Vasilisaaremismonpèreàsaplace…
—Ton…(Jemeretournaiverslegroupequejevenaisde
quitter.L’hommeauxcheveuxgrisparlaittoujoursenfaisantde
grandsgestes.)Cetypeesttonpère?
—D’aprèsmamère,entoutcas.
—Es-tud’accordaveclui?Crois-tuaussiqu’ilseraitsuicidaire
quelesMoroïapprennentàsebattre?
Adrianhaussalesépaulesetbutunenouvellegorgée.
—Jen’aipasvraimentd’opinionsurlaquestion.
—C’estimpossible!Tudoisbienpencherdansunsensplutôt
quedansl’autre?
—Non.Jen’yaipasréfléchi.J’aimieuxàfaire.
—Commemepoursuivredetesassiduités?suggérai-je.Ainsi
queLissa…
J’attendaistoujoursqu’onm’expliquecequ’ellefaisaitdanssa
chambre.
Ilm’offritunnouveausourire.
—Noussavonsbienquec’esttoiquimepoursuis.
—Oui,oui,jesais…Çafaitcinqfois…(Jem’interrompisnet.)
Cinqfois?(Ilacquiesça.)Tutetrompes,insistai-jeencomptantsur
mesdoigts.Çanefaitquequatrefois:ilyaeulapremièrefois,la
soiréeauSpa,lafoisoùjesuisvenuedanstachambreetcesoir…
—Situledis,répondit-ilavecunsourirelourddesous-
entendus.
—J’ensuiscertaine…(Maisjem’interrompisencore.J’avais
bienparléàAdrianunecinquièmefois.Enquelquesorte…)Tune
peuxpaspenserà…
—Penseràquoi?medemanda-t-ilavecuneexpressionavide
oùjedécouvrisplusd’espoirquedevanité.
Jedéglutispéniblementenmesouvenantdemonrêve.
—Rien,conclus-jeavantdeboireunegorgéedeChampagne
sansypenser.
Àl’autreboutdelasalle,Lissaétaitcalmeetjoyeuse.Parfait.
—Pourquoiest-cequetusouris?voulutsavoirAdrian.
—ParcequeLissaestentraindeconquérirlafoule.
—Iln’yariendesurprenantàça.Ellefaitpartiedecesgens
quipourraientcharmern’importequis’ilss’endonnaientles
moyens,mêmeceuxquileshaïssent.
Jeluijetaiunregardméfiant.
—Jeressenslamêmechoseàproposdetoi.
—Maistunemehaispas,mefit-ilremarquerenvidantson
verre.Pasvraiment…
—Jenet’aimepasnonplus.
—C’estcequetudis.(Ilfitunpasversmoisanschercherà
m’intimider,seulementpourréduireladistancequinousséparait.)
Maisjepeuxm’enaccommoder.
—Rose!
Letranchantdelavoixdemamèreparutdéchirerl’air.
QuelquesMoroïquisetrouvaientàportéedevoixtournèrentla
têtedansnotredirectiontandisquemamère,follederage,seruait
surnous.
Chapitre17
—Àquoiest-cequetujoues?medemanda-t-ellebientropfort
àmongoût.
—Àrien.Je…
—Excusez-nous,seigneurIvashkov,grogna-t-elleavantde
m’entraînerhorsdelasalleenmetirantparlebrascommesij’avais
cinqans.
JerenversaiduChampagnesurmarobeaupassage.
—Ettoi,qu’est-cequiteprend?m’exclamai-jedèsquenous
fûmessorties.(Jebaissaitristementlesyeuxversmarobe.)C’estde
lasoie.Elleestpeut-êtrefichueàcausedetoi!
Ellem’arrachamacoupepourlaposersurunetablevoisine.
—Tantmieux.Çatedissuaderapeut-êtredet’habillercomme
unecatinvulgaire.
—C’estrude!m’écriai-je,scandalisée.Etdepuisquandjoues-tu
lesmèrespoules?(Jetiraisurmarobe.)Jetesignalequecettetenue
n’estpasexactementvulgaire.Tuasmêmeditquec’étaitgentilde
lapartdeTashademel’avoirofferte…
—Parcequejenepensaispasquetulaporteraisdansunesalle
pleinedeMoroïpourtedonnerenspectacle.
—Jen’étaispasentraindemedonnerenspectacle!D’ailleurs,
cetterobenedénudepresquerien.
—Unerobesimoulanterévèleàpeuprèstout,répliqua-t-elle.
(Elle,évidemment,étaithabilléecommeunegardienne.Elleportait
unpantalonnoiretunblazerassortiquidissimulaientefficacement
sesproprescourbes.)Surtoutquandtuteretrouvesdanscegenre
derassemblement.Toncorps…seremarque.Etçan’aidepas,que
tuflirtesavecunMoroï.
—Jeneflirtaispasaveclui.
Sonaccusationmerévoltaitd’autantplusquejemetrouvais
plutôtsagecesdernierstemps.Jedevaisreconnaîtrequej’avaiseu
l’habitudedeflirter,voireplus,avecdesMoroï,maisunincident
embarrassantetquelquesdiscussionsavecDimitrim’avaient
permisdecomprendrequec’étaitstupide.Lesfillesdhampirs
avaienttouteslesraisonsdeseméfierdesgarçonsmoroïetjefaisais
demonmieuxpourgardercelaentête.
Uneméchancetémevintàl’esprit.
—Etpuisn’est-cepasprécisémentcequejesuiscenséefaire?
ricanai-je.TrouverunMoroïquim’aideraàassurerlasurviede
monespèce?C’estpourtantcequetuasfait,toi.
Ellemelançaunregardnoir.
—Pasàtonâge.
—Tun’avaisquequelquesannéesdeplusquemoi.
—Nefaispasunetellebêtise,Rose.Tuestropjeunepouravoir
unenfant.Tun’aspasassezd’expérience.Tunesaisencoreriende
lavie…Ettunepourraispasfaireletravailquiteplairait.
Jegrognai,mortifiée.
—Est-cequ’onestvraimententraind’avoircettediscussion?
Commentest-onpasséesduflirtdonttum’accusesàlaperspective
quej’aieunenfant?Jenecoucheniaveclui,niavecpersonne,et
mêmesijelefaisais,j’aientenduparlerdelacontraception!
Pourquoimetraites-tucommesij’étaisunepetitefille?
—Parcequetutecomportescommeunepetitefille.
Cetéchangeressemblaitétrangementàceluiquej’avaiseuavec
Dimitri.
—Quevas-tufaire,maintenant?M’envoyerdansma
chambre?ripostai-je,furieuse.
Elleparutépuisée,toutàcoup.
—Non,Rose.Jenevaispastedemanderd’allerdansta
chambre.Maisiln’estpasnonplusquestionqueturetourneslà-
dedans.J’espèrequetun’auraspastropattirél’attention…
—Àt’entendre,oncroiraitquej’étaisentraindefaireunstrip-
tease!J’aiseulementdînéavecLissa,tusais…
—Tuseraissurprisedesavoirquelsévénementsinsignifiants
peuventfournirunpointdedépartàunerumeur,memit-elleen
garde.Surtoutlorsqu’ils’agitd’AdrianIvashkov.
Ellemequittasurcesmots.Jelaregardais’éloignerdansle
couloirenbouillantdecolèreetderessentiment.N’était-cepasdu
déliredesapart?Jen’avaisrienfaitdemal.Jelasavais
paranoïaquesurlaquestiondescatinsrouges,maislaréaction
qu’ellevenaitd’avoirmeparaissaitexagérée,mêmepourelle.Pire
quetout:ellem’avaitsortiedecettesalleparlaforce,cequin’avait
pasmanquédeseremarquer.Pourquelqu’unquinevoulaitpas
quej’attirel’attention,ellevenaitdecommettreuneboulette.
QuelquesMoroïquisetrouvaientprèsd’Adrianetmoi
sortirentdelasalle.Enpassantdevantmoi,ilsmejetèrentdes
regardsencoinetsechuchotèrentquelquechoseàl’oreille.
—Merci,maman,grommelai-je.
Mesentanthumiliée,jepartisdansladirectionopposéeàcelle
qu’elleavaitprise,sanstropsavoiroùj’allais,etmeretrouvaià
l’arrièredelarésidence,loindetouteactivité.
Lecouloirquej’avaisempruntéfinitparprendrefin,maisla
dernièreporteàgauchedonnaitsurunescalier.Commeellen’était
pasferméeàclé,jemontai,pourfinalementtombersuruneautre
porte.Àmongrandplaisir,celle-ciouvraitsurunepetiteterrasse
quinesemblaitpasvoirpassergrandmonde.Elleétaitcouverte
d’uneépaissecouchedeneige,rendueéblouissanteparlesoleil
levant.
Jechassailaneiged’unegrandeboîtefixéeausolquisemblait
fairepartied’unsystèmedeventilation,etm’yassissansplusme
soucierdemarobe.Lesbrasenroulésautourdemesépaules,je
m’abandonnaiauplaisirdelavueetàladoucesensationdusoleil
surmapeau,dontjejouissaisrarement.
Jefussurprised’entendrelaportes’ouvrirquelquesminutes
plustard,etencorepluslorsqueDimitrifitsonapparition.Mon
cœurs’emballaparréflexe,puisjedétournailesyeuxsanssavoir
quoienpenser.J’entendissesbottescrisserdanslaneigetandis
qu’ilsedirigeaitversmoi.Uninstantplustard,ilretiraitsalongue
vestepourendrapermesépaules.
—Tudoisêtrefrigorifiée,commenta-t-ilens’asseyantàcôtéde
moi.
C’étaitvrai,maiscelamecontrariaitdel’admettre.
—Lesoleils’estlevé,medéfendis-je.Ilrejetalatêteenarrière
pourcontemplerlecielparfaitementbleu.Jesavaisquelesoleillui
manquaitautantqu’àmoi,certainsjours.
—C’estvrai,maisçan’empêchepas.Onestàlamontagne,en
pleinhiver.
Jenerépondisrien.Nousrestâmesassiscôteàcôtedansun
silencereposant.Detempsàautre,unebourrasquesoulevaitun
tourbillondeneigeautourdenous.IlfaisaitnuitpourlesMoroï.La
plupartdesclientsdelarésidenceallaientbientôtsecoucheretles
pistesdeskiétaientdésertes.
—Mavieestundésastre,déclarai-jefinalement.
—Cen’estpasundésastre,répondit-ilcommeparréflexe.
—Est-cequetum’assuiviedepuislasalledebanquet?
—Oui.
—Jen’avaismêmepasremarquéquetuétaislà.(Lesvêtements
noirsqu’ilportaitindiquaientqu’ildevaitêtreenservicependantla
réception.)AlorstuasvulalégendaireJaninefaireunscandaleen
metirantdehors.
—Cen’étaitpasunscandale.Presquepersonnenel’a
remarqué.Jem’ensuisrenducompteparcequejet’observais.
Jem’interdisdem’enthousiasmeràcetteidée.
—Cen’estpascequ’elleadit,répliquai-je.D’aprèselle,j’aurais
aussibienpufaireletapin.
Jeluirapportailaconversationquenousavionseuedansle
couloir.
—Elles’inquiètepourtoi,c’esttout,conclutDimitrilorsque
j’eusterminé.
—Ellearéagidefaçonexcessive.
—Ilarrivequelesmèressoientunpeutropprotectrices.
J’écarquillailesyeux.
—Onparledemamère,là.Etellenem’avaitpasl’airsi
protectricequeça.J’aisurtouteul’impressionqu’elleavaitpeur
quejel’embarrasse.Etpuistoutsonsermonsurlesgrossesses
avantl’âgeétaitstupide.Iln’yaaucunrisquequeçam’arrive.
—Cen’étaitpeut-êtrepasdetoiqu’elleparlait.
J’enrestaibouchebée.
«Tun’aspasassezd’expérience.Tunesaisencoreriendela
vie…Ettunepourraispasfaireletravailquiteplairait.»
Mamèrem’avaiteueàvingtans.Lorsquej’étaispetitefille,cela
meparaissaitungrandâge.Àprésent,ilnemerestaitplusque
quelquesannéesavantdel’atteindre.Cen’étaitpassivieuxqueça,
finalement.Pensait-ellem’avoireuetropjeune?Avait-elleétéune
simauvaisemèreparcequ’ellen’avaitpassufaireautrement?
Regrettait-ellelamanièredontleschosesavaientévoluéentre
nous?Était-ilpossiblequ’elleaiteuuneexpériencepersonnelledu
flirtaveclesMoroïetdelacruautédesrumeurs?Jeluiressemblais
beaucoup,physiquement.Jevenaisencored’êtrefrappéeparsa
bellesilhouette.Elleavaitunjolivisage,pourunefemmequiallait
sursesquaranteans.Plusjeune,elledevaitêtrevraimenttrès
séduisante.
Jesoupirai.Jen’avaispasenvied’yréfléchir.Celarisquaitde
m’obligeràrepenserlarelationquej’avaisavecmamère,peut-être
mêmeaupointdedevoiradmettrequ’elleétaitunepersonneàpart
entière.Orj’avaisbienassezderelationsstressantesàgérer.Je
passaismontempsàm’inquiéterpourLissa,mêmesiellesemblait
allerplutôtbien,pourunefois.Matentatived’histoired’amour
avecMasonétaitunchampderuines.EtilyavaitDimitri,
évidemment…
—Onn’estpasentraindesebattre,luifis-jeremarquertoutà
coup.
Ilmejetaunregardoblique.
—Tuaimeraisqu’onsebatte?
—Non,jedétesteça.Verbalement,jeveuxdire…Danslasalle
d’entraînement,c’estautrechose.
Ilesquissal’undesdemi-souriresqu’ilmeréservait.J’avais
rarementl’occasiond’envoirunentier.
—Jen’aimepasçanonplus.
Jenepusm’empêcherdem’émerveillerdesémotionsquele
seulfaitd’êtreassiseàcôtédeluifaisaitnaîtreenmoi.C’étaitsibon
d’êtreaveclui…JamaislaprésencedeMasonnemeprocuraitun
telbien-être.Alorsjeprisbrusquementconsciencequ’onnepouvait
pasforcerl’amour.Ilétaitlàoun’yétaitpas.S’iln’yétaitpas,il
fallaitavoirlecouragedel’admettre.S’ilyétait,ilfallaittoutfaire
pourprotégerceuxqu’onaimait.
Lesmotsquisortirentdemabouchemeprirentaudépourvu,à
lafoisparcequ’ilsétaienttoutàfaitaltruistesetparcequejeles
pensaissincèrement.
—Tudevraisaccepter.
Ilsursauta.
—Quoi?
—LapropositiondeTasha.Tudevraisl’accepter.C’est
vraimentunegrandechance.
Jerepensaiàcequemamèrevenaitdemediresurlesenfants.
Jen’étaispasprêteàenavoir.Peut-êtrenel’était-ellepasnonplus
lorsqu’ellem’avaiteue.MaisTasha,elle,l’était.Etjesavaisque
Dimitril’étaitaussi…Ilss’entendaienttrèsbien.Ilpouvaitdevenir
songardienetavoirdesenfantsavecelle…Ceseraitunegrande
chancepourtouslesdeux.
—Jenem’attendaisvraimentpasàt’entendredireunechose
pareille,déclara-t-il,unpeumalàl’aise.Surtoutaprès…
—…moncomportementdegarce?
Jeresserraisavesteautourdemesépaulespourluttercontrele
froid.Elleétaitimprégnéedesonodeur.C’étaitsienivrantqueje
pouvaispresquem’imaginerdanssesbras.Adriann’avaitpeut-être
pastortdesoulignerl’importancedesparfums.
—Jetel’aidit:jen’aipasenviedemebattrecontretoi.Jen’ai
pasenviequ’onsedéteste.Etpuis…(Jefermailesyeux,puisles
rouvris.)Peuimportecequej’éprouvepourtoi:jepréfèretesavoir
heureux.
Lesilencequisuivitm’offritl’occasiondeprendreconscience
deladouleurquejeressentaisàlapoitrine.
Dimitripassaunbrasautourdemoietattiramatêtesurson
épaule.
—Roza…,murmura-t-ilsimplement.
C’étaitlapremièrefoisqu’ilmetouchaitvraimentdepuisla
nuitdusortilège.Cequis’étaitpassédanslegymnaseétait
différent…plusanimal.Iln’étaitpasquestiondedésiràcetinstant.
Iln’étaitquestionquedesesentirprochedequelqu’undontonse
souciaitetduflotd’émotionsquecelagénérait.
DimitripouvaitbienallervivreavecTasha,celane
m’empêcheraitpasdel’aimer.Jel’aimeraisprobablementtoutema
vie.
JetenaisvraimentàMason,maisjen’entomberais
vraisemblablementjamaisamoureuse.
JesoupiraicontreletorsedeDimitrienregrettantdenepas
pouvoirresterlàpourtoujours.Jemesentaisapaisée.Peuimportait
ladouleurquej’éprouvaisenl’imaginantavecTasha,c’étaitenlui
conseillantdefairecequiétaitlemieuxpourluiquejepouvaisêtre
là.Alorsjecomprisqu’ilétaittempsquejecessedememontrer
lâcheetquejefasseencoreautrechosepourêtreenaccordavec
messentiments.Masonavaitditquej’avaisencoredeschosesà
apprendresurmoi-même.Jevenaisdelefaire.
Jem’écartaiàcontrecœur,melevaietrendissavesteàDimitri.
Ildutsentirmagêneetmeregardabizarrement.
—Oùvas-tu?medemanda-t-il.
—Briserlecœurdequelqu’un.
Jecontemplailescheveuxnoirsetlesbeauxyeuxsombresde
Dimitriuninstantdeplus,puisquittailaterrasse.Jedevais
présentermesexcusesàMason…etluidirequ’ilnesepasserait
jamaisrienentrenous.
Chapitre18
Commemestalonsaiguillescommençaientàmefairesouffrir,
jelesretiraidèsquej’eusfranchilaporteetjetraversailarésidence
piedsnus.Jen’étaisjamaisalléedanslachambredeMason,mais
merappelaisqu’ilm’enavaitdonnélenuméroetlatrouvai
facilement.
Jefrappai.Shane,legarçonquipartageaitlachambreavec
Mason,m’ouvritquelquesinstantsplustard.
—Salut,Rose!
Ils’écartapourmelaisserentrerpendantquejejetaisuncoup
d’œildanslapièce.Latélévisiondiffusaitunpublireportage–la
carenceenémissionsintéressantesétaitl’undesinconvénientsde
noshorairesnocturnes–etdescanettesdesodavidesrecouvraient
presquetouteslessurfaces.Masonn’étaitpaslà.
—Oùest-il?demandai-jeàShane.
—Jelecroyaisavectoi,répondit-ilenréprimantunbâillement.
—Jenel’aipasvudepuiscematin.
Shanebâillapourdebon,puisfronçalessourcils.
—Jel’aivupréparerunsac,toutàl’heure.J’aicruquevous
aviezprévuunefollesortieromantique:unpique-niqueou
quelquechosecommeça…Jolierobe,aufait!
—Merci,murmurai-jeensentantquejefronçaislessourcilsà
montour.
Ilpréparaitunsac?Celan’avaitaucunsens,puisqu’ilne
pouvaitallernullepart.Iln’étaitpaspossibledepartir,detoute
manière.Cetterésidenceétaitaussibiengardéequel’académie,
d’oùLissaetmoin’avionsréussiànousenfuirquegrâceàson
pouvoirdesuggestion,etceaveclesplusgrandesdifficultés.Mais
pourquoiMasonaurait-ilemportédesaffairess’iln’avaitpas
l’intentiondepartir?
JeposaiencorequelquesquestionsàShane,puisdécidaide
suivrecettepistemalgrésonabsurdité.J’allaitrouverleresponsable
delaplanificationdestoursdegardeetdelasécurité,etobtinsles
nomsdesgardiensquiétaientenserviceautourdelarésidenceau
momentoùMasonavaitétévupourladernièrefois.Jeconnaissais
laplupartd’entreeux.Ilsn’étaientplusenserviceàcetteheure-là,
cequilesrendaitd’autantplusfacilesàtrouver.
Malheureusement,lesdeuxpremiersquej’interrogeain’avaient
pasaperçuMasondelajournée.Lorsqu’ilsmedemandèrent
pourquoijemerenseignais,jeleurfisuneréponsevagueet
m’empressaidelesquitter.Latroisièmepersonnedemalisteétait
untypeprénomméAlan,quitravaillaithabituellementpourle
collègedel’académie.Ilrevenaitjustedespistesetretiraitson
équipementprèsdelaporte.Ilmereconnutaussitôtetsouritenme
voyantapprocher.
—Biensûrquejel’aivu!merépondit-ilensepenchantvers
sesbottes.
Monsoulagementm’appritàquelpointjem’étaisinquiétée.
—Savez-vousoùilest?
—Non.Jel’ailaissésortirparlaportenordavecEddieCastile
et…comments’appelle-t-elledéjà?Ah!lapetiteRinaldi.Jeneles
aipasrevusaprèsça.
J’enrestaibouchebée.Alancontinuaitàdétachersesskis
commesinousétionsentraindediscuterdel’étatdespistes.
—VousavezlaissésortirMason,Eddie…etMia?
—Oui.
—Pourquoi?
Ilvenaitd’enfiniravecseschaussuresetrelevalatêteversmoi
avecunairàlafoisperplexeetréjoui.
—Parcequ’ilsmel’ontdemandé.
J’eusunsinistrepressentiment.Jecherchaisurmalistequel
gardienétaitdeserviceavecAlanàlaportenordetallaiaussitôtle
trouver.Ilmefournitlamêmeréponse.IlavaitlaisséMason,Eddie
etMiasortirsansleurposerdequestions,etnevoyaitpasplus
qu’Alanenquoicelapouvaitposerunproblème.Ilsemblait
presquehébété.C’étaitunairquej’avaisdéjàvu…surlevisagedes
gens,lorsqueLissaemployaitlasuggestion.
CelaseproduisaitsurtoutquandLissanevoulaitpasqu’ilsse
souviennentdequelquechose.Ellepouvaitenfouirlesouvenirde
l’événementaufonddeleurmémoire,l’effacertoutàfait,oufaire
ensortequ’ilresurgisseplustard.Maisellen’arrivaitàgommer
complètementdessouvenirsqueparcequ’elleétait
particulièrementdouéedanscedomaine.Puisquecesdeux
gardiensenavaientencorequelques-uns,ilsavaientdûêtre
victimesd’unepersonnemoinsaguerrie.
Mia,parexemple.
Jen’étaispaslegenredefilleàm’évanouir,maisjecrusun
instantquej’allaistournerdel’œil.Lorsquelemondesemità
basculer,jefermailesyeuxetinspiraiprofondément.Jerecouvraila
vue,etl’horizonsastabilité.Iln’yavaitaucunproblème.J’allais
finirparcomprendrecequisepassait.
Mason,EddieetMiaavaientquittélarésidenceplustôtdansla
journéeenseservantdelasuggestion,cequiétaitformellement
interdit.Ilsn’avaientparlédeleurprojetàpersonne.Ilsétaient
sortisparlaportenord.J’avaisvuunecartedesenvironsquelques
joursplustôt.Parlaportenord,onaccédaitàunealléequi
débouchaitsurlaseuleroutevraimentfréquentéedesenvirons.
Cettenationalemenaitàunepetitevillesituéeàunevingtainede
kilomètres,celleoùsetrouvaitlagareroutièrequeMasonavait
mentionnée.
Oùl’onpouvaitprendreuncarpourSpokane.
Spokane,l’agglomérationdanslaquelleonavaitrepérédes
membresdugroupedeStrigoïquiemployaitdeshumains.
Spokane,oùMasoncroyaitpouvoirréalisertoussesrêves
insensésdemassacrerdesStrigoï.
Spokane,dontilconnaissaitl’existenceàcausedemoi.
—Non,non,non!gémis-jeencourantjusqu’àmachambre.
Dèsquejel’atteignis,j’échangeaimarobecontreunjean,des
bottesetungrospulld’hiver.Attrapantmonmanteauetmesgants,
jemeprécipitaiverslaporte,puism’arrêtainet.J’étaisentrain
d’agirsansréfléchir.Qu’allais-jebienpouvoirfaire?Ilsemblait
nécessaired’avertirquelqu’un…saufquecelaallaitattirerdegros
problèmesautrio.Celameforceraitaussiàadmettredevant
Dimitriquejem’étaisempresséederépéterlesinformations
secrètesqu’ilm’avaitconfiéescommeunemarquederespectpour
mamaturité.
Jeregardail’heure.Ils’écouleraituncertaintempsavantque
quelqu’unserendecomptequenousavionsdisparu.Àcondition
quej’arrivemoiaussiàquitterlarésidence…
Quelquesminutesplustard,jemeretrouvaisentrainde
frapperàlaportedeChristian.Ilvintm’ouvrir,l’airensommeillé
maisaussicyniquequed’habitude.
—Situesvenuet’excuserpourelle,commença-t-ilenme
prenantdehaut,tupeuxaussibien…
—Laferme!l’interrompis-je.Ilnes’agitpasdetoi.
Jeluiexpliquairapidementcequisepassait.Mêmeluine
trouvaaucuncommentairespirituelàfaire.
—TudisqueMason,EddieetMiasontallésàSpokanepour
attaquerdesStrigoï?
—Oui.
—Mincealors!Pourquoin’es-tupaspartieaveceux?Ça
ressembleàuneidéequetuauraispuavoir…
Jeréprimaiuneenviedelegifler.
—Parcequejenesuispasfolle!Parcontre,jevaisallerles
chercheravantqu’ilsfassentquelquechosedestupide.
Cefutàcetinstantqu’ilcompritoùjevoulaisenvenir.
—Qu’est-cequetuattendsdemoi?
—J’aibesoindesortirdelarésidence.Ilsysontparvenusparce
queMiaautilisélasuggestionsurlesgardes.J’aibesoinquetu
fasseslamêmechose.Jesaisquetut’yentraînes…
—C’estvrai,reconnut-il.(C’étaitlapremièrefoisdepuisqueje
leconnaissaisquejelevoyaisembarrassé.)Maisjenesuispastrès
bon…Ilm’estpresqueimpossibledel’employersurundhampir.
Lissaestcentfoismeilleurequemoi…etquen’importequelMoroï,
probablement.
—Jesais.Maisjeneveuxpasluiattirerd’ennuis.
Ilricana.
—Parcontre,situm’enattires,tut’enmoques?
—Plusoumoins,répondis-jeenhaussantlesépaules.
—Tuesunevraiesalope,tusais.
—Onmel’adéjàdit.
Cinqminutesplustard,noustraversionslesboisendirection
delaportenord.Ilfaisaitjouretlaplupartdesgensétaientà
l’intérieur,cequi,jel’espérais,allaitnousrendreleschosesplus
faciles.
C’eststupide,merépétai-jeenmarchant.Cettehistoireallait
nousretomberdessus.PourquoiMasonavait-ilfaitunechose
pareille?Jelesavaisimpulsifetj’avaisbienvuquel’idéequeles
gardiensn’allaientrienfaireaprèslesdeuxattaquesl’avait
contrarié.Maiscelanesuffisaitpasàexpliquersadécision.Était-il
vraimentsicinglé?Ildevaitsavoiràquelpointc’étaitdangereux.
Était-ilpossiblequ’ilaitétécontrariéparnotrerendez-vous
désastreuxaupointd’avoirenviedesejeterdanslagueuledu
loup?etqu’ilaitentraînéEddieetMiadanscetteaventure?
Évidemment,cesdeux-làn’avaientpasdûêtredifficilesà
convaincre…EddieauraitsuiviMasonn’importeoùetMiarêvait
autantqueluid’exterminerl’ensembledesStrigoï.
Aumilieudetouteslesquestionsquiagitaientmonespritnese
trouvaitqu’uneseuleévidence:c’étaitmoiquiluiavaisparlédes
StrigoïdeSpokane.C’étaitentièrementmafauteet,sansmoi,rien
detoutcelaneseseraitproduit.
—Lissaregardetoujourssavictimedanslesyeux,expliquai-je
àChristiantandisquenousapprochionsdelaporte,etelleparle
d’unevoixtrèscalme.Jenesaispasquoitedired’autre.Ellese
concentreénormément.Tun’asqu’àessayerça…Focalise-toisurle
faitquetuveuxleurimposertavolonté.
—Jesais,grommela-t-il.Jel’aivuefaire.
—Parfait,medéfendis-je.J’essayaisseulementdet’aider.
Enplissantlesyeux,jevisqu’iln’yavaitqu’ungardienàla
porte.C’étaituncoupdechance.Nousdevionsêtretombés
pendantunerelève…Lorsqu’ilfaisaitjour,iln’yavaitpasà
craindred’attaquesdeStrigoï.Lesgardienscontinueraientà
accomplirleurdevoir,maisnouspouvionsespérerqu’ilsseraient
unpeumoinsvigilants…
Notreapparitionnesemblapasinquiéterceluiquiétaiten
service.
—Qu’est-cequevousfaitesici,lesenfants?
Christiandéglutit,levisagetenduparsoneffortde
concentration.
—Vousalleznousouvrirlaporte,dit-il.
Àpartunlégertremblementdûàsanervosité,sontonétait
assezprochedeceluiqu’employaitLissa.Malheureusement,cela
n’eutaucuneffetsurlesurveillant.CommeChristianmel’avaitfait
remarquer,ilétaitpresqueimpossibledeseservirdelasuggestion
surundhampir.Miaavaiteudelachance…Notreinterlocuteur
nousoffritunlargesourire.
—Quoi?demanda-t-il,visiblementamusé.
Christianfitunnouvelessai.
—Vousalleznousouvrirlaporte.
Lesouriredugardientremblalégèrementet,surpris,ilsemità
clignerdesyeux.Iln’avaitpasl’airhébétédesvictimesdeLissa,
maisChristianl’avaitprovisoirementdésorienté.
Malheureusement,ilétaitévidentquecelanesuffiraitpaspour
qu’ilnouslaissesortiretoubliel’incident.Parchance,j’étais
entraînéeàplierlesgensàmavolontésansuserdelamagie.
Jebaissailesyeuxversuneénormelampetorchequ’ilavait
poséeprèsdesaguérite.Jemesaisisdel’objet,quidevaitbien
peserdanslestroiskilos,etl’abattissursoncrâne.Ilpoussaun
grognementavantdes’effondrer.Ilm’avaitàpeinevuevenir…
Malgrélamonstruositédel’actequejevenaisdecommettre,une
partdemoiregrettaitquemesprofesseursn’aientpasassistéàma
performance.
—NomdeDieu!s’exclamaChristian.Tuviensd’attaquerun
gardien!
—Oui.(Iln’étaitplusquestionderamenerlesautres
discrètement.)Jen’avaispascomprisàquelpointtuétaisnulen
suggestion.Jem’occuperaidesconséquencesplustard.Mercide
tonaide.Tuferaisbiendefileravantquelarelèvearrive.
Ilsecoualatêteetfitlamoue.
—Pasquestion.Jet’accompagne.
—Non.Jen’avaisbesoindetoiquepourfranchirlaporte.
Inutilequetut’attiresdesproblèmes.
—C’estdéjàfait!s’écria-t-ilenmemontrantlegardien.Ilavu
monvisage.Puisquejesuisdéjàmouilléjusqu’aucou,autantqueje
t’aideàleursauverlamise…Situcessaisdetecomportercomme
unegarce,pourchanger?
Jejetaiundernierregardcoupableaugardienavantquenous
franchissionslaporte.J’étaisàpeuprèssûrequelecoupn’étaitpas
assezfortpouravoircausédevraisdégâts,etilnerisquaitpasde
mourirdefroidenpleinjour.
Aprèscinqminutesdemarcheauborddelaroute,jecompris
quenousavionsunproblème.Malgréseslunettesdesoleiletses
vêtementsépais,Christiansouffraitbeaucoupd’êtreexposéàla
lumièredujour.Celanousralentissait,oriln’allaitpass’écouler
beaucoupdetempsavantquequelqu’untrouvelegardienque
j’avaisassomméetqu’onselanceànotrepoursuite.
Unevoitureapparutderrièrenous.Commecen’étaitpasle
genredemodèledesvéhiculesdel’académie,jeprisunedécision.
Jen’aimaisvraimentpasl’auto-stopetcomprenaisbienàquelpoint
c’étaitdangereux,maisnousavionsbesoind’atteindrelavilleau
plusvite.Ilnemerestaitplusqu’àespérerquenousserions
capablesdeveniràboutdel’éventuelfoudangereuxsurlequel
nousallionstomber.
Parchance,ils’agissaitd’uncoupleentredeuxâgesqui
s’inquiétapournous.
—Est-cequevousallezbien,lesenfants?
—Notrevoitureaquittélaroute,mentis-jeenbaissantmon
pouce.Est-cequevouspourrieznousdéposerenvillepourqueje
puisseappelermonpère?
Ilscrurentàmonhistoire.Unquartd’heureplustard,ilsnous
déposaientdevantunepompeàessence.J’eusmêmequelques
difficultésàmedébarrasserd’euxtantilsvoulaientnousveniren
aide.Aprèsavoirréussiàlesconvaincrequenousnousen
sortirions,nousmarchâmesjusqu’àlagareroutière.Commeje
l’avaissoupçonné,cetendroitn’étaitpasungrandcarrefourde
communications.Iln’étaitdesserviquepartroislignes:deuxqui
menaientàd’autresstationsdeski,etunetroisièmequipermettait
degagnerLowston,dansl’Idaho.C’étaitlàqu’ilfallaitserendresi
l’onvoulaitallerailleurs.
J’avaisàmoitiéespéréquenousarriverionsàrattraperMason
etsescomplicesavantl’arrivéedeleurcar.Nousaurionsalorspu
lesramenerenlimitantlesdégâts.Malheureusement,nousneles
vîmesnullepart.Lafemmesouriantequitenaitleguichetvoyait
d’ailleurstrèsbiendequinousparlions.Ellenousconfirmaqu’elle
leuravaitvendutroisbilletspourSpokaneavecchangementà
Lowston.
—Merde!m’écriai-je.(Tandisquemonjuronluifaisaitlever
unsourcil,jemeretournaiversChristian.)Tuasdel’argentpour
lesbillets?
Christianetmoineparlâmespasbeaucouppendantletrajet;je
mecontentaideluidirequ’ils’étaitconduitcommeunidiotenvers
Lissaaucoursdeleurdisputeàproposd’Adrian.Lorsquenous
atteignîmesLowston,j’avaisréussiàleconvaincre,cequiétaitun
petitmiracle.Ildormitpendantlasecondemoitiédutrajetjusqu’à
Spokanesansquejeparvienneàl’imiter.Jenecessaisdemerépéter
quetoutétaitmafaute.
NousarrivâmesàSpokaneenfind’après-midi.Ilnousfallut
interrogerplusieurspersonnes,maisquelqu’unfinitparnous
indiquerladirectionducentrecommercialdontDimitrim’avait
parlé.Ilsetrouvaitassezloindelagareroutière,maisrestait
accessibleàpied.Commemesmusclesétaientunpeuraidesaprès
cinqheuresdecar,l’exercicemefitdubien.Lesoleiln’étaitpas
encorecouché,maisilétaitmaintenantassezbasetmoinspénible
pourunvampire.Christianpouvaitmarchersansproblème.
Alors,commecelaseproduisaitsouventlorsquej’étaiscalme,je
mesentisattiréedanslatêtedeLissa.Puisquecelaallaitme
permettredesavoircequisepassaitàlarésidence,jen’essayaipas
d’yrésister.
—Jesaisquetuveuxseulementlesprotéger,maisnousavons
besoindesavoiroùilssont.
Assisesursonlitdansnotrechambre,Lissavenaitdesubir
l’interrogatoiredeDimitri,enprésencedemamère.C’étaitune
expérienceintéressantequedelevoiraveclesyeuxdeLissa.Illui
inspiraitunprofondrespect,biendifférentdumaelström
d’émotionsquejeressentaisensaprésence.
—Jevousaidéjàditquejenesuisaucourantderien,répondit
Lissa.Jen’aiaucuneidéedecequis’estpassé.
Elles’inquiétaitbeaucouppournous.Mêmesij’étaistristedela
sentiranxieuse,jemeréjouisdenepasl’avoirimpliquéedanscette
histoire.Ellenepouvaitpaslivrerdesinformationsqu’elleignorait.
—Jenepeuxpascroirequ’ilssoientpartissanstedireoùils
allaient!intervintmamère.(Savoixétaitsèche,maisjedécouvris
del’inquiétudesursonvisage.)Surtoutcomptetenudevotre…
lien.
—Ilnefonctionnequedansunsens,luirappelatristement
Lissa.Vouslesaveztrèsbien.
Dimitris’agenouillapoursemettreàsahauteur,cequiétait
presquetoujoursnécessairelorsqu’ilvoulaitregarderquelqu’un
droitdanslesyeux.
—Es-tucertainequetunepeuxriennousdire?Ilsnesontpas
enville.L’hommequenousavonsinterrogéàlagareroutièreneles
apasvus.Noussommespourtantquasimentsûrsquec’estlàqu’ils
sontallés…Ilnousfaudraitunepiste,n’importelaquelle,pour
commenceràleschercher.
Unhommeàlagareroutière?Encoreuncoupdechance…Il
avaitdûentre-tempsremplacerlafemmequinousavaitvendules
billets.
Lissagrinçadesdentsavantdeluijeterunregardfurieux.
—Vouscroyezvraimentquejenevouslediraispas,sijesavais
quelquechose?Vouspensezquejenem’inquiètepaspoureux,
moiaussi?Jen’aiaucuneidéedel’endroitoùilssetrouvent.
Aucune!Etjenesaispasnonpluspourquoiilssontpartis.Jen’y
comprendsrien.J’aimêmedumalàcroirequ’ilssoientavecMia…
Jelasentaisdéçueetunpeuamèred’avoirététenueàl’écartde
nosplans,mêmes’ilsétaientstupidesetdangereux.
Dimitriserelevaensoupirant.Sonexpressionm’appritqu’illa
croyait,etaussiqu’ils’inquiétait,d’unemanièrequin’étaitpas
seulementprofessionnelle.Moncœursebrisalorsquejedécouvris
toutlesouciqu’ilsefaisaitpourmoi.
—Rose?(LavoixdeChristianmefitregagnermonpropre
corps.)Jecroisqu’onestarrivés.
Nousétionssurunevasteplaceenfaced’uncentrecommercial.
Uncaféoccupaitl’angledubâtiment,saterrasseempiétantsur
l’espaceoùnousnoustrouvions.Desgensentraientetsortaient
sanscesseducomplexebourdonnantencored’activitéàcette
heure-là.
—Alors?medemandaChristian.Commentfait-onpourles
retrouver?
Jehaussailesépaules.
—Nousn’avonsqu’ànouscomportercommedesStrigoïpour
qu’ilsnoustombentdessus…
Unsourireréticentsedessinasurseslèvres.Mêmes’ilrefusait
del’admettre,maplaisanteriel’avaitamusé.
Nousentrâmes.Cettegaleriecommercialeabritaitlesmêmes
enseignesquetouteslesautres,etmoncôtéégoïstemesoufflaqu’il
nousresteraitpeut-êtreletempsdefaireunpeudeshoppingsi
nouslestrouvionsassezvite.
Christianetmoienfîmesdeuxfoisletoursansrepérernosamis
nirienquiauraitpuressembleràl’entréed’untunnel.
—Nousnoussommespeut-êtretrompésd’endroit,finis-jepar
suggérer.
—Oubiencesonteuxquisesonttrompésd’endroit,compléta
Christian.Ilsonttrèsbienpualler…là!
Jesuivisladirectiondesondoigt.Lestroisrenégatss’étaient
installésàunetableducafé.Ilsavaientl’airsidécouragéset
anéantisquej’eneusmalpoureux.
—Jetueraispouravoirunappareilphotoàcetinstant,ricana
Christian.
—Cen’estpasdrôle!grommelai-jeenmeprécipitantverseux.
Intérieurement,jepoussaiungrandsoupirdesoulagement.Ils
n’avaientvisiblementpasrencontrédeStrigoï,legroupeétaitau
completetilsemblaitpossibledelesconvaincrederentreravant
quelesennuissemultiplient.
Ilsnemeremarquèrentquelorsquejefuspresquedevanteux.
—Rose!s’écriaEddieenrelevantbrusquementlatête.Qu’est-
cequetufaislà?
—Est-cequevousêtesdevenusfous?hurlai-je.(Quelques
personnesmejetèrentdesregardssurpris.)Avez-vouslamoindre
idéedesennuisquevousvousêtesattirés?dupétrinoùvousnous
avezfourrés?
—Commentnousas-turetrouvés?m’interrogeaMasonàvoix
basseenobservantlesalentoursavecnervosité.
—Vousn’êtespastoutàfaitdesgéniesducrime,grinçai-je.
Votreinformateurdelagareroutièrevousatrahis.Etpuisj’aivite
comprisquevousaviezdécidédevouslancerdanscettechasseau
Strigoïstupideetvaine.
LeregarddeMasonmerévélaqu’ilm’envoulaitencore.La
réponsevintdeMia.
—Ellen’étaitpasvaine…
—Ahoui?Avez-voustuédesStrigoï?Enavez-vousseulement
repéréun?
—Non,reconnutEddie.
—Parfait,répliquai-je.Vousavezeudelachance.
—Pourquoies-tusihostileàl’idéed’abattredesStrigoï?
m’agressaMia.N’est-cepaspourçaqu’ont’entraîne?
—Onm’entraîneàaccomplirdesmissionssensées,etpasdes
enfantillagessuicidaires.
—Cen’estpasunenfantillage!s’insurgea-t-elle.Ilsonttuéma
mère.Lesgardiensavaientdécidédenerienfaire…Etleurs
informationsnevalentrien.Onn’apastrouvédeStrigoïdansles
tunnels.Ilnedoitpasyenavoirunseuldanstoutelaville.
Christiansemblaimpressionné.
—Vousavezdécouvertlestunnels?
—Oui,réponditEddie.Maisilsétaientbeletbienvides.
—Nousdevrionslesvisiteravantdepartir,mesuggéra
Christian.Çapeutêtrecool,etonnecourtaucunrisquesi
l’informationestmauvaise.
—Non.Onrentre.Toutdesuite.
—Nousallonsencorefouillerlaville,déclaraMasonqui
semblaitépuisé.Tunepeuxpasnousobligeràrepartir,Rose.
—Non,maislesgardiensdel’académies’enchargerontavec
plaisirquandjelesappelleraipourleurdirequevousêteslà.
C’étaitpeut-êtreduchantage,maiscefutefficace.Toustrois
levèrentlesyeuxversmoicommesijelesavaisfrappésdans
l’estomacsimultanément.
—Tuenseraiscapable?medemandaMason.Tunous
trahirais?
Jemefrottailesyeuxenessayantdésespérémentde
comprendrecommentjemeretrouvaisàtenirlerôledelaraison.
Qu’étaitdevenuelafillequis’étaitenfuiedel’académie?Masonne
s’étaitpastrompé:j’avaischangé.
—Ilnes’agitpasdevousdénoncermaisdevousgarderenvie.
—Tunouscroissansdéfense?intervintMia.Tupensesqu’on
seferaittuertoutdesuite?
—Oui.Àmoinsquetuaiestrouvéunemanièred’utiliserl’eau
commeunearme?
Ellerougitetneréponditrien.
—Nousavonsapportédespieuxenargent,précisaEddie.
Génial.Ilsavaientdûlesvoler…Jejetaiunregardimplorantà
Mason.
—Jet’enprie,Mason…Metsfinàcettefolieetrentrons…
Ilm’observaunlongmoment,puissoupira.
—Trèsbien.
EddieetMiaparurentconsternés,maisMasonavaitassuméle
rôledechefdebandeetilsn’allaientpasoserpoursuivresanslui.
C’étaitMiaquisemblaitleprendreleplusmal,etjenepus
m’empêcherdemesentirdésoléepourelle.Ellen’avaitpasprisle
tempsdepleurersamèreets’étaitlancéedanssonprojetde
vengeancepouréchapperàsadouleur.Elleallaitdevoirfairefaceà
beaucoupdechoseslorsquenousserionsderetour.
Christianétaittoujoursexcitéparlestunnels.Vuqu’ilpassaitsa
viedansungrenieràl’académie,jen’auraispasdûenêtresurprise.
—Jeviensderegarderleshorairesdescars,m’annonça-t-il.
Nousavonslargementletempsdelesvisiteravantleprochain…
—Nousn’allonspasnouspromenerdansunrepairedeStrigoï,
décrétai-jeenmedirigeantverslesportesducentrecommercial.
—Saufqu’iln’yapasdeStrigoïdanscessouterrains,répéta
Mason.Ilsneserventqu’àentreposerdumatérieldenettoyageet
nousn’yavonsrienvudebizarre…Jecroisvraimentqueles
gardiensontétémalinformés.
—Rose!insistaChristian.Onpeutbiens’amuserunpeuavant
derepartir…
Ilsmeregardaienttousenmedonnantl’impressionquej’étais
unemèrerefusantd’acheterdesbonbonsàsesenfantsàl’épicerie.
—Trèsbien.Maisjusteuncoupd’œil,alors…
Ilsnousconduisirentàl’autreboutdelagaleriemarchandeet
poussèrentuneportequiannonçait«Réservéaupersonnel».Après
avoirévitéquelquesagentsdemaintenance,nousouvrîmesune
nouvelleporte.Celle-cidonnaitsurunescalierquimerappelacelui
quenousavionsdescendupourrejoindreAdriandansleSpadela
résidence,saufquecelui-làétaitbeaucoupplussaleetqu’ily
régnaituneodeurinfecte.
Nousatteignîmesladernièremarche.Enfaitdetunnel,il
s’agissaitplutôtd’unétroitcouloirauxmursrecouvertsdeciment
décrépitetéclairésporadiquementpard’horriblesnéons.Ilse
poursuivaitàlafoisàdroiteetàgauche,etétaitencombrédeboîtes
deproduitsnettoyantsoudematérielélectrique.
—Tuvois?meditMason.Àmourird’ennui.
—Etqu’est-cequ’ilyaaufond?demandai-jeenindiquanttour
àtourlesdeuxdirections.
—Rien!réponditMiaensoupirant.Onvatemontrer.
Nouspartîmesversladroitepourretrouverlemêmedécor
rébarbatif.Jem’apprêtaisàtomberd’accordavecmescamarades
lorsquej’aperçusquelquechosesurlemur.Jem’arrêtaipour
examinercequiserévélaêtreunelistedelettrespeintesennoir.
D
B
C
O
T
D
V
L
D
Z
S
I
Certainesétaientassortiesdelignesoudecroix,maisle
messagemeparutglobalementincohérent.Miaremarquaquemon
attentionavaitétéattiréeparquelquechose.
—C’estprobablementuncodeduservicedemaintenance,
déclara-t-elle,ouunmessagelaisséparungang.
—Probablement,répétai-jeencontinuantàexaminerlemur.
Lesautress’agitaientsanscomprendremafascinationpources
lettres.Jenelasaisissaispasnonplus,àvraidire,maismoninstinct
m’incitaitàrester.
Alorsjecompris.
BcommeBadica,ZcommeZeklos,IcommeIvashkov…
J’écarquillailesyeux.C’étaitlalistedesinitialesdesdouze
famillesroyales.IlyavaittroisD,maisjedevinaid’aprèsleslettres
quelesfamillesétaientrangéesparordred’importancecroissante.
Ontrouvaitd’abordlesfamillesquicomptaientlemoinsde
membres,commelesDragomir,lesBadica,lesConta,pourensuite
remonterpeuàpeul’échellesocialejusqu’auclangigantesquedes
Ivashkov.Jenecomprenaispasàquoiservaientleslignesqui
accompagnaientparfoisleslettres,maisjeremarquaivitequelles
étaientlesfamillesdontlalettreétaitsuivied’unecroix:lesBadica
etlesDrozdov.
Jem’écartaidumur.
—Nousdevonssortirdelà,annonçai-jed’unevoixqui
m’effrayamoi-même.Toutdesuite.
Lesautresmejetèrentdesregardsétonnés.
—Pourquoi?demandaEddie.Quesepasse-t-il?
—Jevousexpliqueraiplustard.Partonsd’abord.
—Ilyaunesortieparlà,m’informaMasonenm’indiquant
l’endroitparlequelnousétionsarrivés.C’estplusprèsdelagare
routière.
—Non,décidai-jeaprèsavoirjetéuncoupd’œilaucouloir
obscur.Nousrepartonsparlecheminquenousavonsprispour
venir.
Tandisquenousrevenionssurnospas,tousmeregardaient
commesij’avaisperdulatête,maispasunn’osaencoremeposer
dequestions.Lorsquenousémergeâmesducentrecommercial,je
poussaiunsoupirdesoulagementenretrouvantlesoleil.Celui-ci
étaitentraindesecoucher,teintantlesbâtimentsderougeet
d’orange,maisilnouslaissaitencoreletempsd’atteindrelagare
routièresanscourirdedanger.Avecunpeudechance,nous
n’allionspascroiserdeStrigoï.
Carjesavaisdésormaisqu’ilyavaitbiendesStrigoïàSpokane.
LesinformationsdontdisposaitDimitriétaientfiables.Jen’avais
pascomprislasignificationdecetteliste,maisilétaitévident
qu’elleavaitunrapportaveclesattaques.Jedevaisprévenirles
autresgardiensaussivitequepossibleetm’abstenird’enparlerà
mescamaradesavantquenousayonsretrouvélasécuritédela
résidence.Masonauraitbienétécapabled’yretourner…
Nousparcourûmesletrajetderetourjusqu’aucarensilence.
Monchangementd’humeursemblaitavoirintimidémes
compagnons.MêmeChristianparaissaitàcourtdecommentaires
narquois.Pourmapart,jebouillaisintérieurementenoscillant
entrelacolèreetlaculpabilité,etjepassailetrajetàréfléchiraurôle
quej’avaisjouédanstouscesévénements.
JefaillisfoncerdansEddie,quimarchaitdevantmoiets’arrêta
brutalement.
—Oùsommes-nous?demanda-t-ilenjetantdesregards
alentour.
Tiréedemesréflexionsparsaremarque,j’examinailes
environs.Lesbâtimentsdevantlesquelsnouspassionsneme
disaientrien.
—Mince!m’écriai-je.Est-cequ’ons’estperdus?Personnen’a
doncfaitattentionàlaroute?
Puisquejen’avaispasétéplusprudentequ’eux,maremarque
étaitinjuste.Maismamauvaisehumeuravaitprislepassurla
raison.Masonm’observapendantquelquesinstants,puisindiqua
unedirection.
—Parlà!
Aprèsavoirbifurqué,nousprîmesunerueétroitequise
faufilaitentredeuxbâtiments.J’avaisl’impressionqu’ilsetrompait,
maisjen’avaispasdemeilleureidéeàproposeretiln’étaitpas
questiondeperdredutempsenouvrantundébat.
Nousn’avionsfaitquequelquespasdanslaruellelorsque
j’entendisunbruitdemoteuretuncrissementdepneus.Mia
marchaitaumilieudelachausséeetmoninstinctprotecteurdoublé
d’unsolideconditionnementm’incitaàagiravantd’avoirvraiment
compriscequisepassait.Jeluisaisislebraspourlaplaquercontre
lemur.Lesdeuxgarçonsavaienteuleréflexedes’écarterdela
routeaumêmeinstant.
Unegrandecamionnettegriseauxvitresteintéesvenaitde
s’engagerderrièrenousetnousfonçaitdessus.Nousnous
pressâmescontrelemurpourlalaissernousdépasser.
Saufqu’ellenelefitpas.
Avecungrincement,elles’arrêtajustedevantnous.Lorsquela
portelatérales’ouvritencoulissantpourlaissertroiscolossesen
jaillir,moninstinctseréveilladenouveau.J’ignoraisquiilsétaient
etcequ’ilsnousvoulaient,maisleurcomportementétaitclairement
hostileetjen’avaispasbesoind’ensavoirdavantage.
J’assenaiunviolentcoupdepoingàceluiquis’approchaitde
Christian.Ill’encaissapresquesansbronchermaisparutsurprisde
l’avoirsenti.Ildevaitpenserquequelqu’undesipetitnelui
poseraitaucunproblème.LecolossesedésintéressadeChristian
pouravancersurmoi.Ducoindel’œil,jevisMasonetEddiese
prépareràaffronterlesdeuxautres.Masonavaitmêmedégainéson
pieuvolé…MiaetChristian,pourleurpart,étaienttétanisés.
Nosassaillantscomptaientessentiellementsurlaforcebrute.
Leurstechniquesdecombatoffensivesetdéfensivesn’étaientpas
aussiperfectionnéesquelesnôtresetils’agissaitd’humains,qui
n’avaientpaslapuissancedesdhampirs.Malheureusement,lefait
d’êtreacculéscontreunmurnousdésavantageait.Ilnousétait
impossibledebattreenretraiteetnousavionsquelquechoseà
perdre.
Mia,parexemple.
LegéantquiaffrontaitMasonenpritsubitementconscienceet
luiéchappapoursesaisirdeMia.J’eusàpeineletemps
d’apercevoirl’éclatd’uncanonqu’ilpressaitdéjàsonarmecontre
soncou.J’abandonnaiaussitôtmonadversaireetcriaiàEddied’en
faireautant.Commenousétionsentraînésàobéirinstantanémentà
cetyped’ordres,ilinterrompitsoncombatpourmejeterunregard
interrogateur.JelevispâlirendécouvrantMia.
Jenedemandaispasmieuxquedecontinueràcognersurces
types,mêmesijenesavaistoujourspasquiilsétaient,maisjene
pouvaispascourirlerisquequeMiasoitblessée.Letypequila
tenaitlesavaitaussi.C’étaitunhumain,maisilnousconnaissait
assezpoursavoirquenousaurionsfaitn’importequoipour
protégeruneMoroï.Ladevisedesgardiensavaitétégravéedans
notreespritdèsnotreplusjeuneâge:leursécuritéavanttout.
Nosagresseurssefigèrentpournousobserveràtourderôle,
Masonetmoi.Nouspassionsapparemmentpourleschefsdela
bande.
—Qu’est-cequevousnousvoulez?leurcriai-je.
LecolossearrachaungémissementàMiaenpressant
davantagel’armesursoncou.Malgrétouslesdiscoursqu’elleavait
tenussursavaleurguerrière,elleétaitpluspetitequemoi,
beaucoupmoinsforteetbientropterrifiéepourtenterlemoindre
geste.
L’hommeindiqualaporteouvertedelacamionnetted’un
mouvementdetête.
—Jeveuxquevousmontiezlà-dedans.Etpasdecoupfourré!
Sivoustentezquoiquecesoit,jelatue.
MonregardpassadeMiaauvéhicule,puisàmesamis,avant
derevenirseposersurl’inconnuquivenaitdeparler.Etmerde!
Chapitre19
J’avaishorreurdemesentirimpuissanteetjedétestais
reconnaîtremadéfaitesansm’êtrebattue.Cequis’étaitpassédans
laruellen’avaitpasétéunvraicombat.Sicestypesm’avaient
vaincue,j’auraispeut-êtreacceptédemesoumettre.Maispersonne
nem’avaitvaincue.Jem’étaisàpeinesalilesmainsetleuravais
obéisansdiscuter.
Ilsnousforcèrentànousasseoiràmêmelesoldela
camionnetteetnousattachèrentlesmainsdansledosavecdes
lanièresdeplastiquetoutaussisolidesquedesmenottesenmétal.
Letrajetsedéroulaensilence.Ilarrivaitquenosravisseurs
échangentquelquesmots,maistoujourstropbaspourqu’aucunde
noustroisparvienneàlesentendre.ChristianetMiacomprenaient
peut-êtrecequ’ilssedisaient,maisilleurétaitdifficiledenousle
communiquer.Miasemblaitaussiterrifiéequedanslaruelle.
Christians’étaitviteressaisietarboraitsonhabituelleexpressionde
colèrehautaine;iln’osaitpaspourautantprendreuneinitiative
faceànosgardes.
Jenemanquaipasdemeréjouirdesonsang-froid.Ilnefaisait
pasdedoutequeceshommesn’auraientpashésitéàlefrappers’il
leurenavaitfournileprétexte,etaucundenoustroisn’auraitété
enpositiond’intervenir.Cetteidéemerendaitfolle.Onm’avaitsi
bienconditionnéeàprotégerlesMoroïquejenesongeaipasun
instantàmapropresécurité.ChristianetMiaétaientl’uniqueobjet
demonattentionetc’étaienteuxquenousdevionssortirdece
pétrin.
Etcommentétions-noustombésdanscepiège?Quiétaientces
gens?Mystère.Toustroisétaienthumains,maisjerefusais
d’envisager,neserait-cequ’uninstant,qu’ilsaientpuenleverun
groupedeMoroïetdedhampirsparaccident.C’étaitbiennousqui
lesintéressionsetildevaityavoiruneraisonàcela.
Nosravisseursnesedonnèrentpaslapeinedenousmettredes
bandeauxpournousempêcherdevoirlaroute,cequimeparutde
mauvaisaugure.Pensaient-ilsquenousconnaissionstropmalla
régionpouryretrouvernotrecheminoujugeaient-ilsinutilede
nousaveuglerparcequ’ilssavaientquenousnequitterionsjamais
leslieuxoùilsnousmenaient?Celadit,jenerepéraipasgrand-
chose,àpartquenousnouséloignionsducentre-villepournous
enfoncerdansunebanlieuerésidentielle.Spokaneétaitaussi
déprimantequejel’avaisimaginé.Àpartquelquesendroitsoùla
neigeétaitrestéemiraculeusementimmaculée,lestrottoirs
disparaissaientsousunebouegriseetdesflaquessalestrouaientles
pelousesdespavillons.Ilyavaitaussibeaucoupmoinsdeconifères
quej’avaisl’habituded’envoir,etlessilhouettesdesarbresà
feuillescaduques,squelettiquesencomparaison,renforçaientmon
impressiondedésastreimminent.
Aprèscequimesemblaêtreunepetiteheuredetrajet,la
camionnettes’engageadansuneimpassetranquillepours’arrêter
devantungrandpavillontoutàfaitordinaire.Ilyavaitd’autres
habitationsalentour,parfaitementidentiquesàcelle-là,comme
dansbeaucoupdebanlieues.Celamerenditunpeuespoir.Peut-
êtrepourrions-nousobtenirdel’aideauprèsdesvoisins.
Lestroishommesrentrèrentlevéhiculedanslegarage,en
refermèrentlaporte,puisnouspoussèrentdanslamaison.Son
aménagementintérieurétaitbeaucoupplusintéressantquesa
façade.Ilyavaitdesdivansetdesfauteuilsanciens,dontlespieds
seterminaientpardespattesd’animaux,unénormeaquarium
d’eaudemer,deuxépéesentrecroiséesau-dessusdelacheminéeet
l’unedecesstupidespeinturesmodernesquiconsistaienten
quelqueslignesdisposéesauhasardsurlatoile.
Lapartiedestructricedemapersonnalitéauraitadoréexaminer
cesépéesdeplusprès,maiscesalonn’étaitpasnotredestination.
Nosravisseursnouspoussèrentdansunescalierétroitquimenaità
unecavedemêmesuperficiequelabâtisse.Cependant,àla
différencedurez-de-chaussée,l’espaceétaitsegmentéenunesérie
decouloirsetdepetitespiècesauxportesfermées.Onseseraitcru
dansunlabyrinthepourratsdelaboratoire.Nosgeôliersnous
conduisirentsanshésiterdansunepetitesalleauxmursnusetau
solenbéton.
Ellen’étaitmeubléequedechaisesquisemblaienttrès
inconfortablesetdontlesdossiersàbarreauxsemontrèrentbien
utilespourfixernosmenottes.Nosravisseursprirentsoin
d’installerMiaetChristiand’uncôtédelapièce,etlestrois
dhampirsdel’autre.Celuiquisemblaitêtreleurchefsurveillade
prèsletravaildel’hommequiétaitentraind’attacherEddieàson
siège.
—Méfiez-voussurtoutdeceux-là,mit-ilsescamaradesen
gardeennousdésignantdumenton.Ilssedéfendront.(Sonregard
seposasurlevisaged’Eddie,puissurceluideMasonetenfinsurle
mien.Jelesoutinsjusqu’àcequ’iltournelatêteversseshommes,
puisjefronçailessourcils.)Méfiez-voussurtoutd’elle.
Lorsquenousfûmestousligotésàsaconvenance,ilaboya
encorequelquesordresàseshommesetquittalapièceenclaquant
laporteavecfracas.Nousentendîmessespass’éloignerquandil
montal’escalier,puiscefutlesilence.
Nousnousregardâmeslesunslesautres.Auboutdequelques
minutes,Miacommençaàgémiretàvouloirs’exprimer.
—Qu’est-cequevousallez…?
—Laferme!grognal’undeshommesenfaisantunpas
menaçantverselle.
Elleeutunmouvementdereculetpâlitsensiblement,mais
parutsurlepointd’ajouterquelquechose.Jeparvinsàcapterson
regardetsecouailatête.Elleserésignaàsetaire,lesyeuxhagards
etunlégertremblementsurleslèvres.
Iln’yapaspiretorturequed’attendresanssavoircequiva
vousarriver.Votrepropreimaginationpeutêtrepluscruelleque
n’importequelravisseur…Commenosgardesrefusaientdenous
expliquerlesortqu’ilsnousréservaient,jememisàimaginerles
scénarioslesplushorribles.Ilsnousavaientsurtoutmenacésde
noustirerdessus,c’estpourquoijecommençaiàmedemanderce
quel’onressentaitenrecevantuneballe,etreconnusquecedevait
êtretrèsdouloureux.Oùviseraient-ils?Latêteoulecœur?L’une
etl’autredeceshypothèsesassuraientaumoinsunemortrapide.
Maisailleurs?L’estomac,parexemple…J’imaginaiunefinlenteet
douloureuse,etfrissonnaiàl’idéedemeviderdemonsang.Cela
merappelalaboucheriequej’avaisdécouvertedanslamaisondes
Badicaetmefitenvisagerl’hypothèsequ’onnoustranchelagorge.
Ceshommespouvaienttrèsbienavoirdescouteauxenplusde
leurspistolets.
Avanttout,ilétaitétonnantquenoussoyonsencoreenvie.J’en
déduisisqu’ilsdevaientattendrequelquechosedenous,mais
quoi?Ilsn’avaientpasessayédenoussoutirerlamoindre
information.Surtout,c’étaientdeshumains.Quepouvaient-ilsnous
vouloir?Engénéral,nousnecraignionsquedeuxcatégories
d’humains:lesmeurtrierssanguinairesetceuxquipouvaient
vouloirfairedesexpériencessurnous.Nosravisseursne
semblaientappartenirniàl’une,niàl’autre.
Alorsquecherchaient-ils?Pourquoinousavaient-ilsconduits
danscettemaison?Jecontinuaiàimaginerdesscénariosdeplusen
plusmacabres.L’expressiondemesamism’assuraitquejen’étais
paslaseuleàêtretourmentéepardesvisionscauchemardesques.
Uneodeurdepeuretdetranspirationflottaitdanslapièce.
J’avaisperdutoutenotiondutempslorsquedesbruitsdepas
meramenèrentàlaréalité.Notreravisseurenchefentradansla
salleetseshommessemirentaussitôtaugarde-à-vous.Alorsjepris
consciencequec’étaitl’instantfatal.
—Oui,monsieur,aboyalechef.Ilssontenferméslà,comme
vousnousl’avezdemandé.
Nousallionsenfinsavoirquiavaitdécidédenotreenlèvement.
Jefussaisiedepaniqueàcetteidée.Ilfallaitabsolumentqueje
m’échappe…
—Relâchez-nous!hurlai-jeenmedébattantcontremesliens.
Relâchez-nous,filsde…
Jem’interrompisnet.Quelquechoseserecroquevillaaufond
demoi,magorgesedesséchaetmoncœurfuttentédecesserde
battre.Unhommeetunefemmevenaientdepénétrerdanslapièce.
Jenelesconnaissaisnil’unnil’autre,maisj’étaiscertainequ’il
s’agissait…
…deStrigoï.
DesStrigoïbienréels,bienvivants…enfin,façondeparler.
Alorslespiècesdupuzzles’emboîtèrent.Lesinformationsqueles
gardiensavaientreçuessurSpokanen’étaientpaslesseulesàêtre
fiables.Commenousleredoutions,desStrigoïavaienteul’idéede
recruterdeshumains.Çachangetout.Lalumièredujourne
garantissaitplusnotresécurité.Plusriennelagarantissait.Mon
horreurs’accrutlorsquejeprisconsciencequenousdevionsêtre
tombéssurlesStrigoïquiavaientmassacrélesdeuxfamillesmoroï
avecl’aided’humains.Lesimagesducarnages’imposèrentde
nouveauàmonesprit.Jerevislesangetlescadavresjusqu’àce
qu’ungoûtdebilem’inciteàmeressaisiretàreportermon
attentionverslasituationprésente,quin’étaitguèreplus
réjouissante.
LesMoroïavaienttouslapeauclaire,legenredepeauqui
rougissaitetbrûlaitfacilement.Maiscesvampires…Leurépiderme
étaitblanc,crayeux,aupointdedonnerl’impressiond’un
maquillagefranchementraté.Lecerclerougequientouraitleurs
pupillesnelaissaitaucundoutesurlesmonstresqu’ilsétaient.
LafemmemerappelaNatalie,mapauvrecamaradequeson
pèreavaitconvaincuedesetransformerenStrigoï.Commeellene
luiressemblaitpasdutout,ilmefallutuncertaintempspour
comprendrecequ’ellesavaientencommun.Cettefemmeétait
petite,cequiindiquaitqu’elleavaitdûêtrehumaineavantde
deveniruneStrigoï,etquelquesmèchesaumilieudesescheveux
brunsétaientd’unblondaffreusementartificiel.
Jesaisissubitementoùsesituaitlaressemblance.Toutcomme
Natalie,c’étaitunejeuneStrigoï.Celanemefrappaquepar
comparaisonavecl’homme.Unpeudevies’attardaitsurlestraits
delafemme,tandisqueluiavaitlevisagemêmedelamort.
Iln’enémanaitpluslamoindreémotionnilamoindrechaleur.
Sonexpressionétaitfroide,calculatriceetcruelle.Ilétaitaussi
grandqueDimitrietsaminceurindiquaitqu’ilavaitétéunMoroï
avantdesetransformer.Descheveuxnoirsquiluiarrivaientà
l’épauleencadraientsonvisageettranchaientnettementsurle
rougeprofonddesachemise.Sesyeuxétaientsifoncésqu’il
n’auraitpasétépossiblededistinguerl’irisdelapupillesansle
cerclerougequilesséparait.
L’undesgardesmepoussabrutalementl’épaulemalgrémon
silence.
—Est-cequevousvoulezquejelabâillonne?demanda-t-ilà
l’homme.
Jeprissubitementconsciencequemoninstinctm’avaitfaitme
tasserdanslefonddemachaiseautantquemesliensmele
permettaient,pourlefuir.Celan’avaitpaséchappéauStrigoï,àen
jugerparlelégersourireédentéqu’ilesquissa.
—Non,répondit-ild’unevoixdouceetbasse.J’aimerais
entendrecequ’elleaàdire.(Illevaunsourcilàmonintention.)Je
t’enprie,poursuis…
Jedéglutispéniblement.
—Non?Tun’asrienàajouter?Parfait.Sens-toilibre
d’intervenirsiquelquechosetevientàl’esprit.
—Isaiah!s’écrialafemme.Pourquoilesgardes-tuici?
Pourquoin’as-tupassimplementcontactélesautres?
—Elena,Elena…,murmuraIsaiah.Calme-toi…Jenevais
quandmêmepaslaisserpassercetteoccasiondem’amuseravec
deuxMoroïet…(ilvintseplacerderrièremachaisepourme
releverlescheveux.Jenepusm’empêcherdefrémir.Ilseglissa
ensuitedansledosdeMasonetd’Eddiepourobserverleurcou.)…
troisdhampirsquin’ontpasencorelesmainssouilléesdenotre
sang.
Ilprononçacesmotsd’unairpresqueréjouietjecomprisqu’il
venaitdevérifiersinousportionsdesmolnija.
IsaiahsetournaensuiteversChristianetMia,qu’ilobserva
longuement,unemainposéesurlahanche.Mianeparvintà
soutenirsonregardqu’uninstant.Malgrésaterreurpalpable,
Christiannedétournapaslesyeux.J’étaisfièredelui.
—Regardecesyeux,Elena.(Celle-civintaussitôtseplacerà
côtédelui.)D’unbleusipâle…Lebleudelaglaceetdesaigues-
marines…Onneletrouvequedanslesfamillesroyales.LesBadica.
LesOzéra.UnZeklos,parfois…
—Ozéra,précisaChristianenfaisantdesonmieuxpour
dissimulersapeur.
Isaiahinclinalatêtesurlecôté.
—Vraiment?Tun’esquandmêmepas…(Ilsepenchavers
Christian.)L’âgecorrespond,pourtant…Etlacouleurdes
cheveux…(Ilsourit.)Serais-tulefilsdeLucasetMoira?(Christian
neréponditpas.Sonexpressionleconfirmaitassez.)J’aiconnutes
parents,tusais…Desgenstrèsbien,etmêmeexceptionnels!Leur
mortestunehonte…Malheureusement,ilsontcourueux-mêmesà
leurperte.Jeleuravaisditdenepasallertechercher.Quelintérêt
det’éveillersijeune?Maisilstenaientàtegarderauprèsd’eux
jusqu’àcequetuaiesgrandi.Jelesavaisprévenusqueceseraitun
désastre…(Ilhaussalégèrementuneépaule.«Éveiller»étaitle
termequ’employaientlesStrigoïpourdésignerleurtransformation,
cequiluidonnaitpresqueuneallured’expériencereligieuse.)Ils
n’ontpasvoulum’écouter,cequilesamenésàunautregenrede
catastrophe.
UnehainesourdebrillaitdanslesyeuxdeChristian.Isaiah
esquissaunnouveausourire.
—C’estasseztouchantquetuaiestrouvélemoyendeme
rejoindreaprèstoutcetemps.Jevaispeut-êtreréaliserleurrêve,
finalement…
—Isaiah!intervintencoreElena.(Cettefemmenesemblait
capabledeparlerautrementqu’avecuntongeignard.)Appelleles
autres…
—Cessedemedonnerdesordres!s’écriaIsaiahenla
repoussantavectantdeforcequ’ellen’évitades’écrasercontrele
muropposéqu’entendantlesbrasaudernierinstant.
PuisquelesStrigoïavaientdemeilleursréflexesqueles
dhampirsetlesMoroï,lamaladressedesongestem’indiquaqu’elle
nes’attendaitpasàêtrebousculéedelasorte.Etill’avaitàpeine
touchée…J’étaispourtantcertainequ’ill’avaitheurtéeavecla
puissanced’unepetitevoiture.
Celaconfirmamonimpressionqu’iljouaitdansunetoutautre
catégorie.Saforceétaittellementplusgrandequecelledelafemme
qu’ellesemblaitn’êtrequ’unemouchequ’ilauraitpuécraserd’un
doigt.LapuissancedesStrigoïaugmentaitaufildutemps,en
proportiondelaquantitédesangdeMoroïet,dansunemoindre
mesure,dedhampirsqu’ilsbuvaient.Jemerendiscomptetoutà
coupqueceStrigoïn’étaitpasseulementvieux:ilétaitancien.Il
avaitbubeaucoupdesangaufildesannées.Jen’eusaucunmalà
comprendrelaterreurquejelussurlevisaged’Elena.Ilarrivait
souventquelesStrigoïsebattententreeux,etcelui-làpouvaitlui
arracherlatêteenunclind’œil.
Ellefitprofilbas.
—Jesuisdésolée,Isaiah…,murmura-t-elleenévitantson
regard.
Isaiahlissasachemisequin’enavaitaucunbesoin.
—Maistuasledroitd’avoiruneopinion,Elena,etde
l’exprimerdemanièrecivilisée…(Savoixavaitrecouvréla
politessefroideaveclaquelleils’étaitadresséàChristian.)Que
penses-tuquenousdevrionsfairedecesgamins?
—Tudevrais…Nousdevrionslestuermaintenant,surtoutles
Moroï.(Ellesemblaitfairedegroseffortspouréviterdel’agaceren
geignant.)Àmoins…Tunevastoutdemêmepasorganiserun
autredîner?C’estuntelgaspillage!Nousallonsdevoirpartageret
lesautresnet’enserontmêmepasreconnaissants…Ilsnelesont
jamais.
—Jenevaispasorganiserunnouveaudîner,répondit-ilavec
dédain.
Undîner?
—Maisjenevaispasnonpluslestuertoutdesuite.Tues
jeune,Elena…Tunesongesqu’auplaisirimmédiat.Tuverrasque
tuserasmoins…impatientequandtuaurasmonâge.
Elleluijetaunregardfurieuxàladérobée.
Isaiahseretournapournousobserver,Mason,Eddieetmoi.
—Voustrois,enrevanche,allezdevoirmourir,j’enaipeur…Il
n’yapasmoyendel’éviter.J’aimeraisvousdirequej’ensuis
désolé…maiscen’estpaslecas.Ainsivalemonde…
Vouspouveznéanmoinschoisirentreplusieursmanièresde
mourir.Àvraidire,c’estvotrecomportementquiledéterminera.
(Sesyeuxs’attardèrentsurmoisansquejeparvienneàcomprendre
pourquoitoutlemondesemblaitmeconsidérercommelafauteuse
detroubles.J’enétaispeut-êtreune,aprèstout…)Certainsd’entre
vousmourrontplusdouloureusementquelesautres.
Jen’avaispasbesoinderegarderMasonetEddiepoursavoir
queleurterreurvalaitlamienne.Jecrusmêmeentendregémir
Eddie.
IsaiahsetournaversChristianetMiaavecunerapiditéetune
raideurmilitaires.
—Àvousdeux,enrevanche,jevaislaisserunchoix.Seull’un
devousmourra,pendantquel’autres’élèveraversuneglorieuse
immortalité.Jevaismêmepousserlabontéjusqu’àluiaccorderma
protectionjusqu’àcequ’ils’habitueàsanouvellenature.Vous
voyezjusqu’oùs’étendmagénérosité…
Jenepusm’empêcherdepouffer.
Isaiahfitvolte-facepourmedévisager.Jemetusetattendis
qu’ilmeprojettecontrelemurcommeElena,saufqu’iln’enfitrien.
Sonregardsuffisait.Jesentismoncœurs’affoleretmesyeux
s’emplirdelarmes.Materreurmefithonte.J’auraistellementaimé
ressembleràDimitri,oumêmeàmamère.Aprèsd’interminables
secondesdetorture,IsaiahseretournaverslesMoroï.
—Bien.Commejevousledisais,l’und’entrevousvaêtre
éveilléàlavieéternelle.Maiscen’estpasmoiquivaism’en
charger.Vousallezlefairedevotrepleingré.
—Çam’étonnerait,commentaChristian.
Malgrétoutleméprisqu’ilparvintàmettredanscestroismots,
ilétaitévidentpourtoutlemondequ’ilmouraitdepeur.
—Quej’aimelabravouredesOzéra…,s’émerveillaIsaiah.(Il
posadesyeuxrougeoyantssurMiaquiserecroquevilladeterreur.)
Maisilnefautpastelaisserimpressionner,machère.LesMoroïdu
communontdelaforce,euxaussi…Voicidonccommentnous
allonsprocéder.(Ilnousmontradudoigtavecunregardquimefit
frémiretjecrussentiruneodeurdeputréfactionflotterdansl’air.)
Celuidevousdeuxquivoudravivren’auraqu’àtuerl’undeces
trois-là.(IlseretournaverslesMoroï.)Vousvoyez:celan’aurarien
dedéplaisant.Vousn’aurezqu’àinformerl’undecesmessieurs
quevousêtesprêtàlefaire.Ilsvousrelâcheront,vousboirezle
sangdecesdhampirsetdeviendrezl’und’entrenous.Lepremierà
sedéciderauralaviesauve.L’autrenousserviradedîner,àElena
etmoi.
Unsilencepesants’abattitsurlapièce.
—Non,déclaraChristian.Iln’estpasquestionquejetuel’un
demesamis.Faitesdemoicequevousvoudrez,maisjepréfère
mourirquecéderàvotrechantage.
Isaiahrejetasoninterventiond’ungesteméprisant.
—Ilt’estfaciled’êtrecourageuxtantquetun’aspasfaim.
Attendsd’êtrerestéquelquesjourssansmanger,ettuverras
commecestrois-làteparaîtrontappétissants…Ilslesont,d’ailleurs.
Lesangdesdhampirsestdélicieux,aupointquecertainsle
préfèrentàceluidesMoroï.J’avouequejenepartagepascette
opinion,maisjesaisapprécierlavariété.
Christianfronçalessourcils.
—Tunemecroispas?luidemandaIsaiah.Laisse-moitele
prouver!
Ilsetournaversmoi.Comprenantcequ’ils’apprêtaitàfaire,je
memisàparlersansprendreletempsd’envisagerlesconséquences
demesparoles.
—Buvezlemien!m’écriai-je.
Lesourirearrogantd’Isaiahvacillaetsessourcilsselevèrent.
—Tuteportesvolontaire?s’étonna-t-il.
—Jel’aidéjàfait.J’aidéjàlaissédesMoroïboiremonsang.Je
m’enfiche.J’aimeça,même…Laissezlesautrestranquilles.
—Rose!s’écriaMason.
Jefissemblantdenepasl’entendreetcontinuaiàimplorer
Isaiahduregard.Jen’avaisaucuneenviequ’ilboivemonsang.
L’idée,àelleseule,medonnaitlanausée…Maisilétaitvraique
j’avaisdéjàoffertmonsangetjepréféraisqu’ilm’enprennedes
litresplutôtquedelevoirtoucheràEddieouàMason.
Ilm’observaavecuneexpressionindéchiffrable.Uninstant,je
crusqu’ilallaitlefaire,maisilfinitparsecouerlatête.
—Non.Pastoi.Pasencore.
LevoyantsedirigerversEddie,jetiraisurmesliensjusqu’àme
lesenfoncerdanslachairsansqu’ilsdonnentlemoindresignede
faiblesse.
—Non!Neletouchezpas!
—Silence!m’ordonnaIsaiahsansmêmemeregarder.(Ilposa
unemainsurlajoued’Eddiequitremblait.Ilétaitdevenusipâle
quejelecrussurlepointdes’évanouir.)Jepeuxrendrecela
plaisantoudouloureux.Tonsilencem’encourageraitàchoisirla
premièreoption.
J’avaisenviedehurleretdeluijeterdesinsultesauvisage,
assortiesdetoutessortesdemenaces.Malheureusement,jene
pouvaispasmelepermettre.Commejel’avaisdéjàfaittantdefois,
jefouillailapièceduregardàlarecherched’uneissue.Jen’envis
aucune.Rienquedesmursnussansfenêtres.Iln’yavaitquela
porte,toujourssoushautesurveillance.J’étaisimpuissante,comme
jen’avaisjamaiscessédel’êtredepuisqu’ilsnousavaientpoussés
dansleurcamionnette.Leslarmesquimemontèrentauxyeux
exprimaientdavantagedefrustrationquedeterreur.Quelgenrede
gardienneserais-jesijen’étaismêmepascapabledeprotégermes
amis?
Isaiahaccueillitmonsilenceavecunsouriresatisfait.
L’éclairageaunéondonnaituneteintegrisemaladiveàsonvisage
etaccentuaitsescernes.Commej’auraisaiméluimettremonpoing
danslafigure!
—Bien.(Ilsoulevalementond’Eddiepourleforceràsoutenir
sonregardetluioffritunsourire.)Tunevaspasmerésister,n’est-
cepas?
Lissa,quiétaitpourtanttrèsdouéepourlasuggestion,n’aurait
paspuobteniruntelrésultat.Eddiesemitaussitôtàsourire.
—Non.Jenevaispasvousrésister.
—Bien,répétaIsaiah.Tum’offrestoncoudetonpleingré,
n’est-cepas?
—Biensûr,réponditEddieeninclinantlatête.
LorsqueIsaiahapprochaleslèvresdesagorge,jedétournailes
yeuxettâchaideconcentrermonattentionsuruntapisuséjusqu’à
lacorde.Jenevoulaispasvoircela.J’entendisEddiepousserun
gémissementextatique,maisleStrigoïbutsansémettretropde
bruitsdesuccion.
—Voilà.
Lavoixd’Isaiahmefitreleverlatête.Ilsepassalalanguesur
leslèvrespourrécolterlesangquis’yétaitécoulé.Jenepouvaispas
voirlablessured’Eddiedelàoùj’étais,maisjel’imaginaisaffreuse
etsanguinolente.MiaetChristianavaientlesyeuxexorbitésparla
terreuretlafascination.Eddieflottaitdanslebrouillard
bienheureuxoùl’avaientplongéleseffetscombinésdes
endorphinesduStrigoïetdelasuggestion.
IsaiahseredressaetoffritunsourireauxMoroïaprèss’être
encoreléchéleslèvres.
—Vousvoyez?leurdit-ilensedirigeantverslaporte.Rien
n’estplusfacile.
Chapitre20
Nousavionsbesoind’unpland’évasion,etvite.
Malheureusement,lesseulesidéesquimevenaientdépendaientde
circonstancesquin’étaientpassousmoncontrôle.Parexemple,
nousaurionspuessayerdenouséchappersilesgardesnous
avaientlaisséstoutseulsouavaientétéassezstupidespourque
nouspuissionslesberner.Ilfallaitaumoinsqueleurvigilancese
relâcheunpeupourquenoustentionsquelquechose.
Ilneseproduisitriendetel.Presquevingt-quatreheuresplus
tard,notresituationn’avaitguèrechangé.Nousétionstoujours
prisonniersetsolidementattachés,nosravisseursencoresurlequi-
viveetpresqueaussiefficacesquedesgardiens.Presque.
Notreplusgrandelibertérésidaitdansdespassagesaux
toiletteshautementsupervisésetextrêmementembarrassants.On
nenousdonnaniàmangerniàboire.Jecommençaisàensouffrir,
maislecroisementdeshumainsetdesvampiresproduisaitdes
dhampirsàlaconstitutionrobuste.Jepouvaissupportercet
inconfort,mêmesij’atteignisvitelestadeoùj’auraistuépourun
cheeseburgeretdesfritesbiengrasses.
Enrevanche,lasituationcommençaitàdevenirtrèsdélicate
pourChristianetMia.LesMoroïpouvaientsepasserd’eauetde
nourriturependantdessemainess’ilsnemanquaientpasdesang.
Privésdecefluide,ilsétaientcapablesdetenirquelquesjoursavant
detombermalades,pourpeuqu’ilss’alimententautrement.C’était
cequiavaitpermisàLissadesurvivreparmileshumainsalorsque
jenepouvaispaslanourrirauquotidien.
Maissionlesprivaitàlafoisdesang,d’eauetdenourriture,
lesMoroïavaientuneendurancedérisoire.J’avaisfaim;Miaet
Christianmouraientdefaim.Leurvisageétaitdéjàémaciéetleurs
yeuxétaientbrûlantsdefièvre.Isaiahs’ingéniaitàleurrendreles
chosesencoreplusdifficilesàchacunedesesvisites.Chaquefois,il
lesnarguaitdesavoixméprisanteetbuvaitunenouvellerasadeau
coud’Eddie.Jelesvissaliverdèssatroisièmevisite.Entrela
privationdenourritureetlesendorphinesdelasalived’Isaiah,
Eddienedevaitplusavoirlamoindreidéedecequiluiarrivait.
Ilnem’étaitpaspossiblededormirdanscesconditions,maisje
commençaiàpiquerdunezdetempsàautreledeuxièmejour.À
madécharge,l’inanitionetl’épuisementontparfoiscegenre
d’effet…Àunmoment,jememismêmeàrêver,unpeusurprisede
m’endormirassezprofondémentpourceladansunesituation
pareille.
Jesavaisparfaitementqu’ils’agissaitd’unsonge:jeme
trouvaissuruneplage.Ilmefallutunmomentpourlareconnaître.
C’étaituneplagedesablesituéesurlacôtedel’Oregon.Ilfaisait
bonetlePacifiquedéroulaitsesvaguesàl’horizon.Lissaetmoiy
étionsalléeslorsquenousvivionsàPortland.Celaavaitétéune
journéegéniale,mêmesiLissan’avaitpassupportélesoleiltrès
longtemps.Nousavionsdoncécourténotrevisite,maisj’avais
toujoursregrettédenepasêtrerestéedavantagepourprendreun
vraibaindesoleil.Àprésent,j’avaistoutelalumièreettoutela
chaleurquejepouvaisdésirer.
—Petitedhampir!appelaunevoixderrièremoi.Ilétait
temps…
JemeretournaietfussurprisederencontrerAdrianIvashkov.
Ilm’observait.Ilportaitunechemiseampleetunbermuda.Je
remarquaiaussiqu’ilétaitpiedsnus,cequimesurpritdesapart.Il
meconsidéraitavecsonhabituelsourirenarquois,lesmainsdans
lespochesetsescheveuxchâtainsagitésparlevent.
—Tuastoujourstesprotections,mefit-ilremarquer.
Croyantsonregardrivésurmapoitrine,jefronçailessourcils
jusqu’àcequejecomprennequ’ilexaminaitmonventre.Jeportais
unjeanetunsoutien-gorgedemaillotdebainquidécouvraitmon
nombril,d’oùpendaitencoreleporte-bonheurenformed’œil.Le
chotkideLissaétaittoujoursàmonpoignet.
—Ettevoilàencoreausoleil,répliquai-je.J’imaginequec’est
tonrêve?
—C’estnotrerêve.
—Commentdeuxpersonnespeuvent-ellespartagerunrêve?
l’interrogeai-jeenenfonçantmesdoigtsdepieddanslesable.
—Çaseproduitenpermanence,Rose…
—J’aibesoindecomprendrecequetuvoulaisdire,ladernière
fois,déclarai-jeenfronçantlessourcils.Àproposdel’ombrequi
m’entoure…Qu’est-cequeçasignifie?
—Sincèrement,jen’ensaisrien.Touslesgenssontenveloppés
d’unhalodelumière;tous,sauftoi.Toi,cesontdesombres.Tules
prendsàLissa.
Maperplexités’accrut.
—Jenecomprendspas…
—Jenepeuxpast’expliquerçamaintenant,répondit-il.Ce
n’estpaspourçaquejesuisici.
—Parcequ’ilyauneraisonàtaprésence?m’étonnai-jeen
observantfixementlesflotsbleu-grisquisemblaientavoirun
pouvoirhypnotique.Tun’espasseulementlà…parcequeçatefait
plaisir?
Ils’approchademoietmepritlamainpourmeforceràle
regarder.Toutelégèretéavaitdisparudesonvisage.Jenel’avais
jamaisvusisérieux.
—Oùes-tu?medemanda-t-il.
—Ici,répondis-je,stupéfaite.Toutcommetoi.
Adriansecoualatête.
—Cen’estpascequejeveuxdire.Oùes-tudanslemonde
réel?
Lemonderéel?Pendantquelquesinstants,laplageperditde
sanetteté,commeunephotodontonauraitmalfaitlamiseau
point,puistoutredevintnormal.Jefouillaidansmamémoire.Le
monderéel…Desimagesm’apparurent:deschaises,desgardes,
deslanièresdeplastiqueenguisedemenottes…
—Dansunecave,répondis-jeenpesantbienchaquemot.
(Alorstoutmerevintenblocetl’urgencedelasituationgâchala
beautédumoment.)MonDieu!Adrian!tudoisaiderChristianet
Mia!Jenepeuxpas…
—Où?insistaAdrianenserrantplusfermementmamain.(Le
mondesebrouillaencoreetnerecouvrapassastabilité.Ilpoussa
unjuron.)Oùes-tu,Rose?
LemondecommençaàsedésintégreretAdrianaveclui.
—Unecave.Dansunemaison.À…
Ilavaitdisparu.Jemeréveillaietrevinsàlaréalitéen
entendantlaportes’ouvrir.
IsaiahfitsonentréeavecElenasurlestalons.Jedusréprimerle
ricanementqu’ellem’inspira.Isaiahétaitarrogant,brutalettoutà
faitmaléfique,cequ’ilpouvaitsepermettre,puisqu’ilétaitlechef.
Mêmesicelamecontrariaitdel’admettre,ilavaitassezdepouvoir
pours’offrirleluxedelacruauté.MaisElena?Ellen’étaitqu’un
laquais.Ellenousmenaçaitetfaisaitdescommentairessarcastiques,
maisnepouvaitagirainsiqueparcequ’elleétaitsonsouffre-
douleur.C’étaitunevraienaze.
—Bonjour,lesenfants!nouslançaIsaiah.Commentallez-vous,
aujourd’hui?
Nousluijetâmesdesregardsmaussadespourtouteréponse.
IlsedirigeaversChristianetMia,lesmainsjointesderrièrele
dos.
—Alors,avez-vouseuunchangementd’étatd’âmedepuisma
dernièrevisite?Vousmettezuntempsfouàvousdécideretcela
contrariebeaucoupElena.Elleafaim,voyez-vous…Maistoujours
moinsquevousdeux,j’imagine.
Christianplissalesyeux.
—Allezvousfairevoir,grogna-t-ilentresesdents.
Elenasepenchaversluiengrimaçant.
—Net’avisepasde…
—Laisse-letranquille,l’interrompitIsaiahenlachassantd’un
geste.Ilnoussuffitdepatienterunpeupluslongtemps,etcette
attenteestdivertissante.(ElenafusillaChristianduregard.)
Honnêtement,jen’arrivevraimentpasàsavoircequim’amuserait
leplusentretetuerettevoirdevenirl’undesnôtres.Chacunedes
deuxoptionsasescharmes…
—N’êtes-vouspasfatiguédevousentendreparler?le
provoquaChristian.
Isaiahréfléchituninstant.
—Non,pasvraiment…Etjenemelassepasnonplusdeça.
IlsedirigeaverslepauvreEddiequin’arrivaitplusàtenirdroit
sursachaisetantilavaitperdudesangdepuislaveille.Lepire
étaitqu’Isaiahn’avaitmêmeplusbesoind’utiliserlasuggestion.Un
sourirestupidesedessinasurleslèvresd’Eddiedèsqu’illevit
approcher.Impatientderecevoirsaprochainemorsure,ilétait
devenuaussidépendantqu’unesource.
Lacolèreetledégoûtm’envahirent.
—Arrêtez!criai-je.Laissez-letranquille!
—Tais-toi,gamine!m’ordonnaIsaiahavecunregardfurieux.
JetetrouvebeaucoupmoinsamusantequeM.Ozéra.
—Ahoui?Sijevousgonfletantqueça,pourquoinepasvous
servirdemoidansvospetitsjeuxcruels?Mordez-moi,plutôt…
Remettez-moiàmaplaceetprouvez-moiàquelpointvousêtes
méchant…
—Non!s’écriaMason.Mordez-moi!
Isaiahécarquillalesyeuxdemanièrethéâtrale.
—Trèsbien!Quellenoblesse!VousêtestousdesSpartacus,
c’estça?(Ils’écartad’Eddie,allaseplanterdevantMasonetlui
posaundoigtsouslementonpourleforceràreleverlatête.)Mais
tondévouementn’estpastoutàfaitsincère…Tuneteproposes
qu’àcaused’elle.(IllâchalementondeMasonpourvenirme
scruterdesesyeuxnoirs.)Quantàtoi…Jenetecroyaispasnon
plus,audébut.Maismaintenant…(Ilposaungenouàterrepourse
placeràmahauteur.Jerefusaidebaisserlesyeuxensachanttrès
bienquejecouraislerisqued’êtrevictimedesasuggestion.)Je
commenceàpenserquetuessincère.Etilnes’agitpasnonplus
quedenoblesse.Tuenasvraimentenvie.Tun’aspasmentien
disantquetuavaisdéjàétémordue.(Savoixétaitmagique,
hypnotique.Iln’employaitpasvraimentlasuggestion,maisson
charismeétaitsurnaturel.CommechezLissaetAdrian.J’étais
suspendueàseslèvres.)Denombreusesfois,ilmesemble,ajouta-t-
il.
Ilsepenchaversmoi,assezpourquejesentelachaleurdeson
soufflesurmapeau.Derrièrelui,j’entendisMasoncrierquelque
chose,sanspouvoirdétournermonattentiondescaninesd’Isaiah
quis’approchaientdemoncou.Jen’avaisétémorduequ’uneseule
foiscesderniersmois,etc’étaitparcequeLissaavaiteuune
urgence.Avantcela,elleavaitbumonsangaumoinsdeuxfoispar
semainependantdeuxans,etjen’avaiscomprisquerécemmentà
quelpointj’enétaisdevenuedépendante.Rienaumondenevalait
labéatitudequeprocuraitunemorsuredeMoroï.Biensûr,celles
desStrigoïdevaientêtreencorepluspuissantes…
Jedéglutispéniblementenprenantbrusquementconsciencede
monsoufflecourtetdesbattementsprécipitésdemoncœur.Isaiah
pouffalonguement.
—Oui,tuesbiendelagrainedecatinrouge…cequiest
dommagepourtoi,puisquejenevaispastedonnercequetuveux.
Jem’effondraisurmachaisedèsqu’ilrecula.Sansperdre
davantagedetemps,ilallaboirelesangd’Eddie.Jedusencore
détournerlesyeux,maiscefutlajalousieetnonledégoûtquim’y
poussa.Cettesensationmemanquaitterriblement,aupointqu’il
mesemblaitquechaquenerfdemoncorpsmelaréclamait.
QuandIsaiaheutfinideboire,ils’apprêtaàquitterlapièce,
puisseravisapours’adresserunefoisdeplusàChristianetMia.
—Netardezplus,lesmit-ilengarde.Saisissezvotrechance
d’avoirlaviesauve…(Ilmedésignadumenton.)Vousvoyez?
Vousavezmêmeunevictimeconsentante…
Ilsortitsurcesmotsetmesyeuxrencontrèrentaussitôtceuxde
Christian.Ilétaitencoreplusémaciéqu’uneoudeuxheuresplus
tôt.Sonregardétaitavideetjesavaisquelemienenétaitl’exact
pendant:jen’aspiraisplusqu’àêtremordue.Nousnoustrouvions
auborddugouffre…Christianparutenprendreconscienceen
mêmetempsquemoi.Unsourireamersedessinasurseslèvres.
—Jen’aijamaiseuautantdeplaisiràteregarder,Rose,
parvint-ilàironiseravantquelegardeluiordonnedesetaire.
JesomnolaidenouveauunpeuplustardsansretrouverAdrian
dansmonrêve.Tandisquejevacillaisàlalimitedelaconscience,je
glissaiaucontraireversunterritoirefamilier:latêtedeLissa.
Aprèscesdeuxjoursdecauchemar,l’expériencemedonnaunpeu
l’impressionderentrerchezmoi.
Ellesetrouvaitdansl’unedessallesdebanquetdelarésidence,
saufquecettesalleétaitdéserte.Elles’étaitassiseparterre,toutau
fond,ets’efforçaitderesterdiscrète.Jelasentisnerveuse.Elle
attendaitquelquechose,ouplutôtquelqu’un.Quelquesminutes
plustard,Adrianseglissadanslapièce.
—Cousine,lasalua-t-ilens’asseyantentailleuràcôtéd’elle
sanssesoucierd’abîmersonpantalonhorsdeprix.Désoléd’êtreen
retard.
—Cen’estpasgrave,luiassura-t-elle.
—Tun’aspassuquej’arrivaisavantdemevoir,n’est-cepas?
Ellesecoualatête,visiblementdéçue.Pourmapart,j’étaisplus
perplexequejamais.
—Etlefaitd’êtreinstalléeenfacedemoi…netefaitpasd’effet
particulier?
—Non.
—Tantpis,conclut-ilenhaussantlesépaules.Espéronsqueça
viendrabientôt.
—Ettoi?Queleffetçatefait?luidemanda-t-elle,vibrantede
curiosité.
—Sais-tucequesontlesauras?
—UntrucNewAge,jecrois.Quelquechosecommeunebulle
delumièrequientoureraitlesgens…
—C’estàpeuprèsça.Toutlemondedégageunesorte
d’énergiespirituelle.Enfin…presquetoutlemonde.(En
l’entendanthésiter,jenepusm’empêcherdemedemanders’il
pensaitàmoietàl’ombrequiétaitcenséem’environner.)Onpeut
apprendrebeaucoupdechosessurquelqu’unensefondantsurla
couleuretl’aspectdesonaura…àconditiondepouvoirdiscerner
lesauras,évidemment.
—Cequiesttoncas.Ettuasdevinéquej’étaisunespécialiste
del’espritenobservantmonaura?
—Elleestessentiellementdorée,toutcommelamienne.Ils’y
mêled’autrescouleursenfonctiondessituations,maisl’orne
disparaîtjamais.
—Combiend’autrespersonnescommenousconnais-tu?
—Assezpeu,etjenelesvoisquerarement.Ellesonttendance
àresterdiscrètes.Àvraidire,tueslapremièreàquij’aieparlé.Je
nesavaismêmepasqu’onappelaitcetélément«esprit».Jeregrette
denepasl’avoirsuquandj’aiéchouéàmespécialiser…Ça
m’auraitépargnéd’avoirl’impressiond’êtreunmonstre.
Lissalevasonbrasdevantsesyeuxenespérantlevoirentouré
d’unhalolumineux.Rien.Ellelelaissaretomberensoupirant.
Cefutàcetinstantquejecomprisenfincequisepassait.
Adrianétaitluiaussiunspécialistedel’esprit.Voilàpourquoiil
s’étaitmontrésicurieuxàproposdeLissa,pourquoiilavaitvoulu
luiparleretm’avaitposédesquestionssurnotrelienetsonabsence
despécialisation.Celaexpliquaitencorebiend’autreschoses,
commesoncharismequimefaisaitperdretoutevolontéensa
présence.Jecomprisaussiqu’ils’étaitservidelasuggestionlejour
oùLissaetmoinousétionsretrouvéesdanssachambre.C’était
ainsiqu’ilavaitpuéchapperàlacolèredeDimitri.
—Alors,ont-ilsfinipartelaissertranquille?demandaAdrian.
—Oui.Ilsontenfinacceptél’idéequejenesavaisvraiment
rien.
—Tantmieux.(Enlevoyantfroncerlessourcils,jemerendis
comptequ’ilétaitsobre,contrairementàsonhabitude.)Ettues
certainequetunesaisrien?
—Jetel’aidéjàdit.Jenepeuxpasmeservirdulienpour
l’atteindre.
—Ilvapourtantbienfalloir.
Elleluilançaunregardfurieux.
—Tucroisquejenefaispasassezd’efforts?Sij’étaiscapable
delaretrouver,jet’assurequejeleferais!
—Jesais…Maisvousêtestrèsprochesl’unedel’autre.Sers-
t’enpourluiparlerdanssesrêves.J’aibienessayé,maisjen’arrive
pasàlaretenirassezlongtempspour…
—Qu’est-cequetuviensdedire?s’écriaLissa.Luiparlerdans
sesrêves?
Cefutletourd’Adriandeparaîtreabasourdi.
—Biensûr.Tunesaispaslefaire?
—Non!Tutemoquesdemoi?Commentest-cepossible?
Mesrêves…
JemesouvinsqueLissaavaitévoquédesphénomènesétranges
quelesMoroïnesavaientpasexpliquerouremarquaientàpeine.
Visiblement,Adriannes’étaitpasretrouvédansmesrêvespar
hasard.Ils’étaitglisséàl’intérieurdematête,peut-êtred’une
manièreassezprochedecellequej’employaispourconnaîtreles
étatsd’âmedeLissa.Cetteidéememitmalàl’aise.Lissa,poursa
part,avaitencoredumalàlaconcevoir.
Adrianfitcourirsamaindanssescheveux,puisrejetalatêteen
arrièrepourobserverungrandchandelierencristalens’absorbant
danssespensées.
—D’accord.Tunevoispaslesaurasettun’entrespasdansles
rêvesdesgens.Alorsquefais-tu?
—Je…guérislesgens.Lesanimauxetlesplantes,aussi.Je
peuxramenerdesêtresàlavie…
—Vraiment?(Ilsemblaimpressionné.)Unpointpourtoi.Quoi
d’autre?
—Jepeuxemployerlasuggestion.
—Commenoustous.
—Non.Jepeuxvraimentlefaire.Çam’estmêmetrèsfacile.Je
peuxobtenirdesgensqu’ilsfassenttoutcequejeveux,mêmede
vilaineschoses…
—Moiaussi…(Sonregards’éclaira.)Jemedemandecequise
passeraitsituessayaissurmoi…
Ellehésitaentraçantnégligemmentdesarabesquessurla
moquetterougeduboutdudoigt.
—Jenepeuxpas,répondit-ellefinalement.
—Tuviensjustededirelecontraire.
—Jenepeuxpas…encemoment.Jesuissoustraitement,à
causedemadépression…Çam’empêched’atteindremamagie.
—Alorscommentpuis-jet’enseigneràentrerdanslesrêves?
s’écria-t-ilenlevantlesbrasauciel.Commentallons-nousretrouver
Rose?
—Jeneveuxpasprendrecescachets,précisa-t-elle,furieuse.
Saufquejefaisaisdeschosesabsurdesetdangereusesquandjene
lesavalaispas.C’estl’espritquiprovoquecessymptômes!
—Jenesuispassoustraitementetjevaisparfaitementbien…
Jemerendiscomptequ’ilavaitraisonenmêmetempsque
Lissa.
—Tum’asparutrèsbizarrelejouroùons’estretrouvéesdans
tachambreavecDimitri,luisignala-t-elle.Tut’esmisàparlertout
seulettesphrasesnevoulaientpasdiregrand-chose.
—Ça?Oui,çaseproduitdetempsentemps.Pasplusd’une
foisparmois,jet’assure.
Ilparaissaitsincère.
LissaobservaAdrianenmesuranttouteslesconséquencesde
cettedécouverte.Avait-iltrouvélemoyendeseservirdel’esprit
sansensubirleseffetssecondairesaupointd’avoirbesoind’un
traitement?C’étaitsonespoirsecret.Etpuisellen’étaitmêmeplus
certainequesescachetsagissaientencore…
Adrianesquissaunsourire,commes’ilavaitdevinélefildeses
pensées.
—Qu’endis-tu,cousine?luidemanda-t-il.(Iln’avaitaucun
besoind’utiliserlasuggestion:sonoffreétaitsuffisamment
alléchanteenelle-même.)Jepeuxt’enseignertoutcequejesais,à
conditionqueturecouvrestamagie.Ilfaudrauncertaintemps
pourquetonorganismeéliminelamolécule,maisquandcesera
fait…
Chapitre21
C’étaitbienladernièrechosedontj’avaisbesoindansma
situation.J’auraispusupporterqu’Adrianladrague,l’inciteà
fumersescigarettesridiculesetbeaucoupd’autreschoses.Maispas
ça.IlnefallaitsurtoutpasqueLissainterrompesontraitement.
Jequittaisonespritàcontrecœurpourretrouvermaréalité
sinistre.Unepartdemoiétaitcurieusedesavoircequiallaitse
passerensuiteentreLissaetAdrian,maiscelan’auraiteuaucune
utilitéimmédiate.Bon.J’avaisvraimentbesoind’unpland’évasion,
etvite.J’avaisbesoind’agiretdenousfairesortirdelà.Maisun
nouvelexamendemonenvironnementnemeprésentapasde
solutioninédite,etjepassailesheuresquisuivirentàgambergeret
broyerdunoir.
Nousavionstroisgardescejour-là.Ilssemblaients’ennuyerun
peu,maispasassezpourrelâcherleurvigilance.Eddiesemblait
évanouietMasoncontemplaitlesold’unregardvide.Del’autre
côtédelapièce,Christianavaitl’airfurieuxetMiaparaissait
dormir.Magorgeétaitdansuntelétatdesécheressequejefaillis
rireenmerappelantmessarcasmessursamagiedel’eau.Mêmesi
celan’avaitguèred’utilitéaucombat,j’auraisdonnén’importequoi
pourqu’ellepuiseunpeudanssa…
…magie.
Pourquoin’yavais-jepaspenséplustôt?Nousn’étionspas
toutàfaitimpuissants.
Unplanseformalentementdansmonesprit.Ilétait
probablementsuicidaire,maisnousn’enavionspasdemeilleur.Je
sentismoncœurs’emballeretprissoindeforcermonvisageà
resterimpassiblepourquelesgardesnesoupçonnentpasmon
illumination.Del’autrecôtédelapièce,Christianm’observait.Lui
n’avaitpasmanquéderemarquerl’éclaird’excitationquiavait
brillédansmesyeux,etenavaitdéduitquejevenaisd’avoirune
idée.Sonregardattentifm’indiquaitqu’ilétaitaussiprêtàagirque
jel’étaismoi-même.
Commentfaire?J’avaisbesoindesonaide,sansavoiraucun
moyendeluiexpliquercequej’avaisentête.Jen’étaismêmepas
certainequ’ilpuissefairequelquechosepourmoidanssonétatde
faiblesse.
Jesoutinssonregardpourbienluifairecomprendreque
quelquechoseétaitsurlepointdesepasser.Sonexpression
trahissaitautantdedéterminationquedeperplexité.Aprèsm’être
assuréequ’aucundesgardesnem’observait,jemedécalai
légèrementettiraisurmesliensentournantlatêteautantque
possiblepourlesindiquerdumenton.CommeChristianfronçales
sourcilslorsquenosregardssecroisèrentdenouveau,jerépétaile
geste.
—Eh!m’écriai-jeenfaisantsursauterMasonetMia.Allez-
vousvraimentnouslaissermourirdefaim?Est-cequ’onne
pourraitpasavoiraumoinsunpeud’eau?
—Laferme!grognal’undesgardes.
C’étaitquasimentlaseuleréponsequel’onpouvaitobtenir
d’eux.
—Allez…,insistai-jedemavoixlaplusenjôleuse.Pasmême
unepetitegorgéedequelquechose?Magorgemebrûle.Jevous
assurequ’elleestenfeu!
JejetaiunbrefregardàChristianenprononçantcesderniers
motsavantdemeconcentrersurlegardequejevenaisd’énerver.
Commejem’yattendais,ilquittasachaisepourvenirme
menacer.
—Nemeforcepasàmerépéter!grogna-t-il.
Jenesavaispass’iliraitjusqu’àdevenirviolent,maisilne
m’étaitpasutiledeledécouvrir,puisquej’avaisatteintmonbut.Si
Christiann’avaitpascompriscetteallusion,iln’yavaitplusrienà
faire.Jemetusenfaisantdemonmieuxpourparaîtreeffrayée.
Legarderetournas’asseoiretcessadem’observeraprès
quelquesminutes.JerecommençaiàregarderChristianentirant
surmesliens.
Allez,allez…,l’encourageai-jementalement.Réfléchis,Christian!
Sessourcilsselevèrentsubitementtandisqu’ilmeconsidérait
avecstupéfaction.Ilsemblaitavoircomprisquelquechose…Ilne
merestaitplusqu’àespérerquenousétionsd’accordsurcedontil
s’agissait.Sesyeuxsefirentinterrogateurs,commes’ilvoulait
savoirsij’étaisvraimentsérieuse.J’acquiesçaivigoureusement.Il
fronçalessourcilspendantquelquesinstants,puispritune
profondeinspiration.
—Trèsbien,déclara-t-ilenfaisantsursautertoutlemondeà
sontour.
—Laferme!réponditl’undesgardesparréflexeetd’unevoix
lasse.
—Non,insistaChristian.Jesuisprêt.Àboire.
Toutlemondeenrestapétrifiépendantquelquesinstants,moi
ycomprise.Cen’étaitpasexactementcequej’avaisàl’esprit.
—Pasdecoupfourré…,lemenaçalechefdesgardesense
levant.
—C’estpromis,luiassuraChristian.(Ilavaitunregard
fiévreuxetdésespéréquinedevaitpasêtreentièrementsimulé.)
J’enaiassezdetoutça.J’aienviedesortird’icietjeneveuxpas
mourir.Jevaisboire,etc’estellequejeveux.
Ilmedésignadumenton.TandisqueMiagrimaçaitdeterreur,
MasoninterpellaChristiand’unemanièrequiluiauraitvaluune
retenueàl’académie.
Cen’étaitdécidémentpascequej’avaiseuàl’esprit.
Lesdeuxautresgardesinterrogèrentleurchefduregard.
—Veux-tuquenousallionschercherIsaiah?proposal’un
d’eux.
—Jenesuispassûrqu’ilsoitlà.(IlobservaChristianpendant
quelquessecondes,puispritunedécision.)Etjeneveuxpas
l’ennuyeravecças’ilsemoquedenous.Détachez-le.Nousverrons
bien…
L’undeshommessemunitdepincescoupantesetpassa
derrièrelachaisedeChristian.Lalanièredeplastiquequitenait
lieudemenottescédaavecunbruitsec.Legardeluisaisitaussitôt
lebraspourleforceràseleveretl’entraînerjusqu’àmoi.
—Christian!hurlaMasonavecfureurensedébattantcontre
sesliensaupointdesecouersonsiège.As-tuperdulatête?Ne
tombepasdansleurpiège!
—Vousautresallezmourirtôtoutard,ripostaChristianen
chassantunemèchedecheveuxnoirsquiluiétaittombéesurles
yeux.Pasmoi.Désolé,maisiln’yapasd’autremanièred’enfinir.
Jecomprenaismalcequiétaitentraindesepasser,maisilétait
certainquejedevaismemontrerbeaucoupplusémotivesij’étais
censéeêtresurlepointdemourir.Deuxgardessepostèrentdepart
etd’autredeChristianpourlesurveillertandisqu’ilsepenchait
versmoi.
—Christian…,suppliai-jeendécouvrantavecstupeuràquel
pointilm’étaitfaciledeparaîtreeffrayée.Nefaispasça…
Lesouriresarcastiquequiluivenaitsifacilementsedessinasur
seslèvres.
—Onnes’estjamaisaimés,toietmoi,Rose.Sijesuisforcéde
tuerquelqu’un,autantquecesoittoi.(Cequ’ildisaitétaitprécis,
glacialetvraisemblable.)Etpuisjecroyaisquetuenavaisenvie…
—Pasdeça!Jet’ensupplie…
L’undesgardeslebouscula.
—Finis-enavecelleouretournet’asseoir.
Christianhaussalesépaulessanscesserdesourire.
—Désolé,Rose.Tuvasmourirdetoutemanière,alorsautant
quecesoitpourlabonnecause.(Ilsepenchaversmoncou.)Çava
sansdouteêtredouloureux,précisa-t-il.
J’endoutais.S’ilétaitvraimentsurlepointdelefaire…Maisil
n’allaitpaslefaire,n’est-cepas?Jem’agitaiavecnervosité.D’après
messuppositions,ladosemassived’endorphinesquel’onne
pouvaitpasmanquerderecevoirensefaisantviderdesonsang
devaitaumoinsanesthésierladouleur.Celarevenaitunpeuà
s’endormir…Biensûr,c’étaitdelapurespéculation.Lesgensqui
mouraientd’unemorsuredevampirerevenaientrarementpouren
parler.
Christians’approchademoncouetglissasonvisagesousmes
cheveuxpourqu’ilslemasquentenpartie.Seslèvreseffleurèrent
mapeauavecdouceur,commejemesouvenaisdel’avoirsenti
embrasserLissa,puisfurentremplacéesparlespointesdeses
canines.
Alorsj’eusmal.Trèsmal.
Saufqueladouleurnevenaitpasdesamorsure:ilse
contentaitdepressersescaninescontremagorgemaisavaitàpeine
percélapeau.Salanguemimaitunmouvementdesuccionsans
qu’ilaitvraimentdesangàavaler,sibienquel’exerciceressemblait
surtoutàunesortedebaiserpervers.
Non.Ladouleurirradiaitmespoignetsetils’agissaitd’une
brûlure.Commej’enavaiseul’idée,ilseservaitdesonpouvoir
pourconcentrerdelachaleurdanslalanièredeplastiquequi
m’entravait.Ilavaitdonccomprismonmessage.Leplastique
chauffadeplusenplustandisqu’ilcontinuaitàfairesemblantde
boire.Quiconquel’auraitobservédeplusprèsauraitdécouvertla
supercherie;heureusement,mescheveuxledissimulaientassez
pourempêcherlesgardesdelevoir.
J’avaistoujourssuqu’ilétaitdifficiledefairefondredu
plastique,maisjecomprisvraimentcequecelasignifiaitàcet
instant.Latempératurequ’ilfallaitatteindrepourconstaterla
moindrealtérationnefiguraitsuraucuneéchelle.J’avais
l’impressiond’avoirlesmainsplongéesdansdelalave.Lalanière
deplastiquebrûlantes’incrustaitdansmachair.Jemetortillaien
espérantmedistrairedeladouleur.C’étaitpeineperdue.En
revanche,jeremarquaiquemesmouvementsétaientunpeuplus
amplesquequelquessecondesplustôt.Leplastiqueramollissait…
C’étaitundébut.Jedevaisseulementtenirencoreunpeu.Jetâchai
désespérémentdemeconcentrersurlesemblantdemorsurede
Christianpourpenseràautrechose.Cettestratégiefonctionnaà
peuprèscinqsecondes.Lepeud’endorphinesqu’ilmefournissait
nepouvaitpasgrand-chosecontrecettehorribledouleurquiallait
enempirant.Jecommençaiàgémir,cequidutmerendreplus
crédible.
—Jen’encroispasmesyeux,murmural’undesgardes.Ilest
vraimententraindelefaire…
J’eusl’impressiond’entendreMiapleurerderrièreeux.
Lesupplices’intensifiait.Jen’avaisjamaisrienéprouvédesi
douloureux,etj’avaisdéjàtraversébeaucoupdechosesdansma
vie.L’hypothèsequejefinisseparm’évanouircommençaàme
paraîtreassezvraisemblable.
—Qu’est-cequec’estquecetteodeur?s’écriatoutàcoupl’un
desgardes.
C’étaituneodeurdeplastiquefondu,oualorscelledemachair
brûlée.Jem’enmoquaiséperdument,àvraidire,puisqu’une
nouvelletentativepourmedégagerfutcouronnéedesuccès.
Jebénéficiaisdedixsecondesd’effetdesurpriseetneles
gaspillaipas.JebondissurmespiedsenrepoussantChristian.
Deuxdesgardesétaientpostésdepartetd’autredelui,letroisième
tenaittoujourslapincecoupante.Jelaluiarrachaietlaplantaidans
sajoued’unmêmemouvement.Ilpoussaunhurlementencombré
degargouillismaisjeneprispasletempsdevoirlesconséquences
demamanœuvre.L’effetdesurprisen’allaitplusdureretjene
pouvaispasmepermettredeperdredutemps.Jefrappaile
deuxièmegardedèsquej’euslâchélapince.Mêmesimescoupsde
piedétaientpluspuissantsquemescoupsdepoing,jelefrappai
assezfortpourlefairevaciller.
Lecheffinitparseremettredesonétonnement.Commejele
craignais,ilportaittoujoursunpistoletqu’ils’empressade
dégainer.
—Plusungeste!hurla-t-ilenlepointantversmoi.
Jemefigeai.Legardequejevenaisdefrappermesaisitaussitôt
lebras.Letroisièmesetordaitsurlesolengémissant.Lechef
commençaàdirequelquechose,puispoussauncri,stupéfait.Le
pistoletdontilmemenaçaittoujoursprituneteinteorangéeavant
deluitomberdesmains.Envoyantsespaumesrougeset
boursouflées,jecomprisqueChristianétaitintervenu.Nous
aurionsdécidémentdûpenseràlamagiedepuisledébut…Jeme
juraid’apportermonsoutienàlacausedeTashasinoussortionsde
làsainsetsaufs.LescoutumespacifiquesdesMoroïavaientsi
profondémentmarquénotreespritquenousnenousétionsmême
pasdemandécommentlamagiepourraitnousaider.C’était
stupide.
Jemetournaiverslegardequitenaitencoremonbras.Ilne
devaitpass’attendreàrencontrerbeaucoupderésistancechezune
filledematailleetnes’étaitpasencoreremisdecequiétaitarrivéà
soncamaradeetaupistolet.Jeparvinsàprendreassezderecul
pourluidécocheruncoupdepieddansleventrequim’auraitvalu
lesfélicitationsdemesprofesseurs.Ilgrognasouslechoc,recula
jusqu’àsecognerdanslemurettombaàgenoux.Jefussurluien
uninstant.J’attrapaiunepoignéedecheveuxetluifrappailatête
contrelesolavecsuffisammentdeforcepourl’assommersansle
tuerpourautant.
Jememisaussitôtengarde,unpeusurprisequelechefneme
soitpasencoretombédessus.Ilavaitlargementeuletempsdese
remettredelabrûlurequeluiavaitcauséesonpistolet…Lorsqueje
meretournai,toutétaitcalmedanslapièce.Lechefétaitévanoui
auxpiedsdeMason,miraculeusementlibéré.Christiansetenait
prèsdelui,lapincedansunemainetlepistoletdansl’autre.Celui-
cidevaitêtreencorebrûlant,maisjesupposaiquelespouvoirsde
Christianl’immunisaientparlamêmeoccasion.Ilvisaitl’homme
quejevenaisd’attaquer.Jenel’avaispasassommé,finalement:il
saignaitsimplementdunez.Néanmoins,ilsefigeacommejel’avais
faitfaceaucanondel’arme.
—NomdeDieu!marmonnai-jeendécouvrantlascène.(Je
titubaijusqu’àChristianettendislamain.)Donne-moiçaavantde
blesserquelqu’un.
Alorsquejem’attendaisàuneremarquedéplaisante,ilse
contentademetendrelepistoletd’unemaintremblante.Après
l’avoirglissédansmaceinture,j’observaimieuxChristianetle
trouvaiextrêmementpâle,aupointquejen’auraispasétésurprise
delevoirs’évanouir.Ilfallaitluireconnaîtrequ’ilnes’étaitpas
montréavaredesespouvoirs,pourquelqu’unquin’avaitrien
mangédepuisdeuxjours…
—Vachercherdesmenottes,Mase!(Masonreculaverslaboîte
quicontenaitlaréservedemenottesjetablesdenosravisseurssans
jamaisnoustournerledos.Ilentiratroislanièresdeplastiqueetun
rouleaudegrosrubanadhésifqu’illevaenm’interrogeantdu
regard.)Parfait,luiaccordai-je.
Nousattachâmesnoskidnappeurssurdeschaises.Aprèsavoir
assomméceluiquiétaitrestéconscient,nouslesbâillonnâmesavec
l’adhésif.Puisqu’ilsallaientbienfinirparreveniràeux,mieux
valaitqu’ilsnepuissentpastoutdesuitedonnerl’alarme.
LorsquenouseûmeslibéréMiaetEddie,chacundenousserra
touslesautresdanssesbras,puisnouscommençâmesàréfléchirà
l’étapesuivante.ChristianetEddiepouvaientàpeinesetenir
debout,maisChristianavaitaumoinsl’avantaged’êtreconscient
desonenvironnement.LesjouesdeMiaétaientinondéesdelarmes,
maisjelasavaiscapabled’obéiràdesordres.Masonetmoiétions
lesdeuxmeilleursatoutsdugroupe.
—D’aprèslamontredecetype,onestenpleinematinée,
annonçaMason.Ilnoussuffitdesortird’icipourleuréchapper…à
conditionqu’ilsn’aientpasd’autreshumainsàleurservicedansles
environs.
—Ilsontditqu’Isaiahn’étaitpaslà,intervinttimidementMia.
Onnedevraitpasavoirtropdemalàs’enfuir,danscecas…
—Cestrois-làn’ontpasquittécettepiècedepuisdesheures,lui
fis-jeremarquer.Ilspeuvents’êtretrompés.Nousnedevonscourir
aucunrisque.
Masonouvritprudemmentlaportedenotrecachotpour
observerlecouloirdésert.
—Crois-tuvraimentquecelabyrintheaitunesortie?melança-
t-il.
—Çanousfaciliteraitlavie,grommelai-jeavantdemetourner
verslesautres.Nebougezpasd’ici!Nousallonsinspecterlereste
delacave.
—Etsiquelqu’unvenait?s’écriaMia.
—Personneneviendra,luiassurai-je.
J’étaisàpeuprèscertainequ’iln’yavaitpersonned’autredans
lacave.Sinonsesoccupantsauraientaccouru,avectoutlevacarme
quenousavionsfait.Etsiquelqu’undescendaitparl’escalier,nous
serionsforcémentlespremiersàl’entendre.
Néanmoins,Masonetmoinousmontrâmesextrêmement
prudentsenvisitantlacave.Nousinspectâmeschaquerecoinen
gardantunœilsurcequisepassaitdansledosdel’autre.Ce
niveaudelamaisonétaitbienlelabyrinthepourratsdelaboratoire
quej’avaissoupçonnéenarrivant.Ilyavaitdescouloirsbiscornus
etdetrèsnombreusespièces.Nousouvrîmestouteslesportesles
unesaprèslesautres.Chaquesalleétaitdéserteetseulement
meubléedequelqueschaises.Jefrémisensongeantquetoutes
avaientdûservirdecachots.
—Iln’yapasuneseulefenêtreàceniveau,grommelai-je
lorsquenouseûmesachevénotreinspection.Nousallonsdevoir
remonter.
Alorsquenousretournionsdanslapièceoùnousattendaient
lesautres,Masonmeretintparlamain.
—Rose…
Jem’arrêtaipourmetournerverslui.
—Oui?
Jenel’avaisjamaisvusisérieux.
—J’aivraimentfaituneboulette,reconnut-il,sesyeuxbleus
chargésderegrets.
Jerepassaidansmonespritlasuited’événementsquinous
avaitmenésdanscettecave.
—Nousavonsfaituneboulette,Mason.
Ilsoupira.
—Quandceserafini,j’espèrequenousprendronsletempsde
parleretdetoutmettreàplat…Jen’auraisjamaisdût’envouloirà
cepoint.
Jevoulusluirépondrequecelan’allaitpasseproduire,queje
n’avaisdécouvertsadisparitionqueparcequejelecherchaispour
luiapprendrequeleschosesnes’arrangeraientjamaisentrenous…
Commecen’étaitnilebonmoment,nilebonendroitpour
annoncerunerupture,jemerésignaiàmentir.
—Moiaussi,j’espère,répondis-jeenserrantsesdoigts.
Ilm’offritunsourire,puisnousallâmesretrouverlesautres.
—Bien,déclarai-je.Voicicommentçavasepasser…
Nousleurexposâmesrapidementnotreplan,puisnous
dirigeâmesversl’escalieraussidiscrètementquepossible.J’ouvrais
lamarche,suiviedeMia,quis’efforçaitdesoutenirunChristian
affaibli,puisdeMasonquidevaitpresqueporterEddie.
—Ilvaudraitmieuxquejepasselepremier,murmuraMason
lorsquenousatteignîmeslehautdel’escalier.
—Non,répondis-jeenposantlamainsurlapoignéedela
porte.
—Maissiquelquechosearrivait…
—Mason!(Alorsquejeluijetaisunregardsévère,l’imagede
mamère,tellequejel’avaisvueaprèsl’attaquedesDrozdov,
s’imposaàmonesprit.Elleétaitrestéecalmeetparfaitement
maîtressed’elle-même,malgrélapaniquequ’avaitgénéréela
situation.Ellel’avaitfaitparcequesongroupeavaitbesoind’un
chef,toutcommecelui-ciàcetinstant.Jefaisaisdemonmieuxpour
suivresonexemple.)Siquelquechosearrive,tudevraslesfaire
sortird’ici.Fuyezaussiloinetaussivitequepossible,etnerevenez
passansunbataillondegardiens.
—Maisc’esttoiquivastefaireattaquer!s’écria-t-il.Qu’est-ce
quejesuiscenséfaire?T’abandonneràtonsort?
—Oui.Situaslamoindrechancedelestirerdelà,oublie-moi.
—Rose,iln’estpasquestion…
—Mason.(Jesongeaisencoreàlaforceetàl’assurancedema
mère.)Enes-tucapable?
Nousnousregardâmesdanslesyeuxpendantdelongues
secondestandisquenoscompagnonsretenaientleursouffle.
—J’ensuiscapable,finit-ilparmerépondreavecraideur.
Jehochailatêteetmetournaiverslaporte.
Celle-cis’ouvritavecungrincementquimefitgrimacer.Je
restaid’abordparfaitementimmobilepourtendrel’oreilleenosant
àpeinerespirer.Lesalonàladécorationexcentriqueétait
exactementsemblableàl’imagequej’enavaisgardée.Tousles
voletsétaientfermés,maisdesfiletsdelumièrepassaientparles
interstices.Jamaislesrayonsdusoleilnem’avaientparusi
réconfortants.Ilnoussuffisaitdelesatteindrepourêtrelibres…
Commejenepercevaisaucunsonniaucunmouvement,je
tâchaidemerepérerdanslapièceetdemesouveniroùsetrouvait
laported’entrée.Nousallionsdevoirtraversertoutelamaison…La
distanceàparcourir,toutàfaitraisonnabledansl’absolu,me
paraissaitdémesuréedanscescirconstances.
—Viensm’aideràinspecterleslieux,chuchotai-jeàMasonen
espérantleconsolerdesonrôled’arrière-garde.
IlconfiaprovisoirementEddieàMiaetm’accompagnapourun
tourrapidedurez-de-chaussée.Rien.Delaportedelacaveàla
ported’entrée,lavoieétaitlibre.Jepoussaiunsoupirde
soulagement.MasonrepritEddiesoussonbras,etnousavançâmes,
nerveuxetimpatients.Nousallionsréussir,commençai-jeà
comprendreenayantdumalàcroireànotrechance.Nousétions
passéssiprèsdudésastre…etyavionséchappé.C’étaitl’undeces
momentsdel’existenceoùl’onseréjouitd’êtreenvieetoùl’on
aimeraittoutarrangerautourdesoi.Unesecondechancequel’on
seprometdenepasgâcher.Danscesmoments-là…
Jenelesentendisqu’àl’instantoùjelesvisseplanterdevant
nous.C’étaitcommesiunmagicienlesavaitinvoquéspournous
barrerlaroute…Saufquejesavaisbienquelamagien’yétaitpour
rien:lavitessededéplacementdesStrigoïétaitphénoménale.Ils
devaientsetrouverdansl’unedespiècesquenousavionsnégligé
decontrôlerpournepasperdredetemps.J’enrageaiaprèsmoi-
même.Pourquoin’avais-jepasexaminéchaquecentimètrecarréde
cetétage?Alorsmerevintenmémoirelediscoursquej’avaistenu
àmamèredanslecoursdeStan:«Avousécouter,ona
l’impressionquevousavezratéquelquechose…Pourquoin’avez-
vouspasinspectéleslieuxavantlebalpourvousassurerqu’ilne
s’ytrouvaitpasdeStrigoï?Çavousauraitépargnébiendes
ennuis…»
Monkarmaétaitunevraiesaloperie.
—Lesenfants…,nousgrondaironiquementIsaiah.Vousne
respectezpaslesrèglesdujeu…
Unsourirecruelsedessinasurseslèvres.Ilnoustrouvait
amusantsetnevoyaitpasenquoinouspouvionslemenacer.Jene
pouvaispasluidonnertort…
—Viteetloin,Mason,murmurai-jesansquitterlesStrigoïdes
yeux.
—Ehbien!ricanaIsaiah.Sionpouvaittuerd’unregard…(Il
levalessourcils,commesiuneidéeincongruevenaittoutjustede
lefrapper.)Tunecroisquandmêmepaspouvoirnousvaincretous
lesdeux?
Ilpouffa.Elenapouffa.Jegrinçaidesdents.
Non,jenemecroyaispascapabledelesvaincretouslesdeux.
Enfait,j’étaisàpeuprèscertained’êtresurlepointdemourir,de
mêmequej’étaispresqueaussisûredepouvoirlesdistraireassez
longtempspourpermettreauxautresdefuir.
JemejetaisurIsaiahtoutenvisantElenaaveclepistolet.
Malheureusement,onnepouvaitpassurprendreunStrigoïcomme
unêtrehumain.J’eusl’impressionqu’ilsavaientdevinémon
mouvementavantmêmequejel’exécute.Néanmoins,ilsne
s’attendaientpasàmevoirarmée.MêmesiIsaiahparamonattaque
sanslemoindreeffort,jeparvinsàtirersurElenaavantqu’ilme
saisisselesbrasetmeréduiseàl’impuissance.Lecoupdefeume
déchiralestympans,puiscefurentlescrisdedouleuretdesurprise
d’Elena.J’avaisvisésonestomacmaislaparaded’Isaiahnem’avait
permisd’atteindrequesacuisse.Celaimportaitpeu,àvraidire,
puisqueaucunedesdeuxblessuresnepouvaitlatuer.Mais
l’estomacl’auraitfaitsouffrirbiendavantage.
Isaiahmeserraitlespoignetssifortquejecrusqu’ilallaitme
briserlesos.Jeduslâcherlepistolet,quirebonditsurlesolavant
deglisserverslaporte.Elenasejetasurmoiavecunhurlementde
rage.Isaiahmemaintinthorsdesaportéeenluiordonnantdese
ressaisir.Sansavoirlemoindreespoirdem’échapper,jeme
débattisfarouchementpendanttoutelascènepourlesgênerleplus
possible.
Alorsj’entendisleplusmerveilleuxdessons:laported’entrée
quis’ouvrait.
Masonavaitréussiàprofiterdeladiversionquej’avaiscréée.Il
avaitconfiéEddieàMiaetcontournélesStrigoïpourcourirjusqu’à
laporte.Isaiahseretournaàlavitessedel’éclairethurlaau
momentoùilsetrouvaàportéedesrayonsdusoleil.
Malheureusement,sasouffrancenel’empêchaitpasd’avoirdes
réflexesextraordinaires.Ilbondithorsducarrédelumièreennous
entraînantaveclui,Elenaparlebrasetmoiparlagorge.
—Fais-lessortir!hurlai-je.
—Isaiah!protestaElenaenluiarrachantsonbras.
Ilmejetasurlesoletfitvolte-facepourregardersesvictimes
luiéchapper.Délivréedesonétreinte,jetâchaidereprendremon
souffleettournailatêteverslaporteàtraverslevoiledemes
cheveuxemmêlés.Masonfranchissaitjusteleseuilenentraînant
Eddiedanslalumièredujour.ChristianetMiaétaientdéjàdehors.
Jefaillisenpleurerdesoulagement.
Isaiahsetournaversmoiaveclafureurd’unouragan,leregard
onnepeutplusnoiretsahautestatureplusquejamaismenaçante.
Sonvisage,quej’avaistoujourstrouvéterrifiant,devint
indescriptible.L’adjectif«monstrueux»auraitétéinsuffisantpour
lequalifier.
Ilmesoulevaparlescheveux.Tandisquejehurlaisdedouleur,
ilsepenchapourcollersonvisagecontrelemien.
—Tuasenviedetefairemordre,gamine?medemanda-t-il.Tu
asenviededevenirunecatinrouge?Jepeuxarrangerça.Danstous
lessensduterme…Jeteprometsquejenevaispasêtretendre,et
quel’expériencenevapasêtreplaisante…Elleseramêmetrès
douloureuse.Lasuggestionpermetautantl’unquel’autre,tusais…
Jevaism’assurerquetucroiessouffrirlespirestourmentset
prolongertonagonieaumaximum.Tuvashurler,pleureretme
supplierpourquejetelaissemourir.
—Isaiah!s’écriaElena,aucombledel’exaspération.Contente-
toidelatuer!Situl’avaisfaitplustôt,quandjetel’aiconseillé,rien
detoutçaneseraitarrivé.
Iltournalatêteversellesansmelâcher.
—Jetedéfendsdem’interrompre!
—Çavireaumélodrame,insista-t-elle.(Elleétaitvraiment
geignarde.Jen’auraisjamaiscruqu’unStrigoïpouvaitavoirce
défaut…C’enétaitpresquecomique.)C’estdugaspillage.
—Jetedéfendsaussidemerépondre,grogna-t-il.
—J’aifaim.Jedisseulementquenousdevrions…
—Lâchez-laoujevoustue.
Nousnoustournâmestouslestroisversladirectiond’oùvenait
cettevoixfurieuseetmenaçante.Masonsetenaitdansl’embrasure
delaporte,auréolédelumière,lepistoletquej’avaislâchéàla
main.Isaiahl’observapendantquelquesinstants.
—C’estça,répondit-ilfinalementd’unevoixlasse.Essaie
toujours.
Masonn’eutaucunehésitation.Iltiracoupsurcoupjusqu’à
avoirvidésonchargeursurletorsed’Isaiah.Chaqueballe
l’ébranlaitunpeusansavoirdavantaged’effetniluifairelâcher
prise.Alorsjecompriscequ’étaitunStrigoïâgéetpuissant.Une
jeuneStrigoïcommeElenasouffraitd’uneballedanslacuisse.Mais
Isaiah?Unchargeurentierenpleinepoitrineneconstituaitpourlui
qu’unevaguenuisance.
Masonlecompritaussi.Sestraitssedurcirentlorsqu’illançale
pistoletparterre.
—Va-t’en!hurlai-je.
Ilétaitencoreausoleil,ensécurité…
Maisilrefusadem’écouter.Ilcourutversnous,horsdesrayons
protecteurs.Jemedébattisavecunevigueurredoubléeenespérant
détournerl’attentiond’Isaiah.J’échouai.Isaiahmejetadanslesbras
d’ElenaalorsqueMasonn’avaitfranchiquelamoitiédeladistance
quinousséparait.Vifcommel’éclair,ilfonditsurluiet
l’immobilisaexactementcommeils’yétaitprisavecmoi
auparavant.
Malheureusement,lacomparaisons’arrêtalà.Aulieudelui
tordrelesbras,deletirerparlescheveuxoudeluifairedelongs
discourssursonagonieimminente,Isaiahsecontentadel’arrêter
enpleinecourse,deprendresatêteàdeuxmainsetdelatourner
d’uncoupsec.Lecraquementquej’entendismesoulevalecœur.
LesyeuxdeMasons’écarquillèrentuninstant,puisnereflétèrent
queduvide.
Isaiahrelâchasapriseavecunsoupiragacé,puisjetalecorps
inertedeMasondansnotredirection.Ilatterritàmespieds.Ma
visionsebrouillaenmêmetempsqu’unevaguedenauséeme
retournaitl’estomac.
—Tiens!ditIsaiahàsacomplice.Fais-toilesdentslà-dessuset
essaiedem’enlaisserunpeu.
Chapitre22
Untelsentimentd’horreurs’emparademoiquejecrusque
monâmeallaitserecroquevillerjusqu’àdisparaîtreetlemonde
s’arrêterdetourner,parcequ’ilétaitimpossiblequelaviecontinue
aprèscela.Jevoulaishurlermadouleuràl’universentieretpleurer
jusqu’àn’êtreplusqu’uneflaquedelarmes.Jevoulaism’allongerlà
pourmouriraveclui.
Elenamelâcha,estimantapparemmentquejenepouvaispas
représenterunemenace,piégéecommejel’étaisentreIsaiahetelle.
EllesetournaverslecorpsdeMason.
Alorsjecessaideressentirquoiquecesoitpourmecontenter
d’agir.
—Neletouchepas.
J’eusdumalàreconnaîtremaproprevoix.
Ellemejetaunregardcourroucé.
—Quetuesfatigante!Jecommenceàcomprendrelepointde
vued’Isaiah…Tuméritesdemourirdansd’atrocessouffrances.
Ellesedésintéressademoipours’agenouillerparterreet
retournerMasonsurledos.
—Neletouchepas!hurlai-jeenlarepoussantsansgrandeffet.
Ellemerepoussaàsontouretjeneparvinsàresterdeboutque
parmiracle.
Isaiahnousobservaensemblanttrouverlascènedivertissante
jusqu’àcequesonregardsoitattiréparquelquechosesurlesol.Le
chotkideLissaétaittombédemapoche.Illeramassa.LesStrigoï
pouvaienttrèsbientoucherdesobjetssacrés;lesrumeursselon
lesquellesilscraignaientlescroixétaientfausses.Enrevanche,il
étaitvraiqu’ilsnepouvaientpaspénétrerdansunlieusacré.Ille
retournaetfitcourirsondoigtsurledragonquiyétaitgravé.
—Ah!lesDragomir…,dit-ild’unairsongeur.Jelesavais
oubliés.Cen’estpasdifficile,d’ailleurs.Combienenreste-t-il?Un?
Deux?Celanevautguèrelapeinedes’ensouvenir.(Seshorribles
yeuxrougesseposèrentsurmoi.)Connais-tul’und’eux?Ilfaudra
bienquejem’occupedeleurcasunjouroul’autre.Ilneserapas
difficilede…
Alorsj’entendisuneexplosion.L’aquariumvolaenéclats,en
projetantdeséclatsdeverredanstouteslesdirections.Certains
m’atteignirentsansquejelesremarquevraiment.L’eauresta
suspendueenl’air,enunesphèreirrégulièrequisemitàflotter
versIsaiah.Jesuivissaprogressionbouchebée.
Luiaussilaregardaitapprocher,plusintriguéqu’effrayé–du
moinsjusqu’àcequ’elleenveloppesatêtepourl’étouffer.
Lasuffocationnepouvaitpasdavantageletuerquelesballes,
maisellelemettaitdansunesituationtrèsinconfortable.
Illevalesmainsverssonvisage,tentantdésespérémentde
chasserl’eau,maissesdoigtsglissaientautraverssanslemoindre
effet.Elenaavaitbondisursespiedsetenavaitoubliélecadavrede
Mason.
—Qu’est-cequec’est?hurla-t-elleenlesecouantsansparvenir
mieuxqueluiàlelibérer.Maisqu’est-cequisepasse?
Unefoisencore,jememisàagirsanséprouverlamoindre
émotion.Jeramassaiungroséclatdeverretranchantde
l’aquarium,puiscourusversIsaiahetleplantaidanssontorseen
visantlecœur,commejem’yétaisentraînéeavectantd’application.
Isaiahpoussauncriétoufféparlabulled’eauavantdes’effondrer.
Sesyeuxroulèrentdansleursorbitespuisils’évanouitsousl’effet
deladouleur.
Elenafutfrappéedestupeur,delamêmemanièrequejel’avais
étéenvoyantIsaiahtuerMason.Isaiahn’étaitpasmort,
évidemment,maisilétaitprovisoirementàterre,etl’expression
d’Elenaattestaitqu’ellen’avaitpascrucelapossible.
Àcetinstant,ladécisionlaplusintelligenteauraitétédecourir
verslaporteetlasécuritédelalumièredujour.Jechoisisdeme
précipiterdansladirectionopposée,verslacheminée,etje
décrochail’unedesépéesanciennespourmetournerversElena.Je
n’euspasbesoind’allertrèsloin,puisqu’elles’étaitdéjàremisede
sastupeuretfonçaitsurmoi.
Elleessayademesaisirengrimaçantderage.Mêmesijene
m’étaisjamaisbattueàl’épée,onm’avaitentraînéeàmeservirde
n’importequellearmeimprovisée.J’utilisailalamepourlatenirà
distancegrâceàdesmouvementsmaladroitsmaissuffisamment
efficaces.
Sescaninesétincelèrent.
—Jevaistefaire…
—Souffrir?Payer?Regretterd’êtrenée?luisuggérai-je.
Jemesouvinsducombatcontremamère,durantlequelje
n’avaisjamaiscesséd’êtresurladéfensive.Celanepouvaitpas
suffire.Cettefois,j’allaisdevoirattaquer.Jetentaideluiporterun
coup,maisc’étaitpeineperdue.Elleanticipaitmesmoindresgestes.
Isaiahsemitàgrognerderrièreelleenreprenantconscience.Le
regardqu’ellejetapar-dessussonépaulemefournitl’occasionde
l’atteindreautorsed’unamplemouvementcirculaire.Lalame
déchirasonchemisieretluientaillalapeausansluifairegrandmal.
Elletressaillitetbaissanéanmoinslesyeuxverssapoitrine,
paniquée.L’éclatdeverrequej’avaisplantédanslecœurd’Isaiah
devaitavoirmarquésonimagination.
C’étaitl’instantd’inattentionquej’attendais.
Jeprismonélanetfrappaidetoutesmesforces.
Lalamedel’épéeheurtalecôtédesoncouens’yenfonçant
profondément.Soncrihorriblemedonnalachairdepoule.
Lorsqu’elleessayaencoredem’attraper,jemereculaipourlui
assenerdenouveauxcoups.Elletombaàgenouxensetenantla
gorgeàdeuxmains.Jefrappaiencoreetencore,luitranchant
chaquefoisunpeuplusleschairs.Décapiterquelqu’unn’étaitpas
aussifacilequejelecroyais.Lalameémousséedemonépée
anciennen’aidaitsansdoutepas.
Finalement,jerecouvraiassezdeluciditépourprendre
consciencequ’ellenebougeaitplus.Satêtesetrouvaitàmespieds,
détachéedesoncorps,etsesyeuxsansvieétaientrivéssurmoi
commesiellen’arrivaitpasàcroireàcequivenaitdesepasser.
Nousétionsdeux.
J’entendisunhurlementetcruspendantuninstant
d’hallucinationqu’ils’agissaitencored’Elena.Jerelevailatêtepour
observerl’intérieurdelapièce.Miasetenaitdansl’embrasuredela
porte,lesyeuxexorbités.Sapeau,verdâtre,medonnal’impression
qu’elleallaitvomir.Lapetitepartencorerationnelledemonesprit
compritqu’elleétaitresponsabledel’explosiondel’aquarium.La
magiedel’eauavaitpeut-êtreuneutilité,finalement.
Isaiahessayadesereleversanss’êtretoutàfaitremisdeson
évanouissement.Jel’atteignisavantqu’ilyparvienne.Jelefrappai
avecacharnementenfaisantjaillirsonsangetenluiarrachantdes
hurlementsàchaquecoup.J’avaisl’impressionqu’ils’agissaitdéjà
d’unevieilleroutine.Dansmonesprit,jelerevoyaisenboucle
briserlecoudeMasonetjefrappaiaussifortquepossible,avecune
rageaveugle,commesicelaavaitpueffacercesouvenir.
—Rose!Rose!
LavoixdeMiafinitparmeparveniràtraverslebrouillardde
marage.
—Ilestmort,Rose.
Jeretinslecoupsuivantd’unemaintremblanteetbaissailes
yeuxverssoncorps…etsatête,quin’yétaitplusattachée.Mia
avaitraison:ilétaittoutàfaitmort.
J’observailapièce.Ilyavaitdusangpartout,maisl’horreurde
lachosenemetouchapasvraiment.Toutmonuniverss’étaitréduit
àdeuxtâchestrèssimples:tuerlesStrigoïetprotégerMason.Plus
riend’autrenem’atteignait.
—Rose,murmuraMiad’unevoixmalassurée.(Jecompris
qu’elleavaitpeurdemoi,etnondesStrigoï.)Nousdevonspartir,
Rose.Viens,maintenant…
Jebaissailesyeuxetcontemplaiunlongmomentlecadavre
d’Isaiahavantdemetraînerjusqu’àceluideMason,l’épéetoujours
enmain.
—Non,répondis-jed’unevoixrauque.Jenepeuxpas
l’abandonner.D’autresStrigoïpourraientvenir…
Mesyeuxmebrûlaientcommesij’avaisvoulupleurersansen
êtrecapable.Jen’étaismêmepascertainedelevouloir.Lafureur
guerrièrenem’avaitpasquittéeetj’avaisl’impressionqueje
n’éprouveraisplusjamaisriend’autrequedelarage.
—Nousreviendronslechercher,Rose.Maisnousdevons
partir,d’autresStrigoïpourraientvenir…
—Non,répétai-jesansmedonnerlapeinedelaregarder.Je
refusedelelaissertoutseul.
JecaressaidoucementlescheveuxdeMasondemamainlibre.
—Rose…
—Va-t’en!hurlai-jeenrelevantbrusquementlatête.Laisse-
noustranquilles!
Ellefitdeuxpasversmoietsefigeaenmevoyantleverl’épée.
—Va-t’en,répétai-je.Varetrouverlesautres.
Miareculalentementverslaporte,mejetaundernierregard
désespéré,puisseprécipitadehors.
Lorsquelesilencerevint,jebaissailagardesanslâcherl’armeet
posailatêtesurletorsedeMason.Lemondequim’entouraitetle
tempslui-mêmemedevinrentindifférents.Ilpouvaitaussibien
s’écoulerdessecondesquedesheures.Uneseulechosecomptait
encore:nepaslelaisserseul.J’étaisdansunétatsecondqui
m’empêchaitdevraimentressentirmaterreuretmonchagrin.Je
n’arrivaistoujourspasàcroirequeMasonavaitététué,nique
j’avaisdonnélamort.Tantquemonespritrefusaitdereconnaître
cesdeuxévidences,jepouvaisfairecommesiriennes’étaitpassé.
Jefinisparreleverlatêteenentendantdesvoixetdesbruitsde
pas.Desgensentrèrentdanslamaison.Beaucoupdegens.Jeneles
reconnuspas,maiscelan’avaitaucuneimportance:ilsétaientune
menaceetjedevaisprotégerMason.Lorsquedeuxd’entreeux
s’approchèrentdemoi,jebrandismonépéeencoreunefoispour
défendresoncorps.
—Reculez!leurcriai-je.Nevousapprochezpasdelui!
Ilscontinuèrentàavancer.
—Reculez!hurlai-je.
Toussefigèrentsaufun.
—Lâchecetteépée,Rose,mesuggéraunevoixdouce.
Mesmainssemirentàtrembler.Jedéglutispéniblement.
—Laissez-noustranquilles…
—Rose…
Monâmeauraitreconnucettevoixentoutescirconstances.
Avecréticence,jecommençaiàprendreconsciencedemon
environnementetàreconnaîtrelestraitsdel’hommequisetenait
devantmoi.Desesyeuxsombres,Dimitrim’observaitavec
douceuretfermeté.
—Toutvabien,medit-il.Nousallonsnousoccuperdetout.Tu
peuxlâchercetteépée.
Jecrispailesdoigtssurlagardeentremblantdeplusbelle.
—Jenepeuxpas…(Chaquemotquejeprononçaisétaitune
vraietorture.)Jenepeuxpaslelaisserseul.Jedoisleprotéger.
—Tul’asfait,m’assuraDimitri.
Lalamemetombadesmainspouratterrirsurleplancheravec
unbruitsourd.Jetombaimoi-mêmeàgenoux,toujoursauborddes
larmes,sansréussiràpleurer.
Dimitrimepritdanssesbraspourm’aideràmerelever.
Lorsqued’autresvoixsefirententendre,jereconnus
progressivementdesgensquim’étaientfamiliersetenquij’avais
confiance.Dimitrivoulutm’entraînerverslaporte,maisjerefusai
departir.Jenepouvaispasm’éloigner.J’agrippaisachemiseen
froissantletissu.Unbrastoujourspasséautourdemesépaules,il
écartamescheveuxdemonvisageetcontinuaàlescaresseren
murmurantquelquechoseenrusselorsquejeposaimonfront
contresontorse.Jenecomprenaispasunmotdecequ’ildisait,
maisladouceurdesavoixm’apaisa.
Lesgardienssedéployèrentdanslamaisonpourlafouiller
méthodiquement.Quelques-unss’approchèrentdenouspour
examinerlescorpsquejenepouvaisplusregarder.
—C’estellequiafaitça?Ellelesatuéstouslesdeux?
—Maiscetteépéen’avaitpasétéaffûtéedepuisdesannées!
Lorsqu’unsonétranges’échappademagorge,Dimitripressa
monépaulepourmeréconforter.
—Fais-lasortird’ici,Belikov,ditunefemmederrièremoi,dont
lavoixmesemblaitfamilière.
Dimitripressaencoremonépaule.
—Viens,Roza.Ilesttempsdepartir.
Cettefois,j’acceptaidelesuivre.Ilm’entraînahorsdela
maisonenmesoutenant.Chaquepasétaitunetorture.Puisque
monespritrefusaitencored’admettrecequivenaitdesepasser,je
nepouvaisquesuivrelesdirectivestrèssimplesqu’onmedonnait.
Jefinisparmeretrouverdansl’undesjetsdel’académie.Les
moteurssemirentàvrombir,puisl’aviondécolla.Dimitrimelaissa
seuleenmepromettantderevenirbientôt.Jerestaiparfaitement
immobile,lesyeuxrivéssurledossierdusiègequisetrouvait
devantmoi.
Quelqu’unvints’asseoiràcôtédemoipourposerune
couverturesurmesépaules.Prenantconsciencedemes
tremblementsirrépressibles,jelaserraiautourdemoi.
—J’aifroid,murmurai-je.Pourquoiai-jesifroid?
—Tuesenétatdechoc,meréponditMia.
Jetournailatêtepourobserversesbouclesblondesetses
grandsyeuxbleus.Cettevisiondébloquaquelquechosedansmon
esprit.Assaillieparunflotd’images,jedusfermerlespaupières.
—MonDieu!gémis-je.(J’ouvrislesyeuxpourl’observer
encore.)Tum’assauvée…enfaisantexplosercetaquarium.Tu
n’auraispasdû.Tudevaist’enfuir.
Ellehaussalesépaules.
—Tun’auraispasdûallercherchercetteépée.
Ellemarquaitunpoint.
—Merci.Tonidéeétaitbrillante.Jen’yauraisjamaispensé…
—Jenesaispas,répondit-elleenesquissantunsourire.L’eau
nesertpasàgrand-chose,tutesouviens?
J’eusunrireamer.Cettephrasequej’avaisprononcéeneme
semblaitplusaussidrôle.
—L’eauesttrèsutile,luiassurai-jefinalement.Lorsquenous
seronsrentrées,ilfaudrachercherd’autresmanièresdenousen
servir.
Sonvisages’illumina.
—J’adoreraisça!Plusquetouteautrechose!répliqua-t-elle,les
yeuxbrillantsd’enthousiasme.
—Jesuisdésolée…pourtamère.
Miahochalatête.
—Tuneterendspascomptedelachancequetuasd’avoir
encorelatienne.
Jerecommençaiàregarderfixementlesiègequisetrouvait
devantmoi.Maréponsem’étonnamoi-même.
—J’aimeraisqu’ellesoitlà.
—Elleestlà,réponditMia,surprise.Ellefaisaitpartiedes
gardiensquisontintervenus.Tunel’aspasvue?
Jesecouailatête.
Aprèsquelquesinstantsdesilence,Miaquittasonsiègeet
s’éloigna.Uneminuteplustard,quelqu’und’autrevintprendresa
place.Jen’euspasbesoindetournerlatêtepoursavoirdequiil
s’agissait.
—Rose,murmuramamère.(Pourlapremièrefoisdemavie,
j’entendisdel’hésitationdanssavoix.Peut-êtredelapeur.)Mia
m’aditquetuvoulaismevoir.(Jenerépondisrienetnelaregardai
pas.)Dequoias-tubesoin?
Jen’enavaispaslamoindreidéeetnesavaispasquoifaire.
Mesyeuxmebrûlaientdemanièreintolérableetjememisàpleurer
sanscomprendrecomment.Degrossanglotsmesecouèrenttandis
queleslarmesquej’avaissilongtempsretenuesinondaientmon
visage.Lapeuretlechagrinquej’avaisrefusédereconnaître
s’exprimèrentd’unseulcoupenm’oppressantlapoitrinejusqu’à
presquem’empêcherderespirer.
Mamèremepritdanssesbras.Messanglotsredoublèrent
lorsquejeposailatêtesursonépaule.
—Jesais,murmura-t-elleenmeserrantplusfort.Jecomprends.
Chapitre23
Letempsétaitplusdouxlejourdemacérémonied’apposition
desmolnija.Ilfaisaitmêmesibonquelaneigeavaitcommencéà
fondreetcoulaitsurlesmursdesbâtimentsenfiletsargentés.
Commel’hiverétaitloind’êtrefini,jesavaisquetoutallaitgelerde
nouveauquelquesjoursplustard,maiscettefonteprécoceme
donnaitl’impressionquelemondeentierpleurait.
Jem’étaistiréedel’incidentdeSpokanepresqueindemne.Les
brûluresdemespoignetsétaientlespiresblessuresquej’avaisà
déplorer.Monesprit,enrevanche,nes’étaitpasencoreremisdela
mortàlaquellej’avaisassisté,nidecellesquej’avaiscauséesmoi-
même.Jen’aspiraisqu’àmeroulerenbouledansuncoinsans
parleràpersonne,saufpeut-êtreàLissa.Lequatrièmejouraprès
l’incident,mamèrevintmetrouverpourmedirequelemoment
étaitvenupourmoiderecevoirmesmarques.
Ilm’avaitfalluuncertaintempspourcomprendredequoielle
parlait,puisj’avaistoutàcoupsaisiquemesdeuxdécapitations
allaientmevaloirdeuxmolnija.Mespremières.Cetteprisede
consciencem’avaitlaisséestupéfaite.Toutemavie,j’avaissongé
auxtatouagesquej’allaisgagneraucoursmacarrièredegardienne.
Jemelesétaistoujoursreprésentéscommedessignes
honorifiques…Désormais,ilsnem’apparaissaientplusquecomme
lesouvenirindélébiled’unévénementquej’auraispréféréoublier.
Lacérémonieeutlieudansunegrandesalledubâtimentdes
gardiensoùl’onorganisaithabituellementdesréunionsetdes
banquets.Celle-cineressemblaitenrienaugrandsalondela
résidence:elleétaitsobreetfonctionnelle,àl’imagedesgardiens.
Lamoquettegris-bleuétaitrase,etlesmursétaientblancs,ornésde
vieillesphotosdel’académieprisesaufildesannées.Iln’yavaitni
fanfarenidécorationsparticulières,maislasolennitédel’instant
étaitpalpable.Touslesgardiensdel’académies’étaientrassemblés
là,maispaslesnovices.Ilsattendaientparpetitsgroupes
silencieux.Lorsquelacérémoniecommença,ilssemirentenrang
sansquepersonneleleurdemandeetilsmeregardèrent.
Jem’assissuruntabouretdansunangledelapièce,les
cheveuxrabattusdevantmonvisage.Derrièremoi,ungardien
prénomméLionelapprochauneaiguilledemanuque.Jele
connaissaisdepuismonarrivéeàSaint-Vladimir,sanssavoirqu’il
étaitchargédetatouerlesmolnija.
Avantdecommencer,ileutuneconversationàvoixbasseavec
Albertaetmamère.
—Ellen’aurapasdemarquedelaPromesse,remarqua-t-il,
puisqu’ellen’apasencoreachevésaformation.
—Ças’estdéjàvu,réponditAlberta.Ellelesatués.Fais-luiles
molnija.ElleaurasamarquedelaPromesseplustard.
Moiquiavaisl’habitudederecevoirdescoups,jefussurprise
parl’intensitédeladouleurqueprovoqual’aiguille.Jememordis
lalèvreetattendisensilencequeLionelenaitterminé.L’opération
meparutprendreuntempsfou.Lorsqu’elles’acheva,ilpositionna
deuxmiroirspourmepermettred’observermanuque.Deuxpetites
marquesnoiressepressaientl’unecontrel’autresurmapeau
rougieetsensible.Molnijasignifiait«éclair»enrusse.Les
tatouagesenreprésentaientdeux,entrecroisés.Ilyenavaitunpour
IsaiahetunpourElena.
Aprèsmelesavoirmontrés,Lionelmebandalecouetme
donnaquelquesconseilssurlesprécautionsquejedevaisprendre
lespremiersjours.L’essentielm’échappa,maisjesupposaisqueje
pourraistoujoursmerenseignerplustard.J’étaistoujoursdansune
sorted’étatdechoc.
Aprèscela,touslesgardiensvinrentmevoirlesunsaprèsles
autres.Chacunm’offrituntémoignaged’affection.Certainsme
prirentdansleursbras,d’autresm’embrassèrentsurlajoueoume
direntquelquesmotsgentils.
—Soislabienvenuedansnosrangs,murmuraAlbertad’une
voixdouceenmeserrantcontresoncœur.
Lorsquesontourvint,Dimitrineprononçapasunmot.C’était
inutile:commetoujours,sonregardparlaitpourlui.Latendresseet
lafiertéquej’ylusmefirentmonterleslarmesauxyeux.Ilposa
doucementunemainsurmajoueethochalatêteavantde
s’éloigner.
QuandStan,leprofesseurcontrelequeljem’étaisleplus
révoltéedepuismonpremierjouràl’académie,mepritdansses
bras,jecrusm’évanouir.
—Tuesdesnôtres,àprésent.J’aitoujourssuquetuserais
l’unedesmeilleures.
Alorsvintletourdemamère.Jefusincapablederetenirmes
larmespluslongtemps.Ellelesessuyaduboutdesdoigtsavantde
caresserdoucementmanuque.
—N’oubliejamais,medit-elle.
Jefussoulagéequepersonnenemefélicite.L’expériencedela
mortneprêtaitpasàseréjouir.
Lorsquecefutterminé,onservitàmangeretàboire.Jeme
dirigeaiverslebuffetetremplismonassiettedequichesminiatures
àlafetaetd’unepartdegâteauàlamangue.Jemangeailetout
sansensentirlegoût,toutenrépondantauxquestionsqu’onme
posait;jenesavaispasvraimentcequejedisais.J’avais
l’impressiond’êtreunrobotquiexécutaitlestâchesquel’on
attendaitdelui.Mestatouagesmebrûlaientlanuque.Lesyeux
bleusdeMasonetlesyeuxrougesd’Isaiahs’imposaienttouràtour
àmonesprit.
Toutenmesentantunpeucoupabledenepasmieuxapprécier
cegrandjour,jefussoulagéequelacérémonies’achève.Mamère
s’approchademoitandisquedesgardiensvenaientmesaluer
avantdepartir.Endehorsdesquelquesmotsqu’elleavait
prononcésaucoursdelacérémonie,nousnenousétionspasparlé
depuismacrisedelarmesdansl’avion.Cesouvenirmeparaissait
étrangeetmemettaitunpeumalàl’aise.Ellen’yavaitjamaisfait
allusion,maisquelquechoseavaitchangédanslanaturedenotre
relation.Sansêtreencoredesamies,nousn’étionsplustoutàfait
desennemies.
—LeseigneurSzelskyvabientôtpartir,medit-ellealorsque
noussortionsdubâtiment,presqueàl’endroitoùjel’avaisinsultée
lejourdesonarrivée.Jeparsaveclui.
—Jesais,répondis-je.
C’étaituneévidence.Ilenallaittoujoursainsi.Lesgardiens
suivaientleursMoroï,quipassaientavanttout.
Ellem’observad’unairsongeurpendantquelquesinstants.
Pourlapremièrefois,j’eusl’impressionquenousnousregardions
l’unel’autreetqu’ellenemeprenaitpasdehaut.Ilétaittemps,
puisquejemesuraisdésormaisunetêtedeplusqu’elle.
—Tuasfaitdubontravailcomptetenudescirconstances,me
dit-ellefinalement.
Cen’étaitqu’undemi-compliment,maisjeneméritaispas
mieux.Jecomprenaisàprésentleserreursetlesdéfauts
d’appréciationquinousavaientconduitsdanslamaisond’Isaiah.
J’enavaiscommisuncertainnombremoi-même.Mêmesij’aurais
beaucoupaimérevenirenarrièrepourfaired’autreschoix,jesavais
qu’elleavaitraison.J’avaisagiaumieuxfaceauxévénements
chaotiquesdanslesquelsjem’étaisretrouvéeplongée.
—TuerdesStrigoïn’étaitpasaussiprestigieuxquejelecroyais,
luiavouai-je.
Elleesquissaunsouriretriste.
—Çanel’estjamais.
Jesongeaiauxtatouagesquicouvraientsoncou,àtoutesles
exécutionsdontelles’étaitchargée,etnepusm’empêcherde
frissonner.
—Aufait…(Ressentantlebesoindechangerdesujet,jefouillai
dansmapochepourensortirlependentifenformed’œilqu’elle
m’avaitoffert.)Cettechosequetum’asdonnée…C’estunn…
nazar,n’est-cepas?
Mêmesij’avaisbutésurlemot,elleparutsurprise.
—Oui.Commentlesais-tu?
Jepréféraisnepasluiparlerdesrêvesquej’avaispartagésavec
Adrian.
—Quelqu’unmel’adit.C’estuneprotection?
Ellepritunairsongeur,soupira,puishochalatête.
—Oui.C’estissud’unecroyanceduMoyen-Orient.Certains
pensentquelesgensquivousveulentdumalpeuventvous
maudireouvousjeterlemauvaisœil.Lenazarpermetd’y
échapper,etprotègeceluiquileportedemanièregénérale.
Jefiscourirmondoigtsurledisquedeverre.
—AuMoyen-Orient…EnTurquie,parexemple?
Elleesquissaunsourire.
—Exactement.(Ellehésita.)C’était…uncadeau,quej’aireçuil
yalongtemps.(Sonregardseperditdanslevague,happéparles
souvenirs.)Àtonâge,j’aibénéficiéde…l’attentiondeshommes.
J’aitrouvéçaflatteur,toutd’abord,maisçanel’étaitpasenréalité.
Ilestparfoisdifficilededistinguerl’affectionréelledusimpledésir
qu’ontleshommesdeprofiterdenous…Maisquandquelque
chosequiauravraimentdelavaleurseprésentera,tune
manqueraspasdelereconnaître.
Jecomprissubitementpourquoiellesesouciaittantdema
réputation:elleavaitrisquédecompromettrelasiennequandelle
étaitplusjeune,etpeut-êtredavantage.
Jecomprisaussipourquoiellem’avaitoffertcenazar:ellele
tenaitdemonpère.Commejesentaisqu’ellenevoulaitplusen
parler,jem’abstinsdeposerdesquestions.J’étaisdéjàheureusede
savoirqueleurrelationn’avaitpeut-êtrepasentièrementétédictée
parletravailetledésirdeperpétuerl’espèce.
Nosadieuxterminés,jerepartisencours.Tousmescamarades
savaientcequivenaitdesepasseretdemandèrentàvoirmes
tatouages.Jenepouvaispasleurenvouloir.Silesrôlesavaientété
inversés,j’auraismoi-mêmeétédévoréeparlacuriosité.
—Allez,Rose…,mesuppliaShaneReyesenjouantavecma
queue-de-chevaltandisquenousquittionslegymnase.
Alorsquejemepromettaisdegardermescheveuxdétachésle
lendemain,d’autressejoignirentànousetappuyèrentsarequête.
—Oui,Rose!Fais-nousvoircequetontalentd’escrimeuset’a
apporté…
Leursyeuxbrillaientd’impatienceetd’excitation.J’étaisun
héros,leurcamaradedeclassequiétaitvenueàboutduchefdela
bandequinousavaittantterroriséspendantcesdernièresvacances.
Alorsmonregardrencontraceluidequelqu’unquisetenaità
l’écartdugroupeetn’étaitpasgagnéparl’excitationgénérale.
Eddie.Ilm’offritunpetitsouriretristequejecomprisparfaitement.
—Désolée,lesamis,m’excusai-jeentournantledosàmes
interlocuteurs.Jedoisgarderlebandage.Ordredumédecin…
Leurexpressiondefrustrationsetransformabientôtenun
délugedequestionssurlamanièredontj’avaisabattulesStrigoï.La
décapitationétaitlaméthodelaplusdifficilepourtuerunvampire,
etonyavaitrarementrecours.Aprèstout,iln’étaitpasvraiment
pratiquedesepromeneravecuneépée…Jefisdemonmieuxpour
expliqueràmesamiscequis’étaitpassé,enm’entenantauxfaits,
sansromancerlesmisesàmort.
Jefussoulagéedevoircettejournées’achever.Lissa,avecquije
n’avaispaseul’occasiondeparlerdepuislesévénementsde
Spokane,meraccompagnaàmondortoir.Jevenaisdepasser
quatrejoursàrépondreàdenombreusesquestionsetj’avaisassisté
àl’enterrementdeMason.Lissaavaitdûparticiperauxmondanités
desfamillesroyalesquiquittaientl’académielesunesaprèsles
autres,etellen’avaitpasétéplusdisponiblequemoi.
Saprésencemeréconforta.Mêmesijepouvaislasentiràtout
moment,celanevalaitpaslesoutienréeld’uneamiequitientà
vous.
Lorsquenousatteignîmesmonétage,jedécouvrisunbouquet
defreesiasdevantmaporte.Jepoussaiunsoupiravantderamasser
lesfleursodorantes,sansmêmeregarderlacartequiyétaitjointe.
—Qu’est-cequec’est?medemandaLissatandisqueje
poussaislebattant.
—C’estdelapartd’Adrian,répondis-jeenluiindiquantmon
bureauoùs’entassaientd’autresbouquetsidentiques.(Jeposailes
fleursprèsdesautres.)Jeseraisoulagéedelevoirquitter
l’académie.Jenesuispassûredepouvoirensupporter
davantage…
Ellemejetaunregardsurpris.
—Tun’espasaucourant?
Lelégermalaisequejeressentisparl’intermédiairedenotre
lienm’appritquejen’allaispasaimercequ’elles’apprêtaitàme
dire.
—Dequoi?
—Ilvarestericipendantquelquetemps.
—Maisilfautbienqu’ilreparte!luiobjectai-je.(Àma
connaissance,iln’étaitvenuquepourlesfunéraillesdeMason,ce
quim’avaitd’ailleurssurprise,puisqu’illeconnaissaitàpeine.
Peut-êtrenes’yétait-ilrenduquepourmontrersacompassion,ou
sefournirl’occasiondecontinuerànouscoller,Lissaetmoi.)Ilestà
l’universitéoudansuninstitut…Ilaquelquechoseàfaire,jene
saispastropquoi.
—Ilaétédispensédesonprochainsemestre.
J’écarquillailesyeux.
Ellehochalatêteensouriantdemasurprise.
—Ilvaétudieravecmoi…etMmeCarmack.Ilnesavaitmême
pascequ’étaitl’esprit.Ilcroyaitnepass’êtrespécialiséetne
comprenaitpasd’oùluivenaientsesétrangespouvoirs.Iln’en
parlaitàpersonne,saufquandilluiarrivaitderencontrerunautre
spécialistedel’esprit.Aucundeceuxqu’ilacroisésn’avaitpului
enapprendreplus.
—J’auraisdûcomprendrebienplustôt,murmurai-je.
J’éprouvaisdeschosessiétrangesensaprésence.J’avaistoujours
enviedeluiparler.Ilavaittantde…charisme.Toutcommetoi.
J’imaginequeçaaunrapportavecl’espritoulasuggestion.Jeme
sentaisforcéedel’aimer…alorsquejenel’aimaispas.
—Vraiment?metaquina-t-elle.
—Non,répondis-jefermement.Etjen’aimepasnonplusqu’il
s’introduisedansmesrêves.
Sesyeuxcouleurdejades’écarquillèrentd’émerveillement.
—C’estgénial,pourtant!s’écria-t-elle.Tuastoujoursété
capabledesavoircequim’arrivesansquejepuissecommuniquer
avectoi.Quandvousêtespartis,j’auraistellementaimépouvoir
m’introduiredanstesrêvespourvousretrouver…
—Pasmoi,répliquai-je.Jesuiscontentequ’Adriannet’aitpas
faitinterrompretontraitement.
Jen’avaisdécouvertcelaquequelquesjoursaprèsles
événementsdeSpokane.Lissaavaitfinalementrefuséla
propositiond’Adrianetrenoncéàcesserdeprendreses
médicamentspourenapprendredavantagesurl’esprit.Elleavait
néanmoinsreconnuquelleauraitsansdoutecraquésiChristianet
moiétionsrestésintrouvablespluslongtemps.
—Commenttesens-tuencemoment?luidemandai-jeenme
souvenantqu’elles’inquiétaitdel’efficacitédesontraitement.As-tu
encorel’impressionquetescachetstefontmoinsd’effet?
—C’estdifficileàexpliquer.Ilmesemblequejesuisplus
prochedelamagie,commesilescachetsnes’interposaientplus
entreelleetmoi,etjeneressenspluslesautreseffetssecondaires…
Jenefaisplusdemalaises,nirienquiyressemble.
—C’estgénial!
Unsouriremagnifiqueilluminasonvisage.
—Jesais.Jecommenceàcroirequejevaisapprendreàme
servirdemespouvoirs,finalement.
Sajoiemefitsourire.Leretourdesestroublespsychologiques
m’avaitinquiétéeetj’étaisheureusedevoirqu’ilsavaientdisparu.
Jenecomprenaistoujourspascommentnipourquoi,maistant
qu’ellesesentaitbien…
«Touslesgenssontenveloppésd’unhalodelumière;tous,sauftoi.
Toi,cesontdesombres.TulesprendsàLissa.»Lesparolesd’Adrian
mefrappèrenttoutàcoup.Avecuncertainmalaise,jerepensaià
moncomportementdesdernièressemaines,àmesaccès
d’agressivité,àmonattituderebelle,inhabituellemêmepourmoi,
auxémotionschaotiquesquisepressaientdansmapoitrine…
Non,décidai-je.Celan’avaitrienàvoir.Lessentimentsnégatifs
deLissaprovenaientdesamagie,lesmiensdustress.Surtout,jeme
sentaisparfaitementbienàcetinstant.
Lavoyantm’observer,jetâchaidemerappelercequenous
étionsentraindedire.
—J’espèrequetufiniraspartrouverunmoyendeteservirde
tonpouvoir.Aprèstout,siAdrianpeututiliserl’espritsansavoir
besoindetraitement…
Elleéclataderire.
—Tunecomprendspas?
—Quoi?
—Adrians’estprescrittoutseulsonpropretraitement.
—Vraiment?Ildisaitpourtant…(Jesaisistoutàcoup.)Bien
sûr!Lescigarettes,l’alcooletDieusaitquoid’autre…
Elleacquiesça.
—Iln’estpresquejamaisàjeun…
—Sauflanuit…,complétai-je.Sansquoiiln’auraitpaspu
s’introduiredansmesrêves.
—J’aimeraistellementsavoirlefaire,meconfia-t-elleen
soupirant.
—Çaviendrapeut-être…Essaiejustedenepasdevenir
alcooliqueaupassage.
—C’estpromis,m’assura-t-elle.Maisjevaisapprendre.Aucun
autrespécialistedel’espritn’asulefaire,àpartsaintVladimir…Je
vaisapprendreàutilisercetélément,Rose,etjenelelaisseraipas
mefairedumal.
Jeposaimamainsurlasienneenluisouriant.Maconfianceen
elleétaitabsolue.
—Jesais.
Nouscontinuâmesàdiscuterpresquetoutl’après-midi,jusqu’à
l’heuredemonentraînementavecDimitri.Jemedirigeaiversle
gymnaseenressassantunproblèmequim’inquiétait.Noussavions
quelegroupedeStrigoïquiavaitattaquélesBadicaetlesDrozdov
comptaitplusdemembresquej’enavaistué,maislesgardiens
paraissaientcertainsqu’Isaiahétaitleurchef.Mêmes’ils
n’excluaientpasqued’autresattaquesseproduiraient,ilspensaient
quelegroupenesereformeraitpasavantlongtemps.
Saufquejen’arrivaispasàchasserdemonespritlalistedes
famillesroyalesquej’avaisdécouvertedansletunneldeSpokane,
etjemerappelaisbienlamanièredontIsaiahavaitmentionnéles
Dragomir.ilsavaitqu’iln’enrestaitpresqueplusetseréjouissaità
l’idéed’êtreceluiquilesextermineraittoutàfait.Ilétaitmort,bien
sûr…maisd’autresStrigoïnerisquaient-ilspasd’avoirlamême
idée?
Jesecouailatête.Cen’étaitpaslemomentdem’eninquiéter.Je
devaisd’abordreprendremesespritsetdigérercequivenaitdese
passer.Néanmoins,jesavaisquejen’allaispaspouvoirl’oublier
trèslongtemps.
Jemedirigeaiversmoncasiersanssavoirsinosentraînements
étaientmaintenus.Unefoisensurvêtement,jepénétraidansle
gymnaseetdécouvrisDimitridansuneréserveentraindelirel’un
desromansdewesternqu’ilaimaittant.Illevalesyeuxen
m’entendantapprocher.Jel’avaispeuvucesderniersjourset
m’imaginaisqueTashal’occupaitbeaucoup.
—J’aipenséquetupasseraisparici,medit-ilenglissantun
marque-pagedanssonlivre.
—C’estl’heuredemonentraînement…
Ilsecoualatête.
—Pasd’entraînementaujourd’hui,m’annonça-t-il.Tudois
prendreletempsdeteremettredecequis’estpassé.
—Monbulletindesantéestparfait,déclarai-jeavectout
l’aplombdontj’étaiscapable.Jesuisbonnepourleservice.
Dimitrines’ylaissapasprendreetmedésignalachaisevoisine
delasienne.
—Assieds-toi,Rose.
Jen’hésitaiqu’uninstantavantdeluiobéir.Ildéplaçasapropre
chaisepours’installerenfacedemoietjesentismoncœurfondre
lorsquemesyeuxrencontrèrentsonsuperberegardsombre.
—Personneneseremetfacilementdesa…sespremières
exécutions.MêmesicesontdesStrigoïqu’onabat,ils’agittoutde
mêmedeprendredesvies.C’estdifficileàencaisser,etaprèstout
cequetuviensdetraverser…(Ilsoupira,puissaisitmamain.Ses
doigtsétaienttelsquedansmonsouvenir:longs,finsetleurpeau
renduecalleusepardesannéesd’entraînement.)Quandj’aivuton
visage,danscettemaison…Tun’imaginespascequej’aipu
ressentir.
Jedéglutis.
—Qu’as-turessenti?
—J’étaisdévasté…accablédedouleur.Tuétaisvivante,maissi
perduequej’aicraintquetunet’enremettesjamais.J’étais
bouleverséàl’idéequecelarisquaitdet’arriversijeune…(Ilpressa
mamain.)Jesaismaintenantquetuvasterétabliretj’ensuis
heureux,maiscen’estpasencorefait.Iln’estjamaisfaciledeperdre
quelqu’unàquil’ontient.
Jebaissailesyeux.
—C’estmafaute,murmurai-je.
—Quoi?
—LamortdeMason.
Jen’euspasbesoindevoirlevisagedeDimitripoursentirla
compassionquejeluiinspirais.
—Non,Roza…Tuasfaitdemauvaischoix…Tuauraisdû
prévenirquelqu’unquandtuasdécouvertsadisparition…Maistu
nedoispast’envouloir.Cen’estpastoiquil’astué.
Mesyeuxs’emplirentdelarmeslorsqu’ilsrencontrèrentles
siens.
—C’esttoutcomme.Iln’estallélà-basqu’àcausedemoi.Nous
nousétionsdisputés,etjeluiavaisparlédeSpokanealorsquetu
m’avaisdéfendudelefaire.
Unelarmeroulasurmajoue.Ilallaitdécidémentfalloirque
j’apprenneàmaîtrisertoutcela…Toutcommemamèrel’avaitfait,
Dimitril’essuyadélicatementduboutdudoigt.
—Tunedoispast’envouloir,répéta-t-il.Tupeuxregretterles
décisionsquetuasprisesettedirequetuauraisdûagir
différemment,maistudoisgarderàl’espritqueMasonaprisles
siennes.C’estluiquiachoisid’yaller,mêmesic’esttoiquiluias
donnécetteidée.
Jecompristoutàcoupcequis’étaitpassé.LorsqueMasonétait
revenupourmedéfendre,ils’étaitlaissédéborderparses
sentimentspourmoi.C’étaitexactementcequeDimitricraignaitsi
nousnousautorisionsàavoirunerelation.Lessentimentsquenous
éprouvionsl’unpourl’autrerisquaientdenousmettreendanger,
ainsiquelesMoroïdontnousavionslacharge.
—J’auraistellementaimé…pouvoirfairequelquechose…
Jeravalaidenouvelleslarmes,lâchailamaindeDimitrietme
levaiavantdedirequelquechosedestupide.
—Ilvautmieuxquej’yaille,déclarai-je.Préviens-moiquandtu
voudrasqu’onreprennel’entraînement…etmercidem’avoirparlé.
Jemetournaipourm’éloigner.
—Non,déclara-t-ilbrusquement.
—Quoi?demandai-jeenl’observantpar-dessusmonépaule.
Quelquechosedemerveilleux,depuissantetdechaleureuxse
produisitlorsquenosregardsserencontrèrent.
—Non,répéta-t-il.J’airépondu«non»àTasha.
J’enrestaibouchebéequelquesinstants.
—Mais…pourquoi?C’étaituneoccasionunique…Tuaurais
puavoirunenfant…Etelle…tenaitàtoi…
Unfantômedesouriresedessinasurseslèvres.
—C’estvrai.C’estlaraisonpourlaquellejedevaisrefuser.Je
nepouvaispasluidonnercequ’ellevoulait.Pasalorsque…(il
s’approchademoi)…moncœurestailleurs.
Jefaillisrecommenceràpleurer.
—Pourtanttut’entendaissibienavecelle…Ettun’aspascessé
demerépéteràquelpointj’agissaisdefaçonpuérile.
—Tut’escomportéedemanièreimmatureparcequetues
jeune.Maistusaisbeaucoupdechoses,Roza,deschosesqui
échappentàdesgensplusâgésquetoi.Cejour-là…(Jecompris
toutdesuitedequeljourilparlait:celuioùjel’avaisembrassé
danscemêmegymnase…)Tuavaisraisonsurleseffortsquejefais
pourgarderlecontrôledemoi-même.Tueslaseuleàt’enêtre
renducompte,etçam’afaitpeur…Tumefaispeur.
—Pourquoi?Tuneveuxpasqueçasesache?
Ilhaussalesépaules.
—Queçasesacheounonn’aaucuneimportance.Cequi
m’effraie,c’estquequelqu’un…quetumeconnaissessibien.
Quandunepersonnepeutliredansnotreâme,c’estdifficileà
vivre:ondevient…vulnérable.Ilestbeaucoupplusfaciled’êtreà
l’aiseavecunsimpleami.
—CommeTasha.
—TashaOzéraestunefemmeexceptionnelle.Elleestbelleet
courageuse,maiselle…
—…neteséduitpas,achevai-jeàsaplace.
Ilacquiesça.
—Jelesavais,maisj’aitoutdemêmeététentéd’acceptersa
proposition.Jemedisaisqu’elleallaitmedélivrerdetoi,me
permettredet’oublier,peut-être…
J’avaispensélamêmechoseàproposdeMason.
—Maisçan’apasmarché.
—Non.Etc’estunproblème.
—Parcequenousnedevonspasêtreensemble.
—Oui.
—Àcausedeladifférenced’âge.
—Oui.
—Maissurtoutparcequenousallonsdevenirlesgardiensde
Lissaetquenousdevonsnoussoucierd’elleplusquedenous-
mêmes…
—Oui.
J’yréfléchisunmoment,puisleregardaidroitdanslesyeux.
—Tellesquejevoisleschoses…nousnesommespasencore
sesgardiens.
Jemeraidisenattendantsaréponse:iln’allaitpasmanquerde
meservirunnouveauconseilzen.Ilallaitmeparlerdecourageet
depersévérance,dufaitqueleschoixquel’onfaitontdes
conséquencesdansl’aveniretd’autresabsurditésdecegenre.
Saufqu’ilm’embrassa.
Letempss’arrêtalorsqu’ilpritmonvisageentresesmains,puis
baissalatêtepourapprocherseslèvresdesmiennes.Cequiétaità
peineunbaiser,autoutdébut,devintviteardentetenivrant.Ilfinit
pars’enarracherpourposerleslèvressurmonfrontpendant
plusieurssecondesenmeserrantdanssesbras.
J’auraisaiméquecebaisernes’arrêtejamais.Lorsqu’ilfinitpar
s’écarter,ilglissalesdoigtsdansmescheveux,puissurmajoue,
avantdesedirigerverslaporte.
—Àplustard,Rose.
—Ànotreprochainentraînement?luidemandai-je.Parceque
nousrecommençons,n’est-cepas?Tuasencoretantdechosesà
m’apprendre…
Ils’arrêtadansl’embrasuredelaportepourmesourirepar-
dessussonépaule.
—Oui.Destasdechoses.